장음표시 사용
2쪽
Usi a Lus lib. vi Hs Ece . res gestas narra Saeculo HI primam ponit eorum temporum haeresim eam, quae a Beryllo invecta est Tunc
temporis ait cap. 33. Ber lias Bosrorum in Arabia Episcopus celabiasteam pervertens regulam , nova metam , c aliena a Fide Coibolica inducere conatus es , ausus asserere Dominum , a Servatorem nostrum, antequam inter bomines versaretur , non
substitisse in propriae personae disserentia , nec propriam sed paternam dumtaxat Divinitatem in se residentem ba
νυ τὼ πατρικε; . Beryllum hunc inter Ecclesiasticos hujus aetatis Scriptores idem Eusebius antea cap. 22. numerave rat , laudans hominis ingenium 3 scripta eum quoque Bostrenorum in Arabia Episcopum fuisse testatus. Illi in Caia- Iogo suo locum etiam dedit Hieronymus, affirmans aliquanto tempore ante haeresim seriose rexisse Ecelesiam Bostre nam Arabiae, tempusque adnotat, sub Alexandro Mammeae filio Maximino , mordia i . Haec non obscurum hominem fuisse declarant , sed omnino nobile . Mirum ergo accidit , si Haereseos auctor fuit , praeteriri ab Epiphanio Philastri , Augustino , Theodoreto, Isidoro , utiore Prae destinati , ab omnibus denique , si Eusebium ' Hieron mum , ac sorte Gennadium excipias , qui postremus norum
3쪽
Bat eum solum, accensens Artemoni, Marcello. Erit se lasse qui id factum putet , quod errorem suum abiecerit postea Beryllus ab origine convictus , ut idem Eusebius eodem loco narrat illum scilicet ab Origene suas manu a
'ebensum ad veritatis viam perductum , 6 ad pristinum,
sanamque sententiam revocatum . Sed veriorem eam existimabis ; quod de haeresi ipsa , in quo sita esset , recenti ribus paulo Scriptoribus non satis constaret . illemontius not. 26. in Orig. consulto Hieronymum fecisse putat, ut Berylli errorem non explicatius proponeret , sed perstringeret breviter his solum verbis: Ad extremum lapsus in ae- πυ- , quae brisum ante Incarnationem negat, quod neque de illa , quid certo scriberet , haberet . Et tamen aliqua ejus rei monumenta extitisse videntur Hieronymi aetatea recenset enim Berylli vavi opuscula , maxime pisolas in quibus Origeni gratias agit additque Sed trigenis
ad eum litici e sunt. Extat Dialogus Origenis Beobia, in quo uereseos coarguitur. Quanto ergo erit hoc nunc inficilius , quando nihil horum extat. Et Baronius quidem ad an aeto n. a. nihil in hanc haeresim curiosius inqui. rit Eusebii verba referre contentus quod item Natalis Alexander, ceterique passim faciunt. Sed quid est illud , quod
Eusebius errori Benili deputat , dixisse illum Filium non propriam , sed paternam dumtaxat Divinitatem in se res
dentem habere Tilletnontrus hoc nequaquam errorem esse, sed Catholicum dogma contra Arianos assirmat idemque fecerat ante illemontium Petavius ιb. I. de Incarnat. cap. a. num. s. QValesius ad illum Eusebii locum Uterque vero
Tillemontius is Petavius hinc collegere , Ariana labe infectum fuisse Eusebium quibus accessit Ceillier tbm.tiis. Auct. Sacr. me I93II. Nulla de dogmate ipso controversia esse potest tandi mirum Filium non diversam , sed eamdem habere naturam Patris isti omnipotentiam eamdem , sapientiam c. Hoc Catholica Ecclesia in ipsis Fidei sermulis docet , docuitque semper , quarum princeps Apostolica ; conditam enim ab Apostolis omnino existimamus explicatius vero docet Ath
4쪽
nasiana , cuius etsi minime auctorem Athanasium suisse iudicemus , se si quispiam nominatim appellandus est Vincentium Lirinensem est tamen Ecclesiae usu prope quotidiano consecrata . Quaestio est de Eusebii verbis , an alis quid illa significent, quod rediae fidei , atque huic Cathol,
