장음표시 사용
21쪽
paullum et c. I. φ . eadem anapaes ae dirutis ratione optime videsur explicari lepida illa et visci modis ab hominibus doctis tentata narratiuncula de vetaso laudo ludi magistro carmina docuit Spartanos, nam Athenis carmina ediscebant in petis pueri apud ludi magistros, et claudicare tae post tertium quemque tessum bsistere ut ordine optimo et ammo sedato, si Thunt en audis, ad ho maceederent ablegata omni perturi attona incedere autem Lacedaemonios ast numerim napaes cum t stantur multi; huc. . o. βραδέως diciti Athen 1 , 630. f. M--οὶ δ' ἔ -κω- μ ωας πημλεμις τὰ πταίου ποήι-- ῶτοι - ἀοντα ἔρρυθμον κίνησιν uos . auctor etiam est I-eero Tuscae disp. 2. 16 ini ubi spartiata ad modum et ad tibiam procedere dicit; nam qui adiatae hunc locum adtigerunt eorum optimum videtur praestitisse M. MIlffertus scribens quorem proe ture ad modum quamquam ne hoc quidem satis placet, quia non in itinere canebantur ἐμβα ρια sed
paullo ante ipsum concursum omissio autem certo constituenda est post processit. Atque omnium prosodiacorum antiquissimum esse'spondiacum catalecticum confimare videtur Plutarchus is enim cum dicat Olympum, auctorem prosodiacorum composuisse nomum m inervam, quo μά-ιραν paeonum epibatoriun sequerentne trochaei de mus. 33. , idemque Archilocli esse σῆν τῶν ἰφιμίων δ τον ἔπιμῶν παίωνα ντα- Glaucus autem Meginus, qui longe praestabat tu tarcho musicae artis peritia, cum Archiloch nullos esse dixerit paeones verisinullus mihi videtur statui confusos esse a Phitarcho paeones epibatos cum prosodiacis eiusdem mensurae, quam, quod Rombach. coniecit in iud schol Vrat aes 1857 p. 23. ea Archilochea carmina subdita fuisse quinae enim longae syllabae essentne paeones an prosodiaci duudicari non poterat nisi inspectis ipsius poetae musicis si is. Olympum vero prosodiacorum inventorem multi scriptores adfirmant clemens A Strom L pag. 3ω eun dem κροτμαπων inventorem dicit, quod vocabulum idem fortasse valet interdum ac κροτος, nam κρουε verbum semper sere adhibent veteres poetae do saltalionibus loquentes sed res dissicilior est investigat propter eam, quam κρουμα postea coepit significationem ut apud Lucianum Nigr. 15. et apud Athenaeum Dionem Chrisostomum alios o iam praecipue κρον acu sunt lascivae cantilenae in his Aristophanis v. v. 1377. d. eineh. ἀσπαζομεσθα φωρ ον Κινησίακήδευρ ποδα, αὐλὼν ἀνὰ κυκλον κροκλεῖς;
scholiastes docet claudum dici laesiae pedem, quod dithyrambici saepe dixerint novi λευκε, novixos p alia id genus equidem Vereor ne adludat comicus ad hos, de quibus disputamus versus, et pedum, quas illustravimus, claudicationes praesertim cum Ad κυκλον κυκλεῖς sine dubio petat omios choros dit ramborum autem recentiorum musicam et numeros Euripidem in monodus praecipue imitatum esse satis constat cf. F. V. Fritzsch de mon. Eur Bostoch. 1842 p. 14. Rossb. et Resiph de metr. III. p. 437. . In anapaesticis systematis dissipatos prosodiacos omnes huc congerere Iongum erat itaque -- lius duximus unum exemplum, de quo nulla videbatur dubitatio esse explicare uberius quibus Creusa accusat Apollinem versibus Ion 867-s27. d. rcisusI., in eis complures anapaestici metri quodammodo gradus agnoscaS. simili motu neseio an adierint Beli stram saeerdotes, quos legia Regum L I8. m. Ima uein. dentes elandieavisse ad altare: nam laudieandi verbo si1nifieari eum irrimone a Iudaeo eriptore aeralem tini adparet eum ait alienum ah hae aeriptione ulterina quaerere de hae re, digno tamen putavi qui hie adpelloatur uni versus Dionya 40. 332 sqq. d. . hiat propter Bel eum apollina eoniunctionem in λος se Em ητα , φος κεκλημένος Ἀμιμν'
22쪽
post hos enim uos paroemiaeos non iam dubitans'. deo vim sibi inlatam esse legitimis anapaestis sibi
ipsi certum suum consilium proponit non dubito quin Creusa hos versus dicens unerius secesserit ut diras et convicia landens prorsus sola sibi videatur esso iam antea dum versus 807 65 dicebantur eam secessisse crediderim a paedagogo et choro propter doloris vehementiam, quam significavit verbis Movisti ἄλγος ἔπαθον φέDK v. 807 paedagogus et ipse cum choro si no prorsus relinquebat se nam usque ad versum sero m. nonnullis certe passibus reeedebat a domina sentiens eam velle solam relinquintum liberis ut par est propter increscentem doloris vim anapaestis accusans deum se ipsam simul commonefacere videtur concubitus partus necis filii denique duobus prosodiacis pondocatat vocato deo τον-ατον αυδω, διιφὰ δ κληροι maledicta cumulat disserentiam horum liberorum et legitimorum anapaestorum sentientes iam antiquitus stropham antistropham epodum sibi visi sunt reperire.
