장음표시 사용
11쪽
l lseedere non licet ab hoc loeo, quin prius quae in appendice X ad Henr clintonia Fastos Hellenteos pag. 282 ex interpr. lat. C. R Krii geri,disseruntur de rerum a Timoleonte in Sicilia gestarum
temporibus, et transcribamus huc et quam vera sint breviter disquiramus. Leguntur autem haec I. .:-Τimoleontis expeditio secundum Platarchum duodecim annis posterior fuit priore Dionysii exactione. Res a Timoleonte postquam advenerat gestas respiciens Mitfordus Vol VI p. 263 annot. haec disputat Diodorus, inquit, ordine persequitur quae per duas aestates duasque hiemes acta Sint, postquam Timoleon advenerat, quoad urbem arcemque occupavit et Plutarchum vituperat, omnia quinquaginta diebus consecta esse tradentem. Recte improbat Iutarchi quinquaginta dies. Sed quod duas hiemes dicit, harum ne vestigium quidem apud Diodorum exstat. Profecto tres archontas notavit quorum primi anno imoleon profectus est, secundi advenit, tertio denique archonte arcem cepit. Sed quoniam archontes media aestate magistratum inierunt, quae a vere ad auctumnum deinceps gesta sunt ab auctore duobus annis adscripta sunt Pariter in Peloponnesiaco bello quae a vere ad auctumnum facta sunt, ad duos Attico annos pertinent. Idem hac occasione in Diodori narratione
deprehendere licet: 'Eπ'Ἀρχοντος Eυ βουλου. - Τιμιολεων εξε πλευσεν ἐκ Κου-ου. καταπλευσαντος δὲ του στολου ει' το Μεταποντιον - ἐξεπλευσεν ευΘεως ἐκ του Μεταποντιου. - ουτος μὲν ουν κατά πουδήν τελει τον εις Pηγιον πλουν - και καθω -
μισθη πλησίον τῆς πολεως. πικαταπλευσάντων δὲ των Καρχηδονια ν - λαΘε διαδράς - καὶ ταχέcuo ἐξέπλευσεν - ει το Ταυρομένιον - ἀναδευξας δὲ ἐκ του Ταυρομενίου - ἀνελπίστως ἐπεθετο τοι περὶ τον 1κέταν - καὶ ii παρεμβολης κρατησε. - παραχρῆμα δὲ ἐπὶ τὰς Συρακουσας ἀφωρμησεν. - Κοτ' ἄρχοντος Λυκις κου - Τιμολέων μὲν 'Aν- δρανιτας καὶ Τυνδαριτας ει συμμαχίαν προςλαβομενος στρατιωτας ουκ λιγου παρ αυτων παρέλαβεν es δὲ ταῖς Συρακουσαι πολλα ταραχὰ κατεῖχε τήν πολιν τ λ. in hiemem
discernimus, quae Lycisci archontia fuit 34t. Sed alteram indagare non possumus. Quae Timoleongessit ad ver proximum pertinuerunt In , etiamtum Lycisco archonte Aestate Dionysius Corinthum decessit, quod scriptor Pythodoti archontis anno factum narrat. A profectione imoleontis non multo amplius quam annum praeteriisse probabile est ab extremo Eubuli mense Maio 344 ad primum mensem Pythodori MI. 34M. De toto tempore quo imoleon in Sicilia fuerit, Diodorus cum Plutarcho consentit Phrynichi anno, 33τExeunte, mortuus satis accurate non integri octo annis postquam in Siciliam venerit, Lycisci anno, 344, decessisse dici videtur. Revera septem annos et sex menses interfuisse statueris. His equidem non ab omni parte assentior. Primum enim immeritollutarchus vituperatur propter sequinquaginta dies. Nam quum Diodorus reserat post duas Hicetae eladea totiusque urbis Syrae sanae expugnationem tandem a Dionysio aeropolin traditam esse Timoleonti, ea omnia si Iutarctus affirmasset intra tam breve temporis spatium transacta esse, nemo illud, puto, verum SM V ederet. At longe alium Plutarchus statuens rerum ordinem, postquam priore pugna ad Adranum Superat esset Hicetas, prius quam iterum ille vinceretur ac tota SIracusarum urbs expugnaretur a Corinthiis,
12쪽
arcem a Dionysio est statim traditam esse imoleonti, eamque expeditionis partem potuisse quinquaginta diebus perfici, id mihi quidem non videtur dubium esse. AIterum, quod in Clintonis disputatione est improbandum, ad temporum pertinet computationem, qua id conatur efficere, ut ex Diodori ratione videatur ab Timoleontis profectione ad Dionysii exactionem non multo plus temporis interjectum fuisse, quam unius anni spatium. Quae quo rectius intelligantur, ' adscribamus Archontum Atheniensium atque annorum, quibus Diodorus res a Timoleonis priore post adventum tempore gestas descripSit, Seriem. A. M. n.
Syracusani per legatos Corinthum missos Imperatorem sibi petunt dari. Eubulus. Timoleon proficiscitur Corintho, venit in Sicillam, Hicetam opprimit ad Adranum, inde cum celerrimo SyracusaS properat atque etiam hostibus in fugam coniectis animvertens in urbem irrumpit.
