장음표시 사용
131쪽
Ia Henrici de Cocceii commentarius
iudierum partu dicemus in processis. Via.dup. nostram de Possim. sed . I. s. I.
Reliqua gentes omues, ceri media, neu
trum judicium smarintur, sed utriusque --ctum pro Iure habent.
Reliqui populi, qui neutri partium a d. dicti sunt. quicquid utrinque in bello fit, pro iure habent, nihilque, quod armis ab
utraque parte agitur, pro injuria e neque enim cognoscere . aut statuere de injustitia Partium jure possunt, qui earum judices non sunt ι neque partes, quae judicem non habent , injuriae ab aliis convinci , vel condemnari. Necessatio igitur utriusque partis factum, quod vi armorum peragitur, apud Omnes reliquas gentes pro iure erit : quia justum id habetur cuius injustitia doceri non potest, idque in re controversa rite
fieri sine judice nequit. Quin hoc ipso ,
quod gens aliqua factum partis imp obaret, hostium rationem indueret , & delineret esse media . quia adverse partis causam , judiciumque sequeretur. Atque hoc judicium pacatarum in ipsarum territoliis, dum ibi res peragenda eli, obtinet. Hoc ipsumve o principium esse . quo nititur quoque jutis prudentia Romana. patet ex L I9. in
.pν t. 12. I. 9. de capi. 0' possim. Secus ergo est si tale factum sit, quod communi jure gentium . omniumque judicio licitum , vel illicitum habetur: uti si vasallus hosti contra dominum suum serviat. In iis enim non contradicunt sibi judicia partium , sed conveniunt; idque pro jure, vel inauria , unanimi omnium suffragio hahetur , nec unius gentis judicium alteri praefertur. Vid. disert. nolis. de Possim. S.
PRO Posi Tro IV. Hinc seqtritur , res , Dei persciuas captas , se receptae sua te ultra imum, id fines , ubi iudicatur injtiria ablutas esse, i. e. F r deunt ad suam civitatem . ejusque Iocios , prisi is domino resistundas ese : idque pos-
Ex praemissis sequuntur x. jura postliminii in bello , & pace, cum in rebus , tum in pei sonis. Si enim rea , quas holiis a Givibus nostris cepit, intra fines nostros reis verse fuerint , cedunt pristinis dominis . non iis, qui receperunt: quia ex noli raparte asseritur, non jure eas dominis suis bello abl.itas, adeoque iis relli tuendas esse ι quod judicium nolitum intra fines nostros, ubi res nunc sunt, valet. Idemque est iapei sonis, quae ab hostibus captae, R qu vis modo reversae, pristina jura , quae a lata sunt, omnia recipiunt, quali nullo jure ablata. Quae eadem est ratio Quintiliani lib. q. DV . e. Io. quin iplius jurisprudentiae Romanae in I. x s. pr.F. de eapt. V m . ubi ratio cur captus , & reversus , poltliminium habeat, haec redditur : quia per iniuriam ab hosibus deleutus es. idque uaturalis aquilasis esse dicitur. Idem est si non quidem intra nostros fines , sed ad socios . vel amicos nostros , qui idem nobiscum judicium, eandemque
causam sequuntur, pervenerint: cum enim
idem judicium nobiscum sequantur, apud ipsos quoque perinde , ac apud nos , res ab hostibus iniuria captae, & ablatae dicuntur, quod ipsum jure Romano itidem statuitur l. s. s. r. l. I9. f. 3. eos. Id factum, cum Poeni diutissime vexata Sicilia plurima
inde ornamenta , ac sacra Carthaginem asportassent : capta enim post Carthagine P. Scipio civitatibus Siculis, quae tum sociae erant Romanorum, omnia ea postliminio restituit, ut prolixe recenset. & laudat Cicero Marius. Verr 6.cιip. 2. Usqq. Et Camillus Sutrium, & Nepete, duas urbes socias ex hoste receptas sociis reddidit. Pluti in Ca
Si ad gentes medias redeunt, cessis post
Si res, vel personae captae ad alias gentes pacatas , aut medias perveniunt . nun
dum obtinet jus postliminii; nam & illae
gentes i cum aliarum gentium judices nunsint, factum harum pro iure habent E rant igitur omitino qui apud hos quoque populos medios jus postliminii esse, existimant, atque in eum sensum detorquent G Otium ; non enim medii utique populi essent , qui quod pars altera bello cepit, injuria captum, indeque alteri restituenduin dicerent . nec pacati, qui bullant umcausae
132쪽
causae ac litibus se miscerent. Vid. disp.
Hoc ut solide definiatur. sciendum est :1. qυod aliud sit deditio bellica, aliua ali
natio , & translatio juris, quae fit ex transi actionibus pacis , donationisve . aliave causa simili. IIaec enim omnium jure, & judicio , iusta causa est dominii iuste, R in
Perpetuum tran,ferendi; uti cum ita transigitur ut hostis ut bem habeat . atque a bello recedat: omni enim iure transactiones de litubus . ac bellis justissimae sunt. & ne quidem iudicio partis quicquam in iis injuriae,nec adeo hoc casu unquam est postliminium. At deditio bellica etsi dominium quoque omnium
iudicio ex mutuo consensu transferat, duo tamen ei insunt : I. quod nos contendimus injuria nos compulsos ad delendum .
quae tamen vis jure gentium neque consenissum , neque natam ex eo obligationem totis
lit : a. quod ei spes recuperandi juris perditi insit ; quia durante bello fit. in quo
vel armis, vel pactis, aut pace sequente, vel aliis modis res ultro . citroque repeti, restituique solent. In hunc igitur eventum deditus non videtur juribus suis renunciasse; non enim id agit ut juribus . quae alias habiturus esset, renunciet, sed ut ea praesenti periculo, v. g. direptionis hostilis eripiat, atque in praedictos eventus conservet. Fit quidem etiam deditio ex praecedente sponsione , uti Mancini. & posthum ii, ex sponsione Numantina. & Caudina ; adeoque pure , & jure pe pi tuo fieri videtur: sed ta. men nec ab ea abest spes restitutionis. II. Quod per deditionem quicquid in re dedita nostrum est , hosti acquiratur, & quidem . quoad iura dedentis propria, omnium judicio , quia de iis ipse statuere potest ἐquoad jura autem tertii perinde est . ac si res capta ab hoste esset. non dedita: cum
enim qui dedidit non habeat ius dedendi ,& in hostem transerendi , nisi quod suum est. hostis tamen jure belli quicquid ho.
stile fuit acquirat . utique jura haec non consequitur vi deditionis . sed vi propriae occupationis ; quia dedendo cepit, atque in potestatem suam redegit. adeoque non facto dedentis, sed suo capientis tantum.
Hinc sequitur, quod is, qui se dedidie.
subducere se hosti contra proprium suum laetum . fidemque datam, & redire ad suos . non possit ι sed si redeat, pro transsum habendus sit. Ex ea enim deditione hosti om. nium judicio jus quaesitum est . cum iure gentium fides hosti data, & pacta cum eo inita utique servanda sint. Neque igitur postliminium habet , quasi injuria detentus. Et licet dicat iniuria hostis se compulsi mad deditionem . eo tamen non tollitur obiugatio fidei datae. Quod & ipsum jure Romano constitutum in I. I. d. de Ciam. Upονα & sanetissime servatum fuit. Idemque verum fatemur in urbibus, provinciisque , quae se dediderunt , ne se eximere hosti . postliminioque uti possint . eadem ratione.
Si vero populus ipse dedidit personam , vel urbem, eximere illa quidem se hori potest perinde, ac si capta esset, quia suo laeto dedita non est. & populus jus suum
saltem in civem, vel urbem hosti transt lit, non vero ius privatum ab hoste se tuendi, quod natura cuique competit, iis ademit. it populus eas recipere contra favictum suum , fidemque datam , nequit. Unis de Cloelia, quae Porsennae ut obses dedita fuit, iure quidem suo aufugere inde poterat, sed populus Romanus reddere debuit, alias Porsenna pro rupto scelus habiturus erat, ut ipse ait apud Livium l. 2. c. II. id si ergo hostis non reposcit ρ lure recepta res videtur, ac postliminium habet uti res capta; quod proinde ei denegari
nequit. Neque hinc discedit jus Romanum in l. 4. in sar. de capi. id postlim. ubi potest civitas non recipere deditum Nam ibi agitur de eo, qui ex propria sua sponsionea populo deditur. it armis suis populus durante bello mma dedita recuperare ab hoste , uti res ipsius hostis proprias vi capere potest : atque adeo et si hostis ea populo pacato doni ve it, vel vendiderit, a pacatis quoque, dum belulum est, repeti armis possunt; quit hostia non potuit ea nisi cum causa sua alienare, nec plus in alios transferre . quam ipse habuit , neque talio hoc suo jus nostrum peris vertere. Atque hoc quidem manifestum est cum populus ipse non dedi'it: tum enim ejus ratione habetur res pro capta . cujus
dominium partis iudicio hostis ex justi cassa nactus non est ; adeoque qui ab eo a cepit , quasi a non domino accepisse intelligitur.
133쪽
At si ipse popuIus dedidit, dissicile est
dicere , cum ab hoste ipso potuisset armis secipere, etiam a pacato posse, in quem
hostis transtuliti Neque enim potest populus , quod ipse dedidit , vel quasi non jure datum contra fidem, factumque suum , repetere, vel jure belli, quod tantum curri hoste est, non cum pacato. Unde nec hoc casu eximentem se invito possessore recipere potest; at in rationes damnorum occasione belli sibi datorsim id reserre potest. Cum vero & hostis ipse in dubie pers
nas, res , aut urbes sibi deditas deletere . aut dimittere, vel pace quoque, aut pactis ill:e recuperari possint, quaeritur . an ita defertae, aut armis jure receptae habeant posmliminium ' Etsi vero id a dcto doctissimonogetur, tamen pace ejus viri , ct salvo ,
quod magni facimus, illius judicio, deditis
quoque inprimis urbibus, & provinciis , postliminium his casibus omnino deberi sta
Tota enim ratio, quae deditis postliminium negat, est quod juri holiis conita pr prium laetum . ac fidem datam eximere se non possint. Ea vero hic cellat, ubi ipse hostis jus suum deserit, vel remittit, vel jure belli id ei aufertur. Deinde, quia deditione bellica non id agitur , ut juribus
suis ultra, quam ab hoste cogitur . renuntiet , sed potius ut ea in praedictos evenistus conservet. Tum quia deditus contendit injuria hostili suactum se ad dediti nem , quod elli contra hostem allegari nequeat , donec sub ejus ditione est deditus sat ab illo dimissus, & civitatis tuae judicio
redditus . contra suos potett. Porro si jura integra servantur captis, qui ultro ab hoste aufugiunt, L 26. Capt. pos l. non ponsunt illa negari deditis. qui ab ipso hoste
deserti, vel armis, pactove recepti sunt ;hi enim omnium gentium iudicio in primrem conditionem reversi sunt, illos hostis negat jure reversia. Et cum lacto ipso inpraltinum statum redierint, etiam pristini status iura ipsis debentur, deditioque , quae remissa est, perinde est , ac si facta nunquam esset.
Quid veto obstat quo minus cives nostri integra sua jura habeant, si hostis non obis stat. kn cum is spoliare eos delinit , nos spoliabimus ' Et quorum deditionem in hoste abominamur, in eos ab ho ite liberatos ipsi deditionis jura continuabimus, longe
cludeliores ipso hoste 8 quia quod is, cumpet bellum jure posset, in hostem non stacit, id nos, cum jus non sit, per pace in cives molimur; & quae civium jura adversus holles tueri debemus, ea cum per
hostem salva sint, ipsi oppugnamus. Quo
quidem nihil magis repugnat communi cuvitatis voto . atque OAcio , quae cum civium suorum tuiti x. ac parens sit , hoc facto tutor in praedonem abit, parens in . hostem, atque ex funesti Issimo , luchuosissimoque belli casu erepta jura vel captat , vel invidet. In quem casum cum reipublicae causa inciderint, quid iniquius est, quam ut inde facto hostium emersi , in eum facto civium recidant 7 Atque haec pia omnino vox est Imp. l. I 2. C. de polii. rem qui ci vibus ex hoste vi bellica recuperatis postliminium decernunt, quia eos usu captor ,
seu receptos inuicare debemus. uod si ergo iis , quos ipsi jure helli recepimus , jura
philtina denegare non possumus , nedum
iis, quos sine ullo facto nostro hostis ultio dimisit, quippe in quos minus juris, quam in illos hahemus. Neque de iure Romano dubitari potest. poliquam id decisum est in causa Mancini; si enim ei postliminium debet ut , qui &ex suo iacto, & solenni sponsione. & facio populi per patrem patratum deditus est, multo magis ei, qui suo solius facto. Fuit quidem haec causa inter Ictos ipsos Romanos valde olim agitata, maxime inter viros gente, & doctrina Romae praecipuos Brutum , ct Scaevolam , in L 4. Is de Opt. Npnii l. cum enim C. Hostilius Ilancinus a
Numantinis in eas angustias cum exercitu
redactus esset, ut ignominiosam pacem , auctore Tib. Graccho Viro summo injussu senatus inire cogeretur, populus Romanus eum dedidit, & nudum. vinetumque ante portas Numantiae exposuit e Plui. in Tib. Graccho e. 6. εο seq. ubi nec ab hostibus receptus, ct a suis desertus suit. Romam itaque eum rediret, quaelitum est , an haberet postliminium ' cicero refert, is haeeoutroversa inter 'ruitifimor homines It -- nimia de iure dissensionem si usi r lib. a. d. Orat. c. 23 8. quod & exl. 4 f. de Ca . V psit. N L nu. F. de legatu videre est. in cum Mancinus in Senatum introiret. Tribunus plebis eum de Senatu iussit educi s quod memoria prodicum eqse diceret . quem pater patratim dediset, ei utillum ei erosi inium. Cie. d. l. e. I 8r . vel quae adsitis ratio allegatur in d. l. O. de legans,
134쪽
Λd Hug. gratii Lib. III. cap. IX. Ia
quod ipso decreto deditionis civitas amittatur, perinde, ac deportatione. Sed contrarium valuit. 9 Mancinus augurio in castra reductus praeturam quoque gessisse dicitur in d. l. ας. Quod & reserunt Plinius de Vir. illustri c. s 9. Cia pro P. Cic. au . Aurel. vict. de Vir. HI. in Mancla. Eutrop. lib. 4. IIis. Rom. BD. 9 merito per jam dicta. Nec ratio adversantium in a. I. reis. quic uam valet, qui pessime dediti nem cum deportatione confundunt. Deditione enim hosti poena solvitur . cui ex sponsone Numantina satisfactio haec debebatur, non vero Reipublicae, seu populo Romano. Holtis itaque si hanc poenam , seu jus suum remittit, exigi ea a Republica , seu P. R. non potuit. Quod secus et hin deportatione, quae poena Reipublicae , Sex crimine commissb debetur, & quam proinde nemo nisi ipse populus, vel princeps remittere potest. Ratio vero cic. ad Trebat. iu 1 p. c. I T. nullius momenti ,& ab ipsis a Ctis. qui diversum tenebant , in d. t. tili. rejecta est. Atque ita iure quoque Romano deditis tribuitur politi minium in l. c. F. de Capt. Up0 I. ubi ex sub ecto exemplo patet, agi de specie, qua hostis jus suum deseruit in deditione Mancini, non vero ubi pactio non intervenit, ut G totius statuit, quia sponsio utique pactio est. Neque vero quin urbibus, ac provinciis deditis postliminium competat, unquam in inter gentes dubium fuit. In bellis Punicis quot Hispaniae. Siciliae, quin ipsius Italiae
urbes variam praeliorum fortunam secutae , modo huic, inodo alteri parti deditae sunt 3 Quae tamen receptae eodem jure, ac ante
Eadem in bello tricennali plerarumque urbium sors fuit; quae modo Suedis deditae , modo iterum relictae, vel receptae. nullo discrimine cum reliquis . neque alio jure , ac olim habitae sunt, hodieque habentur, nisii in pace secuta aliter transactum fuerit. In bellis inter Angitis, & Gallos , Angli quot urbes in Gallia accepere 3 At hae receptae eodem hodie loco sunt, quo olim. Vid. Mais. Aunal. 4. in Car. VII. Serran. in hip. Call. tu Carol. VII. ad au-n m. Isaa. Fros sard. hq . lib. I. Ita in se. periore hello Gallo. Belgico An. I 672. &seq. tres provinciae belgicae hostibus deditae iterumque destitae in pristina jura , ordinemque redierunt. Et quis dubitat, hodie in palatinatu . finitimisque principatibus .
loca hosti dedita , iterumque nuper restituista in jus antiquum revertisse.
Non tantum autem urbes castae, pC deis
ditae praedictis casibus postliminio iura sua pristina recipiunt, sed & populus juia priis
itina in urbes, etiam invitas: non enim hae in libertatem se asserere possunt. sed e dunt pristino imperio in omnibus casibus. quibus postliminium esse diximus; quia uti populus ipsis jura sua, quae postliminio recuperarunt , auferre non potest, Ita necipiae possum populo : id enim legis naturalis est, nemini invito suum auferti. Ita Lysimachiam, quam Philippus ex Thracibus vindicatam deseruit , Thraces recepisse , ipse memorat apud Liv. l. 32. c. 34. Et urbes omnes in exemplis relatis indistincte in jus pristinum redactae sunt. caeterum , secus est in hominibus captis. vel deditis , qui postliminio inviti non reinde uni : quia ipsis jure naturali liberum est, domicilium suum , qucd jus ipsorum privatum est , Migere, vel deserere ι adeo ut ne quidem qui adhuc cives sunt retineri inviti possint, nedum repeti si capti sunt. Quod jus laudat Cicero , & , O jura prael
ra . ait, ne sitiis invitus civitate nimietur.3 aeve in civitate maneaι iuvitus. Hac eui
suus fundamenta firmi sima vωra liberam cis , sui quemque iuris te retinendi,
dimittendi ese dominum. Cic. Orat. 3pro L. Cor r. Mi. c. II Et in I. Iz. ι.9. de capi. ci' possit dicitur. De si a civitate cuique I atuendi faenitas libera es. Atque ex hac ratione juie quoque civili negatur postliminium capto, cui animus redeundi non est, d. L Ia. 6 9. l. eto. pr. II. LIq. M. C. eou. At urbes, S provinciae non possunt se eximere a reliquo corpore. Rutilli imperio, cujus pars sunt, se subducere. Via. dissip. minam de Psyllini. Sis.
ΡRoposi Tio VII. Finitur post iuvium . quoties iudicium illud partis cessat. I id. Prop. 3. & 4.
Cessat ergo postliminium, quoties indusincte vel omnium judicio injuria res d tentae dicuntur, vel nulliis: si omnium , supervacuum est postliminium, si nulli ias . nullum : ibi omnia jura integra sunt sine
postliminio; hic ne quidem per postlim,
135쪽
1 Rroxis generis exempla sunt in induciis , si iis pendentibus res ab hoste ca-Pue fuerint, cum captae sint contra fidem
induciarum; quod omnium judicio injuria est. Idem in iis, qui capti sunt a latronubur, aut piratis, cui convenit L I9. S.I. l. 24. de capi. post. γ aut in bello civili, quod & probat I. gr. S. . eod. aut capti, vel ejecti a tyrannis, uti Sicyonii a Nicocle Tyranno expulsi, & ab Arato restituti, bona sua vindicat uni a posse Doribus. Pist. is Arat. e. I I. Cic. a. osc. hi M. ubi laudat tamen Aratum , quod posse floribus, qui sine injuria tenebant, satis. fecerit. Non enim opus est postliminio , quia omnium judicio constat, nec hostemper inducias , nec unquam latronem , nec cives invicem , nec in rannum per im aliquid auferre posse, sed id restitui debere.
POST allio at s. itidem in induciis: nam si iis pendentibus res hello captae ad dominum reversae suerint, is non re opiteas postliminio; cum enim expressa induciarum pactio sit ne invicem lacessant, sed in eodem statu res relinquant, nullius j dicio interim iniuria illae tenentur , quia ii Cpacti sunt, & proinde contra pacti . fidei,
que datae tenorem facit, qui quod alter tenet , quasi injuria teneat postliminio reci sit, eoque alterum lacessit , & statum rerum mutat. Et hic quoque suffragatur d. l.
Item in transfugis & iis, qui perfide
ad hostes desciverunt; hi enim ultro hostes secuti, non vero ab iis injuria ullius ju. dicio detenti sunt. Accedit, quod non cives, sed perduelles sint, nec judicium civitatis suae . sed poenam mereantur. Hispani principes ad Romanos transitionem exa4usaturi, scire se , dicebant. transfuga n meu execrabile veteribus Priis , novis si se Eum esse. Liv. 27. e. II. Idem traditur in a. l. I9. f. 4. I. I 4. Ex tuis. casis maj. Jure itaque in campanos, cum nefarie ad An. nibalem defecissent, receptos a Romanis serio animadversum est , ut laudat Livius ,& defendit legatus Romanus apud eundem
I. 31. c. 3I. Et non ita pridem cum messenii urbs Siciliae ab Ilispanis ad Gallos transissent, deserti a Gallo, spe quidem
Amnestiae initio allecti sunt; at in potest,tem Iberorum reversi poenas desectionis se. tis graves dederunt. Quas & daturi olim fuissent Τusculani, nisi poenitentia, ct precibus veniam a Senatu impetrassent. Pluti
Ita cessat quoque postliminium in populo , qui totus in holiis res detinentis pol statem per ultimam victoriam . vel deditionem pervenit , uti Thebae in Alexandri M.
M. c. I. Athenae in Spartanorum, I s. βb.
. c. I 8. Xenophou tib . a. 'gλληνικω . Carthago in populi Romani. Flor. lib. a. e. IV,
B e. Deliit enim cum civitate judicium ejus, & in arbitrium victoris transiit, ut legatus Antiochi dicebat apud Liv. lib. 3 c. s . qui ex hoste jam judex, & magistratus omnium iudicio iactus est, ejusque iam arbitrium victa civitas sequitur, non
Hinc civitas ita penitus victa etsi resti tuta sit, tamen postliminio ne ea quidem recipit, quae victor ante victoriam , & adishuc hcstis abstulit, nedum quae poli victorio m , jam legitime dominus saetus , Ω princeps. Unde cum Alexander M. Thebis
victis, occupatisque , ncmen IOO. talenis
tot um Thessalis, qui ei debebant, donasset, ut narrat Quint. Insis lib. s. c. I . nihil vanius est , quam restitutis postea Thebis postliminium tribuere contra Thessalos; quia Alexander tum, cum donaret, dominus Thebarum jure ultimae victoriae plenissimo factus est: adeoque omnium judicio & valuit donatio, seu accepti latio a domino, & creditore facta . & debitores
Thess.li ipso jure liberati sunt. Et ita in
Amphictyonum commvn Graeciae consilio recte judicatum videtur : Trod. er. iud. a. rit. 3. c. 2. U I. contra, quam existimat Hottom. iam r. ρ β. q.
illud liquet, cessate postliminium si is, qui habet, id deserit, es urbes libertate uti
patitur : suum enim ius omittere potest. Umde cum Antiochus Smyrnam, Lampsacum, Lylimachiam , aliasque nobiles Graeciae , Thraciaeque urbes . quas proavus ejus Seleucus vi elo Lγsimacho ceperat, postliminio repeteret, eaque causa belli cum Graecis , ct Romanis ipsi esset, recte tespondet dux
Romanus, cum bis causa inter utramque partem colloquio dii ceptaretur, tanto tempore desertas eas , ac liheias suisse; Lirilib. 34. c. s . 68. V l. 3 s. c. I 6. idque probavit belli exitus. Cons. Disip. ubis. de Possim. Dc1. a. s. 32. seq.PRopositio VIII. Pace Dat mu fuitur post iniunt.
Pax est tra sucito de eausa inter si 'm a rotesia
136쪽
potesatre eontroversa. Pax enim de eodem negotio initur, de qtio bellum erat, vel metuebatur : uti in privatorum litibus de eo transigitur , de quo lis erat, vel litis metus. L. 6 s. s. 1. de Cond. indeb. L. 2.. C. de Tra saer. Uti ergo bellum est de causa inter summas potestates controversa , ita de eadem & pax fit. Hinc notamus, per pacem non decidi jus partium, seu causarum justitiam, quia de ea transigitur saltem per pacem ; aliud autem est decisio, aliud transactio. per hanc enim quod quisque consequitur, non jure cauta suae, sed ex libera conventione partis adverta percipit; neque per transactionem deciditur jus caula, sed in medio telietiam remittitur. Hinc pace simpliciter facta non continetur transactio de damnis , atque injuriis pendente bello saetis : pax enim sola . & nulla adventitiarum pactionum accessione timcta, tantum est itansactio de causis belli; Bdeoque damna, injuriasque durante hello factas. nativo suo ambitu non complectitur. Aliud enim sunt injuriae , ac damna, quae bello fiunt , aliud belli causa : illa e mptum bellum sequuntur, haec ante bellum est, & bello prior; ex illis bellum nasci. tur, haec ex bello illi ad privatos quoque pertinent, haec publica eae Transactio igitur de altera causa ad alteram extendi nequit. Finge: controversum fuit inter duos principes jus navigandi, uti hoc seculo inter Christinam Sued , & christianum iv. Daniae Reges, navigatio per fretum Ore sundi eum , & Balthicum ; haec causa belli fuit , ut dicitur in pace saeta An. I 64ς.π- racem. in hiseor. Sued. pag. 86 . De hac causa , seu lite, ita per pacem trans et um est , ut utraque pars certis legibus navigaret; quae pax est apud Loccen. d. l. Cum hac transactione nihil commune habet quaestio de damnis, atque injuriis in bello invicem illatis, de quibus proinde nondum videtur transactum. Neque vero ex hoc pacto principum de causa publica interposito, privati, qui damnum palsi sunt, vel obligantur ad res suas remittendas . vel jus acquirunt ad persequendas: quippe quae ct alia causa est. & inter alios ; nec quicquam de iis in pace, ut ponimus, dictum est. Denique damna naturaliter ea ferre debet qui non justam causam bellandi ha huit: at de justitia, aut probabilitate cauisse belli nihil in pace deciditur , sed utri
que transigitur. Non ergo ex pace inferri, aut cognosci potest, utrum reparanda sint belli damna. an remittenda, sed particulari ad id pactione opus est. Et alias non potest pace facta superesse jus postliminii,
si ipsa pace transactum jam esset de da.mnis privatorum , quod tamen durare , pateteX t. a. pr. Cun. Atque haec causa est cur populorum istorum, inter quos bellum erat, cives ne quidem pace facta liberum commercium mutuum habuerint, aut tuto commeare potuerint , nisi jus hospitii cum Lpsis, vel amicitia contracta fuisset: uti infra in explicatione l. s. S. a. eod. demonstrabimus. Uti & haec causa est, cur plerumque in tabulis pacis non tantum de causa belli , & lite ipsa, sed & de damnis. & injiriis pendente bello illatis, & utriusque sub .ditis tam sollicite, & prolixe nominatim qu que caveii soleat. Vehementer igitur errant qui ipsa pacis natura contineri amne. stiam. seu transactionem de damnis ac injuriis bello factis, exiitimant; ut Gudelinus Comm. de iure pacis cap. 3. qui ait: In ea re scit.
que illa nequit ese pax ; asque iam paci imesse Via lex inteliuitur, quamvis nominatim icta uon fuerit. Cum eo verbis quoque
ipsius descriptis consentit Besoldus Dis imrid. POL de pace c. 3. g. 6 I at non ita secum , nam in cap. I. S. 4. d. ιr 1 bis separat, ac distinguit a pace transactionem de damnis, S iis , quae bello passi sunt. Quae argumento sunt, nec pacis, nec a nestiae rationem satis perspectam esse. Ita Nevius Ictus insignis , Amnestiam , ait, esse legem pacis naturalem , te naruraliter paci messe. Part. 2. Decis 24. n. I. Quo errore quoque imbutus Grotius de J. E. P. lib. I. c. zo. S. II. seqq. quem alii sequuntur , quaerit: pace simplicitet sueta absque mentione damnorum, S injuriarum , an id actum videatur , ni res in eo, quo sunt, maneant loco , an res ad inittam belli redigantur Qua re plura peccari viden. tur : tum quod istam paci inesse ponit tum quod alterutrum statuendum putat, vel remitti damna, vel restitui; cum aliud j
ris esse possit, uti jus postliminii, Sc. t tum denique quod quaedam de iure postliminii
'ta erronee inde deducit, ut ex dicendis perspicuum erit. Eo minus vero dissimulandustest hic error, quo &' gravior est , & Onan Lbus iuribus confundendis opportunior.
Haec omnia postliminii jura perinde du-R Iant,
137쪽
rant nee extinguuntur pace simpliciter facta , cum in ea nihil de privatorum damnis dictum , aut transactum sit. Unde etsi res non vi recuperata , sed nostiis , vel laederatorum nostrorum civibus donata, aut vendita in bello. vel pace fuerit, donatarius, vel emtor tenebitur eam restituere pristino domino , perinde, ac si res aliena ipsis vendita . vel donata esset; quia nostro judicio ,
& intra fines nostros , hostis pro justo domino non habetur. Quod idem jure Romano quoque obtinuisse, evidens est. Nam in I. s. s. a. de capi.
α' p*ll. qui textu, extricatus nondum est
exerte traditur , etiam in pace quod ex πο-
fro ad aliam gentem pervenit , eitu fieri , einem ito rimu as iis captum sertimi fi ri , vice versa : eoque post inium utriu-que eLys, uis hospit u , vel amicitia eoru tracta D. Grotius vero , de jure B. lib. 3. e. 9 s. t 8. N l. a. c. I l. s. aliique, eo delabuntur, ut putent , inter Romanos . &alias gentes in pace jus praedandi suisse ;eumque abusum in a. l. s. remansisse ex seculo Nomadum. At de hoc execrabili prae . dandi more loqui JCtum in L l. s. atque hanc impietatem pro iure venditasse, salsissimum est. Reclamat equidem totius antiquitatis memoria , ac fides I reclamant pruregrinationes vlyssis. Antenoris , Eneae , Pythagorae , Sc. qui in remotissimas terras
delati ubique nisi sorte apud fictilium polyphemum tuti, ct nulli bi servi iacti sunt,
sed ius gentium valuit. Quin repugnat id primis Romanorum principiis , qui natura omnibus liberum esse, dicunt, ad littora , S ripas appelleae. Et cum Trojani non statim a poenis admitterentur, exclamant illi apud Virgilium l. I. A M.
Quia genus De hominum, quaeve hunc trem baris
Adeo vero hic mos displicuit Romanis ,
ut, cum Teuta Illyriorum regina suos mari praedas agere pateretur, & Romanis graviter de eo conquestis responderet: Regiam morem non esse id prohibere, legatus Roma.nus ei reposuerit: Πειρασόμεθα δ ὲ Θεέ βου
uenter, V celeriter nec Usitarem tibi corri. gendi regios hos mores in Ilbrios imponere. Atque hoc καλλ=ς ον ἐθος optimum Roman
ruvi morem es. , asserit polybius Histor. lib. 2 c. 8. Tantum abest ut Romani in suis id pro jure habuerint . ut in aliis quoque
severissime compescuerint: nam id re praestiterunt Romani, cum Teuta regno suo prope a Romanis pulsa. non modo non laedendi alias gentes . sed ne navibus quidem libere eas adeundi potestatem retinuerit. Pobb. I 6. e. set. Quin semper piratas a Romanis capite plecti solere , testatur cic ro s. Verrim ubi in Verrem ita insurgit. D quem audisi in Sicilia antea captum Arinch iratam , qui nou Iecuri percussi e t num tedo aururem tui facti , tinim profer
exemplum Sed & lib. 3 . OG. praedonem hos
communem Omnitim vocat. Ut proinde per- negemus . tantam immanitatem contra jus
gentium , ct naturae . unquam admisisse Romanos , nedum Christianos Imperatores probasse , ac inter leges suas, quales etiam sunt Digestorum leges . l. I. . 6. l. a. f. II. C. d. veter. jur. Scytismum talem retulisse. Ce
tum itaque est. dotum loqui de gente, cum qua bellum fuit , ct postea Dct.i pax est ι atque hinc primum agit de postliminio , quod durante bello obtinet, d. l. s. I. tum de eo , quod secuta pace , d. L s. s. 2. Et sic pace simpliciter lacta adhuc pol liminium esse , recte docet, nisi pactio accedat amicitiae, vel hospitii, d. g. 2. quae
est ipsa pactio amnestiae. Accurate igitur Jurisconsulto convenit cum jure gentium. in dicta I. ra. in pn idem pariter evidentissime constat, qualitercunque explic tur. Primum enim omnes DD. iis, qui in pace pervenerunt ad hostes, fatentur , competere postliminium in bello , ac pace athello captis, quidam putant, in pace id
non concedi in v. l. I 2. pr. Quod ut verum ponamus , equidem expresse ibi additur , id fuisse jus civile, & placitum Romanorum , ne milites in praelio fiducia post. liminii facile capi se paterentur. duae ratio mere civilis, S poenalis est, non juris gentium; quo proinde postliminium indi.
stincte quoque in pace obtinet. Nam & notum est, Romanis adeo contemtos suilla bello captos, ut in summa necessitate quoque maluerint servos manumittere , quam in praelio Cannens captos vili pretio redimere : quod M. Iunius in Senatu allegat,& nemo uoserum , inquit, ignorat, nulli timquam civitati viliores suse captivos , quam
Denique postliminio in pade quoque locum
138쪽
eum esse, diserie itidem tradidit Elius Gallus , quippe qui id tum tribuit, eum qui libere qua civitare in aliam civitatem abierat , m eavim civitatem redit. Et deinde: eum
populis liberis, cum foederatis, V eum Regiletu pini iurum nobis s. ita ut cumh0tibus. Quae lora ex Festo allegat Grotius de I. B. l. e. 9. s. 3. U I 8. Nec movet , quae acerrime adVersari putatur. l. r. m pri capi.' pον l. ubi negatur, cum li- heris , ct foederatis postliminium esse : nam loquitur de foedere, quo amicitia pactis comprehensa fuit, ut patet ex d. I. T. S. I. Cons. Disp. nostr. de 'mini. Da. I. 6.
que ad s. 9. set D t. a. s. 28. usque aus. Ir. Additio. - uo sensu in P Λ cx postliminio locus ri esse possit, eXplicabimus insta s. q.
pllo Post Tio IX. Sed VI praeterea alia inra nobis salva sol
Vidimus ut res , personae . urbes, ct te rete nostrae sub hostium potestatem redactae, inde vero intra fines nostros reverta, in pace quoque postliminium servent. Eadem vero ratione , etsi haec ipsa , quae nostra uere , intra ditionem nostram non redierint , tamen possumus damna, ac injurias,
quae hostis pendente bello intulit, pace qu que si ii liciter facta , nec amnestiae , aliave pactio adjecta sit vindicate sequentibus modis.
I. Si nolim saltem civitatis justicio in juria nobis ablata dicuntur, etsi jure belli actum suerit. Ea enim persequi possumus ,s hostium milites , vel homines, qui ea
intulere, intra fines nostros deprehendantur. Ab iis enim omnia haec injuria no- his esse illata , contendimus. Quod judicium valet intra fines imperii nostri, ubi qui fecit, nunc invenitur, eique adeo subjectus est. Propos. IV. De his vero non transactum per pacem simpliciter factam , quae de causa publica, non damnis, ac injuriis privatorum inita est. Propos VIII. Sequitur igitur, quod contra auctores, qui deprehenduntur in nostri imperii finibus , persequi ea adhuc possimus , si in pace a. mnestiae lex adjecta non fuerit. Ita Coriol, nus, etsi pax cum Volscis facta erat, umretur tamen eos adire conscientia damno.
