De Kantianismo instaurando [microform]; dissertationem..

11쪽

viviscere possit ac renasci. Ideoque ut iii

externa rerum natura materia in vi corpus sine animo Stupet atque extorpescit, animuS

autem Sino corpore imuit, sic in plillosophia

Vero in rebus omnino nilii l. Quare Si qui rectam lillosopliandi viam

voluerit ingredi, non debebit illius malanii

aut Rabirii similis esse, qui, nulla arte AEdhibita, de rebus ante iculos positis vulgari sermone disputant; mihi definiunt, nihil partiuntur, mihi apta interrogatione concludunt, nullam denique artem esse nec dicendi nec disserendi utant. Cic. . R. I. 5.) eque enim hos, neque illo licet equi, qui nostranetate artem ab Omni ita naturaque aeuam atque exhaustam Student componere; qui nonnisi nomina it qualitate notioneSque Sciunt, quarum Perpetua quaSi magicae cuiusdam et occultae Tormulae incantatione vastum illumn horribilem rerum gurgitem adStringere Onantur et resercire Scilicet per omnia, quac miro verborum labore atque Summa disputandi ambiguitate miScere potiu quam Volvere Student, aliene illa et irrefragabilis Dyas, Essendi et Sciendi, iundi et Cogitandi, materia in Formae, nunquam Victa, nunquam conseSSa, nunquam Stare coacta, denuo Semper perrumpit et effugit. Vetere metaphy- ,,Sici, aiunt, cogitandi facultatem litris aesti-

sererum notione reale ESSE docuerunt. Sed,

mehercle, qui erit, qui realia cogitet, misi ipse antea realis Sit omnino sane cogitatio

ncm illud quoque constendum crates iurum cogitare et purum Nihil idem ist. Fieri

est Unitas essendi et nihili, etc. etc. Verba, quae Per Se clara et perspicua sunt, in claritate clariora et perspicuitatem ipSam Ier-

12쪽

Iustrantia quippe quibu nihil dicatur, nisi

quod ab instantia quisque Sensit Ct con portum habet; quod a modestis ita exprimitur:

MCommunis vero hominum Sensus ita ,,docent Phil OSophiam corrupit, cum Veritatem ,,rerum in SenSuali ac materiali realitate collo-MeaVerit, neque aliam cogitationibus Substan- ,,tiam et firmitatem tribuerit, nisi qua iis κ,,rebu externi asilueret. Ita cro ratio Se,,ipSa abnegavit et abiuravit; nam usque eo ,,SeSe exinanivit, ut nihil esse e Sciro sese ,,confiteretur, nisi Subiectivam veritatem. t SI communis hominum sensuS, PhiloSophia corrupta, id invenit, rationem DSS ,,Subjecti-Vam cognitionem , quid, quaero, niSi Veritatem ipsam jam inventam SSe conseSSi Sumus quidem nego, communem SenSum hoc invenisse. Est enim Summae C Cr- sectae Scientiae, cognovisS et docere, cur Ct

quomodo et quatenu rati humanari,Subjectica sit veritas Φ).

uitam diverse ab his novissimis Scholasticismi arti. sietis olim Benedictus Spino Eu rem rerum et uusum

causarum tractaverit, data ipse nobis dicat diu

Jam vero, nova iSia philosophandi methodus ac Sehula, quomodo tribus gradibus

enim scripsit: Ens dividendum est in Ens, quod

Sua natura necessario existit, et in Ens, cujus essentia non involvit existentiam nisi possibilem. isHoc ultimum dividitur in substantiam et motum; non vero tu substantiam et accidens. Vam accidensnnihil est praeter modum cogitandi. Intelliget enim sine dubio, qui sanae mentis est, in his paucis verbis plus veritatis ac cognitionis conclusum esse, quum in omnibus eorum, qui Logice solam adorant, libris et librorum commentariis. - Ubi vero Spino χ ita docere pergit: Vita est vis, per quam res in Suo Sse perseverant. Vis, quum eus in suo Esse perseverat, nihil est praeter ejus essen- istium Mututiones in Deo nullum habent ocum; nam Solus est omnium rerum causa et a nemine patitur. Omnis enim mutatio, quae a voluntate dependet, sit, ut subjectum suum in meliorem mu- iste Statum, quod in ente persectissimo Iocum hu- bere nequit summum illum novae philosophiae auctorem a se ipso descendisse ac delapsum esse apparet dum ipsa enim creatio, quum pino Zatunquam modisicutionem seu mutationem divinae substantiae describit, ex illis terminis non amplificatio et perfectio, sed depravati potius ac degeneratio aeterni numinis nominari debebat. At tumen si

Spino Zae rationalismum cum simulato OVorum quu-rundum realismo comparamus, ambabus manibus illius viri imbecillitatem verecundum ac severam immodico nostrorum dierum orybantismo anteponemus.

