장음표시 사용
11쪽
uno sublevetur, deprimunt thesin trire. Hinc oliam de prioribus locis coria conclusiosacisenda est, arsi priorem, thesi alteram significari divisi podis parium. Gravissima autem in hac quaestione sunt verba Terentiani, quibus amphimacrum s. creticum explicas, V. 1431 sqq. sescuplo metimur istum: quinque'num sunt tempora: l nunc duo ante ), triusequuntur, nunc tribus reddes duo, i Italum si quando mutat Graius accentus solium. lApulos num quando dico, time in ursi sunt duo: j Σωκοώτην Graius loquendo reddet in thesi duo. Und0 nihil palut colligi poss0 de arsi secundum Aristoxeni usum dicta tria in creti eo tempora continente, quam Aristoxeno ipsi nunc plerique contra meam sententiam tribuunt; nam ne hoc quid om loco T0runtianus arsin et thesin aliter accipi vult alque antea. Sed miro quodam modo accentum adhibet ad pedem rhythmicum in partes suas disp0rtiendum. Nam cum in latino s0rmone prima syllaba verbi Apulos, quod cretici formam habet, accentum obtineat propter leges latini accentus proprias, hanc syllabam solam ad ars in referri doc0t, contra in verbo graeco Σωκρατει eandem pedis metri eisormam praebentu mediam syllabam brevem ad arsin pertinere. Qua in re non prorsus consentit cum Pseudo-Prisciani doctrina, qui syllabarum prosodiae et metricae formae nullam habet rationem, verbum stilarens quod palimbacchii, non cretici exhibet sormam, sed ea in re consentit, quod uterque ad arsin reserunt syllabam ictu s. accentu notatam simul cum ea quae antecedit, ad thesin eas Syllabas, quae accentu elatam sequuntur, id quod Τ0rsentianus eliam clarius reddit adhibito graeco exemplo, in quo accentus in media brevi syllaba locum habet, ita ut socundum illam legem ea simul eum antecedente longa essiiciat arsin cretici, cum in verbo latino id fieri n0queat propter naturam latini accentus in
notiones ab accentu pondent, an idem etiam ad priores locos referri debet 3 Uiseri hoc possit in eo loco, quo de duabus syllabis ad psedem efficiendum necessariis sermo est v. 13463, qu0m Sehoellius l. l. p. 121 inter testimonia accentum spectantia posuit; ut possint aliae quoque pedum descriptiones sub hanc sermonis consuetudinem cogi. Sed nullo modo fieri id potest, ut recte monuit W0ilius, in anapaesto, siquidem accentus latinus in prima syllaba brsevi haeret, set altera brevis secundum eam rationem, quam Terentianus in d0scribendo cretico sequitur, non potest ad priorem partem trahi. Denique ubi de quadrisyllabis guminis in part0s suas dispertiendis loquitur sv. 1566 sqq.), ἄρσιν Et θέσιν nonnisi ad divisionem rhythmicam reseri, accentus ratione non habita. Itaque ab inconstantiau cuiusdam crimine Terentianus lib0rari non poterit in iis quae d0 crufico statuit. Non prael0rmittendum videtur hac occasione data, aliam atque a Terentiano set Pseudo-Prisciano iugum de syllaba dubia sive ad arsin sive ad thesin trahunda a nonnullis grammaticis proferri, qui et ipsi ab accentu discrimen pendere docent. Nam cum illi uas syllabas, quase ictu notatam sequuntur, ad theSin reserant, Ser Vius, Pompeius, Iulianus in comm0ntariis in Donati artem grammaticam scriptis, alii mediam syllabam
l) Comma post ante interposui, quod omittunt editores, ut duo pro accusativo habere ρι ante propriora positum censere videantur. At cf. V. 1486 de choriambo est ante trochaeus, sequitur dehinc iambus. 2) Hinc aliquatenus corrigenda aut explicanda sunt ea quae in libro de Aristide p. 194 dixi, minus perspicue sententiam exponentia quam Significata erat p. 69.