co dogmati opponatur. Ut ea explicemus, animadvertimus; duo laus Haereticorum genera , qui inhabitantem in Christo Divinitatem dixere . Primum eorum , qui nihilominus dogma de Trinitate sinoaerum retinebant in quorum numero fuit Nestorius, qui idcirco duos Filios, duos Christos admittere arguebatur ipse vero , ut est apud Marium Medieatorem de discrim in m. a. edit Garn. p. 7. unum Chri-
sum se definire aiebat, ut unctus est, i diei etiam posset Filius Dei , quia inalis bili societate Deo Verbo com
iunctus es , addebatque me merito singularis nativitatis, ct incomparabilis vitae dignum fuisse babitum, tamquam templum tota plenitudine Divinitatis, atque ob boe, Deo ρο Dei Verbo inhabitare o dicentem illaesum Trinitatis' dogma servare , postea idem testatur In eo vero, quod surusantiale Verbum Dei conisitetur esse ab aeterno cum Patre Deum asserit, a memoratis Paulo Samosateno, Ebione, Photino , Marcello Ancyrano recte dissentis, Mei rectae conjungitur. Atque hi quidem , a quibus Beryllus dissentit, sunt alterius generis qui ita dicebant in Christo Divinitatem
inhabitare, ut in Catholico dogmate de Trinitate offenderent, negantes distinctionem Personarum . De Paulo testis est Epiphanius aer.63. n. I., qui eum docuisse affirmat, Deum Paree
o Filium , a Spiritum Sanctum unum esse Deum Verbum Dei, eiusque Spiritum inesse Deo perpetuo , seu bominis in corde proprium Verbum inesse cernimus Filium Dei sub sentiam habere per se nullam, sed in Deo subsidere, id quod Sabellio quoque placuit , ovato , ct Noeto aliisque nonnullis, quamquam non eodem eum Ris modo sed diυerso . Ad hae Dei Verbum in terra delapsum in Iesu, qui bomo merus esset, inbabitasse. Ita unus, inquit. ille , Deus es, neque aut Pater es Pater, aut ιlius Atius , aut Spiritus Sanctus Spiritus es Sanctas imo vero
5쪽
Deus unus es Pater inrauius in ipso Filius . ut es in
homine sermo . Idem Mercator 'esorius ire Verbum Dei non quidem , ut Paulus , sentit , qui non subsantivum , se prolatilium potentia Dei efficax Verbum esse de finit . . . . In eo igitur Paulo Samo faten coniungitur, in quo habitatorem , et babitaculum pro meritis separat dividens quod unicuique eorum sit proprium, ex diversistote naturae , quod aidem illis ambobus eum bione , Pbotino , Galata arcello commune es. Erant ergo qui
ita Divinitatem inducebant habitan tem in Christo, ut recta distinguente Personam Patris a Persona Filii, alteram ana Personam inhabitantem in eo inducerent . Erant etiam apPersonas non distinguente inhabitare dicerent in Christo Patrem quo nomine summum Deum significabant i erat
enim hoc solemne etiam antiquis M. quemadmodum jam pridem animadversum est a Viris doctis ut cum Deus sine ulta addit diceretur non Filius Dei , non Spiritus Dei intelligerent larumque Personam Patris . Quod ergo Eusebius signiMare vellet, Beryllum ad hanc postremam Haereticorum classem pertinere , non ad primam ideo bxit , Beryllum in Christo non admisisse inhabitantem ejus Divinitatem , idest Verbum , sed atrem . Non video , si hoc dixit, quid Eusebius peccaverit . III. At enim si θε πα pro hypostasi, seu Persona Emsebius sumpsit , imperite fecit . Est haec elavi accusatio sane gravisu neque scio an alius praeterea suerit, qui imp ritiam in Eusebio suspicaretur. Sed respondemus Petavio . Pr,mo . Cum haereticam sententiam explicaret maereticorum etiam more loqui Eusebius debuit , apud quos cum una e
demque esset ypostasis Patris, Filii, sive ut apud Epiphanium Paulus Samosatenus aiebat , Filius in Deo suo D seret , Divinitatis is hypostasis commutare vocabula potuit is necesse fuit . Deinde vero, illud etiam videamus qualis fuerit olim imperitia, hypostasim pro Divinitate sumere . Fulgentius π.i . . et o edit. Paris I 683. quaerenti Ferrando utrum dicere possimus, Divinitatem natam, passam, mortuam , crucifixam , respondet Auidquid horum dicatur,
6쪽
nibi praeiudicare Fidei , probatque id ex Apostolo , qui Cbrisum Dei virtutem Dei sapieritiam dicit Cruefixum , pergitque multis ostendere Uicut secundum earnem crucifixam virtutem siducialiter vera fides novit crdidit, ita secundum carnem crucifixam Divinitatem confiteri; quod ex Augustino confirmat , qui etiam scripsit cap. 34. Enebiridi Verbum aro factum es, Divinitate carne suscepta . errandus ipse in epis ad Anatolium duo lsam esse Diυinitatem dixit item poprie es nata de Patre Di- minitas pura , proprie es nata de matre eadem incarnata Diυinita . Vidit loca haec omnia , aliaque Petavius ipse Iib. de Incarn cap. I. Atque eodem teste , P. naturam Verbi Incarnatam neredibili onfensione mere , quorum princeps Cyrillus Alexandrinus imitatores deinde omnes Catboliei, adeoque tota inambris Ecelesia . Quod fusius explicaverat superiore libro . Iam vero apud Photium eod. a 3 o. pag. 87I. edit Coi. I 6 II. Eulogius docet eos qui dieunt unam Verbi naturam Incarnatam esse, illud veιIe; unigenitum a. iris filium secundum Θpinatim carni unitum Naturam ergo Divinam Verbi accipiebant pro Hypostasi Idem fecisse Iulium Pontificem, Ephraemius v. eumd pag. 828. docet: Cyrillum ita Iustiniann Imp. explicat in Conis sone Udei tom.2 coll. Hata col. ast uoties unam naturam dixit
Verbi Incarnatam, in bo naturae nomine ν 'stosin usus esci imo se ipse Cyrillus explicat in defens anatb. a. tom.6. Oper edit Paris. 638 pag.etos Nibi aliud demon frunta nisi Verbi naturam sue nostis η τῆ λογου pinγις πω Ἀπος- quod es ipsum Verbum . Si natura Verbi Divina, pro h
posta accipitur, cur pro eadem hypostali non accipi potest Divinitas, sive Θεοτει Novi id non placere Petavio, neque id multo ante Petavium placuisse Damasceno lib. 3. de . orthod. cap.x I. Sed primo aliis placet. Deinde qua iste explicatione utitur ad Cyrilli effatum , eadem quadrat Eusebioci naturam Verbi, ait ille , nec γρψ0im solam, nec Θρον afum com munitatem το κοιι ὀ , sed communem naturam in Verbi hypo, stas significat. Est haec eadem explicatio Leontii de senarii. . Sicuti ergo Cyrillus naturae nomen usurpare potuit non
7쪽
natura, prout communis est, sed ut in Hypostasi existit eum non eodem modo usebius 8 Ita natura, prout est in Filio, sive contracta ad Hypostasim filii, non est natura, prout est in Patres, sive contracta ad Hypostasim Patris erravitque Beryllus dicens , esse in Verbo naturam prout contractam ad Hypostasim Patris. IV. Placet, quoniam vocem illam θεοπτου consideravi aliam nunc cosiderandam sumere δί- . Insedit hoc animo eorum , qui Eusebium accusant nihil aliud ea voce signibeari, nisi , quod ita uni alicui convenit, ut alieri nulli conveniat . Accipi solere hoc modo illam vocem, non dubito; sed quaero an semper ita necessario accipiatur λ Si quis id affrmaret, amandandus esset ad Logicorum scholam, PGphyrio in disciplinam tradendus qui in Isagogeri de Pr prι , postquam esse quadruplicem ejus divisionem dixit σὲ ἴδιον Mi σῆm τε in λ Proprium quadrifariam dividitur, alterum proprii genus ponit , quod aecidit omni speciei. etsi non soli ut omini esse bipedem πα--μβε κιτα ειδ εια Mi αDω, ολ τ οι, - - λω ma r. διὰ quod odiphyrium cocuit summus ille verborum explorandorum , accuratae omnis sermocinationis Magister atque artifex, Aristoteles Topicor. lib. iv. ubi idem tradit. Non ergo semper το λον usurpatur in ea significatione , quae rem ita alicui convenire demonstrat, ut simul neget in alio ullo eamdem reperiri At quid valet tune proprii vox sive o Διον Hoznimirum ' non accidere habenti illud, sives, ut Scholae verbo utar , accidens non esses accidens dico , quod hoc nomine magis intelligitur , non --- συμβεSue , quale consideratur aliquando is complex hoc nomine vocat ibi Porphyri sed rem intime assicere , non extraneumesis aliquid , quo vel manente vel recedente salva res sit. Latini hujusmodi significationem vocis proprius saepe adhibuerunt, eoque transtulerunt, ut idem valeret ac perpe tuus: quod quidem Grammatici adnotarunt ad Terentium
in Andr. AH. . Men. 3. Plautum in Mosellar R. I. Men. 3. vers. 68. Virgilium En ri vers. 77 Qv I vers. 87I. Hinc vox illa apud Cornelium Nepotem in Tr Italo num. 4.
8쪽
Parva munera diutina locupletia non propria esse consueverunt . Scitum est etiam precantium illud ; bona ut propria sint: idest nullo ut externo incursu , nullo casu amitti queant. M amplius oro . . . nis ut propria haec ibi mnera faxis, jebat orat. lib. a. Sat. 6. D tibi dentur pria quιecumque exoptes bona . Afran in Vopisc. Nam ut est apud Terentium l. allato . Nibi in proprium cuiquam; δ apud Lucilium recitante Nonio; ibi es in vita proprium mortali datum Graecos idem fecisses, imo etiam significantius adhibuisse vocem - ad id demonstrandum, quod non alienum est , sed veluti intimum rei Ludovicusta Cerda ad Virgilii locum illum docuitu exemplum proserens ex Artemidoro . Sed vulgatissima est apud eosdem , quae huc pertinet illa acceptio , ut δι opponatur e τριος. Ita cum Pindarus dixisset Obmp. xui. O. ἐγώ τυ ιδιος ὼ κοι φ,αλω , Scholiastes ad hunc locum πω δεώ φήγιν ,ἀχ ει αλλοτριο v , ἁ λ Δ Διος κ κοι - μῖν. V. Veram hanc esse interpretationem loci Eusebiani ex oratione illa tota, sive ex contextu ipso , patet . In istiusmodi enim propositionibus prima pars ex adve sativa parte
explicanda est ergo nisi explicetur primo quem dixi, do cita ut suppleatur in prima propositionis parte propriam inhabitantem qua ratione et propriae adversatur pater na necessario fit , ut i, propri. adversari debeat Diabιtan ergo id significat vox propria , quod non es inhabitans sed intimum aliquid is modo multo strictiori
ad rem pertinens. Ergo hoc dicit Eusebius , divinitatem non veluti hospitam in Christo fuisse , sed illius humanae naturae divinam naturam substantialiter unitam . Hoc est Θεοτηταιοιαν ἔχων quod cum Beryllus negaverit , a Catholico dogmate longius aberravit . Quamquam non praeteribo mone re , illo Eusebii loco haberi in adversativa parte α λ εμπολ-
ternam dumtaxat divinitatem in se residentem Rufinus sed bo solum, quod paterna in eo deitas habitaret, re
est , neque id nego ' sed ortasse etiam commodius , quaeum regeret , oe gubernaret. Vocem hanc utramque signi
9쪽
ficationem recipere posse,is vulgo est notum is nihilo
minus ad Thucididis lib. . num. Ioue a viro erudito an, madversum est. Haeretici vero qui hoc pacto inhabitantem in Christo Divinitatem admiseres, non eam secere otiosam, sed quae illius actus dirigeret, gubernaret VI. Ceterum rem hanc totam illustrare videtur Madicelli Ancyrani causa , quem Veteres nonnulli violatae fidei saepius accusant, recentiores vero nunc plerique defendunt, nosque omnino recte sensisse de Trinitate existimamus . Et
Gennadius quidem , ut superius dixi, lib. de Dumat Ee-elas cap. 3. Marcellum sensisse idem quod eryllus assirmat, scribens meque te es natus ex Virgine , ut oe iv nitatis initium homo nascendo acceperit, quasi antequam a feretur ex Virgine Deus non fuerit4 sicut Artemon , Beollus in Marcellus docuerunt . Jam vero Marcellus
contra accusatorum suorum calumnias exponens fidem suam
assirmat , se credere , Dominum nostrum Iesum Christum
proprium esse Dei Verbum explicansque quid proprii nomine intelligat, subdit, indivisam esse Dei virtutem vidi tutem Patris, ct Filium , qui neque ab eo dividi , neque separari usit. Ego , inquit, sacris litteris inbiserens credo unum esse Deum , I unigenitum ejus Filium , 'ν
hum me ipse Filius , ipse virtus , ipse sapientia
ipse proprium , verumque Dei Verbum D NI C. indivisa Dei inus , qui , ἁλεβὸς et θέου λογ ... U- ρετο δυνααις et θέν. Et paulo post : Nam si quis Filium, hoe in Omnipotentis Dei Verbum separare voluerit, necesse es, ut aut duos esse Deos arbitretur aut Verbum esse Deum inficietur Ego vero certe illud didici, vaditutem Patris, bo in itium . neque dividi, neque sep rari posse . En ergo vox propnum in ea significatione quam dixi, non esse extraneum aliquid , quod ita ei accidat, ut separari possit . Atque haec in ea Fidei formula apud Epiphanium arefra. n. a. quam quidem licet genuinam non esse suspicatus olim sit Baronius, vere tamen Marcelli ipsius esse Petavius probavit , cui ceteri postea viri eruditi consenserunt . Apud eumdem vero Epiphanium Acacius Mar cellum
10쪽
eellum reprehendens , quasi Filium, mutam atque inani-.mam Patris imaginem dixisset, haec habet : uoniam ejus dignitas non extrinsecus adscitas γὰρ ἔροθεν ἡ αἰ-ι se ut in Patre, a quo genitus es, ad essentiam ipsam pertinet . Atque ita nimirum intelligendum est , quod idem Marcellus ait ibidem . et de iis haereticis , quibus ipse ac
rum Dei omnipotentis esse Verbum o sed aliud ipsus esse
Verbum, aliam sapientiam , virtutem esse praedicant Ego vero , ut arbitror, commodius Dicunt, non intrinsecum sue subsantiale verum Verbum esse Omnipotentis Dei Filium Dominum inrum Jesum brisum , sed extrinsecum ipsius se Verbum , extrinsecam sapientiam,
potentiam . Nescio an huc quoque pertineat illud Cyrilli in Jo. tom. . pag. IOI. y τὐ γάρ Gδιον -- vis του πατρος ου, cecΦυσικως -ον - τον ψον . Plurima certe similia habent Vett. P. Concludo ergo, hac in descriptione Berylli haeresis voluisse Eusebium Beryllum dicere, D. N. I. Q non subsantialiter sibi unitam habere Divinam naturam, sed Patris Divinitatem in illo habitantem , aestusque ejus omnes
VII. Nihil adhuc de prima parte diximus descriptionis hujus haeresis, quam secit Eusebius Dominum , a Servatorem Urum antequam inter homines versaretur non subsitisse in propriae Personae disserentia quibus verbis pedite negat, extitisse ante Incarnationem Personam Filii a Pe sona Patris distinctam . Sed quaerat ortasse aliqui , cur ea verba apposuerit Eusebius antequam inter homines versare- turri numquid postquam inter homines versatus est , sive post Incarnationem , admittere potuit distinctam Personam, si ante Incarnationem non admisit rata profecto sensisse Paulum Samosatenum censuit amerius Digore de bi eres. s. l. 3. ex ejus nimirum scholae mysteriis Verbum Divbnum, perinde ac nostrum gemino in statu spectassea prout