장음표시 사용
11쪽
Itythmus est temporum minutorum atque aequalium SucceS- Si per varios ictus ad certum ordinem conne Xa CauSa currecipiant tempora varios ictus eo posita est, quod Serie temp0rum, quae habent ictum aequalem: percipi non potest, quum ablhorreat animus noster ab omnibu8, quae arietate caretit. Atqui magna series temporum aequἰilium per ictus varios distinctorum non rhythmica est, DiSi in parte Sminores dividitur:
nam ictuum varietas maior esset, quam quae exprimi et auribus Π08tri percipi posset. Propterea duo aut tria tantum temp0ra variis ictibus arcte coniungimus: quam comp0sitionem hodierni musici laetum appellant. Tactus igitur minima est compositio rhythmica, et tanquam landamentum, in quo maiore rhythmi positi sunt. Quibus dictis, quaerendum nobis est, cur pedes sive tactus in breves inter Se aequales partes dividamus, quum syllabae et Soni, quibus in re metrica atque musica implentur tactus, varient. Cuiu rei cauSae e repetenda est, quod maiora tempora, quales Sunt tactus, Sensu naturali non ita percipere possumuS, ut Sentiam US, Iam compluria eorum ad versum continuata inter Se Sint aequalia, unde apud veteres aeque atque apud nos omni rhJthmu Pendet, ut insta dem0nstrabimus. At facile sensu naturali parvas atque aequale temporis partes percipere iisque maiora tempora metiri possumus, qu0d eo accuratius sit, quo minore Sunt parteSillae. Itaque, ut exemplum asseram, intervallum Sexage Simae partis horae Minute percipere possumus Sol Sen8u, Si minimas partes Secunden et letibus distinguimus et numeramu8; qu0 iam multo difficilius est, si binas parte minimas in unam
contrahimus intervallumque sexagesimae partis horae in tringinta tantum partes dividimus. Nullo modo autem tempus aliquod
maius sensu solo percipere possumus, Si id in maiores parte Sinaequales dividimus. Itaque nemo eXagesimae partis h0rae intervallum per sensum destinare potest, si partes minima et duplices alternatim coniungit et numerat quadraginta parteS. Quapropter etiam tactus in parvas atque aequale partes dividimus iisque maiora tempora aequalia reddimuS. Quam rem accurate pere0gnitam habere quum in doctrina metrica permagni momenti Sit, alterum exemplum e muSic repetere licet. Sine dubio permulti sunt, qui ad cantum unius violinae, quae dicitur, saltaverint senserintque, quam difficile sit, numerose saltare. Neque minus dissicile est, numerose eanere praesertim si dicen oculos in saltantes coniicit rhythmus instabilis lubricusque est. Et quaerimu S, est qua Sit auSa. Desunt intervalla minima inter se aequalia, quibus tactus aequales reddimus, unde omnis rhythmus pendet. Quare rhythmus confirmatur, si ulter dicen intervalla illa minima percutit. Quum autem tactus quoque Secernatur ab alii per graviores ictus, ut infra ostendam, tertio dicine opus est, quem nostri musici Bassist nominant. Qui tres fidicines confirmant rhythmum, quum ceteri musici melodiam adornent. Ut rhythmus igitur confirmetur, ei, qui canit melodiam compositam e sonis ad tempus saepe inaequalibus, dicines adiungimus canentes sonos, qui idem tempus habent, quod parte rhγthmicae Takttheile . inter se aequales sunt atque tam parvi, ut facile Sensun 08tro percipiantur. Itaque causa, ut tactus dividamus in duo
tre8, quatuor etc. quadrantes V. V., d in rhythmi natura
ipsa posita St. Quibus tandem missis relinquitur, ut ostendam, rhJthmum antiquum consentire eum hodierno. Etiam Graeci similiter ac nos pedem per ictus Varios dividunt in partes minores, quarum gravem depositione pedis, levem elevatione modulantur, propter
12쪽
