Commentatio de L. Attii didascalicis [microform]

11쪽

quorum ipsam artem disputandique getius non mediocrem vim habuisse via

detur, quod non multiplicem usum liberrimosque ingeniorum conatus, ne amplam quidem monumentorum materiam haec Studia subsecuta sunt e demque pertinet, quod apud Romanos, si a literarum initiis tempus numeramus, maturius multo quam apud Graecos ipsi rerum gestarum narrationi adiunctum est peculiare antiquorum institutorum rituumque cognoscendorum et describendorum studium Nun quidem temporum iniuria magis etiam patere videtur haec Graecarum Latinarumque literarum diversitas, quod amissis superioris aetatis monumentis, si a Catonis de agricultura libello discedimus,

eorum, quorum opera Prosa ratione Scripta exstant, antiquissimus Varro est,

grammatici operis auctor Augent autem rei admirationem, qui literarum, quae ante Ciceronis aetatem fuerunt, historiae imaginem, ut fit fere in iis temporibus contemplandis, quorum rara monumenta exstant, nimis contrahunt, ne animadvertunt, plures illo temporum spatio inde a Livio Andronico contineri quasi aetatum successiones, quibus admodum diversa fuerit liter rum forma. Sed maturi huius eruditionis studii exempIum nescio an nullum sit notabilius quodquo magi ea, quae diSi declaret, quam de quo hoc loco paucis disserere constitui, quod id insigni errore nonnulli tollere student, L. Attii poetae tragici Sine dubio inter antiquos ponendi, cuius tempore nondum PoeSi Latinae forma constituta erat, in multis ge

neribus tenuia tantum initia facta. Is enim didascalicon libros scri-

1 Do robus Attii nihi est, quod dicam; neque enit resollenda est opinio primum aBaylio Dici critique s. v. Accius iacta, quam ab iPSO Paen eversam alii quidam recoxerunt, nuper quoqua leκici orcelliniaui editores Germavi ab Italo petendam putarunt, de duobus Attiis poetis Pro eo, quem Veteres semper simpliciter L. Attium poetam appellant, in quem omnia optim couVeniunt. Natus erat, est Hieronymo a. u. c. 584 a. h. 17 Mancino et Serrano coss.); vitam, ut ex Valer Max. ΙΙΙ, , H intelligitur, eo usque rodunit, ut Iulium Caesarem iderit, non, ut imperit post alios putat Botho Fragm. Tragic. at tu vol. V. Oet Sceu Lat. p. 15T , dictatorem, sed C. Iu- Iium Caesarem Strabonem Vopiscum, oratorem et Oetam tragicum, qui a. u. c. 66 ST aedilitius periit. Convenit, quod Cicero se adolescentem cum eo saepius collocutum significat Brut 28, 107 , ut, si a Cicerone Viginti aurios nato auditus est, Plus quam octoginta auuos IKerxt.

12쪽

psisse traditur, in quibus nomen ipsum et fragmenta, quae paulo post proserentur, de poesi scenica eiusque historiae erudito disputatum esso ostendunt, mirum, ut videtur, scribendi genus illa aetate apud Romanos, nondum admodum remotis scenae initiis, et in illo homine, quod apud Grae...cos a nemine Poetarum Scenicorum tractatum est, a grammaticis Alexa

drinis poetisque, qui Poesi cum grammaticis studiis coniungebant, diligenter excultum. Id unde originem et nomen habuerit et quale fuerit, post Casaubonum ad Athen. VI p. 235. e. exposuit A. Boechhius in Corp. la-

Scripti Graec. I. p. 350 sqq.), auctores autem enumeravit A. eineho Quaest. Scenio. Spec ΙΙΙ. p. 1-7). EX Veteribus enim monumentis, quibus notata erant Scenica certamina et quae ad ea Pertinebant, quae ipsa διδασκαλίαι appellata videntur, Aristoteles librum 1 cerat inscripseratque διδασκαλίας, in quo nihil aliud quam illa monumenta collegisso disposuisseque Videtur, ut efficeretur index, ex quo perspici posset, quae fabulae quorum Poetarum

quibus temporibus per quos quo Ventu actae essent, quaeque ESSent horum Similia, eodem qu modo alia διδασκαaιων corpora ab aliis confecta fuisso

videntur. His fontibus Alexandrini Grammatici aliique utebantur scenaeque historiam quoquo scriptis complectebantur, qui tamen non διδασκαλίας libros inscripserunt; sed Callimachi eras πίναξ των κατα χρονους καὶ π ἀοχης γενομενων διδασκαDων . Carystii Pergameni liber περ διδασκαλιων. Horum igitur exemplum secutus Attius didascalicon ' libros insor pserat, quibus simile argumentum Paulo amplioribus finibus comprehenderat; nam primum Graecos et Latinos Poeta Persecutus erat, quamquam diutius in horum operibus moratum puto, deinde Praeter scenicum genus nonnulIa ad alia historiae Poesis Partes Pertinentia videtur a

