Alberti Luettge de Polybii elocutione dissertatio [microform]

21쪽

ri ydidem exstant exempla, saeptus repetii 5 s3 8 εαντ ε ἀσης τῆς ἀμω βητήσεως υρατος τὴν ἐνδεχομέν η ἐπιστροφὴν κατέπαυσε τὴν φιλονεικίαν - .4, 22, 5 τας μὲν ον ἀρχὰς ε μὸν τῶ ν ἐφορων δηλον εἶχον τὸν νεομην. 5 3I, 3 τοδ ευπαρακ ου-- καὶ σαφῆ νενέσθα τῆν δοθησιν - οὐδὸν ἀναναι-- ω'

Alio modo a veterim consuetudino destemi, quum Vocabulum isti sari quod impetus habebat notionem, sive suum sive Romanorum ingenium Beeutus cum ne a tivo junxit, quam quidem lectionem e codicum auctoritate recte restituit Schwe hae

aerus 1 15, 10.

Genitivum nonnunquam ita usurpatum in enimus, ut usum omnium Eonsensu eonfirmatum excedat: si senευεσθα cum genitivo junctum est 6 56 3 -στεψεις ταλάντων. Sio etiam inoζειν pariter atque oεσθα genitivum asciscites, 44, I. Cum dativo ἐπιβαίνειν constructum esse animadverti I, 5, 2. undem Enaum

subjeetivi vice ungi video, ubi junctus est persectis mundis, ut τῶν προφοπωναντιρ 2, 56, 1. . multa Et nova introduxit et antiqua repetiit oIybius in articula adhibendo, in quibus illud primum dignum esse visum est de quo menti fieret, quod Kaepius artuevius pronominis demonstrativi Iocum recepit 5, 1, τοτ ἀφ' ἁν ἀπέλιπεν pinxime autem articulus, id quod proprium est elocutionis olybianae, usurpatur in circumscribendis substantivis. Quum enim olybius initia illa, quae sermo Attiuorum seeerat, recepisset, adeo hujus usus fines transiluit, ut articulum nominibus adderet, ubi nullum fere discrimen inter substantivum solum et ita ireumscriptum inveniri potest. Si scri it noster 14, 2 4 - κατὰ τον τῆς πράξεως καιρον 22, 14, 3ἐκαινοποιῆθεν τὰ της πῆς 14, 2 1 τὰ τ' ἐαρινῆς ορας I, 9, 1 τα περὶ τὴν α νέαν, in quibus rem ipsam addito artieulo aut paululum aut nihil mutari qui est qui non intelligat Idem sere dixeris, quum articulo eum infinitivo conjuncto struemur

expedire studet, quamquam hac in re non raro negligentiae cujusdam vitium eonu est et facilitatis amore ductus quod proprium est Aermonis Graeci delevit. Frequenntissima hujus rei exstant exempla: 14, 2, 7 ἔκ τε του φάναι τους πρέσβεις Α τε---λαμωθαε I, 25 5 ωρμησαν λοσχερέστερον ἐπι- συνίστασθαι να--ὰς δ- μεις καὶ των κατὰ θάλατταν ἀντέχεσθαι πραγμάτων. Μodorum usus a spectemus qualis sit apud Polybium, vita mutata esse reperiemus, quae nobis nova atque inaudita esse videantur. In quibus eseio an M vissimum sit, quod particulae cum, compositae et cum optativo et eum indie tivo junguntur, qua in re tenendum est in optafivo tali modo adhibito iterationis imesse notionem 33 7, 10 ταν ἐτράπησαν 1, 8, 56 τανυ διον εἶ . Simili rationaparticula, cum indicativo construitur 9, 31, 2 ν δὲ και προκατέχεσθ' - προδιειλήφατα eo minus ab Atticorum consuetudine recedit olybius, quum particulamis addit indicativo. 40, 6 ν με ἔδει και - τοιουτον εμπιπράνως, ἔναυε

