장음표시 사용
21쪽
M. ueriptura cod. A. Dis v a ao temere ab editoribus in L. mutata est in oririn alaov, quod Rubnkenius probavit. equo ero Videntur attendisse Hermem-anactem participium praesentia etiam V M., ubi propter metrum nihil mutare licet, eum imper et verbi finiti conjunxisse, ut sententia esset λειπε καὶ ἡδε. Ita enim tales Ioei sunt explicandi, in quibus pro participio praesentis oristi requiri videtur, ut participium integri membri locum obtineat, quod particula copulat, alteri erat adjiciendum. es Hermannum ad ur Hec. 369. Μadvigii syn ling. gr. g. 183. v. 54. ineptum vocabulum oυριν, quod in m. editum est, Vel δουχιv, quod P.
habet, reete SchneideWinus, quocum erigvius et Emperius consentiunt, in oυρε videtur mutasse, ut hic ut alibi Teus urbs ad montem ita ignificaretur; neque enim δουμ, quod Cas bonus posuit, ut poeta ad ea respiceret, quae M. I, 168. narrat, et quod metrum turbatur et quod κλίνει terram eo sensu, ut esset subigere, nusquam videtur a scriptoribus graecis dictum esse, probari potest, neque lacile quisquam formam δουρε exemplis defenderit, quam Bergkius excogitavit, priusquam et ipse Verum invenit et Oυρει κεκλι
v. 55 Paldamus sad Prop. p. 3030 temere proauoivo wυ avo proposuit quum enim Lesbos insula propter vini generositatem quam maxime ab antiquis ait celebrata cf. Plsinium
ab p. 6 sqq. nihil est mutandum licet praecedat okηρη . adis M. Deinde autem in libris est: το ὁ μυρἱο εχιὁ Lειςiὁ in V. λεκτροv, quod nullum praebet sensum. Jam
partem verae scripturae sine dubio ex his Casaubonus eruit, qui ea in hunc modhm correxit: oraὸ ὁη ἱο εχιδε Λεκτον, quod quum Ida promontorium in Troade suisse sciamus es. schol ad Hom. l. XIV, 284. Strab. XIII p. 58I., hoc loco aptissime commemoratur.
Itaque, ut par est, haec mutatio ab omnibus est Probata; neque vero miror, priorem illius conjecturae partem aliis Viris doctis minus Iaeuisse, id autem jur quis miretur, quod fuerunt, qui sol noeentu mutato μυριo retinerent et adverbialiter positum esse
dicerent. Emendavit hoc emannus in verbis o δη μυρίοv suspicatus o ' μουριον latere, quod quum aptissime dictum sit, Lectum enim promontorium, quum ex insula Lesbo conspiceretur, proeul ab ea abesse non poterat, non est, quod enschio assentiamur, qui, ὁ Μυσιο conjecit. v. 57. ut posset intelligi, Ruhnkenii demum et Lennepti emendationibus laetumeat ille enim pro aυθις, quod in libris est, lenissima mutatione 'Aetsi scripsit, ut et hic Sophocles apis Attica diceretur, hic pro emerSa codd. Scriptura πολυ πρίωνα κOὁωνηvponendum esse vidit πολυπρηανα ολωvov. t recte quidem ipsum nomen istius pagi restituit, quod propter adjectum roλ πρηωva necessario hoc loco requiritur. Videtur autem usitata sorma Noλωvo insolenti et dubiae Kολ- ην quam Berglitui defendere conatus est, etsi propius haec accedat ad librorum Scripturam esse praeserenda. v. s. et M. foedissime quidem corrrupti, immo utili in libris traditi sunt, nam
22쪽
ἄγειραι αρειὁA .... Ζεύς μορε Σοφοκλεῶ tamen quid in ita lateret, satia probabili
conjectura viri docti sunt assecuti. Primum enim Lennepius ex his nomea Theoridis eruit, quaminthen XIII p. 592. A. a Sophocle, quum jam aenex esset, amatam e fi m moriae prodidit vix enim erodibile est, nomen amicae quod fuerit, hoc uno loco ab Hermosianacte non additum suisse. Quae conjectura quum verisimillima sit, nescio an recto alii viri docti statuerint praecedentibus litoris verbum aliquod contineri, quod lebrandi haberet notionem, eamque ob rem jam Schweighaeuserus verum invenerit scriptum fuisse ratus γεραιρε. quod praestat IIcrmanes conjecturae: ἀνέγειρε. Reliqua, quae prorsus perierunt, Hermannus probata Schwolgi euseri sententia, qui propter praecedentia verba L ὁ i. o. quomodo cecinerit, recte verbum hoc loco requisivit, quale v. 49. 73.
