장음표시 사용
11쪽
iis suos libros concederet, quos illis eapsi . inclusos rana cum imagine in suis bibliothecis reponerent. Sed, ut fit, ut ii, qui mendacia fingunt, ingenii inopia saepius ad easdem res relabantur. Ita hos quoque homines, qui de personis Moratianis scripserunt, in tertia satira bis AL Antonio triumviro et urbe Alexandria mist exornandas fabulas suas usos reperimus am et Sisyphum commemoratum alii lepotem, si Mis placet, Antonii vel nescio riua cognatione aeum iso coniunctum valde inimcorrupta sunt Acronis verba , alii pumilionem eiusdem fuisse tia liderunt, ij quo epidam narratiunculam ei Alexandriae gestae adiciunt excerpta Crucquiana: et Euan- uirum . de quo vos legimus, Iasten et caelatorem ab Antonio Athenis Alexandriam, ab ugusto capta Alexandria Romam abductum. Et de Sisyptio omnem crediderunt,
de Euandro complures recte negaVerunt, quamquam argumentis non satis idoneis usi. Sed cuni Horatius v. 4 his verbis utatur:
u cibortivus fuit olimSisyphuS,
apparet eum non dicere de homine paucis annis ante mortuo, ut vel is statuere cogitur qui hanc satiram solus ad annum 4 detrudit, Franciscus Ritterus, nedum illa somnia conveniant tempori rectius constituto, anno 3 vel 38. Commemoravit poeta hominem dudum mortuum, sed fama celeberrimum, de quo legerat, ni fallor, apud aliquem admirandorum scriptorem Idem cum v. 9 sic scriberet: menSave catillum
Evandri manibus tritum deiecit, nihil potuit aliud significare nisi vas ab Arcade illo Evandro, antiquissimo Romae incola, usu detritum. Nam sanus quisque homo, quae legit, simplicissima et maxime obvia sententia accipit; cui generi cum scribat bonus poeta, necessario, siquid aliter, atque vulgo fit, intellegi vult, huius rei indicium aliquod ponendum utabit. At celeberrimus et vel pueris Romanis notus Euander erat Arcas ille pervagatus Verbi, quod est terctre, usus, quem supra posuimus. Itaque eum plastes Euander et catillum torno tritum nulla re indicetur, iniuriam poetae faciemus, si haec pro illis substituerimus Sed vel in nostris Icholiis quibusdam Iocis una cum mendaciis χο-
rum, qui de ersonis oratianis Scripserunt, saniora servata sunt Velut ad eiusdem tertiae satirae v. 85 sqq.
odisti et fugis ut Rusonem debitor eris,
qvi nisi, cum triStes miser Denere calendae, mercedem aut nummo undeunde extricat, amaras
porrect iugulo historias captivus ut audit, conficia haec sunt quae Orphyrionis verbis reseram: Octavius Ruso usi sunt nugatores Cn. Octavi Rusone quaestore a Sall. Ivg. 04 commemorato iacerbus faenerator fuisse traditur idem scriptor historiarum, id quam ivdiendas signi a solitum fuisse cogere ebitores vos At Acro hanc aliorum sententiam diciti alii, ut idem resert historias interpretati erant convicia. Qua sana ratione spreta recentiores interpretes omnes illas nugas secuti sunt Itaque iidem cum apud nostratem de faeneratore quodam 'egerint: incine schvluner behommci prodigiem a. 4siren, eum faeneratorem contiones sacras aut habuisse aut scripsisse existimabunt Mic quoque illud tenendum erat, quod antea monui: clam mira res est faenerator pecuniae idemque historiarum scriptor gloriae cupidus, ut Horatius, si veras historias hic intellegi voluisset, hoc non potuerit non aperto aliqvo indicio significare. Puto apparere, quam foeda superstitione laborent, qui