22쪽

ἐ-λι-ν Aliud est quod scripsit l, 9, ἐδεδίει μὴ ποι--ra. Infinitivus Ioeo passeipsi est 14, 8, 0 ἐφαίνοντο κειν. Hic etiam liceat commemoraro olybium pro participio perseeti partieipium

praesentis Collocasse, quae re adeo Vmmi VeterqS interpretes, ut hae participiaeontra librorum auctoritatem corrigenda censerent est talis Iocus ex tissimus in

ipso primi libri initio εἰ μὲν τοῖς προ ἐμων ἀναγραφουσι, quod cum libri scripti exhibent omnes, tum fulcitur Xempli his 16, 14, 1 ἐπεὶ δέ τινες τῶν τὰς ρακτὰ μέρος παφόντων πραξεις εγράφασε και περ τοττων των καιρων. 1, 5b, 3 ο - μικρῆπροτερον ἐνδιδους λεον. iMagnopere porro olybius a sermonis Attici legibus et elegantia desciscit in usu praepositionum, id quod sacillime fieri potuit, quoniam istae voculae usu vel tritissimae, quae est earum natura, notionem Principalem minimo retinere et io diversi simas significationes discedere olent. Ita apud olybium saepissime usu venit, ut praepositiones Vim Suam eum aliis, in quibus similis inest is, ommutarent, aut in locum, ubi prius asus ipse ad sententiam exprimendam Satis fuit, notionis augendae ausa accederent. Nonnulla hujus rei exempla eademque minime perspicua Scribemus, quoniam omnia enumerare Iongum est. Sic a Solita vi omphiribus Ioeis praepositio G deflexit et adjuncta est genitivo, ni pretium alicujus rei significare velit scriptor 22, 17 4 στέφανος ἀπο πεντεκαίδεκα ταλάντων. Frequentissimus porro usus est hujus praepositionis ad

ortum rei alicujus denotandum, qua in re Sacrarum rerum scriptores secuti sunt

Iybium. Exempla ex hoc deprompta hae sunt: 5 70, 8 οἱ ἀπο τῆς πολεω oppidani. 2, 'Ιταλίας πλοιζομενοι mercatores Itali. Huc etiam reserendae sunt illae strueturae, quae in adverbii Speeiem obierunt 8, 19,4 ἀπο κρατίστου γίγνετω ἐπιβολή serio pugna committitur. 6,56, 3 ἀπ του κρατιστον χρ ματισμος honestum

tiae multis Ioeis occurrit cum genitivo conjunctum, ubi ex Atticorum eonsuetudine rem existimantibus non necessaria et supervacanea videtur esse 22, 1, 6 παρ' - πατήρ pater noster: n hoo Xemplo non multum discrepat, quod , 19, slegitur: πολυπραγμονειν τὰ παρα - μαθηματικω iis, quae a mathematicis traduntur, Vel scientiae mathematicorum operam dare. Eadem vox dativo apposita aliquoties ausam significat 2 30 5 το των μισα--τῶν φρομ μα παρα τοι ἀκοντισταῖς κατελυθη. Cum accusativo si conjungitur, haec tria potissimum digna sunt quae comm morentur. rimum ita usurpatum est, ut latinae praepositionis apud vice langatur, qua in parte potius Iocus est dativi II, 14, 3 παρ' αντον γειναι; qua in re nescio an quid effecerit sermo latinus, cujus proprium est hujusmodi notione accusativo Eprimere. Praeterea παρα cum aecusativo junxit, ubi causam denotare voluit eriptor

28, II, 4 παρα τουτ σονέβη. I, 103, 2 μὴ παρα τῆ των δυνάμεων ἀποδειλίασιν,

23쪽

G α παρὰ τῆν τῶν προεστεύκτων ἀποδειλίασιν. Denique de eo, quod abest, quo dinseri mensura, Saepius Soriptum est 12, 2, 1 παρα τριμηνον εχ σι τ διαφέρον, di serunt Inter se fieX mensibus eadem ratio est dictionum: παρὰ βαχν, παe summoperae pretium est hujus praepositionis usum, qualis in Verbis eum Praepositi nibus Ompositis iat, porsequi exstant enim apud OIybium verba nonnulla eum praepositione παρά conjuncta, in quibus notio quaedam privativa inest, quo in ni mero S παροπλίζειν arma adimere 1, 7, 10, παρακουειν aliquem non audire, verba ejus negligere, παραβλέπειν, multa alia. rorsus contrarius idemque frequentissimus hujus praepositionis usus est in verbi simplicis vi augenda et amplificandae 4 74, 3 παρολιγωρεω prorsus negligere; alia ejusdem generis Sunt σώειν --

, ' Iam singula do singularum praepositionum usu, prout animadvertimus, ascrib mus. κατά eum genitivo, ubi aliquid per spatium aliquod extendi significatur, saepius inveneris 3 19 7 διεσπαρησαν κατὰ τῆς νῆσον, eademque ratione I, 15, 4 φeo Leια κατὰ της νῆσον κείμενα. Cum eodem casu oriunetum ter notionem Praepo-aἱtionis me videtur attingeret 2, 38 I ἐπεκράτησε το τοὐν Ἀχαιῶν νομα κατα

καταλιπεω μήτε κατὰ τῶν ἐμπορων φορτε περ του δουλους.

διά idem Valere videtur quod apud ante Sio dieit olybius 2 68 8 δια - του λόφον κοροφῆς διαμάχεσθαι. 3, 72 9.διὰ ἀμφοτέρων τῶν κεράτων, id quod paulo

post ipse per vocabulum ne explicat. In usurpandi Vocibus ωπέρ- περί elocutio olybiana differentiam illam utrinis. Iue voeabuli, quam diligenter observarunt Attici, ita ut ωπέρ eum genitivo conjung rent, Si de eommodo alicujus sermo esset, neglexit et πέρ in praepositionis-IOeum substituit, mus rei vestigia sunt apud Demosthenem I, 2,3 ἱστορεω πὸλατ- τῶν, διελθεω περ αυτῶν, nee minus alienum est a vulgari disendi genere illud 3 79,8 πατεφθείροντο υπὸ τως ἄλλους οἱ Κέλται, prae ceteris caedebantur Celtae. me nonnunquam eum sensum habet, ut nobis sententiam magis impedire quam nouere Videntur 1, 21, -orπονος συμπτωμα περι τον ναι' alamitas quae GHoaccidit. 3,81, 7 δειλία περ τὸν θεμον νενομένη. 1, 61,1 τὰ περ τον --ον προτερήματα res ab Appio seliciter gestae.D Oculae non rarus est usus, ubi spatium et intervallum significatur 9,8,11 Φουαι ἐν επτὰ σταδίοις. - praepositione M illud commemoratu dimn eat, quod cum dativo on-iunetum haud raro spatium temporis significat b, 51, 12 ἐπι μου καὶ τρι σιν ἐμμεως. 3, 52 8 ἐπιπορευομένων δ αυτῶν ἐπι τρι τὸν ἡμέραις. Idem sere quod actum est in genuino praepositionum usu minutando vale in sartieulis usurpandis, erius generis hae exempla attulisse satis sit: dia et saepissime in principio enuntiationis aut ad alia transeundi gratia aut

24쪽

ad ea unde oratio prosecta est redeundi eum particula nase commutantur eis. Har.t g arti II, 30 . V. Plutarch. eriel. 19 H, ωπ' υδενος ἐκινεθετῶν τοιουτων ὁ Περικλῆς. - pro se adverbio usitatum esse jam vidimus. Pro particula eis non raro occurrit προτερον I, 58 6 προτερον - αu- ἐπικρατησαι. Ad a non raro accedit αν, ut idem ait a circiter I 67, 13 ἀπέχοντα - ανι ιιιτον και εἶκοσι σταδια τῆς Καρχηδονίας. meonasmorem, quos dicunt, magna apud Polybium est frequentia. Erat autem hae eonsuetudo sententia latius et uberius pronuntiandi non tam sortiata quaedam adireptoris licentia, sed in ipsa arte Polybiana et ingenio bene eonstituta Quum enim studio omnia diligentissime enucleandi duceretur, seri non potuit, quin solita vocabesa

et verborum circuitus non sti esse Putaret et Oeabulo uno et altero insuper axdito rem augere atque amplificare Studeret. o e eo potissimum apparet, quod

easdem notiones duplici modo expressit. Ita notabile est, quod Iegitur 4 3 7 καλ- ἔ- εἶναι, a quo non Ionge reeedit id quod Iegitur 3 10 9 μετ' ἐμον στρι σεις; tum eo procedit, ut verbum simPlexin Substantivum et Verbum iχειν, ναι, θνεσθαι di solva Sio 2, 16 6 Πάδος την ρυσιν ποιοτμενος 2, 16, 7 ποιετ την ἐκβολή . andem

Iegem attingunt structurae hae: ποιετσθαι τὴν πορείαν, ποιεωθα τὴν ἀνάμνησιν. Similiter dicta sunt 2 43, 3 ἐραστὴς σορονo pro ἐρασθείς ἀ ἐπι μεσας, 2, 37 6

Similitudo quaedani intercedit inter structuras, quarum modo mentionem secumus, et alias, quum ad eaSum, qui Verbum consequitur, insuper adduntur praeposDtiones I, 16, 1 βαρέως φερον ἐπι τω παρηρεσθαι, ἐπέτρεχνα τενε περί τινος. Indo si ad rem Contrariam, quam Vocant ellipsin grammatici, transimus, auest non ex ipso scriptoris ingenio prosecta, Sed e Vulgari sermone desumpta habemus.

Si exstant multis locis 1 θρέψασα, ψ ἰκεία patria simile est quod in adverbium abiit Lξαιτ confestim, ἡ θέρεια, τὴν ἐφ' Ηρακλειαν IZ Quidquid in singulis verbis aut strueturis negligenter adhibitis proprium esse P

I ii vidimus, id omne eonnuit in sententiis et verborum ordinibus eomponendis. Nullare laevientius omprobatur, quam longe ab Atticorum eIegantia abfuerit, et quantopem dummodo ea, quae Vellet, animis legentium praeciperet, sermonis elegantiam pos habuerit. Sed hae de re pauca tantum adspergemus, quum ad totam rem illustrandam neo Iocus nec vires sufficiant. Primum, quam longe absit a nitore illo, quem periodia omponendis exhibuerant Attici, inde intelligitur, quod non aus habet singula

25쪽

sententiarum membra participiis connectet e. Sed insuper addidit partieuIas, quo arctius cohaereant membra hoc in gener usus Oωτω particulae dignus est mentione I, 27, et O δὸ τἀν Καρχηδονίων στρατηγοὶ παρακαλέσαντες καὶ συναποδείξαντες - ντως αυ- τοτ παρ πειλαν. 2 6 5 οἱ δὲ δοσχρηστωμενοι, οντω λεηλατήσαντες τὴν πειρον ἀνοχας μοι σαντο. Nonnunquan eandem Particulam in eodem cireuit saepius repetit, quod nobis sane molestum est 27, 24, 1 ατὰ τους καιρον τουτον κατὰ τὴν σίαν να- των μομαίεον στρατηγου παραχειμνάζοντος ἐν Ἐφέσω, κατὰ τον τελευταῖον ἐνι--δν - παρεγένοντο α πρεσβuas. 2 62, ἐπειδὴ δ' ὁ μὲν καιρος ἐκ τῆς χρείας, τὰ δι---,ημα τοτ γλλυρίοις ἀπεδοθ' , παρ πειλαν ει ποιεῖν το δέον, πάντες κατῆρχοντο Ε - dem modo res impedita est , 201 τῆς δ' ἀγγελίας ἀφικομένης - ἔμενον ἐπι των ἐξ ἀρχῶν λογισμων ονδ' ἐρκουντ σεσωκέναι τους Μαμερτίνους νει ταῖς ἐξ αντων τῶν πολέμων γενομέναις φελίαις.