장음표시 사용
1쪽
a partis the undations ossestem Civiligation Preservation Project
Reproductions may noti made without permission homColumbia Universi ty Library
2쪽
States Code concems themining of photocopies onother reproductions of copyrighted materies...
Columbia Universit Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orderiis, in iis udgement fultis ment of the orderwould involve violation of the copyriot law.
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARMENT
Restrictions o Use: Original Materies a Flime QExisting Bibliographic Record
5쪽
6쪽
Horatii de veteribus Romanorum poetis sententiae. . 294.
7쪽
Jam Sullae temp0ribus, maxime auteni Augusto regnante, ingeniorum ac Studiorum gravissima mutati Romae exstitit inelicto mai0nim m0re, quem lepidissime depingit Horatius '): Romae dulce diu fuit et s0llemne reclusa Mane d0mo vigilare, clienti pr0mere iura,
Cautos nominibus certis expendere numm0S,
Maiores audire, min0ri dicere, per quae Crescere res p0sset, minui damn0sa libido, Augusti aetate permulti R0mani unice appetebarit ea quae delectationem a Dimi afferrent. Quod lim Catonis aetate factum est ' ut phil0s0phi atque rhetores ex urbe eiicerentur, iam n0 placebat. Contra Romanorum iuVenes Vehenientissimo artium litterarumque studio capti Allienas quaeque aliae Graecorum urbes litteris excellebant, petiverunt et frequentaVerunt, ut a Graecis magistri erudiend0s se curarent. In urbe doctissimo cuique Graeco, artisci, grammatico, rhetori philosopho Romanorum n0bilissimorum domus et coetus patebant, intimaeque praeclarissimorum virorum familiaritates offerebantiu Quod ita cives artibus et litteris earumque micis totos se dabant. Augusto nequaquam displicebat; 0tius id egisse videtur, ne Romani hanc nimi exc0lendi iam, quam erant ingressi, relinquerent. Quare, qui doctrina artibusque excellebant, sua ipsius familiaritate et amicitia dignos habebat eosque honoribus atque laudibus augebat. 1 0secto, quani acceptissinia haec civium in poesis e magna Studia Augusto erant, quae, cum iis Semper homines a rebus civitatis considerandis avocentur, tum talia erant, ut etiam oblivione priorum temporum clariSsimorum afficerentur poetae atque cives R0mani. Constat enim illius temporis poetas non aliter ac Graeci, quibus Si erant magistris, fecerant, Graecos imprimis lexandrinos poetas, maximi ReStimaSSe peramque navasse, ut eorum carmina interpretarentur atque imitarentur. A depicam quidem poesim qu0d attinet, p0ll0ni Rhodii opera in linguam Romanam transtulit Varro Atacinus; δ ipse Vergilius Alexandrin0rum poetarum carmina pica in maximo illo opere adhibuit: Nicandrum et larthenium Ovidius cin metamorphoseon libris mecutus 'St.
Ep. II. 1. 103 sqq. cis Athen XII. g. 547. A; Aelian uar hist. IX. 12.' D. Baehr. Geschichte derradmisch. it. g. 17. not. 3. ch . Cicero pro Archia poeta III. 6. Varro in iis, per quae nomen est assecutus, interpres operis alieni. Quinti inst. orat. X. 1. 7.
8쪽
In aliis carminum generibus alii x Alexandrinos poetas recte sibi invenisse Visi sunt, quos imitarentur Propertius quadam cum gloria latetur, se esse Romanorum Callimachum. )Nihilominus confitendum est, hos quos imitatores appellavimus, R0man0rum poetas, summa tenuitate hac in imitatione titisse, vel potius multa et praeclara carmina suapte ingenii vi condidisse Verumtamen illorum operum color poeticus et proprietatesimnino simile Sunt Alexandrinorum poetarum scribendi rati0ni. Quibus in legendis magis virtute oratoria, quam Vere poetica capimur versus autem tam perfecti atque p0liti sermoque tam elegans est omnibusque numeris absolutus, ut vix carmina politiora cogitari possint. Tali' modo, quae Augusti aetate efflorebat poesis, veteri poesis Romatiae ratione non habita in hominum peregrinorum p0Sita erat et arte et rebus. Inde actum est, ut Roman0rum Vetere poetae magis magisque neglegeaeentur. - Quod non ab omnibus Romanis esse comprobatum, iam per Se apparet multi novo poesis generi eiusque amatoribus adversabantur cum incuria recentium poetarum tum Summo Studio, qu0 ponebant in antiquiS.