appellant. Quae nomina, tiam quam omnes fere metrici hodierni partem gravem perperam nominant ροιν, eVem εσιν, tamquam si nomina ab elevati0ne et remissione vocis derivata Sint, quae nomina igitur libello retinebo, quia Saeptu Veterum Script0rum locos adducam. Commune pedis partium et gravium et leVium nomen est η Isia. Quae num aeque ad rhythmi par-Vae partes in nostra musica Tahitheile semper inter se aequalia int, quaerendum nobis est. Id iam e nomine σεμtεῖa Sequitur, nam sine dubio e ge0 metriae usu in musicam translatum est ad significandum limum qu0ddam et minimum, quo rem maiorem metimur. Quid in rhythmo metimur Pedes ad sormam metri eum inaequales reddimus aequales ad tempus. Recte Vestphalius quoque interpretatur: Gege bene MerkZeichen iam Takthalteu. Ex eo autem, quod concedimus, M)lari futigie0dem munere, quo parvae illae partes rhythmicae tactuum inn0Stra musica, sequitur ut inter Se aequalia in mirumque est, qu0d et nostris temporibus perperam ea intelligunt viri docti, PraeSertim quum Arist0Xenus naturam eorum atque vim duobuSI0ci tam accurate dilucideque explicet, ut evidentius nihil optari 908Sit. estph. si g. Arist. pag. 10: νοητεον Ἐρι τα τε
λην λαμβaυουσι ποικιλία u. Cujus loci sensus latine sic reddi potest Discernenda sunt σημῶα quae pedi Vim SerVant, percussionibus rhythmopoeiae syllabae rati0nis, λάξις), nam illa Semper eadem manent et numero et magnitudine, di Stiu eti0Πe autem rhythmopoeiae permagnam habent varietatem. Quid apertius dici atque magis cum recentiore muSic congrui poteSi Σημεῖα sunt partes illae rhythmicae et parvae et aequales, quibus aequales reddimus maiores tactus Opponuntur Syllabae ad tempus Variae διαιρεσ5ις υθμοποιίας, λεER quae implent se-
des rhythmicos et modo in longius producuntur tempus, modo in brevius contrahuntur. Quo eum to eo comparandus est alter eiu Silem Buctoris, quem apud Sellum legimus. estph frg. AriSi pag. 14 sed cυν ἐ
doctorum nemo adhuc interpretandi rationem satis probabilem invenit. Sensus loci est hic Duo Sunt genera temporum et i liythmic0rum χρ πο ὁικοι et metricorum χρ τῆς φυθμοποιιας ἴδιοι). Illa habent magnitudinem σημειου i. e. the8is, arsis, totius pedis, confirmantque liythmi incessum quae tempora in n0Stra muSi ea, ut supra vidimus, alter dicen canit adiunetus ad rhyllimum Servandum ei, qui melodiam canit tempora metri ea autem in quae pede dividuntur per syllabas, tempus vli ει υ modo in longiu modo in brevius transeunt:
Itaque rhythmus per Se 8 83 8tem a comp0Situm e temporibus rhythmicis, aliythmi p0eia autem ebi Jbtem a c0mpo Si tum ex temporibus rhythmici et metrici Sive liythmo potae propriis, i. e. templi Syllabarum Variat Rem Xenapio explicabo:
13쪽
CiiVeu deliique ne iam γ lχεια temporibus sensundas rhγthmi P0rum Ῥοτους si τους qui in re metri ea Ill9bae brevi pare potiebantur propterelique aeque ac punctum in geometria nulla re ei Sionis mometita labetit, quum σημεῖο in V X GO IOUς προυτους dividi possit.
Caput ΙΙΙ. me pectihu ComDOSitis. Postquam in eapite prae dedenti latius disputavimus de tactuum natur . nune nil maiores hyllim0 progredimur, qui ita compotiuntur e tactibus, ut una illeSi cetera gravitate Superet.
Cuius rei causa in eo p08ita 8t, quod series tactuum per aequales eius distinet0rum:
aures nos ira non m0d0 0 delectat sed ne percipitur quidem Sensu nostro, qui ab omni Similitudine abhorret. Porro e iis, quae de pedibus simplieibus diXimus, elueet duo aut tres tantum tactus per unum ictum gravem contineri 08Se, nam i e X coniungimus per ictu vario S, quorum qui Sque Sequentem, Primus seeundum, Secundus tertium Sic deinceps gravitate vineat
varietas e0rum maior est, quam ut 0dulari eum aut percipere p0sSimus. Quare e tactu per duo aut res ictus mai0res dividimus in duo aut tres minore parte S:
ita ut tres ip0diae aut duae tripodiae aequae ne tres tempori Sparticulae in tactu simplici per unum e tum P0 ut ineantur. llam Seriem laetuum hodierni musici ,,SatZ nominant. Quibus je-
- 11 ti transeamus ad veteres. Etiam ristoXenus tradit n0bis, pedes rhythmicos divisos esse in simplices et compo Sit0S: rg. Ari8t. estph. ag 12 3: οἱ 'a συυθετοι ποῆες ταν συνθε - τπν ὁιαφερουσι τέ lar διαιρεῖσθαι εις ποξας, τὐυ GUIθετcυ ὁιal-POUμεν αυρο i. e. pede Simplices disserunt a compositi eo quod illi in pedes non dividi lii dividi possunt. Sed ut intelligamus, qui in pede e0 inpositi quaerendum est nobis, quali Sit e Sminimus. Quam rem docet nos alter locus: frg. Arist. estph.
tri Semi, nam dis emorum rhSthmu8, quorum utrumque tempu8 primum Si )ημεῖον θεσις, αρσις), celerrimus 8Set. Quare, ut e Xemplo utar, se hic e0mpositus est, nam dividi potest in duos pedes tri8em08, at e Sic configuratu S est imple X, quum una Syllaba longa peS SSe nequeat Graeci igitur aeque ac nos e pedibus sive tactibus Simplicibus componebant maiores pedes. Qu0rum naturam ut recte intelligamus, relinquitur, ut exquiramus, num simplices pedes item ut in no Stra mustea per vario ictu contiit uati sint. Qua de re Aristoxenus disputat loco quem apud P Sellum legimus, estph. rg. Arist. pag. 10 ., AUξεσθαι ὁ φαιυεται το μιευ alaβικου γευος
6 ὁ τετρασι υ Δρσεσι καὶ ἐύο δε σεσιυ. Verba urgenda latine sic reddi possunt Rhythiarii generi iambici atque paeonici ad maiorem temporum primorum numerum progreditur, quam dactylici, quia plura σημεῖα habet, nam alii pede duobus, alii tribus, alii quatuor utuntur σηlχειοις. ariSt0Xenu igitur tra
14쪽
dit 0bis, pedes composito diviso esse in minores partes rhythnaica ea Sque aequales, quae σ)ylαεῖ D0minarentur σημιεῖ aequalia esse apud Aristoxenum pluribus Verbis supra demon StraVi-
Vestphalius recte intellexit, derivata sunt a pedum impii 'ium forma ita ut e comp0situs generis dactyli ei est, qui in duas parte rhythmicas et e generis iambici, qui in tres, et pes generis paeonici, qui in quinque dividi possit. Quam rem Xemplo explicab0. Pes, qui constut in quatuor dactyli numerandus est ad genus dactylicum quod in duas tantum parte aequa
vidi potest. Ex eo autem, quod parte illae nominantur σγηνιεῖα, Sequitur ut prior pars illius pedis recipiat graviorem telum quam P08terior, nam natura )ημε Iu v, ut supra intelleXimus, postulat, ut alterum sit grave, alterum leve 5εσις, αρσιο
i. e. Graeci aeque ac nos parte rhythmica pedum compositorum per ictu Varios conjungebant. Quae quum ita sint mirum est, qu0d apud Sellum legimu8, genu paeonicum l. e. pede e X qui iique pedibus Simplicibus comp08itos quatuor habere χρονιεῖα
quorum unum Superat cetera duplici magnitudine, quum Aristoxenus expre8Si verbi dicat, σημεῖα 88 aequalia Aededit, quod metrici posteri0res tradunt, genu paeonicum habere quinque βα- σεις. Quod vitium est pli alius eo tollere studet, quod dicit, extitisse apud AriSto Xenum quoque γ)la εἰ quinque, Sed modulandi rationem distulisse ab usu metri eorum. Quod saeile est dictu sed difficile demonstratu. Nam quum quin ille .3νιεῖ generis pae0nici in rhythmi natura Sensuque liturali posita Si ut,
cauSam non ideo eur Vetere quatuor tantum G y labia Si Sint
et Aristo Xemis, veteium rhythmi eorum excellentissimus, si illud factum esset, priueipia rhSthmi paeotiici, Itylai ii quinque Omi-
nasset obiterque tantum commemorasset, veteres in modulando aberrasse ab usu. Qua re Verba: οἱ μιε γαρ ταυ πο ὁ ρυυ DO AOVOις πεφUκασι σημει OH χρrlσθαι αρσει καὶ βασει, οἱ ὁ τοισὶ υαοσει καὶ διπλῆ βασει, οἱ ὁ τεταρσι δυο αρσεσι καὶ δυο δε σε -
σι perperam loco illi a Sello adiuncta esse puto. De his hactenus. PriuSquam autem procedat disputatio nostra, licet de altero loco eiusdem auctoris disputare, quem nemo adhuc re eleinterpretatus est: eSiph. rg. Arist. pag. 9: Το ὁ λαμβαυε
Sensus est hic Causa, cur pluribus quam duobus σηριει ος utaturpes, in magnitudine posita est, nam minores magnitudine gavi-Sos facile percipienda, sensus noster facile duobus percipit σημείοις, magni autem propter difficile percipiendam magnitudinem plura σημεῖα recipiunt. Quaeritur, utrum Aristoxenus loquatur de pedibus Simplicibus an compositis. estphalius posterius seri putat, ita ut utroque loco 'labia tu parte rhytii micae pedum compositorum. Cui sententiae assentiri non possum. Primum enim νημεῖα pri0ricio eo causa posteriore consecuti magnitudinis fierent, tamquam Si Aristo Xenia ipse veram cauSam σημει cones civisset. Qui autem tam insulum habere possit virum in arte musica eminentissimum Deinde loco posteriore magnitudo generis dactylici, cuius pedes c0mpositi item ut simplices duo tantum σημεῖα habent
