장음표시 사용
11쪽
Atque a Roche disputationem, quam scripsit de accusativo qualis sit in Homeri carminibus ab hoc ducit exordio .Homeriache Studien Mis 1861 p. 1.):isDas dia Casus rurunglici okale Verhfilinisse
quum has duas sententias inter se conciliare studeat, a relationibus loci casus prolectos esse censet, sed tum
hujus originis memoria abjecta ad relationes logicas esse translatos Disserit autem de hac re ita: isDie Grammatger thesie sic in aris Ansicht onder Enistehun im Bede tuns de Castis γε gwe sich
6. Difficillimam reddit hanc quaestionem, id quod non de regulis quibusdam a homine inventis Vel
constitutis agitur, sed de illa regula, qua mens humana, ipsa ignara, ductus casus fecerit et usurparit. Conferri possunt voces synonymae; nam ut casus, ita SynOnyma voces nihil aliud sunt, quam diversae ejusdem rei effigies ut in casuum disserentia, ita in vocibus synonymis pristinae originis memoria abjicitur, neque quidquam relinquitur, nisi divinatio quaedam, secundum quam hae vel illa voce utimur. Itaque quae est tali divinationi vacillatio et mutatio, ipsa disserentia, et quae inter casus et quae inter voces synonymas principio fuit, paullatim necessario immutata est, ita ut alia aetate alius fieret usus Hoc autem ex altera tarte soced
12쪽
synonymae a casibus differunt, quod in illis plerumque adhuc ad ipsum fontem ascendere nobis licet, in his autem nihil aliud adhibere possumus, nisi loquendi usum, quem in scriptoribus reperimus: quo quidem haec de casibus quaestio multo fit difficilior.
Sed ut jam ad propositum nostrum reVertamur, hoc primum demonstremus, num recte caSuum et Originem et postea usum, praecipue in Homeri et Hesiodi
sermone epico alterautra illarum doctrinarum explicari
. Atque primum illae duae sententiae quamquam ab ipso fonte diversum cursum tenere videntur, id habent commune, quod tres luisse principales casus
obliquos statuunt, quorum naturam nunquam Sse commutatam atque ex iis reliquos esse quasi abscissos.
Atqui in lingua anscrita sex casus accuSatiVum, genetivum, dativum, ablativum, locativum, instrumentalem)invenimus, qui dubitare non licet uinciam ante exstiterint, quam linguarum singulae, ut ita dicam, familiae inter se sint separatae. Nam et formae illorum sex casuum in linguis, quae ex antiquissima illa indogermanica Originem ducunt, iterum atque iterum Occurrunt, et notiones, quae illis erant subjectae, ab unaquaque
reservatae sunt. Deinde certe tum, cum linguae alia ab alia secernebantur, sermoni facultas jam non erat, qua OVae casuum formae crearentur. Necesse igitur
est, eos casus, quos in singulis linguis indogermanicis invenimus, ex illis sex emanasse. Sin autem ex altera parte quis putet, horum sex casuum initium ab illis tribus casibus aut localibus aut grammaticis esse ducendum, certe perperam judicaverit de copia et fecunditate antiquissimi sermonis, qui quum non ab uno auctore, sed ex se ipso ortus sit, intra philosophiae angustias cogi non potest. Atque si mente inspexeris viam, qua linguae ex antiquissimis temporibus progressae sint, id
potius esse contentum intelleges, ut tormarum abundantia angustioribus finibus describeretur, quam ut
exiguus eorum numerus ad majorem varietatem addu
Tum illud quoque pariter utrique earum, quas attuli, doctrinarum obiiciendunt est, quod ne in una quidem lingua eae casuum notiones, quae principales et generales dicuntur esse, purae et integrae inveniuntur. Nam nequo tres illae loci relationes exacte tribus casibus egregantn - si quidem, ut hoc unum exemplum asseram, linguae graecae genetivus non solum locum, ex quo quid moveatur, sed etiam locum, et ubi quid sit et quo quid moveatur, indicat- neque accusativus objectum tantum verbi significat, sed etiam nominia relationem neque genetivus solum substantivi attributum, sed etiam verbi determinationem. Sin autem a principio casus aut locali relatione aut grammatica tam acriter inter se erant distincti, fieri non potuit, ut alius alius munus subiret aliusque in alium transiret.
