Selectae propositiones de peccatis eorumque meritis et remissione juxta doctrinam SS. Augustini et Thomae Aquinatis propugnandae a Laelio Falconerio patritio Romano in Collegio Nazareno Scholarum Piarum convictore ..

2쪽

Raecure monuit S. Augustinus , eum de peccatis agitur, accurate discernendum es se inter id, quod tantummodo peccatum est id , quod tantummodo est poena peccat id denique , quod simul est

utrumque S peccati in scilicet is poena peccati. II. Peccatum itaque , quod tantummodo peccat una est, recte definitur ab eodem S. Doctore , quod sit voluntas ad-niit tendi, vel retinendi quod hil uia vetat, de unde liberum est abstinere. Neqile enim audiendi sunt, qui, ut se ipsos excusent, velestiuo se ad peccandum queruntur impelli vel ma- lunt Fortunae imputare quod peccant vel totum quod male faciunt in Diabolum reserunt et vel insanientes cum Manichaeis iunc peccare homines asserunt, quando natura mali praevalet naturae Dei vel tandem cum Calvino Deum prae- desinitione sua, suoque absoluto decreto cautam esse es eiricem peccatorum blasphemant. a III. Pe Gorale

3쪽

III. Peccatum autem, quod tantummodo poena peccati est, dieitur, quod de peccato ortum ad peccatum inclinat; quamvis, nisi ei consentiatur, non peccetur. Quare jure merito damnati sunt articuli 48. 49. M 2. Michaelis Baii, in quibus enuntiatur , prava desideria, & motus pravos, etiamsi homine invito, iisque minime consentiente excitentur, veram esse legis transgressionem.

IV. Absit vero; Ν, hinc quispiam inserat, concupiscentiam non esse malam, eamque in homine innocentes uocet. Blasphemia sui haec Pelagianorum quam sane renovata vusus est sive qui asseruit, factam illam effrenem propter primi hominis peceatum quasi ante peccatum in eodem fuerit, Iicet habituali freno repressa sive qui docuit, Adamum se-lici elevationis suae supernaturalis tempore omni concupiscenati fuisse superiorem. quasi non potius nullam habuerit, cum qua certaret vitium itaque ipsa est, quod per magnum illud Adae peccatum inolevit quod vitium in renatis, soluto eius reatu, manet ad certamen. Quapropter turpissime e

rarunt, qui illius desderiis in quibusiam casibus obedire, nisi positiva Lege Dei vetitum suisset, malum non fore, imo saepe bonum rae aliquando obligatorium sub lethali, assere,

re non erubuerum propositionibus μου. Q si inter LXV. a. innatas decreto Innocentii XI. V. Inter peccata, quae mul peccatum sunt, S poena peccati, primo se se offert peccatum originale, quod licet per contagium haereat, non per arbitrium , ut verbis utamur . Augustini lib. . per impers ea P. S. , non tamen line libera voluntate factum est, ut subdit cap. Ioo ejusdem libri S. Doehor . Huiu peccati transfusionem in Adae posteros , etiam eos, qui de parentibus fidelibus nascuntur

luculentissime demonstrant , praeter alia bene muti cum veteri i

4쪽

ieris, tum novi testamenti loca , quae legunsu apud Apo stolum in rapite V. Epistolae ad Ronianos a versiculo ra. , deinceps quem locum, utpote a sacrosancta Tridentina Synodo sess. V. an. IV. selectum ad stabiliendam contra veteres novos haereticos fidem originalis peccati, is aliis quorumdam recentiorum interpretationibus , is cavillis P .lagianorum ae socinianorum vindicamus . Peccatum hoc , quod origine unum est , inest propagatione unicuique proprium atque non est mera degradatio, seu privatio dumtaxat originalis iustitiae, re privilegiorum, quae homini innocenti fuerant concessa, sed praeterea reddit animam veri peccati setae coinquinatam. vL Ad hoc tertium genus peceatorum illa etiam re vocantur, quae ignorantiae peccata consueverunt appellari quando quisque bene seri putat, quod male si Approbare enim salsa pro veris, ut erret invitus, non est natura ina, tuti hominis, sed poena damnati: ε tamen nisi haec peccata imputaret Deus justus, non ea sibi dimitti posceret homo fidelis sal. 4. . Quae quidem de iis intelligenda sunt , qui