audacia mendaciorum ad credendum compellantur, et u illi homines, qui de ersonis Horatianis scripserunt. nulla in con singendo religione neque modo si plura atque accuratiora se comperisse simulant, em maiorem iis filem habeant. Videbantur rantem haec raemittenda, quo certius eorundem hominum graVe mendacium convinceremus, quo cupide accepto insignis iniuria laeta est egregio suidam loetae Romano mon solum in moratii interpretibus omnibus, sed etiam a scriptoribus historiae litterarum Romanarum praeter unum Godofre-
historiae litterarum Romanarum iterum editae . 462 operae pretium putavimus eandem quaestionem uberius Pertractare, ut error a viro doctissimo notatus funditus tolle
12쪽
midus Alpinus rugulat dum Memnoni dumque defrigit Rheni luteum caput,
Acron interpretatur Hes Bibaculo, ut recte mentietus etiam in excerptis Crucquianis restituit, cum Crucquius rivalem Osuisset: forpurio ad Gornelium quendam Alpinum refert. Sed sat II 5 40: seu pingui tentus ma8οFurius hibernas cana nic conspuet Alpes. uterque Furium Mibaculum cirrideri consentit, cuius hic versus uerit in pragmatia
Iuppiter hibernas cana nive conspuit Alpes. Xeque id dubitandum videtur, quin idem Oeta utroque loco irrideatur, eum et tumidus atque inflatus homo utrobique comi temoretur ita enim et iurgidum et ingui tentum mas interpretor, non Ventre tumente, quia proxima de carminibus hominis agunt), et Rhenus atque Alpes idem argumentum demonstreiit. Id quoque recte interpretes ex utroque loco desumpsisse arbitror, hunc Oetam scripsisse Aethiopida et libros de bello Gallico nam pragmatiam ne ineptissimus quidem Latinus Oeta dixerit. Sed de Furio Bibaculo ernego. Primuin enim praeter scholia Horatiana nemo hunc pica
carmina composuisse auctor est Xam Perverse Melcherius in Oetarum Latinorum reliquiis . 353 eos versus, quos ex Furio Antiate roseri Gellius XVIII. II, huic E-
baculo tribuit. Quos versus novorum verborum inchoativorum deliciis insignes quod a gravitate illius temporis, quo Furius Antias Vixerit, abhorrere utat, Plane contra est. Xam C. Marii et L. Sullae aequales non pauci, cum nequaquam omnia antiquitatis et ruris vestigia detersissent, tamen ita in quibusdam rebus elegantiam, leporem, argutias, sestivitatem assectabant, ut gravitatem et vim et robur neglegerent. Quae res in praecipuis auctoribus C. Titio et Caesare Vopisco a Cicerone notata ad quem Iu- sum atque inestias rocesserit, ea ostendunt, quae ex Laevii et Cn. alii carminibus supersunt, quae alii tempori nisi huic tribuere non licet neque enim profecto ille Cn. Mattius idem est atque C. Matius, Caesaris et Augusti familiaris. Sed non solum nemo praeter scholia Horatiana Furium Bibaculum epica carmina composuisse tradidit, verum etiam omne certe longum et historicum epos, quales libros de bello Gallico
poetae ab Horatio notati suisse necesse est, quos Caesaris res gestas comprehendisse nemo negaverit, lane a genere oeseos abhorret, quod Bibaculus secutus est. Fuit enim ille ex eorum Oetarum numero, qui Alexandrinos potissimum secuti simul et in oratione et in versibus componendis ab antiquiorum Oetarum Omanorum OnSuetudine discedebant, retenta illa ab utroque Varrone, Lucreti ipsoque Cicerone, qui hosnOVO Vel εατεοους Romanorum ortas et vituperat et irridet Tusc. III. 9, 5. r.