8. Sed ut jam singula perlustremus, illi qui
doctrinam casuum localem sequuntur, id quasi in fronte totius ratiocinationis ponunt verbis atque sormis primum expressa esse, quae sensibus percipiamus: si igitur verbum vel forma ita usurpata inveniantur, hunc usum primu esse statuendum. Sed ad hoc merito atque jure ab adversariis respondetur, aliter se habere Voces, quae ipsas res sermone reddant, aliter formas, quibus res inter se consocientur. Atque licet ex altera. parte Oporteat negare, casuum notiones nihil aliud esse nisi immutabiles relationes grammaticas, licet
contendamus, ut omnes linguae partes, ita casuum notiones vel amplificari vel angustioribus finibus describi
vel commisceri et inter se potuisse conjungi, tamen nulla ratione eo adducimur, ut ex relationibus localibus
13쪽
Tum in Homerico quidem sermone, quem hoc loco
maxime respicimus, neque aecusativus neque genetivus
ullo loco ex sua ipgorum natura ad locum referri, aut
ex loci relationibus illorum principium deduci potest.
Accusativus enim, ut verbis adjunctus semper actionis objectum significat, ita non alius est generis cum verbis
conjunctus movendi. Item genetivus nunqnam Per se
locum notat, unde quid moveat vel moveatur: sed in illis locis, qui contra asseruntur, hoc inest aut in praepo8itione, e qua genetiVus pendet, ut ex omnibus loci adverbiis quamquam id minime putamus praepo-2 Abhorrero videtur ab hac lege εἴσω πέρησε δ αρ ὀστέον εἴσω 1460. Z 10. Ἱλιον εἴσω cum ηγεῖσθαι A I eum φρυεσθαι 159 eum ἄγεσθαι 163 enm ἐπιπροῖέναι 58. 439 eum 'αγγέλλειν L 145. cum ouεοθαι et 182. 93. υρανὸν εἴσω cum φέρειν Θ 549. cum λαμπειν A i. cum σεσθαι II 364. πολινε rost cum τρυνειν o 40. Πυλον Νηλήιον rotis cum ἔλαυνεσθαι A682. εἴσω λος ευρέα κολπον cum φέρειν et 125. εἴσω κίε δῶμα hymn in Merc. III, 40 ἐυκτίμενον δοριον rσω cum ἔρχεσθαι υ Id. δόuo Πηλή io εἴσω cum οἴκαδε νοστεῖν a M. 441. δόμον ido εἴσω cum δυνα Γ322. HIII. 1263. hymn. in Vener. IV, 154. cum καrιέναι E 457. cum aίνειν ,246. 150. 627. καταβαίνειν ς 252. cum πέμπειν ι 524. - et Ocedolao omissa neque tamen ita ut genitivus pendeat ab εἴσω: Ardo εrσω cum κατέρχεσθαι Z 284 cum κίειν Ζ 422. καταφέρειν X 425 δυνειν Hesiod se. 151. - atque ἔσω ἔσω κλισίην Ἀχιλῆος cum αγειν sal55. M. ἔσω στρατον ευ ρυν Ἀχαιῶν cum tot I99. δέρτρον ἔσω cum δυνειν is 579. ἔσω μέγα - ρον cum νέεσθαι D 24 σπαργαν ἔσω cum καταδυνειν umn. in Mero. III, 237. At his omnibus in exemplis, id quod partim jam
verborum ordine indicatur, accusativus est Verbo subjungendus, et ut saepe etiamsi locus jam nomine substantivo est notatus adverbia
loci in o Vel tu adjunguntur, latis sive ἔσω vi adverbiali moti nem accuratius describit, non alio modo atque Π340. 282. IIT 246 3 6. 41. 46. Hesiod th. 750. Sin autem Ioas cum nomine arctius conjungitur, ponitur genetivus, ut xi I35. ἐβήσατο δώματος εἴσω θ 290. Isti διυώατος Ιει, id quod semper seri necesse est, quum Verbum non habet notionem movendi, ut hymn
sitiones ab origino suisse adverbia loci aut verbum cum tali praepositione compositum At aut per se ipsum talis est naturae, ut notionem quandam egrediendi vel amovendi habeat' aut genetivus grammatice quidem ad aliud vocabulum quamvis luxius reserendus est P.
intercur. III, 6 αντρου σω ναίουσα. Similiter ceterum Herodotus ἔξω cum accusativo conjungit, cons. VII, 58. ἔξω τον Ἐλλῆς- ποντον πλέων , 103. ἔκπλωσαντες ξι τον G1ηςποντον , eadem construction qua V, 104. dicit Πελθένr et αστυ - Apud posteriores poetas epicos εἴσω siVe σω Plerumque cum genetivo conjungitur, ut Apollon Rhod. I, 357. τόφρα κε νῆ ἔρυσαιμεν ἔσω ὁλος II, 135. αλλα κέδασθεν εἴσω Βεβρυκίης Nicand th. 927. σκοὐ ἔσω βαρυδονr iaseo δια πυν ἐρείσας ibid. 208. βρυοεντος ἔσω
ποταμοι κυλισσεν Multo rariora uni exempla, quibus cum accu
sativo legitur Apollon Rhod. IV, 307. τυ καὶ πέφθη τουπε βα-
Theocr. XIII, 30. εἴσω σορμον ἔθεντο Προποντίδος. 3 Ita explicandi sunt illi loci, quibus δέχεσθαι cum genetivo conjungitur a M. q. P Ιἔν φλοισι δόμοισιν ὁ τρέφον ησατίταλλον, δεξαμενοι μίας A M. μειδησασα δὲ παιδος ἐδέξατο i ει νι κυπελλον II 400. rhuα Ἀλεξανδροιο δεχέσθω A 124. χρυσον Ἀλεξανδροιο δεδεγμένος is locis δέχεσθαι vim verbi παραδέχεσθαι suscipit, ut δεξε μενοι μία non sit, id quod volunt, pro δέχεσθαι
παρα μίας sed pro παραδέχεσθαι 'Pείας Conseras praeterea Σ123. ἀμνοτέροσιν χερσὶν Πορε πιυν πολ ίων δακρυ ὀμορξαμένην 187. ος τούτου βέλος ευκυ κιχῆριενον ραπεν titilli, quo loco ceterum genetios pendet ex conjunctis vocibus τραπε αλλη. Genetivo autem, qui legitur Hesiod. th. 571. γαίης γαρ συμπλασσε περικλυτος αμιτ γυήεις of Κ 262. κυνέην κε ι αλῆφιν θηκεν ινου ποιητην eadem ratio quae genetivo materiae SubstantiVis apposito eamque ob rem nihil ad hoc pertinet. 4 Ita θ 5. οὐ ti αοιδυν ανῆκεν ειδέμεναν κλέα ανδρων οἴμης τῆς vor Πρα κλέος ερεινον ενθυν κανεν certe οἴμης cum κλέα ανδρων construendum est hymnum, qui erat illius Iuης At- quo etiam B 448. ῆς ἐκατυ θυσανοι παγχρι εο δεερέθονται grammatico quidem genetivus ij pendere Videtur X Lσανοι, nisi mavis etiam hunc locum in iis exemplis annumerare, quae attulimus
14쪽
Tum memorabile videtur, illas voces, quibus quin antiquissima genetivi vestigia nobis servata sint, non dubitatur, adverbia loci in v et in in ceteris casibus similia occurrunt nunquam significare proficisci aliquid eae aliquo loco, sed aut esse aliquid alicubi aut moveri aliquo. Atque si vera esset haec, de qua agitur
sententia, conjiceres, has maXime Oees, quum antiquissimae sint, principalem, quam Volunt, notionem integerrime retinuisse, praesertim cum omnibus sere relationes loci sint subjectae. Quid ergo si in illis ipsis locis, quibus significandum erat, aliquid ex aliquo loco
proscisci, non haec, quae commemoraVi, adverbia in ου et a reperimus, sed potuis formas respondentes in θεν os οθεν, αἰτοθεν, τηλοθεν, apo θεν etc. Vel praepositionem, ut 2 352 ἐξ αγχιμολοιο nonne intellegis clarissime locum unde quid proficiscatur, his adverbiis genetivam formam referentibus non indicari 3 Denique merito ab illis, qui ab hac doctrina abhorrent, quaesitum Videtur, si re vera linguis antiquis casibus nihil aliud ab initio redditum sit, atque relationes loci, cur tandem in graeca lingua harum relationum exstiterint propria suffixa atque quomodo factum sit, ut haec suffixa saepe cum casibus respondentibus haud plane conveniant. Nam quamquam si subtiliorauon respicias, haud ita inter se differre concedimus ἐμέθεν, σέθεν, ἔθεν x et genetivi illorum pronominum
5 His pronominum sormis Homerus utitura cum praepositionibus: ἀπ Z 62. A M. M.205. Y 278.
. neque ἰωθεν notionem habet ita diversam ab θους et reperitur 7252 tDν τι φόβονδ αγορευε neque ita temerei scholiis illud 'γδοθεν μεδέων pro ' uri sιεδέων X-plicatum putamus, et similia tamen Homerus, ut hoc unum exemplum asseram, praepositionem non nunquam cum dativo conjungit, non raro cum suffixo Θι ἰῶθι
Cum vi genetivi subjectivi vel possessivi hae sormae non leguntur apud Homerum ita apud posteriores demum poetas epicos inveniuntur: Apollon. Od. II, 440. σέθεν ἄτης ibid. III 330 Οἴνομα Φρίξοιο xj αυτοιο σέθεν ibid. III, 33. aσιγνῆτα σέθεν ibid. IV, 279. πατέρων θεν ibid. IV, 746. βουλὰς σέθεν. Quin etiam θεν conjunctum legit; cum ii, quibus conjunctis nunquam utitur omerus : Apollon. Rhod. IV, 469. o ἔθεν tu i δείροι μεrat λῆσαι et ἔκασrre.
15쪽
Ut igitur, quae adhuc exposuimus, denuo comprehendamus, jam apparet in Homerico sermone casus ad loci illas tres relationes referri non posse simulque valde dubium esse, sintne illi casus, quos in Homerico sermone invenimus, primitus ita usurpati, ut locos, aut in quem aut ex quo quid moVeretur aut in quo quid esset, distinguerent. Dicimus primitus casus sic non fuisse usurpatos; nam postea illa loci relationes casuum notionibus admixtas esse, id negare non possumus atque infra explicabimus. Principium tamen casuum hinc non ducendum est, sed hae relationes, ut diximus, postea
casibus admixtae et accommodatae sunt.
9. Sed ut jam ad alteram quam nominavimus doctrinam grammaticam et philosophicam
transeamus, pauca liceat hac de re addero Jam supra demonstravimus, eos qui hanc doctrinam delendant eodem modo atque qui adversariam aequantur rem non recte atque complete perspicere, si primitus tres fuisse casus existiment atque ablativum, locativum, instrumentalem dativo subjungant. Accedit, quod, ut re Vera ablativi notio dativo subjungenda sit, liceat quaerere, quomodo fieri possit, ut in graeca lingua ablativus casu
Deinde jam supra attulimus, etiam hanc rationem non ubique adhiberi posse, genetivumque, ut nomini, ita Verbo, et accusativum, ut Verbo, ita nomini adjungi. Quod si ita interpretantur, ut horum duorum caSuum notiones amplificari censeant, et genetivum etiam qualitatis, accusativum quantitatis determinationem notare, vi quadam rem obtinere conantur et suae ipsorum Octrinae repugnant. Nam neque res tam contrariae hoc modo alia in aliam abire possunt, et ipsi dixerunt, ca- Suum naturam mutari non posse. Sed ut illud quod volunt possit fieri, num hac ratione aut temporis aut loci genetivum possumus explicare nonne longe R recta
via aberrabimus Certe, si talis esset genetivi natura, consentiendum erit Rumpelio, qui . l. p. 245 de ineffabili quodam mysterio ' genetivi loquitur. vanescit
autem hoc mysterium si genetivo vim partitivam concedis, neque vero illa suavitas, illa poetica vis 'ο-rum genetivorum perditur.
Reliquum est, ut in illud, ex quo Rumpe quique
hunc sequuntur sententiam suam deducunt, inquiramus.
Nam simul atque hoc, quod quasi undamentum jecerunt, diruerimus, totum aedificium corruere necesse erit.
Ratiocinatur igitur, ut supra demonstravimus, Rumpet, qui auctor hujus doctrinae est, hoc sero modo Sermonis principium atque sontem non esse Vocem, sed enuntiationem, qua loquentes cogitata nostra exprimamus: enuntiationem autem constare ex subjecto et praedicato.
Atque hoc quidem optime disputavit; sed ea concedere
non OS8umus, quae tun persequitur, respondere Subjecto nomen, praedicat Verbum. Nam subjectum atque praedicatum, quoniam in sententiis aptissime cohaerent neque alterum sine altero esse potest, ejusdem in Sermone sunt condicionis neque alterum altero prius esse potest atqui quantum linguarum indogermanicarum antiquitatem perspicere possumus, nomen unumquodque
ex Verbo aliquo manavit sequitur igitur, subjecto, si quidem eodem ac praedicatum jure atque condicione
utatur, nomen ubstantivum respondere non posse. At quae tandem Vox principio subjectum notavit Pronomen. Pronomen enim atque verbum nullo modo alterum ex alter pendent atque res vel actiones, quarum in
sermone quasi imagines sunt, ipsas indicant. Quod bene perspexisse atque observare quanti sit in rebus etymologicis momenti jam Bop docuit non minus grave est in casibus interpretandis Scilicet quum in sermone non radices radicibus sint appositae, sed semper quasi in unum corpus confusae, id non cogitabimus, i in sen-
16쪽
tentiae forma principali pronomen atquo verbum inter
se discreta atque separata luisse, sed coaluerunt et ita lacta est illa quam dicere solemus conjugationem. Quae a re vera est forma enuntiationis principalis, necesse est principio casum unumquemque eum Verbo conjunctum fuisse; neque alia ratione casuum notiones interpretari licet. Pronomen enim ita per se ipsum definitum erat, ut casu non egeret, praesertim cum artissime cum Verbo coaluisset. Ceterum eadem pronomina etiam prima fuisse omnium vocabulorum quae declinarentur demonstratur eo, quod in omnibus linguis in- dogermanicis nomaliter flectuntur. Fortasse tum demum pronomina a Verbo Separabantur.
