Caroli Nipperdeii De locis qvibvsdam Horatii ex primo Satirarvm commentatio altera [microform]

1쪽

aS partis the Foundations os ester Civiligation preservation Project

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbia Universit Library

3쪽

PLACE:

DA TE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPAMMENT

TECHNICA MICROFORM DATA FILM SIZE: taue REDUCTION RATIO: L

6쪽

I AB EX DARUM

AUCTORITATE

TIIEOLOGIAD DOCTORIS AET PROFESSORIR P. G. ET

7쪽

L ssentior iis, qui Morali esse negant ei Versus in paucis codicibus Satirae deci. mae Praemissos neque in scholiis explicatos: Lucili, quam is mendo,us, teSte Catone, defensore tuo, pervincam, qui male factos emendare parat Nersus Hoc lenius ille, quo melior Dir et est longe subtilior illo, qui multum puer et loris et funibus dis exhortatus, ut esset, opem qui ferre poetis antiquis posset contra fiaStidia noStra, grammaticorum equitum doctissimus redeam illuc. Primum enim, si par esset codicum auctoritas, quae non est et eo, quod hi versus in Blandini antiquissimo non legebantur quippe rivos in uno codice Martinio invenerit Crucquius, tamen ii hac una de causa ab hac satira removendi erant, quod praeclarum est illud initium, in medias res nos rapiens: nempe incomposito uixi pede currere erSUS

Lucili,

idem autem ob nempe particulam non vulgari modo positam Obiusiolis ingenii homines offendere et ad explenda ea, quae ipsi requirebant, invitare Poterat; quae simoratius Osuisset, nemo erat recisurus. At haec causa demonstrat Horatium hos versus non OSuisse, cum Ostremam manum huic satirae imponeret; non impedit, quo minus iniit illos scripsisse et postea demum, cum animadvertisset, quantopere alterum Xοrdium Praestaret, resecuisse Videatur. Verum ut hoc quoque negemus duabus causis moFemur neque enim lures recte afferri arbitror, rivare ii versus Horatio indigni

8쪽

iudicentur. Primuin, quod Permulti monuerunt, inguius est et a veritate atque ipsius Horatii sententia saepius accurate exposita abhorrens illud quam sis mendosus deinde non solum ingue, sed aut ineptum aut ira am calumniam plenum, quod hoc se ea re demonstraturum affirmat, quicumque hos Versus eripitit, qui Cato incilii versus male factos emendare paret Neque enim trosecto iucilii manum is corrigebat, sed restituebat remotis vitiis neglegentia vel mala sedulitate aliorum hominum illatis. Quod si haec perspecta a se data opera a Vero deflexit et consilio suo accommodavit horum

versuum scriptor, haec Calumni certe trorsus abhorret ab ea ratione, qua Moratius

eum ubique, tum in hac satira de Lucilio agit Verum qui hos versus composuit, si vere dixit, cum haec scriberet. Catonem rim emendandi. Lucilii poematis iccupatum fuisse, fere aequalismoratii fuerit necesse est Nam id quidem mento facile dubitaverito quin de nobili grammatico Valerio Catone haec intellegenda sint. Quem eum Sumtonius gr. t upillum licentia Sullani temporis patrimonio exutum eundemque ad ex

tremam senectam Vixisse narret non multum a Vero aberrabimus si natum anno si

ante Ch. cum Horatius hune librum ederet, annum quintum et quinquager, imum egisse et prope ad Isin annum ante Christum Vitam produxisse statuamus. Νο autem in postremo eius annos curam in Lucilio collocatam removebimus AL potuit homo dongae postea natus fraudis tegendae ausa, ut ipse Horatius videretur, illam temporis notam onere. Recte, modo hoc teneamus, talem hominem nulla alia de causa videri posse hos vex-sus adiecisse. Di, quod articula nempe initio satirae posita offenderetur. Manc autem ingenii imbecillitatem mihi quidem non tersuadetur in eum cadere qui illos versus composuit, qui quidem, cuicuimodi sunt, certe hominem istendunt in litteris mon vulgaribus versatum et solvendae difficultati certe non gravissimae parem. Quod si hi versus omnino non sunt ad fraudem faciendam compositio sequitur primum ut vera sit

illa temporis nota, deinde ut non a scriptore hic ostii sessi ab alio homine aliunde translati sint. dic igitum statuo. hominem quendam satis stolidum offensum particula nempe in ipso exordio ollocata, ut desectum, quem sibi repperisse videbatur, expleret, ex poeta Horatii fere aequali et eandem in oesi sectam secuto, qui et ipse de Lucilio Iongiore carmine egisset, huc transtulisse Versus illos usque ad verba grammaticorum equitum doctissimus atque hos versus Verbis ut redeam illuc a se ipso interpositis

Horatianae satirae agglutinasse, quamquam haec ostrema verba e se reprehendenda non arbitror, quibus satis recte os paulo longiorem digressiorum de grammaticorum equitum doctissimo rediri ad Lucilium significatur, adeo ut non repugnem, siquis haec quoque scriptori priorum Versuum tribuere malit, quibus ille ad suum propositum regressus sit. Qui poeta ab interpolatore expilatus quo nomine fuerit, ignorabo equidem, donec probabili aliquo indici cognoro quod adhuc nullum esse arbitror sanis quiden hominibvs. irchneri, quem haec Furio Bibaculo tribuere apud Linkerum egi, me nihil habere praeter rimam artem novae editionis moneo cuius rei me Paenitebit, simulac me discere aliquid otuisse ex reliquis artibus edoctus fuero. Nec me a sententia modo proposita demovet quod rellius Frontonis aetati hos versus tribuit. Qui quidem nullum argumentum eius rei, de quo dicere opus sit, proposuit; sed in Verborum usu cum omnia Horatianae aetati conveniant, inest tamen unum aliquod, quoui poterat rellius, at hoc ipsum, ut arbitror, non a poeta, sed a libraliis prosectum. Nam . G in luribus atque antiquioribus codicibus legitur Gortitus in resuluis, quod posuimus, exhortatus. Atque illud quidem ferri non posse recte demonstravit Horkelius Analecto Horatianorum . i5 hoc, si aut ipsum verum est aut reliqua recte habent, assive dictum accipiendum est. Qui usus antiquiori sermoni conveniens potuit sane ab homine Frontonianae aetatis reserri, ab Horatiana lane abhorret Xam ut eos mittamus, qui horto Osuerunt, lautum Asin. ΗΙ. animus hortat et Claudium Quadrigarium p. Xon. p. 72, hos cohortarent, haec sunt certa illius usus exempla: at ap. Geli. XV. 13, 5 exercitum cohortatum eduxit Cassius, quem hoc ipsum non Cassium Severum, sed Heminam esse evincit, ap. Prisc. Hl. 5adulati erant ab amicis et adhortati Varro p. eund. VIII. 20 ab amicis hortaretvm Apuleius eiam. IX. 662 Oud canes in eorum exitium inhortiato8. Verum non solum in hoc verta hic haereo. Nam quod dixit poeta hoc lenius ille, certe significare noluit, quae non nullorum sententia vit, enius Lucilium emendasse Catonem. Si enim lenius emendasset, auca vitia inesse significasset, quod contrarium est Verbis quam Si mendoSus; et quod caput est, id requiri apparet, ut comparentur inter Se quae defendendi Lucilii causa egerint Cato et ille grammaticorum equitum doctissimus; quorum si uterque emendabat Lucilii versus male factos, non tantum teste Catone, sed

9쪽

utroque per icturiis erat Poeta, quam mendosus esset Lucilius, et is certe magis audandus erat, qui aeriter emendabat hic enim subtilius iudicium ex sententia poeiae ostendisset, cum plura vitia in Lucilio deprehenderet. Itaque hoc ante entu est accusativus pendens ex verbo facit cogitatione supplendo, et haec fuit Oetae sententia, lenius agere Catonem, qui emendaret Lucilium, quam illum alterum, qui alia ratione Lucilio subvenire studeret. Atqui quo modo hic subvenerit, nihil relatum 1egimus id Iegimus, quid passus sit. Rectam Igitur viam ingressum puto Reifigium sive ante eum Missium, qui puerum scribendum coniecit et Orbilium hic describi iudicavit. Atque is salsa opinione ductus, Horati hos versus esse, data opera puerum Posuit, ut is similiter hic de se praedicaret atque epist. IL I, 7 notis versibus: memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare. Sed quicumque haec scripsit, singularis numerus puerum serri nequit. Xam si horum versuum scriptor ipse esset ille, quem Orbilius antiquis poetis opem ferre voluisset, non diceret contra fastidia nostra, ut se ipsum includeret. quidem ita hunc Oetam scripsisse arbitror:

Hoc lenius ille, quo melior vir et est longe subtilior illo, qui multum pueros Oris et funibus udis

exhortatus, ut 8Set, opem qui ferre poetis antiquis posse contra fastidia nostra, grammaticorum equitum doctissimus. In quibus qui non nominativum, sed ablativum sive adverbium esse puto id quod post puerum fieri non poterat. Quod si non apertissime dictum videatur, condonabitur huic poetae quem hac ipsa re, quod alia quoque in e vituperanda sunt, Oratium non esse intellegimus. Hoc igitur dicit Cato Lucilii versus male saetos emendat, hic alter unum habebat, quo antiquis Poetis subvenire posset, lora et funes. Neque dubito ne ego quidem, quin haec de Orbili dicta sint quem clarum saevitia fuisse Suetonii verba ostenduntur. 9 Fui autem naturae acerba non modo in antisophistas, quos omni

sermone Iaceravit, sed etiam in discipulos, ut Horatius signisca plagosum eum appellans, et Domitius Marsus scribens Siquos Orbilius ferula scuticaque cecidit. Pro quibus quod hic Oeta lora et funes udos posuit, plane sui similis suit, quippe

quem a Lucilio quoque modum egressum iudicaVerimus Orbilius autem cum Onsule Cicerone quinquagenarius fuerit et rope ad centesimum annum vixerit, vitam produxit usque ad annum fere 3 ante Ch. n. idemque cum equo meruisset, recte eques appellatur. e magnam famam quidem qua eum docuisse Suetonius reseri, omisit hic poeta, sed hanc famam irridens adiecit illa grammaticorum equitum doctissimus; quae verba Per appositionem ad posset reseruntur.

V. 35 sqq. Scilicet oblitos patriae patrisque Latini,

cum Pedius causas exsudet Poplicola atque rvinus, patrii intermiscer petita verba foris malis Canusini more bilinguis'

sere omnes scholia secuti duos homines ab Oratio commemorari statuunt, Pedium Poplicolam et Messallam Corvinum. Plerique autem id quoque accipiunt, quod Aeris hos fratres fuisse reseri, ita ut Poplicolam a Q. Pedio consule anni ante Ch. n. 43Eodemque anno defuncto, adoptatum esse statuant. Huic autem Q. Pedio ilium fuisse scimus, qui Dater essallae non esset, ita ut, qui scholia sequuntur, eo OmΡellantur, ut Praeter hunc filium fratrem essallae a Q. Pedio ascitum existiment. Sic enim linivs reser hist. nat. XXXV. 4, 2l: Cum P. Pedius, nepos Q. Pedii consularis triumphalisque et a Caesare dictatore coheredis Augusto dati, natura mutus E et eum Messalla Orator, eae cuius familia puer avia fuerat, picturam docendum censuit. Si enim pater huius muti pueri frater essallae fuisset, cur Plinius remotiorem cognationem commemoraret omissa roxima At unum fratrem Μessallae fuisse Horatius demonstra v. 93 huius satirae, qui hac compellatione Mes saIIa tuo cum fratra uti non poterat, si Iures fratres habuisset Messalla: unde enim, quem fratrem diceret, intellegeretur unc autem unicum essallae fratrem non Pedium quendam Poplicolam, sed L. Gellium Poplicolam fuisse constat, de quo sta-

10쪽

iiiii dicam. vllis igitur artificiis emci potest, quin falso scholia de hac re retulerint. Sed Heindorsius, ut tamen duos illos homines a scholiis commemoratos teneret, filium Q. Pedii consulis anni 43 a matre, quam Plinius ex Messallae familia suisse ait Poplicolae cognomen assumpsisse statuit. Quo invento fruatur, qui volet ego hoc sequor, quod Pediunt Poplicolam Praeter oratii scholia nemo novit, tres vero homines hoc tempore vixisse constat, Messallam Corvinum, Q. Pedium, filium consulis anni 43, Patrem muti filii, de quo Plinius refert, L. Gellium Poplicolam, fratrem Messallae et cum horum nomina apud oratium reperiam, hos tres ab eo commemoratos iudico. t L. Gellium Poplicolam, de quo nihil inaudivisse interpretes Horatii videntur, initio easdem partes atque fratrem Corvinum secutum, Primum Bruto, deinde Cassio insidiatum esse, et cum ab his ollae matri et fratri concessus esset, ad OctaVianum transfugisse, anno autem ante, quam haec satira ederetur,

36 ante Ch. n. consulem fuisse referunt ep. Liv. 22, Cassius Dio XLVII. 24. XLIX. 1 fastique consulares. At nequid hoc loco non temptaretur, fuerunt, qui Po-r,licola Corvinus coniungendum utarent, et rellius etiam Messallae Poplicolae nomen fuisse asseverat, e rePetit hoc quoque mira TeVerenita ruegerus, cui opto, ut meliorem huius rei auctoritatem reperiat. Νο deerunt autem, ut spero, qui in posterum ita mecum hunc Versum distinguant: eum Pedius reusas exsudet. Poplicola atque

Corvinus.

De atque particula monui commentationis I p. 12. Iam pluribus locis demonstravimus, quam caute utendum esset oratii scholiis, quamquam in iisdem quaedam bonae frugis latere Perperam ab interpretibus neglecta aliis exemplis robavimus. inima autem fide digni sunt ii, qui de personis Horatianis scripserunt quibus verbis a Scholiasiis producuntur quos certum est longe plurima finxisse et ineptissimis mendaciis commentarios oratianos implesse. Maxime insignia eius rei exempla sunt Petillius Capitolinus, de quo ne iiterus quidem scholiis credidit inmiegerus autem Veterem fabulam in usum scilicet scholarum repetiit et Fannium, ab orat sat. I. 4, 21. 4. 10, 34 commemorati, de

da sunt quattuor diversae fabulae ab Acrone relatae, non pauca illa, quae in excerpta Crucquiana recepta sunt, ut et quo modo illud hominum genus in fingendo versalum Sit, cognoscatur, et qua auctoritate tam male de praesectis publicarum bibliothecarum, quae rimae Romae constitutae sunt, existimetur, ut ineptum convivam Irigellii Hermogenis, ut appellatur ab Horatio 10, 87, recepisse videantur. Atque si recte, ut equidem arbitror, nulla primi libri satira post annum 5 ante Ch. n. edita iudicatur, una tum erat Romae publica bibliotheca ab Asinio Pollione anno 39 in Atrio Libertatis constituta, in quam cum ille ex vivis unius M. Varronis imaginem reciperet, ut linius reser hist. nat. VI l. 30 Illi, putabimusne vivo Pollione evndem honorem concessum esse Fannio sive hanc satiram aliquot annis os editam concedere licet, num id factum credemus in bibliotheca Octavia, quam anno 33 u. blicatam esse Dio XLIX. 43, praesectum accepisse C. Melissum Suet. gr. 2 tradunt At tres ex illis nugatoribus de auctoritate et imagili senatus consulto anni data narrant. Apparet igitur eos de bibliotheca Palatina cogitasse, quain anno 28 demum institutam esse ex Dione constat LIII. 1, in qua in clipeis imagines auctorum ostias eumque honorem Germanico mortuo a Senatu decretum esse Tacitus

ab exc. d. Aug. II. 36 et 3 demonstrat. Sed id tamen recie in scholiis legitur: nnius, cui ultro delatae sunt capsae, ut suos libros mitteret. Aam verba beatus Fannius ultro delatis capsis et imagine neque ita interpretari licet, ut Fanni capsae et imago oblatae sint, quibus domi suae uteretur, qui honos non magnus fuisset neque certe homines egendorum Fannii librorum cupidos ostenderet, quod agitant proxima:

Cum mea nemo

scripta legat;

neque ita, ut ipse Fannius capsas et imaginem in aliorum bibliothecas detulerit, neque ut amici hoc fecerint: nam ne haec quidem proximis Verbis conveniunt, ostrema interpretati ne ultro quidem vocabulo. Itaque privati homines capsas et imaginem se faciendas curaturos Fannio polliciti irant hoc enim est deferre, antragen9 si