Do hac autem Sophoclis amica quid SSo statuendum, reete mihi videtur indicasse Schoollius Sophocl. p. 367., qui totam hanc tabulam o comoedia originem traxisse et istam virginem fictam aliquam o quasi allegoricam personam fuisse dixit, qua sestorum dierum ouennitas significaretur es Wolchori gr. trag. p. 305 a. v. 61-63. Euripidem dicit octa o ἀεὶ πεφυλαγμεvo civὁρα και παντα μισος κτωμενο εκ συνοχω πασας ἀμφὶ γυναῖκας, in quibus verba παντων εὐσυνοχωv perversae corrigenda SSe omne viderunt. Priusquam tamen, qua ration id ei sicero studuerint viri docti, exponam, monendum est, quo SenS Verba κτασθαι μῖσος hoc loco sint posita ;apertum autem est poetam nihil aliud potuisso dicero nisi dico etiam istum virum, qui aemper sibi cavebat omnesquo mulieres dio persequebatur, obliquo Cupidinis arcu percussum nocturnos dolore non deposuiSso quae tum demum exoritur sententia, quum νυσος κτασθαι μιν τινα idem At atquc μισεῖν τινα. Nam si, τασθαι μῖσος statuerimus significare odium ibi comparare, odiosum Sso, timeo ne abSurdum quid a poeta scriptum sit, neque enim mirum est, si qui amore capitur, qui Odiosus est mulieribus, sed aicui id accidit, qui eas odit. Quae quum ita Sint ossicitur, ut Emperii conjoctura mka - μῖσος κτωμετο εκ συνοχα i. e. qui perpetuis in omnes mulieres cavillationibus odiosus iis crat, sit rejicienda Multo probabilius, si sontentiam Solam spectamus, Jacobsius ὁ ἄπαλῶ μι. τ εξ ὀνυχae scribendum esse consuit, ut uripides de tenero ungui mulieres odisso diceretur. uod in proverbio suisso Graecis apparet ex locis, quos MeusNlorus in Ioxico asso iano collegit, neque pus est addere tale quid aptissimo hoc loco dici. t nimium haec emendati a codd. scriptura recedit quod quum sensisset Bergkius, prior illius parto retenta V. 62. ita edidit: a ovτω μῖσος κτωμενον εovυχωv. Neque tamen exempli poterat demonStrare Graecos hoc proverbio sos esse, quod num Romani ex graeco Sermone Sumserint, Valde quaeritur. Deniquo Hermannus
collato Moschopulo, qui tu sita Euripidi haec refert: σκυθρωπος ὁ of η και
23쪽
quod quoniam proximo ad librorum scripturam accedit et quum propter praecedens, φυλαγμεvo aptissime est dictum, tum egregio convenit eum Verbi κτῶσθαι υσo i. e. odium ex rara consuetudine concipero, R poeta prosectum es o Pro Certo affirmaverim. - v. 66 ut Aιγειων, quod in libris est, posset retineri, aceentum Solum mutaverant genitivumque Aιγειω cum vocabulo λαυρα conjunxerunt; nec nego urbis vias olegantiusquam terra hic commemorar Tamen, si in istorum verimus Sententiam, praecedens genitivus aκηὁovἱη serri non potest, nec fugit hoc Berotum, qui dativum Ioel, κηδονίv posuit. Sed hac ipsa re suspeeta mihi sit ista arcontus mutatio. Aceodit alterum. Semper enim, ut jam supra monui, Hermesianax, qua nomina suissent virginum, quarum amor arsissent poetae, addidit, ut juro miremur, id hoc uno loco ab eo esse omissum. Quod si positum erat, lateat necesse est in vocabulo Aἰγείων; sed quum nihil nobis antiqui scriptores tradiderint, ex quo eum aliqua probabilitate, quod istud fuerit, possimus eolligere, satis habui adnotasse Casaubono 'Aργείηv Ilgonio Aἰγειvoe in mentem Venisse. . V. 67. neque in libris, qui exhibent: εχυκε δαίμων - ζυριπίὁη ευρετ ολεθρον, neque in VI . ubi editum est: εχυκε τοι αἱμα Ευριπίὁη ευρευ λεθρον, recte Scriptus est. Restituit eum Porsonus una deleta iterar
ita ut poeta figura postrophe similiter in media narratione usus sit, atquo Ovid. Fast II, m. v. 68. elicissimis Hermannus et Borgkius verba άμφὶ ἰου in unum 'Aμφιβἰου conjunxerunt, quo laeto omnis Ioel tollitur difficultas vix enim verba vτιῶν κυνα ἀμφιβίου significare possunt cum canibus de vita luetari. Nequo haec emendatio eo resutatur, quod Moschopulus istos canes Lysimachi fuisso narrat, quum saepissime Hermesianactem ab aliorum scriptorum narratione recessisse constet i v. 6-74., in quibus de Philoxono poeta agitur, quomodo in libris seripti sunt,
24쪽
quae nutrices Philoxenum nutrivissent, appareret neque participium m&υθέ- ex se tentia Hermanni ita intelligi posset, ut osset castigatum. Ipse Paucis mutuli egregie
Itaque Hermesianax Philoxenum celeberrimum poetam dithyrambicum nutritum ess dicit a Bacchi nutricibus i. o. amymphis, es praeter locum ameineliis ex Soph. Oed Col. 679. IIatum Iacobi Hand oerterhuch derari in undisoem Mythologie p. 26I.), exstitisse fidissimum tibia eustodem, educatum esse musis Denique in iis, quae Sequuntur, Heringa Pro μηλιοι reposuit μηλείοις, quo facto omnia, quae in hoc loco commiserunt librarii vitia, videntur esse sublata; sed quaeritur, quomodo Verba ou τιναχ εἰ sqq. sint inplicanda, quum nonnulla in iis insint, qua obscurius dicta et ab editoribus carminis non recto intellecta esse videantur. In horum numerum ante omnia retulerim verba τιναχθεὶς ρυγῆ, quae Si rectius aliis interpretatus ero, debeo hoc Fr. Palmio, reetori amiciSSimo, ad quem, quum jam de iis desperarem, coniugi Certum Videtur esse Hermesianactem etiam hic, ut alibi, non solum quid scripserit poeta, de quo agit, sed etiam quid tulerit, paucis verbis, ut mos est ejus, significare voluisse quoque melius huncauum finem assequeretur, ipsius Philoxeni verbia esse usum Scimus enim Philoxenum, quum apud Dionysium tyrannum, quocum maxima conjunctus erat familiaritate, Versaretur, amore captum ess Galateao quam quum ipso amaret Dionysius a tyranno in lautumias est conjectus s. Ath. I. 6. F. unde quum in patriam aufugisset cf. achol ad Ar Plut.2so. carmen composuit, cui nomen erat Cyclopi, quo tyrannum perstringeret. Iam quum Dionysius in hoc carmine Cyclopis, ipso Ulixis personam ageret, quod aperte testatur Ath. I. c., fieri non poterat, etsi de hac o nihil compertum habemus, quin vestigia Homeri sequeretur sabulamque de Cyclope, quomodo ab illo erat narrata, in usum suum converteret. Fuit enim et ipse a Dionysio hospitaliter exceptus, ab eodem, quum privatus oculo i. e. amata in ipsum Saevire coepisset, eoactus est, ut aufugeret. Jam apud Hom. Od. IX, 395. egimus Cyclopem excaecatum σμερδαλεον με οἰμωξαι, qua re perterriti Ulixes sociiqueώ πεσσυυτο. Ad quae si respexit Philoxenus, poterat sane dicere se quoque ωρυγῆ Cyclopis τινα χθῆναι . e. Dionysii clamore seu minis concussum et perterritum se . Posse autem vocabulum ωρυγη etiam de hominibus usurpari, non est cur negemus, cum verbo ρυεσθαι ita. Graeci usi sint f. Hor. III, 1τ βοωσι υρυόμενοι . . ingenti clamor ululant fragm. Plat comici apud Ath. XIV. 628. . σταδη ἐστατες α ρυονται i. e. inconditum edunt clamorem. Eo autem aptissime quis dicitur τιναχθῆναι
ομας. Itaque Hermesianax Philoxenum clamore Cyclopis i. e. Dionysii ex antro ejus i. e. Syracusis expulsum per Colophonem venisse ita finxit, ut ea ipsa verba wρυγῆ τιναχθείς
25쪽
ex ipso Philoxeni carmin depromeret. Neque hoc ab ejus more abhorret, quum recte eum Berghius v. si verbis fro πλατανι μολπα ουτ notum aliquod Philota earmen huius ipsius poota verbis significasse mihi suspicatus esse videatur poteratque eo magis tali ratione uti, quod istud Philoxeni armen non solum aequalibus Uerum etiam praeeeteris Leonito, cui hos dedicavit elegos, notum erat; etenim ex sequentibus verbiaάιουσα λεγα σroso colligi potest poetam puellae suae latu carmen recitasse. Restat, ut de reliquia verbis, quas non minus exarunt interpretes, dicam. Ac primum quidem ambigi non potest, quin iis quoque poeta Philoxeni carmen significare voluerit, id quod
omnes sere editore recte perspexerunt; at non minus clarum est serri non posse Her- manni explicationem, cui poeta visus est dicero Galateam tibicinam primum usta pavisse eoque jam tempore amore incendisse Philoxenum neque enim isεσθαι πoso potest esse amorem erga aliquem concipere, neque 'r μηλοι apud oves, nec donique pro .
nomen aυτοῖ quid sibi velit intelligitur. Reetius igitur mihi si de hoc loco videntur judicasse, qui Verba ποτίθεσθa 'robo significare putaverunt amorem injicere Vestribuere totumque locum ita intellexerunt, ut Philoxenus diceretur ipsi ovium proli amorem Galatea indidisse eamque istius desiderio flagrantem in Cyclope induxisse, ut quam
amabilis ista virgo fuisset, Omnibus ante eulos poneret. Hoc a Philoxeno aliquo caseminis sui loco fictum esse mihi aequo verisimile est, atque eum vocabulum go ovo ab Hom. Od. IX, 221. Sae mutuatum. Itaque, ut omnia complectar, de Philoxeno Herm uianax Leontio suae haec scribit Virum Cytheris oriundum quem Bacchi aluerunt nutrices, fidissimum tibiae custodem, a Musis educatum Pliiloxenum quomodo incondito
perculsus clamore Dionysii minis per hanc Venerit urbem, novisti, quum magnum audiveris desiderium, quod ipsis agnis indidit. - . v. 7. αττἱὁ pro Bιττἱὁ scribendum esse jam caligerus recto monuit, quum Ovid. Tris I 6, 2. p. ex Pont. III, 1, 58, qui sine dubio et ipse Philetae elegis usus est, eam puellam Battidem nominaverit et major fides Ovidii quam Athenaei libris sit
habenda Ceterum clarum St, poetam Uerbis Bαττίδα μολπαζοντα οὴν περ παυτα Φιλητανήηματα και πασαν ἐυοριευον λαλιῆι omnia Philetae scripta significare. Fuit autem Philetas non solum poeta sed etiam grammaticus, et praeter elegos librum, cui 'Aτακτα iv γλῶσσα erat titulus, acriptum reliquit, quod ita expressit Hermesianax, ut eum sub platano Battidem celebrasse et in verbis omnique sermone explicando laborasse diceret. Etenim verbum Dε a paene intolerabile est hoc loco, quum υεσθαι περ υ ne graecum quidem sit, neque apto hieπερι adverbii locum tenere potest. Itaque rectiSSim Hermannus hoc vocabulum una
adjecta itera i τρυόμεvo mutasse mihi Videtur, quo laeto et ea, quam dixi, sententia exsistit, o hic locus aliquo modo cum Athenaei LIX, 401. . et Suidae narratione concinit, qui Philetam nimio literarum ludio mortem accelerasse tradunt Τρυεσθαι περ σι
26쪽
autem posse graeco dici unus negabit obelius simillimo enim graeci scriptores διατρίβει περ τι sexcenties posuerunt. Quae a recte a m disputata Sunt, vix opus est addere emendationem Bergkii, qui pro verbis sonu, περ edidit sερη πυρἱ, esse inutilem; neque haec conjectura unquam posset probari, nam sorma sερῆ pro sερῆva prorsus est inusitata, et quum poeta Philetam dixerit Ballidem carminibus elebrasse, satis diserte, opinor, indicat eum illius amore agrasse, hypostigmen enim cum Bergkio post θῆκαν ponendum et participium μολπα ori ex verbo oισθα aptum, deinde τρυο asvo praedicati
quibus transitum sibi poeta ad philosophos parat, nolim orsoni conjecturam ἐκτησαντο librorum scripturae ἐστησαυτ praeserre, quum ιστασθαι βίo Pro καθίστασθαι ἱο i. e. sibi constituere sive instituere vitam ex usu Graecorum recte dici posse Videatur. Neque in pentametro Heinrichium jure in adjectivo σκολιη offendisse et pro eo σκοτίη scri- pSiSSe conceSSerim, quandoquidem etiam in isto vocabulo ea, quam vir doctissimus hoc loco requisivit, sententia inest L Plut Morali. p. 676. ., qu επίγραμμα σκολιο i. e. obscurum dicit; Dion Hal jud Thuc. 40, 1. λαβυρίνθων σκολιωτερα i. e. tortuotiora reSpondere. v. l. et 82., qui ex librorum auctoritato vulgo sic edebantur:
multiplicis habent ansam reprehensionis. Ut enim prius de hexametro dicam, vix probabili in eo inest sententia, neque si plerosque editores secuti vel ba in hunc modum conjuncta oυς αυτη μῆτις περιεσφίγξατο πικρα λογοις, interpretati erimus quos ipsa
Prudenti amare i. e. in magnam ipso ium, qui se sapiente jactabant, molestiam, Con- Strinxit ratiocinationibus neque si Hermanni conjectura Uη pr αυτη probat poetam dixiSSE Putaverimus quos anhelans cura disputando do rebus amaria macilentos reddidit; quae ferri non posse recte Cobetius . . monuit. Itaque non mirum est, quod viri docti alius alia ratione corrigere hunc versum studucrunt mihi, ne longus Sim, emendatio Porsoni, qui pro 'rικρα posuit /πυκvo ceteris multum videtur praeStare, quippe qua efficiatur, ut reliqua verba intacta retineri probabiliterque explicari possint. Jam videamus de Singulis. Ac primum quidem non videtur dubium, quin poeta μῆτι hoc Ioc eam dixerit virtutem, cui vulgo apud philosopho φροvησις οmen est, est igitur prudentia; λόγοι autem sunt ratione es. lat. Ora. p. 509. A. δέδεται σιδηροῖς και ὁομαντίνοις λογοις. Deinde Verbum περισφίγγει est sano constringere, vincire, Sed etiam cingerei. e. inStruere et complecti, unde velandi orta est notio; s. Enipod. 168. Sturg Τιτανη ὁ αιθη σφίγγων περι κυκλου απαντα. Anth. Pal. 6, 4, 8 χεῖρα περισφίγξω χρυσο ὁρταο παταλη . . ingam tb 5, 104, 3 o σε περισφίγγει λε πτὸς στολιδωμασι πεπλος . . cingitis velat Quare aec hoc loco verbum περισφίγγει significare putaverim complecti
27쪽
s. cingere, ideoque, quum quae nos cingunt res, eaedem tueantur, circumsepire, monique adverbium Hv est spisse, denae, cujus usus, nisi fallor apud Hom. Od. XIII, 438. XVII, 198. Exstat exemplum Itaque dicit poeta: quos ipsa prudentia i. e. ipsum Appientiae studium spisse rationibus circumsepsit sc ut amorem arcere possent. equo tamen sola prudentia id effici putat, addit enim in pentametrο καὶ θειvη μυθων κῆδος vel κυδος εχου αρετὴ quibus Verbis artem dialecticam s. rhetoricam designari aeque per- Spicuum est, atque eam neque eleganter equo significanter dici μυθω κῆδος ο κυδος εχ ει i. o. Curam in dicendo Suam ponere vel gloriam dicendi nactam esse. Itaque non possum mihi ' persuadere Mormesianaetem κῆδος vel , υὁo scripsisse, sed assentior Iechero, qui dρo ab eo positum suisse Ruspicatus est, praesertim quum r. Palmius me monuerit hoc Vocabulum saepius a Platone esse usurpatum es Crat. p. 435. C. Iem. p. 700 Q, et Gorg. p. 450. . ubi de ipsa rhetorica arte sermo est 41 ια λογου τοκύρος εχ ρυσα ητορικη ἐστιν cf. b. p. 451. A. Et profecto verisimillimum est doctum poetam hos Iocos ante oculos habuisse. suo autem genitivum cum verbis κυρος εχειν conjunxit, non videtur esse vituperandus, quum et alii scriptores, licet alio sensu, κυρος εχει Θιvos' dixerint 's. Her. VI. 109. 'ς σε ανῆκει τιυ πρηγματωπι τω κυρος χειν. Aristid. I. p. 418 Gebb. Λακεδαιμόνιοι το γε κύρος ἔχοντες αυτοὶ τῆς ψῆφου suod si poeta hunc dicendi usum respexit, non dubito, quin recte rhetoricam gravem artem dixerit, quae verborum arbitrium Seu vim haberet Iam hac quoque arte philosophos ab amore defendi posse non negaverim, neque ver miror, quod Fr. Palmio in mentem venit Iermesianaetem 5υμιαν κύρος ἔχουσα ScripSisse, ut temperantia, moderatrix omnium cupidinum, intelligeretur L Anth. Plan. IV, 198, 3. ubi 'Ερως σωφροσυνας βριστης φρενοκλοπος, ληστης λογισμto dicitur, itat. ConV. P. 1 M. C. ειναι μολογεῖται σωφροσυνη το κρατεῖν ἡ ὁουω και επιθυμια , cui a Platone legg. P. 839. A. Opposita S μανία, quae in sequentibus commemoratur. Ingeniose mane haec Sunt XCogitata, tamen ipse vir doctissimus sententiam suam aetractavit, quum VidiSSet poetam in iis, qui sequuntur, versibus his dialectica artis ita fecisso mentionem, ut aperte ad ea, quae in universum de philosophia dixerat, respiceret f. V. 4. ubi Socratem λόγων πολλας ευρεσθαι διοδους, et V 97. ubi Aristippum πασας ἀνηνασθαι λεσχας φευγοντα i. e. philosophieas disputationes refugisse resert ua quum ita sint, praeter vocabulum Fiὁo nihil eo mutaro. v. 3. ὁ ο ὁεivo primum editum est in V pro nεv v, quod in AB, vel o δετον, quod in P legitur Quae si codd. vestigia Spectamus, verisimillimum Sane est Hemmesianactem e usu epicae dictionis, ut Hermannu recte monet s. Hom. l. II, M., ουδ οι sivo scripsisse, licet ter tum redeat adjectivum δεινος, quod etsi non est elegans, tamen non prorsus reprobaverim, quum juSmodi iterationes non videatur anxio vitavisse es. v. 54. 55. et admodum Sit lubricum, ex codd. scriptura aliud quid elicere. amneque estoni conjectura oυ ὁ ota alvox, neque Bergkii oυ ὁ - κεῖνο habet, quo socommendet. Deinde in eodem versu jure videtur Hermannus aπετρε ναντο, quod in P
28쪽
reliquorum eodd. scripturae ἀπεστρε, αυτ praetulisse, quum dicere debuerit poeta philosophos propulsare nequivisse bellum vel impetum moris. Accedit quod τρεψασθαι πολεμίους οllennis quasi formula apud scriptores graecos est. Eodem autem sensu et ἀποτρεψα a dictum esse apparet ex lut Brut 42. quo loco obeti sententia refellitur, qui hanc notionem in medio άποτρεπε α inesse negaVit v. 84 in libris est spaιvομεvov. quod aeque languidum mihi videtur, atque φαινο- μενου, quod Bachius Bergkiusque ediderunt, quum Per se pateat Cupidinem adesse, quum tumultum commoveat. Quod autem Hermannus excogitavit cyθανομεvοι, num graeco dici possit valde dubito, certo mihi non contigit, ut aliud hujus usus exemplum invenirem. Denique einrichius, ut hujus loci difficultatem tolleret, mutata verborum collocationes ibero nos jussit: μαιυομενοι ὁ ηuo δεινον φ hvίοχον, quod quamvis aequentibus et o i 13avἰη κατεδησε Πυθaγόρη commendari videatur, tamen propter nimis violentam verborum trajectionem, qua lex, quam in componendo pentametro Hermesianax videtur secutus esse is Berghium p. 12. aperto violatur, vix potest probari. e tamen Verbum μαίνεσθαι, quodieinrichius huic loco aptum esse judicavit, prorsus repudiemus, monet Homerus, qui saepissimo deos vel viros sortissimos per aciem saevire μαψεσθαι dixit. Jam quum Praecedenti versu poeta tumultum Cupidinis commemorarit, licet sane conjicere eum addidisse: μαινομενου, ut ipso Cupido Saeviro diceretur.
V. 88. βαιῆ v σφαιρη pro perversis verbis βίης ἐν σφαίρη, quae in libris sunt,
Dindoinus correcta editionum V scriptura 3αι τ' εὐσφ. posuit, quod omne editores comprobaVerunt, quum sententia loci bene conveniat. Aperium est enim Pythagor mdici omnem orbem, quantum aether cingat, in pareo globo expreκsisso fingendo et sic totius mundi ordinem descripsisse, quod alii sano ab Anaximandro actum esse tradunt. Quae quum ita sint, jure ambigitur, num recte poeta verbo ἀποτάσσεσθa usus sit, in quo talis significatio non videtur inesse. Jam scio quidem Hermannum ex Brunckii Anal. n. P. 307. Versum Diophanti attulisse: τοῖς προπολοισι ει χρηστ' ποταε αμος, in
qu ἀποτασσεο a esset distribuere, quod si ita se haberet, hoc quoquo loco codd. scriptura liquo modo posset defendi vertim in isto versu runckiu ἀποταξάμεvo ex Salmasi posuit emendatione, quam Jacobsius in append epigr. Anth. gr. T. III. . si . parum probabilem esse dixit, libri autem exhibent επιτεταγμενος, unde apparet hunc
locum ita Sse comparatum, ut nihil ex eo colligi possit. Quare ematerhusium non Solum eleganter, sed etiam recto suspicatum esse puto Hermesianactem scripsisse ἀπο- μασσομεvori quod eam, quae hic requiritur, sententiam habet; nam ἀποριαττειν est fingere, e rimere es. lat. Tim. p. 50. ., nequo in medio verbi genere est, quod offendat, quum Plut Mor P. 455. . scripserit: ικου του πάθους ἀπεματτομην ἐμαυτῆ s. ib. p. 984. B.
V. s. et M. Heringae et Porson emendationibus ita sanati sunt, ut, quid a Poeta Prosectum sit, non amplius possit dubitari Quum enim in Amscriptum sit oliu ὁ εὐειη- λεηον Ἀξοχον Ἀχρῆν πολλων ὁ Ἀνθρωπιυ9 4Lαι in autem: AEιω ὁ εχλει μεvov
29쪽
ἔξοχον χρῆ .... La πυλλων δ' ἀνθρωπιuv ille Pro χλειημενον Scribendum ess α λίην os vidit, hi reliqua ita correxit, ut deleta particulara' pr ἐχρῆν πολλω restitueret χρη'Aπολλων, quo facto poeta dicit haec: Quanto porro incendit, quem praestare edidit Apollo hominibus Socratem sapientia ct Plat. p. Socr. p. 21. A. ibique adn. Stailbaumii ,
ευρε λογω πολλας ευρομανος διοδους. in quibus uno tantum loco a codicibus discedere visum est; etenim v. 4 ex probabili Heringae emendatione λόγω scripsi pro eo, quod libri habent, λογιο reliqua ita comparata sunt, ut aptam praebeant sententiam, Verum lamen paulo aliter, quam vulgo solent, mihi videntur eas explicanda. Ut enim a vocabulo vἱ initium laciam, semper habet
doloris vel molestiae notionem, unde a Platone voluptati hὁοvῆ opponitur, et recto jam Ruhnkenius hic molestias seu sollicitudines amoris eo significari perspexit, velut est apud Callim epigr. 47 Anth. XII, 150.). Has autem amoris molestias B profundo i. e. sapienti animo v. loco ab editoribus exiet asso iani congestoa ἐξεποτησε, quod h. l.
non potest ESSe, ut Hermanno ViSum est, elaborare, neque Simpliciter perserre, ut est
apud Theocr. p. 20 5. Sed eodem sere sensu usurpatum videtur, atque apud ur. Here. fur. 581 τα δ' ἐμω τεκνων υ εκπονῆσω θαvατov ita tamen ut perserendi notionem non prorsu ab hoc loco abesse dixerim Quum enim proleptico additum ait adjectivum κουφοτερας . e. v ςτε κουφοτερας εἰναι, apparet Socratem dici perserentem dolores amoris simul ex sapienti mente eos amovisse evioresque reddidisse eo, quod Aspasiae domum frequentabat Participio enim πωλευμεvo rationem, qua Socrates id effecerit, indicari eo magis existimo, quo clarius sic demonstratur nullo alio modo potuisse sapientem Socratem dolores suos lenire, quam Si penitus se in consuetudinem amatae puellae immergeret. Iam aptissime his adjunguntur sequentia: Neque tamen . finem seu terminum ac amoris invenit, quum multo disputationum exitu inVeniSSet; nam verba τεκμta et
30쪽
Κυρηναῖο insertum est ' quum tamen prima huius vocis syllaba saepissimo producta inveniatur, elegantius Videtur ex sententia ormanni particulara secundo loco posita scribere: αυδρα ὁ Κυρηναῖον σω ποθος ἔσπασε 'I μου. Deinde V M. Ruhnkenii emendatio ειvo pro εινο jure ab Omnibus editorihus uno excepto Bachio est probata, quum vel propter collocationem Verborum vix credibile sit hoc epitheton ad 9δρα se
reserendum, neque bene, qui hoc Versu dicitur δεινος. sequenti nominetur oξυς, quod eandem sero habet significationem. eo minus recte Hermannus eodem versu Perversam librorum scripturam aπιδανῆ in πιθανη videtur mutasse, quod quantum propter ipsius mutationis lenitatem Emperii conjecturae: δεινος, τὸν Σικανῆ Λαῖδος ηρασατο, praestet non opus est monere maximequo eo confirmatur, quod alii quoquo scriptores istam meretricem celeberrimam aditu inicillimam fuisse prodiderunt f. Ath. lv. m. . . 585. D. Ael var his t. XII, 5. XIV, 35. Deniquo in ultimis verbis emendandis diversas vias viri docti sunt ingressi Hermannus enim Athenaei testimonio usus, qui p. 588. . Aristippum eum Laide quotannis Neptuniorum tempore o Aeginam Contulisso narrates. b. p. 44. D. poetam auspicatus est cripsiSse φευγα ευλι αενα εξ Εφυρνς ρίων. At nemo ex his verbis potuerit colligere, quo fugerit Aristippus, quum latius insulae nulla fiat mentio, omnesque, haec Si posuisset, jure poetam obscuritatis arguerent. Deinde primo adspectu apparet verba ab ermanno posita nimium a codd. Scriptura recedere. Quibus adductus causis facere non possum, quin missis aliis Schneide in conjecturam: ου ὁ ἀνεμω εξεφόβησε βιη praeseram, quippo qua lenior mutatione sit effecta Sententiamque praebeat aptissimam Scimus enim auctoribus Diog. L. II, 1. et Ael. Var. hist. IX, 20. Aristippum quum Corinthum navigaret, tempestatibus laboravisse, cujus rei videtur poeta memor fuisse. Sic en procedit narratio Aristippus tanto Laidis amdebat amore, ut Corinthum abreptu omnem philosophiam postponeret et ne tempeStatibus quidem ab incepto itinere deterreretur. Quod autem participium pευγω tum cum praecedentibus sit conjungendum, nolim frigidum esse statuere, quum isto addito Vis verbi )vηυατ augeri videatur, ordo autem v rborum eo defendatur, quod multis locis es. V. 2. S. 20 46 64. 70 80 84 86. 96. Hermesianax vocabulum, quod ad sententiam
hexametro expressam pertinet, in initio pentametri collocaVit. -
P. . a v. Praeter Iocos ex Hom. d. allatos es. b. XI, 94 Si serri non potest πλευσεν, proxime ad codd. scripturam accedere videtur: σπευσεν. P. . ad . Praeter Luciani locum et Eur Ale. 361. Verg. Georg. IV, 502 503. v. et X, 2. corrigenda.
P. 3. L 21. Melne tua. P. S. I. 34. Ioviae. i. 13. I. 18. post uinnium et p. 16. I. I. post Dionysius hypos me est ponenda.