Quae quum ita sint, jam sequitur, ut neque ea casuum ratio, quae doctrina grammatica Statuatur, principalis esse possit, quum casus principio Omnes cum verbo conjuncti sint, neque quae apud Homerum in-Veniantur casuum notiones ex illa deducere liceat, quum talis interpretatio rei minime satisfaciat. Contra, si significationes casuum ex Homerico ipso sermone X-cusseris, lingua anserit quasi in fundamento posita, atque ex iis quae in disputatione nostra adhuc attulimus, res aliquanto aliter judicabitur. 10. Atque primum quaeritur quid sit casus. Τh. Rumpe l. l. p. 92. sic definit casus 88 ea nominis formas, quae in enuntiationibus usurpentur. Sed hac definitione neque formarum natura satis describitur, neque de notione quidquam docetur. Nam Ormae nominis, quae in enuntiationibus usurpantur, etiam θυι- κονδε, θυραζε, ουρανοθεν et aliae sunt derivationes,
quas casus arbitrari equidem dubitem opus igitur erit, illam definitionem accuratius describere. Atque ut Iormam tantum respiciamus, id quidem pertinet ad casuum naturam, illas terminationes non ut suffixa loci ι φι σε, ε δε, εν nomini us fixas 88e,
sed quasi ex vocis radice progerminagge. Ita ut supra
diximus, casuum notiones non regula quadam congii- tutas esse, sed divinatione contineri, eodem modo formae casuum non arte compo8itae, Sed per se ipsas ortae sunt, ut neque radix sine terminationibus neque terminationes sine radice esse possint obtinent igitur casus medium quendam locum inter compositionem, ad quam radice sola utimur νομο - φυλαξ et constructionem praepositionalem, qua relatio nominis a nomine ipso separatur, id quod idem si in notionem casuum inquiris notandum est. Nam etiam significatio casuum medium quendam tenet locum inter compositionem, qua notiones
singulorum vocabulorum tantum conjunguntur, et inter constructionem praepositionalem, qua rerum inter se relationes quas sensibus percipimus indicantur neque
hoc medium aliud quidquam esse potest nisi relatio
grammatica Sunt igitur casus, ut breviter complectamur, illae quas naturales nominis formae, quae nominis relationem grammaticam indicant, et quidem a verbo proficiscentem. Necessariae autem hae sermae non sunt. Fere omnes linguae, quas praeter indogermanicas cognoVimus, casibus carent et illas relationes Grammaticas aut Ompositione aut praepositionibus notant. Videtur igitur proprium esse linguarum indogermanicarum, quo magno opere prae ceteris excellunt, quod in ipso nomine illas relationes indicant.
Jam apparet, non posse statui numerum aliquem casuum. Nam si interest, quot omnino opus sit, demonstravimus, casuum formas non necessario in
lingua postulari sin autem id agis, quot esse pos8int, haec quaestio nihil ad rem pertinlit. Nam sicut numeri
nominis innumerabiles esse possunt, in sermone autem
tres tantum inveniuntur, singularis, dualis, pluralis ita in casibus unaquaeque lingua modum justum servavit
17쪽
eorum, qui erant naturales ). Atque hoc quidem concedimus, nullos fortasse cogitari posse magis sermonis indoli et naturae convenientes, quam illos, qui in lingua suerunt indogermanica.
11. Itaque hi casus linguae indo germanicae quot et quales fuerint, jam liceat excutere. Atque ut
casus rectos Praetermittam nominativum et Vocativum, jam supra commemorarimus, in lingua ganscrita sex
casus obliquos inveniri, quos casus demonstravimus et omnibus linguis indogermanicis communes esse et prin-
Quod Pot in Quaesti sitia tymologicis ' exemplum ingentes casuum numeri sumit ex linguis finnicis, nescio an in his potius suffixa quam casus agnoscamus. Tale aliquid mihi probatur etiam ex declinatione Π enica, quam affert Gabelent inmolars eit-schris I p. Il3. Nom. pi filius Accus se a filium Instrum. Fi-
per filium Carit pi-ta sine filio Da --ου filio Allat si-lan ad filium Idat. -- in filium Adess. pi- n apud filium Iness. H-yn in filio Abiat. I. -- lys a filio Ablati 2 pi-alin a filio lat. H-ya
cipio cum verbo eo unctos suisse. Separandi autem sunt in duo genera: 1. Accusativus Genetivus, Dativus 2 a Instrumentalisb Ablativus, LocatiVus.
