장음표시 사용
11쪽
OSchneider: emendationes Aristophaneae.
sit quod porro fiat. quamquam autem verbi εκκομizεiu ita usurpati usque ad finem tradere) prorsus simile exemplum apponere non queo, tamen in metaph0rico quidem dicendi genere non aliter dictum est quod in Eur. Andr. 1268 legitur: TO Ta9 ΠεΠ9 μευ OV dei c' εκκoluiZεiu, i. e. usque ad finem ferre fortunam. atque non firmatum nisi uno Aristophanis loco habemus εξηΠε9OΠευεiu Lys. 840, quibus conferenda εκκ φε Eq. 311, εἱαVbpovi Eq. 1241,
quae cum aliis Aristophani communia sunt. quamquam Si quae habet in hoc genere solitaria, non mirum hoc, cum probabile sit in Sermone communi ad praesentem usum talia ficta esse, ut nos quoque in tempore dicere solemus: lasa mich doch erat ausreden, vel dumust mich erat auisoren, eiusdemque generis eSt, Si quem audimuSoptantem: ita motate sem einmal so recti aussehlusen, vel ita motate mich gern einmal so recti ausias en sim. Graeci autem in hoc genere vel hoc sibi sumpsurunt, ut interdum repudiata quae vulgo sola increbuerat significatione mallent hanc solitariam viam ingredi. velut
εκφε9εὶV, non Voluit Sortem proferri, sed perferri. Neglecto autem hoc usu corruptus videtur etiam
Ocric uUT V viluoc ε Criu η ΠSmum fi μη ΠεπιU . ultima verba nimis patienter, si quid video, critici toleraverunt. nam 60μOc et Πε7r V cum sibi contraria sint quem admodum immaturi et maturus, apparet μη Πεπtuu idem esse atque ἘμOc, nec iam locum habere. sed qui vulgatam scripturam defendore conati tria
i8ta interpretantur sana unreis: stans reis, nichi stans reis, ii vim fecisse verbis videntur notionem inferentes quae non adeSt: stans. ac sane Sine illa notione cum certe ultimum adiectivum nequeat intellegi, vel coniectura inferenda est hoc modo: Ocric u r u MI Oc ε CriV η Πεπ DV η μη ,ΠεΠ V. non Video ego quidem Vocem εκπεπυ0V aliunde allatam, Sed tutam praestat cum Verbum εmrεπαυεiv a Dindorso in Thes. Paris. vol. IIIp. 519 β ex Theophrasto et Geoponicis prolatum, quod significat
e K pGUλOc, εξε9υ09Oc, εξυT9Oc, εξυ0xpoc, quae omnia significant ita aliquid e8se in Suo genere perfectum, ut ex contrario genere Plane exiisse videatur: intendit igitur in his praepositio vim simplicis. nam quod LDindorsius in Thes. Par. III p. 627' dicit, praepositionis vim in huius modi compositis minuentem potius quam augentem eSSe, ut εKΠlκ9Oc Sit subamarus, aperte erravit. illud enim est V Π Ο ΠlK9oc, quem admodum Aristophanes habet UROR *oc Eq. 43, ITOλicrroc Eq. 1368, Ooluuκpoc Pae. 1243, 67roripεcpUTε9Oc D. Cocali 7 et alii similitor dicunt alia plurima. sed ad εκπε77 V firmandum valet etiam εξαλ ac ΛΠ0λoio Ecel. 1053. 1070. Pluti 443,
12쪽
OSchnoider: emendationes Aristophanene.
