De Euripidis versibus anapaesticis [microform]

11쪽

Duripides cum hoc seculo praecipue exercuerit exerceatque homines doctos inferiore, quam vocant

arte critica non minus quam altiore, meque desuerint, qui praestantiam et artem poetae defendendam

susciperent, scilicet longe praestare Euripidem Sophocli et AeschFlo, dummodo purgaretur ab interpolationibus hodie, opinor, experti falsam utramque nimium laudantium et nimium vituperantium sententiam omnes sere redierunt ad verum, quod medium tenet, Aristotelis iudicium: τριπίδης εἰ καὶ τὰ aλλα μηδεν οἰκονομεῖ, ἀλλὰ ραγικωτατος γε των ποιητῶν φαίνεται pο. 13). oeconomia igitur totius sabulae superatur ab Aeschylo et a Sophocle superans utrumque ingendo hominum mores et ingenia et secit homines, ut debebat in tragoedia, versantes in calamitatibus neque meliores, quia sic non metu misericordiaque moveremur sed indigne ferreuius, neque peiores, nam iure punitorum miseret neminem, sed, quod medium est, spectatorum ipsorum similes. haec videntur comprobari eis, quae diligentissime et sagacissime docti homines Observaverunt de dicendi genere et de metris Euripideis istenim egregie artem cum ingenuitate cotidiani sermonis coniungentem admirati sunt et imitati certatim optimi Graecorum et Romanorum scriptores, quamvis trimetrorum severitatem eam ipsam ob caussam relaxaverit paullulum quid quod oeconomia sabularum neglecta conspicitur etiam in eo, quod maxime exprobrant Euripidi, quod chori carmina breviora neglegenterque sere, ut volunt quidam, composita parum conserunt ad rem oeconomiam enim nisi ex tota labes non cognosci qui contenderit, eum commone- secisse sufficiet AeschIleorum et Sophocleorum carminum, quae ad ipsas quae sedulurae sunt rerum commutationes praeparant quasi animos auditorum sed quod perperam nec tamen, ut videtur, inscius detraxit canticis choricis curae et diligentiae, id totum addidit accuratissime depingendis personarum ingeniis et moribus ita, ut excoleret magis magisque monodias et commos nam monodias apud Aeschylum Sophoclemque sere nullas habes, commos Aeschylus ut chorica carmina faciebat satis magnos, Sophocles, qui minuit chorica, in prioribus sabulis minimos habet, maiores in posterioribus videtur composuisse ad exempla Euripidis, quem iam diximus chori carmina magis etiam quam Sophoclem attenuavisse auxisse commos. Sic sere dixerim consilio sormam et metra poematis, metris et forma consillium fingi. quid multa Euripidem propter metrorum neglegentiam castigatum ab hominibus doctis, qui Aristophanis iudicium cupidius arripuissent, Euripidem dico metra maxima cum cura elegisse et argumento apta reddidisse quamvis diligenter, ut in huius quoque poetae sabulis insit concinnitas εἶδον quasi et λης, qua excellunt et delectant summorum poetarum Graecorum carmina', hoc in monodiis et hyporchematis

12쪽

nonnullis observaverunt . . Fritzschius de mon. Eur et Rossbach et Westphia de metr. idem duobus exemplis probare conabor primum autem pauca dicam de omnium anapaesticorum versuum natura, quos praecipue excoluit Euripides et novo modo saepissime adhibuit et coniungi hoc numero egregio quietem quandam animi cum corporis motu ot actione quoniam generis paris est et thesi arsis subicitur benemo erunt homines docti ut igitur inventus videbatur et natus ad moderandos gradus eorum qui cum precibus accedebant ad pugnam et ad aram si in tabuli tragicorum poetarum optima adhibebatur a choro in orchestram prodeunte et actore aliquo in scenam prodeunte vel abeunte et ubicunque transitus sa-ciendus erat a cantico ad trimetros et cum finis imponebatur sabulae cum s ntentia aliqua graviore et eum quiete hinc ab actoribus ipsis etiam adhibitum iam Aeschylus hunc numerum pro duplici, quam dix mus, natura usurpavit etiam cum stantes loquebantur cum tragico aliquo tumore et qui excederet trimetrorum simplicitatem sic Pers. v. 906 sqq. Xerxes prodit recitans legitimum systema anapaesticum, spondet hium obviam regi fortasse Tadiens eodem numero nisi quod suspensus animo et solacium exspect- finem non facit paroemiam et in his prinium quasi initium invenit poeta paroemiacos alias etiam quam in fine systematis et sententiae ponendi nam, quem desiderant aures, exitum addit altera persona cum desperatione et fracto animo: δ' ενω οἰοῖ αἰαπιος, et quae suorum ipsa verborum iusturn finem non habeat ut posito in initio orationis semper paroemiaco mira res eveniat esse sine catalexi autemata nee sine catalexi redeo illuc versus inde a 31. non videntur ab eunte Xerxe recitari et sine dubi legitim anapaesti a Prometheo ineulis ad saxum ligato sine motu corporis recitantur, Prom. v. 8 100 12 27 et in fine sabulae systemata choricis canticis interposita utrum hoc loco nominandarint, an Comitata sint eos, qui post saltationem in suos locos redirent, parum liquet quod igitur dixi coniungi hoe numero animi quietem cum corporis actione cum si inmutatum esset ut animi modo motum quendam significaret, sic DionFsius Halic de comp. verb. o. 17 πάθος praedicat anapaestorum, mutari etiam versus coepti sunt negIegi caesura et diaeresis, paroemiaci saepius poni, quoniam non imitanda erat graduum continuitas non rupta illa in legitimis systematis nisi cum subsistebat persona, id quod hiatu et ancipiti syllaba et monometro indicabatur, h. e. silenti aliquo intermisso de ancipiti syllaba et de hiatu viderunt Car. Lachmannus tr. gr. Tri. p. 27 O Melier in app. ad ed Eum p. 30. Simile statuendum mihi videtur de monometris; nam cum exspectetur dimeter, post monometrum pausam fieri consentaneum est, eaque optime fiebat antecedente aut sequente primario aliquo verbo paroemiacus finem significabat eundi ut pes ad pedem attraheretur nam dipodia duos gradus vel utriusque pedispositionem significari cum docuerit Boec ius in ed. Antigonae cs Bossb. et Westph de metr.), nec temere ancipitem Tilabam et hiatum admissos esse cum demonstraverint enueius et Lachmannus, haec probabilitatem quandam videntur habere constare autem legitima anapaestica sTstemata ex dimetris neque esserungulos versus compositos x multis dipodiis, effici mihi videtur cum lyconeorum dochmiacommissiorum systematnm comparatione tum quod constat esse in fine dimetros catalecticos si est diaeresis antem oemiacum neque versus finis, asseras mihi quaeso aesuras exemplum, quae in dimetris satis multaeongessit Gaissord. ad Heph uno Comie loco vesp. v. 753. qui tres continuas dipodias exhibet nihil probari iam dixit G. Hormannus orta sine dubio est omnis haec disceptatio propter momometros interpositos, de quibus modo explicavimus. Exemplum anapaestorem non prorsus liberorum sed sere legitimorum est initivi Iphigeniae Aulidensis. Agamemnoni animi sollicitudo egregie picta est quodammodo ab Euripide primum tempore:

nam eadem qua scripsit literas nocte senem mittit Argos tum quod cum sene colloquentem lacit, cuius simplicitate et quiete animi optime elucet regis anxietas, cum mendaciis, quibus effugere conatur deorum voluntatem, ipsum se sere vinciat denique metro nam ut est nunc maestus et meditabundus, memor nune celeritate opus esse oditque rei infaustae expositionem, ita nunc paroemiacis loquitur spondiacis,

anapaesticis nunc dimetris adhibito dactylo paroemisso non spondiaco orationsm quater finit v. li., 27. tum ut epistulae finis significetur isque vi fere laetus admisso dactylo ante anapaestum,

13쪽

vi subaudias caussam seribere uolo, si contenta intaminestra erunt soriasso, qui has argutias diem in Euripide ut minus diligente in metris sed is his certe mapaestis diligentissimus mihi videtur un- quemque versum aptissime ad ea, quae dicenda erant, conformavisse quartus paroemiaeus non amnis diacus finit hos versus colloquiumque spondiacis paraemiacis Agamemno inis ter utitur maiore semper cum dolore primum dubitans an bene cessurus sit alter, quem excogitavit, d- tum v sal ubi, quam aegre larens senis rei ignorantiam verbi quam planissimis respondere coepit, filia nuptiari mentionem lacientem maeror iterum opprimit iam totam calamitatem tum demum perspectam eum senex elocutus sit, Iamenlaturor auu γνωμα ἐξεσταν,

sed ut fit agendum esse intellegens servum statim abire iubet et festinue itaque cunctationem emi-ciosam ante oculos ponens spondeorum tarditate, celeritatem Iphigeniae Aulidem proficiseentis anapaestis et dactsis, summo opere sine dubio commovebat audientes pausa subito facta post monometrum --μπρὼς ναυς senex Rutem quietus, hoc quidem siet a me, respondes. caesura vel diaeresis potius egitima in tribus huius colloquii dimetris eoegitur, quo recto an duo corrigendi sint. v. 140. μή - μή ἀλσώδεις ιζo sine dubio paromniacus restituendus est delendo μήτ', quod inseruit Iibrarius propter iusso quod sequitur. v. 148. ortasse mutato verborum ordine prorsus sanandus est: σαῖς γὰρ πομπαῖς ἀντήσας' νών. tertius est 151., ubi Hermannus τάδε ut vis in eo quem modo adscripsimus fortasse delendum esse ait ut a metricis insertum utramque nollem a tum non videbat re egregius, quam vi cum sententia hic congruerent paroemiaci spondiae sed hieversus excusari videtur ea quae est post τάδε aesura, mutata etiam persona. Et haec quidem de argument et de metro anapaestico initi anapaestorum, qui sequuntur iambos, quaestio obvia est, num ita, ut ab Euripide prosecta sunt, haec a nobis legantur iamborum ui fine Agantemno dicit servo tu nunc hasce literas Argos ser quid contineant, tibi aperiani, fidus enim es erga uxorem domumque meam iam in libris mss. sequuntur verba

adparet imi στελλειν coniungendum esse eum indicativo περ sis et mmm Agamemnonis orationem servi duobus dimetris eam ob caussam Miskius et Mariavinius hos duos versus in initio poninat huius colloquii hies versuum ordo esset in codd. nemo, pinor, haereret latendumque sic scribere potuisse Euripidem. sed qui non quid scribi potuerit sed quid scriptum sit eruere vult, is necesse est defendat quacunque potest ratione eodd. scripluram ac prunum quidem demonstratur senis adhortatione Agamemnonem tunc obticuisse paullum loquentem enim herum tereumpere nec servo nec stat convenit eam in Agamemnonis verbis pausim apte poni post ερνος et antequam id ipsum de quo sollicitus est edicat, concedet qui ante oculos rem sibi posuerit nescio an excusaturi transitum ab iambis ad anapaestos mutaverint docti illi homines versuum ordinem sed qui discesserit ab iambis importune intrusis illis in anapaestos, et tum in mentem veniet mutare versuum ordinem simili modo erravit Hermannus in eis Pine scripsit in editione ad . 157. ην γάρ νιν πόριπαις κτε aperte inquit eo refertur, quod monuerat senem Agamemno, ne

14쪽

praeteriret plaustrum quo Aulidem veheretur Iphigenia praeterea inepte iuberetur abire senex et tum demum adderetur e. q. s. nec poterat id per se γὰρ addi, sed dicendum fuisset O δἐ itaque hunc versum post illa ἐπὶ Κυκλωπω ἱεὶς θυμέλας collocavi haec quidem looc est optima sed importuno tempore adhibita. namque Agamemno postquam tradidit literas, quid continerent edocuit, monuit ut caveret ne 'fligeret se Iphigenia Aulidem profiscens, quibuscunque opus est, ea sibi videtur diisse senex autem

ἔσται τάδε respondens neque abiens cum videatur alia quaedam exspectare, Agamemno morae et multorum verborum inpatiens abi, inquit hoc enim, pinor, tenes, si inveneris, domum reduces idem vidit

Fimhaberus nisi quod γάρ coniunctionem neque explicavit neque defendit contra Hermannum. Post breve silentium igitur et rogatus a sene pergens Agamemno ne mittas, inquit, filiam tuam ad Euboeae, quae portum praebet, alam, Aulidem a ventis tutam quaeritur in his, quid sibi velit πιερυξ βοίας sitne ad υλ adpositio an aliam significet regionem quarum alteram sententiarum amplectitur Harhlandus significari putans Chalcidem et Aulidem utramque urbem nominari, quia vicinae essent et angustissima Euripi parte seiunctae ponteque coniunctae, ut haec sine illa commemorari sere non OSSit. inserit igitur coniunctionem scribens Καυλιν ἀκλυσταν et Lobeckius υλιτ τε κλυτάν vitans crasin insolentiorem ala videtur arklando neque Aus Euboeae dici posse neque Chalcis Boeotiae, Euripo nimirum interstuente redit ad geographos haec quaestio, possitne coniunctione inserta sanari locus et quoniam nusquam apud veteres Chalcidem Aviidemque simul nominatas inveni, ne Euripidem quidem sic dixisse puto, praesertim ut Aulidem primariam secundo loco diceret volgatae patrocinium suscipientes Bremi et Matthiae alam dici posse Aulidem Euboeae contendunt, exemplo usi quod per Marklandi desinitionem ne exercitus quidem viae dici possent recte, ut mihi videtur quamquam audacter sane locutus est poeta, ut iure quispiam interrogaverit, cur Euboeae nec Boeotiae ala vocetur Aulis respondeo quia longius ab Argis abesse videtur Ausis cum Euboeae pars dicitur quam si Boeotiae, idcirco sic loquentem et sic scribentem Clytemnestrae poeta lacit Agamemnonem gregena id dici quod tuetur et hic quidem naves a tempestatibus non addidissem nisi irisaberus iudicasset Aulidem non dici Euboeae sed Euboeam Aulidis praesidium. εἰς τὰς ἄλλας ρας γὰρ δή, in his articulum quem mittunt codd. Par. A. Flor. . . recte viderunt aruandus Matthiaeus emannus omitti non posse de proximo enim anno dici vincit εἰς