sed recte . . FritEschius I. I. p. 15 hoc studiam improbavit in plerisque monodiis et commis Euripideis quod igitur versu 894. adseriptum est in odios Par G. στροφή 04.--στρ. 13. ἐπεδος non debebat recipere A. Nauchius in editionem signatis omissionibus in initio strophae et in fine antistrophae; sed illud recte videtur sensisse quicunque haec adscripsit inde a v. 895. sere cantare coepisse Creusam, id quod vel inde elucet, quod hi versus prorsus dorica dialecto scripti sunt, cum in versibus 867 88. haec sola videantur dorismi vestigia astra v. 867. et 885 et 881. --. M. autem fortasse iam canendi initium est:
σοὶ μομφάν, ω στους πει, προς-νδ απμ αυδάσω.Hθέρος enim ante αυδάσω in cod. Florentino lut XXXII. n. 2 circulo circumducto inclusum, quia metro best, eiciendum videtur potius quam cum Nauchio inhendum v αἰθέρος ad avr uacillime potuit addi a sciolo aliquo et paroemiacus ante eam quae sequitur narrationem aptissimus est nisi lassor. iamque infaustae horae r Ordatio versus trepidos tardis vocibus admixtos efficit:. κροκεα --λα φάρεσις εδρεπον, - ' ἴνα με λέχεσι μέλεα μέλεος quos seidlerus et Dindoinus ad Iphig. Taur. 130 dimetros anapaestieos esse contendunt, ut tertia quaeque brevis syllaba producatur ut in exclamationibus saepius v. Seidlerus de verss. dochm. p. 91. M. n. contra dicit Lachmannus de choricis 3st. r. p. 27. non negaverim pingi interdum a tragicis poetis horrorem quendam diaeresibus actis post singulos pedes eumque augeri posse etiam pauco post singulos pedes intermisso silentio ipse enim Sophocles diaereses de industria nonnumquam videtur admisisse ut Oedip. I. 1232. φόνοι, στάσεις, ερις, μάχαι, alias sed finge tibi, obsecro, ore sinu. puellae collectos sic dici vel cantari
quantumvis dissidens auribus meis in diiudicandis vocabulorum graecorum sonis, sintne suaves ad aures an asperi, hoc certe male videtur et prave sonare ad cuiusvis hominis aures ne sublato quidem post quemque pedem silentio congruere cum sensu horum versuum diaereses persuaserunt mihi M annus,
qui trochaicos in edi Iphig. Taur ad V. 123. neque Rossb. et estph. qui iambicos versus esse dicunt. Sed quos indorsius congessit eiusdem generis versus, eorum primus mihi videtur adversari huic rationi est autem Iphig. Taur. 197. r
23쪽
num enim sic videntur pronunciata esse verba:
φόνος ἔ--πὶ φόω DA axis A τ' ἄχεσιν A, an quisquam credit hic non ἐπὶ sed sim vel Im pronunciatum esse tertium enim non ιHur unius
morae Tilaba neque consonam literarum pondere aucta neque cum silentio coniuncta longam aequare
plane nequita itaque sine ulla dubitatione sic lego hos versus: quamquam sic numeros ineptissimos evado dicit indortas multumque dissimiles versibus qualis est
Iph. Tauri 30. -ποτον ον ελμων ἐπιμα-διον, ut tripodias anapaesticas catalectas vel si quis malit dimetros, quibus desit pes, ut sequatur trepidationem silentium quattuor morarum proceleuSntaticos esse in his versibus evincit etiam quem adsert Dind. Iph. Taur. 232. εὐβρεφος φνων - λάλος, in quo pausae secarent esφος et Dra vocabula ceterum quod A. Nauciaus in studiis Euripideis . . Petrop. 1859 p. 4 vix credi posse dicit quemquam diligentem poetam ac Ium admisisse ante anapaestum in systematis anapaesticis, exempla eius licentiae omnia videri operarum neglegentiae tribuenda esSe, vereor ut possint emendari tot oci librorum auctoritato muniti, nisi quis per vim tractare verba poetae animum induxerit, ut idem I. I. . Petrop. 1862 p. 191. mutari posse credidit Troad 101. μεταβαλλο- μετον δαίμονος νεχον in μετ δαίμ ἀνσχου maxime autem tueri videtur hanc licentiam Aristophanis Euripidearum monodiarum imitatio, ut v 328 sqq. d. ein ad quem locum f. indoctum metr. Aesch. etc. p. 355. Si vero anapaestica systemata legitima dicit neque libera, explicavisse mihi videor sensim fieri transitum ac sere sine sensu apud Euripidem a legitimis anapaestis ad liberos, ut in Iphigeniae Aut quod interpretatus sum initio, versus priores 48 legitimi cum sint, reliqui iam declinant ad liberorum rationem et, cuius verba tractans haec adtulit, ipsius Hecubae versus λάβετε φέρετε πεμ-- dείρετέ μου vix videtur modo probabili mutari posse neque mutatus est a Nauchio I. l. cum igitur Bossbach et estphal de meir. III p. 97. demonstraverint