장음표시 사용
11쪽
noxium est Hoc enim quaerere constituinius, quae Oce Per era tu . I
alitiqua σου, -οὐνῆς appellatio et iola in elisione scriptum Ni, iiii ar-umensi illo opus est, id iue gravi'simiim sequens di'putatio suppeditabit.
ilena ro; Atat Graeco cra i last iiiiii KSe ubicunque luatus breVena vocaleni cli te: ulo vitari posse in , quum illi' lithongi quae elisionem tolerant, liquoties etiam craSi siciantur ut in Aristopliaueis δις ομαοα. Ohι-εrceo Viit in si . Ne illi Ver quae V s voce in Ocalem Plistonis iuris patientem cXeunte, Cum qui bii vi vocibu Nequentibu crinlescere OSSunt. Intellectum est id quod in promptu erat ni in vo o sni iiiii et Saepius alia disiciliu et rarius crasis participes fieri quibus Vero ea res logibu te: lentur prorSu latuit, quanquam PS erasis notione duce facili opera inveniuntur i)uunt nini erasi duorum Vocabulorum oenlectu unam Syllabam coeant, primum apparet non OSSe en voces per ἰas in coire, quae interpunctione aut Pausa metrica nedum personarum
mutatione disqeptae sint quoniam in media aliqua syllaba nulla pausa vel orationis vel rhuthmi esse potest. Nihilominus Itomine doctisSinai ad hodiernum usque diem interpunctione cras in impediri parum intellexerunt, in Homelico σβεσror ονδ' ἰυν l. , 89 et similibus incisionis signo picto contenti et quid viva oris pronuntiati possit quidve non possi parum solliciti. Deinde una syllaba non potest nisi uni occeia tui parere, unde necessari colligitur, ipsas voces per crasiti οθον νεκα e sto D εκαὶ non γουνεκα et μομεοαι se σαι μέoαι . non σηρμέραι Neque aliter esse in syniges ut πειον δε apparet quaerenti, quid o pronuntiare, quid aure audire potuerint. Itaque Itali summam legein constitui oportet: Crasi non possunt conjungi nisi quae voces facile sub unum accentum comprehenduntur. qua regula etiam illas synigeses pausam transsilientes prohiberi facile apparet. Legitima vero erasis exempla circumspectantibus primum Se osserunt Oculae aut Iullo accenitu proprio aut leviore instructae quas intelligis vel cum sequentibus vel eum antecedentibus vocabulis facito sub uri ius accentus imperium coire. Denide constat in omnibus linguis passim fieri ut etiam gravioris accentus vocabula quotidiano Si juncta unam vocem uni accentui parentem efficiant ita que etiam in talibus erasis legitima liaberi potest A. Cum sequente voce rasin pariuntur hae Oculae articuluS, Telati Vum, d ω, καί μέ s i di, προ εγιο, μοι σοι. Xem Plorum quantum nil est, praebeii granianaticae Iaith. p. 121 seqq, Thiersch. I9, utim. I. P. II Seqq. . quibus addo lineo rariora crasi in vocula ti, factae Eurip. I. 113. 128 ω εμβα, Arist. ccl. 970 ο ἱκετευω. lerasque earum vocularum nut procliticas aut procliticarum Similes Sse, ut proprio accentu, M quem habent, amisso, sa-cile cum Sequente aliqua voce conleScere possint in luce positum St. articula dii vulgo potius encliticae cujusdam naturae est; sed in antiquiore lingua ei Voci, cui nemo addit, etiam praeponi potest, ut da τοτε saepe est pro Or di. Quare δε apud Homerum frequenter crasin patitur, deinde apud Pindarum Ol 13 99 di αμνοτερωθεν, apud Sapplio r. 2, 5 δ εμάν ex emendatione nostra Diali Graece. l. p. 542, et, si xiv τε recte erat αντε natum putatur, apud alios lyri-COS; postremo in lyticis positarum Scenicorum artibus, aesc'i. h. 779 re δε ἐχθρων, Arist-
12쪽
λέξαι μολοντι του φον coc σκευασα.
i si , i sese se tuetitur tres illi loci teque aliat dubitationem relinquiua , rneter: irim ui uti ui uadam anacoluthia ab accusativo ad dativum transitum an pronomiii μοι rarior o adhibita. quidem hanc rationem praeserre ion dubito neque enim deSuan quanquant ruue cum Hermanno negantibus, alia ejus elisioliis exempla apud tragico ut Oph M. 19l
erasiti faciunt, neque recte ergKlli lixi dedit, ultimum ainistrophae versum et primuin podi in unc modum scribendo:
ιρῶν μελισσῶν τάκομαι κλuuum in Athenaei libris sit is δ' - τάς κηρος si δαχθεὶς ἐλεηραν μέλισσαν, simul in Strophae et praesereus lectionem Ἀσδάρου κεχάλκεουται μέλαιναν καρδίαν tuum Boesi nil ni- de ionem via σιδάρο veriorem judicasset, sui illa in tunc modum supplevit et mutam 'ia
κα λάρις νἱυν 'Arqσιλύov. Vs. 7. αἰσχράν dedi pro librorum lectione pvχράν, a Boeckhi secundum clineideri conjecturam iii puχάν mutata quod otiοSum St, a Berwhi in φωάν, quod idoneo Sensu caret erroris sons est iii praecedente pvχρῆ - S. 8. ἀέκατί, αισας elicui e δ' ἔκατι ταe. Conlescunt, ut in ἀέκων Ol. l. 30. Intellige in Vita Senectuti Sorte, παρα καιρον, ut resinciatur ad primum versum. Constat indarum Senem TheoXeni amore lagrasse. - S. 10. τον rεν scripsi pro τ' ἔναιεν, quod Schneide vinu ServaVit, Boeckhiu cum Schneidero in τε ναίει mutavit, Bergkius iii ἐνδαίει, quae omnia neque per Se probabilia sunt neque ullum cum prioribus nexu lificiunt. Quae nos repOSuimuS, Sitnu majorem interpunctionem post ἐβαν minuentes et perspicuitatis gratia post καὶ virgula incidenteS, ita accipe: atqueSco, simula video puerorum florentem juventam quuin aliorum tum vero ejus , quem Suada et Gratia enedi educarunt Agosilai filium M 'Eνδε eo sensu frequentatur ab Herodoto ut I. c. 43 πολλά μοι και ἄλλα τεκμ ριά ἐστιν τουτο ουτωεχειν, ἐν δὲ καὶ τοδε ipse iii darii usurpavit Ol. VII. b. 'Arειν de educatione puerorum praeter alios dixit lato Alcib. I. p. 124. A de relativo post plures voces collocato es. Ol. IX. 34. 110Ρyth. l. 74. l. Din. Memorabilem rasin vocula μή patitur in formula εἰ δε ιχῆ cum vocabulo interpunctione, ut videtur, disjuncto Eurip. Andr. 242 εἰ δε μῆ, οὐ καλά, ibid. 254 εἰ δε μῆ, ο λείφω ποτε, ph.