praepositio, cum εἰς τὰς ρας proximo anno formula sere dicendi sit, alias autem εἰς in ἐν mutundum esset. V. 125. non credo necessariam esse Elmsteti emendationem mutantis ἐπαίρει praesens in μα- ρεῖ suturum amant enim Graeci in hac interrogatione πῶς o indicativum praesentis quia pinor sic rem certissimam et ante culos quasi bnere volunt exemplum exstat in AeschFli Prometheo v. 589 Iο κλνεις φθ'θμα τα βουκερω παρθένον Pr. - Ου κλυω της οἰστροδινητον κορης τῆς να-χειας, alterum in Eurip. Or. v. 1025. v τιν' ἀφεῖσα Ους γυναικείον νοον στέρξεις et κρανθεντ'; EI. καὶ πῶς Mumsi interpunctionem retineo editionum Stiblinianae et Hermannianae hoc quoque timendum est, i e praeter filiae mortem, bene dicit senex, qui ficta esse has nuptias nondum intellexit eumque animadvertere ante verbum σήμαιν' Agamemnonis aliam sententiam ex corporis aliquo motu, recte adnotavit Firnhaberus pergit rex, nomen non rem praebens Achilles nihil scit de nuptiis neque quid agamus neque filiam ei me addixisse in matrimonium dandam sicine, senex inquit deae filio filiam tuam uxorem dictam victimam ducebas Danais nam uino trium codd. recte praeserunt MarMandus et Hartungus ei quod est in uno Par. c. ος τι το θεας ante Θεα a librario dormitante in της mutatum in omnes qui supersunt quatuor codd. venit, et is qui Par. c. scripsit resarciens casum o etsi correxit sed id quod revera eorruptum erat emendavit Harhlandus eo quod sanum erat retento venia-mis ad Ioctu dissicillimum in codd. haec sequuntur: se γάρ ν πομπαις αννῆσαις πάλιν ἔξορμα σεις τους χαλινους

ἐπὶ Κυκλώπων ἱεὶς μέλας. pro μνήσας A. et B. Hubent duri ηος, quod receperunt editores et medium quidem versum Or-

15쪽

ruptum esse arguit tetrum, cum iii χαλινους ehultima pro brevi posita si egregie emendavit Iom-sieldius πάλι cόρμ α σειε χαλιννοους; nam habenas concutere ad incitandos equos ut omnium est qui equis utuntur hominum, ita dictum esse a Graecis confirmant loci Soph. l. 702. ἡνως χεροῖν σεισαν et Ant. 109. Herm. κινήσασα αλ φ, mri tollunt atthiae dubitationem futurum, ut videtur Fimhabero, necessarium hic non est me coniuncti nihil significat nisi his vectis addi quae ex illis, quae anteeedunt, sequuntur, nec futurum non imperativum est, ut utroque poetae licuerit uti sed videas totam sententiam primus statim versus maxime vexavit interpretes Bamesius vertit: nam si eius comitatui occurrBS; eodemque modo Hermannus ut νιν πομπαις sit pro τοῖς πέμπουσί τιν quia viam obviam venire accusativum non adsciscit illud autem durum est. Hariungus mutat νιν in νυν, iam Latinorurn,

pergentis in Oratione; ut πομπα item sint comites, de Iphigenia ne verbo quidem addito equidem Sic suspicor olim scriptum suisse σαῖς γάρ νιν πομπαις, ἀντήσας, πάλιν ξορμα, σειε orλινους tu enim eam cum comitatu, ubi inveneris, retro cito duc, concute frena ipsum senem iubet cum Iphigenia Argus proficisci, praesertim cum Aulidem rediens deprehendi possit et movere suspicionem Achaeis des Agamemnonis mutato consilio.

V. 155. λευκαίνει τοδε κῶς et δη λάμ-uis ' sico vertendum est album emcit, non reddit, ut saepius loquuntur poetae de albore caeli, quem in illis regionibus mane digniorem esse spectatu dicunt quam ruborem, comparari possunt catulli verba sed ubi oris aurei Sol radianti bus oculis lustrarit aethera astrum et multi nostrae aetatis Itali poetae. Sed qui hoc exemplo motus concesserit in Sstematis anapaesticis non temere positos ESSe par-οemiaco neque spondeos et dactylos pro anapaestis et hinc qui suspicatus erit etiam eripodias de industria adhiberi, dubitaverit tamen is fortasse, num ratione semper in monodiis et commis Euripideis metra mutentur, dochmiis inseranin dac ii trophaei alia hoc revera factuni esse et Euripidem singula metra certo quodam ordine, qui conveniret animi humani condicionibus, disposita quasi habuisse, altero loco Phoen. 103 sqq. probaturus mihi videor ut nulla dubitatio relinquatur in hac enim τειχοσκοπίs ε'- Rex tranquillus et de urbis salute securus trimetris iambicis loquitur, Antigonae trepidatio pingitur dochmiacis versibus; dactylicis et iambicis et creticis niuneris utitur interdum cum preces et vota facit, trepidationem cum coercet paullisper, trimetri etiam inseruntur iambici inest igitur quasi climax quaedam metrorum in his versibus a trepidatione summa ad quietem cotidiani sermonis, in qua medium tenent sere anapaesti ad trimetrorum tranquillitatem Iinguam cogere interdum videtur puella facillime ad meam sen

ω φίλτατ', εἰπέ, nos 'στι Πολ-είκης, γέρον. senex modeste semper regiae virginis angorem et pertirebationem compescenso. 15 sint quidem haec, respondet, i. e. idem voveo, ut tamen subaudias mitte has preces sunt enim illi quoque iussi homines. qua sententia fratris subito commonefacta tremens et, quibus modo du'as imprecata erat, metuens de fratre interrogat dochmiis cum autem taceat senex indignabundus paullum tranquisitatem simulans blanditur. α, φίλτα κτε retinetque hoc metrum et dicendi genus donec . 163. Patris desiderio in anapaestos iteruiurelabitur et Patrem ipsum nominans in dochmios, quibus inserit senis memor trimetram sunt ceterum hi

dochmi laetiε simi summum gaudium et Patris praesentiam filii fingentis puellae plane diversi a reliqilia

16쪽

iunis olloquii tranen os autem contendo omnes a mili a pro runtiari senis ausa recteque Geelius in editione h. L Hermanni v. 122 transpositione relatata eminere ait in hac pulchra scena An onae uepidationem et senis morositatem, rectius fortasse dixisset animi tranquiIsitatem simpliciter enim ibi servus respondens, illum, quem videat, esse militum ducem et δέσποινα Verbo compellans v. 123. monet Antigonam, ut dignitatis suae memor nimium timorem vincat itaque haec sobrie quasi quamvis morae impatiens, sic recte Geelius senis trimetrum consscit τίς ποθεν πώς et optime . 131 emergens e terror et perturbatione animi ad senem se convertens trimetris λοχαγον illum, quem Mn debebant expellero homines docti, repetens nonne iliam, inquit, vides multum ducem erae probe scio, sed murum

m modum armatus est, in his eat p

λοχαγον αλλον ἄλλος Oti τε tan τροπος. τίς δ' ἐστὶν οἶτος; αλλος prius post λοχαγὼν mutavi in αλλον verissime autem amaverus apud Geelium unius Antigonas haec verba a v. 127-133. esse contendit et receperunt in editiones Nauch et lachhonius quid quod eadem voce post paroemiacum et dimetrum creticum, cum paucis verbis aberraveri a trimetrorum tranquillitate, ipsa se monet quodammodo . 148.145. τις δ' υτος ἀμφὶ μνῆμα - Ζῆθον ejκα-βοστρυχος, ομμασι γοργος εἰσιδεῖν νεανίας

hunc enim sane magna armatorum militum caterva sequitur, addere videtur non sine sale ,idelicet hunc esse ducem adparet nisi eum Hariungo mavis, quia propter iuventutem vix imperatori similis sit. temperare servi moribus et blandiri Antigonam docet etiam . 141. ubi laudat accuratam eius armorum et ducum cognitionem morositas autem aliqua senis ortasse inest in v. 170. cum puellae summo desiderio fratres opponit sobria verba num oblita es PolFnicem huc venturum esse, ut satisfacere possis desiderio tuo denique recte me sentire de horum trimetrorum vi neque audire, ut aliuat, herbas crescentis sonum iudicaturum spero amakerum, cum v. 127-133. Antigonae tribuerit comparans 45-149 et 161 - 169. et qui eum seculi sunt, Geel. Nauch. i lihomum hac enim comparatione intellegitur post dochnitos Antigonam, cum ad senem redit, redire ad trimetros; qui subiunguntur unus et duo dochmi invitae excidere videntur. Similia passim licet obsorvare apud Euripidem et iam observavisse videtur Seidleriis ad Iphie. Taur. v. 847 sqq. laque non videtur dubitandum esse quin dactSi anapaesti trochaei cretici etiam consilio et arte positi sint; sed difficilior investigat est horam ratio, ut placeat coniecturas modo quasdam proferre neque pro certis vendere quae non alis certa sint et primum quidem anxium et sero fractum puellae animum referre crediderim sine versuum schTorrhogicos quos vocant dochmios longe plurimos notandum ita esse conlparalos, ut media relici Tllaba producatur, quod non laetum in sublimi sermone,

qui est de Patre: 165. προς έμον μονετέτορα, περ δ' ωλένας Me φιλτάτ βάλοιμι xesis φυγάδα ιιἔλεον ῶς oπλοισι χρυσέοισιν ἐκ ρε7ής, γέρον, ἔφοις μο in φλεγέθων βολαις duos. parem sere vim atque ischTorrhoici spondiae dactylicorum versuum fines videntur habere ut 36 notionis hie cum ei tam et Hermam post dactylos dochmios statuendos esse rediderim, quos selso ab hominibus doctis poni saepis ne arguit sententia, nam ne in prorsus tranquillis quidem eam ibus hune

17쪽

numerum repudiaverunt, ut Schoemannus in scholiis ad Ionem editis cum invitavone ad natalicia regis

Friderici Gu. IV. Gryph. 1860 anapaestis Ionis templam purgantis inserit dochmio v. 47. M. versu 153. oretici eum finiuntur spondeo o ἐπ ἐμὰν πολι ν ἔβα πέρσων quem non delendum esse cum A. Fauchio in liud Eur docent exitus versuum M. M. quibus Nemesin Iovem Dianam in vota vocat. 184. μεγαλαγορίαν περάτορα κοιμιζεις. anapaestico dimetro additur spondeus non est, ut Dindoctus vult, metra Aesch. etc. p. 275. ac lieo- dochmiacus quod genus diversum est is schyorrhogicis, quas Hermannus dixit, versuum clausulis et praecipue adhibitum in precibus ut Ion 1060. πλὴν τῶν πενετα Ἐρεχθειδὰν et Sophoc Ant. 839. ξυμμάρτυρας μμ επικτῶμαι. 192. Ἀρτεμ δουλοσνναν τλαίην. est dactylica tripodia catal cum spondeo. Iam vero manum de tabula ut sint in his coniecturis, quae tibi non probentur, modo concedas metra Euripidem elegisse et electa tractavisse pro argumenti ratione.

0uam igitur oec ius monstravit viam es praeivit in constituendis Pindaricis metris, ea pergendum est etiam in Euripide numquam metra restituenda sunt, quae non adiuvent et illustrent argumentum sed impediant et obseurent eiusdem egregii viri Antigonae editionem et praesertim quae dixit de Bacchic carmine cum saltatione coniuncto πιλνωνυμε, Καδμεια νυμφας ἄγαλμα, adeo adama iob easdem sere caussas ut iterum iterumque reverterim illuc tamquam ad amussim et exemplar tragicos recto egendi cantatum autem illud fuisse cum allatione ut credas, iuberis conferre carminum quae Ieguntur M. Ss. 693 sqq. et Trach. 205 sqq. sententias numeros verba et sententias quidem easdem et ipsa verba nonnulla, praecipue quibus dei vocantur Bacchus Pan Paean vel Apollo, eadem exhibere haec tria carmina salis exposuit oecinius in numeris etiam monstravit quae adiuvare videantur saltalionem; sed haec cum in multis carminibus insint non saltatoriis, quaerenti mihi, ecquid proprium esset huius generis, succurrere videbantur Iongae syllabae coacervatae aliquoliens, ut in his Ληους εν κολποις et co Βακχευ- χει et i ta Πὰν Πάν et ἁ Παιὰν Παιάν. at carminum, quae saltabantur maiore cum velocitate propria longarum multitudo suis locis, ita prorsus existimo namque cum in honorem Bacchi Panos et Paeanis vel Apollinis, quorum similitudinem satis illustraverunt homines docu saltarent sessis diebus, hos ipsos vocari ut praesentes essent, de qua re s. obeckium ad i. v. 700. προφάνηθι et similibus et sormula quasi vocis et numeri consentaneum est has sollemnes voces cum pronun-uabant, numeri et modorum et saltationis celeritas ad severam quandam tarditatem restringebatur λ Aristides Quintilianus de mustea II. 8. τῶν δ' ἐν σφ ἡφ ο ρον διὰ βραχεων γενομενοι μόνων, τάχειστοι καὶ θερμότεροι κατεσταλμενος οἱ δε ἀναμιξ, ἐπίκοινοι. .. δῶ-ου- ους με βροχεῖς ἐν ταις πυρριχαις χρησίμους δρῶμεν τον δε ταραξ ἐν ταις μέσαις ὀρχήσεσι ' τους δε μηκίστους εν τοις εροις μνοις, οἷς ἐχρωντο παρωπεταμένοις, τήν τε περι αντα διατριβην μων καφιλοχωρίαν ἐνδεικνυμενοι, την τε αντων διάνοι- ἰσότητι καὶ μηκε των χρόνων ἐς κοσμιότητα-θίσταντες ο ταντ ηὶν ουσα υνίειαν φυχηὶς τοιγάρτοι κἀν τοῖς in σφογμῶν κινήσεσιν, διά