aut scire nolunt veritatem , aut negligunt quaerere, quod ignorant; non vero de iis, qui tanquam simpliciter nesciunt. Ignorantia quippes, wemror si sit in vincibilis, etiamsi fuerit juris naturalis, excusat a peccato; non enim peccatur in eo, quod caveri non potest Quare jure merito Alexander VIII. damnavit propositionem illam Tametsi detur ignorantia in vincibilis iuris naturalis, hae In satu nocurae lassae operantem ex ipsa non enus a pereat 'mali. At vero si ignorantia, aut error vincibilis sit, minime excusat a peccati re tu cum ad hunc contrahendum minime requiratur , quod voluntas supremi Legislatoris nota sit transgredienti, ut v

m authqr dogmatizavit lauando servus, qui non cognω

5쪽

vit voluntatem Domini sui fecit digna plagis, vapulabit, teste Christo Domino Lucaeci a M., licet paucis prae servo, qui scit voluntatem Domini sui . Quinimo in iis, qui, ut loquin tu Angelicus Praeceptori, subeunt ignorantiae damnum propter libertatem peccandi, gravitatem culpae , quam minuit ex una parte ignorantia, adauget ex alia parte perversitas,

voluntatis. VII. Pereat haec ignorantiae dicuntur etiam peccata necessitatisci neeesse est enim ut peccet, qui nesciendo quod

sacere debet, quod non debet facit ut sapienter monuit S. Augullinus lib. I. per imper L. cap. IOI. In quo Peccato rum genere etsi non sit voluntas peccati, voluntas tamen facti non deest. Aliter etiam appellantur peccata necessitatis ilia nimirum , quae aut fiunt ex cupiditatum vehementia ; aut ex vetusta prava consuetudine profluunt aut caussa devitandae molestiae alicujus, vel doloris , vel mortis committuntur aut ab obduratisi excaecatis in ipsa sua obduratione excae in catione patrantur. Et tamen, quoniam verun est, hominem in his etiam peccatis voluntate sua retineri S a peccato in peccatum praecipitari, non est in talibus peccandi necessita

libus impunitatis securitas, sed justissim imputatio ad

culpam. in

VIII. Neque ad hoc, ut aliqua ait i liomini imputetur, requiritur, ut animum operantis subeat sancta cogitatio, per quam advertat ad peccati malitiam, vel de Deo actu cogitet et inde iure omni ab Alaxandro III damnata est assemii Peccati Philosophici Ea enim , prout ponit peccatum hoc in eo, qui Deum invincibiliter ignorat, commentum plane adstruit, non enim invincibilis ignorantia datur quoad existen tiam Dei, seu nec datur quoad principia juris naturalis, cproximo , quae ex illis deducuntur , conclusones, sed '

6쪽

luna quoad remotas possibilis ea est prout vero illa assertio ponit hujusmodi peccatum in eo, qui de Deo non cogi

rat, errone prorsus est.

IX. Non autem esset pereatum, nisi de libero pecca tis descenderet arbitrio. Huic porro non sola violentia repugnat , sed etiam necessitas, quae si determinatio ad unum Errarit proinde Iansenius, cum statuit , ad merendum demerendum suffiere libertatem a coactione, minime vero requiri libertatem a necessitate . . X. Cum hoe libero arbitrio voluntatis creatus est priis mus homo qui etiam se conditus suit, ut ieccare posset, cnon peccare. Perperam vero inde Pelagiani Libertatem in possbilitate peccandi abstinendi a peccato constituebant cum non aliam indifferentiam Libertatis natura postulet, nisi eam , quae ore Vmnis consaevit appellariis quam quidem non mere passivam esse, aut in mera suspensione cuiuscumque actus postam, sed vere proprie activam adversus ut heranos cCalvinistas de sendimus. XI. Neque vero quia hominem cum libero arbitrio conditum profitemur, putandum et negari in Deo Praescientiam futurorum . Qti in imo adversus Tullium demonstra mus , cDeu in omnia certissime scire antequam fiant, & libera volun tale nos facere quidquid a nobis nonnisi volentibus fieri senti nausis novimus Nullam quippe liberis actionibus creat rarum necessitatem imponit Divina Praescientia.