Lyciscus. Magna Syracusis rerum perturbatio, quum Dionysius Insulam obtineret, Hicetas Achradinam et Neapolin,
Timoleon reliquas urbis partes, Carthaginiensium et classis 150 navium in magno portu esset, et pedestris exercitus L milia luxta consedissent. Timoleon multarum civitatum foetetate et auxiIiis Corintho missis firmatus, quum discessiment metu perculsi Carthaginienses, iis quoque potitur urbis partibus, quae adhuc in Hicetae fuerant potestate. Pythodotus. Timoleon Dionysio summopere perterrito persuadet, ut imperio se abdicet, arcem tradat, in eloponnesum cum re familiari tiansvehatur. Jam ut Clintonis computatio recte habeat, qua imoleon sumitur sub finem ejus anni, quo Εubulus Archon erat mense Maio anni a Chr. n. 344 profectus esse Corintho, necesse S inter adventum legatorum Syracusanorrum, qui Archia Archonte Corinthum venerunt, atque profectionem imoleontis unius anni spatium interjectum fuisse. Quod cui credibile videatur esse Rectius putamus Diodori explicari sententiam, si hane constituerimus ex eius mente fuisse rerum seriem. Vere annia Chr. n. 445, Archonte Archia, Corinthum venerunt legati Syracusani. Eiusdem anni aestate, archonte Eubulo, in Siciliam traiecit Timoleon. Deinde Archontibus eodem Eubulo, et post eum Lyciscore supra commemoratae sunt gestae Pythodoto Archonte in Peloponnesum dimissus est Dionysius. Qua ratione efficitur, ut etiamsi statuamus extremo demum Archiae mense legatos Syracusanos venisse Corinthum, et primo statim Pythodoti mense imperio exutum esse Dionysium, tamen res Diodoro expositae per tres paene aestates duasque hiemes actae int. Postremo quae de tempore, quod imoleon in Sicilia transegerit, disputat, ea propterea non omnino vere sunt exposita, quia totum illud tempus non integrorum Oct annorum fuisse asseverat;
in quem errorem haud dubie inductus est Plutarchi verbis, quae leguntur cap. 37, 4. καθαρὰν δὲ
τήν Σικελια εν ουδ ολοις τεσιν κτω ἀλων και συνοικων κακων καὶ νοσημιατων παραδους τοῖς κατοικουσιν. meo Si ita dicta essent, ut respiceretur tempus, quo mortuus est T -
13쪽
moleon, an adversarentur rationi supra a nobis propositae. Nam diem obit Timoleon arctonis
Phrynielio 33 Pa Chr. n. , qui nonus archon est ab Eubulo. Itaque non intem octo annos si deri
Timoleon in Sicilia, minus recte nos statuimus, ea illum aestate, qua Eubulus magistratum iniit, in Siciliam venisse. Quare verior possit rideri Clintonis computatio, qui, quum Eubuli archontis e tremo demum mense putet ad Siciliam appulisse Timoleontem, ab eo inde tempore usque ad Phrynichum archontem non integros numerat octo annos. At recte si intellexeris Plutarchi verba, non Clintoni ea, sed nobis favere luce clarius apparebit. Non enim scriptor Octavo post adventum anno vita decessisse imoleontem dixit, sed non integris octo annis res Siculas composuisse ac Iibertatem civitatibus Graeeis restituisse, quo facto quia non statim mortuus est, sed aliquamdiu postea rixit, ab adventu eius usque ad mortem plenum et annorum spatium, vel etiam paulo longius intercesseritn esse est, ut rerum ne SSitati nostra congruit temporum computatio, non Clintonis. idemque
rationi plane consentit Diodorus, cuius haec sunt XVI, 9M: Κατα δε τήν Σικελιαν Τιμολέων ο Κορινθ ιος, α παντα τοῖς Συρακουςιοι χαι τοῖς Σικελιωταις κατωρθωκως, τελευτησε
De civitate Syracusanorum constituenda novisque colonis augenda quae egregie meruit Timoleon, eorum plurima brevius tractavit Diodorum XVI. N. 82. , copiosius exposuit Plutarchus c. 22. 23. 24. multisque adjectis rebus memoratu digniSSimis, in quibus tamen unum aegre desideratur, quod Di dorus tradidit de summo magistratu, quem Amphipolum Jovis Olympii nominatum apud Syracusanos
instituit imoleon. ' Dissentire autem inter Se videntur Diodorus et lutarchus de tempore, quo haec a imoleonte sint administrata. Iutarchum enim Si sequimur, colonos Graecos in Siciliam miSSOS remque publicam Syracusanorum a Timoleonte ordinatam Sse putandum est eo tempore, quod inter occupatas a Corinthiis SyracuSa Et alteram Poenorum expeditionem, quae proeIio ad Crimessum finita