tum quod non solum verbis cum εκ compositis Aristophanes istam significationem tribuere solet, ut modo diximus XVII, sed etiam adverbiis, ut εEapKOυVTinc est Ran. 376 ut εξεπiTribεc Pluti 91 6. qu0d Si hoc loco poeta εκπεmuV usus est, recte formata e8t sententia:
Magis autem manifesta similis vitii emendatio est in XIX. Lysistratae v. 1042ὰλλα κoivij ξυcταλευTεc Toυ μελ0uc ope μεθα. dicit haec chori virilis dux, postquam affirmavit velle se palem eum mulieribus agere et posthac nec ipsum se facturum mali quicquam mulieribus nec ab his se passurum esse. Sed in illis verbis desidero notionem concordiae, cuius neque To Rotuit cucTaληuai de quo vide RArnoldiium de partibus choricis Aristoph. p. 176 et 190 coli. Vesp. 424) neque To 69χεc0m Toυ μελOUC per se indicium est, ut Voce
qua concordia significetur careri non pOSSe videatur. nec carebimus, si lenem admodum mutationem admiserimuS:
εμμέλε tuu eiecit, nec multum a communi usu Aristophanes recessit in Vospis 1503 metaphorice dicens tiΠολα Top aυTOu εμμελεiακOVbυλου. at adiectivum εμμελnc Saepissime a Sonorum concinnitate ad omnium rerum convenientiam transfertur eL Schoemannus ad Plut. Ag. p. 101). ut igitur Plutarchus in Periclis vita 5 laudari narrat TO Kitu Voc εμμελε κω υΥ9OV i. e. animum concordem et mollem si vo fluxibilem, ita hic TO εμμελεc significat concordiam, qua metaphora usi etiam Latini concinere dicunt homines qui non discrepant in sentiendo et agendo, et nostrates quoque laudant homines quos sciunt in harmonte leben, ut qui Aristophanis Verba pronuntiare voluerit germanice, haud inepte his utatur verbis:
Similiter aphaeresis signo male omisso VOX Vel potiuS Una VO-cis syllaba residua excedit in XX. Acharnensium v. 244κuT60Oυ TO RaVOUV, is 6υTuTε9, tu' cirrupe μεθα. quae vulgo intellegi ita video, ac si virgo iubeatur calathum de capite deponere, ut nunc protrahi inde primitiae et offerri Baccho poSSint. nec Video sane quo modo aliter haec quidem intellegi pos-Sint. nam cum KuVη popoc, qualis hic Dicaeopolis filia est, pompae
praecedens in calatho servatas portare soleret res ad sacrificandum necessarias, deponere illa calathum debebat, unde promerentur qua θad sacrificandum necessaria es Sent. at magnopere Vereor haec ut
13쪽
OSchnoider: emendationes Aristophaneae.
apta interpretatio Sit. nunc enim Dieaeopolis pompam instruens
241-243) cum in eo negotio paululum interceptus esset 244-258), resumit rem uXoremque suam iubet a tecto aspicere Se ut procedat et cantet, quod deinceps facit. sed hoc dum nondum factum erat, Sacra fieri non poterant fiebantque sine dubio finita demum
pompa, ut ipse etiam Dicaeopolis v. 249 sq.) significat voltu soBaccho ruralia agere Thu Πομπην Πεμ pu VTa K ut 0υcu VTu: nam hoc verborum ordine utitur. Sentisne igitur quam perverSehuic loco interponantur Sacra quae iam nunc i. e. pompa nondum emissa) offerantur 3 quorum mentio si tamen iam hic facienda erat, unam eius mentionis aptam cauSum Video hane, ut memorentur reSunde postea cirrupxui fiant pompa finita. ac non ineptum est putare Dicaeopolis uxorem ante pompam inceptam asserre quasdam primitias quae sinita pompa deo offerantur. ergo etiam ελuTripta quem mulier affert, filia autem etiam exornare pulte cupit, calatho imponere virginem mater vult et ad aram Bacchi afferre cf. schol. ad v. 246 ελαTripta . . Π9OcηT OV Tin pu tu ). haec autem Sententia ut evadat, Scribendum cenSemUS:
ubi ad καTa0oυ non appositum obiectum nemo Spectatorum desiderare poterat, cum mulierem suis asserentem manibus viderent ελαTripa in corbem inserendum. non dubitavi autem hunc versum
non minus quam versus 253 - 258 cum Dindorfio tribuere matri virginis, Dicaeopolis uxori. et de v. 244 quidem Ravennatis certe auctoritas Dindorfianam rationem firmat, etsi mutant alii libri, dureliquis autem versibus libri firmant cuncti, quibus spretis Elms-leius illos versus omnes Dicaeopoli tribuebat, in quo recentiorum criticorum assensum tulit, nisi quod Beerius l. l. p. 54 sq. de versibus 253- 258 non liquore sibi dicit. at mihi ut multo magis quam Dicaeo- poli convenire videtur mulieri admonere filiam, ne quid obliviscatur quod ad rem culinariam pertineat sv. 244), ita aliquanto aptiorem puto quam patri esse matri orationem filiam admonenti, ut pulchre ferat calathum, qua re fortasse aptum sibi maritum inveniat, et ut curet diligenter ne quis sibi aurea quae gestet ornamenta furtim abripiat. atque mulieris in hoc loco personam agnoscit etiam scholiasta aliquis infra ad v. 1128 in ripεcβυJ εαυτου Tup υΠεTi0εTOΠpεcpυV ΠpOc Thu TυVaiκα biαλεγομενOc εV Upχη TO0 bpuluaToc, de cuius sententia quidquid statueris, non videtur tamen dubitari posse quin ad nostrum hunc locum Scholiasta respexerit. nam u9χη Tos bpaluuToc appellari potuit quae, si numerum versuum totius fabulae in quinque aequales partes diviseris, sine dubio in prima parte legebatur, etsi non in omnium prima, et quod seholiasta Dicaeopolis ibi diuλε ε c0ui Πpoc Thu Tυuaiκα dicit, quam alloquitur tantum,
non eXcipit colloquens - non adeo mirum est Scholiastam minus accurate eSSe locutum. an minus ei licuerit diuλεTOμεVoc dicere pro
λε 60V, quam licuit, ut hoc utar, Isocrati Phil. 109 Torrou argumen-
14쪽
302 OSchnoider: emendationes Aristophaneae.
nuper in causa fuerunt ut fluctus moverentur in simpulo. inde enim
profectus Fridericus Leo in quaestionibus Aristoph. Bonnae 1873)p. 1 sqq. docere conatus est in nostra hac Acharnensium fabula Scaenam Vere primam plane excidi8Se, in qua quid actum fuerit enucleare conatus est p. 6 sqq. at tantas res novaS ut moliar, equidem numquam me patiar moveri tam incerto testimonio, quod ne in Ravennate quidem inest, magisque probaudrim utique, Si quis corrigendo scholio omnia in ordinem cogere maluerit. et per se aliquid offensionis inest in scholio. quid enim intererat docere Dieaeopolin Senem appellari non solum illo versu a choro, Sed etiam a se ipso alibi γ noc solent de tali consensu scholiastae docere, qui notare
malebant si quasi diversis locis dissentire sibi videbantur vel in re vel in verbis. quibus locis suum illud x addere solebant, quod Signum Saepe tum in parte codicum cf. schol. Vesp. 1177. 119 1) tum
in omnibus omissum est. ad hanc igitur normam Scholium ita correXerim: LU ΠpεcβUJ TO χ. εαGOV Tap Ουχ UΠεTi0εTO 779εcpuVΠpoc TRV TUM ui κα diu λεTOμεVOc εν Tri opχη TOυ bpulauTOc. cum enim V. 397 Cephisophon, v. 11 30 Lamachus, v. 12 28 chorus Dicae0polin appellent senem, scholiasta iure quodam suo notare sibi videbatur certum in hac fabula non reperiri locum, ubi Dicae0polis producatur tamquam Verus Senex, putabatque inprimis apte ad eam rem docendam hunc afferri locum, in quo phallicum in pompa eantans Dicaeopolis nihil sane facit quod senem prodat. iure igitur istis solis vocibus nihil scholiasta tribuebat, qui fortasse etiam v. 1129 meminerat, ubi Dicaeopolis Lamachum appellat Tε90VTu, quem tamen cognovit modo strenui et robusti militis partes egisse.
- Aliquanto etiam leviora videntur reliqua duo argumenta eSSe, quibus suam illam de omisso Acharnensium exordio sententiam Leo firmare Studebat. nam neque propter Amphitheum nec propter Morychum Ulla cauSa e8t, eur eX prima fabula excidiSse Scaenam Statuamus. Sed de hoc longum nunc est disputare.
XXI. Equitum 1010Πε9l co0, Πεpi εμοὐ, Πεpi uΠ6VT V Π9uΥμ6T M. ultima haec sunt in isiciarii orati0ne qua respondet quaerenti Demo, de quibusnam rebus agant oracula ab ipso allata. quae verba in mendo cubare codices docent. nam ex octo Vulsent codicibus quattuor inter quos sunt R et M) in fine versus non habent Πεpi tirrhVT V Π9uΥμuT V, Sed TO ΠεOc OUToci bagoi, idemque etiam alii duo ita habent, ut vel in marginse ascribant vel in verborum ordine Super
15쪽
OSchneider: emendationes Aristophaneae.
optimi codices illa verba To ΠεOc O roci haKOi) tueantur, miror quod Volsonus Dindorsum Berghium Meinehium Secutus sempiterno exilio multare illa verba voluit, et laudo potius Kockium Ribbeckium Angium, qui plurium et meliorum librorum scripturam retinebant nisi quod Angius p. 24 hae scribendi ratione turbas Omnes remotas putabat: Πεpi cos, Πεpi εμου, Πε9i - TO ΠεOC OUTOc buKOl). nam illa verba unde huc intraverint nemo facile dixerit, et ne hoc quidem magnopere placet, quod Berghius putabat eum eoque Mei-nuhius Din dorsus Velfenus, in codice aliquo, in quo singulae paginae
undevicenos continerent versus, ista Verba hue illata esse e versu
1029, ubi scilicet lugendum esse non o Πεpi Tos κυvoc b6κη, sed bΠεoc ΟυToci baKOi indicare quis Voluisset, quem admodum Saneotiam scriba secit codicis V, qui margini ascripta Verba T9. TO ΠεOcOUTOci duKOi postea rasura delevit. ac nescio an Demi orationi iste lusus non conveniat, qui tali modo ludere non solet, Sed hoc Scio, aptissima ista verba esse isiciarii orationi. nam is tot se oracula afferre gloriatur, ut Cleon plane obmutescat nec quicquam contra dicere velit. hoc enim significat non illud quidem quod Πα0' υΠΟ-VOiau sive uΠ9OcbOκῆTvic dicit, TO ΠεOc OυTOci baKOi, Sed quod re vera dicere Volebat: TO χεiλOc OUTOci baRoi. ita enim faciunt qui animi affectus nolunt in verba erumpere: cf. Luciani t. III
Tin v iuncta sunt in Plutarchi mor. p. 458 . adde Bergierum ad Ar. Vesp. l. l. et MaetZnerum ad Lycurgi or. p. 266. etsi autem illud To ΠεOc OυTOci baicoi profecto dignum minime fuit quod contracodicum auctoritatem amandaretur, tamen etiam alterum, ΠεpitiΠuVT V Π9uTμuTUJV, non dignum Solum est quod Aristophani Servetur, Sed plane huic loco necessarium . nam cum isiciarius Cleonem Superare promi8Si8 Studeret, non potuit illo minus promittere, quod fecisset ex eius verbis V. 1106 Πε9l cου, Πεpi εμου, Πε9iuriaVT V ΠpuIμαT V) omittens Verba ultima, sed debebat adeo totum Cleonis versum repetere. itaque cum utraque Scriptura ab ipso Aristophane profecta esSe videatur, praestabit cum codicibus V et Ρ edere: Πεpi coυ, Πεpi εμου, Πεpi aΠαVT V ΠpuΥμuT V '
lacunae Signis positis, cuius lacunae causa hic ut alibi saepe fuisse videtur, quod Verborum similitudo scribam transversum egit. fac enim antiquitus ita scriptum fuisse: Πεpi coυ, Πεpi εμ00, Πεpi uΠuVT V ΠpaTlauT V 'πε pi cου bε καμου TO ΠεOc OUTOci duKOl,
16쪽
OSchneider: emendationes Aristophaneae. tum non latebit cur prioris versus ultima pars, alteriuS prior eXeidere potuerint. ViX autem Opus est ut negem putare me ipsa Aristophanis Verba quae exciderint a me esse restituta, Sed nihil volui nisi exemplo demonStrare, qualem Sententiam cur omissam a librario putem. et non ineptam certe crediderim talem esse sententiam:
nam Πε9l cum genetivo iunctum constat Saepe longiori orationi
praemitti, ut totius enuntiationis inStar sit cf. ad Isocr. Phil. 109), nec vituperabit puto quisquam, quod Πεpi cO0 bE Raluos volui esse
πε9l T V xyncμ V T V Πεpi COU Ruμου. indicare autem allantopola voluit prolata a Se oracula, quae Sint de se ipso et de Demo, tantum Cleoni minari periculum, iam ut is ne hiscere quidem prae dolore et ira velit. ceterum antiquissimum mendum esse inde apparet, quod eundem VerSuum numerum quem hucusque legebamus XVIII) legebat otiam Huliodorus metricus: cf. Thiemanni Heliod. p. 13. - Etsi autem temerarium est ipsa hic Aristophanis elapsa verba restituere velle, certissima tamen est eadem corruptionis et emendationis ratio, videorque mihi alibi, ubi de una aliqua voce restituenda agitur, facilius assentatores naneturus eS8e, Si eadem Via progreSSUS ero. Velut
καTα TOυc AεcMOυc parum respondeat, qui trimeter iambicus est, novissimis quoque temporibus non defuerunt qui operam darent ut Strophae et antistrophae versus sibi responderent. qua in re Berghius et Meinelitus eo progressi sunt, quo quis Sequi noluerit. aSSumpta enim eX praecedenti versu voce βεβηκε alter commendavit βεβiηκε,κδT - αλλ' Oυ με TaυTa bεi λεTεiu, alter: βεβὶηκε ' RaiTot Tαλλα γ' Ουbευ dei λε seiv. inprimis autem ad sanandum locum videamus, quae sint illa reliqua non digna memoratu, quae Reifigius Conieci. p. 321 nescire se fassus est. at facile apparet puellae, p0Stquam matrem abiisse dixit, non iam opus esse ut addat nihil nunc impudire quo minus amatorem ad P admittat lubentissime, cui amoris gaudia largiatur: nam de suis tantum rebus cogitare puellam par est credi. atque ultimum hoc recta via ad verum inveniendum nos ducit, hoc
iam dicendum etiam de antistropha, in qua post V. 919 duos excidisse versiculos mihi certissimum videtur. itaque antistrophae initium
auctor sim ut in posterum sic edatur:
17쪽
OSchneider: emendationes Aristophaneae.
dεiVRV, ΛΥuθην, φαυληV, cεμVRV, uTuV V, - - , ΠολUΠεl9OV. sic haec a Dindorso eduntur, in quibus certe lacuna neminem fugit. at ea ubi statuenda et quo modo explenda sit, in diversas partes critici discedunt. certissimum autem videtur quod Bentleius docuit, contraria epitheta iuxta posita esse . iam cum φu0λOc et cεμVoc Aristophanes sibi opposuerit Eccl. 617, idem hic quoque factum arbitror, ut cum bεivnu et isαθηV sibi contraria esse, tum pone uΥ -υηv desiderari epitheton contrarium concedendum sit. Sed bεiVRVet di sci0ηV quo modo ex diverso poni sibi potuerint non liquet. itaque cenSeo pro bεiunu esse dεiλην scribendum Bentiet quadam abusus correctione, qui bεiVnu, dεlληV, ct su0nu ab Aristophane profectum arbitratur, ut QTu0ην et φαυληV, cεμνην et αγαυηV sibi opponantur. at etiam in Scolio apud Athonaeum p. 695' legitur Toυc o sa0ου piλεi, Tissi V bεiλ V b' ΟΠεχOU. quod autem voci orsu-υηV recte opponi p088it vix reperietur aliud quod accommodatius huic loco Sit quam c*εbuVnu, quod ante uiuunu reponendum CensemuS, cum in ceteriS quoque malum antecedat bono. atque sic etiam hoc lucramur, ut iam sex ista epitheta aeque abeant iu -ηV, quod nemo diXerit non studiose quaesitum, sed fortuito factum esse, ut vel hanc ob causam improbem quod Meinehius edidit: bεiv quc παθηV φαυληV αφελ' cεμVRV aTuunu ΠολυΠεlpou, cuius etiam interpungendi rationem non imiter. itaque sic potius haec scribenda
sux illis epithetis sibi oppositis invicem septimum addit ΠολυΠεl9OV, quo quae antecedunt omnia quasi in unum colliguntur.
Jahrbiicher fur class. philol. 1877 hst. 5. 20
18쪽
OSchneider: emendationes Aristophaneae.
0ε V iOVTε Π9OcΠεcεiu TOυ Tryoc p9εTuc. ΔΗ. TIO IOV p9εTuc 7rpoc; εTεOV ηΥεi Tu9 θε Ouc; rpoc v. 32 Dindorsius addidit, quo manifestam lacunam expleret. de aliis aliorum conaminibus breviter rettulit Angius l. l. p. 15 iure ille arermans ne unum quidem probari posse. nam Si externa aliqua clade sputa blattarum et tinearum morsu Vel madore situque) excidisse Vocem aliquam putaveris, plane incertus restituendi conatus erit. Sin autem Scribarum quendam errorem culpaveris, docendum erit hi cur facile errare potuerint omittentus quaedam quae ab ipso Aristophane posita erant externo habitu suo reliquis simillima. quod in aliorum coniecturis non videmus tactum esse, nisi forte in
praeterea Verbum IrpocΠεcε tu ne desiderat quidem praepositionem, cum etiam cum nudo accusativo coniunctum reperiatur in Aeschyli Septem 93 εTua πOTiΠεcta βpεTac dat μου V, et alibi. Kockius autem, qui ΠOiOV ppεTuc cU T'; εTεOV eqs. commendavit, Sane quidem et ipse arceSSiVit Vocem, qua usum esse in hac vicinitate Aristophanem Ravennas testatur, in quo scriptum extat 34 Tl cii Tost θεου c. hane igitur vocem, quam ipsius Aristophanis esse concedendum erit, ingeniose ad ipsum lacunae locum Kockius retraxit. quamquam alios non dubitaturos esse arbitror, quin eo quo Ravennas habet loco retinenda ista vox sit et poeta ultimum versum ScripsiSSe Videatur
eonfundi solebant: cf. Schaerarus ad Greg. Cor. p. 87T). itaque Vel in Dindorfit et Kockii coniecturis desiduramus emendandi facilitatem , cui etiam minus consulebat Angius coniectans: Troiciu θε V;hTεi cu Tap εTεOV θεου at ego consuluisSe mihi videor tres repetens continuas litteras ab ipso poeta hic adhibitas. sic enim Scriben
constructione dixisset lovrε rrpoc πεcεiv, Nicias iuro potuit vitato
dativo etiam accusativum cε repetere. tametsi autem pronomen Cε
integro sono Suo enuntiari debui nam do Demosthene tantum dubitat, cui taeite opponit cΥ ), tamen vel tale cε Graeci non numquam voluerunt elisionem pati, ut demonstrat Bel herus Homerische blatter II p. 230, qui ibidem doesit cε elidi etiam sequente interpunctione. quid quod Aristophanes c' usus est etiam ubi mutatur persona, Velut
19쪽
OSelineider: emendationes Aristophaneae.
sonum ingratum vituperet, Saepe Graecos dixi8Se inc c', Πυ c c', εicc', oc c', Tac c' ut similia idem Behherus ibidem docet. his satis firmasse nobis videmur repositum a nobis illo loco c'. nec vi sua caret alterum quod reponi iussimus ευ, quo Demosthenes indicat non dubitasse se quin Nicias iam dudum desierit deos putare, nimirum propter immane infortunium quo premantur. quamquam ip8e Nicias postea propter id ipsum deos so putare dieit v. 34. itaque iotius loci quae sententia sit ut breviter indicem, iterum patrio Sermone utar:
aperte Vitiosus alter versus est. nam nomen si mrobuluOc paenultimam brevem habet, ut et Homerus probat A 335 et origo vocis quippe a balaεiu derivatae. et confer adiectivum irrinobaluoc in Il. C237 et alibi. praeterea eam vocis prosodiam firmat nomen 'irrrrobo- με ia A 392 al. vel 'lararobtisu a in Nicandri D. 104. itaque Mein0hium miror, qui in Vind. p. 56 isti nomini longum esse a contendit. quid enim impedit' inquit, quo minus Hippodami nomen ex dημOc compositum esse statuamus γ' concederem hoc, si in dorica civitato natus Hippodamus acceptum ibi nomen Athenas detulisset. nunc autem Mileti ortus erat, ubi acceptum nomen ionicum vel atticum tetrarobuluoc dorice mutare Athenis nullo modo potuit. et si potuit, quo modo umquam nomen dari homini potuerit ex irretroc et dri suo ccomp08itum, quo quid apte significare parentes voluerint intellegi non potest. certum igitur videtur nihil inesse in illo quidem nomine vitii. fuerunt tamen qui hoc statuerent Hermannus et CKeilius Anal. Onomat. p. 183) 'irretrodoμυου commendantes. at non eSi credibilo tritum Athenis nomen, cuius memoriam cuique cotidie attulit cliopa 'lararoboμε ioc Athenis ab illo structa, Aristophanem mUtavisse in aliud a vulgi usu alienum. atque genuinum et inmutatum
nomen eo magiS nece88e erat poni, quoniam quem memorare chorus
volebat Archeptolemum non proprio suo, Sed patris nomine indicavit, quem nisi vulgato nomine designasset, non potuit Sperare quemquam statim de Archeptolemo cogitaturum e880. itaque quoniam intemeratum Servare nomen et Aristophanis erat et nunc est criticorum, nihil reliquum esse videtur nisi ut statuamus pro trochaeo
poetam hic admisisse dactylum et post 'lairroboμου unam excidisse syllabam sive brevem sive longam . nam in h0e metri genere dactyli pro trochaeo positi nulla est offensio, si factum est in nomine proprio: v. Meinehius Com. gr. III p. 584. Christius de arte metr. p. 301. Sexiens dactylum pro troeliaeo praebet D. anon. 303 Com.
20쪽
OSchnoider : emendationes Aristophaneae.
Tuμαυτου biboelal x9ὶ4μuTu coli. Porsoni praef. Eur. Hec. p. XXIII sq. et post 'irrarobalaoυ si dixero excidisse syllabam Moi, ut dativus ethicus sit, nihil videbor protulisse quod parum habeat probabilitatis, nec cur Vituperetur haue habebit sententia:
quibus Archeptolemum tangit, qui tametsi earundem atque chorus partium erat, tamen tantum afuit ut Cleonem adoriretur, ut impudentiam eius videns nihil nisi lacrimaret, id quod stomachum choromovit.
ann.), alium lacunae locum Statuens Scribendum censebat Toici
Πα90υci Rui l Toiciu cica*iRVOυμεVOic, idque alii receperunt, nisi quod Vulsenus praestare putabat TOic u*iEOμεVOlc, καK c. atque futuri participio opus esse censebant etiam Hotibius et Angius p. 22 Sq. , alter TOic u plξομεν Oiciu uu commendans, alter TOic o piEO- μευ Oic ξεVOic. Sed certe futurum non desiderabat Benileius, qui Toici dευμ' o piKVOυμευ oic coniecit. ab his autem omnibus plurimum recedit Berghii coniectura, qui edidit: Toici Παpoυci καi l Toiccirrosciu, iκυουμεV c l 'V Kλε V uΠοληTui, in quo etiam magis omendandi facilitatem desidero videorque mihi allaturus esse quod minus mirum sit depravari potuisse. certissimum autem Videtur TOUC ΠupOVTuc eSSe Spectatores qui huic fabulae agendae assident ut Vesp. 1175. Eupol. D. Dem. 15, 1) et mox laetabuntur, si in ultima scaena Cleonem videbunt profligatum . praeter hos autem Si commemorantur Oi aspiKVOυμεVOi, intellegendi sunt advenae tales qui nunc et ipsi spectant et mox laetabuntur, si in ultima comoedia Cleonem viderint profligatum, non tales qui postea demum acta fabula Athenas venient, oi cυμμαχOi, quos Angius intellegit, Sed nunc non potuis8e fabulae adesse arbitratur, cum Dionysiis demum affuerint spectaculis, non Lenaeis, quibus Equites actam eSSe constat. itaque Angius post actam demum fabulam TOυc ξεν Ουc Cleonem profligatum visuros esse dicit. Sed cum Oi amiKVOυμεVOi in universum sint advenae, ut in A v. 1418, quid impedit quo minus de iis cogitemus civibus, qui ex demis partim remotissimis Athenas venerint ut spectaculis interessent γ hi autem ne opponi viderentur Toic TrapOUci, alii nominandi fuerunt, qui et ipsi cum advenis adessent