De Hermesianactis elegis [microform] : eine Abhandlung

11쪽

tulerim, qui in actis societi m. siti 184s p. 46 sqq. απεχθεα ab Hermeaianacis scriptum esse dicit ejusque voeabuli vim multi exemplis illustravit, ex quibus apparet id huic loco optime convenire. Quaeritur autem, de quo loco poeta cogitaveri Quem quum in sequentibus versibus accuratissime deseribat, dubitari non potest, quin ripa Aineruata paludis sit intelligenda, ibi enim Charon mortuorum animas in cymbam cogit, ibi paludis

unda per ulvam agitur. In hunc autem locum non navigando perveniebatur, sed descendendo, itaqu praecedens verbum πλευσεν. quod significare necosae est navigavit in locum, nam navigari locus omnino non potest, sententiae non est aptum. Requiritur

potius verbum, in quo videndi vel adeundi insit notio quod quale suerit, pro certo vix poterit affirmari, quum admodum ait difficito verbum invenire, quod ad similitudinem literarum in codicibus scriptarum prorsus accedat, licet tamen conjicere Hermes nactem

h. V. 4. Pro Rotiri quod in libris est, intelligi autem nequit, viri docti alius aliam emendationem Proposuerunt, quas omnes recensere longum est. Ex iis alinenarii ore vproxime quidem ad odicum scripturam aecedit, neque tamen potest significare extremami. . quam PoStremo omnes tonscendere necesse est. Deinde Leone pii, cui plerique assensi sunt, conjecturam: oιvri huic loco non aptam esse, quum jam ex Verbis vors odio 1ε- appareret publicam esse Charontis embam, vidit Beroius conjecitque acribe sum esse uav v. quod ante eum iam Mein Hua ad Theocrit. XVII, 49. excogitaverat, quo versu clarius demonstratur quam Iocia a Bergia allatia potuisse poetam ita scribere,

κυανεα καὶ στυγνον ἀεὶ πορθμῆα καμοντων. Inauria igitur Melchorus in mus. Rhen. 4846 p. 306. adjectivum Davos de aqua sola dici posse contendit, neque est cur dubitemus, qui Hermesianax hoc vocabulo Su sit, licet aliquantum a literis in codd. scriptis recedat. v. . et . plerique servata zodd. scriptum sic ediderunt et λίμνη pro quo in A. est'havηι ὁ επι μακρο ἀύτε . ἐευμ διε μεγαλα ρυo MM Movaκων, et sine dubio recto indornua in pentametro vocabula I Q in unum iac eo mucit. Verum verbum kυεσθα non significat simpliciter trahere, ut acus undam trahoro dicatur, sed est: ad se trahere, attrahere, undis omnes aliae, quas habet, ignificatione ortae videatur . Quomodo autem possit lacus numen suum ad se trahera, non intelligo. Itaque verisimilo est, aliud quid a poeta positum fuisse. Ex conjecturi autem, quae prolatae Sunt, est maxime placet, quam commendat Hermannu συρομεν nam υρε m. quod Bergiuus conjecit, nisi fallor, tantum d animantibu solet usurpari. Gam liter a quae in lo

12쪽

A. voeabulo M avη addita est, non est leviter abjieientia, prorsus enim nullam video ausam, qua motus librarius eam addiderit. Hoc Ruhnkenius jam videtur perspexisse, qui posuit genitivos havης φυομέvης χευρια qua mutatione non opus est). uum autem Verbum υε a ferri non possit, conjunctis duorum virorum conjecturis scribere laeetr

