장음표시 사용
11쪽
Polybii Mocutionem si ius diligensus examinare velit, hoc imprimis ei thnendi est, simul cum gente etiam Iinguam Graecorum pol Alexandri aetatem a natura et indole sua non paululum deflexisse. Nam sicut in Graeciam ipsam omnes sere gemte oonfluxerunt, utque Graeci ubique terrarum emati sunt, sic lingua, quam prius a barbarorum contagione prorsus integram esse imprimis gloriabantur, vestigia tulita peregrinis gentibus impressa. Fieri enim non potuit, quin, quacunque arte et disciplina advenae iidemque domini florebant, ejus vocabula in linguam illata graecis nubstituerentur si apud Polybium vocabula quaedam militaria, quaeiacedonum, alia, quae Alexandrinorum propria fuisse a veteribus grammaticis docemur, invenimus, ne minus ipsi intellisimus, alia ejusdem generis a Romanis repetita eme. Huc accedit, quod aetatis illius scriptores non dialecto quadam certa separataque ab aliis inebantur, sed ex dialectis singulis singula in suum usum convertebant. Sed haec, quamvis non raro inveniantur, extrinsecus allata non ea sunt, in quibus, quod proprium estiolybi et aequalium, positum es Quod enim maxime nobis mirum videtur Ase, Hocutio illorum a patriis radicibus avulsa, vigorem naturalemque illum splendorem, quo Graecorum lingua lacile omnes superavit, prorsus amisit, o Vestigia eum a Schola et studiis tum ab usu et consuetudine impressa plurima serti Itaque si illa, quae religionis et morum commutatio mutare coegit, omittimus, multa deprehendimus, quae ex arida Et sicca Philosophorum maxime Stoicorum diction proseeta, multa, quae e Poetarum carminibus in linguam vulgarem translata sunt, multa denique negligenter dicta, quae plebem redolenti, in repetendum est, quod propria illa multarum oeum et structurarum notion auialita id ipsum mola verborum ompositorum assequi re debant, quodque elocutio universa ab artificiosa illa compositi ni et colare poetico ad nimiam erspicuitatem et Ianguoro dedueta est. Quodsi qua mus, quid viri docti, qui haud pauci operam in edendo et inte pretandololybio collocarunt, haesin parte pros erint, pauca reperiemus, eum omnes magis in constituendis 1eetionibus et rebus explicandis versati sint quam in xaminanda EIoeutione. Si enim Casauboni librum e straverimus, in superioribus enim nihil inest, quod in nostrum usum adat , multis iisque amplissimis verbis laudatam imveniemus fidem et artem noriptoris, nonnulla etiam, quem colorem habeat hermo o-Iybianus, in universum ex .ita, sed ne verbo quidem illius dicendi genus cum vii rem comparat. Quin . Etiam, ubi in rationem granunaticam incurrit, immeri, quanta
12쪽
violentia olybi dictionem ad Atticae elegantiae leges detorqueat et correctiones vel corruptelas suas obtriadat scriptori, quem non videt alio modulo a scriptores Atticos metiendum esse. aximam Peram Potius in rebus, quae ad rempublieam militiamque administrandam spectant, Vel in iis, quae ad historiam reseruntur, colloc vit. Idem sero judicaris de iis, quae Ernestius et ei ius ad Polybium ' illustrandum attulerunt. Schweighae erus autem omnium qui in interpretando oIybio versati sunt novissimus, praeclare meruit de scripturis e codicibus restituendis et Iicentia illa eritim coercenda non minore tura ad res, quae ad rempublicam militiamque pertinent, ill strandas se applicuit, Summa noque diligentia ad rem grammaticam in adnotationibus expediendam aggreditur, Sed quae S modica etatis ejus cientia, non exposuit, quomodo Veteres Structurae aut Promotae aut in anguStius reclusae sint. Quod igitur perpauca hac in parte Prolata esse Videmus, Perae pretium esse duximus, paucis lineis olybi elocutionem adumbrare quae res quam sit gravis et utilis, etiam