Itaque in urbe paulatim de poesis rationibus duae quasi scholae' exstiterunt inter qua Simul certamen exarsit acerrimum, cuius differentiae, quantum ex Horatii Satiris et epistolis concludere licet, praecipue hae fuerunt. Primum illius temporis poetae vituperabantur de ipsa, qua utet, intur, lingua et forma loquendi, cum liberius Graeci sermonis proprietates adhiberent quare HoratiuS ' Quid autem Caecilio lautoque dabit Romanus ademptum Vergili Varioque Ego cur, adquirere pauca Si p sum invideor, quum lingua Catonis et Enni
Sermonem patrium ditaverit, ac noV rerum motulerit.
I enim, quibus veteres arridebant poetae statuisse videntur, illos in imitanda lingua Graeca omnem audaciam, iam expertos esse, qua iuste uterentur; oratius autem eandem quae maioribus data esset, augendi sermbuis libertatem vel maiorem sibi atque poetis sui temporis' Vindicabat 'Etiam de modo, quo res essent componendae, dissensio tum erat. Qui a partibus Veterum poetarum erant, delectabantur simplicitate vetustaque porrigine, qua Sermo, ut ita: et mores illorum temporum premebatur. Cuius scribendi generis novae poesi amatoros omnino taedebat: -Den alles Κliline, me allige. Ungesesselle urde verbanni, nu das geschmeid e glatte, mhchische esen etioli Geltung Ad qua controVersiae causas tertia eadenaque gravissima accessit haec. Constat nou Pauco Veterum poetarum in seriptis optime rationem habuisse civitatis populique Romani id, quod omittebant recentiores Paene nullus issornm ' poetarum memor esse videbatur rerum Inlatino tempore a sortissimis Romanorum viris praeclare gestarum. Quam rem summi momenti'
Hos enumerat Graueri in libro quem scripsit Ueber die Metri de romischen piker, g. 290. est. Properti eam. IV. 1 sqq. ' Latius rem exposuit oueri l. e. g. 298. Dedi Manso Vermischte Abhandiungen g. 89-106. Bresia 1821. Ars poetica V. 53 sqq. min. Graueri I. c.
Horatius silentio praeterit, id unum agens, ut demonstret, vetusta carmina non in amor'niisse, nisi propter ipsam Vetustatem. Quibus explicatis satis elucere videtur, discrimina veteris et recenti0ris poesis, cum et ad ipsa argumenta et ad Sermonem sormamque scribendi pertinerent, haud parva fuisse; qua in re dolendum est, quod de Singuli minus instructi sumus. Jam ex l0c0 quem Supra alm0t3Vimus, apparet, Horatium iis poetis annumerandum esse, qui novo poesis generi eiusque rationibus dediti erant. Cum igitur nobis proposuerimus, eius de veteribus Romanorum poetis Sententias exponere et examinare, illius temporis, quo vitam degebat, studia artis poeticae aecuratius illustranda erant. Sed haec res, cum iam mirum quantum efficiat ad oratii iudicium de veteribi is poetis Romanis satis intellegendum, non plane sufficit. Quaeritur nim qu ratione illi certamitii. quod inter aequales de p0esis legibus erat interfuerit. Hac in re admouendum est, Horatium alterius scholae graviSSimum fuisse poetam atque iudicem et claram vocem exstitisse eorunt, qui iisdem atque ipse legibus p0emata iudicarent. Quales Sunt putatici, quo amicos et Soci0 enumerat: )Plotius et Varius, Maecena VergiliuSque,Valgius et probet haec Octavius optimus atque Fuscus et haec utinam Viscorum laudet uterquel Ambiti0ue i legata te dicere p0SSum, I'ollio, te, Messalla, tuo cum fratre Simulque Vos, Bibule et servi simul iis te, candide Furni,
Coniplim'e alios, doctos sego qu0 et amicos Prudens pr tetereo; quibu linec Sunt qu li 3 cunque, Arridere Velim.