13쪽

per antium et Fietillima usque ad exti emam IIcgelianae abstractioni coiisummationem Persecta et expolita sit, accuratius investigaverimus, quis erit, quin lateatur, omnia, quae supra diximus ultimo loco confirmatum iri Illius enim Regiomontani magistri X ploratiO- nos criticae mihi aliud docuerunt, misi hoc: modos cognitionis omnino discernendos SSe rebus ipsis Re enim, quales per Se Sint,

Praedicata vero atque accidentia, quae mei Shumana rebus attribuere Soleat, nequaquam robus ipsi inhaerere, Sed non nisi modo DSSEnpparcndi Quaecunque enim do robu Prae

PonduS, ducem, quin itiaim primarias illas quas dicandi rerum qualitateS, EAPanSionum, locum, Materiam, spatium, mihi L csso niSi ideas vel formas intuitionis nostrae. Itaque Rantius duplicem illam et ambiguam cognitionis naturam itane agnovit, meque ullum reconciliandi et coniungendi periculum accre ausus est Quod autem ille modestissimus

vir sibi denegavit. iii philosophus donensis

ni agno ingenii Sui Strepitu praecep ac Propediem perficere conabatur Docuit enim res

Scientiam. Quoniam vor omnia, quae autua

rebus erant attributa, iam in conscientia erant ponenda, tantum abfuit, ut remedio Isti voIamputationi rerum apud aequales aus tribueretur Perpetua, ut extemplo a tali tamque arido abstractionis et dealismi apice ad sereno profundosque Veri realiSin fonte rece .derent. Λttamen anfractu logici nondum ex perti erant omneS, restititque ubingens magistro, ingenti cum Studio ac Sudor ultimum abstractionis cacumen tanquam abylonicae turris imponere coronidem. eque infitiari possis, uiti viri Iaborem Summum ess aesolidissimum, qui X Ominum memoria Ontra naturam Susceptu DSt. Est enim in hac

rerum et dismembratione et commixtione talisae tanta ἐνεργεία, ut quicunque huius artificii vinculis Semel implicati sunt, veritate ipsa vix possint expediri. Qui enim erit, qui illos doceat aut con Vincat, quorum consessio ita scripta est: es. egelii Logices Tom. I. ,, principio non disserunt cogitare et esse. ,,Ver et Una existentia Si cogitatio. Nihil

,,extat, Praeter notionem. Logica est regnum ,,purae cogitationiS; idque regnum est veri- ,,ta ipSa, quali Sine Velamento St. Argu- ,,mentum logice Deus est Pro aeterna sua ,,ae Oel 'Sti natura, ante creationem uvidi,,ut Spiritus humani Recte docuit paganus

14쪽

,,mundi nominavit. Nubstantia mundi nil nisi ,,cogitatio St. Omnia, quae praetor cogita, ionem inveniuntur, irrita, Vana, Vilia men- ,,dacia Sunt. ac igitur est magna illa et multis laudata novissimi tempori doctrina, cui jam nomen inditum est a venerabili actionestissimo viro, qui eam ,moniSinum cogitationis uraedicat. N emini tamen absconditum erit, etiain in hac docti in veterem illain et infricatam

cogitandi duplicitatem neutiquam OSSE SUPErutam. aturam enim expellas surca, talia nuSque recurret. Ergo hic quoque Objectu in et Subjectum esse et Scire, Verita et certitudo, extra et intra Semper manent, otiamsi totis viribus cogitando Surripiuntur, ubStrutiuntur, Sportantur. Si eniti id ipSuin, quod cogitat, nempe caput humanum, re Sunali nec incorrectae rigidaeque realitatiS. Ruumque Omnis notionum realitas, uti pro Se quisque Scit, in cerebro conSiStat, et Per quinque SenSu excitetur, neque alia niSi hac via Omnino cogitari possit, quid juvat, hac Via persccta a tergo negare ac diSSimulare, quod ipSa conscientia nostra negare ac dissimulare non potest. Etenim num hoc erit recta et Verae conScientiae, nil conSciro Sibi de mira-

hil illa et magnifica constructione, qua quidvis cogitatum et cognitum in cerebri amoris commovetur a colligitur Λ si Hegelius ipso hoc conceSSerit docet enlin), veram codinitionem SSe nullam, utSi quae rem quamlibet in momentorum totalitate ignoscat lector benevolus huius verbi barbariem tanto viro cognoviSSci, apertum erit, hanc solam

QSSe ac Veram , momentorum totalitatem,

qua geneSi cuiuSui rei a materiali principio usque ad Spiritualem conceptionem et OnSummationem On PrehcnSa, indagata, circumscripta sit. QuodSi ratum ac firmum est, haud diutius illain nominemu Veram philosophandi methodum, qua re omnino circumvortitur, idque principium Statuitur, quod manifesto ultimum atque extremum eSt. Atqui humanus spiritus et humanae cogitatione extroinae sunt ultimaeque reS; a quibus philosophia cum incipitur, neSci caecitati cuidam ingenii, an cordis mendaci mali imputare. Si tamen erit, cui de his sententiam tulisse videar juSto Severiorem, S utinam ex universa hodiernae doctrinae mole certi aliquid ac firmi nobis asserat. Eo enim OIestiae iam VenimuS, ut, quum innumeri SinguIoruin

contentionibus disciplina sit implicata et turbata, meque importunius quidquam cogitari

15쪽

11 possit quam philosophia, Si a probissimis et

honestissiinis hominibus interrogamur, quaenam sit tam varii operis origo et iniS, nequaquam habeamus, quod ex communi philosophorum aSsensu respondere liceat; cui malo vel in- cerrimus arbiter occurrere non poterit, quine tanto des nitionum ac limitationum strepitu et concursu quain primum ad aperia et ingenua cogitandi elementa ac primordia disputationem removere vel potius contrahere audeat.

Nemo inim ultro negabit bis principiis omnem ibilosophiam excreViSSe iurSumque tendisse, donec re Simplex ac parva ad id exaltationis et dilatationis venerit, ubi universo ipsi similis Sit, cuius immensa spatia

et loca propterea a nemine POSSunt circumscribi, quia ultra visum atque intellectum plano in ipsuin nihil ac vacuum tendunt. Sicuti vero hoc nihil ac vacuum nonnisi una acies priscidani est . quein per antiquissimam relationis categoriam exstitissae tradunt, ita hic recentioris doctrinae nihil ismus vel dealismus ab altori parte aliquid ipse postulat, quod distinctius, firmius, plenius, in visibilius sit, quam ipsa visibilitas Ad id autem cognoscendum nostra disputandi methodus ac facultas irevissima quaque via progredi istudet et conatur Quodsi quispiam invenerit, ipsa

clavis ac cardo univerSae philosophiae apparebit. Atque ad hanc exoptatam studii humani

metam nos propiu iam acceSSiSSe, neque procul abfuturam DSSe illam aetatem, cui summa et utilina scientiae nostrae Persectio, Veteris dissensioni placatio contingat, vix quiS- quam modo univerSum huius temporis nisum

qualibet ex parte irrctortis oculis persecuturi sit, incredibile esse ducet. Inde enim a Ranlio, quicquid philosophiae nomine tentabatur, vera cognitionis auginentum fuit; et quotiescunque gradum componebant, gradus sebat meta propior. Sed illa ipsa, quae hominum animo movebat, suturae pacis Spe atque ullimi termini divinatione factum St, ut noupauci in praepotem et immaturam operis consectionem inducerciatur. R. uorum ab impetu ac servore rem clandamus, tranquillam et modicam consummationem tueamur, insipienti uin contumeliis cuin totis viribus resistamus necesse est. Id enim cujusvis honesti atque ingenui homini munii QS et Officium. Quamobre in ne hoc quidem reticemus, inter magistrum et discipulOS, auctorem et scholam hodio magis, quam Unquam, SSe discernendum. Complure eni in Sunt, qui hac aetate immo

talein claudem sibi paraverint, neque tam eu

16쪽

impedire oluerint, quominus id, quod docuerunt, ab asseclis in detrimentum veritatis perverteretur. Itaque illorum quoque, qui abstractionis Summam confecerunt, oleum et opera minime perdita babebuntur; quippe quibus praeceptum ac destinatum fuiSSet, X- tremos unius lateris nos emetiri qua re perpetrata, vera et oecunda doctrina quasi