est, medium intercedebat; contra Diodorus prim perhibet novas imoleontem, simulae tota urbe potitus esset, Syracusanis dedisse leges LXVI TM; deinde rursus eundem immutasse legum rationem post alterum illud oenorum bellum atque eodem demum tempore colonos a Corinthiis Syracusas esse deductos XVI, 8M, in quo Cornelium Nepotem habet assentientem, qui . imol. cap. 3, e pulso Dionysio, Carthaginiensibus ad Crimissum Superatis, capto Mamerco, imoleontem ait, quum propter diuturuitatem belli non solum regiones, Sed etiam urbe deserta videret, conquisiviSSe, quos posset, primum Siculos, deinde Corintho arcessivisse colonos. At Cornelio ne securi credamus, vel id monet, quod cap. 2 idem Ροenos affirmat proelio ad Crimessum facto coactos fuisse, satis habere, si liceret Africam obtinere, qui iam complures annos possessionem Siciliae tenuissent. Sed disSensionem, quae inter Plutarchum est ac Diodorum, ita putet aliquis exstingui posse, ut Plutarchum si
DPatet ex iis, quae supra disputavimus, minus recte nos in ab chronol. Vitae imoleontis annexa vigarem -- rationem sequutos anno 344 signavisse Timoleolitis adventum in Siciliam, qui verius adscribendus fueritanno 145. Diod. XVI, N. Κατωτησε δ καὶ,ἐν κατ-ιαυτe ἐντιμοτατην αμην ην 21.3κύφι-ολ- Διος ολυμπίου Ιαυρο κουσιοι καλουσι Καὶ ηρέ3η πρωτος Ἀμφιπολος Λιο 'ολυ απιο Καλλιμένης Καὶ το λοιπον διετέλεσαν P Συρακουσιοι του εν υτους ἐπιγραψ οντε τουτοις τοδε αρχουσι, μέχρι τωνδε τῶν στοριων γραφομένων, καὶ τῆς κατὰ τὴν πολιτείαν in αγῆς. ων γὰρ P μαιων μεταδοντων τοι Σικελιωτω τῆ πολιτείαs, ἡ ων Ἀμφιπόλων ἀρχὴ ἐταπεινώλ μείνασα τη πλείω των τριακοσίων.
14쪽
tuamus hae in operis sui parte mlnus de eerta temporum ratione sollicitum, quaecunque Timoleondo constituenda Syracusanorum republica secisset, ea omnia maluisse una enarratione complecti, quam in plures dispergere locos. Sed dissimulari nequit, esse nonnulla, quae in hae quoque parte auspeetam reddant Diodorlidem Nam ad eolonos quod attinet Syracusas deductos eorum quam maxima missutudo ut post urbis expuMationem quam primum mitteretur, curare debuisse Timoleontem, vel excita patet eausis, quas ipse affert Plutarchus ab incolis enim paene desertae et vacuae erant Syracusae, Inculti Jarebant agri cf. Diod c 8M, metuendum erat, superato post Poenorum discessum Hiceta et receptis Syracusis, ne novum mox ex Libya inmeret bellum, quod parare jam Carthaginienses, Magonia ignaviam ultos, fama nuntiaverat, eorumque impetus, acriores haud dubie futuri, ut repelli possent, major quam celerrime parandus erat defensorum numerus. His de causis si colonos verisimile est a Cori iniis priore illo tempore missos esse, non minus illud credibile videtur esse, eodem tempore simul trajecisse, qui rei publicae Syracusanorum instaurandae praeessent, Cephalum et Dionysium e quibus
Dionysium silentio praetermittit Diodorus, Cephalum idem fuisse dicit ἐπιστάτην και διορθωτήν τῆς νομοΘεσιας, ανδρα ἐν παιδεια και συνμε δελειμμένον . Unde colligere probabiliter liceat
ipsum etiam legum ferendarum ac civitatis denuo constituendae negotium non ad illud, quod vult Diodorus, tempus dilatum esse. Quae autem Diodores eap. 82 refert, post pacem cum Poenis factam liberatasque omnes Graeci nominis in Sicilia civitates imoleontem per universam Graeciam praeeonis voce pronuntiasse, Senatum populumque Syracusanorum agros domosque daturam esse omnibus, qui civitate illa recipi vellent, iis minus probabiliter tribuitur Timoleonti, quod Plutarcho auctore multo prius fecerunt Timoleontis et Syracusanorum precibus permoti Corinthii, quorum et dignitati et pletati maxime conveniebat instaurare hac ratione coloniam a se antiquitus deductam ejusque saluti atque incrementis prospicere. Neque tamen nil dicit Iutarchus de colonis Graecis etiam posteriore illo tempore in Siciliam transvectis; nam cap. 35 refert ille, compositis omnibus bellis ita pacatam fuisse Timoleontis opera Siciliam, ut multae civitates, etiam quae diu incultae acuissent ac desertae, tum restituerentur ac noVi augerentur colonis, in quibus nominat Agrigentum et Gelam. Cf. Diod. e. 83 . Itaque sic videntur ex Plutarchi sententia digerendae esse res illae, ut post Syracusarem expugnationem facta esse putentur, quaecunque ad colonos Syracusas deducendos pertinerent, finitis antem hellis et omni in libertatem restituta insula etiam in reliquas civitates missi existimentur ex Graecia coloni. - Nee de numero eadem plane tradidit uterque scriptor Diodorus enim primum ait quinque milia Corinthiorum a Timoleonte benevole esse excepta postea vero tantam ex Graecia convenisse multitudinem, ut quadraginta miliarans agri Syracusani parte, quae divisa nondum fuisset, decem mitia in Myrinensium agro, qui liberati paulo ante tyranni Apolloniadis imperio civitate Syracusana donati essent, collocarentur colonorum Plutarchus adaimoleontem omnino sexaginta milia hominum confluxisse a sedes in urbe agroque Syracusano accepisse affirmat, ejusque rei auctorem nominat