V. 8 verbis avτoἱους δ' ξανεπεισε θεου juro offensi sunt viri docti; illi enim Fεοὶ παvτola qui fuerint, nemo dicere potest, nam, sive explicas: Dii Varii generis et formae, quomodo IIgenius, sive Di omnigeni, quomodo SchneideWinus, qui sint non apparet; ne possunt hoo loco intelligi μεγαλοι ανακτες. qui 2 13. Commemorantur, quum non credibile ait, poetam his eadem dixisse. Accedit quod etiam Verbum Eavεπεισε Se tentiae hujus loci non convenit, solis enim mapyis diis infernis, in quorum potestate uxor erat, inmans maritum et poterat et debebat persuadero, ut redderent sibi Agriopen Iam Hermannus pro Ovεπεισε conjecit Ovέλισσε, in quo verbo celebrandi notionem inesse dicit statuitque ,Orpheum omnium audes deorum celebrasse, a quibus orsus staso ἀοιὁιαω v. I3 infernos deos permulserit Hoc autem verbum adimermanno inVentum et ita comparatum est, ut vix possit probari Praeterea particulam Dθεν, quum quatuor Praecedant versus, in quibus iterum do terroribus Orci agitur, ad verhum εξανέ- λισσε referre valdo dubito italia ratione Bergkius iunc locum Morrexit; probat enim linenarii conjectura vetaseu scripsit υταίους δ' ξεπαεισε θεους adverson deos permulsit 'at nemo nisi adnotationem ejus perlegerit, istos vταιους μου monstrR Sse intelliget, quae e lius en VI, 27 sqq. enumerat, ne unusquisque poetam Putabit de iis diis cogitasse, qui Orpheo uxorem eripuerint eamquo ob rem rect dicantur adversi. Itaque et si poeta eandem rem his commemorat quod concedendum esse jam Supra negRVi. Α Praeterea isti Dii , estibulum anto ipsum primisquo in faucibus rei erant, atque a Berghio demum ad undam saludis Stygiae vel Acherusiam adducti . sunt eque vero Hermannus neque Berghius videntur satis respexisse, quid narrationis perpetuitas hoc loco requireret, neque cogitasse Orpheum nisi cymba Charontis in ipsum Orcum pervenire non potuisse s Luc. de luet. 3. o 'Aχερουσία λίμνη προκειται προὐτη ὁ ο ιεvη πους ἀπαvτωντας, ἡ Ῥυς ενι διαπλευσαι θ παρελθειν ἄνευ του πορθμεως. Hoc enim PoetR

dicit Vidit vel venit in inimicum invisumque locum, ubi Charon caeruleam in cymbam cogit animas defunctorum paludisque unda per altas arundines actae late obstrepit. Ac nihil perterritus austinuit ad undam solus cithara canens Orpheus . Quid jam aliud positum se poterat quam Orpheum a portitore impetrasse, ut so transveheret, quum in proXimis versibus ad Cerberum, qui trans Stygiam paludem erat of Luc. l. c. Verg. Aen. VI, 17. dieatur pervenisso ad etai perspicuum est illis verbis a poeta dictum esse, quae sic ut vel in libris scripta vel mutata sunt intelligi non posse antea demonstravi, illud tamen intertum est, quomodo sit restituendum, quum violentiore mutatione opus esse videatur.

13쪽

Quod si quis ogitaverit et constanter πορθμῆα Charontem a poetis diei es fragm. nyadis apud Paus X, 28 init. ur Ale. 253. Theocr. I. c. et ira solitum esse eum a descere, quum accederent, qui nondum Vita essent defuncti cs. Verg. Aen. VI, 387 sqq.4070 possit alicui in mentem venire, Hermesianactem talo quid scripsisse: πορθμιῆος δ' ἐξατεπαυσε vel, quod Beroto placuit ξεπαεισε μλος Μεvo autem de ira dici posse nemo' negabit f. Hom. Il. I, 282. r. Vesp. 424.

in libris est recto autem Hermannus et Emperius p. phil. et hist. P. 143. perspexerunt. inepte die Orpheum austinuisse Cocytum ridelitem terribilisque canis oculos, quum nullus esset labor ridentem perferre, et pro 1ὁ scripserunt Iti. Hac Probata mutatione lemque editores in hexametro e d. scripturam retinuerunt in eaque hanc inesse sententiam dixerunt vidit Coeytum qui hoc loco deus est fluvialia ad cantum suum placidia superciliis praeter fas ridentem, iis enim assentior, qui θεμιστo Conjungunt tum m λειδησαυτα, quum non intelligam, quo jure Cocytus deus ,omnis juris et humanitatis expers hie dieatur. Iam iste deus uvialis alibi sane non commemoratur, possumus tamen hoc Alexandrino poetae concedere, ut talem sibi finxerit. At mire, ut Hauptius i. e. monet, ridens Cocytus conjunctus est cum terribili Cerbero, praesertim quum his versibus poeta id egisse videatur, ut terrores Ore describeret, quo magis, quantam amor vim in Orpheumoxercuerit, omnibus appareret. Itaque Verbum μειδῆσαντα corruptum et a librario excogitatum mihi Videtur, ut hie versus cum antecedentibus Verbis Ovεπεισε θεους, quae jam antea depravata erant, consentiret, neque dubito, qui Hermannus recte eum emendaverit

scribens et

Κωκυτα τ' ἀνέθιστο επ' φρυσι Οιδη--α i. e. ut ipse explicat, praeter solitum ad ripas intumescentem. Neque vero viro doctissim, assentior auspicato Cocytum id fecisse, ut testaretur Se Orphei cantu esse commotum,

putaverim potius Cocytum deum iratum suisse, quod mortalis Orpheus ausus osset Tartar adire, atque ut audacem proterreret vatem, intumuisse ita autem deos fluviales iram suam testificari apparet ex Ov. et VIII, 583. uuae si recte disputata sunt, non opus est 1δε in an mutare aptissime enim Orpheus iram dei sustinuisse dicitur, neque partieulae qὁἐκasi quum novum quid atque gravius adnectant, languere mihi videnturi V. 2. miror Berghium reetissimam Ruhnkenii emendationem sprevisse, qui pro φερωv, quod in libris est, neutriam cρερo ponendum eas primus vidit. Quum enim Berghius v. s. retinuerit μειδῆσavra recto monuit Hauptius inepte dici eadem carminis dulcedine, qua Coeytua permoveretur, ut rideret, Cerberiam terreri deinde si Orpheus Cerbero terrorem injecit, nullus profecto erat labor eum suStinere. Haec et inter erepugnant et ante omnia ab hujus loci sententi Sunt aliena. Νeque eat, cur codd.scripturam retineamus et cum Beroi atatuamus oμμα δεῖμα φέρον τριστοίχοις κεφαλαῖς

14쪽

do ipso Cerbero dicendum erat. Est igitur sententia Feritato oculorum, quo acriter Cerberus intendit, efficitur, ut triplico capito Spectantem terreat. . ' o.

v. 19. qui in libris intelligi nequit, etenim post verba αριο ορsto in A. scri

dvέμα διαποι νυουσα, deinde in omnibus Δημητρα praeclara Hermanni conjectura: P

ριο ορροι- νομα διαποι πυουσα Δηριντρα prorsus sanatus esse mihi videtur, in qua cur viri docti non acquieVerint et alia, quae non possint probari, pro ea excogitaVerint, ut Bergkius secit monente mlcher l. c., non video; nam et ad codd. Scripturam maxime aceodit et optimam praebet sententiam neque inest in ea, quod non recte dictum sit, quum adjectivo positum Oργειων, etsi nusquam alibi reperitur, facile possimus concedere poetae, et insolitam dativi formam Δημῆτρα obeckius parat. I, 142. defendati eque audiendus est Emperius, qui scribendum misso putat ὁιαποιπνυουσαν, apparet enim nominativum reserendum eas ad pronomen ῆτε. quod in praecedenti disticho legitur. Quod autem ipso

Hermanni vestigia secutus proposuit: διαποιουουσι, eo resutatur, quod non recte mihi dictum videtur, omnes initiato Oργειωνι νομα διαποιπνυειυ. Rectissime autem ex Her- manni emendation Antiopa dicitur initiatis nam 'roλυ μυστ σι v. 17. scribendum emenemo est qui negot occulta oracula mystico clamor extulisse Per Rarium campum sacerdotali niodo vel ego in honorem Cereris volitans. v. l. Hermesianax quum estodum Boιωτο ἀποπρολιποντα με 'o Aseram venisse dicit, a vigata narratione aperte recedit neque cur hoc fecerit, est obseurum, nemo autem, quae sedes ab Hesiodo relicta ait, liquido confirmaro poterit Berghius eam invenisse sibi visus est scribens pro Boιωτο Βοιωτου. ita ut Arne urbs intelligeretur; at prorsus nihil de hac re nobis traditum est, quod talis conjectura ansam praeberet. Probabilior est aliorum suspicio, qui, quod Hesiodus ipse ἔργ. . 13a 633 aqq. de Di patre

narraverit ab Hermesianacte ad filium translatum ess arbitrantur. Errat autem Schneidewinus, qui et fio OSSe Odd. scripturam intactam relinqui putat, quum μελαθρo de sed paternam e Cumana intelligi possit. uis enim, quaeso, ubi legerit Hesiodum