Neque dubitari potest, qui hi sortiter ab Horatii partibus steterint. Adversarii, quorum auctoritatem plurimi illi Romani sequebantur, qui litteris Graecis non imbuti quae carmina pueri didicerant iuvenesque admirati erant reSpuere nolebant, plus numero quam ingenio valuisse videntur. Sine ullo ubi autem tam miseri pauci fuerunt quales complures Horatius proposuit: )Nulla averna meos habeat neque pila libellos,
Quis manus insudet volgi Hermogenisque Tigelli, et altero loco ')Men moveat cimex antilius aut cruciet quod Vellicet absentem Demetrius aut quod ineptus Fannius Herm0genis laedat conviva Tigelli pSi enim omnes, qui cum Horatio de poesi dissentiebant, huiuscemodi fuissent, nequastu ni
opus fuisset hos adversarios tam cerbe vexare. Sed praeter alios etii: grammatici, quos antiquitatis studiosissimos fuisse scimus, veteribus poetis eorumque amatoribus favebant. Neque hos armis inmoratium abstinuisse, verum summa vi id egisse, ut sua auctoritate
9쪽
ad sustinenda poesis veteris leges terentur, ex ira qua oratius eos in8ectistu eSt, emanaro videtur: a Non ego nobilium script0rum auditor et ultor Grammaticas mi ire tribus et pulpita digitor ')Quibus rebus sequitur, utin0ratius, princeps alterius cliolae, vellementiSSimo illo cem amine in odium pervenerita adversariorum, quibus veterum libetarum Rrmiua S0l ril P0eticae exemplaria esse Videbatitur. Tali igitur rei uin condicione Horatius euientias de Hieribus Roman0rum poetis tulit, et ea qti idem gi missimas. Primum enim his verbis Indignor quid tum reprehendi non quia crRSSe Compositum inlepideve putetur. Sed quia nuper. Ne veniam antiquis, sed honorem et praemia posci merita iis uegare videtur Deinde imites Romanorum poetae Veteres oratii sententia compluribus vitiis laborant iudicat enim universe generatimque de iis ita: )Si quaedam nimis antique, si pleraque dure Dieere edit eos veteres poetas , ignave multa fatetur, Et sapit et mecum facit et Iove iudicat equo. Tal iudicium, quod maxime ad versuum et vocabulorum maturam spectat, Secundum est, quae in prae1atione de Augustet aevi Horatiique poesis rationibus diximus, Ita mirum nobis
Praeterea Horatius singulis poetis veteribus maxima vitia obieeit sententiis suis memnostram igitur instituimus ut has sententias exponente Simul uuaque dem0nstremus quo iure eas tulerit quatenus illis vitiis, quae omnibus poetis obiecit II0ratius, singuli premantur; quo iure iis rapinia et honorem negaverit.
igitur commentationis pars in eo Versatur, ut cognoscamus, quid praeterea Singulatim et quo iure haec omnia Iloratius de poetis, qui fabulas scripserunt, statueri et quo iure iis merita
Sicut ratus a Iove incipiendum putat, ita de Romanorum poetis scribenti a Livio Andronico, supra quem nihil esse in poetis ' contendit Quintilianus, ' initium ducendum est. Horatius autem non de aliis poetis iudicare voluisse videtur, nisi de iis, qui tum erant in honore, qui Livio negabatur, ut recte confirmat Osann: θ Nec cultiori post Romanorum litterarum aetate maioris Livius aestimatus eSse Videtur, cum eius de arte scenica et tota poesi merita poetis eius vestigia sequentibus oblitterarentur. Quo actum, ut, ubi de principibus Romanae tragoediae et comoediae apud Veteres Sermo esset, is a quo omne poesis Latinae prin-
p. I. 19. 39. ' p. II. I. 76 sqq.