2 mano esse veram sormam, quae est in duobus Prisciant, uno charisii, in item Nonii Ioco, non didascalieos libros quod item diei Posse Mercerus putabat ad Non. p. 134, quod oxtrita χxtrema itera in didaseatico libro I et similia degebantur vidit Osann. Anal erit. p. 62. Sed didascalicorum Latina forma a grammaticis appellari non Potuisse, nihil est, quod credere cogat CD. IVeicheri loco rivisa citando.

13쪽

ieeisse, quamquam falso ex eo quod de Homero et Hesiodo aliquid initio

operis disseruit et quod alicubi diversa esse poematum genera dixit, omnia poesis genera omnesque aetates eum complexum concluditur. Iudicia D que de ipsis poetis poematisque interposuisse, ex fragmentis patet. Prosa oration scriptos fuisse Iibros, ut Μercerus mole iudicaverit, frustra fuisso, qui Bagmenta in versus digerere studuissent, quum pSa argumenti Exemplorumque graecorum rati tum a Vincunt, quae apud veteres scriptor indo citantur, apertissimo Gellii loci et fragm. libri noni ultra quem nisuscitatur apud Nonium. Sed, ut ante in unum collecta sint, quae ad eos libros cognoscendos pertinent, quam ad dubitationem do iis motam aco damus, asserendum esse videtur, quicquid ex iis libris superest reliquiarum. Locos scriptorum iam alii indicarunt, emendandorum fragmentorum I lium ParVa est Copia. Ex libro primo duos Iocosmonius citat, alterum pag. 341 Merc. de vis signis serm. V. mactare): Accius didascalicon vulg. didascalico libro I:

vivire qui, ut Μercerus intellexit, ad Iliad. XXIII. V. 615 sqq. spectare videtur alterum P. 14 de indiscr. adverb. V. inimiciter Accius di astalicorum libro I: Placare hostem ferocem inimiciterque accensum. Priscianus p. 709 . haec ponit Actius in primo didascalicon Falsidie audax, gnati mater pessimi, Odibilia, natura impos excors, et fera Gellius lib. III. c. 11 ita scribit Accius autem supra L. Accium Oetam n minat in primo didascalicon V. didascalico levibus admodum argumentis utitur, Per quae ostendit Hesiodum natu priorem. Quoia Homerus, i quit, cum in principio carminis Achillem esse ilium Pelei diceret, quis esset Peleus, non addidit quam rem procul, inquit, dubio dixisset, nisi ab Hesiodo iam dictum tueretur. De Cyclope itidem, inquit, ei naxime quod unocussus fuit, rem tam insignem non Proeterisset, nisi aeque prioris Hesiodi carminibus ulgasum Sset.

Secundum librum bis citat Nonius. i. 165 de honest et non veti

14쪽

dici. v. re ostid, posito verbi redhOMire exemplo ex Attii Amphitruone addit: dem didascalicon v. didascalico lib. II: Ut dum elint reptem

tem consequi uerborum, aliter ac ait relatum re ostire sponsum. In extremis Mercerus tentat elatum, redhosti responsum ex quibus respo

sum verum videtur, elatum incertum, re osti fessum P. 178 do hon. et no Vet dict. v. temerius haec assert Acc didascaliconidi scalico lib. II: Sed Euripides, qui choros temerius in fabulis. Idemmonius librum octavum citat p. 194 de indiscr. gener. V. balteus): Accius didascalicon libro VIII. Auctortibus manuleos, baltea, machaeraa. Pro auctoribus in nargiii exemplaris bibliothecae universitatis Haun. quod . . ossit, Marqu. Gudii, Io Alb Fabricii fuit, adscriptum est i ductoribus, deindo manuleas scribendum est ut Schelle in lexico monuit Noni libri tria fragmenta sunt, primum apud Charisium lib. I. p. 114Ρ.