18쪽

itaque ηον λ κολποις et similia chorus per longas syllabas pronuntiat quia dicit proxima eis, quae edici non fas est ceteri numeri horum carminum sunt satis conmioli et ipsae bases in Antig. carmine singulos saltus significare videntur, cf. oeckh. l. l. sed quinas longas Illabas in eodem carmine recte mihi percutere videtur Oechesus ut sinu prosodiaci spondiaci catalectici primum quia tripodia omnino antiquissimis temporibus usos esse Graecos in precibus taximam probabilitatem habet; cs. Rossb. et estph de meir. III. . . deinde quia in aliis saltatoriis carminibus chori tragicilii versus saepissime inveniuntur inter lyconeos polrschematistos, ut videantur herecrate mensuram

equare in id quod perinde est, quoniRm nunc non quaero genus numeri utrum pars it an impar, sed quae sit indoles et natura horum versuum et quomodo percutiendi sint tertio etiam in carminibus non saltatoriis gravissima verba et preces quinis longis Illabis dicuntur denique Euripides saepe eis utitur in monodiis ot commis anapaesticis. Duamvis reperiatur interdum prosodiacus spondiacus catalactus, cum gravissimae res commeniorantur vel de vocantur, tamen propter multidudinem catalecticorum nescio an ei sint corrupti vel aliter metiendi sic in Trachiniarum et Aiacis, quos adscripsi, versibus suspicatus sum ta interiectione in m mutata egendum esse ἰω οὐ Πὰν Πάν, ω Παιὰν Παιάν, ut catalectici sint de aliis locis, qui Iu res etiam Iongas syllabas exhibent ut de molossis, quos indorsius metr pag. 6. sibi visus est deprehendere, quaerere nihil attinet; sed ubi dixero de carminibus saltatoriis et de precibus redeam ad Euripidis anapReStos. Primus eum numerum ex deorum cultu in tragica cantica introduxisse videtur Aeschylus, Suppl. v v. 890. 893. 899. 901. ubi Danaides in summo periculo versantes Tellurem et Iovem sic vocant:

αῆρ' ἀφελοντα χωρας, Sphinx viros rapiens bone videtur hoc numero dici tamquam malum insandum, nam summarum calainitatum vel mentionem facientes veteribus Videbantur mala mina proserre. Choephororum maesta pompa προστερνοι στολμοί et μεμφεσθ' αι τους ὰς habet scissis vestibus plangens pectora, nullo sacrisici deos placatum iri praesagiens in his praeter argumentum versus, qui antecedunt iambici et qui Sequuntur choriambici cum anaerusi, suadent anapae

Eodem ore modo res sese habet in mystico, quod in Euripidis Helena legitur, carmin v. 1301 sqq. in quo Cybele Ceres Proserpina celebrantur. mater deum se proripuit per saltus per numina per mare

Proserpinae ut scholiastes dicit; αρρη- voephi monet amesius vel propter mysteria vel ne Ceres in rapiae filiae recordatione doleret in antistropha lineo sunt b. I. i, ν l

19쪽

τελμαντα pomαισι χερσιν ἰquos sequuntur tres prosodiaci vel Hycone poIIschematisti duo dimetri anapaestici unus prosodiacus at eiusdem mensurae et ithyphassicus eiusdem sabaeae carmen 1086 sqq. in quo non Si pros spond. at saltatorium esse non miti persuasit Oec ius praesertim cum chorus ipse dicat 1090. crastino die sese saltaturum esse in Sophoclis Philocteta hymno ad Somnum restituendos esse hos versus docere videtur scholiastes, qui tertium strophae versum sic eisibet: ναίων ναξ, ut omnes libri mss. veteres Tricliniani μαίων μαίων αναξ, quod Hemannus recepit mutato ανά in εονα. sed nihil erat in scriptura veterum librorum sollicitandum, nisi quod ex eo qui antecedit versuqμιν Ἀ- fertum propter antistrophae compteIam eiciendum esset deberi autem videtur bia interpretibus; sic enim scholiastes: ναίων ναε ευμενῆς καλως ἄγων et μῖν - αἰωνα ad quae recte Hermamus non optat chorus, inquit, ut sibi faustus ad Philoctetam accedat Somnus, sed ut ipsi sit Philoctetae lenis et placidus in antistropha autem omnia optime procedunt sine ν αν ἀμείβη interpretatione αυθις Oculae. sic igitur chorus: ed. Herm. 827. vati ελθοις ναίων εὐταξ843. αυθις βαιαν tuo' βαιαν, τέκνον πέμπε λογων φάμαν κτλiterum eriguam mihi Miguam si mitte sermo me em i. e. si iterum locuturus es. Gravius est quod in saltatoriis carminibus numquam videntur deesse hi versus addenda censui tribus Sophocleis quae supra commemoravi exemplis haec Euripidea Ion. 452 sqq. Iph. Aul. 1043 sqq. quamquam tristiorem finem habent quam ut ad saltationes reserenda videantur in Ione postquam crevsa narravit Apollinis lacinus uthusque retulit responsum, abiturum se Delphis cum filio, chorus inerva et Diana, ut dominae sint propitiae vocalis eatos dicit parentes qui liberis non careant, commemorans in sine epodi seminae ab Appolline vitiatae seris expositum insanient propter eum finem abhorrere hoc carmen a saltatione non dixerim, quia chorus nondum novit hanc seminam. SSe autem saltatorium certissime demonstrant uss. 495 sqq. d. Naueh. ἴνα χορον στείβουσι -δοιν Ἀγραυλον κοραι τριγονοι

στρίζης, Πάν. in Ioigenia Aulid cum per Achillem totum de mactanda filia Agamemnonis consilium comperisset Clytaemnestra promisissetque Achilles suo auxilio servatum iri Iphigeniam chorus cum saltatione et cantu laudat Achillis parentes opponens elicissimis Pelei Thetidisque nuptiis salsas Iphigeniae nuptias et eaedem qui tristis carminis finis mitigatur eo quod modo Achilles promisit auxilium fallare choriun evincunt ipsius verba sere nihil dicentis quam tibias citharas saltationes et hi potissimum versus 1041. Πιερίδες ε δαιντὶ Θεων 1064. μάντις, Φοῖβος ο μυσαν -- χρυσεοσάνδαλον χνος , εἰ δως γεννάσεις

versus antistrophicos, quos adscripsi cum non possim neque explicare neque sanare, hoc mihi. videtur certum esse γε-άσεις substantivum esse solent enim unam sententiam exhibere hi versus sine dubio

20쪽

denique is reserendum est aranen, quod os in Baecius, v. 1153. si percutio primum versum G --- - - - α πορευσωδεεν matris . . . . IMO Bdaxa Καδμεῖαι Et haec si est revera eorum quo modo contuli versuum propinquitas, licet adponere quae videntur

eam sequL antiquissimas precandi sormula numero luerunt tripodiae ccs Rosis et estph meu αdo acti et cum emis passibus coniunctae, idemque motus priueipium sui saltationum ut vix suturi sint multi quibus obstent veterum etymologiae et mo orastulum quoque ex pullorum pastu apud Romanos vocabatur tripudium, ne temum numerum inesse credant in tripudii nomine omnino livis p dum motus eorum qui ad aras et ad simulacra deorum adpropinquabant temperatos certis quibusdam legibus testari videntur versus Eurip. Heracl. 81 sqq.

cratem ritum constat tum per Homerum tum per Herodotum 4, 181. et Aeschsus Sept. 267.

et Euripides orest. 1134. - δ' περ πάσης Ελλάδος δώσει δίκην,

ἄν πατέρας ἔκτε- ῶν δ' ἀπωλεσεν τέκνα νυμφας η εθηκεν ὀρφανὰς ξυναορων. ODλπιιδ εσται - τ' ἀνά povcris θεοῖς - πολλά κἀμοὶ κέδν'Ἀρωμενοι τυχεῖν καας γυναικος υνα aha ἐπράξαμεν. eum λολnis autem pedum plausum coniunctum fuisse distinctis verbis dixit poeta idem Troad 545 sqq. Aίβυς τε λωτὰς ἐκτυπει Φρυγιά τε μέλεα παρθένοι δ' ἀέριον ἀνὰ κροτον ποδων βοὰν μελπον ευφρον'. et 551. Ἀγω δε ει ρεστέραν me ἀμφὶ μέλαθρα παρθένον Λιος κορα Ἀμελπομαν χοροῖσι. virgines edebant ad plausum pedum laetum clamorem caelum petentem; nam βοὰν μέλπειν non est carmen eanere sed λολυγμόν edere, ut V. 9s eiusdem sabulae Baiis dνωλολυξας coniuncta λournos et κροτον commemoravisse videtur Plutarchus mor. p. 56. e. perstringens eos qui virtutum nominibus nuncupent vitia illis similia ea laus, inquit, quae Vitiis adsuefacit dum pro virtutibus habentur, et quae verecundiam peccantibus aufert, a Siculos adflixit dum Dionysii et Phalaridis crudelitatem odium in malos et iustitiam adpellant, οτυς επαινος Αἴγυπτον πωλεσε Mi Πτολεμαειν θηλυτητα κα θεοληφίαν καὶ ἐλλοχμωὰς καὶ κρίτων και νμπάνων παράξεις ευσέ - ονομάζων κά θεῶν λατρείαν. κρινωω muto in κροτους, hoc enim vocabulum cum plerumque Significaret plausum manuum eorum, qui laudant et adsentiuntur, non concoctum a librariis lacile Iabem contraxit, in nonnullis etiam codd. abest; indoctus in thesauro I. r. λολυγμον κρον -- κά ς ε scripsit hoc igitur dicit Platarchus eidem vitio sesso laudandi obnoxii fuerunt Amrpti sum Ptolemaei mollitiem et superstitionem et furorem, nam deos venerabatur cum λολυγμοῖς ei κροτοις et τυμπάνοις, vocabant pietatem in deos. Itaque chorus in cantiola et saltationibus hos versus dioens sino dubio tribus lentis passibus ad Baeta aram adpropinquabat, ut post tertium assum minorem prioribus propter catalexin subsisterei