cipium pependerat, ne momine riuidem laudaretur. Itaque Horatius de e sententiam non
tulit de aliis sabularum poetis loquitur ita: )Ambigitur quoties, uter utro sit prior, aufert Pacuvius docti saniam senis. iiiii alii; Dicitur Afrani toga convenisse Menandro Plautus ad exemplar Siculi pr0perare Epicharmi, Vincere Caecilius gravitate, Terentius arte. Hi versus per se sumniam iudicant laudem poetarum, qui arti Scenica 3peram navarunt; atismen haec vocabula nequaquam ab Horatis Sed ab iis pr0secta Sunt, qui Veteres poetas
Ceterimu qu0 ad duos priores illibrum poetarum attinet, iuste illa epitheta Attio Pacuvioque iudita sunt. Non multum quidem differt ab Horatii iudicio de acuviana doctrina Seutentia Quintiliani, qui Pacuvium', inquit, . videri doctiorem, qui esse docti affecistit, volunt. Contia Velirius Paterculus' audiendus est in franio, acuvio aliisque limae in hoc Attio paene his videri sanguinis fuisse. 8 Quo auctore sermonis elegantiae VerSibuSque p0litioribus magis quam alii studuisse videtur itaque cuni Quintiliani sententia non sit teglegenda de singulari quadam eruditione quae vis .d0cti' 0cabulo subest minus cogitabimus, quam de eruditionis specie. Illo, quem modo citavinius Velidi loco etiam Attii epithselon halti ' paene comprobatur Attium enim altitudine et sublimitate magna fuisse laudat etiam Quintilianus'): . Attio' inquit, virium plus quam acuvio tribuitur.' Ad hoc bene quadrat, quod apud Ovidium ' ἡ anim0si oris' dicitur, iusque liber venosus'. Ita elucet, illa honoris
Bonaina ab amatoribus veterum poetarum non sine iusta causa Attio et acuvio data esse. Quamquam igitur Horatius iis Drtasse assentitur, - et hoc modo totus ille, quem annotaVimus, locus explicandus esse videtur hunc poetam hac virtute insignem esse tamen Sententiarum nexu equitur, ut his versibus solitas amatorum disputationes de antiquioribus 90etis inter se comparandis atque inde aestimandis ita ut cuiusque character uno alterove epitheto definiretur salso persecutus sit. Horati enim otiosum videbatur, poetas in Virtutum comparationem vocari, quos quaedam nimis antique, pleraque dure, ignave multa Scripsisse putabat. Praeter primos ei sus . c. apud Horatium poetarum, qui tragoedia ScripSerunt,
id enim agimus ut sententias, quas de iis tulit, deinceps iam proponamus - in arte poeticalfit mentio:
Nobilibus trimetris apparet rarus et Enni
In scenam missos magno cum ponder VerSus
Aut operae celeris nimium curaque carentis Aut ignoratae premit artis crimine turpi.
Orelli ad Horati m. I. M.' V. 258 sqq.
10쪽
Ut hoc loco Attium et Ennium, ita etiam universe Horatius tragoediarum poetas Vituperat ob versus minus politos ita iudicans - Sed turpein putat se tragoediarum script0 RomanusJ-inscite metuitque lituram. Inde sequitur, ut etiam acuvius hac vituperati0ne tangatur. Verum tamen neque Ennius leges artis metricae ignorasse neque Attius acuviusque lituram neglexisse videntur, sed peccarunt nimiis difficultatibus, quae ex linguae ipsius indole oriebantur. - Εtenim , ut Bentleyi y Verbis utar quum sermo Latinus multo rarius quam Graecus Syllaba brevi utatur Graecorum leges, ut Versus commodius uerent, relaxabant, sed ita quidem, ut elegantiae iacturam gravi dignoque Versuum incessu aliquantum resarcirent. Etiamsi igitur elegantia versuum in Attii, Pacuvii Ennii scriptis desideratur, tamen vehementer laudabimus, quod spreto vel Su Saturnio linguam ad novum versuum genus adaptare Studuerunt et taedium p0pularium Superarunt. Quod ad sermonem poetarum tragicorum spectat, in eo accuratisSime perVeStigando dolendum est, quod Romanae tragoediae perparvula fragmenta semata sunt, hut etiam periSSeruinas cum poeta propemodum dicere liceat A. Itaque imaginem sermonis totius vix animo concipere poterimus. Quod autem Horatius nil erse ' in seruione Veterum poetarum ituperavit, Satis Superque fabularum fragmentis comprobatur. Nam et Vocabula obsoleta duraque et enuntiata dura in iis saepissime reperiuntur ita, quamquam omnia huiuscemodi afferre 'longum est in Ennii, ' Pacuvii, Attii fabulis relictis sexcenties apparent Substantis in udo exeuntia, quorum copia versus tam duri et iniucundi, quam grave redduntur, ut geminitudo honestitudo, moestitudo, noritudo, orbitudo, prolixitudo, temeritudo. Surpantur praeterea obsoleta substantiva angustitas, discorditas saVentia, incurrigerricus, repandirostrus, qualitas, aliaque multa deinde adiectiva et adverbia famulanter, horrificabilis, ingratificus, indecorabiliter, inimiciter, miseriter, minitabiliter, proterviter, reVerecunditer, denique Verba: etere, hostire, redhostire, redamptruare, Vitulari. Etiam obsoletae formae vocabulorum reperiuntur Medeat pro Medeae gen. l. Sec deci in - um plerumque erit pro Horum labos, Vos, timos exhibentur pro - or, itiner pro iter sublimus usurpatur pro Sublimis, manSVe pro manSuetus, perpes pro perpetuus sescidi pro scidi, tetuli pro tuli, aliaque multa. ' Denique allitterationis, qua modice adhibita sermonem vi atque granditate augeri constat, nimis equens apud eos exstitit usus, ut saepe poetas lusisse putes. Ita aures teretes offenduntur Versibus: ut Ennii: agmentorum ' Versu:257 Sed virum virtute Vera Visere 266 Saeviter suspicionem ferre salsam futtilum est. 322 . . . . paratum pestem ut participet parem.