A. 16 εἰ δε μῆ, ου σεσωσμεθα, Arist. Thesin. 288 εἰ δὴ μῆ, ἀλλά νυν λαθεῖν Dind. male μἀλλά vid inis. , ibid. 36 εἰ δε μῆ, μεῖς, in Chelidonismo apud Athen. VIII. 360 σε δε μῆ, ovae
ἐάσομεν. Apparet hanc sorinulam, quae ab origine peculiarem enutiliationem miSSO Verbo ess-ceret, paullatim unius adverbii alioquin, sonsi vice habitam esse, quod nulla pausa a sequentibus dirimeretur, ita ut si consuetudine crasin emcere posset. Ergo virgula in talibus delenda est De μ', ἀλλὰ per crasin copulatis infra dicetur. Particulam τοι inter Voculas erasi efficientes referre non auSi SumuS. Nam quod saepe coalerici cum ρα ἄν, ἐσrί, in his potius ea usu quaerenda est; deinde μεντοvrco Arist. Ban. 971a in dorsi e conjectura scriptuin est pro μέντοι γυν, quod ipSum nihil offensionis habet. Restatuiticu locu I col. 10 αντος γε μεντον φασκεν ἱμάτιον χειν, ubi aut cum Orson ιιέντοι νασκεν corrigere licet aut μέν που 'νασκεν nimirum ipse diXit, quae ironia loco optime convenit. B. Earum Ocularum, quae cum antecedente Voce Per craSin coire possunt, numerus etiam minor St; an praeter verbuin εἶναι tantuin ἄρα ἄν, ου, θῶ eo pertinent. ah Verbum substantivum in omnibus lingui cum Vocibus antecedentibus Tacile coaleseit. ἰraecae autein crasi exempla certisSima parum perSpecta Sunt uam olim in dissert de eoiij.
13쪽
incis p. 28 indicaVimus, Verbuin imperSOnaleae ab origine SSe nomen indeclinabile in nam apuit Homerum, qui nullo declinamento utitur, tibStantivum oεω plane enndem potestatem habet, Disi quod huic declinatio per casu et conjuιὶcti eum vel bis ut χρελεσται, χρειώ ἱκανεται reSeriatae sunt. Confirmavit eam Suspicionem dialectu Aeolica, quae Ormam χρη immutatnni tenet, quanquam a stirpe O descendere debebat χραῖ, no re auteni χρεῖ ut de diali Graeco. I. p. 139. Jam vero recentior lingua inflexibile illud ei angi magislluc verbalem poteStatem nactum ita per modos et tempora declinavit, ut Verbum SubStantivum cras adjungeret. Eo modo hae sormae ortae Sunt: Conjunct. ae erae I Optat χεέ e χρ ει pro ei diphthongo impropria solemni modo in propriam mutata. Infinit. χρῆνα e χρ εἶναι, ubi tota subscripti absentia non minus legitima est quam in τιμαν τιμαειν et τεχνῆς e τεχνῆεις. Nam in his omnibus tota producendae vocali causa in-
Partic. τὰ χρεων ne ἄν natum mutatione Ionico - Attica ut βασιλέως e βασιληος. Rarior forma est το χρην, quae legitur Eurip. ec. 260 το χρῆν σφ' ἐπηρrα ἀνθρωποκτονεῖν, Herc. s. 828 το χρον νιν ἐξεσωζεν. Hanc homas Mag. . . e et uStathius ad Od. p. 1647, 37, qui Hecubae loco utuntur, et idem Eustathius ad Il. p. 751, 4, ubi χρην apud Sophoclem et Euripidem extare testatur, miro errore invitis et forma et Sensu pro infinitivo venditant. Sequuti sunt recentiore omnes. Immo eu rariore contrRctioni genere e lyra factum S ut πάρηρος et i νῆν apud Hesychium e παρηορος et ξννηιον, nec disSimile St Atticum πλεῖν pro πλεῖον. Ceterum rectius Scripseris χρην, quum omnia haec Verbiise declinamenta accentum verbi substantivi Servent, quantum licet per Summa necentu leges. Praeter χρην eae' ην Sic in nugment constanter est apud Herodotum, qui praeterea augmentum syllabicum nusquam omittit, apud Thucydidem s. Oppo ad I. e. 39, apud Aeschy-
Ium; nam δ' ἐχειν Choeph. 894 et auerus ex AeSeh. II. p. 341 recte in ὁ χρον mutavit. Altera sema ἐχρη ν, quae augmentum errore quodam praefixum habet, primum reperitur apud Pindarum Nem. VII. 44, qui χρῆν fr. 89 Semel apud Sophoclem in Dagmento metae r 94 nam pro ' ἐχρην Hil. 1062 sacile scripseris σὸ χρην), Saepe sed paullo rariu quam genuina χρῆν apud Euripidem et Aristophanem de recentioribus nunc quaerere non neat. Futur. χρησ6x se χρ εσται apud Sophoclem legitur Oed C. 504 et in fragmento Triptolemi D. 537, quod scholiastes ad eum locum affert Iibri praebent χρη 'σται et χρησται Scholia sequuti Wolfius Anall. I. p. 45 et Butimannii Gramm. I. p. 117 miram finxerant crasinis χρεια ἔσται Reysigius Synt. p. 32 et Dindorsus χρεια OV modo es Obeck athol. p. 45. in eqvel χή mutatum erasin sacere cluerunt. Iulio rectiuc num χρεια De Sententiae quidem Convenit Hermannus χρησται syncope e χρησμαι fieri di it ut ἔσται πιεσεται, id quod prope a vero abest. Eandem somam ut annus et Hermannu recte Pro corrupto χρησθαι restituerunt in duobus Aristophanis et Pherecratis fragmenti apud Suidam S. V. χεν Comic II. p. 101. 299 '' , ubi indoreus uitae interpretationi δεῖ confisus miliuM rectae conjecit χρη 'στιν quod idem
misi allor, vox non diversa est a Sanser rat, at re , nec refert silmificatiDne mulium distat a reii. minus erium est idem χρῆ-ra χρῆσται apud Phrynichum Comicum a Meinevio II p. 593 pro χρησίλα restitutum.
forina χροσει, quam grammatica solatia noruiit, nescio; sol insis proiiter ἀστοχρ laia uale seta est.
Aliae crases, via ruit causa iii Verbo ειυα posita est, sunt Gilar Aescii limo q
b Particula is apud Atticos saepe per crasti coalescit cum τοι in ἀοα Ἀενταο 4 ari
Philem. p. 42. de ἐστι τοῖς νοσουσι χρ σιμος λογος. Menand p. 194 ἀρ' τὶν ἀρετῆς καὶ βχ -σκαλος
14쪽
Seliticide vilius in Orioli A lithol. I. 15 ilitei rogalidi Sigiluit appii ixit Id. ii 341. αρ ἐστι θρομον ναρμακον χρqσrOc Uroc. I l. p. 358. αρ εστι Prrενές τι λυπχ και βίος. Diplii l. p. 21. V εστιν ἀνοχ υτατον αἰσχροκερδία. Bis tamet idem simillimi sentetitiis ab V ἐσri ordielitibus, interrogatiotiis signum dedit: JIenand p. 116. αρ' ἐστι παντων revπνία λαλίστατον; Id. p. 149. αρ' ἐστι Prrενέ τι λυπχ καὶ βιοc; in priore loco Theoni obsecutuS, qui in rogymnasmatis p. alE. I. p. 19 ἐπαπορησιν ineSSedicit, quanquam idem . 200 νωμικοὶ λοro esse recte docet de altero qui intc Monosticha p. 358 iterum legitur Stile ilitei rogatiotie Diogeni Laertio VII. 68 coiissus, iii Secundum Stoicο-rum doctrinam ἐπαπορθτικον τι agnoscit Apparet jam rantiquo grammaticos duplici vocis αρα potestate deceptos SSe Vide etiam Apollonium . . . iam qui sententias illas Sine praecepta opinione perlustraVerit, Tacile intelliget, primum nullo pacto partem intei rogative efferri OSSe, pallem Sine interrogatione, deinde in omnibus autum abesse ut liquid dubitationi insit. ut gravem asseVerationem liabeant. Vulgo talia ad interrogationem detorquetites de pro αρ' υesse volunt, ut Soph. Oed C. 7b αρ'ἈθLo του νειδoc , τακα θω, Ῥείδιο εἰς σε κἀμε καιτο παν ενοe; - Xenoph. Cyr. VII. 5 40 vrcia dira vρος λεγει υρα, νη, ω νορες, νυν με καιρο διαλυ9ῆναι iv ριον ὁ πρωι θετε. - Plat. Charita. i. 159 i. m. ον, se δ' hin 'λεrειe; et excenta alia. Quod interpretationi artificium quam Iion Sit irobabile, in luce positum est equo quidquam lucramur Hermanii praecepto, αρα pro af Ov OSitum Sicut Ovκουν ab interrogatione ad nsfirmationem OnVerti Nam neque adi in , quod rectiu eum Omκοων Oii- ferri posset, unquam iii affirmatione legitur, meque credibile est de Vere pro usurpari posse' Contra omitia planissima Sunt, Si Apollonio credas, ἀρα ab ἐέα, φαρα non esse diversum Ceterum de aliquoties extra Atticam dialectum reppritur. apud indarum l. VIII. 46. Ρ. V. 78. N. V. 30. Isthm. V. 52. VII. 59 Tiniocreontem id Diali Graeco. l. p. 478, Arctii-lochum se. 80 82 Bergh. hi omnibu in loci cum potestate TrinatiVa postpositum est, quam usus circumscriptionem ad grammatico potiu AleXandrinos quain ad ipsos poetas reserendam eSSe crediderim. Sicut Ἀρα in αρα, ita aliquoties di e in de coalescere videntur. Seutentiae certe hoc optime conveniret in Eur. Iph. Λ. 1228. τί ὁἀφ θω σε πρέσβυ μ ειςδεξομαι; At si Pax 1240. τί ἀρα τῆ σάλπιγγι jd χρῆσομαι; ubi viuic 'ἀρ et δ'ἀρα leguntur. e Particula is cum εἰ coalescit iii 'ν Sive αν. cum ἐπεί in ἐπ' SiVe ἐπάν cum τοι in ταν, μεντἄν, η ἄν, ου τῶν Deitide ἐπειδάν ἐπειδῆ ἄν latum videtur; mirum tamen quod ultima
irata ne in ed. R. 822 quidem aecipi debebat: αρ' via κακος ' ωρ or . πιις μαγνος et an Oedipun negat se recte niuium Eppellari quum potius lotus impurus sit.
15쪽
. ονκορο τοσαυτά r μνέτρω μοχθη7των. S. ετερνέτ ς βροτοῖσι και μέγας φίλαγς;- Οἱ δ' Ovδὸν eis τελουσί a, ἀλλ' me κρατεοῦ. or αν ἀνάσχοι F Ἐλλἀ ἀμιαθί θανεrν. Ita Aldina et odices aristia apud Fixium; Barnesius σου ἄν, ἀνάσχοιθ' ,consentientibus Florentinis , ut dicit Matthiae, qui collationum silentio nimis confisus esse videtur. Hermannus amrmat pronomen necessariun SSe. Immo, Si quid video, sententiam, a nemine itidem Perspectam, pervertit intolerabilem in modum. Ut enim ἀνέχεσθαι cum acc. e. ins jungi poSSit, cujus constructionis exempla deSidero, qui jam erit sensus ..Hellas non sustinebit te per stultitiam mori , ubi et ἀμιαθὰ otiosum atque molestum esse videtur neque aliud argumentum alieSeo assertur, nisi quod in Verbi ενεργέτης κτλ. leg ευεργέτr L . ὁ ευερrέτης prolatum Hercule jam resutaverat. Contra Sine pronomine haec inest piissima sententia: ,Graecus vir non Sustinebit temere mori barbarorum in modum , ad quod argumentum Hercules respondens accurate eXPonit, quibus ausis ad mortem quaerendam Ommoveatur. Nimirum fugit interpretes, Ἐλλά hie pro H esse ut hoen. 1509 Soph. Trach. 1060 quem locunt Hermanniis recte interpretatus Si
Ita Aldina; arisin is ἄν recentiores e conj. Reishii et Barnesi or ἄν Pronome bene abesse posse Hermannus coneedit. 4 Aesch. Ag. 340 ou ἄν ἔχοντες αυθις ἀνθαλοῖεν ἄν. Ita indorsus ex ingenio edidit, quum vulgo eum Victoriana et cod. Fam legeretur ον ἄν γ', Dindorsi suspicionem egregie confirmam lectio ἀνελοντες inermanno e codice Venet Bessarioni prolata. Hic eodex non diversus est a Marcianae codice CCCCLXVIII XCl 4 , qui, ut FranZiu meus nuper post iter Italicum me certiorem secit, praeter rom. Sept. erS. Agantemnonis continet initium s. 1-348 quum in Medice Iacuna incipiat post Vs 3l0), in Agamemnone Franetio quidem judice e Medice nondum mutilo descriptus. 5 Soph. M. 1338. ἀπ αντον εμπας οντ θω τοιον ἐμοιον ἄν τιμάσαιμ ἄπι6 Eur Med. 866. κω κελευσθείς καὶ α ουσα δυσμενῆς or ἄν μάοτοις τουδί ἀλλ' ἀκουσομαι 7 id Troad 408. ει μή ς' Ἀπολλων ἐξεβάκχενσεν φρένας, os ἄν ἀμισθι τον ἐμον στρατqλάτας τοιαῖσδε φῆμαις ζέπεμπε si χθονος. 8 Soph. Ant. 747. Os ἄν ἔχοις ἐσσι γε τῶν αἰσχρῶν ἐμέ. In his quavior locis optimi libri os ἄν, pejores, quos ante indorsum sequuti sunt, is ἄν r' et partim υκων - Rectissime Hermannu intelleXit, de quinque vel sex posterioribus locis adeo, ni si allimur, de omnibus octo , quorum ratio Simillima St, commune judicium laetendum esse. Minus recte contendit, satis probabiliter v ἄν γ' genuinam lectionem haberi posse. Quum enim particula γ' non legatur nisi in prioribus libri recentiorum grammaticulorum eorrectricem manum e Pei iS quos constat Saepissime ea Vocula a Serta metro, quod labare videretur, Julnientuni
ddidisse, verisiimitimum est sine coiitioversia, etiali hie eosdem item Hsso Doindo Noe
iliam Particularum Vr coibunctioiiei vero Graecam esse, praeterquam ubi ais cum coniiunction
Ditidorsius Oeepit Elmstri emendationem tu ἄν ἴδοις. Equi lem toti video cur ii, εἰδεDe offondat ir; itum ero in 'ar. A, missum sit, Iii ipse est totius locus tibi ἄ' eum, notum
OP καί τις αν γέ μ' οἰκτίσειε Πυ μέγα γὰρ ἡ νει μαι Biranckius scripsit pro καὶ τὰ α γε, eritia illius conjecit καί τι ἄν ' ἐποικτίσει At non
ATT. μέθες μ' ἔργος παῖς πασπιστου σέθεν. πια κακον τι κευθει καὶ στέροιις υπο σκοτω. ATT. κου αν ε λέξαιμ' - Φαθοῖσι σοῖς κακα,
tem dictum tum demum, nisi vehemmiter allor, tolerabilem sontentiati eo titi et quaedam mutatio Suppleri posset ut Orest. 1593 ἀλλ' os . thesis seri non posse appatet soliolia intelligi jubent λέξιις hquo poeshieliust titioni
tionem illam eontentam fuisse, cui proverbialis Ioeutio ultimi verius api addi mT
'PPRVota quae fueriti ipsa genuitia vehba. P0xuerit. inus tu res est illis locis, de quibus disputamus, lectionem οὐκ ἄν, rolinriti ririri riseri
16쪽
o lectio P αν reperitur. Et quid est, cur Hermannus in optimorum libroruni lectioitem Octo ο-venive locorum Simillimorum consensu firmatam tam infesto antino Saeviata Negni αν potentiale, innumeri iti locis apud omnes poetas correptum, aliquotie produci posse clim ulla veri Specie. Rectissime. Quid vero, Si productum hoc a correin non minu diVersum At tiam alteruti illud, quod ex εἰ ἄν coaluit Quum enim omnibus illis locis gravis asseverriti Optime conVe itint jam neminem, opinor, latet, hoc ἄν cras factum esse ex υν, ut Attico dicere oporte' bat pro epico et lyrico κεν, cui cras simillimne sitiit de quibus supra diXimus. ia e 1 ἄρα et ἄν e dii ἄν. Eodem autem modo P αν juncta sunt, quo v ἀρα, quae item Saepissime iit priueipio sententiarum leguntur, ne essimilis iioad vocula j collocationein est glossa e- sychian ον αρ , ου α δ dam vero hoc ἄν num sorte nusquam Surpntum est nisi cum negatione copulatum L Aliud quid docere videtur unicus, qui restat, locus: Aesch Sept. 542 θεῶν θελόντων δ' ἀνώλ θευ ταιι θω Quunt pars codicum inter quos boni libri Reg. et Coib. 2, δ' omittant, Hermannus θεῶν apte ad praecedentia i alien corrigit ἄν ἀληθευσαιμ εγω, parum probabiliter, quum relativum vix intelligi possit Equidem mihi persuadeo Aeschylum Scripsisse:
etiam hic ἄν ex , ἄν natum sit et interroetatio ins gni clina vi orationem claudat sicut Ag. 260 τορως λέrto; vel Soph. M. 1158 μων ἐνιζάμ'ν - Optime autem se habet, quod solum ἄν apud uilicum Aeschvhun emitur, ον ἄν apud solos tragicos, nunquam apud comicos. Apparet enim hoc αν, quod a potentiali ἄν parum disserret, mature ita exolevisse ut paullo diutius in formula υκ ἄν haereret. d Negatio ου cum sequentibus Vocibus per crasin coaleScere non potest, quoniam ante vocales in v abit. Cum antecedentibus rarius tam arcte juncta est, ut erasi fieri possit, prae terquam Si quae ipSae eraSi appetentes Sui, ut καί, , i, με Sua nutem vi οὐ coit primum
eum ἐπεί Hom. Od. λ, 249. Aesch. Suppl. 884. Soph. Oed C. 1436 ἐπεί οὐ, Om. l. , 777. Theorn. 931. Soph. Phil. 948 et D. 470 ἐπει-υδε, Hesiod. e. 218 ἐπε ονδαμῆ, Soph. Phil. 446 ἐπει-υδεν 1037 ἐπει-τποτε Deinde cum θώ Sapph. r. 87 77 rus ud et saepe apud Λtticos; nam crasis cauSam non in ἐνω quaerendam esse infra docebimus. Postremo apud Aristophanem erasin efficit in jurandi formulis Thesm. 269 μ τον πόλλω υκ ἐν ε ιι ομόσης μοι, Lys. 1171 δ τι σιω-οχι πάντα r ιο λισσάνιε ubi Dind. male reliquit virgulam post σιω), Ran. 508 μα τον Ἀπόλλω ο ιη ae τι περιόχρομαι. e Pronominis ἐν craSe cum Vocabulis praecedentibus nullae sere editae leguntur. Nam pro es quod apud Aesch*lum Sept. 790. ers. 437. 09. h. 680 874 880 9l omites libri tenent apud Sophoclem M. 803. l. 674 11 I plerique, post Oisonum et runckium ι γάper aphaeresin editum est, niSi quod Bioniseldius et ellauerus librorum lectionem in Aeschylo
tutati sunt. Qui recte egisse Videntiir; nam οἷ ἐγω non minu in unam vocein coalescunt quam o,uοι. Hujus tamen erasis auSa etiam in oeula o quaeri potest. At probabile est pronomen is quod sacillime eum verbo Sequente coalescat ut r*δα, θωμαι, rώ-είσομαι, etiai cum antecedente verbo suo crasin facere Potuisse. Sed in talibli tibique phaeresis scripta reperitur,
liter mutata in erasis formam redigi possunt, ultima certe levissini mutatione, ut indorfius Eur. Iph. A. 1396 sine libris ScripSit νεν σομαros, quum in Ald. Sit εν σοιε θω, Vulg. γενησομαι,
17쪽
ατ χ λαλωσι; I. μἀλλἀ πλεῖ μαίνομαι. Thesin. 45. A. και που rιν TYN. ανθις ἐς το προσθεν οιχεται. . - ἐνrετανθί. μἀλλά δενέ ῆκε πάλιν. ubi malim interrogationem ν ἐνrεταυθί; . Hoc μἀλλά cliolia v. 10 et lintilis ubi μάλα scriptum est per ονκ, ἀλλά interpretantur rectissime, ut facile apparet, quoad Sensum. At quondsormam ecorae, ἀλλά ortui esse non potest. Itaque indorsus e μ' ἀλλά coaluisse existimat, sensu invito nam ubique non imperationi, sed verbum finitum ex antecedentibu repeti portet. Neque Xtant alia Xempla Voculae μ' cum α in a conjunctae. Nam quod dein indorsuqsuadente Elmstri admeiaci. 460 juri generis crases ut ιἀνατραπῆναι, μἀπολείπεσθαι, μἀποδείρης passim apud scenicos edidit, ubique, quantum video, libri adversantiir, ii quibu nututraque o integra extat aut altera phaeresii passa est ut ιι ἀνατραπῆναι et ιν 'νατραπῆναι. In Soph. hil. 933 ejusdem correctio με ιἀφέλης paullo magis sustinetur librorum Iectione ιιθι ἀφελης Sed Hermanni emendatio με si φέλχῖς non violentior est. Postremo pro hoc μἀλλά in codicibus nusquam est μὴ ἀλλά sed tantuin in scholiis pro varia lectione commemoratur nil Ban. 10 et, ubi a Symmacho repetitur, ad s. 745. Contra μῆ ἀλλά Choeph. 904 et Acharn. 458, ubi locum tuetur, nec minus εἰ δε ιι, ἀλλ Thesm 288 ubi Dind. item μαλλα omitium librorum consensu firmantur. Alia igitur origo circumspicienda est nec sere dubito quin μἀλλά e ιι ἀλλά concreverit, hoc autetia e formula μα Ad U. quae ipsa est pro ου μ Λώ, ἀλλά quotidiano usu concisa relictum sit. Nam ιι , ἀλλά eodem sensu quo ηκ, ἀλλὰ et μαλά equentatur apud Aristophanem, latonem, alios s. Stailbaum ad lat. Phileb. p. 36. A, ut Arist. Nub. 1290. N. τί δαν τὴν θάλατταν σθ' - πλείονα νυν νομίζεις ἀ προ τον; AM. ιι Ar dia ισην. Reliqua craSi eXempla, quaecutique in tres illas classes redigi ieilueiiiit, aut librariorum errori aut criticorum Vel antiquorum vel recentium pravae sedulitati debentur, praeterquain si qua alias explicationes admittunt. Nec levem auctoritatem summae illi legi, qua crasti circumscribi diximus, inde accedere putamus, quod paucissimi loci extant, ubi rasis toti legitima aut omnium librorum aut meliorum teStimoniis nitatur Antiquiores poetas perlustrabimus: Apud Homerum haec pravae craSis Xempla leguntur: llis 277. ριθε σν, Πηλείδη, θελ' ἐριζεμεναι βασιλῆi. Ita Wolfius sine libris Aristarchus, ut docetit scholia Πηλειδῆθελ' scripserat, crasin fieri volens, quod Homerus breviore larina λελω Iion usus esset Antiqitissimi libri hali diibi Π ΕΙΛΗΘΕΑ habuetant; qui superstites sunt, Πηλείδ' ἐθελ Πηλείδ' θε - λείδη 'θέλ' praebent. Aut hoc, quod ante Wolfium vulgabatur, aut Πqλείδ' ia probari portere, infra demonstrabimus.ll. 3, 31. Mareισνης ἀτάλανro Ἐνναλίον ἀνδρει φοντ'. Versus repetitur 7, 166. O 264. , 259. Alii ut latthiae ranam p. 126 erasin fieri jubent syllabarum -ἀν, alii ut hierschius Gramm. p. 218 synizesin ViX magis tolerabilem vocalitim α. Rectius existimaveris .coalescere in unam Syllabam Sequenti Vocalis vi correptam ut in χρυσέω ἀν σκῆπτρω l. , 15, δενδρέω gεζύμ ενοι ll. r. 152. HeS. Opp. 83, αρντρέω vdὸν μοῖον
AHoc Θνα μελλιχομειδε Σάπνοι, θέλω τι ειπεῖν, ἀλλά με κωλυει- αιδιος Quo Versus, alterum ab Hephaestione, Iterii ab Aristotele servatum Boi-υς,,
18쪽
Plura ejus generis in Sapphonis reliquiis a Berghio potissinium dinissa sunt: Fr. I. S. 11. πυκνα δινευεντε ἀπ ωράνω αἴθερος διά μέσσω. Ultimoriim lectio, quae synigesin illicitam postulat, recentibus libris debetur et ibi arti alicujus non indocti conjecturam sapit. Antiquissimus Dionysii liber arisinus nec mulium disserini reliqui meliores habet πυκνά δινῆντες πτερά ἀπ ωρανῶ θέρος δ' μεσπω. Unde ita cras Vitata elicuimus in Mus Rhen. Nov. l. p. 389 et Diall. II. p. 41, jam parum placent, nec leVimutatione tantae corruptelae mederi valemus. Dubitanter, ut decet, proliollimuS:
ωκεες στρουθοι περὶ si μελαίνας πτκνα δίννοντες πτέρ' ἀπ Boάνω, θυ- ραις d προς ἄμμεαις αις αρ Ἀζικοντο. mo e compendio ne ortum, deinde transposituita esse existiina; αιφ'- e librorum vestigiis olim restituimus pro αἶφα δ'. Ibid. S. 17. κω, ττι λώω μάλιστα θέλω γένεσθαι.
Synizesin duplici nomine intolerabilem . . sustulimus recepta libri arisini lectione κω, ττ εμω. Pronomen , τι elisionem patitur etiam apud Homerum Od. , 317 ττ' ἐθέλοιεν, si lectio genuina est id infra. Frequens autem pud eundem est vocalis elisio in conjunctione or vid. Faesi in Acti. Soc Graee. Lips. II. p. 323 Seqq. Fr. 49 27 Schn. - ἀ τλάσοι εro ξυνοικ' νέω ευσα γεραιτέρα. μω ευσα Bergkius e conj. pro Vulg. ουσα, quum in Stobae codicibus A sit e ουσα. 'os Diall. II. p. 43 correximus ξυνοίκην εοισα, ut ante no secerat Seidlerus; neque ετσα Aeolicum est os ibid. p. 548. Fr. 69 78) Uu ο γὰρ θέριις ἐν ριοι πόλι οἰκίψ. Ita Berghius cum Nevio SchneideWinus Μοισοπολο οἰκία Maximi Tyrii verba ν άρ θέμις ἐνμοισοπολιον olaia nos a Diau. I. p. 269 cs. Il. p. 546 nihil addelites nihilque mutantes praeter ordinem verbbrum in hunc Versum prava cras liberiam redegeramus: ο γάρ οἰκί ἐν μοισ πολ- θέμις.F r. 73 693. κατθάνοισα δὲ κείση -δ' ἔτι τις μναμοσυνα σέθεν εσσετ ουδέποτ' εἰς στερον. Apud Stobaeum est κείσεα ουδέποτε φιν. quod propter Sequens vδέποτε serri nequit apud lutarchum κείσεαι δέ τις ιιν. unde Spengelius elicuit ovo' ἔτι τις At apparet mature lectionem dubiam suisse. Aliud corruptelae Vestigium est in κείσεαι, quae Orma in SynizeSi vix servataeSSet. Postremo κατθάνοισα κείσεαι i. e. mortua jacebis es κεῖται θανών Aesch. ers. 317 et Saepe Solum κεῖσθαι, parum aptum St, quum ea Sor Omne homilie maneat, non παῖκα ἀπαίδευτον prae aliis. Itaque corrigo: κατθάνοισα δ' ἐπεὶ κείσεαι, - ριναμωυνα σέθεν εσσετ ιδέποτ εἰς στερον. Quum syllaba πει casu excidisset, VerSu lacuna imperitius expleta edit. Fr. 83 83 ' δεινοτέρων κρασις εχε ενδαιμονίας τό ν ἄκρον lia Bergrius ex ingenio pro ii δ' ξυμ φοτέρων κράσις ευδαιρεονίας χει το ἄκρον, quae non Sapphonis verba esse, Sed Scholiastae itidarici docuimus in iis Rheii. p. 399.
δε λαγος αντικα καὶ κάλος εσσεται. Dei vim e conj. addidit ἄγαθος, quum Hermannus ἔσσεται tiro σται cor
κυανέου ἐξ υδατος αHοντο καλῆ σὐν λιμviii miri, Sed praeser hiatum Pindari exemplo excusatum.
ol. I. 7. Λίκα καὶ μάτροπος εἰράνα ταμίαι ἀνδράσι πλουτον. Auctore Boeehhi omnes ταμίαι αἰωρα, per synigesin coalescere volunt Quod uui fieri
19쪽
Ita erratus ex ingerii pro θεος ὀρθ-ῆ πέλοι, ne moliosyllabiim θεος corriperetur Herman nu eadem de ausa conjecit γψων τις P- ρ πέλοι, parum probabiliter. Et ipse illam Ur- restionem non tolero nam quod viola apud raxillam pro brevi Sullaba fuit, inde XcuSationem uadet, quod antiquum τεος etiam vulgo in monosvllabum σος abiit. Corrigo autem sententiae Simul perspicuitati consulens in hunc modum: νυν γε μαν τἀν Φιλοκτμα δίκαν ἐνεπων ἐστρατενθην συν δ' ἀναροαχ φίλον καί τις ἐων μεγαλάνωρ ἔσανεν. φαντι ὁ Λαμνοθεν ἔλπεο τειρομενον ριετανάσσοντας ἐλθειν ἐρωας ἀντιθέους Ποίαντος νιον τοξοταν. ος Πριάμοιο πολιν πέρσεν, τελευτασέν τε πονον Λαναοῖς δερογενετ ιιὸν χρωτι βαίνων, ἀλλὰ μοιρίδιον ἐν.οντι δ' Ιερων θεος ορθωτὴρ πέλοιτο προςερποντα χρονον, ὀον εραται καιρον διδους. Ita etiam Hiero c. quam us corpore invalidus sicut hiloctetes hostes vicit. Ρyth. V. 17. Ἀχεις σtγγενὸς οφθαλμι αιδοιοτατον γέρας. Ita ergkius e conjectura etiam sententiae nomine arachneidewino rejecta Libri ἔν- πηνης οφθαλμος ιδοιέστατον γέρας, quae retinuit Boecisius, iis quod metri causa cum Schmidio Toοιοτατον ScripSIt Hermannus probabilem sensum suo jure desideran praeterea ἔνει mutavit muπε , quam conlecturam neque perSpicua Sententia neque apta commendatam Schneide inus ealidiu u Xamiam recepit. Fugit criticos, αἰδοιέστατον alio modo corrigendum esse VerSuum
offerri Solebant. Animadverte autem, mi demum verba μι- νον φρενί, quae L varias explicationes torserunt, satis intelligi pok,.. '
Pyth. XII. 12. εἰναλί τε Σερ ι αὐτοῖσι τε μοῖραν ἄγων το παρ ενίοις π τ' ἀπλάτοις ἐνίων κεφαλαις 10. αιε λειβομενον δυσπενθέ συν καμάτω, Περσευς ποτε τρίτον ἄνυσσεν κασιγν αν μέρος.ειναλίη τε Σερίφοι λῶος I μοιραν γων τοι τοτε θεσπέσιον Φορκοιο μαυρωσεν γενος λορον , ἔρανον ivdέκτω κε ματρος τ' ἔμπεδον Οουλοσνναν τό e ἀναγκαῖον λέχος, ευπαράου κρατα συλάσαις Μεδοίσας. Quum in λαοῖσι abisset, τε transpositum est iraotopo o.
20쪽
οι φιν coaleScero jubeiis Libri ναρεν, τί οἱ Hermanitu oli in conjecorat ναοεν. δ οφιν. quoi Bergkiu recepit idem postes εναρεν οἰ οψιν. aquillem SuSpicor: θρέφε δ' αἰχμάν Ἀμφιτρευνος ὁ δ' ολβω φέρτατος ἔκετ' ἐς κείνου γενεάν, ἐπει ἐν χαλκέοις πλοις T λεβυας ἐναροντ ομνιν οἱ ἐειδομενος ἀθανάτων βασιλευς αυλάν ἐσῆλθεν Dativi tota e isum cs i l. VIII. 2. IX. 112 scriptum erat ut saepo in libris Homericis οἱ abii traiispositum est, qui ligaliam vi syllabam antecedentem produci ignoraretit. Musmodi productio praeterea est, in τοιουτον ἔπος Isthm. I. 42, ut Heynius recte scripsisse videtur, quum in libris Sit τοιουτον τε ἔπος, τοιουτον 'Ἀπος, quod recentiore editores auctore Hermann in τοιουτον ἔπος mutarunti Cur producti per digamma, quam frequentat Homerus nec Spreverunt Alcilinii aut PS Epicharmus vid Diall. II. p. 41. 44 a indaro abjudicetur, nihil excogitari poteSt. Theognidem quoque ejusmodi cras ditavit Bergkius: VS. 573. v ἔρδων εο πάσχε τί κ' hriao ἄλλον ἰύλλοις; τῆς νεργεσί ς ἐ'Iδι cirriaiq.eodicem O Sequutus optimus A ηιδιαπελίη, vulgo ἐζδίη rrελίς. Quum in antiquo codice mu excidisset tiam tota mutum haud raro adscribitur , recentiore Iibrarii rectisSime errorem Or-reXerant, quorum lectionem cur ergkius spreverit, aegre intelligitur; iam contracta lamia legitur etiam S. 1220 4διον et 13704iτερον. ΡaueiSSima praVae crasis exempla in tragicis reperiuntur. Apud Aeschylum in editionc Dindoctana nullum legitur praeter Choeph. 195 φευ ειθ' εἶχε, ubi ψε extra VerSum S ut aepissime. Nihil ejus generis apud Sopho elem relictum est. Nam M. 1284, ubi undorus e Doedericini conjectura ediderat του σου αυθοριαίμονος libri f ομαίμονος Dindorctus bene correxit του σου μαίμονος deitide hil. 5b ἀμφι--νεκα βουλευματα, quod olim er- mannus ProbaVerat, nunc ab ipso ut a reliquis ex egregia Aurati conjectura in μιν οὐ νέα βουλευμ ατα mutatum est ibid. 933, ubi Elmstrio auctore scriptum erat τον βίον μη μἀ Πλης, quod pio μου ἀφέλης esset, Hermannus edidit τον iis με μή 'φέλης, Dind. τὀν βίον με μἀφέληῖς, recte erasin postulans, nisi quod potius μηφέλης scribetidum est. ,ostremo crasis τευ εστιν Oed C. 167 Hermania auctore Spulsa interjectione sublata esti apud Euripidem unus locus restat: Rhes. 679. - σε χρη ειδέναι θανεῖ ra σῆμερον δούσας κακως. At ita solus arI., quum reliqui libri Abibeant v χρῆ- ειδένω, ου χρῆ χρῆν εἰδένα σε si κἐχρην ' εἰδέναι, avii. ου Ἀρην εἰδέναι. ersus Ulyssi tribuitur, cui niteram partem minime coiiveitire uitelleiut Matthiae. Neque nitillo aptius Ulyssi ustodes sallere cupienti serox prioris parti responsum. Itaque codicem a litenSem reliquis meliorem Sequutu corrigo: οὐ σε eis δυναι κτλ. ut verba sint chori aut hemichorii: aioli debebas irrepere in castra. Paullo plures erases illegitimae Sunt apud Aristophanem. In Ran. 141 IMI. ιδ ιιθα interjectio est extra versum Deinde Eqq. 373 O. ἀς βλεφαρίδα σο πιιoατιλῶ.A- τον re γορῶν σπατεμῶ.erasis a Dindotii prosecta est; recte Vulgo per aphaeresin σον κτεμίδ, nisi quod σου scribendum. Item Thesm 761, ubi Dirid. da σονξ ρησατο, ol. σου χηρησατο lege σου 'e Dθσατο niSi pro σοι ἐξηρησατο accipere VeliS Nam genitivi μνου et σου er iii non tolerant; in ινα Γμποιω
Ran. 509. περιοφομἀπελγόν ἐπεί τοι καὶ κρέα
Ua 253 οντος, παραινι σοι μέλιτι χρησθἀτέρω
Ovτος, παραινω σοι μέλι χρῆσθαι θατέρω.
ia ἀντίθες τοι θω - αὐτὰ τἄριπαλιν
expressis verbis negarit unquam aphaeresi fieri, ad rasin reserens unomini, --
exempla habiti essent. Quergravi mi erroris h in unum satis supήhqu