diaereses Euripidem in legitimis anap. System in primis religiose servasse neque umquam sibi indulsisse caesuras, cavendum est ne ad eam severitatem exigas versus fere liberos solutionum autem eidem congesserunt exempla eiusdem I. m. p. 113. Eas ob caussas et quod prosodiacos spondiaeos catalecticos antecedit prosodiacus catalecticus huius mensurae -- - - - συ δἐ κι es κλάζεις 912. d. lacta. totum mihi hoc carmen non adeo liberum videtur, ut aliorum metrorum ordines contineat. θεὼς μευ νέτας M. dochmium suspicatus sum non Euripidi deberi sed nescio cui miranti Graecorum poetarum commentum, quamquam lacili emendatione lucraris numerum prosodiacnm Θειος με τας nam εννήσας memoriae proditum ab HesIchio et a Branchio metro anapaestico monstrante restitutum Euripidi Med. 161. plerique editores receperunt item prosodiaci sunt γε ἀναιδεί 913. Κυπριδι δειν πρα is, qui reserunt mulierculae trepidationem, cum deum non in vota vocet sed accuset et diris agat. 913. vero et 14.:το νυατους αυδῶ
o in libris et editionibus perperam ante ομφῶν positum est quia formulas continent quibus vocetur Apollo et cogatur audire, ut post etiam dixit εἰς Ους ατων καρυξω v. 16. maxime alienos esse ab indole dochmiaci numeri quis est quin sentiat contra clamat etiam mi exclamatio praemissa, quibus dei vocari solent numeris, est enim sere heus tu, audias, neque doloris significatio. meo exempla si recto interpretatus sum, confido dochmiorum anguidissime per quinas longas progredientium etiam apud Euripidem numerum evasurum esse unimum.
24쪽
Terentius otii excusavit apud spectatores minimorum poetam exemplo quae ipse nova ausus erat in comoedia his versibus qui eum hune accusant aerium Pli tum Ennium
accusant, quos hie noster auetores lictet.
et consentaneum est, qui nova atque inaudita palam eloqui vomi, eos ibenter adterre similia conatos, si non spectatoribus et iudicibus at sibimet ipsis certe, summos et doctissimos homines itaque mihi, eum persuasum haberem ita rem sese habere quam modo exposui, quotiens singula perlustrabam, remotis vero caussis de re summa dubitanti maximam semper attulit voluptatem et confirmationem G. Rer- manni, at quanto opere meriti de re metrica et de . tragicis Graecis, iam supra laudata ad Iphig. Taur. v. 126 adnotatio.
Λίκτυνν' υρεω ος σὰν αυλὰ ευστυλωνταων χρυσήρεις θριγκους 130. ποδα παρθένιον σιον ὁσίας κλῖμοχον δουλα πέμπω. vorsus enim 126 et 127. cum eiciem resectis additamentis, ut ait, sic scripsisset: παῖ--ους Λίκ----τρεω Hermamus, in his, inquit, duobus versiculis secutus sum descriptionem Aldinae, quacum conspirare puto codices. . . tum quod in ea ut gr-ior ordiendae adpellationi deae aptior orati est, ium quod inter se respondere hi duo versus videntur sicut versus 192 et 214. videtur Hermannus aptiorem orationem dixisse aptius metrum, cum rati ViX mutetur scripto παῖ στον pro 'a τας ατους, et quidem anapaesticum, hoc enim uno totius commi loco in Ordienda adpellanone deae si voluisset dochmios, sine dubio dixisset iam non ita dubius erat animus eius cum cribebat haec in ed. h. l. quae prodiit a. 1833. quam cum in elementis d. m. p. 385 scribebat in Hecubae initio videri nosse anapaestico monometros hypercatalecticos nisi essent dochmiaci similia eis quae exposui dicturum fuisse hunc egregium virum consido si comparare Voluisset eiusdem generis versus. Silentium autem in illis versibus cum primum imperet sive Iphigenia sive chorus sacra quaedam praeparari ab Iphigenia sentiens, cui imperet quaesivit adhuc praeter Seidierum nemo alios enim iusem versari praeter eos, qui ab ipso poeta nominantur, ex his verbis videtur colligendum esse, quamquam exstat eius rei non aliud vestigium in sabulis tragicorum Seidlerus quidem, qui defendit contra Tnwhitium et u gravium codicum auctoritatem, in quibus Iphigeniae est primordium horum anapaestorum, ab altera pluris Iphigeniam ab altera chorum dixit templi atrium intrasse et ευφαμε vocem sacerdoti magis convenire quam ancillae, terrae incolas adpellantem proxime in animo habuisse pras ei a praeter quas nemo adfuisset pari modo Ionem templi ministros adlocutum esse . 4 sqq. sod in his totam movitatem exposuit magis quam prostigavit Ionis praecipue verba prorsus aliter dicta esse nemo non videt.