viri docti, quo Supra recensui, Probe intelleXere. Itaque, quo distinctius videamus, ea, quorum Supra secimus mentionem, Singula Peclustrare nobis est propositum, atque ita quidem, ut primum de Verborum OPia nonnulla exponamus, deinde de ratione grammatica diSSeramus, Postremo pauca de Verborum circuitu componendo addamus. Res autem ipsa seri, ut prius in unisersum perscrutemur, qualis illius linguae, qua usus est Olybius fuerit natura, quod Sic demum cognoscimus, qua in regione et quemadmodum versata sit ars olybiana. Omnibus gentibus, quae cultu et humanitate multum profecerant, accidere solet, ut recentioris aetatis acriptores fores, quo suis ingenii decerpere nequeunt, aute superioribus ipsorum gentis temporibus aut ab Hio quodam populo repetant idem Graecis Aeriptoribus accidit, qui post Alexandrum res gestas scribere conati sunt, in quibus principem licet nominare Polybium, quem alii ut Iosephus, Diodorus, mutarch , rerum Sacrarum scriptores imitati sunt. Primum igitur illorum temporum scriptores, quum X aequulium Sermone non satis largam elegantium Verborum copiam sibi offerri vidissent, naturali quadam lago ducti poetarum luminibus elocutionem suam adornabant, Eujus rei non admodum rara apud olybium deprehenderis exempla, quae passim jam veteres grammatici
Bie hrynichus s. v. ἀρχῆθεν animadvertit, vocabulum hoc ex Homero et Traingleis esse desumptum; I, 54, 7. ' ὁ Ποπλιος ἐπέπλει μὲν ἀρχηθεν. 13, 4. 6. meterea nonnesia adverbia, quae quidem voculae poetarum libris Iectitatis lacillime ham
13쪽
rebant, saepissume adhibentur, in quibus πάμπαν 2, 56, 10, λων 2 8 7 2, IK I4,
ἀνέκαθεν , 3b, 1 ab Atticoriun sermone aliena fiunt , PraePositione quoque, qua dicunt, nonnunquam eodem modo quo apud Bomerum usurpantur: si κα- cum genitivo conjunctum St, 1, 15, 4 φρούρια κατατες νησον κείμενα D. Hom. Odyss. 9, 370. Huc accedit, quod haud pauca adjectis ex eorum numero, quae epitheta odinantia dicuntur, quum paene in proverbium abissent, e sermone vIgari a Polybio emcepta sunt, quo in genere dεριτος , 2, 3 Φέρωχος , 31, i ἐξαίσιος 18, 29 6 - ντος , 21 9 ἄπλετος 1, 50, 3 τριος 1, 34, 3 ἀτρεκῆ potissimum digna sunt,
Alia ejusdem generis sunt: φάσκω L, i, 2 quod hoc Ioeo optime interpreteris .glauben', ἀμοιβή Pro ποινή 1, 84 10, μοχθέα, νειαρες, θιζιο, ιδεον, σια, alia
Aliud quoddam, quod, si ab Atticis scriptoribus adPolybium transieris, saepissimo occurrit, hoc est, quod nullo modo sermo illius aetatis, quem κοινήν appellant viri docti, ab aliis et dialectis et linguis purus et intactus est. Siothryniehus oenbulum παρει - βολή, cujus usus est requentior, quam qui muniatur exempli', δεινῶς μακεδονικον appellat, idemque noristum rενήθην pro 6ενοι νε- Oriensium usu repetitum esse docet. Ampliora hac de re congessit Stumius in libro, quem de dialectomaeedontea et Alexandrina scripsit. Vocabula autem, quae Vir doctissimus veterum grammat, e um auctoritatem secutus ex illis dialectis repetita esse evincit, talia sunt, ut inde utriusque populi cognoscatur indoles. Nam sicut acedones post hilippum, Ieriandrum, Diadochos, quos dicunt, eximiam operam in re militari excolenda posuerunt, ita Aegyptii in iisque Alexandrini earum rerum laude Potissimum floruerunt, quae ad elegantiorem vitae humanae ultum pertinent. Surit autem, quae in iII IDbro collecta in nostrum criptorem eadunt, sere haec: Θημα ΡοI. 5, 25, 1, quae larma AeοIica pro ravs est, alias significabat o OIὸν του βασιλέως Θμα, pudiacedones OiseMστον τῆς -τάξεως erat. παρεμβολή, quod vocabulum interiectionem vel interpositionem, tum etiam castrensis ordinationis genus significat, a Macedonibus ponebatur de exercitu et eastria ipsis.