De legibus autem aliis alio tempore seriptis quae habet Diodorus, ea ipsa videntur parem inter
se eong mere. Priore enim loco e re haec leguntur Τιριολεων δὲ παραλαβων ἡν νησον Ortygiam και φρουρια τά Διονυσιο προτερον πακουοντα, τας μὰν κατα τῆς νησου Σκροπολεις
καὶ τὰ τυραννεῖα κατέσκα γε, τοῖς δὲ φρουριοι ἀπέδωκε την ἐλευθεριαν. υ Θυς δε
κα νομογραφεῖν ρξατο, τι Θεις δημιοκρατικους νομους και τά περ ι των
ι διροτικ*ν συμβολαί οὐ δίκαια και ταλλα πάντα ἀκριβῶς διέταξε, ὰλείστην φροντίδα iis ισότητος ποιουμιενος ol cri, Quibus vel repugnant
15쪽
vi sanor, Mya ex parte, vel saltem minus apta sunt et consentanea, quae I CX, 2 facta eam docentur posteriore Ioco cap. 82: υ Θυς δὲ post divisos coIonis agros Syracusanum et AI rine sein και τους προυπάρχοντας νομιους ἐν ταῖς Συρακουσαι s, ου συνέγραψε
Διοκλῆς διωρθωσε καὶ τους μὲν περι τῶν διωτικῶν συμβολαίων κλο ρονομιιων εἴασεν μιεταθετους, τους δὲ περὶ τῶν δημοσιων νενομο- Θετηριένους προς τὴν διαν ποστασιν, ως ro ἐδοκει συμι φέρειν, δι ρ-
Θωσεν. Quibuscum conferenda sunt, quae lib. XIII. c. 35. adnotavit hac de re Diodorus οἱ Ουν Συρακουσιοι κατα τους νε πέρους χρόνους κατὰ ia Τιμιολέοντα νομιοΘετησαντος αυτοις Κε
εινα δυσκατανοητους. De bello a Timoleonte ante secundam Poenorum expeditionem gesto nonnulla memoriae prodidit Diodorus, quae ignorat Plutarchus. Narrat enim ille cap. 2 Hicetam post cladem Syracusis acceptam cum exercitu haud parvo confugisse Leontinos, idque oppidum imoleontem frustra Tonatum esse expugnare Paulo post, dum Timoleon occupatus esset in oppugnando no oppido, Hicetam νgressum esse Syracusas, indeque multis militum amissis, Leontino celeriter se recepisse. Deinde cap. π, ubi ingentes enumeravit copias, quibus in Siciliam transmissis novum Carthaginienses adversus Timoleontem parabant bellum, breviter commemorat, Timoleontem, bello, quod eo ipso tempore cum Hiceta gerebat, composito, huius milites suis adjungentem magnopere vires Sua RuriSSe. Harum rerum omnium paene nihil legitur apud Plutarchum, qui hoc tantum tradit cap. 24 Hicetam, liberatis Syracusis, a Timoleonte, qui omnia in Sicilia tyrannorum imperia evertere in animo haberet, coactum esse, ut a Societate cum Carthaginiensibus inita se seiungeret, atque arces se diruturum et privatam vitam Leontinis acturum promitteret. Jam si quis putet, quae uterque Scriptor diversa dixerit, ea ita posse inter se conciliari, utilutarchus statuatur nonnulla omisisse, ea autem, quae demeeta reserat ab Timoleonte in privatam vitam detruso, ad eandem pacem putentur Pertinere, quam
sub Carthaginiensium adventum inter viros illos factam esse tradit Diodorus, licet non sit, quod ei sententiae magnopere refrager, hoc tamen jure mihi videor affirmare, ea ratione, qua Diodorus dixit, pacem illam fieri vix potuisse. Sunt enim ejus de ista re haec verba: χων δε πόλεμον προς Ἱκέταν, οιελυσατο προ αυτον, και προσλαβόμιενος τους μιετ αυτ υ στρατιcυτας, ου UAos ηυξησε τήν ιδίαν δυναμιν uuae ita, ni fallor, sunt dieta, ut Hicetam appareat vel ipsum a P cem componendam inclinasse, vel saltem nulla necessitate coactum cum imoleonte consensisse de bello finiendo. At enimvero quid fingi possit minus veri simile, quam Hicetam, qui quovi tempore insestissimum se Timoleonti praebuisset, tum maluisse bellum componere quam ducere, quum instante Carthaginiensium adventu sperare liceret fore, ut ipse magnopere adjuvaretur, imoleontis res in extremum adducerentur discrimen Multo credibilius, quod Plutarchus prodidit Hicetam bello Superatum a Timoleonte eoactum fuisse, ut arma poneret. Ita si fuit res gesta, illud quoque fieri potuit, quod Diodorus narrat, ut Hicetae milites in suasinaimqleonte traducerentur partes, quod ita factum esse, ut Hicetas, quamvis prohibere posset, tamen prohibere non voluerit, vixerit, qui sibi Persuadeat. - Quae postremo acciderunt Hicetae, ea paucissimis complectitur Diodorus verbis hisce e. 8M: μετὰ δε ταυτα i. e. post pacem eum Carthaginiensibus factam, es tui. e. 34 τον μιλν
Ἱκέταν καταπολεμιτως ωα, γε Multo uberiora leguntur apud PIutarchum e. 30 - 33, qui tamem
16쪽
silentio praeterinlsit, quod Diodorius tradidit cap. 82 exu. Leontinos a Timoleonte in tritatem syrmcusanorum transductos esse.