12쪽
vorbi trisyllabi ad arsin trahi docent, si in prima suerit accentus, ad thesin, si in ipsa modia sit. Ssed haec ipsa regula ad ea tantum Verba trisyllaba videtur pertinure, quae neque aequalem neque duplicem rationem in partitione admittunt. Nam dactylum et anapaestum vix ullus meliori S notae grammaticus ita diviserit, ut in illo alt0ram syllabama fortia, in hac a prima Seiungeret. Neque de tribracho cogitari licet, qui accentum inmodia latini verbi syllaba non admittit. Latius quidem patent haec Servii verba IV. p. 125Κoit.: quotienscumque c0 ntingit, ut tres Syllabae Sint in ped e vel quinque, quoniam non lieet in divisione temporum syllabum scindi, sed aut principio si licatur aut sint, idola
debemus eonsiderare, mediu Syἶἶαba cui parti coniungi debeat. et hoc eae accentu colli- stimus. nam si in prima syllaba fuerit accentus, ursis duas syllabus possidebit; si autem in mediu syllaba, thesi duas Syllabas damus: ipsa tamen argumentatio docui, eum de trisyllabis quinque temporum Solis cogitare, ita ut sere consentaneum sit, post quinque insorendum ess0 tempora ini. PompeiUS autem V. p. 120 sq. Keil. in misera quidem vorborum confusione VerSatur, temporiS et Syllabae notiones ita miscuris, ut in trisyllabis quolioris media syllaba accentum habeat, a in habere unum tempus et lh0sin duo, contra quotions prior syllaba habuerit accentum, arsin habere ovo tempora et thesin unum dieat, pro exemplis utriusque sormae verbis quatuor temporum Cumillus et Romulus usus;
attamen idomisere cum Servio dicere Voluit, id quod ipse indicat p. 124, 24, praeceptum
suum anisa datum cautioribus Verbi S repetenS. Eandem rationem sequitur Iulianus V. p. 321 Κ. Ex his facile colligere possumus, quomodo laetum sit, ut ipse Terentianus in solo metro quinque temporum iSta accentus doctrina abuteretur. Non opus essse videtur omnes latinorum grammaticorum de arsi et thesi s. sublationeos positione locos persequi, qui quidem ea in re consentiunt, quod illam incipientoni, hane s0quentem pedi S partem eSSe Volunt. Nam hoc non Solum ad Sergium, Torsentianum,
non minus ad steterOS, qui rem metricam in arte grammatica tractant, lic0t nonnulli in vorborum definitione primariam Significationem respiciant, ut elationem et positionem secundum Graecorum USUm ad corporis motum reserant, in quo pes primum tollitur,doinde ponitur, eum alii illa nomina e vocis elatione et remissione explicent. Nam ut Donatum ipsum omittamus, qui arSin et thesin tanquam partes uniuscuiusque pudis dominemorat definitione non addita IV. p. 369, 16 Keil. , praeter ceteros eius commet
latoros Servius idem sequitur dicendi genus IV. p. 425, 8 sqq. Κ. de quo loco supra
Ι) Quanquam in pentasyllabis eadem distributionis diversitas locum habet, ut exposuit e. e. Marius Vict. p. 49, 22 sqq. 23 Quod Wostph. in novissimo libro p. 27b Atilium sublationem et positionem vetere more, non postea usitato dicere contendit, sane mirabitur qui ipsa verba latina de variis pedibus metricis intri motro iambieo admissis legerit VI. p. 286, 22 sqq. Κ.): sunt ergo hi unixei si sedes quinque. -- seniuntur semper hi omnes in incipientimus locis, id est sublationibus, quae loca imparia quidam vocant, in desinentibus vero, id est in deFositionibu' quae loca paria appellant, nonnisi qui a breoibus incipiunt. Quid verbis sublationes et depositiones significare voluerit Atilius, ipse aecurate expressit ses idem p. 281, 5 de dactylo arma vi, ubi ar diei ι sublationem esse, ma vi positionem . Westph. autem addit: Die peraden Stellen sind die θέσεις, also die Letussiellen. Haec scilicet est ars interpretandi l
13쪽
dictum est), neque aliter Cledonius V. p. 31,19 sqq. , Iulianus ib. p. 32l,ll Sqq. , qui aperte arsin dicit esse elevationem id est inchoationem partis, thesin positionem id est finem partis, Diomedes I. p. 474, 31 sqq. K., qui haec habet: pes est sublatio ac positio
duarum aut trium ampliusve syllabarum spatio comprehensa. pes est poeticue dictionis duarum ampliusve Syllabarum cum certa temporum observatione modus recipiens arsinet thesin, id est qui incipit a sublatione, finitur positione in . Cum his conveniunt quae p. 480, 10 dicit: iambi enim αrsis unum tempus tum in se habet et eius thesis duo quam
trochaei versa vice arsis duo habet et thesis unum. Haec exempla sufficiunt, ut alia praelo mittere licsat. Martianus Capella cur in hac quaestione omnino omittatur, Obscurum non eSt. Idem dicendi genus oXhibstre Omnes consentiunt Marium Victorinum in eo capite quod de pedibus inscribitur, in quo reperiuntur haec verba de iambo et trochaeo, si Keilium sequimur VI. p. 45, 25 sqq.): horum arsis et thesis αἶterna mutatione variatur, siquidem in iambo ursis primum brevem, in trochaeo autem longαm habeat incipientem, thesis vero contraria superioribus Sumat; ubi cum codices habeant longam habeat in thesi vero, equidem restituere maluerim: in trochaeo autem longam hubeat, in thesi vero contraria superioribus sumunt Vel, Si placet, Sumuntur). Quae praeterea de arei thesique singulorum pedum proseruntur, certam demonstrandi in nostra quaestione vim non habent, exsteptis
iis quae p. 47, 6 sqq. de pedibus duplicibus tetrasyllabis extant: in qua ssygygiat arsis unum, alterum thesis pedem obtinebit. quumquam in his non numquam syllabu pro integro pede
Iam ad eam disquisitionem redeamus, num eadem dic0ndi ratio in reliquis Marii Victorini locis extet. Qua in re nemo negaverit, conStantiam praeceptorum, quae in libris illo nomine inscriptis leguntur, minime tanquam primariam legem eSSe anquirendam. Nam se variis sontibus ea hausta et a grammatico non nimis docto composita esse, minime latet. Quinam autem suerint illi sontes, et quaenam partes Aphthonio, quem Omnino in Marii Victorini locum succedere plerique volunt, vel Iubae vel nescio cui Thacomesto barbari nominis tribuendae sint, nunc quaerere nihil attinet φ). Nihilominus vel inter
I) Hinc elucet, verba corrupta, quae apud eundem Diomedem p. 502, 16 de pedum regioneste leguntur: thesis in disyllabis constat, αν sis in trisyllabis ' basis syniugia disodia in tetrasyllabis constat, hoc fere modo esse emendanda: thesis et arsis in disyllabis constat, item in trisyllabis, basis et q. s. 2) In verbis, quae de bacchio et palimbacinio v. 27 leguntur: horum arsis ac thesis eadem est, quae anapaesto et dactylo offendi, iam dudum in Museo Rhen. VI, p. 159 monui, cum sere tale quid exspectetur: horum in arsi ac thesi eadem est variatio, sed quaeritur an compilatori relinquenda sint, qui etiam de amphibracho et cretico non satis dilucide scripsit p. 46, 2):'horum arsis ac thesis longe inter se discrepant. 3ὶ Post Westphalum, Keilium, Hensium, quem in libro de Iuba artigrapho Acta soc. philol. Lips. IV) res inter se discrepantes aut tempre repetitas non solum in Aphthonium, sed in ipsum Iubam conserre dubitationem movit, nuperrime Gerhardus Sehulta accurata disputatione Vratistaviae edita investigavit, quibus auctoribus Aelius Festus Aphthonius de re metrica usus sit, qui in libris Marii Victorini nomine editis Iubas et Thacomesti libros ab Aphthonio psermixtos discernere sibi visus est. Nomini aperte corrupto, quod semel occurrit, intem in historia literarum locum adsignari vix probabitur. Ceterum facilius Thaumasti nomen certe non ignotum apud Victorinum p. 140, 2 restitueris, quam Theoctisti grammatici, de quo Berctius cogitavit, si in re prorsus obscura placeret vana divinatio.
14쪽
divorsos Marii Victorini auctores unum fuisse, qui solus praeter Omnes roliquos Scriptores novum dicendi genus usurpaverit, parvam habet veri similitudinem, nisi ex ipsis verbis plano id inisellegatur aut cortissimis probetur argumentis, etiam minorem, si ad istam senturitiam stabiliendam non l0vioribus opus est verborum emendationibus, quam ad defendendam contrariam rationem.
Promamus igitur Marii Victorini caput, quod de arsi et thesi inscribitur p. 40sq. , codicum non Κ0ilii lectionem sequentes, ubi dubitari potest, num emendationes certae sint. Cum his componamus grammatici Ambrosiani, qui dieitur, primum a Keilio analecta grammat. Hal. 18483, deinde a Nauckio, append. lexici Vindob. Petrop. 18o7. p. 253 sqq. 3 sediti verba latinis consimilia. Cui in hac quaestione explicanda eo maiorem vim tribuerse licebit, quod Westph. ipse Fragm. p. 103 Rhyllimi k tert. edit. p. 107, cf. p. 210ὶ
eius cum latinis illis grammaticis convenientiam praecipue commemorat, quanquam eam simul ad Marii Victorini do arsi et thosi caput, in quo aliud dicendi genus inesse vult, pertinere silentio praeterit. Postsa Victorini Verba explicanda et, qualenus necessarium
esse Videtur, emendanda erunt.
Mar. Vict. Arsis igitur ac thosis quas Graeci dicunt, id sest sublatio et positio, significant pedis motum. est enim arsis sublatio pedis sine sono, thesis positio pedis cum sono: item arsis elatio temporis, soni, vocis, thesis depositio et quaedam contraclio syllabarum . nam in pyrrhichio tollitur altstra brevis, altera ponitur. in spondeo quoque vicissim longa tollitur ac ponitur syllaba. trochaeo autem et iambo contraria inter se ratio est: alterius enim prius longa tollitur, dehinc brevis ponitur; alterius secundum suam legem sicut supra tollitur una longa, ponuntur duae breves; si iambo ostendimus. Etenim in simplicibus pedibus arsis ac thesis aut simpli aut dupli aut sescupli ratione laxatur. et in simploquidem erunt pyrrhichius, spondeus, dactylus, anapaeStus: horum enim par est sublationi positio, cum tantundem morae induarum brevium positione quantum in unius longae sublatione habeatur. in duplo autem iambus, trochaeus, tribrachys, molossus: horum enim duplex sublatio, simplex positioeSt, Vel contra. nam modo sublatio dimidio dicti ordinis immutatur. in dactylo vero in anapaesto contra, sicut in trochaeo
θέσεις καὶ ἶσαι αἱ ἄρσεις. Neglegentius repetitum ost ἶσαι. J του δῖ διπλασίονος
ὁμοίως τέσσαρεc, ιαμβος, τροχαῖος, τρί- βραχυς, μολοσσος. τουτων γαρ γ τοι η
1) cf. praeter alios Diomed. p. 480,10: iambi enim arsis unum tempus tam in se habet et eius thesis duo, quam trochaei versa vice arsis duo habet et thesis unum. Eodem pertinent ea qude Gaislardus in scholiis Hephaestioneis e cod. Saib. prompsit p. 171 a neque a Westph. neque ab
Hoerscholmanno in scholiorum editiones recepta: ῆ δαι οἱ μουσιν οἷ τον ιι ἐν ἐν λαομνι λογον αμβον
15쪽
Mar. Vict. plus habet modo positio. at in sescuplo pedes tres, bacchius, palimbacchius, famphibrachys J creticus. et in cretico nunc sublatio longam et brevem occupat, positio longam, Vel contra positio longam et brevem, sublatio unam longam: prout syllaba se obtulerit, id siet. in bacchiis etiam haec divisio est. nam bacchius a brevi incipioris in sublatione Semper brevem et longam retinet, inpositione longam; palimbacchius aulum in sublatione longam, in positione longam et
breVem, ne in quadruplum ratio temporum protendatur, si duae longae adversus unam brevem copulentur. qua ratione sescupli et paeones continebuntur. molossi ratio aeque
duplox: nam idem valent duo contra quattuor, sicut quattuor adversum duo, ut modo sublatio unam longam habeat, positio duas, nunc potitio unam, sublatio duas
δὲ Η παλιν η μἐν αρσις et q. S. OmneSconsentiunt.J επὶ δὸ τῶν βακχείων διωρίσθαι πασα ἀναγκή, ἐν ι ἐν τῶ βακ- χειρο τὴν μιν αρσιν μίαν εχειν μακράν,
τὴν δὲ θύσιν μακρύν καὶ βραχεῖαν, ἐν δὲ Usa παυμβακχειρο τὴν /ιὸν ἄρσιν ἐκ βραχειας καὶ μακρας, τὴν δὲ δεσιν ἐκ μακρας' εἰ δἐ μή γε, εἰς τετραπλωσίονα sic Scr. pro τριπλασιοναJ ἐκπίπτει I s. ἐμπίπτει, quanquam defendi potest codicis laetio λογον. Discrupant Marius
et grammat. Ambr. mulatione nominum
bacchii et palimbacchii, quae apud metricos saepe reperitur.J ηφοδεος δε ἐστι
Nicomach. introd. arithm. 19, 1J ολον
καὶ προσέτι τὰ γ μισυ αυτον. δ γουν τριαπεριείληφε τον τε δυο άριθμόν καὶ τὰ
amphibraehγs, in quo duae breves, media θεωρεισθω. 4 δἐ ἀμφίβραχυς τριπλα- longa est, in arsi tria, in thesi unum σίονος ων λογον αθετός ἐσειν εἰς μετρο-
tempus accipiet, rurSuS e RPSiS Unum, ποιίαν . . .
thesis tria sibimet vindieabit, non simpli, nec dupli seu sescupli, ut in reliquis, ratione diducia, quippe cum tribus temporibus unum Vel contra unum tribus insequentibus repugnare videatur, unde minuS aptus peS in metris, musicis auisem
consentaneus aestimatur. immo ἰαμβικονJ καλονοιν, σταν η αρσις τῆς θέσεως διπλασίων ', in quibus ursin et thesin idem signifiearo quod apud latinos metricos et gratiam. Αmbr. , etiamsi omittatur H το ἀναπαλιν, iam in libro do Arist. Quint. p. 277 dixi.
16쪽
Do duplici arsis thesisquo desinitione iis quae saepe dicta sunt nihil habeo quod addam, nisi in altera explicatione non esSe omittendum temporis, id quod post Christium Molpik p. 43 ed. I - omissa sunt verba Marii in ed. II p. 53 -ὶ placuit Hensio de Iuba
p. 182. Nam praeterquam quod temporis notio latius ad universum rhythmum pertin0t, hoc loco sp0clari videtur triplex materiae rhythmicae secundum Aristoxoni doctrinam divisio, quae in corporis motu, Soni modulatione, Sermone cernitur; neque licet ea de re eogitari, genitivum vocis pendere a V. Soni. Quod autem thesin Victorinus dicit osso depositionem ut quandam contractionem Syllabarum, hac in re etiam magis quam in reliqua dispulatione posteriorum grammaticorum USum Sequitur, qui depositionem proprie Gra corum απογεσει i. e. καταδε RG sint metrii respondentem pro positione ponunt. Quae diversarum rerum confusio vel magis apparet in eo quod thesin contractionem syllu-barum appellat, ubi alii soni Vel Vocis remissionem S. depressionem dicunt; ipse huiusdssinitionis auctor de ea correptione Soni cogitaSSe videtur , quam a Terentiano Mauro aliisquo ad acc0nium reserri supra Vidimus p. Vi. Ex his desinitionibus inter se diversis Oxplicationem eorum quae SubSequuntur deri Vari non posse manifestum sest. Ceterum non prasetermittendum est, similem alteri desinitionem exhibere Omnes qui arsin et thesin manifesto incipientem et desinentem partem appellant, nisi quod priorem partoni modo
sublationem, modo eluitonem, modo eleVationem, POSteriorem modo positionem modo depositionem nominant. Quasi do pyrrhichio et spondeo dicuntur, decernendi in nostra quaestione vim non
habent; certo nihil inest, quod ad Vulgatum apud metricos dicendi genus reserri nequeat, nam si eis sim nihil aliud significal, nisi alteram longam tolli, alteram poni, quod do pyrrhichio anisa dictum est. In iambi desinitione Keilius ea quae ipsi et aliis lacunosa
sessu videntur, sic emendanda cenSUit: alterius Secundum Suam legem brevis ponitur,
lon9α tollitur situ supra dicti ordinis immutato. Mihi primum scribendum videtur
secundum versum. lestem, ut e. c. apUd Terentianum Maurum 1 385: nec minus currit
trochaeus, leue versu temporum. Deinde Siquidem lacuna explenda sest, id quod non prorsus nego, eodem iure atque ea quae Keilio placuerunt inseri poterunt: brevis tollitur, lotissu ponitur, ita ut haec prorsus concinant cum ea doctrina, quam apertissime Diomedes expressit loco supra ad grammaticum AmbrOS. laudato. Sed quaeritur, an scriptor mente explendam relinquere potuerit Sententiam, Si celera ita scripsit ut Keilius voluit; nisi forsitan id placet, ut parva mutatione saeta locum sic restituamus: alterius secundum versum legem situs supra dicti ordinis immutatur, in quibus verbis genitivus alterius ab eo quod est legem penderet. Maiorem Vim ad Westphali explicationem confirmandam Iano haboro vi doritur sa quae de pedibus Simplae rationis dicuntur. Et ego ipse olim concessi, hunc locum pro Weslph. Sententia Stare Videri, cum ea quae ad eXplicandam parsem sublationi positionsem asseruntur, Secundum eam et ad dactylum et ad anapaestum reserri possint, secundum nostram solum dactylum Spectent. Sed alia argumenta et e subsequentibus podum Oxplicationibus et o grammatici Ambr. Verbis deSumpta ad contrariam opinionem nos trahere contendi, ita ut Verba et contra aut addenda aut mente supplenda sint. Nunc hanc alteram rationem praesero, cum omnino Verba explicantia exempli tantum
17쪽
loco dactyli divisionem apponant; nam ad tolam classem eorum pedum, qui simplirationem exhibent, etiam illa explicatione admissa non pertinent, cum pyrrhichium et spondeum non speclsent. Simili ratione utitur Sergius in Donat. p. 48l, l6: et est aequa divisio in his pedibus, qui soluti tot tempora habent in arsi quot in thesi, ut est dactylus. Neque igitur concedendum erit Jano, meae opinioni obstare ipsa verba Victorini, nisi
addantur nonnulla verba. Quanquam si addenda statuam, eodem iure utar, quod ipso Janus in subsequ0ntibus verbis explicandis non parcius me ipso adhibet. Iam enim motussus num recte ponatur in eorum numero, qui dupli rationem habeant, dubitat, quia postea demum accuratius de eo agatur, eiusque divisio ab iambi trochaeique in arsin set thesin distributione admodum divorsa sit. Quod quo iure dicat, equidem non intellego, cum etiam reliqui metrici, qui tales res attigerunt, hunc pedem cum coloris dupli rationem exhibentibus componere soleant, pari eum cum ionicis loco, quod ad partium distinctionem attinet, plerumque collocantes; quod autem aliam ei subesse rationem atque iambo trochaeoque dicit, ideo tantum statuere vid0tur, ut suam explicationsem verborum de molosso postea insequentium retinere possit, de qua postmodum vid0bimus. Illud autem argumentum, quo ego maxime USUS Sum ad vulgarem Verborum de quibus agitur significationem etiam huic capiti vindicandam, quod inest in uv. horum enim duplo sublatio, simpleae positio est vel contra, squae quam Vim habeant, manifestum erit comparantibus gra0ca grammatici Ambrosiani Verba et ipsam eorum quae proxime sequuntur, quamvis salso loco posita, analogiam) - Verum eSSe concedit, cum contrarium secundum altoram explicationsem ita tantum effici posset, si in iambo, trochaeo, tribracho sortior pars, quam sublationem esse vult, in breVem syllabam unquam caderset. Quod cum fieri nullo modo possit, uv. vel contra hoc loco deleri, et cum iis quae proxime sequuntur in aliam formam immutatis post pedum sescuplorum enumerationem poni Vult, ut post v. creticus sere haec l0gantur: horum vel sublatio tres partes continet, positio duas, vel contra: nam modo sublatio dimidio plus habet, modo positio. Vix tanta audacia, qua admissa demum id officitur, quod adversarii mei reperire Volunt, magis placuerit, quam mea verborum tractandorum ratio, qui nihil immulari statui, nisi ut uv. nam modo sublatio dimidio plus habet, modo positio, quae ad duplex metrorum genus referri non pOSSunt, ad sescuplum rEserantur post v. creticus posita, id quod Keilius et Hunsius susceperunt verbo horum Γs. in his J vix necessario post nam inSerto. Iam Sequuntur ea Verba, quae Omnem dubitationem removersent, si recto tradita essent: et in cretico nunc Sublatio longam et brevem occupat, positio Iongam; τel eontra positio longam et brevem, sublatio unam longam: prout utlabre se obtiiderit, id fet. Sed haec corrupta esse, non possum quin iterum atquo iturum contondam. Nihil senim aliud significari posse, nisi aut priorem aut aliseram partem cr0tici tria tempora continere, id quod alii quoque motrici docent, apparet e verbis prout syllota se obtulerit, in quibus media brevis post v. syllaba aut addendum aut mente supplendum est. Nam quid haec verba sibi velint, si discrim0n utriusque cretici eatin re insit, ut in altero longa cum brevi sortiorem pedis partem contineant, in altero eaedem syllabae debiliorem, nemo hucusque demonStraVit, quanquam hoc argumento praeter cetera iam ante viginti quatuor annos
18쪽
ila usus sum, ut respondere deberet is qui meam sententiam resulare vellet. Igitur aut glossematis loco sunt verba positio - unam longam, aut secundum grammaticum Ambrosianum sic emendanda vel contra Sublatio unam longam, positio brevem et longam, nisi recto ordine minus observato Marium Scripsisse Statuamus positio brevem et longum, sublatio unam longum. Janus quidem asseverat, positionem in mea verborum explicatione
nunquam primo loco nominari posse, id quod ego etiam in molossi definitione proximo sequente fieri dixi. Sed eandem neglegentiam, si qua est, admittunt grammatici, in quibus de vulgari verborum, quae tractamus, USu nulla dubitatio est, ut Pompeius p. 124, 15, ubi do trochasii iambique in dupla divisione discrimine loquitur: puta ista pars, urSis,
habet duo tempora, thesis unum; aut thesis duo, arsis unum, cum v. 19 Sq. de eadem redicat: iambus duplam habet divisionem; unum habet arsis, duo thesis. trochaeus: duo inarsi, unum in thesi; et Diomedes p. 474, 2: metrum est compositio pedum ordine statuto decurrens modum positionis Sublationisque conservans; -- nec minus ipse Marius vici in capite de pedibus, in quo Vulgarem usum regnare omnes consentiunt, p. 41, 4: quia
in percussione metrica pedis pidsus ponitur tolliturque. Accedit quod Viet. vix dicere polserat in bacchio et pesimbacchio esse eandem divisionem atque in cretico, nisi in hoc et ipso aut priorem partem tria tempora habere alteram duo, aut priorem duo alteram tria statuisset. An quis unquam metricae artis doctor sibi persuaserit, in bacchio quidem i sortiorem pedis partem brevi et longa Semper contineri, in palimbacchio autem, una longa 3i- Ceterum quod ad verborum lsectionem attinet, nequ0 satis placet quod Keilius coniecit: prout syllabae se obtulerint, ita feldivisio, neque cum Hensio: prout syllata se obtulerit. fiet in bacchiis etiam haec divisio. nam e. q. s. Sed ita Optime processerit enuntiatum: et in cretico nunc sublesio longam et bremem oecupat, positio longam; vel contra sublatio unum longam, positio brevem et
longumJ, prout sylloba media fbrevi M se obtulerit. ide- fiet in bacchiis, in quibus
elium haec divisio est. nam b chius et q. s. Sententia ipsa a diversa ultimorum verborum emendatione non pendet. Tota quaestio solvi et discerni mihi vidotur iis, quae de molosso et amphibracho dicta leguntur. Nam in molosso, qui aut iambum aut trochaeum extensum in duplicem temporum numerum exhibet, id quod ipsa compositionis explicatione addita idem valent duo contra quattuor, sicut quattuor adversum duo eXprimitur, pars sortior unam longam habens, debilior duas, idem esset ac si in iambo brevis syllaba ad sortem, longa addobilem reserretur, quam rationem Janus in iambo quidem unquam inesse negat, in molosso autem non prorsus reicit. Vv. nunc positio unam, Sullatio duas lonstas eandemiambi sormam repeterent recta distributione rhythmica adhibita; de ea autem larma, quae trochaeo responderet, nihil dictum esset. Aecedit quod cum verbis rationem temporum in utraque sorma dosignantibus non magis conveniret eXplicatio quae Subsequitur, quam in mea verborum interpretatione, in qua positionem neglegentiuS quidem, sed non
praeter Omnem usum ante Sublation commemoratam Supra eXposui atque defendi. Denique amphibrachys Secundum adversariorum meorum explicationem aut hanc haberet
19쪽
ponantur pedes sortiorem partem aut antecedentem aut subsequentem habentes, sicut in dactylo et anapaesto, trochaeo et iam , ne commemoraretur quidem. His expositis num verum sit Iani iudicium, et arsin thesinquo in hoc uno Marii Victorini capite non idem significaro quod in recentiorum metricorum usu, et in molosso sicut in omnibus genoris paeonici pedibus debiliorem pedis partem secundum hunc auctorem plura tempora continere posse quam percussam, et ipsi et aliis iterum exp0ndendum
Transsamus ad id Marii victorini caput, quod de rhythmo inscribitur. In quo cum
Westphalus Aristoxeniam arsis thesisque notionem reperiri olim statuisset, equidem nihil inesse dixi, quod ad alium atque eundem vulgarem usum, quem in eodem libro et antecedentia et subsequentia exhibeant, agnoscendum no 3 cogat. Et Janus quidem simpliciter priori Wesiphali disputationi assentitur, de hoc capite quid sentiat non exponens; 'Vestphalus ipso in libro nuper edito p. 208 sqq. Suam Sententiam repetit, meam non rosulat, sed contumselioso in m se invehitur, argumentatione mea non accurate deScripta et enarrata, sod in absurdum, ut ipsi videtur, detorta/j. Nihilominus ipse enuntiat, Victorinum s. Aphthoniuin suspicatum non esse, arsin et thesin diversam vim habere in diversis capitibus a se propositis δ). At hoc est, quod mihi volui et unde conclusi, e latini motrici verbis, siquidum is suae aetatis usum ante oculos habuerit, nihil colligi posse d0 Aristoxeniae doctrinae ea parte, quae et ipsa in dubium Vocatur. Minime nego neque unquam negavi,s divorsis sontibus hausisse eum qui libros Mario Victorino vulgo inscriptos compos userit; atque graecae cuiusdam doctrinae apertiora in hoc capite vestigia inesse quam alibi, ex ipsis graecis verbis saepe in eo occurr0ntibus licet etiam in aliis eruditionem altius repetitam non prae se ferentibus, ut in ipso de pedibus capite, vix rarior eorum sit usus)sit ex Aristoxeni montione in extremo capite saeta eiusdemque senuntiatis nonnullis roceptissumi potest, sed hinc non sequitur, ut quae apud Victorinum legantur in Aristoxeniam sormam cog0ro debeamus a reliquis praeceptiS discedentem, ubi verba ipsa cum rotiquis latinorum m0lricorum ipsiusque Victorini praeceptis concinere videantur, etiamsi forsitan posterioris aetatis scriptores sententiam primarii sontis, unde per Varios rivulos sua acceperunt, non prorsus recte intellexerint. Neque praetermittendum est, Victorinum in proxima
parte, quae de pedibus inscribitur, ipsum ad ea, quae in Superioribus plenissime dicta sint provocare '. 46, M.
1) In his ardore animi correptus oblitus esse videtur, se ipsum Mario in capite do arsi et thesi inscripto non tribuisse vulgatum apud metricos latinos dicendi genus. Alios errores, quos in hac parte disputationis p. 21M in locis scriptorum asserendis committit, nune non persequor. 2) Wonph. p. 211 hoc dieit: mr dii en die Vermuthung aussprechen, es sei demsemen nichisum Bewussisein gehommen, dass die Morter de cet undis in den Capiteln de mensura longarum et brevium syllabarum 4, ωde arsi et thesiae, de pedibus 'in einer anderen Bedeurunst versianden sein wollen, ais in dem Capites ude rhythmo . Neglegentius h. l. una cum ceteris commemoratum est caput demensura syllabarum insciiptum, in quo de nrsi thesique rhythmica nihil dicitur, sed de sola positione grammatica agitur producente Syllabam, quae natura brevis est.
20쪽
Ut vero quicunque hanc disputationem persequi velint, ab opinione praeiudicata se continere possint, etiam huius loci verba eaque secundum Keilii editionem p. 42, 7 sqq. in medium proseramus, additis iis, quae de eius lectione et sententia adnotanda videntur. Rhythmorum autem ires sesse disserentias volunt in dactylo iambo et paeone, quae fiunt por ursin et thesin. nam dactylus aequa temporum divisione laxatur, ut et anapaestus: uterque enim peS quattuor temporum eSt. nam ut longa prima dactyli
ut in ilium fini similo inveniatur, et dicunt in arsi et thesi aequalem rationem esse, id est i σον λογον. idem fiet') in dipodia saeta coniugatione binum pedum per choriambum set antispastum, quia quantum in Sublatione habet, tantundem in positione
rhyllimus in iambo dupli ratione subsistit, in qua et trochaica et utraque ionica δ). monosenios funiusJ enim temporis at Sis ad disemon thesin comparatur. etenimiambus a brovi syllaba incipit, quae est unius temporis, et in longam desinit, quae est temporum duum; trochaeus autem contra. eadsem et in ionicis metris dupli ratio 'versatur: nam ionicus απὼ μείζονος incipit a duabus longis et in duas desinit breves; ionicus autem ααδ ελάσσονος a brevibus incipiens in longas desinit . erit itaque in his disernos arsis ad letrasemon thesin '), quia unam partem in sublatione habent, duas in positione, Seu contra'). ergo iambica et trochaica metra, quae in dupli ')ratioris sunt posita, lacla coniugalione binum pedum ad legem quadrupli δ') voea-
Ι) sibi ex mea coniectura Mus. Rhen. VI. p. 158) del. Keilius et Hensius de Iuba p. 1803,
sarilis coni. Bitsehi. Fors. vitium e glossemate syllabis ortum. An adscriptum fuerit graecum ἰ ζ22ὶ idem codd. ita Κρil. item Christ. 3) idem etiam codd. , quod retinuit Hensius; aliter emend. Bergh. 4J Corruptam codd. lectionem non eodem modo emendarunt editt.5ὶ substitit trochaica et utraque ionica codd. Berghius addit metra. Fors. qua et in trochaeo et utroque ionico, sive simile aliquid. 6) ratione codd., quod post me Beroius in ratio mutavit probantibus editoribus. Sed cum cod. B ante eadem habeat qui, fors. Jeg. qui sc. rhythmus) eadem et in ionicis metris dupli ratione versatur. 7) inter hos disemos ad tetrasemon arsis ad thesin codd. , iidem habet pro habent.
8) quia unam - contra seclusit Hensius auctore Christio, qui haec verbis eadem - ratio vel satur olim adscripta esse Voluit. Immo ad pedes trium temporum pertinent, cum partes etiam infra in hemiolii numeri descriptione ad singula tempora reserantur. Itaque in proximo enuntiato postposita sedem suam habebunt, ita tamen ut uv. seu contra huic loco relinquantur, quae nihilominus ex nostra sententia post positione repetenda sunt. West . Metrili P p. 562 temere Scr. alteram pro duas; nunc Keilium sequitur. Nec minus tomere Berghius verba mutavit. 9) duplici codd. Mutatione non opus erat.
iussit: ad legem aequalis, non dupli vocabuntur, vera quidem sententia expressa, Sed nescio an minus aptis verbis. Exspectandum est verbum, quod Graecorum τετραδι respondent, cum quaternarius numerus,
ad quem coniugati pedes bisyllabi revocari possunt, solam aequalem divisionem in rhythmo admittat. An leg. quadrupertiti s. quadrui, Sicut τετραδικη quadrua a leato a Victorino appellatur 2 Respici etiam poterunt quatuor tempora, quae supra ad aequam dactyli et anapaesti divisionem e plicandam adhibita sunt.