ἀλλ' ob Φοίβου Λελφοὶ θέραπες, τει Κασταλίας ἀργυροειδεῖς μένετε δίνας, in eos Miseo ις
25쪽
dφν ατάμενοι στεί- ναονς στομα τ' εννημον φρουρε ' γαθυν, ' φημας eram τοῖς ἐθέλον- ι---εσθαι γλώσσης ἰδίας ἀποφαίνειν. is enim adlocutus est famulos et nominavit, Iphigenia non modo non nominavit ancillas sed etiam masculino genere usa alios certe magis adloquitur quam illas quod autem sequitur λῖδουχου μυλ sic semper intellexi ut sit Dianae ministra plane enim iam Mutavit alitiaeum Bothius ad h. l. contendentem nisi a serioribus non vocari eas κλῖμπους, et Iphigeniae sese ora dicere chori seminas durius mihi videtur, quamquam scholiastes θεραπαινίδας τῆς 'Τφ. dicit at necessario tribuuntur hi versuscitoro, quia debet is ad templum deae accedens eam prius revereri quam verba faciat ad Iphigeniam.
versum 130. d. Herm. mutando verborum ordine sanandum esse constat ut vhlando et Lachmannouo m. s. p. 27. ita ne mihi quidem durum videretur hunc versum recitari tamquam paroemiacum, modo sententia congrueret, ob eandemque caussam Bergia coniecturam, qua σὰς addito hunc numerum restituit .... - -- .... -- οὐ reiciendam esse arbitror; scribendum quod iam Selaterus proposuerat Oria o - ποδα παρθένιον. breves enim syllabas hic non posse produci propter adlocutionem recte dixit Lachmannus ibidem prodit autem chorus in hoc primordio non tam maestitiam, nullam enim passus est nuper calamitatem, sed seriam animi ad res divinas conversi condicionem, quamquam ut Ion in initio cognominis sabulae suam quoque tristem soriem signiscat in fine systematis. tum Iphigeniae advenienti Obviam graditur cum Sstemate legitimo, nisi quod ἐλθόντος κλε s. σνν κωπs versus caret caesura in his rara iteratum tamdiu sucum fecisse interpretibus miror talia enim, si actores fudissent in sabulis Euripideis, non opus erat Aristophanes ut exagitaret et exaggeraret in comoediis, ut Thesm. 1065 sqq. nam quod oechios in ed. h. s. Berol. 1863 repetitionem eiusdem verbi crebram illam in lyricis partibus sabularum posteriorum Euripidis hic significare dicit perturbationem quandam chori, quod subito sit ad templum Vocatus, id probare nequeo in eo qui sequitur versu cum perspicuitatis caussa addidisset interpres os τὰς alter iteravit ἄγαγες metri causa utroque deleto maxime adiuveris poetam idem video sensisse Bernium in useo Men. XVI p. 95. cum autem τας modo et unum arare delevisset, constituit prosodiacum spondiacum catalecticum hic minime serendum
In Iamentis, quae sequuntur, Iphigeniae Vix videntur secere posse spuria a genuinis et adquiescendum in Hermanni lectione. νε autem, quod Iegitur ante ianeoις ἐλέγοις, vereor ut ab Euripide prosectum sit eae enim exclamationes cum saepius apud tragicos legerentur eaque vox quater etiam iterata apud Aeschrium, ut Septem 150. 154. 155. et cum salso pinarentur Dyo ducendum esse abra pura , quam multorum sine dubi opinionem retulit scriptor ElmoIogici Magni p. 326. M. Byzantinua nescio quis non vel decimi seculi easdem hic adscribendas esse putavit nusquam autem videntur νε et ἔλποι coniuncta egi, si ab hoc loco discesseris. ελπος vero vocabulum cum Iugubribus ipsis istis modis esse Asiaticae originis doctissimus quisque credit hodie illam vero etymologiam ab utraque parte salsam esse tum aliis tum eo probatur, quod νε voces saepissime pro Iouis sunt itaque proprie longae luerunt, ea autem lege, qua vocalis ante Vocalam corripitur et prior et utraque interdum brevis est namque ἔ vel , ut plerumque veteres mss. libri exhibent, si quid video est nota pro diphthongo ει ut ι.Κoppius enim palaeogr. m. p. 72 sqq. κω saepissime κε scriptum inveniri ostendit et κάππα litteram
eum e uno signo coniunctam pro καὶ non tam esse scribendi compendium dixit quam corruptam scribendi rationem item in sepulcralibus monumentis ripam legi κε- et κετε. hinc ἔ vel ε suspicor pariter sere pronunciatum esse atque hei Latinorum. ε autem brevis vocalis fuerit sane gementium et oe- culte suspiransium, eorum certe numquam, qui dolorem clamore edere volebant sed viderint me doctiores hoc loco M, quoniam cum ἐλέγοις coniuncta praeterea dixit nemo tollendum et laetorenvlibro, scriptura revocanda est sic habes Paroemiacos . .
26쪽
quorum uterque ultimam Tllabam correptam habet, nam post aeta legitur συγγονον. admitti in liberis systematis etiam in fine dimetrorum catalectorum interdum ancipitem syllabam et hiatum notum est. in Ionis tamen, quam antea tractavi, monodia unius versus ultima brevis
producenda videtur mutato verborum ordine in eo qui sequitur βάλλω τὰν σὰν εἰς εὐτει in hoc autem commo eadem licentia poete aliquotiens usus est, . 125. d. auch. 148. hiatus est 131. 153. 166. 169. 207. 21s quorum versuum se sunt paroemiaci. V. 155 participium vel adiectivum, quo ζωὰς reserendum fuisset excidisse recte dicit Κοechlyus, quoniam pentapodia anapaestica in his systematis esse non potest praeter dimetros semper illos per spondeos incedentes crebri sunt in eis qua canebantur Iugubres modi paroemiacorum legitimo autem quod sequitur systemate ad fratrem verba utrum gradiens secerit Iphigenia Mecne, non ausim diiudicare. Κoechlyus, dum rationem dicat ad fratris manes, libationem sacer an recte dicat dubito propterea quost hoc est legitimum 3stema malim credere fieri illam aut cum silentio post v. 177. d. Nauch. aut choro
ταν ἐπ θρήνοισπ μουσαν, νέκυσι μελομέναν τα ἐν μολπας ιδας υμνεῖ δίχα παιάνων. οἴμοι τῶν Ἀτρειδει ἀκων ἔρρει φῶς σκηπτρων οἴμοι,
quod chorus Asiaticum suum armen dicit, de ea re credo Midierum et Hermannum salsos esse hic nim contra illum neque oblitus esse, inquit, putandus est Euripides Graecas esse has mulieres, neque voluisse eas existimari per diuturniorem in Asia commorationem adsuetas iam barbaris modis, quae Seidleri coniectura est sed ut Taurorum sacra obeuntes etiam ingua Et cantu Tauroraim uti fingunturi id tragicus de more, quoniam non licebat alia quam Graeca lingua uti verbis significavit rectum vidit Κoechlyus: quia Phrygio modo canebantur et cum tibia Phrigia, cuius gravior erat sonus additot κωδωνι, cornu Berecyntium dixit Horatius carm. I. 18. cf. etiam epod. . . sonante mitatum tibiis carmen lyra
hac orium illis barbarum. in eodem versu sitne ἰαχάν in ἀχά mutandum quaeritur. doctis enim Elmsi ii ad Heracl. 752. et Nauckii ad Medeae 149. adnotationibus effectum est, ut ἰαχή substantivi paenultimam apud tragicos semper produci constet. sic igitur hunc locum metiri nequis et recipienda videtur Elmsteti emendatio χει scribentis atqui vereor ne fixa vel dorice ax quo sonum significabant diversa sit abactae liominum voce carente quidem illa Verbis, quae certum quendam sensum xprimerent, sed tamen significante laetitiam dolorem similia cui interpretationi non adversatur quod etiam musicorum instrumentorum sonus laxa vocatur ut αυλων a Plutarcho mor. p. 1104. e. nam eis etiam homines produnt animi sententias, ut tibiarui carmina et μέλη αυλω dicuntur cum nemo verba accinat cum sit igitur ἰαχεῖν ubi aliae etiam res dicuntur, ad eos sanandos ortasse aptam esse concesserim Elmsteti coniecturam, qua χεῖν restituendum sit, in illis vero negabo namque ἰῶτα iteram saepissime praepositam esse verbis quae inciperent a vocali aut abiectam ab eisdem verbis, cum Ovλος exstet et Iovλος similia, cum docuerit Lobechius ad i. 700. tamen videntur, ut in omnibus linguis sic in Graeca etiam, ea vocabula,
27쪽
proprie eandem vim cum haberent, usurpata esse non prorsus eodem sensu lavi igitur et is is et is et χεῖν vel αχα et χειν ut sint eaedem voces cum amisissent hae digamma et tam et ut sinta librariis interdum mutata inter se, a poetis dic diverso sensu adhibita esse quid igitur fiet num violentiore remedio opus est non credo, sed quod Bentleius suspicabatur ἰῶτα coalescere nonnu-- quam cum sequente vocali in diphthongum, quamquam eam opinionem erroneam dixit vir sagacissimi ingenii einelitus in ed. Oed col. Ber. 1863 p. 316. id nescio an hic lactum sit non quo consonam litteram ἰωτα fuisse censeam, sed ut brevior sonus a longo praemissus sit eadem ratione qua a DamonosFllaba suerunt interiectionibus in primis, cum haec licentia reiceretur, saepe videtur vis acta esse, ἰώ hi ἰατταταῖ similibus. Ita autem substantivum bis3llabum suisse cum maxime videtur comprobari Medeae versu 150. d. lacthoss. ἰαχὰν ἶ- ὰ δυστανος impuo anap. ubi miro consensu omnes libri tuentur eam scripturam. Quae sequuntur versum 185. usque ad finem commi Iphigeniae tribuerunt libri, emannus et Elmsteius proxima sequi sentientes quae chorus pollicitus est amenta, haec usque ad V. 195. continuaverunt choro sine dubio quod illud eis bonum exordium videbatur ἐξ ἀρχst μοι δυσδαίμον mono- meter autem ἐπὶ σοὶ δαίμων, minime mutilus ille, pausa addita praeclare videtur Iphigeniae convenire, ut de ratre intellegendus sit calamitas per domum gradiens ultimum iam qui restat Orestem petit. itaque Κωchlyus 192 δινευουσαις ἶπποισιν versu praescripsit nomen Iphigeniae, rectius ortasse Berg-kius in Mus Rhen XVII. vers 189. d. Nauch omissionem autem post μοχθος δ' ἐκ μοχθων σσει iam signavit in ed. irchilomus ortain ortasse eo modo, quem Bergkius excogitavit, ut ζσσει in eius etiam versus fine suerit qui antecedebat δινευουσαι κτε. a totius domus fortuna ad suam ipsius sortem transiens sic, inquit, a principio di infesti mihi fuerunt, et peior etiam facta est mea sors Oreste mortuo ulcuni querella de Oreste siniatur cantus itaque post ἐπὶ σοὶ δαίμων ut credas cum Bergia chorum
cum solacio adlatum esse Iphigeniam nulla videtur caussa esse. Sed addendum restat aliquid ad stabilienda a quae proposui in alter capite. Contra dochmios enim ne videar iniustum quasi bellum suscepisse abreptus nimio prosodiacorum amore et praeiudicata opinione , caVendum St. complures enim dochmi cum saepissime inveniantur cum anapaestis coniuncti praesertim apud Euripidem, unum Ochmium ex anapaestico Creusae carmine cur eiecerim, quaesi verit fortasse quispiam lateor praeterea quod ab argumento illo alienus esse videretur is numerus et praetore quod dochmi naturam poscere crederem ut aliquotiens repetatur, nam Sermonis continuitas nimio dolore aut nimi gaudio rupta non Subito solet recuperari, praeterea fateor in ipsis anapaesticis versibus caussam mihi desideratam esse, cur illic in dochmiacum numerum delapsam esse Creusam arbitrarer. Tranquillitatem quandam referre anapaesticum metrum, ut paris generis, idemque πάθος quoddam supra commemoratum est, quamquam πάθος proprium est metrorum duplicis et sescuplicis generis ad dochmiacum autem concitatissimum certe et turbatissimum numerum ab anapaestis transitum aciebat Euripides per cyclios anapaestos, cuius mensurae in II cantico nullum est vestigium. Etenim cycli anapaesti cum pares in mensura iambis h. e. ternarum morarum, iambum interdum admittunt pro anapaesto aut enim primi pedis anacrusis una mora conficitur, quos plerumque dicunt cyclios anapaestos vel aeolicos cs. Tricha p. 21.), aut unus vel plures iambi anapaestis subiunguntur, quo Vocare soleni anapaesto-logaoedos cs. AriStid. 0uintil. p. 3.) in utrisque autem ordinibus anapaeStos iamborum inensuram aequare consentiunt Veteres et nostrae aetatis de re metrica scriptores qui igitur quattuor moras continent anapaesti numquam cum dochmiis coniuncti sunt a tragicis.
Dochmi cum Seliis anapaestis uixi sunt in Phoen. 103 sqq. ibidem 324. inter dochmios positus hanc mensuram Bbe -- - - - - -οθεν ἐμάν τε λευκοχροα κείρομαι
δακρυοεσσ' νεῖσα πενθει, κομαν, ἄπεπλος φαρεων λευκῶν, τεκνον,
δνσορφναία δ' ἀμφὶ τρυχη τάδε τε.
28쪽
Rectrae 585-595, primorum quinque versuum unus semper est dochmiacus alter anapaesto-logaoedicus dimeter Hercul fur. 1206-12. Hippol. 1372 sqq. mutili sunt secundum irchhomum Iphig. Taur. 884. pentapodia Iogaoedica suadet ceteros etiam anapaesticos et dactylicos versus eiusdem mensurae esse Troad 24-291 inter dochmius anapaesti habent brevem syllabam pro longa aut in initio aut in De Helen 625-694 duo loci videntur contra hanc legem testari. prior est Orest. 1403 sqq. primum a quattuor dimetris anapaesticis transitur ad iambos per Versum huius mensuraB t -- - cIclium Sive iseMOrrhogicum; 416, demum dochmiacus est sed 1433. dimetrum creticum sequuntur et anapaesti, vel monometer dimeter monometer et hos deinceps dochmii hos continuos anapaestos esse Iclios et prorsus alienos a dorica legitimorum systematum quiete satis probari
videtur trepidatione Phrygis alter est in Sophoclis Electra v. 25 sqq. Electra habet dimetrunt par-oemiacum dimetrum monometrum spondiacos totos, tum dochmium et dimetrum napaestiuum, deinde trochaeos et unum dactylicum versum 236 duas tetrapodias dactylicas exhibet sequuntur quinque dimetri anapaestici cum multis spondeis tres dochmio -- - - et trochaeos Ioglloedos iambos quoniam autem ne apud Sophoclem quidem exstat qui huic legi adversetur Iocus, non credo hos dochmios esse sed choriambicas quas vocant clausulas. in Aeschri Pers. o. 949-972. anapaesticis nullum inesse dochmium contra indorsium metr. p. 31. di xerant Rossb. et Westph de metr. m. p. 118. quamquam ei etiam videntur Iclli esse.
Sed imus restat locus, qui adversa fronte pugnat contra hanc legem Eurip. Hecub. 176 sqq. ματερ μειερ, τί βορς τί νεον
Π- et με δυσφημεῖς φροίμιέ μοι καχά. - Hαι σῶς ψυχdς.Π- Ἀξαυδα m κρυφῖς δαρον. δειμαίνω δειμαίνω, μειερ, τί ποτ' ἀναστένεις. matris elamore excita Polyxena adproperat ex aedibus Hecuba roganti, ut aperiat novam quae utrique accidisset calamitatem, opponit maestas voces o filia monometrum anapaesticum et vae tuae rimae prosodiacuin, ut ego dico, catalecticum respondet filia eloquere in diu me celato timeo mater, quid tandem ingemas. itane vero prudens puella si te timere dixeris, totam rem statim et sine mora maiauem credis tecum communicaturam adeo desipuisse Euripidem mihi quidem persuadebit nemo adparethuno versum 185. dochmiacum non solum propter meam legem non esse Euripidis aut si omnino adiaditicius aut sui olim anapaesticus monometer in hanc sere Sententiam κεῖν' ora κρυπτεις quod me eo-
Iaa ideo timeo, rem ipsam non adeo timebo enimvero quid ab Euripide scriptum suerit nunc vix invenietur, quoniam haec corruptela sui iam in archetra illo, quod in editione irchhomus restituero conatuς est, ex quo nostri mss. libri tamquam ex fonte manaverunt prosodiacus est etiam Πηλείω γε- vel potius Πηλεψ γε-s haec enim Schoemanni mendatio, quam proposuit in animadversionibus dioriuoltei, schol ind. n. Gryphis a. 1863. praemissis, certissma mihi videtur. 191. autem et 192 libris monstrantibus sic scribendi sunt
29쪽
dμεγαρτα- ῶν; μάνυσον μοι μά-σον aut ultimus μάνυσον μάνυσον ματερ, nam prosodiacus his verbis videtur non convenae. 0uod igitur Fritzschius maximam esse in monodiis et commis Euripidera metrorum variettiem dixit obsecutus Dionysio Halicareassensi potissimum, cuius haec sunt de compos veri . t. 19. ι δέ πδι ραμβοποιοὶ καὶ τους τροπον μνέβαλλον, ωρίον τε καὶ Φεννων κω μδων ἔν τι αὐτο σματι ποιουττε ' κα τὰς μελφδίας ἐαλλαντον, τοτε iam ἐναρμονίους ποιουντες τοτ δε ραγι-κὰς τοτ δἐ δι-ονους, id verum videtur esse, sed addendum gradus quodammodo sibi invenisse poetam, quibus ascenderet ad concitatiora metra quibusque descenderet, et genus numeri, quod hodie tactum vocant, non ita facile mutatum esse, ut transitus fieri potuerit ab anapaestis Mattuor morarem nedum adorica Iegitimorum systematum quiete ad trepidationem et singultum dochmiacum Mutati numerorum generis exemplum est in Medea Vss. 96-212. Medeam dolo nisunm eoquentem humi iacere dixerat nutrix iam ipsa certo consilio capto victoque fere dolor is est verba faciens anapaestis legitimis significans adhuc dorica dialecto et diris recurus furorem quondam nutrix fabulandi cum paedagogo postquam finem fecit liberos abducens item legitimis anapaestis litust orismo abstinens, ut librorum auctoritate plerisque locis innuente recte restituerunt Et Ieius et indorem. chorus mulierum quae adproperant ex vicinis domibns misericordiam suam monstrat uansiens ab initio anapaestici systematis h. e. post tema dipodias anapaesticas in cyclios anapaestos et in trochaeos et da-
etylos quibus haec clausula Subiuncta est O-- - -
quod igitur optimi pictores secerunt nonnumquam, ut calamitatis alicuius e perieuli magnitudinem monstrarent in secundariis potius personis quam eorum Oribus qui vel maxime debent commoti esse, idem in his et alias molitus videtur Euripides mutati numerorum generis et eiusdem artificii alterum exemplum sint Ices versus 861 sqq. a tumulo redeuntem Admetum adloqui domum monuit scholiasta. non audere se domum intrare iamque se praedicare sortem mortuorum prodiens dicit Iegitimo systemate anapaestico tanto opere continet dolorem regiae dignitatis memor ut ne incas quidem sormas recipiant haec systemata, modo liceat considere libris mss. paroemiaco autem acto subsistentem et revera
cunctantem domum intrare adhortari et consoIari conatur chorus:
προβα προβα βαθι κεὐθος οἴκων. sed abripitur misericordia et dolore ut vix sibi temperet quin ipse ingemat cum Admeto. hunc enim, ut fit, ipsa consolacio admonet querellarum. iambelegis autem et dorica dialecto postquam concessit chorus
Summam esse regis calanistatem
Admetus collecto paullum animo contra infirmitatem seniun et miserationem progreditur exponens altero systemate quanto nunc elicior esset, si numquam uxorem duxisset antistrophici versus simillimi sunt strophicis sed aliquanto sortior horas in fine sermonis multos ait homines miseros esse itaque Admetus post haec et postquam audivit a choro propositum exemplum hominis gravissimam sortunam, unicisIii mortem, aequo animo serentis, pergit eodem modo sed domum non intrat. Ad cyclios vero videntur etiam reserendae esse quaecunque inveniuntur apud tragicos poetas pentapodiae anapaesticae, ut in Oreste 363 inter dochmios Iegitur hic versus: δακρυοισι γαρ Ἐλλάδ' ἄπασαν πλησε catalecticus in brevem syllabam, et in Hercule sur. 1617. dochmiacum dimetrum sequitur pentapodia napaestica et dactylicus tetrameter calalecticus: 3.
30쪽
iambicae etiam mensurae sunt dimetri anapaestici quibus subiunctus est spondeus, quamquam is interdum Superat quattuor morarum spatium. Odem autem pertinent, nisi fallor, ischyorrhogici quos God Her- mannus vocavit iambi. Iclius enim anapaestus ita metiendus est ' V continet χρονονd βραχυν, βροχεως βραχυτερον, ἄλογον, irrationalis autem iambus i DC aut secundum Aristoxenum si 2 , ἄλογον et δωημον, ut retardetur aliquantum numeri velocitas argument certo et indole ut iambici iversus simillimi sunt cycliis anapaestis, ita mensura iambi sponde saepius adinisso propius accesserunt ad anapaestos, anapaesti tres moras continentes ad ambos. Licet igitur tradiderint veteres esse μεγεθος εἰκοσάσημον generi sescuplicis numerum, . . constare e dactylis aut anapaestis quinque, ut thesis secutidum antiquam definitionem contineat tres pedes sive duodecim moras, arsis duos pedes sive moras octo, V. Rossb. eSSiph. l. I. I. p. 63. Suppl. p. 61. anapaestica tamen pentapodia, quae quidem contineret viginti moras, tragici usi esse non videntur eosdem suspicor abstinuisse tripodia catalecta praeter cycliam et priores quidem esse aetate prosodiacos tetrasemos, posteriorcs cyclios iam dixerunt Rossbach et estph. l. l. III. p. 85 86. omnes Vero catalectas tripodias anapaesticas suisse cyclias testari etiam videntur qui breves prosodiacorum Issabas in Iongas coalescere negaverunt veteres grammatici cuius regulae caussam esse docuit ossbach in ind. schoI. est. Hausi a. 1857. quod in cycliis anapaestis Omnino non coalescant breves ideo ne in prosodiacis quidem cycliis spondeum poni pro anapaesto, actum autem hoc esse in tetrasemis si cyclios anapaestos dicit quicunque eo quem explicavimus modo metiendi sunt, haec videtur salsa opinio esse, concedendum vero aliam celerum cycliorum esse rationem iambis propiorum aliam gravium iamborum anapaestis et spondeis propiorum et ad illud celerum Versuum genus sine dubi reserendi sunt prosodiaci sive glycone in initio habentes anacrusin, qui rarissime admittunt in fine spondeum pro ambo multo etiam rarior sponteus est pro dactylo, quo facto hi versus naturam fere Videbantur amisisse. v. Herm. l. d. m. p. 45. Rossb. et estph. l. l. p. 493 sqq. in tragicorum certe Istematis anapaesticis tetrasemis nullum credo inesse prosodiacum catalectum praeter proceleusmaticos illos Euripideos, quos alio modo seriri non posse demonstravi eodemque modo metitur Berghius I. I. et quos hanc ob caussam pausa addita quattuor morarum pares esse crediderim dimetris -- . . - ut supra SignificaVi in Iphigeniae Tauricae versu τεκεν τρεφευευκταίαν, ἄν ante euriassim inserendum videtur cum oechlyο. et οἴμοι φρονδος γε- recte videtur Hermannus mulare in paroemiacum hioino φρ. r. his igitur paucis locis uti possis ad probandum tripodiam catalectam tetrasemam admisisse tragicos poetas quae vero praeterea adserunt BOSsb. et Westph. exempla tripodiarum Pers. 964 sqq. et Iph. Taur. 875 sqq. earum priores pro Telus iam habuit G. Hemannus I. d. m. p. 417. de posterioribus, quae admixtae sunt dochmus anapaesto-Iogaoedis aliis numeris, nemo dubitabit.