[Emendationes Livianae] [microform]

3쪽

AUTHOR Vahlen, Iohannes J IJ LE IEmendationeS Livianae PLACE Berolini

5쪽

μ alta

et co

7쪽

AQVE A D. XVII. M. MARTI A. MDCCCLXXVII

9쪽

um prooemiandi materiam circumspiceremus, qua dammode praesari indicibus lectionum academicarum per proximam hiemem habendarum OSSemus, in mem riam aediimus olim a nobis studiosius tractata T. Livii annalium partis eius quam unicis membranis Vetustissimis Laurishamensibus quondam munes indo- bonensibus acceptam referimus Admonebat etiam libellus tum maxime ad nos perlatus, quo disciplinae Vindobonensis alumnus Orsus a codicis subscriptione eius libri historiam pertexere exactaque accurate scriptionis specie et natura rationis Livianae emen tionem adiuvare pro virili parte aggrediebatur') Cuius docti iuvenis ut studium utiliter collocatum laudabamus indefessamque in rebus minutissimis diligentiam admirabamur, ita locis ipsis quibus mederi cupiit paulo intentius exploratis, ex his disquisitionibus graphicis, saepe fallacibus nisi ratione regantur emendationi quidem non ita multum utilitatis accrevisse nobis visum est. atque omnino ita sentimus, etsi hoc genus omne, scriptione quod continetur euique doctissimorum quorundam cura hodie insignior dicata est, non impune neo εine detrimento artis spem a criticis apparet, tamen cavendum esse ne rimandis litterarum apicibus irrorumque viis indagandi occupati sensum sermonis veteri hebescere patiamur librariorumque dum causam rugimus ingenio scriptorum 4n- iuriam faciamus Quod non carpendi aut laboriosi operis laudibus detrectandi causa ponimus, sed admonendi, si qui sorte gnavi adulescentes in simili argu mento elaborare Velint: neque eam nunc sententiam exemplis aut ex illo libello petitis aut ex aliis declarar animus est, sed malumus periclitari ipsi, si quid ad stabiliendum aut corrigendum horum librorum locum unum atque alterum utiliter conferre contigerit. Nam cum eorum emendationem Madvigius pra claro funda verit et auxerit, et post advigium Hertzius, WEissenbomius non leviter provexerint, tamen restant nonnulla etiam praeter desperata codicis vitio quae criticam

. . - De eodie Liviano vetustissimo Vindobonensi S. Ioriani. Vindobonae re CCLXXVI.

10쪽

opem expectant neque spem omnem successus praecidunt, alia quae satis fimata videbantur rursus ut fit in dubitationem vocata sunt diiudicandam aliquando, et contingit nonnumquam circa singula loca undique pensitanda Versanti indagare quae editorem multis simul curis et cogitationibus in prolixo praesertim opero distentum a paene oppressum fugerint. Id quod non ita intelligi volumus quasi nostra

talia esse sentiamus, quae ne multa sunt ne gravia nec dubitatione omnia eriempta, sed ut discussa vana opinione eorum si qui tamquam opere persecto iam nihil restare opinantur nisi ut compressis manibus admirabundi assideamus, ad hanc rem strenue et circumspecte agendam quibus ara critica cordi est adhort

Sed aggredimur ad propositum. Nondum persanata putamus Verba, quibus Perseus rex Macedoni suam ipse defensionem agens in colloquio cum Marcio

Philippo habito utitur XLII, 41, 2. Eorum autem, inquit, quae Obieeta uni mihi,

partim ea unt qui neges an gloriari debeam, Partim qua fateri non erubeoeam, partim qua verbo obiecta verbo negare alia it. Sic enim hae inde a Grynaeo vulgantur, at in codice neo non legitur et pro partim altero scribitur ea, quod etsi corruptum, ex partim corruptum esse nemo Credet, cum praeSertim ea reposita voce maneat addendae insuper negationis necessitas. Quare ne eissenbo

nium quidem probamus, qui in nova librorum XL et in editione, quae dum

hae scribimus affertur, simul et non particulam adiecit et partim ante ea inseruit. Nos ipsam hanc codicis scripturam leniter inflectemus ita ut in una subsistentes mutatione et illi testimonio satisfaciamus et necessariam sententiae negationem nanciscamur scribimus enim partim ea tine quibua racio an gloriari debeam neq quae fateri erubegeam pardi quae verbo obiecta verbo negare gati est. Ita cum bipertita ex trimembri oratio efficiatur, et ea re consulitur sententiae, quoniam illa duo suapte natura artiore vinculo iugata instar unius sunt, cui ex altera parte respondent ea quae Verbo obiecta verbo negare alia rit. Nam ut hoc addamus, satia quod in codice desideratur, recte et necessario esse adiectum ensemus miramurque,eissenbomium in e repudiando additamento perseverare qui quod inter exempla, quibus Livio locutionem ea negare Vindicare studuit, uno quoque

Lucretii II, 16 et Catonis de re rustica principium rettulit, fefellerunt interpretis diligentiam ea quae de iisdem Lachmannus ad Lucretii II, 16 et V, 533 edocuit, sed ne reliqua quidem quibus utitur exempla, Vergilii, Horatii, Tibulli plus probant quam

quo probato vix opus erat, licuisse hac aetate poetis rat cum infinitivo iunctum in vim verbi licet usurpare, idem genus dicendi Livio placuisse, id vero non probant, neque ut placuerit, hoc ipsum liceat negare concedendum est appositum esse in

hac sententia quae unice requirit verbo obieeta verbo negare adis it Sed ea oratio cum in manibus sit, perpendemus brevi unum praeterea Iocum non ut emendemus sed ut fortasse vindicemus a crimine usumque dicendi