Ut enim supra diximus, casus medium quendam locum tenere inter compositionem et constructionem
praepositionalem, ita illud genus magis se inclinat ad
compositionem continetque eos casus, qui cum Verbo artissime cohaerent ab eoque pendent casus objecti): alterum autem proprius accedit ad praepositiones atque comprehendit eos ca8us, qui verbo tantum apponuntur neque ab eo pendent casus adverbiales). Atque inter hos rem sive condicionem ad Verbi actionem accedentem proprie exprimit instrumentalis. Ceteri duo casus locum spectant, transferuntur autem inde etiam ad tempus aliasque relationes. Accuratius hos casus, quales in lingua Sanscrita sint, definire nondum nobis licet, quum haec res non satis a viris doctis explorata sit. Tamen quamvis grata sit haec comparatio, equidem censeo unam quamque linguam hac in re se ipsa posse contentam 8Se, Praesertim quum probabile videatur, postquam jam diu ormae casuum exstitissent, casuum usum inter homines illos solo naturali instinctu ductos laxiorem suisse multumque fluctuasse, ut hodie quoque fit in ore hominum
agrestium et litterarum grammaticarum rudium neque inter se discretas aut constitutas esse ante illas tempestates turbulentas, quae, quum gentes antiquissimae pristinis sedibus relictis novas quaererent, in Sermonem
quoque incidisse censendum est. Retinebimus igitur ad tempus illas, quas attuli, distinctiones. Qualis in graeca lingua casuum facta sit notio, accuratius infra explicabimus.
18쪽
Sin autem licet in hac re longius respicere, etiam hos sex casus uberioris formarum copiae reliquias esse probabile est. quidem sacere non possum quin cogitem praeter ablativum et locativum principio fuisse casum, qui ternὶinum quo quem vocamus indicaverit, sed qui jam antiquissimo tempore interierit et cum accusativo confusus sit. Verisimile hoc reddit id, quod non casu factum videtur, ut accusativus saepe alium terminum notet atque accusativo duae notiones continentur, quas nominibus accusativi objecti et accusativi contenti Accus de Inhalis distinguere solemus. Num autem etiam instrumentalis fragmentum sit ex numero plurium casuum, de hac re nihil asseverare
Apparuit igitur in lingua indogermanica ex fuisse
casuum obliquorum notiones atque se formas illis notionibus respondentes. In graeca lingua eaedem illae sunt notiones, sormae casuum tres NeceAge igitur est hanc tempestatibus illis, quas dixi, trium formarum jacturam secisse atque coactam fuisse, complures notiones antea distinctas una sorma conjungere. Quod duabus rationibus actum esse potest. Aut altera notio altera latius patente absumebatur aut complures notiones confundebantur, quod vinculo communi inter se cohaeserunt. Hae duae casuum confundendo ni viae tamen inter se non abhorrent aut discrepant, sed in linguis ab illa ad hanc processum est disserunt igitur gradu solum. Atque in graeco sermone, qualis est in Homeri carminibus, utrumque factum inVenimus connexuerunt dativum, locativum, instrumentalem uno casu quod omnes relationem quodammodo similem notant: ablativus a genetivo absumtus est. Tertiam rationem, qua casuum formae ita atterebantur, ut specie quidem duoe casus congruant, rus in datina lingua genetivus
Romae et localis Romae, in graeca lingua locum habuisse,
nos quidem concedere non O88umus. Γλ12. Solus accusativus ex illis turbis integer atque incolumis quasi natavit, atque licet, quod supra verisimile censuimus, ex duobus casibus natus Sit, quorum alter locum indicavit, ad quom quid perveniat, inmo-merico quidem sermone et postea quoque totum aliquid atque unum St. Est autem usus ejus nominis, quod Verbi notioni, quatenus in actione posita complementum
Erganet ung actionis naturaliter egiderat, hoc complementum simpliciter addit sine ulla alia relatione, nisi ut Verbi notionem illam compleat. Atque ita disserta dativo, qui rem verbi actionem excipientem, Vel Sentientem ponit, et a genetivo, qui verbi actionem intra alicujus rei ambitum Boroicli fieri et cogitari significat. In accusativo nihil hujusmodi inest, sed, ut dixi,
nominis notionem cum verbi notione sine ulla relatione conjungit. Atque hac ratione accusativus omnibus Verbis adjicitur, non solum transitivis sed etiam intransitivis neque solum activis, sed etiam assivis accusat/vus graecus, qui dici solet forsitan roetius appelles accusativum complementi Η 791. εἴσαι ὁ φθογγνὶν via Πριαιιοιο
Taκεσι Og Iaλιι υς. Eodem pertinent multa exempla, quae accusatis rei contentae tribui solent, ut ιαχην νικῆν, 'Oλυφιπι νικῆν et t. quibus t αχύς te. Otio cum verbo conjungitur tantummodo ut verbi notionem accuratius definiat, non objectum, quod actione continetur, actioni adjicitur. Omnino sub hoc genere accusatini ei contentae loci congeri solent, qui talem inter-
19쪽
pretationem non admittunt, sed aut uno ac sativum complememti habent aut accusaitivum, de quo infra locuturi sumus, rei sectae. Conseras exempla, quae assertΚrueger, grammat graec. I S. 46 6. II I 46. 7. Hunc accusativum etiam nomina sibi vindicant: 643. αυείνων πανetosa αρετας. υφλος za za. Συρος την πατρι da. Eadem fere notione etiam dativus et genetivus inveniuntur Nicand th. 748. δειρὴ πυροεν. Archilocli fragm. 1, 5. p. 478. Berg νοου παρζορος. Dativus autem vi instrumentali qualitatem indicat respondetque quaestioni quomodo genetivus ambitum describit, intra quem praedicatum Valeat. Quin etiam loci et temporis determinationes hoc modo accusativo redduntur, quae accuratius aliis casibus describuntur. Loci nonnulla exempla asser Har- tun l. l. p. 41: temporis haec compares Apollon.
παυομαι μήτοιο Arat dios. 387. ρχομενοι σταδιιόνδε βοες βουλυσιον εἴρην Etiam his locis accusativo verbum simpliciter determinatur, neque illae relationes cogitantur, quae in genetivo aut dativo insunt. Prae ceteris autem accusativus locum habet apud
verba transitiva, quae e sua natura nomine egent, quo verbi notio compleatur. Atque primum significat eam rem, quae verbi actione petitur et afficitur: accusativus rei assectae. Jam quod sunt verba, quae in graeco Sermone habent vim transitivam, in nostro Sermone non habent, ut νιν&ναι βλαπτειν, κολακευειν, ζηλουν etc.
Kruge gr. r. I g 46. ., hoc non est casus naturae tribuendum, sed disterentiae, quae inter Verborum notiones intercedit. Quam arcte etiam hi accusativi cum Verbo conjuncti sint, eo apparet, quod etiam duo hujus rationis accusativi cum verbo conjunguntur, quod fieri
non posset, nisi alter accusativus cum verbo paene
coalesceret Atque hoc fidi primum per σχῆμα quod
ζίφεῖ σχεθον ἔλασε κορσον qua conStructione non ut vulgo dicunt duo accusativi appositionaliter conjunguntur, sed alier accusativus partis cum verbo quasi in unum corpus confunditur, ii quod ex constructione passiva apparet: 480. χεὶρ βαρυνθείς. Eodem modo duo accusativi rei et personae verbo adjiciuntur atque
dicitur κρυπτειν τινά τι ενδυσα τινα τι διδ&σκειν τους
9κῆραι φaριιακα. Conjungitur his locis accusativus
rei cum verbo in unam Otionem, e quo accusativus Personae pendet quamobrem in constructione passiva accusativus personae nominatiVO commutatur, accusativus rei retinetur: παῖδες διδaσκοντa σωφροσυνζν.