Accius quoque didascalicorum nono: Nam quam arta in genera Oe-matorum, Boebi, quamque longe distincta ab liis nosce ubi scribendumost: diffinis ΔΓα B Lim; Iterum apud tandem Est lib. H. P. 195. Sta tim. Accius in didascalicon X Vectigalia egerant estra et eroantur εtatim pro statute et Ordinate. Vox legerant corrupta est. Priscianus

denique p. 603 P. haec habet Accius in X didascalicon graecis litoris scriptum est): et magni icissime excellissimeque honore pro quibus Kroli1

e codd. paulo melius edidit magniscissimi excetiisεimi honore, recto autero adiectivo mutato. Sed praeter haec, quae nominatim e didascalicon libris citantur, eodem pertinere recte iudicantur ii Veterum Soriptorum loci, ubi L. Attii testimonio, non nominato libro, tanquam in re non ignota, in rebus, quae ad scenae historiam spectant, utuntur. Itaque recte Vossius in libro de poetis Latinis, a quo non dissensisset Baylius, si satis rationes suas ossius exposuisset, ad hos libros retulit, quae a Cicerone in Bruto de miro errore Attii in tempore primae actionis Scenicae constituendo scripta sunt . 18, 2 Attius autem a Q. Maximo quintum consules captum

Tarent scripsit Lipium, annis XXX post, quam eum tabulam docuisso

15쪽

e Alficus scribit et nos in antiquis commensariis inponimus docuissa autem fabulam annus post XI C. Cornelio Q. Minuci consulibus ludis Oentatis, quos Salinator Senensi proelio Overat. In quo tantus error Attii nil, ut his consulibus XL nnos natus Ennius fuerit; cui quum aequalis fuerit Lipius, minor fuit aliquanto is, qui primus fabulam dedit, quam ii, qui multas docuerant ant hos consules, et Plautus et Noes itis. Eiusdem libri alter est Iocus eodem roserendus, ut Lange vidit Vind. Trag. Rom. p. 3 not.), c. 64, 229. Attius iisdem aedilibus ait ses et Pacupium ocuisse fabulam, quum ille Octoginta, ipse triginta annos natus esset. Ex didascalicis item repetita sunt, quae Gellius ex Varronis libro assert ΙΙΙ, 3 Marcus autem Varro in libro de comoediis Plautinis primo Accii perba haec ponit Nam nec Gemini nec Leones nec Condalium nec Anus Plauti nec Bis Compressa nec Boeotia unquam fuit, neque deo Aγροικος neque Commorientes, sed M. Aquilii; quo loco admodum dubium est Aquilii nomen, cuius poetae comici nulla mentio est, nisi quod apud Gellium eodem capite paulo superius scribitur, Boeotiam comoediam Aquilii esse dici; nam in Varronis de eadem comoedia loco de L. L. . . 75 B. VI p. 266 Sp. , in codicibus pro nomine est alii in Gellii autem priore loco varietas Iectionis adnotata non est, inferiore in codd. est M. Ha-

frutici et M. Accii Titi et fortasse alia, ut non improbabilis sit sententia Popmae Atilium substituentis. ' Eiusdem capitis initio Gellius, qui Plauti fabulas curiose ectitarint, dicit nec indicibus in nec Sedigiti nec Claudii nec Aurelii nec Accii nec Manilii super his fabulis, quae dicantur ambiguae, credituros quo loco Attius propter eosdem didascalicon libros nominatus videtur.

Atque haec fragmenta et vestigia totam operis illius formam non satis declarant; Verum, ut ab initio dixi memorabile maxime id est, fuisse

5 Iu Varroriis Ioco Spenge aliorem coniecturam M. Accii Plauti probavit; ne certunt est, utram famam ibi Varro significare voluerit; sed Varro Plautum, nou M. Aecium

Oitare solet.

16쪽

omnino huiusmodi Attii libros. Sed hoc ipsum ortus est, qui negaret et

omnia alia doceret, ridericus Osannus, cuius ego disputationem ante aliquot annos proditam, non paucis obliVionis et inconsiderantiae erroribus implicatam, ut solet huic viro in novis inventis, quorum cum credulitate quadam paulo est cupidior, accidere'), non utarem accurate refellendam, nisi et Langius in Vindiciis Tragoediae Romanae eam improbare ausus non esset et plano pluribusque verbis probastsbi Praeter Bothium, qui in toto hoc genere e viter admodum est versatus Fragm. Tragio Lat. P. 1.), et Baehrium Hist. Litt. Rom. p. 45 Augustus eicheri in comment de Laevio Poet. p. 46ed Lips. 1830), ut iam latius Serpere error Videaturi sannus enim, quum in Analectis Criticis poesis Rom. scenaeae reliqu illustrantibus. BE- resin. 1816y, p. 39 sqq. de anno, quo acta esset prima apud Romanos se bula, quaereret utereturque a co Supra a me commemorato Ciceronis ex

4 Aecidit hoc ei quum saepius tum in pulchro IIIo opusculo L. Caecilii Minutiani Apulei

de orthographia, quod tanquam egregium ερμαιον ad G Ermavortim notitiam Protraxit,sa quo in vetito quum ego Iehulam Pro Iurio te amplexum ostendissem in scripto cad.

a. 1828 nuper in Iahnii annalibus Vol XIII, 3. P. 30 sqq. Apuleium suum tuis conatum est Huic ego Hesperatae causae laeseu Sioni. iii qua ipsB Ieraquo in illo suo

Apuleio mira ess Ou Ssus est me autem arguia enta aut moti intellexit aut alio detorsit aut Plan , si nimis ardua res erat, tacuit veIut laus nullius momenti eras

putat p. 329 , quaeras Turrauio, MolisSO, Varo, Graccho, Fontano, Cotta dixi, quasi ego quidquam dixerim, nisi hoc ipsum esse fraudis vestigium, quod hi vidi amici a Grammaticoeliantur, nisi quod addidi, Fontani libri III nympharum satFrorumque amornm auctoritato perlopido ostendi, a esse diphthongum , - huic, inquam desonsioni responderem .iliquid, si aut plus temporis imposior illici de schnode Betriiger Apuleius do orthographia' appellatur a Bernhardyo Geuudris de rom Liti P. 329 impetidendum puta-xem aut rem dubiam videri posse semel admonitis Tantum vellem ne mala de me omisisso questiis esset 314 de Caelio Rhodigiuo quae ipse meis verbis commemorata protulit p. 30M nec me doli insimulasset 319 , quasi ego negassem, v IIum e scriptoribus apud Ovidium p. ex Pont. IV, ri nominatis apud grammaticos citari; nam, tera nihil intercedo quo minus Praeclare disputata Putet, verbi causa quod 319 Apuleiio Prisciani scriptorum veterum citandorum rationem similem credit, aut quod, ubi ego, excepti, Pedone, Marso, imilibu3que negavi Tuscum. Lupum imitesque quisquilias a Grammatico Latiun insgrioris aetatis auctores citari Potuisse, opponit Rabirium, ta ilium, IIacrum. Pedonem 320 , aut quod mihi pusillorum illorum poetarum, quos Ovidius cum paucis clarioribus in illa epistola amicitiae causa laudat, opera et Lamam ad poste-

17쪽

Brut. c. 18, essicere studuit, non L. Attium illo loco a Cicerone nominatum esse, neque eius fuisse didascalicon libros, sed Ateii cuiusdam Praetoxtat Bh I0logi grammatici apud Suetonium deci lustri romm. 10 commemorati, Sallustii et Asinii Pollionis cultoris. In quo eatenus Praeiverat, quod sanui non dicit, Gronov. ad GHI III, 3 ut L. Atti poora didascalicon libros fui sonegaret Rationibus autem sannus utitur p. 61 sqq. , primum quod incredibi I sit, Attium errorem quadraginta fere annorum in anno Prinatu Livii Andronici fabulae constituendo committere Potuisse, deinde quod tam a Sue et Iatae eruditionis opus Romae a Romano homine illo tempore confici non potuerit, tum quod Attii fama, si tale eius opus exstitisset, non ita obscurata esset, ut in Attio nihil praeter eius poeticam virtutem cum laude

Praedicaretur; postrem quod non sit veri sinule, Attium, qui apud Gellium III, 3

rit4tem fruentas non credenti Attium, Anauium Atiam, C. Fannium, Catonem, Ennium, Lucilium , ceteros summa auctoritate OPPO Iit 320 , aut quod narrat, fieri tamen Potuisse, ut tres uerlut o tae, o Triuaerius, Lupus totalias LMΡra Arailitas, iat non

fraudi doti tur mira hae ex ovidit v. 25 et re quasi Puuulautia nomina p. 32M, aut quod dogmata philosophic tum demum ridiculam esse putat poematis plurium librorum inscriptionem, si ex ovidiosumpta sit p. 324 , aut quod ineptum poematum nomen Pindaricam inmutationem, ita defendit, ut neget ApuIeium, qui bis scribit Rufus in Pindarica emulatione, titulum Peris citare p. 32M, aut quod hominem istum ex vidi poetarum nomiua non eorrasisse ex e patere putat, quod Rabirio praenomen dederit et quod, quem ego non indoctu dixi, Montanui ex Seneca aeterit Iulium fuisse P. 325 , aut quod me, quod inauditum poetam T. Veracem dixi, Veracis nomen Latinum negasse credit aut eradi vult. Sed taeda in his morari, quum ne id quidem tutellexerit, quid esset, quod virissem, minim omnium in grammaticoruni veterum libris describendis omitti potuisse exempla scriptorum, siue quibus nullum essent usum habituri p. 321 , aut verba Latina nou sane obscura interpretari potuerit p. 309 . Ceterum nou miror, quod non

inmemor vi in pnsura, quos ego ipsius graves errores in historia Ilit. Rom. notasissem sed tamen tu uno speciem se tueutis sumit et testimonia requirit, ex quibus Cou

ato P. Rutilium Rufum Graeco scripsisso historiam 3293. Sussiciet Athenaeus libro IVP. 168 . Uniuit in tota illa disputatione vero est monitum, et se et me de Phaone a Ve' e amato et occultato Praeterisse Graecorum Lahulam; nam reliquam Tabulae artem non minus finxit imposior. Haec ita dixi, ut merita levis auitas esse videbatur, quum aut errorem siue uua reprehensione sustuliSSem.

18쪽

inter grammaticae Latinae auctores, qui omnes Post Attium tragicum vixerint, nominetur, eundem esse atque hunc. Itaque primum omnibus illis

locis, in quibus Attii didascalica nominatim memorantur, uno Gellii du hus Charisii, quattuor onii duobus Prisciani, pro Attii nomine, sine ulla inconstantia perscripto nam Accius, Actius, Attius apud librarios eiusdem sunt nominis formae, Ateii sufficit, cuius nusquam vestigium in hae r est; deinde quod apud Gellium II, M. scriptum est L. A cius Poeta, extremum Vocabulum abiicit; onii autem quinto loco p. 165 quod nec Idem in Ateius facile mutari poterat nec Ateio tragoedia Amphitruo simul tribui, a librario pro Ateio Attium illatum, deinde, eodem nomine

praecedente, idem scriptum iudicat. Tum vero, quod nihil valitura erantea argumenta, quibus ad haec mutanda impellebatur, nisi omnom rei scenicae historicam commemorationem ab Attio amolitu esset, apud Gell. ΙΙΙ, 3. bis Ateii nomen reponit, ante omnia ero in Ciceronis Bruto . . Alterius autem

Bruti loci cap. 4 , qui, quod nullis machinis emci potest, quin ibi L.

Attium postam do conta fabularumquo notion scripto tradidisse videamus,

totam illam fabulam Vertit, Plane est oblitus. Sed quum Varro de L. L. V. p. 100 p. IV. P. 28 Bip. Attium ita commemorasset, ut tragoediam spectare non Videretur, ibi quoque Ateius subiicitur. Sed nomina hantur apud onium p. 61 de Prop. erm. s. v. Porcin Attii Parergo libri, apud Gellium XX, 3 et Nonium p. 15 de hon et O. et dict. S. V.

perperos et P. 15 de On et O. et dict. S. V. Ponderitatem Pragmaticon, et ex his quidem asseruntur, quae ad cenam pertinere videantur. Praeterea eundem horum esse et didascalicon scriptorem Gellius in praef. significat, qui de nominibus, quibus auctores librorum ad eruditionem spectantium usi essent, loquen8, β inquit, qui πραγματι κἀ et παρεργα et διδασκὐικἀ inscripserit . Itaque et hi Ateio dantur, his, quod, nore oblitus est, apud Gellium Poetos PPellatione eiecta. In quo paulo post apparebit, quum grammaticum rosae orationis scriptis ditare vellet, poetam

simul essecisse. Satis hoc est sane critici moliminis Mirum est tamen,

19쪽

non Venisse in mentem quaerere, quid esset causae, cur in his libris tam pertinaciter librarii Ateii nomen in Attii mutassent, quum, ubi ceteroquin Ateii nomen citaretur, Attium non substituissent. Sed de hoc ipso Ateio primum videamus; qui ob solam nominis similitudinem electus est, ut Attio succederet; neque enim extra hano ContrΟVersiam ullum est vestigium, quod eum similia argumenta attigisse ostendat. Is grammaticus ibe tinus non admodum celeber raro ab aliis scriptoribus et ab iis grammaticis, quorum nos libros habemus, citatur, nec, ut videtur, nisi addito propter eandem causam Philologi cognomine; sic enim citatur aristo s. v. Naucum, ocrem e libro glossematorum , Orchitis se collectaneis),

Oro us Tudites, Vacerra, a Charisio I p. 10 et p. 108 . a Servio ad AEneid. I, 601 605), denique, ut ipse Osannus coniecit, iriscian 8 p. 792 P. ubi vulgo est Alpheus Philologus); nam quod a Servio ad neid. I, 273

et V, 45 Ateius nominatur simpliciter, is Capito videtur esse, Ionge illustrior, a cuius coniectaneorum argumento non abhorrent, quae ibi traduntur Unus superest Plinii Maioris locus in indices auctorum libri XXXII, qui L. Ateia nomine hunc Philologum significasse Videri potest. Eius ne libros quidem multos superfuisse, ex ipsius Suetonii Verbis intelligi potest ex commentariis eius, quamquam paucisSimi EXStent. Nec Sane, apud grammaticos quae exstant didascalico fragmenta, e grammatici eiusmodi scripto citata esse possunt Asseruntur enim Verborum Priscorum et poetico fictorum redhostire, inimiciter, temeriu3 PerPerus, emeritudo, Ponderitas, statim pro ordinate auctoritates, quas non ex illius generis libris posteriores petebant. Nec quisquam, qui non hebes sit, in illis Falsidica, audax, grammaticum Ciceroniani temporis, sed tragici Veteris Scribendi genus agno acet. Pragmaticorum quoque locum est XX, 3 plane ita citat tanquam Veteris Poetae, quem explicet, non grammatici, ex quo rem disca Sed in Cicerone AEt Varrone res etiam apertior Censet sannus. Ateii morem

5 Raro tu siligulari Iiqua sorma vocabulorum testimouio te' autur eiustiorum grammaticorum, qui eam dedita opera et re quaesita mauisse viderentur, in quo genere ipse Ateius Philologus apud Charisium P. 102 citatur.

20쪽

incidisse in priorem vitae Ciceronis partem, ridiculo ProrS argumento, quod Asinius apud Suetonium Ateium primum inter Romanos Philologi cognomen adscivisse trodat quod ne tradit quidem, sed tantum eum adscivisse; etsi ita est), Cicero autem Ep. ad Att. XIII, 12 eo nomine ut pervulgato iam utatur. Sane Cicero hinc φιλολογωτερα dicit itaque sannus, i considerate scripsisses, Vocabulum piaoλoro ab Ateio inventum videretur credere,

Erat Ateius Antonii Gniptionis discipulus Gniphonis autem aetas cum priore Ciceronis vitae arte fero congruit, qui quum Ciceaeone Praetore, id est 40 annos habente, etiamnum vixerit, ne omnino quinquagesimum aetati annum excesserit Suet de ill Gramm . . D. Schula Protegg. ad libr. ad Herennium , decem summum annis Cicerone maior esse potuit discipulus autem minor aliquanto fuisse Cicerone videtur nec id abhorret ab eo, quod Sallustium et post eum Asinium Pollionem coluit. Sed utut haec sunt, nec Cicerocliuiusmodi grammaticum libertinum obscurum ita simpliciter in Brutψnominasset, eiusque rationes cum Attici amici comparasset et refellisset, nec Varro huiusmodi hominis otiam Belato inferioris verba tanquam singularis auctoritatis in ea re, in qua PSO Princeps habebatur, in veteris

scenas historia, in suum librum transtulisset Gell. III, 3), multo vero minus, quum de Voce aliqua recondita di putaret de L. L. I. α), admonuis set, hanc esse, quae φpud Ateium Iegeretur. Sed ita est cupidus Osa nus Ateii illius ubique intrudendi itaque ruit, ut etiam, quod Sallustium

historiam componere aggressum breviari rerum omnium Romanarum, ex

quibus, quas euet, eligeret, instruxis Suet de ill Gramm. 10), propter hunc privati usus commentarium inter historicq Vetustos Latinos, quorum Cicero initio libri primi de legibus censuram agit, qui sermo habitus eo temptate fingitur, quo nondum Sallustius ad historiam aggressus erat, ponendum putet, legendumque 1 2, 7, ubi Sigonius ex codd. bonorum omnium vestigiis Acrum Macrum restituit, Ateium ex quo iam, qui cum Asinio Pollione vixit, Ateius emcitur L. Sisennae amicus et eiusdem aetatis, id est, nam Sisenna Hortensio a. 40 8. 11 nato maior erat, Cic.