48 IGI ad Att. VII. 2, t. Apparet id praeter hendecasyllabos Catullianis simillimos
ex coniunctione eius cum Valerio Catone, quem Suetonius resert eridoneum Praeceptorem visum esse maxime ad Poeticen tendentibus, quem Cinna nostrum appellat, cuius qui ex duobus carminibus supersunt versus hexametri I83 lane habent novorum poetarum colorem, ita ut dubium non sit, quin hic huius generis raeceptor fuerit aqua re non dissentire putabimus, quod idem Lucilium emendaverit neque pessime de eo iudicarit. Sed cum Bibaculus apud Suetonium summam prope Catonis Senectam commemoret, comparantibus, quae de huius aetate supra monuimus, Hieronymum salso illum anno 99 natum referre apparebit, maiore etiam errore, quam quo Catulli tempora decem annis reiecit: nam Bibaculi annus natalis minimum viginti annis promovendus est. Hi igitur nox poetae omnes minora carmina composuerunt maXime amatoria, iambos, epigrammata et quia toti fere in hoc minuto et leviore genere erant Horatius sat Ι. 0, 27 despicit homines nil practer Caivvm et doctos cantare Calviluum in epico genere et ipsa minora et fabulas magna doctrina XOrnatas, non historiam tractantia, ut Catullus epithalamium Pelei et Thetidis, Calvus Io, Cinna myrnam Xon est igitur probabile ab hac consuetudine recessisse Furium Bibaculum. At iam insignis is fuit in uno genere poeta, ut, si mala carmina pica composuiSSet, Vel miraculi causa hoc tacitur non fuerint, qui eum laudant, ita ut utraque re, et dentio omnium praeter scholia Horatiana et ipsius in iis carminibus, de quibus conbiat praestantia, aut nullam epos eum composuisse, id quod verisimillimum est, aut, siquid ex hoc genere composuerit, certe non ea composuisse, quae Horatius reprehendat, Vm-catur. Nihil autem constat nisi iambos et epigrammata ab eo scripta nam ne ama' toria quidem carmina comPosuisse, quae omnes eiusdem sectae cum illis coniunxerunt,
13쪽
Ovidius ostendi trist. II. 42 sqq. ubi inumeratis omnibus, qui ante ipsum amores
cecinerint, Bibaculum non commemorat, nisi sorte est inter eos, . . quorum libris modo dissimvlata Perillae nomine nunc legitur dictu Metelle, tuo. Verrem in amitica, io est mni maledica oesi vii raestantissimus. Atque Iai non nihil dis, enito a Berntiari VO cui obfuit ut puto, quod cum primum historiam litterarum Romanarum ederet et ipse secutus erat scholia Horatiana quo minus ne nunc quidem situm Iocum huic ortae tribueret. Ita enim iudicat Quintilianus X. I, 96: Iambus non sane a Romanis celebratus ηι ι proprium opus quibusdam interpο- situs evius acerbitas in Catullo Bibaculo in Hortitio, quamqvam illi epodos intervenit non reperiretur. De Postremis Verbis non disputo, quae in codicibus corrupta ita recte ab aliis eniendari Statuo hoc apparet in iambica oesi omnium poetarum ante Horatium Quintiliano Praestantis imos viso esse Catullum et Bibaculum. Quod quale sit restius aestimabit, qui ne Calvum quidem cum eo comparari reputaverit, cuius erant noliilissimi iambi, leni ingeniis animi, ut Seneca ait conir. VII. I9 7. Al-que similiter cum Catullo coniungitur apud Tac ab exc. d. Aug. IV. 34 ciarmina Bibaevi et Catulli referta contumeliis Caesarum laguntur; quae simul ostendunt recte nos de aetate Bibaculi statuisse neque enim homo fere sexagenarius in Octavianum, qui primum anno 44 ad rem Publicam accessisset, multa composuΘrit. eque
aliter Diomedes . 482 P. rvius cur minis iamlium dicit praecipui scrip ores apud Graecos Archiloehus e Hipponua, rapti Ιἰοmanos Lucilius e Cia ullus et Horatius et Bibaculus. Qui consensus satis Stendit Omnium criticorum hoc fuisse iudicium, ut ante Horatium Catullus et Bibaculus omnium Praestantissimi iambicae O seos auctores existimarentur. eque hanc ei gloriam non magis quam alerio Catoni suam.
detraxerit Messalla Corvinus quem Suet. gr. 4 in quadam epistula scripsisse reser non esse sibi rem cum Furi Bibaculo, nec cum icida quo uiam au litteratore Catone; dixit autem paulo contemptius ipse nobilissimus in homines genere ignobiles neque a re familiari beatissimos. Sed immerito Bernhardvus ileni tantum Bibaculi laudandam putavit. Cuius quod acerbitatem commemoravit Quintilianus secit hoc, quod summani hane amborum scriptoris laudem putaret, non quod solam huius poetae. An sola acer-
hilate censetur Catullus Quo non inferiorem fuisse Bibaculum in quibusdam carminiabus elegantia, iucunditate, gratia Versus ostendunt de Valerio Catone a Suetonio relati gr. 1 tantum a Bernhardyo dissentio, aculeis magis quam gratia conspicuos dicente. Quorum versuum prioribus nihil mea sententia potest esse dulcius alteri de Catonis dissicultate rei familiaris tanta cum estivitate et tam insigni hominis laude iocantur sine ulla malitia, ut gratis,imi esse debuerint nobili grammatico, cui familiaris aupertas neque summuni malum videretur neque udori esset. Satis mihi demonstrasse videor tam insignem hunc fuisse Oetam, ut eum non irrideri ab Horatio certum sit. At quis sui ille ab oratio notatus Furius Alpinus nescio quis, certe iis ipsis nominilius, quae apud Oralium egimus, Fabiis, Crispinis, Fanniis, Cassiis Etruscis aequiperandus. Eius versum fuisse Iuppiter hibernas cana nive conspuit Alpes, etiam non lecto eius libro Horatius ipse docebat; et ut Quintilianum, qui eundem una cum capitis nivibus ex Horatii carm. IV. 3, 2 affert, memoria deceptum ipsius Horatii hunc Versum existimasse Remotum est igitur ultimum exemplum hominis sicto
nomine ab orati perstricti, ostquam de Mauhino 1. 2, 25 dixit icolaus Iadvigius Ρusculorum Priorum . 33, quem omnes secuti sunt Praeter Κruegerum, qui hoc quoque in usum scholarum retulit. Atque advigius hoc rectissime monuit, totum illud fictorum nominum genus plane a satira Romana abhorrere reliqua eius argumenta non adeo firma sunt ut auctoritate magis imposuisse Horatii interpretibus videatur, qua eos facilius moveri quam argumentis non hoc solum exemplum est. Quo mihi exoptatius est de Furi Alpino eandem ante me sententiam tulisse GodOsredum Bernhardrum.
Verbis de turgido Alpino modo tractatis haec subicit Horatius sal. I. 0 4b:
haec ego ludo, quae neque n aede Onent certantia iudice arpa, nec redeant iterum atque iterum spectanda theatris. Duplicem horum Verborum rapuist interpretes explicationem degimus quam rutramque etiam in scholiorum consus relatione dinoscere dicet aut enim omnia interpretantur de poematis scenicis, quae rimum Tarpa probat deinde in scenam venerint, inut
14쪽
priora de quocumque genere recitan orum carminum, altera de sabulis in scena age dis, nisi quod uestemannus omnia de recitandis aut in aede aut in theatro carminibus accepit, quem fugit, ne alia proseram, Vocabulum spectanda, neque Ovidium
E mea sunt populo saltata poemata cie C,
saepe oculos etiam etinuere tuos, quem locum Protulit, ut omnis generis carmina in theatro cum gestu et motu verba exprimente recitata robaret, antomimos commemorare Perspexit. Et Priores sequuntur ea, quae excerΡta Crucquiana servarunt, nulla carnaina in scenam esse delata , nisi
quae recitata a Poetis a Tarpa aut alio ex quinque iudicibus essent robata. eque haec e se improbabilia dixerim, cum eiusdem Sp. Maeci Tarpae iudicio antea subiectas esse fabulas, quae Pompeii vilis anno 1 gerentur, Cicero auctor sit ad lam. II. I. l. Sed aliis rebus hic fraudis convincuntur. an hi de solis fabulis scenicis diceret Horatius, qui illam Tarpae robationem ab agendis sabulis Separare Poterat, eum hoc unum fabularum scriptoris interesset, ut agerentur fabulae An iam in eo aliqua gloria erat, quod Libulae Tarpae iudicio subicerentur Minime vero qui enim his iudicibus ullam fabulam non lectam reicere licebat Aut quo modo Horatius utramque rem ita commemorare poterat, quasi fieri potuisset, ut is, qui sua carmina illis iud cibus examinanda Proposuisset, ea non agi in scena voluisset, cum illa re, ut hoc fieret expeteretur At alia sententia enuntiatorum duplici articula neque coniunctorum esse non Potest. Apparet Horatio, , haec omnia de sabulis scenicis posuisset ita dicendum fuisse quae non, cum certaverint iudice arpa, redeant iterum atque iterum spectanda theatris, aut quae non certent iudice arpa, ut redeant et q. s.
Deinde qui sebat, ut hi quinque vel sex viri fabulis probandis iudicarent in aede
Putes ad hanc rem modicum cubiculum suffecisse, quod iudices et Oetam reciperet, vel si frequentia admitteretur et publico loco auctoritatis causa opus Videretur, certe non locum sanctissimum personuisse turpissimis comoediarum et mimorum actibus Scholiasiae aut urbis Romae aut huius satirae temporum, ut solent, immemores hoc factum dicunt, Aero in Museo aut Athenaeo, excerpta Crucquiana in aede Apollinis seu Musarum, hoc est Apollinis Palatini, undes detruncata in Acronis et Porphyrionis re-
liquias venii aedes Musarum. Et eius modi recitationes. fieri potest, mi habitae sinii bibliothecis aedi Apollinis Palatini et athenaeo adiectis; sed tum Moratius Iaee
scriberet, illae non erant: in aede saetas esse incredibile est Atque haec illam illis obstant, qui . 4 de recitationibus omnis generis intellexerunt, auditoribus corrogatis a privato homine habitis. Numquam enim eae in aede habitae sunt, id quod religionem loci reputantibus ipsa re alere debebat: ut operam cluserit Franciscus mitterus de truncata scholiastarum verba de Vetere aede Herculis Musarum a Fulvio Xobiliore dedicata interpretatus. 'am quod Fruegerus rabusus est Versibus epist. ΙΙ. 2, 4 sqq., iam dudum recte ii explicati sunt de bibliotheca Palatina, quam illi poetae, quos II
ratius inducit, vatibus Romanis eo nomine dignis vacuam iudicent Unum carminum genus sonare in aede Romana poterat, mimirum quod in culti deorum diebus festis celebrandis caneretur, quale ipse Poeta Postea composuit carmen saeculare. Talia igitur carmina hic significavit poeta. atque ita aptissime coniunxit a Porseos aenera. quae cantu et actione ad frequentis opuli aures atque oculos teriai magnam poetae in Vulgus commendationem afferrent, Hyrica carmina , elatissima et sabulam scenicas. Sed quia ad illa perite audienda non vulgari iudici et musicam atque loetices subtiliore cognitione opus erat et erit maxime illos cantus frequentabant. dixit haec certantia iudice arpa, hoc est poetam his carminibus contendere ut severorum et peritorum criticorum iudicium auferant et ab iis aliis eiusdem generis traeserantur. Sp. Maecius Tarpa autem, qui anno b cum Pompeii Iudi fabulas robaret, non otest videri quadraginta annis minor fuisse, cum haec satira scriberetur, sexagenarius, cum ab Horatio in arte poetica v. 387 commemoraretur, octogenarius suit, si usque ad hoc tempus supersuit: nam id certe Vere dixit Benileius artem poeticam in ultimis esse 1 oratii carminibus et aecium ibi figurate pro quovis erit iudice toni, cum etiamsi superfuerit, tamen decrepitus senex Iudicis offici, fungi nequiverit. Sed qui scholia Horatiana cognoscere cupiunt, ii Perae relium facient, si ea quoque Perlegerint, quae Acro de Tarpa Iudi magistro et veteribus Iudi magistris in aedibus sacris docentibus
15쪽
comis tragici mutat Lucilius Atti,
non ridet versus Enni gravitate minores, cum de se Ioquitur non ut maiore reprensis 'recte icolaus advigius opusculorum triorvin l. 106 ast scholiorum explicationem redeundum demonstravit. Sed miror neque ipsum meque los eum illos animadvertisse huic explicationi repugnare indicativum cum larticulae radiunctum quae ripsaeausa videtur superioribus fuisse a scholiis discedendi. am huic articulae, cum significetur aliquid, quod superioribus comparetur et diversa quadam sui natura illa Ie-niat et quasi compenset vituperat enim iucilius Attium et Ennium, in se illis non
Praesern necessario adiungendus erat coniunctivus: cum radiuncto indicativo hic nihil
significare Potest nisi quoties, quod ineptum est Recipiendum est igitur, quod in codice eramanni egimirchnerus refert, dum. Breviter sententiam Hicam de loco vexatii sim, huius satirae, qui legitur inde V. 72: fueri Lucilius, inquam, comis et urbanus fuerit limatior idem quam rudis et Graecis intacti carminis auctor
quamque poetarum seniorum turba.
Acquiescunt nunc lierique in Meindorsii explicatione, ruberius exposita illa a Carolo Friderico Mermanno, ut Moratium hoc significare iudicentes fuerit Lucilius limatior,
quam e Pectari Poterat, cum esset auctor carminis rudis et Graecis intacti. Et sane,
si rudi et Graecis intacto carmine satira Romana significatur. hoc verissime vidit Heindorsius, huius auctorem hic non ilium dici Ossae quam Lucilium. am quidquid contra dicunt Bernhardyvs historiae litterarum Romanarum p. 49 et Vahlenus
Ennii sui i. LXXXIII. Moratius, qui v. 56 Lucilium satirae inventorem dixisset,
nullum loterat alium siusdem luctorem existimare Aeque enim merntiardo o concedere possumus Ennium auctorem satirae dici posse, uix primum poemata Vario argumento variisque numeris hoc nomine appellata composuerit. Lucilium eiusdem in-Veniorem, quia propriam huic generi Iegem et normam imposuerit. umquam enim
Latine auctor appellatur qui alia ae agenda. ita ut ipse nolit, in causa est, ut
alteri aliquid in mentem veniat. Auctor potius inventorem comprehendit vel siquod discrimen statuere licet, inventor auctore prior est, ut, quod ille excogitaverit, hic primus agat eaque re alios, ut se imitentur, permoveat. Sed neque Horatius neque ullus alius paulo antiquior homo Romanus Ennium ulla ex parte satirae Romanae auctorem uiavit. eque enim solum oratius nusquam Ennii in hac re nomen ponit, sed huius libri , , ubi exponit, quos secutus sit Lucilius, antiquae comoediae Atticae poetas commemorat hinc, inquit, Omnis pendet Lucilius, hosce seculus mutatis tantum pedibus numeriSque. Satisne perspicue significare videtur nihil Lucilium debere Ennio Nimirum Horatius et omnes post Lucilium Romani id, quod saturam appellare consuerant, Plane diversum putabant ab Enniana satura, tam profecto quam ab antiquis illis scenicis saturis, de quibus Livius dici VII. 2. Itaque cum saturae nomine uterentur, unam Lucilianam intellegebant, id est eam, quae ad mores hominum eiusdem aetatis referretur, et quidquid ageret, sive itinera describeret, sive grammaticae rationem me daret, ad hos respiceret. Sic Quintilianus X. 1, 3 primum dicit de salira, quia hoc solo nomine posito satis apparebat, quam diceret; postea, ubi de Enniana et Iarroniana acturus est, subicit alterum illud etiam prius satirae genus. Similiter vel Diomedes p. 482 . discernit satiram , quae nunc dicitur et quae olim Docabatur. Horatius igitur, ubicumque satiram nominavit, Lucilianam dixit, de Enniana ne cogitavit quidem is enim erat tum eius vocabuli usus, ut Enniana nisi aperto indicio adiecto intellegi omnino nequiret. Et nuna, qui Ennium hic inserunt,
huius satiram putant intactum Graecis carmen sitisse num Graecorum neminem Oe-Inata Vario argument et variis numeris scripsisse assirmabunt Denique si auctor ille rudis caramnis est Ennius, necessario poeta Seniore Proximo VerS Commemorat Enni seniores accipiendi sunt. Flagitat hoc orationis Orima, quae coinParativum ad Proxima referri iubet sagitat sententia: nam si intellegerentur Lucilio seniores, ipse Ennius in horum numero esset. At quot tandem ante Ennium Romani Poetae fuerunt, ut turbam eorum commemorare liceat Equidem neminem novi
16쪽
quod Ennium excludunt. ita concedendum non est verba moratii uia. ut voluerunt, intellegi p-e 'am primum arammatica rati, hoc non patitur, inuae duplici tantum modo verba accipi sinit, ut aut auctor ille sit alius atque Lucilius, aut si est Lucilius, hic se ipso limatio dicatur. Iloc vidit Meinekius, sed ion vidit hac re
illam explicationem everti. 'eque enim quisquam se ipsum superare dici potest. nialia, ut quibusdam sui partibus melior esse rivam reliquis dicaturi aliter enim deerit ille, quem ipsum dicimus At hoc plane ab hoc Ioco alienum est Sed ne sententia quidem horum ipsorum verborum Lucilium intellegere sinit. am si auctor ru-- et Graecis intacti carminis significat eum, qui satiram Romanam invenit et primus carmina eius generis composuit, non huius armen, sive Lucilius est sive E nius nam hunc quoque praeter superiora etiam haec excludunt , inde et Graecis in-iscium dicitur, sed totum genus, non solum omnes satirae, quae adhaes compositae sunt, sed etiam siquae postea componentur quia hae res cum ipso gener atque natura satirarum eoniuncta' sunt Quod ineptum esse apparet, nisi forte Horatio suae satirae rudes videbantur Sensit hoc Hermannus dixitque rude nihil aliud signiscare quam novum. At nihil egit profecto nam rudis semper est arte destitutus, atque ita sane homo incorruptus vel alia res cum laude dici potest in litteris quodcumque idedicitur, vituperatur. Neque ego, quamquam hoc minus premam, saliram puto Horatium dicturum suus intactum Graecis armen, qui et 4, 6 et huius satirae v. 24 totumhoe genus ab antiquis Atticorum comicis deducat. Aliud est enim, quod Quintilianus secit, satiram totam Romanam dicere, hoc est ut carminis genus ab aliis generibus diversum aliud intactum Graecis, hoc est negare Graecos ullam eius partem attigisse. Sensit hoc quoque Hermannus et ne huic quidem rei satis feliciter succurrit seil, ut dixi, hoc non nimis premam, cum aliis argumentis satis demonstraverim neque auctorem hic dici Lucilium neque rvde et Graecis intactum carmen satiram Romanam. Atque altero argumento simul hoc esserimus, ne rude et Graecis intactum earmen de quocumque carminis genere, auctor autem non cerius aliquis, sed animo informatus accipi possit, qua sententia haec einekius vertit, eum se ermanni explicationem falso exprimere putaret, his verbis vernaculis se geseilter is de schopse eine neue undison olechisinem ein-ssus unabhaninge dichiungsare, modo posuisset elae rohen undison Hechischem in-
fluis unberithrien'. am ut satira rudis dici non potest, ita nullum genus excogitari poterat, in cuius natura hoc Postium esset, ut id et esset ei permaneret. Quid igitur superest superest vero simplicissima et optima ratio, ut auctor quidem ille nullus sit cerius poeta sed quem fuisse ponat Horatius carmen autem non genus carminis, sed unum aliquod
poema. Iam hoc dicit concedo Lucilium esse Iimatiorem quam eum, qui condiderit nihil aliud significat auctor carmen aliquod rude, et in quo nulla Graecae artis vestigia insint: nam hoc est intactum Graecis, ut possiice dixit Horatius pro intacto liti ris Graecis Idem igitur poterat his quoque verbis efferre non dico rudem esse mcilium et Graeca arte Graecisque litteris destitutum. Eundem deinceps dicit limatiorem νοἔtarum seniorum turba, quem comparativum iam, cum auctor ille nulla sit certa persona, necessario ad Lucilium reserimus. Atque hic satis multum Lucilio tribuiti ratius, qui eum Terentio praetulerit. Itaque recte haec veriisset rinatus, si his verbis usus esset 'er se gesellier Is de sinisse einer rohen und on ri hisinem elisus unberuline dichiuns.
17쪽
I. ROFESSORUM ORDI ARIORUM.AXDR. ΤΗΕΟΡΗ ΗOFFΜΑΝΝ privatim I rasoriam Veteris Osamenti
vulgo Isagoge in libros Vet. est et canonicos et apocryphos nominatam adiectis riseos et hermeneutices V. . elementis tradet VI d. hor. XI et 2 in cursv interpretationis L. Veteris est. Psalmos exponet sexies per hebd. hor. VII. Publice autem a Gingvam Syriacam docebit suam grammaticam et t. Oedigeri chre- stomathiam adhibiturus his per hebd. et b linguae Sanscritanae elementa proponet BOppio duce gramin. minor edit. 2. hora auditoribus commoda binis Iectionibus. Seminarii denique theologici exercitationes una cum collegis S. V. solito more moderari Perget. CAROLUS AUGL STLS, SE, D. h. t. Decanus, publice d. senis h. X Hsο-riam Uri temporis ecclesasicam enarrabit, necnon die Iovis horis vesp. VIII-XSeminarii theologici exercitationes una cum collegis S. V. moderari Perget. IO CAR ED SCHWARZ, D privatim quinis per hebd. diebus Ethicenchrisianam docebit h. XI-XII publice emercitationes seminarii homiletici die Merc. h. XII, eatechetici die Sat. h. XI moderari perge ita quidem ut cum illis exercitatione liturgicae coniungantur.