Boootum dictum me, poetam, quum 1ελαθρου scriberet, Cymon voluisse significare credet, et quo juremesiodus Boeotus dicitur, si Cyme erat oriundus Quare si istam eonjecturam veram ess Statuimus, adjectivum Boitinou, ut recte Riglerus Axii quo viderunt, - Κυμαιο est mutandum. Quod si quis audacius ense dicit, recto quidem judicat, excusatur autem eo, quod nisi mutato isto aleetivo locus intelligi non potest ac fieri sano potuit, ut librarius, qui Boeotum esse Hesiodum sciebat, temere Verba a poeta scripta depravaret. Si vero res ita se habet, non dubito, quin V. 23. in perversa codd. scriptura ἔχω aliquid lateat, quo causa significetur, qua motus Hesiodus Ascram venerit. Iam si mecum reputavero, Poetam etiam V. 61 Sqq. ubi eodem modo ab iis, quae reliqui scriptores tradiderunt, aperte Se recessurum esse profitetur, id quod ex verbis cyη υ ὁλκάὶ

15쪽

in initio positis patet, primum in universum narravisse et Euripid- amore arsisse, deinde demum ad singula transisse et quid amans secerit exposuisse eertum mihi videtur Rigl-rum Axtiumque recte conjecisse ρcuus i. e. amore commotum, licet Hermannus id propter sequentem versum inutile dixerit et Dalecampi emendationem κόin commendaverit. V. 25. et 26. qui vulgo ita ex libris editi sunt,

γ , πόλλ' ε- - πασα ὁ λόγω ἀνεγρα ρατ βψλουε, ομνω ἐκ πρωτης παιδος ἀνερχόμlavos, nihil perplexius esse ait Cobetius, et sunt sane in iis, quae offendant nec satis accurate dicta videantur, ae de eo, quod dicere voluerit poeta, ambigi non potest. Scimus enim Hesiodum longum carmen composuisse, cui titulus erat Hota sive 'HOια ραγα ι, M. Berubard hiat lit gr. II, 14 26 sqq., archachesse Hesiodi fragm. p. II aqq. in eoque singula narrationes formula Poli inter se conjunxisse, unde totum nomen acce-Iui Hac re usus Hermesiauax, ut Hesiodum quoque ad carmina scribenda amore compulsum esse demonstraret, finxit Oeam misso Virginem Ascraeam ab illo amatam Iam, ut ad ejus verba redeam, primum apparet participium vεαο -vos intelligi non posse, nedscribendum esse, id quod Emperius I. e. literis codd. lenissimo mutati conjecit, vara μενος, quod anter emendationi vαmo amo et Igenii 'ramlamo iure praetulerim. hoc autem participio genitivus Di ou pendet, quo nomine Singulas totius carminis partes significari jam Ruhnkenius perspexit. Deindo Iarum est verba πρωτης Μιδος non posse intelligi nisi de oea, quae a recte se habet codd. scriptura, prima dicitur, quoniam ab ejus nomine ὴ ιη unaquaeque narratio incipiebat. ultum tamen huie explicatiovi egregia praestat emendatio, quam M. Palmius mecum communicavit, ἐξ ἐρατῆς. quod sive amabilia Aive amata vertis, ut est apud Tyri. 7, 29 Schneidewin Pind. Ol. XI, M., huic loco optimo convenit neque solum mutationi lenitate, sed etiam eo maxime probatur, quod emesianax hoc vocabulum ab ipso esiodo videtur mutuatus esse, quem constat Primum hoc epitheton cum personis conjunxisse. Porro quaeritur,

quo jure poetae licuerit in hexametro dicere λόγα, ἀνεγεα νατ βίβλους. quum istud

carmen uno tantum libro constiterit s. Marcischesselium I. c. p. 109. Sed jam isto tempore fuisse videntur, qui oea cum ali carmine, cui titulus erat Nαταλογος xiv K ταλογοι γυναικων, conjungerent totumquo opus Catalogi nomino inscriberent. Apparet igitur Hermesianactem de toto hoc opere cogitasse idque indicasso verbia λόγω βίβλους i. e. narrationum libros quum enim Alexandrini tria genera poesis in Hesiodo distinxisse videantur L Diomedem grammaticum p. 480. Putaeh. Catalogumque in historico posuerint genere, id ipsum poetam vocabulo o a indicare voluiSSe eo magis existimo, quod antea Hesiodum rασης ξρavo ἱστορίη nuncupaverit. Restat adjectivum πασας, quod nisi isto jam tempore, quod posteriore aetate laetum esse compertum habemus, alterutrum carmena nonnullis Hesiodo abiudicatum fuisse iisque poetam diserte obloqui voluisse statuimus, vix potest defendi Quod quum admodum sit incertum, non possum, quin conjecturam