ut docet prior locus, non efficeret maiorem numerum σημειων Quod
vitium estphalius attribuit indiligentiae Aritoxeni contendens, l0- cum de maioribus tantum generibus i. e. de genere iambico et pae0nico intelligendum esse, non de dactylico. Qua interpretati0ne nulla est insolentior Denique Aristoxeno contradiceret Aristides, qui
15쪽
quinque pedes Quae quum ita sint, quis est qui dubitet, quin Kestphali interpretatio falsa sit Aliter locum Barteis ius interpretatur Respicien locum pri0rem, quem apud Sellum legimus Sub verbis: ελδεττους πιυ πο ὁ ρυυ non intelligit pedes minores eiusdem generis, Sed omnes pede generis paris Sive dactylici et simplices et compositos, Sub Verbi8 o ὁ μεγαλοι pede generi paeonici et iambici. Neque huic interpretationi assentiri p0ssum. Quis enim putet, Aristo Xenum pro Verbis, quae apud Psellum legimus genera quae ad maiorem temporum primorum numerum progrediuntur, dixi 88e: pedes maiore8 et pro verbis: genus, quod ad min0rem temporum primorum numerum progreditur, dixisse: pedes minore8 , prae8ertim quum eri possit, ut
accedit, quod au8a pri0re loco fit consecuti posteriore. Quibus omnibus congestis, quaerendum nobis est, quomodo declarandus sit alter locus Aristoxenus hic de simplicibus pedibus disputat eosque dividit in minores et maiores, quorum illi duo habent σημεῖα, hi tria et quatuor. Inter posteriores numerandi Sunt trochaeus Semantu et paeon epibatus:
Qua interpretatione omnia vitia sublata sunt. Primum consentit Aristides cum Aristoxeno, deinde tempus disemum n0 pes eSt, tum σημεῖα unt aequalia, denique magnitudo hic causa illic consecuti σημεμυ nominari potuit. Nam quum Aristo Xenus loco
dicere p0tuit, causam, quatu0 σημει cae in magnitudine pedum positam esse. Prior I 0co autem comparatur genus dactylicum cum jam bico et paeonico, cau8aque γ)μεα non e magnitudine pedum repeti potuit, quum omnes pedes generis dactylici et min0re duo σημεῖα habeant, et pedes eueri iambici tria, qu0m0do seri p0test, ut pes eueris dactylici, qui duo tantum σημεῖα habet, maior it quam pes generis iambici. Sed hae hactenus. Revertamur ad prop08itum. Pern0Vimus igitur, Aristoxenum edos implices, e quibus componuntur pede maiores, nominare σημεῖα. Ex quo quamquam iam Sequitur, ut pedes implices ad maiorem rhythmum coniuncti inter se aequales sint, tamen non inutile fore spero, de locis Veterum eripi0rum disputasse, quos estphalius ad docendam pedum rhythmicorum inaequalitatem assert. Primum huc referendus est I0cus Aeristoxeui: estph. si g. pag. 9. 10 . Ωι
πους εστιν εἶς γῆ πλείους ἐυος. estphalius interpretatur I pag. 685: Maii aktir dies Folge o Tahte nach einem Takte, Wen die aufeinan dei Digende Talite gleicli stud man aktiri Si nacti metireren Taliten, en si vers hie de Sind. mers te Falle heri se hi aktglei thheit, im gweite Falle Talit Weclis et . Quod si accuratius inspexeris, cognosce hanc interpretandi rati0nem haudquaquam cum verbis convenire. Quis enim putet, in verbis, εἶς θ πλείους inesse notionem inaequalitatis, et Aristoxenum gravissima verba: aequale aut inaequales pedes silenti praeteriisse, nisi virum inter omnes rhythmi eos eminentissimum habere velis indiligentem. Locus ille sine dubi ad verbum declarandus est Verbum εἶ idem significat,
16쪽
- quod apti l Latinos verba Ascan litur per monop0diam verba Rutem: πλείους vo ς' dicta Sunt pro pedibus compositis Cur autem in rhytlim plures pede copulentur, pluribus Verbi Supra ostendimus Quibus dictis transeamus ad Ciceronem De orat ΙΙΙ g 85 Numerosum est in omnibus monis atque Vocibus, quod habet quasdam impressiones et quod metiri possumus intervallis aequalibus . I 186: Numerus autem in continuatione nullus est distincti et aequalium et saepe vari0rum intervall0rum percu S8io numerum conscit, quem in cadentibus guttis, quod intervallis distinguuntur, notare possumus, in amni praecipitante non p08sumus Sensus prioris paragraphi nullam habet ossensionem, si sub intervallis aequalibus intelligimus pedes rhythmicos Valde autem recentes viros doctos VeXat Verbum Vari O-rum in posteriore paragrapho, quod estphalius interpretatur: hunglei che alite. Quae interpretatio quin salsa sit, non dubium esse puto, nam Cicero nou Solum certam regulam priorisparagraphi Subverteret, Sed etiam e0ntenderet, inaequales pedes rhythmicos saepe existere quin etiam conscere rhythmum, quod neque estphalius neque alius vir doctu putat. Optime locum intelligemus, si cum eo comparaverimus loc08 Aristoxeni, quibus aequalia rhythmi tempora σ)ημεῖα opponuntur per rhythmop0eiam saetis, quae :)με litu intervalla tranSeunt, πολλ υ ποικιλια υhabent. Quam varietatem aespiciens Cicero dicit Rhythmuni metimur aequalibus pedibus rhythmici sed e0nscimus eo, quod
intervalla, quae Sythi bis aut 0ni implentur, sariamus, ut in his taetibus
σγημεια aequalia Sunt, ut rhythmus confirmetur, intervalla autem singul0rum 80norum inter e variant, ne rhythmus uniformis sit
Restat ut transeamus ad Quintiliani locum IX, 4 50 quem Uestphalius I, p. 30 interpretatur: ,Rhythmis libera patia metris uita sunt se is fur de Rhythmus ais 80lchen glei eligultig, i die patia, . i. die Takte dureli Silben au8gesulit er-den, aber fur a Metrum omm es eben au dies Aussuli ungiles Talites durch bestinam te Silben an: L et his certae clausulae das Metrum 'an katale litis et, seiu) illi quomodo coeperant, currunt usque ad μεταβολrlv, L e. transitum in aliud genus rhythmi die Rhythmen si nil niemali Latale litis et, lenia uehder. Selitus stulit si in votis tundiger alit aueli , en e dem Metrum nauli, d. h. in ei nem Aus di uel duret, das sprachii eheRhyt imi omenon Latale litiset is t.' Quae interpretati quin falsa sit, non dubium St, nam quis putet . Quintilianum in verbis: quomodo coeperant currunt Sque ad la εταβολ)ηυ disserere de Versu catalectico, quum pertineat μεταβολ ad rhSthmi genus. Si versu catale etie opp0nere volui 88et rhSthmum Beatalectieum dixisset illi quomodo coeperant decurrunt usque ad nem. Fac autem, verba illa Significare Versum catale elicum, estphalius id, quod dem0nstrare vult: transitum in aliud genus rhythmi
medio in versu permi88um 88e, negaret, nam quum versus iusne tantum catalecticus 8Se 088it, etiam a εταβολr non in uno
eodemque versu fieri potest Sensu tutius loci est hic Rhythmus n0 habet certam magnitudinem, metrum habet cert0 sities, pr0ptereaque trimeter iambicus sex tantum clam bos continere debet in metro non, ut placet, eiusdem generi pedes alternare possunt, quum ibi intersit, quam formam habeant pedes rhythmici, utrum in genere duplici impleantur iambis an tribra his. Quam interpretandi rationem veram esse elucet denique ex o I0 eo, Quint. ibid. g 5 athythmi, ut dixi, neque sitiem habent certum nec ullam in contextu Varietatem, sed qua coeperunt sublatione ac positione ad sinesi usque iecurrunt, oratio non descendit ad crepitum digitorum. Quintilianus hic repetit, quae jam dixerat, eaque n0 80lum e0dem ordine Sed iisdem fere verbis. Jxpressis verbis dicit, intervall0rum rhythmicorum aequa-
17쪽
simplices habeat pes compositu maXimus, nam permulto pedes per unum ictum contineri non poSSe iam Supra commemoravimus. Qua de re tradit Aristoxenus loco illo, quem apud sellum legimus: estph Dag. p. 13: Aυξεσθαι ὁ φαινεται τὸ αευ