De bello post liberatas Syraeusa eum Carthaginiensibus a Timoleonte gesto multa ommunia habent Diodoriis et Plutarchus, quare satis fuerit verbo indicasse, quibus in rebus inter se discrepetit. Diodorus e ra paulo accuratius exponit, quae breviter Plutarchus e. 24 percurrit, de expediti nibus a Timoleontis militibus mercenariis in eam Siciliae regionem susceptis, quae sub Carthaginiensium erat ditione addit praeterea, quod ignorat Plutarchus, potitum Timoleontem esserantelia oppido et quindecim cives, qui maxime faverent Carthaginiensium partibus, capite mulctasse, reliquis libertatem restituisse. militum et navium Carthaginiensium Diod. c. 7 eundem fere resertnumerum, quemllutarchus cap. 25, equitum, curruum et bigarum addit ille decem milia. Duces Poenorum Ρlut cap. 25 Hasdrubalem et Hamilcarem dicit suisse, quorum nomina frustra quaeras apud
Diodorum. - Animum Syracusanos, de Carthaginiensium adventu certiores factos, prae se tulisse fortem et bellandi cupidum, militumque Syracusanorum et mercenariorem duodecim milia eduxisse Timoleontem, reser Diodorus cap. m. Contra ea Plutarchus affirmat perterritos maximopere fixisse Syracusanos ex eorumque numero vix tria milia nomen dedisse Timoleonti, mercenariorum in bellum educta esse quatuor milia. In itinere seditionem ortam in Timoleontis exercitu et mille merrenarios Syracusas reversos esse uterque tradit scriptor, paulo copiosius Diodorus, qui in Agrigentino agro, Thrasio quodam auctore id accidisse testatur, imoleontem autem, in aliud tempus dilata desertorum poena, aegre caeteris mereenarii retentis, amicos Syracusanos per literas monuisse, ut benigne
exciperent seditiosos homines et stipendium debitum, quod in causis fuerat seditionis exeitatae lispersolverent. Τhrasium autem quod Diodoriis Seribit solum fere illo tempore reliquum fuisse ex iis, qui eum Phocensibus templum Delphicum expilassent, in eo non congruit eum Plutarcho, qui plures tradidit cap. 30 in imoleontis exercitu fuisse eorum, qui in Seeleris illus venerant societatem, quos omnes post pugnam ad Crimissum laetam in minoribus proeliis ab hostibus consectos esse eommemorat cap. 30 iure admirans eximiam imoleontis in hae quoque re felicitatem. - De mulis, apium portantibus, exercitui obriam factis, eadem fere uterque Diod cap. m. Iul. e. 2M. De altero, quod sub finem eiusd. cap. Scribit Plutarchus accidisse, omine, nil apud Diodorum. - unae ad ipsam pugnam ad Crimissum commissam attinent, eorum plurima Similiter uterque Seriptor exponit, nonnulla Plutarchus et aceuratius et copiosius quam Diodorus, ex quo ne id quidem discitur, fluvium, ad quem pugnatum est, crimissum fuisse, quod praeter Plutarchum testatur Cornelius Nepos cap. M. Occisos in ea pugna Diodorus reser praeter alia decem milia hominum, duo milia et quingentos ipsorum Carthaginiensium; lutarcho auctore omnino decem milia sunt intersecta, in quibus tria milia fuerunt Carthaginiensium capta Diodorus prodidit quindecim hostium milia, Plutarchus captivorum plurimos a militibus Timoleontis ait clam esse subductos, in communi praeda habita esse quinque milia. Timoleontem ex ingenti opum captarum opia nil sibi seposuisse, omnia militibus in sortitudinis praemium concessisse Diodorus docet e. 80, quod mirum est, a Plutarcho non esse commemoratum, qui tamen de iis, quae post victoriam illam instituit Timoleon, ita loquitur, ut alienissimum a vili uerandi cupiditate fuisse eius animum facile unicuique pateat.
Quae Plutarchus tradit cap. 30 de mille mercenariis, a Timoleonte, quia in bello Punico ipsum
Polyaen Strateg. V. II, a quinquaginta milium fuisse diei exercitum Cartilaginiensium.
17쪽
deseruerant, ex urbe eiectis P postea a Bruttiis in Italia perfide micidatis, eadem pauI eoplosius Diodorus, . 82, adiiciens, urbem Bruttiae maritimam ab hominibus istis Occupatam esse ac direptam, quare iratos Bruttios arma sumsisse et Oppido expugnat istos omnes Sagittis contrucidasse.
uva quidem ex narratione non apparet, quomodo mercenario παρασπονση Θεντας inte
lisse affirmare potuerit Plutarchus. - Εοdem loco e. 82 Diodorus, id quod ignorat Plutarchus, Timoleontem praedicat restituisse navigandi securitatem quippe Postumium Tyrrhenum, qui duodecim navibus praedatoriis mare tum inseatum navigantibus Edderet, quum Syracusas amici nomine appulisset, comprehensum ab illo esse et supplicio affectum. Longe autem a Plutarcho discedit Diodorus in exponendis iis rebus, quae insecutae sunt Poen rum ad Crimessum ladem. Resert enim XVI, 81. 82 , qui ex pugna V issent Carthaginienses,
aegre se Lilybaeum recepisse tantoque fuisse pavore consternatos, ut naves conscendere et in Africam redire non auderent, quippe quibus metuendum esset, ne Deorum ira, quam experti modo essent, mari absorberentur. Deinde cladis nuntio Carthaginem perlato, tantum civibus injectum esse terrorem, ut ipsum imoIeontem putarent mox cum exercitu in Africam traiecturum urbemque aggressurum esse; propter Gesconem, Hannonis filium, qui fortitudine et arte militari exceIlere videretur, de exsilio revocatum exercitui praeposuisse, ac ne civium corpora belli discrimini permitterent, mercenarios, Graecos maxime, conduxisse Simul legatos miSisse in Siciliam, qui, quibuscunque possent conditionibus, pacem cum imoleonte componerent insequenti anno multi eorum precibus permotum Timoleontem
pacem illis dedisse iis conditionibus, quas Plutarchus quoque tradit, una insuper adiecta, qua liceret volentibus ex ea Siciliae parte, quae Carthaginiensium pareret imperio, cum facultatibus et liberis Syracusas transmigrare. - De his plurima aliter Plutarchus c. 30 343, cui si redimus, Geseo,
auctoribus Hiceta et Mamerco tyrannis, septuaginta navibus exercitum in SiciIiam transmisit et imoleontis auxiliarios duobus oppressit proeliis deinde, quum in pugna, qua Mamercus victus est a Timoleonte, eae quoque periissent copiae, qua Gesco tyranno miserat auxilio, pax facta. - Veritatem rerum in his Plutarchum neglexisse vix quisquam arbitretur, qui reputarit secum, ipsa ena randi diligentia accurataque singularum rerum commemoratione defendi et firmari auctoris fidem, tum in rebus traditis nil plane inesse, quod a veri Similitudine abhorreat, immo multo probabilius esse, Carthaginienses, nuntio de clade suorum accepto, OVum in Siciliam misisse exercitum, qui et insulae regiones suo imperio subiectas tueretur, et hostes ab traiectu in Africam prohiberet, quam metu impulsos fuisse tam immodico, ut nihl aliud agendum sibi censerent, nisi ut urbem suam exercitu coacto firmarent adversus hostes, qui num mare traiecturi essent, incertissimum erat et ne eredibile quidem.
In posterioribus uti meetae extremam sortunam paucissimis Diodorus attingit verbis, ita ignorat idem, quae demamerci ultimis conatibus atque exitio tradidit Plutarchus c. 34. Contra, quae Di dorus c. 82 narrat, victos a Timoleonte Campanos, qui Aetnam oppidum tenerent, et Nicodemimi, Centoripinorum tyrannum, ex oppido pulsum, et Apolloniadem, Agyrinensium principem, coactum esse, ut tyrannide se abdicaret, ea ita complectitur Plutarchus, ut omnes omnino Siciliae civitates, quae illo tempore a tyrannis oppressae tenerentur, a Timoleonte dicat in libertatem esse vindicatas. Oculis TimoIeontem in senectute aprum esse, silentio praeterit Diodores, de morte illius et sepultura, ac de solennibus in eius honorem institutis brevius quidem exponit D. M , quam Plutarehus, sed ita tamen, ut in maximis rebus cum eo Consentiat.
18쪽
Jam ad sinoin perdueta rerum ab utroque oriptore de Timoleonte traditarum comparatione, haec, ni fallor, cuivis lectori videbuntur satis vere M mari leviora nonnulla, quorumque minor esset ad ipsius Timoleontis IIusupudo more ac virtutes, tradidit Diodorus a Plutarcho omissa, nonnulla idem copiosius et accuratius tractavit, quam Plutarchus; at in longe plurimi et praestantissimi paribbus Plutarchus ita superavit Diodorum narrand ubertate et diligentia rerumque expositarum et copia et probabilitate, ut, si Plutarchi libro non exstante, ex solo Diodoro omnia haurienda esset Timoleo tis notitia, rerum illarum multas plane ignoraremus, aliarum vel obscuram, vel etiam a veritate aberrantem haberemus Scientiam.
Lecentiores scriptores varie exposuerunt de Timoleontis rebus, prout Diodoro illi plus tribuendum putarunt, aut Plutarchum maluere ducem sequi, aut ex utroque, quae probabilia sibi viderentur esse, sumta miscuerunt atque ad verisimilitudinis legem quandam disposuerunt. Ex his unum nunc nomino Fri Chr. Schlos serum, qui in libro egregio Univera athlatori schemeberale hi de Oe schichte de alten et und three Cultur I. 3. pag. 27 38 paulo fusius quam alii pler que hanc rerum Syracusanarum explicavit partem. Ille vir quia tantum pollet et doctrinae copia ae subtilitate, et ingenii miro acumine, ut in principibus huius aetatis jure habeatur disciplinae historicae
auctoribus, et quaecunque doceat, etiamsi non consentias, tamen prius sint multum consideranda ae diu perpendenda, quam minus Vere exposita esse redere audeas, operae pretium facturus esse
mihi videor, si paulo accuratius exploravero, quae de Timoleonte rebusque ab eo gestis tradenda ille et pro veris habenda censuit, utrum probari possint necne. Nam Schlossem quum omnino existimat Plutarchum rerum veritati nonnunquam eo nocuisse, quod perfectae virtutis studuerit proponere exempla ac factorum incredibilium miraculis obstupefacere interdum maluerit lectorum animos, quam uobria rerum gestarum imbuere scientia, tum Timoleonti quoque multa putat eundem tribuisse, quae ficta potius esse videantur immodie laudandi studio, quam incorrupto iudicio tradita ' Itaque quanquam in nonnullis Plutarcho arbitratur plus habendum esse fidei, in aliis tamen iisque et multis et non exiguis rebus Diodorum statuit veriora prodidisse. Unde eam ipse de Timoleontis rebus com flavit atque effecit narrationem, quae nec Plutarchum refert integram nee Diodorum, ipsisquis rebus,
ni magnopere fallimur, discrepantiam quandam induxit fidei plus detrahentem firmamenti, quam addentem Sed iam videamus de singulis. Caedem imophanis viginti annis ante quam Syracusani Corinthiorum implorarunt auxilium, perpetratam esse, Iutarcho credit Schlosserus reliqua, quae de facinore illo et Comelius Nepos tria, dit et copiosius Plutarchus, ea mente censet conficta esse, ut ultra solitum humanae virtutis modum eveheretur Timoleon, sed ita ficta, ut, si penitius inspiciantur, officiant potius, quam prosint viri laudibus celebrati existimationi, atque etiam ridiculam exhibeant hominem, ut postquam fratrem obtruncandum comitibus permisisset, ipse oculos chlamydia Iacinia tegens adstiterit lacrimas fundens. In his Schlossero me nullo modo posse consentire ingenue fateor Fingendi enim studium ac salsara Praeter eum laeum, quem supra laudavimus es eiusdem libri III, 2 pag. 88 IsI-
19쪽
.envitandi ita nullum existimo fuisse in Plutarcho, ut, quantum in ipso esset, Verissis quaeque eum et eouigere et Ieetoribus tradere voluisse pro ertissimo habeam. Quod a cul dubium est Iegat inelocum egregium in Cimonis vita cap. 2, qu praeclare docet scriptor, quales ipse sibi scripserit de eneellentium virorum et virtutibus laudandis et vitiis non dissimulandis leges Qui Iocus tantum facit momenti ad recte iudicandum de Plutarchi humanitate veritatisque amore, ut si per spatii huic disputatiunculae concessi liceret angustias, totum huc transscriberem. Istis autem, quae I. I. explicantur, sententiis qui in vitia praeclarorum hominum enarrandis Ee duci professus eSt, eum qui credat unquam consulto a narrandi fide deflexisse ac fictis posthabuisse vera PAt possit aliquis in eam induci suspicionem, ut putet, consulto quidem falsa in rerum historiam non intulisse Plutarchum, sed animo fuisse exemplorem laudabilium ita amante, ut insolitae virtutisnbi proponeretur Species, mirum in modum delectatus et ipse facile crederet, quae veritatis modum excederent, et lectoribus utilissima putans fore ad virtutis studium excitandum minus considerate scriptis mandaret. Ita fieri potuisse, ut quum de imophanis caede alios videret tradere ea, quae nunc apud Diodorum leguntur, alios ab illis discrepantia, haec ille sequi propterea maluerit, quia etsi minus essent vera, tamen plus haberent admirationis imoleontemque ostenderent quo solum p tria ita amantem, ut a fratre libertatis oppressae poenam sumeret, sed etiam in facinore atrocissimo persciendo pietati simul erga fratrem tamen retinentem. Quae etsi paulo aequior, quam Schlosseri, videtur esse opinio, tamen me non OVet, ut, quae mutarchus tradidit, falsa putem esse, nisi in se ipsa habent, quod fidem imminuat atque a veri similitudine abhorreat. M tale nihil inest in nare tione Plutarchi, neque quisquam, de caede imophanis quaecunque ille memoriae prodidit, ea negabit potuisse ita fieri, ut facta a scriptore reseruntur. Quid est litur, quod id unum anxie verentes, ne nimio de re mentur res singulari ac paene inaudito conamine gestae, ea veIimus dubia et suspecta esse, quae per se ipsa spectata dubitationis vel suspicionis nulIam praebent causam pNonne hae ratione si utamur, periculum est, ne fugientes nimias laudes atque aversantes quaecunque validius tangant hominum animos, in diversum incidamus vitium, ut debita gloria spoliemus facta
praestantia atque ea ex rerum memoria deleamus rariorum virtutum documenta, quibus maxime posterorum animi et dignitatis vere humanae impleantur reverentia et ad honestissima quaeque et sentienda et agenda incitentur Quod vero SchIOsserus ea, quae lutarchus et Core. Nepos de Timophanis eaede praedicarunt, Timoleontis famae plus officere dicit, quam prodesse, id quorsum pertineat, me fateor non intelligere Timoleon enim, sive id quod Diodorus memoriae prodidit, in foro ipse perieussit Timophanem, sive, uti Plutarchus perhibet, in ipsius domo comitibus suis permisit occidendum, fratri caedem utriusque scriptoris consensu arguitur effecisse. Hoc vero infercedit discriminis, quod Diodoro a credimus, saeviore erat ille ingenio atque ira humanitatis sensu non temperata, Plutarctum Si auctorem sequimur, animum habebat in flagrantissimo patriae libertatisque studio pim talis erga fratrem non oblitum. Neque satis integra mutarchi dicta reddidit Schlosseres, si eum quentem faciens: Ermissbrauchi das Vertrauen, welches de Brader, de in einer Ougarchie durcheine LeibWache Eue heres henden Person Ward in seine alien Anuemandie und in de Seher ders thei setEt, um in das Innersis seiner Zimmer eingndringen. r, de Brader on imophanes Ge- mahlin und de Zeichendeuter erden pingelasse ete. In his quaecunque invidiam constare possunt Timoleonti, ab Schlossero sunt invidiose dicta, non leguntur apudilutarchum. Et quis credat, vel Timoleonti non patuisse ad fratrem aditum, qui patuerit aliis hominibus, cognatione non magis illi coniunctis, vel, si imoleontem arcendum esse statuisset Timophanes, inditum illi duobus assumtis
20쪽
comitibus patefactum esse Nonne multo est credibilius, propterea Timoleontem Meum adduxisse AeschyIum atque Orthagoram sive Satyrum, ut haberet, ut et in cohortando fratre se iuvarent et, si preeibus nil proficerent, facinus perpetrarent, quo suas ipse nollet cruentari manus pSyracusis quum rursus potitus esset Dionysius, elvium alii ad Hicetam eonsuerunt Leontinis
tum dominantem, alii in urbe remanentes inviti paruerunt tyranno. Deinde quum duobus annis poSt Carthaginienses pararent bellum eam insulae partem, quam nondum oppressam tenebant, Subacturi,
und Spartane EuZuziellen, icht woli verschmisen durite. Haec si vere dicta sunt, Πacusani rogarunt Corinthios, ut virum mitterent, qui paciscendo res turbatas componeret, et conditionibus propositis persuaderet Dionysio, ut tyrannidem sponte exueret. At non hoc rogatos fuisse Corinthios, res ipsa manifesto docet; nam bellum pararunt illi, classem miserunt atque exercitum, Suppeditaruntque, quae ad bellum gerendum usui essent. Neque Syracusrent sperabant, Dionysium, nisi v cogeretur, ad deponendum imperium permotum iri, neque armis ac proeliis pacem et libertatem quaeren-diim esse ignorabant Plutarcho certius atque accuratius haec reserenti plus fidei deberi, quam Diodoro, demonstravimus Protegom. II pag. 3 sq. Neque magis rei ab antiqui scriptoribus traditae consentanea sunt, quae subiunxit Stal. r Die Korinther ergrisse die dargeboten Gelegenhei mi Freuden, um eine FamilienΣwist, de in thremeignen Staat entstanden war, rithmlichis enden Si Wahiten amlicli Timoleon, eine enthusiasti- schen Freund der retheit, um ili mi Εhren Eu entsemen, und th GeIegenheltis verschassen die Achiun seine Famili und alter Ediim unter Aetnen Milburgem, die e duro de Mord seines B-der vertoren halte, durta die Belaei g On Sicilien wieder uae innen. His enim, quae res levior ad praecipuum corinthiorum consilium accessit, ea ipsa dicitur praeelpul consilii fuisse. Patet enim ex iis, quae uterque Scriptor memoriae prodidit, id maxime spectasse Corinthios, ut coloniae extremis malis laboranti succurrerent. Quod consilium postquam ceperunt, tum demum quaerebatur dux, qui praeficeretur negotio. Recordati autem fratris occisi, quid ad Timoleontem eligendum valuerit, explicavi Proteg. II, p. z. Tantam rem publice suscepisse Corinthios eam ob causam, ut privata componeretur discordia in civitate sua oborta, nullo modo credibile, praesertim a viginti ante annis Τimophanes occisus fuit Praeterea quid de Timophanis caede iudicarint ac senserint Corinthii, non satis sincere videtur Schi retulisse; matrem quidem TimoIeontis Iutarchus et omelius testantur nunquam ignovisse Iii intersectori; at civium Plutarchus et Diodorus auctores sunt varias fuisse de eadem re sententias, aliis laudantibus Plut 5, 1. οι μὲν κρατ in τοι ποουν την μιισοπονηριαν και μεγαλο in χιαν του Τιμολεοντος , Hus vituperantibus P utque verisSimum eat, nunc si quis tale facinus patrare ausus esset, uno eum omnes, qui quidem Saperent, consensu damnaturos esseae detestaturos, ita antiquae civitatis ingenio negari nequit consentaneum fuisse, ut optimus quisque
o Plutarchus scripsit οι Σικελιωτα nimirum propterea maluit nomine Iatius patente uti, quia Iegatos miserunt non tam, qui Syracusis tum vivebant sub imperio Dionysii, quam Ptimates Οι βέλτιστοι και γνωριμύτατοι qui inde ad Ilicetam profugerant.