Ium, quae bello ipsis dederat ; atque ideo
cum ad eos confugiendum tamen esset , prolixe inprimis petit sibi ignosci. Din. Η, lic. l. 8. c. I. V e. o. Pace cum poenis ex secundo bello punico facta duravit pet- secutio Annibalis . uti refert Livius L 36. c. 37. Idemque lib. 33. 47. ait: Non I dis Eisse Annibalem , ita pacem Carthagiue L. isti datam esse , ut inexpiatile bellum ad--σω se irarum esset. Thestimocles, qui Xerxem maximis damnis , ct cladibus assec rat . cum patria pulsus , & nulli bi turea in Pelsam iret, et si Xerxes jam mortuus , nec tum bellum esset, Lystheides tamen Regis amicus , apud quem latebat, praediuxit ei periculum capitis si regem adiret . quod res Persis lanestas gessisset r nec nisi
hujus hospitis sui gratia adjutus, & litetis
ad legem datis, operaque sua copiose Regi promissa, aditum paravit , & adhuc tamen ab iis , quorum cognati occisi erant, in discrimen capitis adductus sulti Diod. Sic. hh. II. c. 36. V s I. Thu d. lib. I. Hi circa M. Corn. Nep. in Themiν . Sopater,& manus Macedonia e subditis Regis philippi , mercede militaverant Annibali in Astica , & inde milli domum tendebant pace a Scipione hostibus jam data ν illi tamen capti, & in vincula ducti sunti Lis.
Sylla pace cum Nithridate facta
trop. l. s. in hisoria Sylla. Pliat. in Bllae. 48. in quosdam tamen , qui ejus partium
fuerant, animadvertit. Velui. Pal. lib. 2.
io pacem cum Senatu secerat, & tamen ex iis . qui Senatum secuti erant, Marcellum , Ligarium, Dejotarum , ct L. adhuc persecuistus est, ut ex Orat. Cic. patet, qui non ita eos defendit, ut negaret, pace 'facta in eos aliquid statui posse , sed petendo, ut errore , & opinione causae deceptis ignoscereti Ludovicus M. pace cum Anglo , Burgundoque jam composita, in Connest bilium animadvertit. Comin. hb. 6. prope
Atque hoc ius, & morem gentium esse , traditu quoque in ae l. v f. 2. E. de Capt. Uposl. ubi non tantum dicitur, pace quoque facta durare postliminium ; sed & si ex
altero populo aliquis ad alterum , cum quo bellum fuit, pervenit, pace quoque secuta eum capi posse , ac quae tum captorum conditio erat) servum fieri, non alio iure, quam ob damna , ct injurias singulorum , cum de causa publica transactum pace fuerat.
139쪽
iat Henrici de Cocceii Commentis us
Estque hoe id ipsum jus, quod hodieque
Christiani Dio non imbuti exercent cum in ter se , tum inprimis contra Christianos ,
quia paci cum his factae non solent amicitiae , vel amnestiae clausulae addi. Atque hine Mahumedani e Christianis in media pace tales sibi captivos colligunt, quin Ripsi alicubi Christiani e Mauris. Inter christianos igitur etsi servitus bello
captorum , non tamen hoc quoque Ius Gentium desuetum est. Unde si incendiarii illi,
aliique facinorum, crudelitatumque minia' stti, pace simpliciter luneta apud nos deprehendantur . omnino capi, & in eos animadverti potest. Ita creditum est, cum Noguntia , ac Bonna dederentur, hos generali pacto non continest , eapropter erim nominatim singulorum quoque mentionem fieri, eorumque securitatem expresso pacto
specialiter promitti curarunt , ne singuli quoque , qui damni, vel injuriae aliquid secissent, eo nomine convenirentur. Sic cum
Callimachus praesectus Mithridatis urbem Amisium captam incendisset, ipseque postea
cum Gura 'granis fratre captus a Lucullo esset, Lucullus Gura quidem humaniter usus est, at incendiarium catenis vim tum ad poenam reservaviti Pluta eb. in Luculi. e. 67. Quod si ergo ne deditionis quidem pacto generali continentur , quod tamen cum singulis fit, nedum pace generali , quae tantum de publica causa fit. Cur autem promiscue olim capti fuerint , sive ipsi damnum dederint, sive non , causa est , quod
vites hostium in nostram necem , Periculumque auxerint, operamque ad id suam commodaverint. perinde autem esse, an ad nos pervenerint , an vero ad socios, amicosque, qui eandem nobiscum causam, judiciumque tuisentur , doctum est Prop. II. item an personae, an earum res apud nos inveniantur ;cum ex his quoque satisfieri nobis possit.
Sed nec refert, an militent adhuc holii, an ante , vel poli pacem missi; item an mercede conducti sint, an cives : ut ex adductis exemplis Coriolani, Themistoclis, So
At dum in hostis, vel aliarum pacatarum gentium finibus sunt, nullo modo haec damna , injuriasque persequi possumus: nam hostis negat, injuria ea nobis illata esse ;quod judicium apud ipsum valet, Prop. II.& caeterae gentes pacatae bello utrinque factum pro jure habent. Prop. III. U. Non suit itaque far Lucullo, a Turane P cato flagitare ut Mithridatem traderet. Pitit. in culi. e. 44. Et Hannibal , cum Romani eum a Prusia Bythiniae Rege, ad quem
pacatum confugerat , poscerent, isque tra.dere vellet, ait, per scelus id a Romanis peti. ct a plusia fieri , atque illos in eo a majorum virtute degenera illa ι nec denique quod Romani se persequantur, sed hunc modum exsectatur. Liv. 39. e. si. Nihil enim in alieno territorio post pacem vi, Scarmis, sed solo jure experiri possumus per loci magistratum; cujus vero judicio nihil
injuria tactum statuitur. II. Multo magis igitur persequi injurias,& damna in pace possumus , quae omnium judicio aeque injusta censentur : uti si vasalius noster hosti militavarit ; ea enim non nostra tantum, sed communi omnium gentium sententia selonia est, cum verum perinjurium , perfidiamque commiserit. Prop. III. Eum igitur non modo laudo dominus privare potest, si id in sua potestate sit, sed& ab ipso hoste ius petenti tribuendum est: uti Romani jus ex sponsionibus hosti quoque religiose administrarunt; non minus au tem vasallus ex sua fidelitate, quam spon- r ex sponsione omni jure obligatur. A
que ita serenissimus princeps Elector Palatinus bello, quod Milucanguis dicebatur, pee laudum Helibrennense finito , ct sere secundum te deciso, in Vasallos tamen o mites , & nobiles , qui illud secuti fuerant, ius suum persecutus est. Et Carolus Burgundiis Ludovico Xl. Conestabilium, hujus beneficiarium , ipsi dediditi comis. Us. lib.
6. circa M. Idemque est . si crimina contra ius gentium commiserint, quae omnium judicio vindicanda sunt. m ct Samnites, gens serocissima, Brutulum Papium propter perta diam, ac Periurium , culus ipse auctor fuerat , cum omnibus rebus ipsius hosti dederunt. Liv. 8. I9. Et cum Galli deditionem Fabii postularent, quod jus gentium violasset. Romanis visum fuit, harbaros ius postulate, ut ait Livius i. s. e. '. Sed cum eorum , qui nolebant principem iuventutis Romanae dedi, suffragiis victi negarent id jus hostibus, quam pretio pede secuta est manis ei a numinis vindicta 8 Incontinentientin ab iisdem hostibus Roma capta, Sincensa, Senatusque prope omnis trucidatus est. Diia. Sie. lib. I a. in M. Plus. in C mili. c. 27. seq. tamque cladem Omnes huic causae
140쪽
causae aflignant, & inprimis ipse Camillus
gravi oratione apud Livium ιb. s. c. I. Perinde vero haec omnia obtinent , ubi non res , aut loca, sed aliud jus nobis ab hoste ablatum est : uti II L nomina; qua vero in re magna varietas est. Et scilicet vel debitor est in hostium potestate, vel creditor. Si debitores nostri sunt in hostium nostrorum potestate, uti si cives hostium sunt, & ab hoste cogantur id, quod debent , vel fisco ejus, aliisve solvere , de. hitotes hi in territorio hostili, vel gentium
mediarum , conveniri amplius non possunt , quia ibi recte eos solvis te statuitur. Prop. q. in nostro , vel amicorum nostrorum, possunt, iterumque solvere tenentur , quia apud eos non creditori , & sita non recte
solvisse iudicantur. Prop. a. 4. Quod &jutis est si hostis debitori tali id nomen
Idem est si debitores nostri sint ab hostibus capti , vel fuerint in locis ab hoste
occupatis. Etsi enim loca ista non recipiamus , tamen debitores in nostio , vel amicorum territorio postea inventi, non obstam te solutione , vel transictione facta . iterum solvere coguntur. Si autem recipimus loca, insuper etiam ius postliminii nobis competit. Prop. 4- 8. cujus Vi nomen recipimus non attenta priore solutione, quae
non jure iacta dicitur. Si veto debitori illi
hostis temittit debitum , cum e nostris ciuvibus sit , nunquam remissio valet, quia
ille nostrum, non hostium judicium sequi
Cum igitur Carolus IIII. Gallus Neapolim , pulso Alphon se , ejusque filio Feldinando , cepisset, eosque , qui Alphon liquid debebant, id suis ossicialibus Callis
solvere compulisset , certum, ac planum est , filium ejus Ferdinandum ejectis iterum Gallis , & recuperato inter quatuor menses regno rid. P. Jου. δεθ. 3. HVL-Grarian. M CUB. Viror. i ψω. tu. a. de Amragon. Reg. Neap. iura omnia, atque adeo nOmina quoque sua postliminio recepisse. In qua tamen causa Matheus de Amictis , qui in ea se consultum ait Decis Neap. 16 . tam misere laborat , & haeret, & quae de debitorum mora , cujus tamen effectus cessat in quantitate debita, quae semper etiam ante moram debitori perit, L II. 6. fcret. pet. estque hoc ius poenale , adeoque civile. item quae de privatorum inimicitia , quae
causam dedit damno , quod omni jure
injustum est in Iegibus civilibus invenit,
ad Regum controversas, hostilitatesque publicas applicat, cum tamen Reges quidimius belli, at non privati jus in micitiae exemcendae habeant, ct illi . non hi . invicem vi agere , & laedere possint. Postliminii autem hujus juris , quod solum allegari debuit , ne meminit quidem. Adeo constat , tales Dd. ne quidem jus certum , ct legibus definitum. vid. I. Iz. 6. dem . Npoy l. negotiis solide applicare posse . nedum decidere negotia, quae jure civili definita
non sunt. Si vero debitor vel pacatae genti debeat, vel ipse sit e gente pacata, etsi nobis debeat, non potest hostis noster eum cogere ut vel sibi , vel aliis solvat , quia hostis in pacatas gentes , earumque jura, ac subditos, vi agere non potest, ct proinde cum omnium judicio injuria agat, eam reparare tenetur. Prop. 3. Atque ita cum superioribus heulis hostis res eorum, qui hostes non erant. apud civitatem occupatam depelitas abstulisset, facultas jutidica Heidelbergensis anto aliquot annos at solvit depositarios, ct eos , qui abstulerunt . satisfacete teneri respondit. Haec ita si debitot sit in potestate hostium. Si vero creditor, sive is civis sit loci ab hoste
occupati. nam si civis hostium sit . huc non pertinet, quia is non in hostis , sed sui principia potestate est sive alias in hostium manus pervenerit, & hostis nomen vel fisco suo adjudicet, vel aliis donet , jus agendi quidem amittit si debitor sit in hostili vel pacato solo, in quo jure belli id recte et
di toti ademtum statuitur, Prop. At si de bitor sit in nostro , vel amico territorio , non amittit creditor jus agendi, etsi debitor sorte alteri jam solverit, quia negatur. id jure factum. Prop. 4. Praetereaque rece pio ex hoste loco isto, ubi creditor est, vel ipse creditore, jure postliminii quoque hic nomen suum recipit; modo debitor in nostro , vel amico territorio sit, ut dictum
Si vero hostis iure ultimae victoriae imperium perpetuum in nos nactus est , n mina civium devictorum ipse iis auferre , &donare aliis non potest, etsi ante v. oriam potuerit: quia ante victoriam spoliare ut hostis potuit, post eam judex, ct magistratus iactus, non potest , ut ostendit Di . d iure victoria. Tale nomen fuit, quod J. Caesar victo Pompeio Dyrrachinis donavit; id enim illi Flavio debebant, cui pio de caeser