XII. Inconcussam autem tutissimamque S. Augustini Thomae Aquinatis doctrinam tenentes eam explicandae manae libertatis cum Divina Praescientia concordiae rationem penitus reiicimus, qua putatur, ideo cum certitudine Pra scientiae Dei libertatem humani conciliari arbitrii, inquantum

7쪽

e a Deo eognoscantur hoc vel illo modo siturae; quia ita

pro libertate arbitrii utqrae sint . Prostemur imo quod universas ereaturas suas spirituales c corporales, non quia sunt, ideo novit Deus, sed eaedem ideo sunt, quia novit quod

idem de bonis earumdem creaturarum operibus asserimus at que inde concordiam derivamus Divinae raescientiae , chumanae libertatis, quia Ille, cuius Praescientia non fallitur,

liberam voluntaten ereaturae suae adfuturan esse praescivit. XIII. Non absimili ratione olfendimus cum humanarum libertate ad ionum optime conciliari essicacissimae Voluntatis Divinae praedeterminantia decreta.

XIV. Quoniam autem , observante S. Augustino initio libri de Gratia MLibero Arbitrio, quidam te Gratiam Dei defendunt, ut negent hominis liberum arbitrium quidam vero, quando Gratia defenditur, negari existimant liberum hominis arbitrium: ut in hae quaestione ad discernendum diseficillima tuto ne sine ordine procedamus , animadvertentes adversus Iibertatem arbitrii urgeri argumenta , alia quidem

ex neressitate adjutorii Divinae per Iesum Christum Gratiae ad omne opus bonum , ejusdemque adjutorii gratuita prorsiis pra paratione d collatione alia vero ex eiusdem actualis Gratiae emacta omnipotentissim umquam habet Deus i

elinandorum ordium potestateri alia denique ex modo quo eadem adiutorii Gratiae efficacia explicaturi Principio statuimus, ex asserta iuxta seripturas eum Ecclesia Catholiea S. Augustino necessitate Gratiae ad omne opus bonum in hoc infirmitatis stati, minime sequi , non esse in homine I pso libertatem arbitrii xv. Asserimus deinde cum dogmate de arbitrii libe late minime pugnare , quod effcax sit huiusmodi adiutorium, quo indigemus ad declinandum a malo, o bonum quoslibet

8쪽

libet ad salutem pertinens vitae aeternae sive inchoandum sive perficiendum etiamsi hujusmodi essicacia juxta Scripturas,&Patres, ac praecipue Augustinum eidem Gratiae propugnetur intrinseca . . . , . .

XVI. Demonstramus pariter, perperam Novatores ferre, non extare in nobis liberum voluntatis arbitrium, sed titulum esse sine re, nostramque voluntatem se habere tanquam inanime quoddam, quod nihil proprie agat, ex quo propteresseacem Divinae Gratiae operationem in nobis omnia opera nostra Deo in sacris litteris passim tribuantur. XVII. Denique propugnamus , liberum hominis arbitrium sub Gratia ab intrinseco emcaci persistere, licet haec intrinseca essicacia statuatur in sancta delectatione relative majori prae cupiditate vitiosa iXVIII. His ita constitutis de coneordia Libertatis humanae cum Praescientia , Decretis, Auxiliis Gratiae Dei, ipsum voluntatis arbitrium liberum a necessitate in homine lapso infirmum licet d attenuatum viribus , manere credimus

profitemur, defendimus

XIX. Adamum enim peccando sibiis nobis liberum perdidisse arbitrium , deliramentum est Novatorum. Et is stra ii praesidium sibi, suoque errori quaerunt vel in quibusdam Divinorum eloquiorum testimoniis, quorum sensum distortis interpretationibus conantur, sed perperam, depravare , vel in libris Magni Augustini , quem ab impacta calumnia nedum adversus haereticos liberi arbitrii sores, earum etiam adversus tum personatum Phere ponum, cum alios, qui catholico nomine gloriantes S. Doctori obloquuntur, tanquam modum excesserit , a San memoriae Coelestino I. edocti, Talibus resistendum. XX. Propter primi hominis peccatum ingressa in mundum

9쪽

iodum σὲ eilam eorporis, in omnes ex vitiata stirpe progenitos tanquam poena pertransiit atque inde etiam grave illud extitit miseriarum iugum super filios Adae a die exitus

de ventre matris eorum , usque in diem sepulturae. XXI. iii etiam morientibus ante perceptam regenerationem parvulis frustra promittitur aut vita aeterna, aut inter damnationem Regnumque coelorum, quietis vel felicitatis cujuslibet, atque ubi libet quasi medius locus. XXII. Quaecumque imo anima sine Gratia Mediatoris, wSacramento ejus in qualibet corporis aetate de corpore exierit in poena futura est,is in ultimo judicio corpus recipiet ad poenam, tristitia obseparationem a Deo, atque exclusionem a Regnis ejus, & combustione aeterni ignis crucia dc licet mitissime in comparatione adultorum. XXIII. Sicut igitur parvulus, qui baptizatur, gratuita Dei bonitate salvatur: ita non aliquo dicendus est Dei benescio Qturae impietati praereptus, qui absque iustificationis

gratia mortuum impiorum est consortio deputatus, ut in SP

nodica epistola professi sunt Asricani Episcopi pro Catholicae fidei obsessione in sardinia exules tam longe antea, quam oriretur, praesecantes illorum errorem, qui parvulorum huius modiis ortem ante sisceptam originalis noxae expiationem ei quodam assidictu Divinae erga ipsos misericordiae , aut

etiam ob pietatem parestum quodammodo remunerandam docuerunt obvenire, Deo scilicet ob merita Redemptoris no-ssii Iesu Christi non permittent peceat , quae praeviderat, ut insigni, quemadmodum observata Prosper, absurditate dici. tur, sutura illorum insantium, si vitam illis per miraculum

extendisset usque ad adultam aetatem. XXI in Circumcisionem Abrahae imperatam tanquam me

rum signaculum ad discernendum a Gentibus populum Dei plurium

10쪽

rium sententia est. Sed huic omnino praeserenda illa, quam cuin aliis Patribus docuit S. Augustinus amplexus est Angelicus Praeceptor , cuique cum gravissimis Theologis subscripsit Felic. Recordat. Benedictus XIV. de Festis D. N. I. C. in remedium scilicet originalis peccati institutum potissimum praeceptum signaculum illud justitiae fidei

XXV. Ante imperatam autem Abrahae circumcisionem aliquod aliud fuisse credendum est sensibile signun protestastiuum fidei in Mediatorem venturum, ut ab originali peccat parvuli mundarentur prout etiam, post latam circumcisionis legem, tale aliquid hujusmodi fuit iro foeminis, pro caeteris illis, qui non ad genus quidem, sed ad fidem Abrahae pertinebant. Eadem quippe fides Mediatoris salvos faciebat antiquos pusillos cum magnis, non vero lex sive naturalis, sive scripta ut contra apertissima scripturarum testimonia nonnulli inducere conati sunt . Catholicum quippe dogma est , quod credimus, nullum hominum sive majoris, sive parvulae quamlibet di recentis aetatis, liberari a contagione mortis antiquae, X obligatione peccati, quod prima nativitate contraxit, nisi per unum Mediatorem Dei ἐκ hominum

Jesum Christum. XXVI. Non posse peccare hominem lavacro regenerintionis accepto, non minus impie , quam falso docuit Iovinianus. Ab eo hausisse videtur haereticum illud suum dogma Calvinus, quod in lib. . Instit. cap. a. exposuit Gustificationis scilicet proprietatem esse inde mutabilem persistentiam; adeo ut qui semel justificati fuerint a justitiae statu excidere nequaquam possint . Itaque adversus hanc absurdissimam novitatem propugnamus, non solos electos sedin plures ex reproborum numero vere ac proprie justificari evadere filios, atque amicos Dei, connumerari inter membra tu