Primum disputabimus de genere dactylico sive pari, in quo numerandi sunt pede compositi qui in duas parte aequales dividi possunt dipodiae et tetrapodiae E prioribus nulla, X posterioribus autem paeontea et ioni ea habent plura tempora prima quam exaginta, ad quem numerum augeri p0test genus dactylicum. Progredimur ad genus iambicum, ad quod referendae sunt tripodiae et hexapodiae. Priores sunt pede compositi, ex numero autem poSteriorum sola trochaica aut iambica hexa- podia pes St, nam ceterae plura temp0ra prima habent quam duodeviginti. Ex genere paeonico denique omnes pentapodiae praeter ionicam Sunt pedes. Ποὁες συι θετοι sunt igitur hi:
1 Pedes trochaici: 2 Pedes dactylici:
4 P. 44 ii iii est: Postremum id nuntiabo, quod totius disputationis summa est Pedes compositi aeque ac rhythmi, quos hodierni musici
.SutZE nominant, certam Ignitudinena non transgrediuntur et per eius varios in parte rhSihmica aequale σ:ilutata dividuntur.
Caput TV Do caesura natuTRI atquΘ vi. Pedes coni po8itos, quae cola n0 minantur a metri ei posterioribus, non 8 Se maxima comp0Sitione I hJthmicas, omnibus notum est. Sicut enim ex pedibu Simplicibus pedes maiores sive cola componuntur, ita cola in VerSum atque periodum coalescunt. Quod seri non p088 per Vari08 ictus, iam Susera commemoravimus, nam arieta ictuum mai0r St. quam quae exprimi et percipi possit. Quare cola duo coniungimus Sola modulatione, quae etiam in oratione prosa permagni momenti est, nam in modulando audimus, utrum Sententia aliqua it conclusa an exponatur in sequentibus, legeretque in dubio male, qui sententiam: Enthul die urge Silbe die Geltun et ne Lange Τ non aliter legere vellet, quam Si par prior Si huius periodi .,Ent-hlii die uret Silbe die Geltun et ne LuDge, O . . . Sicut enim in ictibus, per quos Singuli tactu continentur, inest vis duplex et distinguen et coniungen - nam eo, quod eius
varii sunt et unus Superat cetero graVitate
tactus et sibi opp0nuntur et inter Se rete Oniunguntur tamquam si annuli in catenae ita per m0dulationem cano iam cola et distinguere et coniungere p08Sum HS. Quare Versus, Ut
18쪽
- Is qui c0nstat ex du0bus tetrap0diis, in lyricis fabularum partibus liaud rari sunt Quamquam igitur prior tetrapodia verbo non
finitur, Sed Verbum civ ρcυπου alteram arcte coniungit cum altera, tamen Versum ita modulabimur, mi duae tetrapodiae per se constantes et sibi iuvicem respondentes audiatitur. Sed in recitando modulationem minus canoram atque gravem e SSe, quam in canendo, quis est, qui ignoret Pr0pterea ut in scribendo singulos tactus sinea, in recitandis versibus eoia distinguimus incisione, quae caesura nominatur et eo auditur, quod inter ultimam et primam bestia membrorum rhytlimicorum incidit verbi finis Quo modo novum rapiritum haurire possumus, ut per modulationem gravem coniungamu8 0lon 08tertu cum priore. Caesura igitur tamquam linea St, quae eriem aequalium nota
quas ob similitudinem oculis percipere non p088umus, in minores parte aequale distinguit Subiicitque unum sub aspectum ita ut in canendo ictus aequabiliter dispertire possimus. Sicut porro in oratione pro8 Sententias singula non distinguimus notis, ut periodi dilacerentur, sed ut facile eos percipiamus accurataque modulatione Sententia Singula recte coniungamus, ita caesura cola non distinguit, ut rhithmum dispellat sed ut versum,c0mpositione rhythmica percepta, recte m0dulemur. Quare Ver-8um primum Ody8seae: Avὁρ μοι ευνεπε Μουσari πολυτο οπου ος Ia λ πολλο caesura in duo membra divi Sum, ita naodulabimur, ut ulterum colon cum alter arcte coniunctum audiatur. Neque mirum est, si versus ad recitationem destinati caesura carent, nam e iis, quae Supra diximus, elucet, nos S0la m0dulatione membra rhythmica et distinguere et coniungere posse Itaque iam Lehrsius recte cognovit, apud Homerum nonnullo VerSu carere caeSura.
det nam caesura non coniungit Sed distinguit membra rhythmieri prius si per moduliitionem, Sed quum in ea insit vis quoque di Stinguendi, versus caeSura carere possunt Sed de his
Ex iis, quae disputavimus, sequitur denique, ut caesura noudividere possit membrum rhythmicum sive colon in parte dua8, nam quum unus ictu cetero gravitate Superan contineat singulos pedes, rhythmum dispelleret ictusque leviores gravi 0 supp0neret sed opp0neret qu0d colonn0n minus ab Surdum est quam si quis verba singula orationis
19쪽
pr0Sae noti tuter putigere velit. Si verbum igitur incidit interdito laetus litus coli, non euesuram audimus, Sed incisionem fortuitam, quae non gravior est quam inter tactu parteS, σημεῖα.
Quis autem putet in quinto laeti primi versu Odysseae caeSuram distingu0le verba , . O l μαλα 3 Caput Cola Senarii.
Postquam in capite praecedente demon Stravimu8, eae Surumini ervire modulationi eo laque tantum distinguere, ii nobi quaerendum est, quae Sint eo in Senarii. taque perventum S ad locum dissicillimum, col0 metriam veterum metricorum, quae re centiores viros doctos immerito veXat im peditque quominu eaeSuram senarii recte intelligunt Posita est, ut scimus, in pedibus illis compositis Aristoxeni Quos respiciens Schmidi ius vir iure metrica eminentissimus, contendit Senarium e SSe unum cul OB. Quodsi versum esset, disputatio nostra de Genurii caesura ad suem perducta esset, quum colon, quod uno ictu gravi continetur, distingui nequeat caesura, ut Supra dem0nStravimus Sed Schmi illius siri dubio errat, nam ex illo Aristoxeni loco nullo modo efficitur, ut senarius Semper Sit unum colon, Sed 8Se
p08sit, quum ip0dia, trip0dia, tetrapodia item ut hexapodia
SiVe Senarius Sint cola, itaque non video, quid impediat, quominus senarium in duo cola sibi opposita dividamus. Iam nomen: Rcυλο α membrum repugnat 0ntra Selimi illium, nam e- Darii tragoediarum non membra sunt maioris compositi0nis rhSthmicae, sed in iis ipsis concluditur rhythmus Neque minus osseuderet aures nostras permagna Series versuum, qui uno ictu graVicontinentur quam irati coni posita ex Simplicibus tantum sententiis. Quae vera esse elimi illius ipse Sela Sit tuque, quum Vetere metrico S, qui Saepe neSciverunt quae truderent, Seque D SperSeveraret, Senarium esse unum colon, Sibi non constitit N0uiu utile erit, exemplum adduxisse. aettiaden pag. 8 dixit . . At S
nom removent duas lineas rectas, quibus colon indicat Ergo conteti dii, colon eum po Si tum esse ex duobus membris rhythmicis
sive colis Quod vitium in libro, qui inscribitur Comp08iti0BS-lelire ' eo sustulit, quod se nurium inter versus monocolo eiu- SutZige numeravit') Sed tum recte sentiret, Ieriem VerSuum monocolorum offendere aure uo Stras Letis pag. 89: .Reeitirte
Verse mit nur ei De Ietus iii de ranan genetim informi ge-WeSen Sein non potuit . quin Saltem Senarium ico manum per ictu. duos sibi respondentes divideret in duo membra liythmica: Dureli dies Icten Compsi L pag. 1 bl erschei ut de Versals in 'ohlge gliedertes Gange mi an gene limem Tonsalle, unde nim mi so aucti derari meter thei an dem e se de librige urecitati ven Verse, die sum miliet ausci gwe Sulge bestehen . Ex iis, quae disputavimus, Satis puto elucet, Senarium ad recitationem destinatum divis una esse in duo cola, quae duobus ictibus aequalibus albi opponuutur et modulationae coniunguntur. Quare Aristoxeni locus Sic est declarandus Senarius ad recitatio uelis des linutus semper dividendus est in duo membra sibi
opposita. Sed Senarius Fricti per unum letum graVem contineri potest membrum est maioris c0mpositionis rhythmicae, Ita ut ictus gravis alteri non eiusdem ei Sus Sed alius reSpondeat. Quibus dictis quaerendum mobis est, ex quo pedibus con Stentcula senarii. Quam rem docet nos nomen trimeter , nam ea R
20쪽
cur VerSu i e pedum trimeter non e Xameter appellaretur,
sine dubio in e p0sita erat, quod in pedes ictu copulabantur
2 P0rro de hac re tradunt nobis metrici veteres. qui cum Mario Victorino haec fere dicunt: Per monopodiam cubi actyli ea per dipodiam vero caetera eandi moris est . Qitam regia limi falsam 8Se iam ex iis, quae Supra diximus, elucet num meim ra rhythmica non e numero Sed ex natura tan-
tu in atque Duformatione pedum Singulorum pendere videntur; attamen Scimus, quatuor dactylos inter se copulatos item ut quatuor iambos aut trochaeos per dipodiam distinguendus e Sse, quum pede sint generi paris sive dactylici; Quocum consentit cich. Heph pag. 174 snυ , τεοβ O
Regulam illam Victorini si aesturatius perspexeris in Venies. Verba per m0nopodiam opponi sed non contraria esse verbis per dipodiam : nam si ex illis lacere velimus iri orsibus aetvlici singulos dactylos recipere ictum aequalem
in versibus iambicis autem binos pedes ictu contineri
mus, ut Supra multis verbis disputavimus Metrici, qui aepe praVa Senserunt de rebus metricis hic perperam membro rhythmi eo opposuerunt pedem Singulum sive tactum. Quod vitium, nisi fallor, in eo positum e t quod regulam ex tribus tantum versibus longe usitatissimis repetiverunt: ex heXametro aetJli eo trimetro ambi eo dimetro anapae8to: et dipodiam iambi eam et anapaestum perperam iugulo dactylo opp08uerunt non tripodiae aetγlicae, quae resp0nde dipodiae iambicae. Unde ac bum est, ut versum ex Se dactyli constautem hexametrum ut versum se iamborum trimetrum nomina-
lis. Porro et Sum quatuor dactylorum, quamquam item ut Ver-Sus quatuor iamborum per dipodiam tantum eandi pote St, tetra metrum nun dimetrum aut tetrapodiam nominabant, at Versum trium amborum tripodiam non trimetrum, quamquam DS-dem eius recipit, quo trimeter da tylicu a a Quum autem metrici posteriore regu lam illam sulsam esse intelligerent versumque et dactylorum aeque ac VerSum et trochaeorum nominarent tetrametrum et porro versum trium dactylorum item ut versum trium amborum et trina et rum et tripodium , omnia tam perturbata Sunt, ut
difficile sit perspeetu, quid versum sincerumque sit. Essicitur igitur ex regula illa, ut trim trum Sive enarium Vetere per dipodiam modularentur, sed caveas, ne cum Schmi illi et Lehr- Sio putes, cau8am illius modulationis positam esse in natura atque conformatione pedum ingulorum. Schmidtius dicit Leit pag. 33: . Di Dichore en in ei ne Zusam mens etZung on je Wei
o de secti Jamben istam besten in Dichore en Zu hellen . S., Recte contendit aliquantum interesse inter pi: de Singulos, qui ictibus aequalibus divelluntur, et pedes uno eiu in maiorem rhythmum cousu 808, sed errat vir ille excellentissimus, si putat, eau Sam cur uti iungantur pedes, in magnitudine pedum non in rhythmi natura usitam esse Series enim pedum defatigat noseo, quod recipiunt ictum aequalem itaque duo dactyli singuli
singuli trochaei, ut supra dilucide ostendimus. Neque Lehi si omnibus l0cis assentior, qui acutissime, ut solet. de hae aes disputavit. litter. Central blat, 1866 r. 48