ab Ulixea migratione reVerSa, nunc e ce lius ac citius, si non auream mediocritatem Con Ponere, tamen το οργον μέσον, quod dicunt,

vel rem acu attingere OSSit. Nemo enim unquam, nisi discordia quadam ac discrepantia Superiorum doctorum Superata, Vero certosque in philosophia secit ProgreSSUS. SuperVaeuum St, tam apertam rem exemplis demonstrare. R. uid quod antius ipse, qui hodiernae doctrinae princeps ac dux jure nominatur, non unum Sed quatuor antecessores Sub ingenii sui iugum ita coegit, ut contrarii inter se atque inimicissimi jam ab ill juxta Se positi societatem inirent

placidissimam. cc desuerunt, qui tunc Omnem philosophiae nisum jam conSummatum et Summo tanti viri labore ad finem usque perductam scientiam claris vocibus proclamarent. iiiiIο-

secius jam antemantium et juxta ipsi notus simul et ignotus, cis AEXStitit, cujus verbis II propheticis et quae Sibyllino potius luco, quam

cathedra academicae SSent Ongrua, OUum ac futurum philoSophiae principium tanquam spes bona ac Salu Ventura praenuntiabatur.

Quid autem dicam, quod Hegeliu de nomine tam asperam tulit Sententiam, tam iniquam, quam de illo ripS MO. Ge. Hamanno, quem

Goethius prae ceteri Summa laude exornavit.

Scilicet Goothius. deliciae hujus generis et

novissima Scholae vel maxime commendatus,

futuri quidem temporis homines ab Hamanno institutum iri atque emendatum, tot ponderibus quot verbis vaticinatus est Nec tamen mirandum. Quis enim dubitabit, quin Saturnus magno cum iracundiae servore ac tumultu devoraverit cillum ipsum 'Aoρατον Vel 'Aίδην, cui destinatum erat, ut OSthac una cum vivo atro Jove fastidiosum ac molestum chronici coeli regem eviraret Obi autem, quorum inter pia desideri, id est ut inurea haec, quam dicebant, Saturni aetas cum rixis ita- Didarum tandem esset, paciscum ac sobrium Jovis imperium quam primum oriatur, traecoci illa et praecipiti suturorum numinum internecione deterreri nequaquam licebit Maximo

vum philosophiae progressum seri non OSSe,

quin principia illa quae ex temporibus antii

17쪽

ac Hamanni adversissimis Vestigiis contra se ipsa stare coeperunt, ex tanto inimicitiae rigore liberata liquefacta, in unam cognitionis peciem ac sormam suerint conjuncta. Quidquid inim recentiores Iliilosophnii sunt, nil nisi circumscriptio vel metatio temporalis Seu apparentis essentiae luit. 'ametsi ista essentia in Ρparitione spiritu nominatur, tamen de eo, unde Spiritus venit, quidnam sit, quomodo eatenus definiatur ac lina i-tetur ut certam Spiritus naturam induat . hoc est, de aeterno Spiritus numine ac principio nihil innotuit Spiritus enim ipse, quatenus apparet, dua Species vel frontes vel polos

ut dicere solent prae se sert 'b una parte illud est quod ad spiritum destinatum est, quanquam 4 pSum non AES spiritus quod in

κόλπω vel sinu aeterni rerum connubii spiritus sit, extra vero et ante hanc intimam conjunctionem aliud quid iit necessc est Est enim ille semper sugitivus, Semper a Se pSoattractus, Se pSum repellens Ixion, qui emet ipse sequiturque fugitque qui nisi per negationem inc compressionem propriae inuae et aeternae maturae atque AESSentiae apparere non potest scilicet res illa, quae nunquam alienis oculis imo ne suis ipsius quidem conspici potest Ruix enim invisibilius esse