Sed ut cum verbis transitivis accusativus conjungitur rei assectae, ita cum verbis motum indicantibus idem accusativus locum indicat, qui actione petitur, respondetque quaestioni quo δ 322 τουνεκα νιν τα σὰ γουνα, κάνομοι Theocr. XIV, 122. orcντaι γνῶ δω. Optime hunc accusativum intelligemus, si verbum movendi verbo transitivo reddiderimus: gentiri
Deinde accusativus eam rem significat, quae actione vor hi efficitur: accusativi rei sectae. Atque hac notione legitur conjunctus cum Verbis faciendi et eloquendi, quum iis, quod fit vel dicitur, ex actione aciendi, vel eloquendi prodeat sed etiam cum aliis E 361 ελκος
ιι βροro Oiτοσεν νὴρ quod perperam X accusativo rei contentae interpretantur. Differt autem hic accusativus ab eo, quem modo tractarimus, quod non remquq si exir verbi actionem tuntem, sed rem ex actione prodeuntem et ita ex actione pendentem indicat o
que id jam mirabimur, quod his praeter accusatiomrei essectae etiam accusativus rei lectae adjicitur. Ita
20쪽
ut etiam haec Verba cum duobus accusativus conjungantur, ad quos accusativus complementi accedero potest: Apollon Rhod. III, 245. α ιιιν Λολχων li επιυνυ - μίην Φαέθοντα κλιον. Et paullo alia notione E 170επος τε ιιι αντίον ευθα, quod jam propius ad accusativum rei perfectae aceedit. In passiva constructione
verba faciendi et appellandi cum duplici nominativo
conjunguntur. Denique accusativus objecti eam rem significat, quam actio quasi pervadit atque complet accusativus
rei perfectae: G1. ποθεν πλειθ' ιγρα κέλευθα I325.ὼς καὶ ἐγω πολλας μἐν avnνους νυκra Iaυον. Dicitur autem primam localiter de via, quam actio emetiatur Apollon Rhod. ill 473. βησαν λὶν δῖν, λὶν ὁ παροιθεν ἐκ πεδίου ibi IV, 1439. χθονα πεζος δευων. Tum temporaliter de temporis spatio, quod actione On- sumatur 7 267. ατα ὁ καὶ δέκα ι ἐν πλέεν ηματα
νυκτας ιιως a τοσσα φέρ - ματα. Jam ipsa actio actione persecta cogitari potest, sed quum sit pleonasmus, actionem per se agendi objectum ponere, hoc fieri non solet, nisi actione in nomine accuratius descripta βασι - λείαν na σων δικatoetaetri βασιλευοφια Theocr. XXIV, 7. ευθε δε ια βρέφεα γλυκερον κα ἐγέρσιιιον πιον ibid. Ι 1. Ado τι et ipιθiρισφι κa a lιυς φιελίσδεἐαι, υ δὴ ὁ καὶ τυ συρίσδες. Nicand. l. 219. μοκρὸν
9 ἐν as ιειθζτους arta ευνάζετο νίκιας Ita fit, ut sola actionis qualitas aut adjectivo aut nomine expressa aecusativo reddatur Apollon Rhod. I, 971. ιείλιχον αντι aaν Nicand. l. 125. o 'δελπέα δόφιναται τοις
13. Ita accusativi notiones omnes ex illo principio ac sonte complementi verbi simplicissimi deducuntur;
de dativo autem res prorsus aliter se habet. Dativus enim in Homerico sermone, ut ita dicam, conglutinatus est ex indogermanicis dativo locali instrumentali, quos Graeci uno casu reddiderunt'), neque horum casuum notiones sub unum genus revocari possunt; neque alia ab alia pendet, sed quum omnes actionis relationem similem indicent, hoc coinmuni vinculo inter se conjungebantur. Atque primum dativus proprias atque merus id significat, quod subjecti actione attingitur, et cum aetionem excipiat vel sentiat, non patiatur tantummodo,
relationem quandam init cum subjecto'). Sic cum dativo conjunguntur verba dandi, praebendi et t. quum is, cui datur, donum accipiat, Verba pugnandi et aggrediendi, quum is, quocum pugnatur, impetum excipiat, verba imperandi et dominandi, quum is, cui imperatur, Obsequatur, Verba amicitiae et inimicitiae, quum is qui amice vel 4nimice tractatur. amicitiam vel inimicitiam
7 Hoc a veteribus jam ipsis sensum esse, loco memorabili demonstratur apud Quintil. I, 4 26 Quaerat etiam sitne apud Graecos vis quaedam sexti casus et apud nos quoque septimi. Nam cum dico hasta percussi ' non utor ablativi natura ne si idem Graece dieam, dativi. 8 Hoc ex commutatione constructionis intellegitur. Nam ut in re, in qua lingua latina a graeca nihil differt, latino exemplo utar, si in sententia do tibi librum commutata constructione accusativus objectum fit, hoc efficitur liber tibi a me datur; si dativus hoc:
aeeipis a me librum. Qua in re quod postea sermo graecus paullo immutatus est, ita ut hoc etiam loco constructio passiva admitteretur, intellegis, quam vehementer graeci contenderint, ut illas divorsas notiones in dativo mixtas melius atque accuratius confunderent.
Apud Homerum hoc unum hujus modi exemplum inveni, IT T. ανάσαγνται δ ἐμοὶ in se et Theocr. XVll 92. ανασσονται Πτολεμαίφὶ quo loco miro Menalaus Ulixem cum tota gente Ithaca transducturus suit, quam ob rem Nitzschius haud immerito versus spurios