Similiter si s pro platea scribitur ol. 6, 29, 1, πνράσπιδες 5, 29 4 - τάγμα τι
vehementer etiam vituperatur a Phrynicho Vox βασίλι-- pro βασίλεια Ρol. 33, 18, 2. 'i βηματίζειν, το τοτ πω μετρεῖν, στε δέ πως λέξις Μακεδονικῆ. Hesyctius 34, 12, 3. . , - καταπέλται Μακεδονικαί. Ollu 1, 13 s. olyb. I, 53, 5 καυσία παος --κεδονικος Ρol h. 4 4 σάρισσα. AleXandrina notantur ab eodem turllio: δεικτηριάς olyb. 14, II, quod prostibulum latine interpretaberis, ποστατεῖν, proprie est librare, translate vario modo explicandum est; ol. 6, 10. ζυγοστατουριεν- το
14쪽
πολίτενι- l. e. nulla ratione Imitatus rei publicae Status, o-τατούμενος πέλεθος, i. e.
eodem sonte Stumio derivandum videtur, quod nonnunquam inrisu aeeundi ad modum primi mutati sunt, cuju rei exempla in Menandrina Seripturas Saomo im terpretatione saepissime inveniuntur, sormas dico quales sunt iactβαρον ἐήνΘαι --aexcentae aliae Polybium hanc analogiam secutum Sse H in lamis mam o, ἀφείλατο. . Saepius Praeterea meabula depreh-dimus, quae e um castrorum oti reipubli- ea Romanorum repetita sunt. Neque juve quis mirabi- ridybium, quum tamdiu I ter Romanos suisset inguamque eorum didicisset, in iis rebus, quae a Romanis potissimum exculta essent, denotandis et vigoris et perspicuitatis causa in latinum sermonem incurrisse. A primum quidem illud novum est, quod Romanorum Moesadditteram in Graecorum sermonem transtulit, quo in gener πραιτωρ, πριο-: 21, 7, κόωροες, θρίαμβος, Θο attulisse satis es Adjiciendae sunt sormae, quas a verbo latino mille et millia derivavit: μίaus i. e. miliare 34, II, 8 et Miasi columnia in saribus distinguere viam 34, 11, 8. Deinde alia ad linguam graecam magis consormavit, ut habe διαβουλι- 1, 3,9, qua voce Romanorum consilium, quod nos dicimus seriegsrath , imitatum esse o-Iybium jam Phrynichus docuit. Eodem reserendum est, quod νεανίσκs eandem vim habet quam Romanorum juvenis i. e. miles 18, 26, Iri, sic pstreo ἐκφέρω i. e. efferre pro sepelire I, 30, 10 διακλείειν pro intercludere, προκοπία Ρro Acubiae, μετο πορσεσθαι Pro Persequi, ulcisci 2 8, 10, ἐκλαμβάνειν yro excipere 2 39 6, ωνεῖν
Pro movere c. Xercitum, καταγράφειν Pro conscribere 2 13. Prorsus Romanorum
consuetudinem Secutus est, quum Salutationem per χαιρετι ηιο interpretatur 32, 18 8 περ τὰς κρίσεις καὶ τον χαιρετMσμους ἐσπουδαζον. Eodem mihi etiam spectare videntur complexus quidam Verborum, qui apud Romano saepissim usu veniunt Sio habet olybius , 83, 2 τοπος λέον καταλείπετο, ἀνθρωπίνου σε συμβαίνεε, ΓΔ.Simile aliquid est apud Iutarchum Timol. 5, 1, δέησιν προςφέρειν . qu. -Prece usseree, προςιέναι τοῖς κοινοτ i. qu rem publicam adire. Sub eandem rationem hoc quoque mihi cadere videtur, quod Polybius verborum eomplurium, quae Vulgo medialiter pronunciabantur, passivi oristum adhibuit atque id etiam in verbis intransitivis, quorum vis a natura a Paessivi notione Proreus alienuest usum hae in re deponentium, quae dicunt Latini, ante oculos habuisse videtur. Sunt Rutem formae ejusmodi hae: παρενενήθην pro παρπενοριην, quod quidem e Phrynichipraecepto Dorum ess ciam vidimus, ἀπεκρίθη, qua in sorma idem grammaticus M τον ἄμ-τηρια inesse dicit, 21, 8, 11. Huc aceedunt: ἀναταθείς b, 51 1 pro ἀπειλήσας, σννχρησθῆνα Pro Wrχρήσασθαι , 32, 7, προ μεν - πεντησα. Praeter haec
nonnulla participia, in quibus nescio an clarissime eluceat hae ratio: βασιλευθείς- pro βασιλευσας, ποτετρι μένος τὰς ἐλπίδας pro ποτεριων, ἐπειλημμένος Pro nactus.
15쪽
His sere finibus emorus vulgaris, quem aio a' appellant, materio, qua Polybi tu libro Mao oonscribendo usus est, iremnaeripta est Reliquum est, ut videamus, pia ratione et qua arte Polybius in hae materia adhibenda versain , ait quidque in incutione a superiorum usu de r-da ipsius Ruriptoris valuerit ingeruum. Prmio iam obrutu meale donjunmus, novam quosdam artem et rerum Scribendarum viam a rati nem inisse Polybium totoque coelo ab Herodoto Xenophonte Thucydide diversam se. hide saeuo oomminus tantam scribendi et compomendi mutationem non parvi momen in commutanda elocutione suisse. Iaeeat igitur hoc Ioeo langiua a promisatis digredi, et quem in modum Polybius rerum scribendarum nrtem minarit, denum traire, ruun quum veteres,illi rerum gestamin scriptores aut largana rerum copiam undique ollaetam eousillum certum doeendi non ros si ibi sumpsissent aut part-vam et ingustis patria finibus inclusam provinciam summa arte summaque industria ala exhibuissent, ut rerum minime perspicuam imaMnem Proponerent, iis ut in eam mimbus suis Bomerus laterent, Polybius Ab exordium ab officio aeriptoris, mala ipso justissimum esse putavit, diligentius describendo repetiit Avereatu eat ea uvia nuda agentes binuoere, malin res MM .s Iaarrare, ut hae Usa narratione, quod pia de rerum natura plex amunies t Iegentium animis in Icaret. Primua aditum dedit aua aetatis hominibus J- έ με πρανι πιπιες, quo Verbo ipse Baepi iam usitur, tractandae et de rebus historio, quodammodo philosophandi deni pro ominum virum quasi e Pus, quod a cerus Prinriseis ductum esse construendi m ximeque in risu auribendiis id assequi Atuduit, ut Uuis S mos, quibus rebus Romanorum respubliea eo potentiae Potuerit Progredi, docere Quod ut assequeretur, non potuit seri, quin altius quam Veteres illi procederet et omnium quae ea aetate
rebant gravium res ita complecteretur, ut undique eo omne res laesinam appareret, ut animulat Populi imperium mali cerent bu σωματοειδὰ τῆς τοριας . -- a in autem et sontem, A quo tot tantaequei mutationes fluxerint, i o Romanorum virtutem te sto inutianae e Profe--. --serebat qua in re non raro es acindit, uti ab institu . aliisu Hienu . A qua .mnia inna o Meri prui. sessus eat, nonnulla, quae Contra Sum n Mer ista causam quandam majorem M'iatiorem referret quam Varie ipse sibi M'ni Satis constans -- λαι -- --pessa Ut autem vibique, o promatium ' ne mi, saepius legentium mino ad auum arbitrium regare, latiniet enuclearu demunibus disserere debuit interi nendo locos s---- et reserendo 'remi' ad Principia quaedam, e quibusi quid virum e se judicaretur. Quodsi Casa onus in praefatione editionis suae dicit, iis eis no id est donendi musa ,serenda m illa enueleatis eum Iovis communibu prat erum in sene et dosere juvenes insuet', qu in metat et Vitae ratione proclive est ingenium humanum adii lacos eorum e et ad laquauitatem, sed etiam amplevi adumduum a et nondum exercitatis, ut, fluunte ara ne uia ad oeterorum qm in imo Samrini, facilius possint eurusque di rebus mssa in utramque paravi de ea is remun
16쪽
ae fide judicii vim et causa perspieere atque ita verum historiae pragmaticae fructum percipere hae viri docti de Polybio et de historia pragmatica nententia nimis anguatis finibus circumseripta est. Noluit enim Polybius non solum juvenes, sed omnes aetatis et ordinis cujusque hominea libris praeceptisque suis docere tantumque ah suit, ut suo Itbm ad alios legendos vellet praeparare, ut eo, qui primus' στοριαν σωματοειδῆ contineret, alios ad nihil redactum ' esse putaret Erat potius aeo inelentio ac longitudo et in ipsa historia pragmatica posita et necessaria ut aetatis Polybianae homines, qui multis et gravibus alamitatibus debilitati minoro quam majores studio in republica versabantur, diligentissima circumscriptione et praepa ratione ad res percipiendas et ita, ut Polybius voluit, reeipiendas perdueerentur εὐπαρακολουθητον) Nam quum homin a graeci Patriam communem et rempubIicam bene constitutam non haberent, quum poetae et Scriptores Populum doeere desius sit,
has partes suscipere debuit rerum scriptor. - .. x. i.
Ρraeter eas digressiones, quae docendi et persuadendi causa fiebant, longissos Polybius in Ommodis, quae ex historia redundarent, deeribendis, qua triam tissimum eAS existimavit: βίου διορθακτιν, ad quam via sera ἐπωτασις i. e. diligo observatio Causarum et eventuum, deinde ἀληθιν-άτην παιδείαν προς τὰ - -τΩιὰς - ἄξειςr denique historiam dicit GHerεστατρο διδάσκαλον του μνασθα τὰς τῆς τυχης μεταβολὰς γενναίως φέρειν. Versatur deinde in singulis singularum rerum partibus discemendi summa diligentia, id quod in rebus porcipiendi magni momenti osse non ignoravit: Sic ubique vocabula 2τία πρόφασις αρχ accuratissime distinguere soleti Fraeter has res, quae in historiam pragmaticam ipsam eadunt, Mia nova aseivit. ' Polybius primus vera i historiae via lusus in iis rebus, quae historiae Iundamenta sunt diligienter observandis versatus est Persuasum e fuit, viro vere iustorico ditandum quidem esse ingenium itineribus aciendis sed ea in re primum cavendum esse, ne quis omnia, quae audiret, inconsulto in iperet. UI, 42 7 ἔτι δὲ μελλον ειρῆσθε καὶ τῆς τῶν πλοιζομένων ψευδολογίας καὶ τεραπείας χάριν, ἔνα ιιὴ παντι τω λεγομένω προ εχπέναι παιδικως ἀναγκαζωριεθα διὰ ἀπειρίαν θιneque tamen rejicienda ea, quae hominum ore ferantur, sed quatenus fide digna sint, diligenter examinanda. Ρorro testimonia ea, quae aut aeri incisa aut litteris mandata verissimam rerum memoriam exhibent, in historiae usum conVertit, tum eorum, qui ante ipsum res gestas scripserunt, libros acerrime Xaminat, dentque rebus eum geographicis tum chronologicis accurate statuendis multum in vera rerum scribendarum
oo laeo etiam illud, quod magni momenti in eloentione scriptoris existimanda esse mihi videtur, inserendum statui ex iam operam Polybius in ea, quae ad vitae humanae usum pertinent, describendas impendis aio de arte illa, quam nostrates dicunt'.Sel praephle', enucleate exponit, qua in re sacile est intellectu, quam late pateat illa enucleatio et Iongitudo. Quodsi hae omnia comprehendimus, inde colligimus,
17쪽
Polybium omnibus ingenii viribus nisum, ut et erim , quas traditurus erat, amplam et perspicuam exhiberet imaginem, quod mπαρακολουθητo ipse dicit, et ea, quae ipse amuret, quam erussime legentium animis imprimeret, sed a s Iimi illo et cone,
into dicendi genere, quod oratorum superiorumque rerum scriptorum proprium fuit, magnopere esse Hienum. PS aliquoties profitetur contemnere se artificia illa oratoria ouus ad tragoedorum usum ableganda, qua in parte dignus est qui commemoretur Iocus libri secundi 56, 10 . ετ τοπαρον ον ἐκπλήττειν τον συπραφέα τερατευομενον δια τῆς ἱστορέας τους ἐντυγχάνοντας -δντους ἐνδεχομένον λον-ς γετν καιτα παρεπομεν τοῖς ποκειμένοις ξαριθμεῖσθαι καθαπερ οἱ τραγενδιογράφοι, τῶν δὲ πιθώντων καὶ ὐηθέντων κατ' ἀλῆθειαν αντων μννον-ειν πάμπαν, αν πά- μέτριο
Quid quod nitorem et elegansam dictionis pro nihilo existimanda aut multo autem simplicita postponenda esse contendit, ne desunt exeinpia, in quibus studium illud animos legentium praeparandi et doctrina imbuendi ad languorem vel obseuritatem sedueat b, 3b, s , qua de re infra, ubi de ratione Sententiarum componendarum agemus, nonnulla afferro Iaceti Est igitur olybi dictio simplissima, ad rationem magis quam ad SenSus accommodata, quamquam non desunt loci, quibus animus ejus rerum naturalium humanarumque observandarum eritissimus egregio quodam facinore elatus aut mirabilium specie rerum captus majore et aeriore spiritu imple tur. Illae spectant dilacidae illae rerum, quas dicunt geographicas, descriptiones, quarum nonnullae tamquam a poetae cujusdam ingenio proseetae uno verbo rem ipsam ante animos nostros ponunt; aio 3 54, 2 Alpes ἀκροπολεως διάθεσιν ἔχειν τῆς Οχης Ιταλία dicit, deinde campos Phlegraeo θέατρον vocat, id genus multa. Neo minus frigidum et aridum illud enarrationis genus nonnunquam rerum gravitate victus Excedit l, 27, 3-2, 15 . Comparationes, quae Surpantur, nonnunquam, sicubi aluore sono utitur, imprimis e venatione et equitatione mutuatus es Sio elegantissimo Romanos et Carthaginienses cum avibus inter se ad internecionem meertantibus comparat, I, 58 7: τὰ δὲ πολιτευματα ἡ ἀμφοτέρων παραπλω τοῖς
Orationes, si quem principem inducit contionantem, et rarae et haudquaquam absonae sunt a reliqua scriptoris consuetudine refert enim obliqua, quae dicitur, oratione, quae cuique dicenda sunt, ne unquam ad artem illam Praeviram, qua oratione Thucydideae excessunt, Surgit. . .. DisPutavimus adhuc summatim de rebus, quae nut ab ipso aetatis sermone aut a scriptoris arte prosecta alienam ab Attico sermone Polybi elocutionem reddant; auperest ut Singula, quibus aut a Verborum vi a natura aut a ratione grammatica deverterit, afferamus, qua in re nobis propoaitum est, non ut omnia, quae e libria Polybianis erui possunt, colligamus, sed ut singularia quaedam annotemus, uiuua judicetur, quae Polybius analogiam grammaticam Secutu novaverit, quantum PT
18쪽
priam vocabulorum vim commutaverit, quas ad leges Verborum circuitus ompo
Iam si quaerimus, quantam vim illud scribendi genus, de quo modo egimus, habuerit, plurimum in vocabillis conlponendis valuisse apparet. Sicut lenim Aeschylus
Pindarus poetae divino quodam spiritu amat Vocabulorum forma et sonitu ipso eum ea, quae Sentirent, Xprimere tum animis audientium impertire studebant, simile Mi- quid in olybio deprehendimus. Ut enim singula, nibus efficitur sententia, uno om- Plexu traderet, nonnulla, quae Seorsum dixerant Veteres, in unum conflaba Imaententias quidem Saepe dilucidiores exsistere, sed sermonis nitorem et facilitatem eorrumpi constat. Necessaria autem lege hoc vitium contraxit Polybius quod verba illo modo composita paullatim vim uam amiserunt, quumque nihil aliud, simpliolanignificent, Sermonem miro quodam modo impediunt. Saepissime hoc usu venit in Vocibus, quae eum praepositionibus compositae initio quidem plures res perspicne complecterentur, Sed postea in Simplici verbi notionem delaberentur. His verbia annumeranda sunt haec: καθυπερέχειν 2, 24,9 ἐξαποστέλλειν l, 21, 63 συμμετα
vocibus nonnullis factum est, quae e compluribus particulis compositae in unum coaluerunt a rursus in particularum usum abierunt, Oeabula dico: ςανε 1, 3, 3, -
ονανει 1, 3, 4, καθαπερανε 2, 32, 2 καθαπερει 15, 6 8. Ne procul ab iis distat particula διοτι, quae primum quia vel propterea quod significat, deinde in simplicis verbi Oτ notionem abiit, ita ut prior Vocabuli pars prodinus redundet V 2 67 8, 2 68 7. Diversa ab ea cujus modo mentionem fecimus ratione ea est, qua singulae sententiarum partes in unius vel substantivi vel adjectivi vel verbi formam confusa sunt. Si adjectivum et Verbum eoaluerunt in Vocibus: βιαιομαχετ 1, 27, 12. νεοσυλλογος
tiro 1, 64 4. Adjectivi vice fungitur substantivum in v. δολοφονέω , 36, 7 exuisidiis aliquem interficer , μυχομαχεω, - μομαχεω, στιβαδοκοιτεω, στιοδρομευ, διω μευ, διοπραγευ δαιμονοβλάβεια mentis occaecatio divinitus immissa, γυναικωθυμιος ἀδοξοποίητα 5,6 8 sunt animalia ita comparata, ut opinionibus non regantur, πεντεκαιδεχ ριερα ἀνοχα induciae quindecim dierum, πεντηκοντακαιτριετῆς χρονος Pa tium quinquaginta trium Bnnorum. Ex eodem lante, unde ea quae memoravi, suxit illud, quod Polybius mobilesillas, Sed ad aequalium auorum aures non accommodata Verborum Structuras in substantivi sermam contraxit, qua in re philosophorum nequalium auctoritatem eum secutum ESSe nonnunquam docent veterea grammatici praeterea animadvertendum eandem Vocem PerSaepe ad varias res transferri, unde haec ipsa Vocabula sis, mprimum ad Olybium adeunt, haud parvas difficultates pra bere apparet, ita ut ab hoc loco non alienum esse videatur pauca ejus generis afferre et qua in sententia abierint examinare Sim autem hujus generis Voces usitatissimae fere haec
19쪽
ἐπίστασις, προαίρεσις, αχεσις, ἐπίφασις, παράθεσις, προςθεσις, κατάγνωσις, διάλη νις, μετάθεσις, μετάλθνις, συστασις, περκέρασε sexcentae aliae. Hoc igitur in numero vox est ἐπίστασις, quam a Stoici phimo usurpatam docet Lob ad hryn. 2 81, Eaque multisariam utitur olybius A primum quidem idem est quod στῆναι ἐπί, collocatio unius post alterum 1, 26, I τὴν ἐπίστασιν ἐπὶ ἀλλήλοις εἶχε τὰ σκάφη ' ab hac notione propria ad initium, exordium significandum translatum est 1, 22.6 ἀποταντης αρχῆς ἐποιησάμεθα τα ἐπιστώσεις porro saepissime eadem VOX Surpatur, Si subsisti et gradum iiihiberi significetur, quo reserendum illud ἐπίστασις ἐνενἐθη προς - παρον mora incidit. raecipue autem Iocus est Oci ἐπίστασις, quum substit, mus ad rem et in ea immoramur considerantes et expendentes hinc manat ea inte Pretatio vocis, ut idem sit atque animadversio, attentio, diligentia: 3,2, ἡ ἐξ ἀμφου ἐπίστασις και θεα 2, 2, 2 ιετ' ἐπιστάσεως cum diligentia. Huc libet ascribere παρξις, quod eodem SenSu Surpatur Re τα παρχοντα - familiari 2, 17, 11. Iam asseremus singula vocabulorum exempla, quae antea aut inusitata aut alio sensu usurpata in Atticorum vocabulorum Iocum a olybio sunt substituta. Sic a Phrynicho Oees olybianae vituperantur hae: ποδειγμα , 54, 6, quod non Scribendum praecipit hrynichus Pro παράδε μα. ευχαριστειν, Ρhrynichu ait, Ouδεὶς των δοκίμων ειπεν ἀλλὰ χαριν εἰδενα p. 18. Idem improba ευδοκεῖν eodem senSu positum quo conSentire, αρτε Pro siν. EL 16, 28, 5. ἀκμήν ἀντι του ες φυλλάττου χρησθα Ρhr. p. 123, qua de re obeckius in adnotatione huic hrynichi loco adscripta docet haec Veteres grammatici de hoc voeabulo dissentiunt, alii reete hunc in modum pro ετ usurpari dicunt, alii negant. Duas hujus vocis sigilificationes esse credendum est, unam apud Attico cum ma-rime, alteram recentiorem ira Conseras locos obbiano 4, 39, I, 2, 3, 2. ἐξιδιάζεσθαι κακῶς pr ἰδιουσθαι , 24, 14. συμπτωμα 1, 5, 8 e hrynichiauctoritate, quamquam passim apud Attico legitur, tamen pro συντυχία accipiendum
περίστασις probatur Phrynicho, Si vulgi coronam Significet: π Pro μφορά Stoico Primos scripsisse dicit. Oςωπον Si persona, qua e inducitur, sub cujus nomine latent alii 5, 107, 3;5, 25, 8 Phrynichus 379 profitetur rhetores in judicii salso hac voce usos esse. Praeparaverunt haec vitium, ut ait Lobeckius in adnotatione poeticae circumlocutiones aeσας, στχίας προςωπον. o. φθαλιειαν, quod Vocabulum proprie significat ex oculis dolere, alibi translatum vel invidere denotat vel eum cupiditate aliena re frui. Iut Caes. 2 ἐποφθαλμῶν. Podb. 32, 21 πλῆθος των προςοδων φθαλμιω-.
20쪽
1Mεω pr διαλέγεσθαι, quod rerum sacrarum scriptoribus proprium est Iegitur
21, 8, 4. ἀεσθαι 3, 49, 1. idem est ac mirari vel stupere, quod nos dicimus besteaeben.
σφαιρετ minuere 20 4, 2. σάλος portus 53, 10. Saepius occurrent perlustranti tibi PoIybium voces, quae a sua natura ad magis remotam et ampliorem notionem translatae sunt hoc in numero habendum est
illud λαλεω, cujus supra mentionem fecimus, quod illam vim inutilia loqui amisit Sio καινοτομευ, quod proprie de metallis aperiundis dicitur, novi aliquid moliri simifieat
I, 29 8 3, 20 4 βιo idem est atque opes 5, 8, 5. οἰκία idem est acriamilia sive
gens 2, 37, 7 χοόρ' non raro idem est a nostrum Stelle, munus.
ἐπικοιμασθαι pro ignaVum Ss 7, 13, 4, γένος pro natio, nasiis pro δειλός. io loco adscribendae sunt Voces quaedam militares, in quibus novavit aliquid Polrbius Sio στρατο δον usurpatur pro legio, πεναντίοι suu hostes, is o i. -χη, δυναμις i. q. XercituS. Mirum quantum Polybius graecam dicendi rationem mutavit in usurpando vocabulo ἐθνικος 1, 2,44 , quod idem est hoc loco a vetus illud δημοτικος φαίνεσθαι ειδ-sis promiscue adhibet 5, 41, 6 τ φαινομενον λθειν Sign. Sententiam dicere: tb0,2δοξαντος αυτου δικαίως τουτο πραττειν, cum appareret illum hoc iure facere ut veteres φθάνειν cum participio conjunxerunt, hic Polybius hanc analogiam secutus in verbi φθάνειν Iocum et condicionem substituit καταταχεω 3, 16, 4 καταταχε διογθακτάμενος.
ἐξοκέλλειν, quod proprie dicitur de navi, quae ad saxa appellitur, apte transfert hoc modo: εἰς τροφὴν ἐξοκέλλειν in luxuriam abripi. Sed haec hactenus Circumspiciamus jam formas illas verborum, in quibus ab Atticorum usu discessit Polybius: ἔφησα XStat Pro φ - 2, 17 63, παριστάνω pro παριστ ιιι 3, 6, 3. Optauri sormas in ιιι et deSinentes ubique praesert ἀπορῆσαι τις 2 29, 1 ποιῆσαι2,68, 2. Loristi illiu ἐπανείλατο usum jam supra notavimus. Habet deinde rροχα, ut Phrynichus illud ιι πάνυ πείθου apposuit. In nominibus nubstantivis declinandis, vavi διιMevro pro διώροχος b, 22, 4ὶ π χῶ pro πηχέων.
Praeterea notandae scribendi diversitates, ut 'eαι- pro rεραιος, 4ina et Urctis pro τῆςδε- μηδέν. Adverbiorum illorum formas πρῶτον μονον saepissime commutavit iis, quae inis desinunti onuerunt veteres hunc usum a Stoicis prosectum esse, qui illas formas, quibus adverbi notionem magis insignem redderent distinerentque ab adjectivorum neutris, plerumque asciscere solebant 1, 4, 11;4, 21, It 10,lI, 6 . Jam examinantes, quae in syntaxi adornanda nova attulerit, multos locos inve--nimus, ubi a naturali casuum vi quam maxime diseessit. Hoc in genere, si ab aecusativo capimus Sordium, primum absolutum illum accusativum, cujus jam apud