16쪽

a viro amicissimo excogitatam publici juris faciam, qui illud raσa in miσα mutavit, ut hoc diceret poeta Indo illo Oeam fimbiens Ascraeam multa est perpesSus, quam cum

exorasset, narrationum libros conscripsit carmina ab amatae virgini nomine orsus. Deniquo mediam formam vεγρα δατ non est cur obetium secuti prorsus improbemus, quamvis certum ait atticos scriptores non ita dicturo fuisse. Multi enim exemplis allatis Bergkius p. 27 probavit Hermesianactem saepe sine ulla causa media verborum

in vocabulo aιμονα offendit, quod sive adjective alvo probata scriptura editionum V substantive OSitum esse putamus, non apta exsistit sententia. Illud enim a statuimus, Homerus dicitur suavissimus omnium peritu vates. At ut taceam, quod jam Ruhnkenius animadvertit, non conveuire uomero epitheton &στος, primum offendit asyndeton, quod eo minus excusari Potest, quoniam ambigitur, utrum cum iὁι o an cum ahaova conjungendus sit genitivus παντων. Deinde verba ahaova πάντin s haec enim conjungere praestaret admodum jejuna mihi videntur denique, si hunc versum salvum esse judicamus, in sequenti contra codd. auctoritatem delenda est particula E. Idem fiat necesso est, ni poetam μουσοπολω ScripsisSe et Homerum SuavisSimum omnium poetarum deum vel principem nominasse arbitramur Ac praeterea nemo probaro potest, vocabulumGahaoevhoc sensu a Graeci unquam esse usurpatum, exempli autem e Romanis scriptoribus petitis nihil demonstratur, neque api tum in sequentibus 'Oμηρος ωos' dictus esset. Itaque quum neutra hujus loci explicandi ratio sorri posse videatur, conjectura vemus eat anandus, o felicissini Cobetius conjecit scribendum esse Zει το πάντων αἱμονα μουσοπολων i. e. ut ipse Vertit, Homerus quoque cognoVit omnium Poetarum deum Sc Amorem quod quantum Hermanni emendationi μουσοπολλ άὁῆσι et Bergki μουσοπολει Praestet, non opus est multis verbis demonstrare.

ωὁ σι πινυτης ει-κα Iyvελόπης particula ε, quae in libris est, si recto Cobotius praecedentem versum correxit, eat retinenda neque est cur adjectiom λεπτὴ mutemus os Hom. Od. XIII, 24 sqq. licet v. 31 sequatur oλίγη ιῆσov apparet enim hoc loco parvam insulam oppositam esse latae Homeri patriae i. o. Ioniae. Contra verba vετελετο ὁῆσι vix possunt significare, ut explicant: cum carminibus suis in Ithacam contendit; etsi nim dativum ista dicendi ratione, quam Matthiae gr. r. M. II, p. 405 adn. 2 exempli comprobavit, aliquo modo

excusari posse censemus, verbum ότατείνεσθa proresus inusitate sic dictum videtur; quantum enim scio, tantum Simplex τείνειν ο Sensu a Graeci dicebatur, ut esset contendere, se

17쪽

conserre. 0uum tamen haec sententia necessario hic requiratur, praestat umeremem Uanactem pro simplici compositum verbum alio, quam vulgo habet, sensu posuisse et more suo es ad V. 25. medio genero esso usum, quam ad nimis laciles vel Iubrica confugere conjecturas Saltem ea, quam Beroius protulit et elinem commendarit xy et stig uat My ἐvετελετ etc. tribus de ausis ferri non potest, primum quod particula L ut supra monui, deesse non potest, deinde quodHoεἰvεσθαι αὁῆσι non significat, ut illi visum est, carminibus celebrare, sed versibus includere, denique quod in sequentibus demum poeta, quid cecinerit Homerus, exponit. Quare non miror, quod elinem monum. ntiqv. alto Denkmater II p. 218 sententiam suam retractavit. . . V. 33. κλαῖε δ' 'Iκαρίου τε γεvo recto Hermannus pro iis, qua in libria sunt ἔκλαιε δ' Ικαρου, acripsit, nam pater Penelopae Icarius nominabatur, non Icarus Verbum autem κλαίει ab hoc loco non videtur esse alienum, quum dicatur Homerus PeneIopae Atridarumque sata celebrasse lὁἱω ἁπτόμιενος παθέων. Itaque non opus est Berosi

-- V. 35. et M. ene interpretatu est Bemharis hiat lit gr. II, I p. 440. unde apparet non cogitandum ess hoo loco de Mimnermo pentametri inventore. Sed vexarunt verba roλλο ανατλας interpretes, qua Ruhnkenius eum Sequentibus aἱετ με Na-ους - junxit. Hoc fieri non posse omne Viderunt, certum tamen mihi videtur, haec verba referenda esse ad mala, quae tu more Perpessus Sit Mimnermus V infra P. II. - V. M. et M. quam maxim in libris sunt depravati In A. enim est: πολλιι ἐπιπολλακι λωτα Vel λωτι κυηριωθεις κωμους σιχε vεξα λυγ in B. additum ii in .:πολίω ἐπὶ πολλακι λωτι κvημωθεὶς κωμους σιχε συvὁραμίη in πολια επὶ πολλακιμωτω. x his Hermannua demum correcta Ligenii emendatione maxima ex parte veram,

Πολιο v autem dixi λωτο i. o. tibiam cs IIgonii adnotationem non propter nigrum loticolorem, ut achius et Schneidewinus censent, nam Semper oλιos' est Canus, non niger, sed quod grandior natu imnermus ea usus esset, id quod ipsius carminibus quodammodo confirmari videtur itaque non opus eat emendation σκολιω. Deinde apparet verba επι πολιών λωτω arctissime conjungenda esso cum participio κημωθείς, ut Mimnermus dieatur fascia indutus φορβεια vinctus esse, ut senili tibia caneret. Denique verba κω λους στειχε συvεξα ει Bachius explicat incedebat ad comissatione peragendas quum vero Hermannus , νεξατυει scripserit, quod Mimnermus tibicinam ipso tibia canens a cuius ait, istatunndum est ipsam virginem, ad quam comissatum irent, inter comissantes esse versatam, quod vix eredibile est praeterea συνεξα ει nimium a scriptum codd.-roeedit. Itaque veri simillimum mihi est, indoinum rectius alteram hujus versus partem

omendasse, qui conjecit: κωμους εἶχε σύ 'Εξαμύη, nisi sone Hermesianax pro dia

18쪽

fra scripsit, quod est apud Bionem XVI, 4. Itaque poeta Mimnermum enm Exarva amie eomissatum isso narrat, et bene o kius, qui et ipso indor fit emendationem probat, rem ita cogitandam ess ostendit, ut Mimnermus tibia ecinerit, amicua ad libiae sonum cantum ediderit, quomodo est apud Theo n. 33. 1065. In medio autem eat relinquendum, utrum IIermesianax hunc Mimnermi amicum finxerit an Thaleti patrem in

ita ut maximam partem codd. scriptura rotineretur, nam rotaδ' reperitur in PUL, in autem pro eo est 'Oιa vel oIav. in botavὁ' doindo antoήχθεε in Macriptum est hὁ'. in B h, eontra particula )ὁε Casaubono debetur in omnibus cnim libris pro ea Oυὁ est. Jam Hermannus primum in insolenti orbο χθεε offendit, quod etsi roperitur apud Theogn. 1032, tamen huic loco non aptum idciur; deindo totam sontentiam, si qua inest in his verbis, perversam DSSo animadVertit, nam Pronomon τοιαὁε, Alvo Ex sententia Setinoide-Wini explieamus talia, qualia in mani hus Sunt hominum, sive ex Ilgenii, qui ad 1 Me μισησa retillit carmina indignationem et odium loquentia, intelligi non potest. Porro quae sententia hoc loco requireretur, recliSSimo vidit neque enim quum hic versus verbis Raιετο αε Navv d etc. aperte it oppositus, credibile est poetam aliud quicquam dixisse nisi hoc Nimnermus senex totum Eo amori dedidit, adversarios autem, quibus juvenis gravitor erat iratuS, non m plius curabat. Hanc sententiam uici putat Hermannus, alacripserimus: ἡχθη ὁ 'Ερμόβιον σου ἀεὶ βαρυ ηὁ Φερεκλῆνεχθνον κισησας οἴ-vεηεμψε δεχ, qua ipso ita interpretatur Poenituit eum carminum, qualia effuderat, quum Semper ibi gravem Hermobium inimicumque Phorcelem odio persequorctur. Procte monet Welcherus, verbo this' posito nimium dixisse poetam nequo apto finxisse Mimnermum poenitentem. am ob rem ita ei videtur seribendum ess in penta inetro corrigendo Berotum Secutος

quae Rivo interpretamur oderat neque Hermohium nequo Phoroclem, quum carmina, qua lia in ipsum nuderant, odissei, sive μισησα cum verbo 1χθε conjungimus et relatio enuntiation causam istius odii addi putamus, languida sunt nequo sententia hujus loci conVeniunt. Neque ea, quae necessaria videtur, sententia exsistit, si Bogkii emendation.

i. . quum Hermobium et Phereclom odisset, aegre serebat carmina, quae in ipsum ess derant. Itaque tenenda est ermanni conjectura, qua facilius serri poterit, si Pr ὁη η

19쪽

scripserimus iχθετο. ut sententia vita Portaesum est eum arminum, qualia effuderat, quum adversario odio PerSequeretur. Itaque, ut ea, inie de Mimnermo 'nit poeta, complectar, haec dicit Mimnermus qui mulla in amor passus dulcem amoris sonum spiritumque e pentametro elicuit, senex flagrabat annus amore et cum amico comismaatum ibat, carmina autem, qua antea in adversarios composuerat, ProrSus re uebat ri

Hermannus probavit, alii spreverunt. Neque oro his assentiri possum, nam quod pro eo excogitaverunt, Δαρὁavι velinas,ὁaviatu, quod cum participio ἀποπρολιπω conjunxerunt, etsi ad codd. Scripturam Paulo propius accedit, orri non polos Permirum enim OSSot, Si Poeta primum Antimachum Lydos amore compulsum in Lydiam migrasso diceret, deinde ne verbo quidem addito quo ea res Oxplicaretur, adderet eum Lydon in Troade sepelivisse, vel si accusativum aPὁavίη probamus, Dardaniam in Troado aliam reliquisse. Itaque

διῆλθεv, neque cod. B. καλλιωναι ο ὁιῆλθεν, nec quod in V est: καλλιον ἴγον δῆθε sensum praebet. Jam dubitari nequit, quin Casaubonus recte pro διῆλθε veliῖ oscripserit ' θλθεv, verum quid in praecedentibus lateat, non tam certo dici potest, unde

factum est, ut alius aliam emendationem in medium proferret. Si Vero, quae an Sunt, verba adspicimus, apparet nullam aliam posse hujus loci sententiam esse, nisi hanc a Antimachus Lydes amore motus Sardos migravit, quam eiu ibi composuisset, relicta ea

regione in patriam rediit. Nec minus certum est corrupta codd. scriptura nomen regionis continori, quam Antimachus reliquorit, necesso est onim ad participium addi aceusativum loci. Quam ob rem Ilgenii conjectura Rλαιαν, αἰαζω est rojicionda Iam nomen quidem loci posuit ergkius, neque vero puto quenquam ejus cmondalionem M. Probaturum, quum codd. vestigia secutus cripserit: κλαίω Ληανιov. nam AoZanium fuit teste Stophano

Byzantio Phrygiae oppidum igitur ex Bergkii solitontia Antimachus primum Lydiam misit, cindo in Troade amicam sopolivit, postromo Phrygiam reliqiiit. Donique Hormannua acutissimo SuSpicatus est, Hermesianactem scripsisso Τμωλιον αἰζaO i. e. relicto Tmoli montis vertice. Qua conjectura eo commendatur, quod et pars Scripturae codd. intacta servatur, et ea, quam neceSSariam esse dixi, sontentia exsiSiit, nam motus mons a diuus imminebat et licuit sano poetae ita regionem, ex qua Antimachus discesSit, significare. Quamquam igitur non satis firmo nititur undamento, istam enim esse vocabuli αἴ ao notionem ex Hesychii glossa sola Hermannus conclusit, lamen quum Per Se Ver simile ait et Hermesianactem tali substantivo ab aliis non usurpat usum fuisso et Hesychium ex docto poeta Alexandrino illam glossam petisso, nolim spreta Hermanni emendatione ad Heinrichii confugere, qui audacius conjecit: καλλι-o ποταμοv ita ut sto

20쪽

v. o. quum ἐκ παντὸς παυσάμενος καματo scriberet poeta, sine dubio non dolaboribus, quo Antimachus tulerat, ae de dolore, quem ob amissam sentiebat amicam, gitavit, praesertim quum antea Mλου ἱρα i. e. ut recte SchWeighaeuserus interpretatua est, memoria Lydes sacratas dixerit, quo clarius celeberrimum Antimachi carmen significaret. Quae quum ita sint, participium oristi huic oco non videtur aptum, sed una mutata liter scribere Placet raυσομενος, quo facto ea quae Hermesiana narrat, bene eum Plutarchi loco Morali. II, 106 B. concinunt, quem Schneidewinus attulit 'Aποθα- νουσης τῆς γυναικὸς αὐτου Λυδης, παραμυθιο τῆς λυπης αὐτῶ ἐποίησε της ἐλεγεἱαυτη καλουμενη Λυδην, ἐξαριθμησα αεvος τὰς ηρωικὰς συμφορας, τοῖς ἀλλοτρίοις κακοις

v. s. scriptura codd. ἀνεδέξατο eis potest aliquo modo explicari, ut ait sustinuit eomissationes, tamen cum Vocabulum κῶμος etiam de carminibus usurpari soleret, quae quia comissans canebat, elegantius erit ex conjectura mischerlichii scribere civεδείξατο i. e. dedicavit, quod jure emannus et Schneide inus praetulerunt. Ceterum, ut hoc addam, Alcaei in Sappho amorem etiam ab artificibus repraesentatum fuisse ostendit Wolchorus alto De mater II p. 25 sqq. . Quod autem Hermesianax in aequentibus versibus narrat, Anacreontem Alcaei aemulum suisse, ipse nulla temporis ratione habita videtur finxius cf. Berotum Anacr. p. 100. Bemhard hist Iit. r. II. I p. 600. v. 51. ἐφωμίλησ' Ανακρεω in eodd. scriptum est, quod quum propter metrum serri non posset, in L. editum est 'Avaκρείαν. t recte emannus animadvertit proin, ductionem penultimae, quam alibi in hoc nomine a poetis usurpatam esse eonstat es Crit. D. L . Suinon. Ce D. 8, 1. Schneidewin. sub ictu versus et inusitatam et paene intolerabilem esse quumque praeterea in V. ἐφομιλεῖ Videatur offendisse, quod insolenter eum accusativo est conjunctum, ad Violentam verborum trajectionem confugit acripsitque: 'Λυακρείων ἐφίλησεν. Ob eandem hanc causam Bergkius novo verbo composito ἐφημιλλησατ' 'Avακρεω conjecit i. e. certatim eam persecutus est, quod a poeta positum fuisse vix crediderim Mihi tanta mutatione non videtur opus esse, Sed lene tantum scribe dum ἐφωμίλη v, quo facto codd. scriptura Avaκρέω potest retineri Licet enim Verbum ἐφομιλεῖ proprio dativum requirat, potest tamen accusatio aliquo modo defendi, quum in talibus verbis intransitivis particulae via nonnunquam videatur Praevaluisse, unde factum est, ut eum eo casu Oriungerentur, qui proprie praepositionem sequi debebat LΚmegeri gr. r. II, 2, 48, 11, 4. Si hoc loco Hermesianax ἐφομιλεῖ pro μεθεκειτ . 66. posuit hac sere sententia Cum ea enim mellitus commercium habuit Anacreonsectatu Seu sectans illam, quum incederet multis puellis cincta. Ita enim recte Schneis de inus verbum στέλλεσθαι explicuit. V. 52. Berghius languidum ratus epitheton πολλαῖς scripsit 4παλαῖς. At traditum est Sappho multarum nobilium Virginum consuetudine Sam Sse, L. Bernhard I. e. p. 5s Sqq.;

quid languidum igitur, si hoc respiciens poeta multis eam puellis comitantibus incedere dixit