400 Umquam quidquam quisquam euiquam quod ei conveniat neget
est'. p. H. I. 66 sqq. Dedi Ennius lina inter poetas epicos. Dest. Fragm. trag. Lat. d. Bibbeo. Deis idem γα
Atr. 11. maior mihi moles maius miscendunis malum. Ρel. 5. gerpenti squamea qualitud0. A tr. . tonitru turbida torvo. Phin. 2. saxi saeVa 80Dando Iepitu elangente cachinnat.
229. Tu nullior iege te set ut i0mplo Lilieri. 209. Flexa non salsa, nutunia re dictio Delphis solet. Petenti praeter haec in fragmentis Xempla pi rutulta occurrent Mum Pacuvii aut eui iudeconfitendunt sest hunc Sum in eiu Scriptis uilio rarius reperiri. J Iaee aut0m sermoni desol'mitas, quam vituperatione dignam esse oratio conci dimus, nequaquaui et 'r0 poetarunt Onianorum iudice se: sumit. E quiluis Quintilianus Celserum nitor liquit. . et summa tu excoli'lidi operibu Dianu magi Videri poteS teniporibus,miuini
ipsis trago diurnua script0ribus di fuiSSe. Eaden ratione a robius ') Nemo . inquit, . ex hoc viles putet set sere poetas, qu0ὶ VerSu AE0rmn meabri nobis sidentur; ille enim stilius Enninui saeculi auribus solus hicebat; et diu laboravit aetas secuta. ut magis huic mollioristo acquies pr0tim'. Qui duo iudicρ eo aequius iudicant, quo ilagi tristinae aetatis, qua illi poeta vitani degebant. Sunt in 'morses. Neque ipsi Veteres poetae Suum Sernionem elegantem perfectum lue putauserunt. Aliquando' desideranti Pacuvi , Attius tragoediam, cui Atreus est nomen, legit tum Pacuviunt dixisse aiulit, Sonoia quidein sesse quae ScripsisSet et grandia, Sed videri ea tamen duriora paulimi et acerbiora. . Ita sest' inquit . Attius, uti dicis neque id sane me poenitebit. seliora uini fore per0 illae Ρinceps Scribi . Iam quod in p0mis est idem esse aiunt in ingeniis. quae dura et lacerba nascuntur, 30s fiunt mitia et iucunda. Ium Pacuvius quod promiSerat re ipsa postea praestiterit, nusquam apud Veteres scriptores legitur. Ceterum itiam hac narratione demonstratur. Pacuvium lima ac litura nequaquam abstinuisse. est. Horat. p. II 1. 167) aue Pacuvius quoque scripta non ita polivit, ut mali scribendi generis β estugerit vitium clarissima eius sabula severrucosae Antiopae μ' nomine significatur. Ex iis igitur quae disseruimus, ellacere Videtur. Veteres poeta tragicos Saepe dure atque antique Scripsisse quamquam durities illa magis illis temp0ribus, quam poetis, qui tum vivebant tribuenda est Id autem iis vitio vertendum est, quod antiqua vocabula vel e duodecim tabulis vetustissimisque litteris petita adhibuerunt. Sed multa ignave ab iis esse seripta vix putemus. Ad nostram sententiam corroborandam primum fidissimos testes adhibemus fragmenta; quemnam igitur optimorum auctorum poeniteret, talia scripsisse, qualia apud Ennium ' reperiuntur: Mater, plumarum multo mulier melior mulierum, Missa sum superstitiosis hariolationibus: