Emendationum Aristophanearum decas altera et tertia

21쪽

OSchnoider: emendationes Aristophanea0. 309 et Spectarent. eos non inVenio alios nisi oppidanos, quibus non minus quam paganis iucundum erat Cleonem videre de loco deici. atque ita facillime patefacta via est quae ad explendam lacunam ducat. conicio enim sic scribendum esse:

Vocem TεTTupta etsi codicum omnium auctoritate munitam neque a quoquam criticorum in dubitationem vocatam nego tamen equidem Sanam eSSe. praefatus enim Dieaeopolis quater se gaudio affectum esse, duo tantum gaudia nominat v. 6 et 13), non quattuor. ad quem eXCUSandum di8SenSum ne hoc quidem suffecerit, si quis ita dicat, prae malorum multitudine et magnitudine Dicae polim oblitum esse cetera duo gaudia memorare. nam ne antea quidem ei de quaternario numero constitisse inde apparet, quod nunc demum

rationem subducere incipit v. 4 φε9' id , Ti b' η θην uelou xuipη- douoc; ergo V. 2 certum numerum afferre nondum potuit, Sed genus totum recordato homini nihil licuit pronuntiare nisi paucissima fuisse gaudia. quod Si tamen vocem TETTupa tueri quis Voluerit, ei non de certo numero cogitandum erit, sed de incerto qui simul paucitatis index sit, qualis vel ante subductam rationem nominari poterat. atque hoc video etiam FΑWolfium sensisse, qui ita haec vertit: und freud' erlebr ita fellen, se chs- bis si eben mal. at ita de incerto quodam numero parvo Graecos diXisse TETTu9εc Vereor ut demonstrari possit. novimus quidem Ar. Nub. 1402 Ουb' civTpΓ εnrεiv pημαθ' oioc τ' ' Πpiv εξαν apTεiu coli. Pindari Nem. VII 48 Tpici επεα diapκεcεi et Terentii Phorm. 638 tria non commutabitis verba hodie inter vos, qui de indefinito numero omnes cogitant, ut nos quoque facere in Simili re solemus, Sed TETTu9εc quoque ita usurpatum esse nemo demonstravit aut videtur potuisse demonstrare. nam Graeci ubi nominibus numeralibus definiti guneris incertam paucitatem indicare Volebant, alia utebantur ratione, quae

22쪽

OSchneider: emendationes Aristophaneae.

TrupOVT V Lucianus de merc. cond. 19. bυo Rui Tpia Thuc. I 82, Xen. an ab. IV 7, 10. bis terve vel bis terque: Bentleius ad Hor. epod.

alter numerus eiusdem generis additus quodam modo indefinitum numerum reddit, et cum numeralia illa fere paucos Significent, apparet ista omnia dici de rebus 90SSe quae numero incerto Sint paucae. hoc igitur dicendi genus in Acharnensium quoque loco restituendum esse arbitretur aliquis, praesertim cum similis sit oppositio in Thesm. 474 cilTi μεθα . . εi bu' ημ V η Tpici l κακα ξυνε id c ε Πῖε by cuc μU9l α. unde corrigere aliquis velit Π6vυ bε puta bυ' ηTpia, ubi tamen anapaestus eius modi plane inusitatus Aristophani

PSSet. quo circa rescribere malim:

Ceterum quae duo gaudia mox DieaeopoliS memorat, eorum unum ita describit v. 6, ut cur tandem laetatus sit neminem fugiat. contra ObscurisSima sunt quae de altero gaudio dicit v. 13 sq. αλλ' ετε pov iac0rtu, flui κ' εm Vocx φ ΠOTεΔεEiθε oc εicηλ0' qc0μεVOc BOl OV. apparet autem istarum facetiarum vim eo niti, quod arte coniuncta orat Moschi et Boeotii μελουc memoria, quae quo tandem modo Dicaeopolis coniunxerit, ad recentem Boeotii memoriam post aliquod temporis intervallum repetens Moschi memoriam, Si quidem OcxOV cantaturum nominaverat praeco, Ρ0st eum aliquo intermisso temporis Spatio item pronuntiatum a praecone Dexitheum Dica00- polis audivit - γ nee facetiarum causa lucrabimur quicquam, si μOcχου intellexerimus vitulum, quae altera est scholiastae interpretatio dicentis in eo certaminis genere victori praemium dari solitum fuisse vitulum . de quo aliunde non conStat nec per Se probabilis videtur res esse, cum citharoedis in agone vincentibus luculentiora praumia dari solita fuerint ses. MommSeni He0rt0l. p. 139 Sq.). in tanta igitur rei obscuritate aliud quid licebit proponere, quod ossi in coniectura positum est totum, nescio an maiorem habeat prObabilitatis speciem. suspicor autem suis ipsius verbis aliquid ridiculi admisisse Dexitheum cantantem quod auditorum animis etiam postea non minus inhaeserit quam Hegelochi ille in loquendo commissus error Tuλrlu' Op V. Ran. 303 cum schol. coli. philol. XXXIV p. 439). nam si ita ipse Dexitheus dixit motro usus dactylico: εm MocxqJ εcε9x0μui acolaεVOc Bol OV hac vocum collocatione, quam Dieaeopolis Servavit, invitus effecit ut dixisse videretur ε7ri Mocx φ εcε9χεc0ui, i. e. vitulo insidentem intrare se ad cantandum Boi OV μελοί, non, quod ipse Volebat, post Moschum se intrare. hoc si recte conieci, Dicaeopolis certe

23쪽

OSchnoider: emendationes Aristophaneae.

quibus verbis maritus futurus convenire novae uXOri dicitur non corporis animique dotibus, ut par erat, Sed i Sta re. Veniam autem nobis petimus hanc quoque spurcitiam interpretantibus patrio sermone:

24쪽

OSchneider: emendationes Aristophaneae.

paralip. p. 532), reluctaretur tamen a0riSti participium. non dubitandum igitur quin pευ ac c0rruptum Sit, quod quo modo critici omendare conati sint Ribbeckius docet seX enumerans virorum doctorum coniecturas, quibus nunc accedat nova Κochii puIbuioc, ut mea quae certe facilitate sua commendabitur: oc Πολλ ppυ cac ποτ'

- Non minus corruptum est quod mox sequitur adiectivum οφελrlc. id enim qui cum Euhnkenio ad Timaeum p. 270 interpretantur sine lusidimus, sine collibus saetosis, aequales, iis demonstrandum erat quo

mannus ad Isaeum p. 401 et opusc. IV p. 183), quae scriptura etiam metro firmata est nominu proprio affini Φελλευ c Aeh. 273. Nub. 71- quo modo igitur hinc derivari posset θφεληc media syllaba correpta, ut certe diu T V φελλε ν Πεbi v vel Πεbioub') cum Burghio legendum esset. nec ad φελλευ C confugiebant grammatici, qui ad hunc Aristophanis locum respicientes mire se torquent in voce o*ελnc explicanda, scholiastae ad h. l. , Suidas I 1 p. 891, gramm. in

vocis ad hunc locum accommodarunt vel ad verbum vel immutantes quantum ODUS erat. eXtra rhetorum enim scholas in communi usu

Aristophanis temporibus non videtur fuisse vox et postea demum increbruit victus aut vestitus aut morum simplicitatem significans cf. Baehrius ad Ρlus. Philopoem. p. 7). hinc autem cum locum Aristophaneum apte illi explicare non po8Sent, Vel ad monStruOSum illud interpretandi genus confugiebant, quo lucum a non lucendo dictum esse volebant cf. Elym. m. l. l. T V Oλοκλῆ9 V KuTαcTε strictu, T V μεΥαλ V Kui αυεΠiκωλUT V, ubi denuo corrigotiuεπικολουcT V, ut apud Suidam quoque faciendum). qui autem incerto isto adminiculo insistere veriti ex ipsius sententiae ambitu sapere sibi volebant, interpretati sunt cυυbεubpou aut Oluuλου, mera

25쪽

HGeisi: gu Euripides Pholuissai fv. 1043 ff.J. 313 capitis Somnia venditantes pro re certa scilicet. in talibus autem interpretationibus cum aequiesci vix posset, iam olim fuerunt qui de vulgatae scripturae veritate dubitarent, ut patet ex priore ad h. l. scholio: bia Ttv dupελ V Πεbi W auTi Tos, diu Tnc cppucs c. ευ tot dε diu T V ὰφυ V I pu*OUci, cuius priorem partem aperte corruptam corrigimus in hunc modum: uuTi To0 με Tti λ v, biti

T'c qipucε c, ubi ''pacic est de Cratini loquendi ratione, ut exsequentibus patet. at si quid olim hic Vitiatum erat, quis non putet antiquitus hoc loco lectum fuisso aliquid quod et aliquanto magis

quam illud o Iinu accommodatum sententiae e8Set et vero ad Veterem illam scripturam αφελων externa sua forma proxime accederet 2

quale inveniendi copiam mihi fecit Homeri locus A 492 sqq. , ubi

AiaX comparatur cum fluvio per campos aestuanti. qui locus cum Aristophanis animo obversatus esse videatur, mirum est poetam de Homericae imaginis granditate aliquid omisisse, quod tamen apprime te loco conveniebat. nam mare non memorat. itaque vix dubitari po8Se videtur, quin ab Aristophane hoc profectum sit: diu T V εφαλ V Πεbi V ε99εi Ruic Tric Crucεvic Trupta U9 VεφOpεi Tuc b90c eq8. Simul enim KaK correxi, quoniam non credibile videbatur Πupucυ-9 V cum Solo genetivo coniungi. istis autem admissis emendationibus non iam erit cur quis vituperet hanc sententiam:

εφὰλ υ autum in oφελου facillime corrumpi potuisse concedet qui Saepe con&SaS esse meminerit voces VυTiλhuri et MiTυλriuri, χαλκηb v et Καλχηb V, Buκαλεc et K6βαλε c, su000c et θυμoc, λαβεivet βαλε tu, de quo confusionis genere copiose ut Solet Ungerus egit in electis criticis p. 3 Sqq.

ZII EURIPIDES PHOINISSAI.