apparcndo PS non apparet, qui tum demum est, cum non est Illud autem numen vel nonigma rerum, an ipsum Nihil, ilii absolutum, Nihil positivum nominari debeat, mihi quidem hoc loco plane incertum esse videtur; neque ullo uSt argumento illi rem suam vindicare osSunt, qui Statim et extemplo dicunt Illud, quod apparet, Nihil est. Omnino enim cum apparet, hoc St, cum Ogitanti animo cSe conSpicuum facit et Ostentat, tum Nihil est. Sed ex hoc ipso concludendum est, hunc nonniSi modum Xistendi, nequaquam Ver Unicam ac Veram numinis essentiam esse. Itaque rectius rem ita desanire posSumus, thil SSe externum numinis Iatus internum plane incognitum esse. Et placuerit sorsitan internum latu το εἶναι nominare. Sed ne hoc quidem iuvat Εἶναι enim jam ipsa nominatio concretae ac compositae rei est. Illud autem, quod quaerimuS, ante omnem compositionem, Simplicissimum esse oportet nec tamen idem ac Nihil. in contra Nihilo inimicissimum esse videtur, et plane oppοSitum et abhorrens ab eo. Et dum Sem per sugit, nil nisi ipsum Nihil essugere conatur. eque enim totius rei natura atque Onditi alio modo ningi cogitarive potest mam 2

18쪽

20 si illa prima et princeps res jam ipsiim illi lesset, Iion intelliget cmus, cur aliud quidquam seri vellet. Nam in statu illiti, si pro ratione aeterna Sumitur, jam pSa quies et unitas et harmonia et beatitudo continetur. Itaque illi absolutum vel positivum non exordium, sed fini rerum esse debet nempe illud Nihil, quod Omnium rerum et essentiarum πληρυγμα In Sem et PS concludit. Illud autem, quod primae Imateriae oppοSitum est, et am

stimulat, Nihil priVativum c temporale, hoc

est ipsum Vacuum est. Moc enim St, a quo incoo nitus ille rerum Sinus Semper refugit et ad parturiente propriae SSentiae concusSuSincitatur. Eo Sque autem plaStica vires X- tendit, donec Olidam Suam et concentratam naturam vacuo PS aequalem secerit, hoc est,

donec positivum ibi creatum et constitutum sit. Id autem in prima creationis consummatione et pro terrestri ratione nil nisi spiritus hominis ipse St nequaquam autem Spiritus Dei cujus historia et genesis cum his terminis nil nisi speciem Similitudinis praesert. Λlier vero, quem Supra diximus, Spiritualitatis polus in ipsa Spiritu existentia non numine ponendus St. tqui XiSientia spiritus est conscientia. Tum enim existit spi-

ritus, cum Sui conSciu QSt, hoc St, peractoc perpetrato connubi fugitivae materiae cum natura thili. Utraque enim res Oc Suo cedat neccSSQ est; neque aliud quidquam ex numine proprio licet ii retinere, nisi naturam.

Illud vero, quod in utroque Subjectum et ut ita

dicam perSOna naturae eSt, deponant neceSSE St. Nova autem nunc et temporalis perSOna, Pro aeternis illis, composita est, scilicet ipsa conscientia, cujus pauperem et imbecillum habitum recentiores inde a Fichtio jam satis Superque expo-Suerunt. Nam in hac concrcta et imitata re, quae OnScientia vocatur, jam vix ullum aeternarum illarum virium ac facultatum vestigium et Simulacrum quaeri potest. Est enim illud ipsum cerebrum, quod OnScientiae receptaculum recte habetur, res molestissimae

imbecillitatis et immobilitatis. illi enim potest, nisi cogitare et iterum cogitare; et utique jaceret cum omni cogitatione, nisi ualia et externa re, nempe corpore humano, omnis motu ac nisus facultatem ac potentiam

inveniret. Itaque in conscientia ipsa nihil puri et aeterni amplius apparet quamobrem terminum illuui in rebus divinis adhiberi et

numini cuidam aeterno conscientiam adscribi, Omnes recentiore Phil OS Ρlii jure meritoque Vettierunt, et pro Sua quiSque arte conStanter

19쪽

ac viriliter vel theismi periculum et crinion suscipere, quam in culpa violatae philosoplit-

Quodsi necessario ex his raemissis Sequitur, ea quae hucusque tentata suerit methodo circumscriptum cSS Spiritum non aeternum, Sed humanum Vel temporalem, id ante omnia disciplinae noStrae imperetur necesse

est , ne sciitiis dialecticorum artificiis ipsi PerSuadeatur, quidquam de divino numine vel

spiritu adhuc cognitum et repertum Sse Parienim severitate antius olim philosophos jussit, Solitos egredi fines, et salsa vatione inanibusque gaudii depressis, Simulatam victoriae Speciem deponere, clamorem SiStere, ad

que ingenua illamantianae abstractionis vis utinam reviviscat, ut ille, quem pSe reSpuit, pseudoideatiSinus ad extrema realismi principia reprimatur, et ex his more veterum recte ac modeste cognitis ac receptis, ad proprium et verum dealismum semet ipse progeneret.

Νoquo id tam difficile esse videtur, quam multi declamant. am ille ipse, qui ab idea-listis describitur, promotu logica vel incessu cogitationum quodammodo ex divino numino serro debet principium c RuSam. Cumque inter Omnes, tanquam omni Scientiae

axioma et OStulatum, OnStet, in natura non

dari saltum, haud immodicae videtur esse fiduciae, hac via aliquid, Si non de PerSona, certe de natura dei cognoscere, itaque ad vera rerum Principia ascendero. Ubi enim motu quidam et progreSSus est est autem otiam in his internis rebus), prius non Sine POSteriori, OSterius non Sine priori cogitare licet neque enim deerunt in essectu vestigia pura facultatis, neque in ipSa cauSa suturae propagationi Semina. Quae cum ita sint, quid impedit, quο- minus ex iisdem modis ac formis, a quibuSKantius greSSuS St, vera philosophandi initia quaeramuS Spatium namque et TempuSilli visa sunt cxtrema disceptationis undantenta. UniverSam externi mundi copiam ac varietatem pro ui argumenti ratione in duas illas notiones compressit nondum divinare ausuS, etiam hanc dyadem ad unitatis Speciem CSS coagulaudam. Nam revera idem est Spatium, quod tempus est spatium enim nillil

DSt, niSi temporalis motus, ad firmam Et Oncretam existentiam ac formam OactuS. Tem-PUS autem, quod Κantius nulla nisi lineae rectae Specie ac natura comprehendi OSSe latetur, nil est nisi successus ipse spatialium reactionum, quae contra illam stabiliendi vim ac

20쪽

potentiam sunt Sed haec descriptio, qua nil promtiu eSse videtur, ab ipsa I antii melliodo abhorruit quippe quae in perpetua intuitionis fuga constiterit. Itaque tota eius doctrina nil nisi Sempiternus accessus St, quo ab pSis

rerum statibus ac formis in notioni SubStantiam sese recepit et cochleae inSta contraxit.

Λttanici haud minorem rem quam ipSam cogitandi genesin et cogitantis numini conceptionem lac vix quaesivit Fores igitur praescivit, ut hac recedendi it contrahendi methodo numen existeret et appareret ast unde haec praescientia Quidnam est, quod cogitando hanc viam aperuit, imo praecepit

Respondebit quispiam Cogitati sibi ipsa. Λtqui cogitatio nil est, nisi haec via; et plus quam ridiculum soret dicere: viam ipsam in via progredi; viam a via ipsa aperiri. Ergo

a priori poStulatur, neque amplius demonstrari poteSt, cur numen cogitan hac Via procedat.

Quid autem is hoc, in priori postulare npriori cognoscere am illa ipsa notio a

priori certum id est, quod non in Se, Sed in priori habeat certitudinis tandamentum, ita autem, ut id ipsum prius ab eo non discerni possit. Illud igitur quod cum priori Seu cum cauSa Sua unum idemque est id solum in

Priori certum est. Ergo nihil extat a priori, nisi quod sensu quodam causa Sui St. Atqui spiritu humanuS, quatenus in cogitando causa sui est, extat a priori quatenus autem iuexistendo non idem S cum Priori Suo, novastatim quaestio oritur: quid sit illud prius, quod nondum Omnibus numeri ac modis cum spiritu unum idemque factum sit Est autem inter gravisSimo Ῥhil OSophorum errore reserendum, quod iusto saepius primis motionum elementis et incunabulis ad ultima quaeque et remotissima transsiliebant; lictorum non diSSimiles, qui per Iudibrium humana. imagine capite et pedibus,

omisso reliquo membrorum nexu Componunt.

IIujusmodi inlusi imaginem no quoque Onstrueremus, mi ita ratiocinando pergeremus: Illud, quod in spati ac tempore Se disposuit, ipse Deus est Deus est unitas vel indisserentia spatii ac temporis. Eodem enim iuro, vel maiori, dicas: Illud, quod spatio ac tempori substat. Deum non esse, Sed Ἀντίθεον quiddam. Deum autem illo ipso actu deum CSSE, quo hoc ἀντίθεον sibi Subjiciat, it in contrarietatem spatii aes temporis frangat et dissecet. Sed ne hoc quidem cum juSta Ognitione congruit Quaeritur enim extemplo, unde it ubi illud ircationis substratum Sit: