De crasi et aphaeresi cum corollario emendationum Babrianarum [microform]

21쪽

luntur dappli. r. 2, 1 olim πιδει ην, Anacr. D. 22 ἐκ ποταμού νέπομαι, Archil, ns ubi etiam de rosi cogitate licet και ν 'πικοτρος lii augmento, ἐκεzος ζ;έti aphaeresiasperiar non PoteSt, quia breviorum formarum Sus licebat. Alia aphaeresis iampla, zae; no

At tum novi obseurius, cur neque auginelituit temporale unquam missum sit, neque dilabicum

22쪽

evitate quadam proliniitiationis coiissui claria fuisse, quae ratisi pausa antecedente superari non

ruro iam debile suisSet, ut ubivis pio nihilo esse posset, postea vero pud poe Atticos vulgo auStam aphaeresin toleraret, in his ἔμμι αλε- medius quidam debilitatis status conspicitur. Hunc onuleio tragico ex antiquissima Atthide assumpsisse, ut narrationes πάθον pleiias antiquo quodam colore tingerent. Recte autem Brunckius in talibus spiritus signum praefixerat ut παιον , ροτρον quo aptissime, sicut in justa aphaeresi, deminuta vocalis signiscatur neque in ei σαν, quomodo pro Q σαν ed. c. 160 seribi oportet, plus offensionis est quam in Aristophane aphaeres Morris. Multa etiam magis in iis exemplis, quae ad justam aphaeresin re- serri OSSunt, spiritu apposito opus si

λοντης non In usu est.

e Praepositionis ἀ- aphaeresin passae unum exemplum certius legitur Eur. Suppi 639μακρα ποπαυσω, ubi Ε Slmus ad Med. 57, vocalis, unquam aphaeresin seri negans 'pra m

Trach. 23 facillime craSi Statuitur, sicut Elmst o auctore aphaeresis otiis σθαι et similibus ne minus in η r Iph. A. 817 expulsa esti Aliarum vocum aphaereSe tragici non admisisse videntur. Paullulum primum dubitaveris de praepositione ἐν cubus aphaeresi apud Aristophanem requens est et in duobus tragicorum locis in crasin mutari nequit. intra ipsi loci suspectiores sunt, primum

Si comparamu Eurip. Uec. 119 καί μοι το σὼν ἐν δε φροιμιοι ἔχει, ubi Aldina et plerique libri invito metro ἐν φροιμιοι liab t, invissima ritur suspicio, in Aeschuleo quoque lacoiiraepositionem risitimam esse. moinde iii Euripid. Menal. r. 9 495 ami. lecitur ω α θεο δίδωσι μῆ φυναι τέκνα, ο χρῆ γκαλεισγαι προς το θειον, ἀλλ' ἐῶν. tibi et medii istis pro actiV ἐγκαλεῖν et constructio cum προς offendunt. At Stobae cod τλεῖσθαι, in quo latei Videtur ποιεῖσθαι , cui deus non dedit, ut ipse liberos gigneret, is non debet deo invito alienos adoptare s. προς δαίμονα om. l. , 98. 104. Itaque reliqua aphaeresis exempla, ita nuti leguntur, ut δε δεροῖς ed. R. 112, D, ἐμοί M. 1315 M 'νδικον ed. R. 680, ιι 'αίνη; Ued C. 400, μῆ 'μπομσων Alit. 1063 etc., ad rasin referri oportet, ita ut scribatur ἐν reo , μῆνδικον etc. Deinde laeseri in pronomine i ω uod apud comicos aeque pliaeresis facultatem habet, quum duo certe PlanereSi exempla apud tragicos ad crasin revocare non liceat at in primo loco Soph. Ant. 80l νυν δ' ἐδν γω κἀντος θεσμῶν ἔξω φέρομαι facillime, ut in an PaeSti epicam correptiovem permittentibus, restituitur δη θω. In altero Euri l. 870. φέρ', οἰα δἐ γω καὶ δυμοι κευθουσί μου, κομ αλμα ἐξενέγκωμαι, φίλαι sanum sensum desiderari, suerunt qui intelligerent. Fixius e conjectura Scaligeri et Canteri, quam probaverat MusgraViuS, edidit quae aphaeresis prorsus iii tolerabilis est. Ego suspicor οι κηποι α δομοι; nam in his Euripidis sabulis paullo liberius versari licet. In reliquis locis, ubi nunc aphaereSi eXpreSSa est, crasin restitui nihil vetat. De quod adeo contra librorum auctoritatem Scriptum est. Supra diximus item de θάνω γω, τελῶ γω et similibus, in quibus Sua poteState erasiit Ucere potest, quo pertinet etiam ενησομαι γώ Iph. Α. 1396 a Din- dorsi in σησομανι mutatum; nec minus de λοισθία γω, μελέα γώ. In aliis antecedens voculacrasin appetit, ut ' ru; ed. B. 501. 820, μη γω Phil. 10, io Electr. 331 etc. Verbi εἶναι aphaeresin libri ter ita praebent, ut crasis non possit sine ullius literae mutatione restitui Soph. hil. 12 ἐμοί τι M. 1225 μοί - et Eur. Iph. A. 828 μοί τι At ea Elmst o

auctore recte In μουστι, μουστι, μουστιν mutata sunt. Multo igitur minus reliqua toleranda sunt,

quae nullo labore in justae crasis sormam redigi possunt, ut μή - M. 1400, που - Aj. 733, που στον ed. C. 1107, πολλῆ - ἀνάrx AEL 309, δν 'στι Ρhil. 964 etc.

Praeterea Dindorsius, qui innumera pravae aphaeresis exempla e tragicis eXpulit, eandem in quibuSdam Vocibus abis ordientibus reliquit, quarum pars apud comicos, pars ne apud ho quidem aphaereSin tolerat. At ea omnia nulla mutatione literarum ad crasin reserri possunt neque ullo certo indicio apparet, tragico aphaeresis licentiam in iis ipsis vocibus habuisse. Ideo non dubitamus erasin postu

23쪽

e. 365 o Aesch. Prom. 773 etc., postremo in ' λάτ' Bacch. 106l, nisi hoc jam in Oxo-

.. - i. A - uuuit. IU c, . l. σε. erael. 4os in Euripidis editiono a. bdo melius Secundum linstrium scriptum erat iis ἀναχαιτί ιε, μὴ ἀμαθεῖ et similia, in no-VιSSm a tragicorum recensione in ιἀνατραπῆναι, μάδικεῖν etc. mutata sunt; nam de Euripide et ei qui conjectui a lacio. Quum initur recte erasis restituta sit, perperam invitis libris uir -ἀm it. Juneta Sunt. Uniam aphaeresis exemplum intolerabile, Si quod aliud, etiamnunc insuspectum mansiSSe valde miror:

Aesch. Sept. 858. θεωρίδα, τἀν ἀστιβῆ πολλωνι τἀν ἀνάλιον, πανδοκον εἰς ἀφανῆ τε χερσον. Ita seriptum est auctore auivio libri ἀστιβε mi is, quam erasin aeque raram reVoeavit Vellauerus Nisi allor, poeta scripserat Παι gri, cujus glossema est Anoa νι; Sophocles in fragmento Ohmenae se. 469 init Acherusi lacus litora dicit - ἀπαεινας. Qua emendatione etiam Sententiae consuli videtur; nam Apollo, praeterquam quatenus Paeon est, inferorum terram non magi aversatur quam reliqui dei superi. comicis aphaeresis primum ibidem licuit, ubi tragicis in augmento syllabico et praeposi-xionidus m Q, πο deinde spectatur in Διτνος quum ipsi breviore forma κεῖνος non utantur; tum accedunt praepositiones ἐν et se, pronomen θω et voces nonnullae, quae cum praepositionibus επι et εν cohaerent, ἐπειδῆ, ε α ωον, άδε, ἐκταμα, ἐντευθεν postrem etiam privativum aphaeresis saeuitatem habere videtur. . ,... 'gmont Vm; vh 6 πάππον ταυρον, qq. 632 ora δῆ ων, vesp. 50 M-ίσαι ηι νον te ade in persecto, ubi pro reduplicatione est Εqq. 1104 ποριῶ 'σκευασuένα, cui Simile exemplum apud tragicos non extat.

nec minus ecl. 148 ὁ πειξομαι, quanquam ἐπεθω rion videtur vere coni positum Me. e Ἐξ 'ub. 12 φλιν, τῆς ἰκίας, Pax 114 βωστρησάτω 'κ του χωρίου, Nub. 546 tam

Cru tetem Athen. I. 268. Ἀλλ' αἰ-θες τοι γω γὰρ uti pro θι scribendum esse supra indi

νθαδι Ran. 432 που θαδ'. a 1305 ὁ Ἀταὐθα, esp. 234 που ταυθ Nub. 62 δὴ τει*θεν VeSp. 941 τενθενί. k Metro: Is. 734 ἐῶ 'πολέσ9αι, Ran. 509 περιοφομαι 'πελθόντ' ut supra diXimus pro περιοφομαι πελθον reStituendum esso. Compara de hae rariore aphaererit Xemplum supra allatum ur. uppi 4 μακρου ποπαύω et ex Aeolicis Balbillae epigrammatis, de quibu et eo onuper e i Diali l. p. 578 et eodem tempore echerus Conam Crit de Aiath. p. 399, 118αειῶπν λιθι et πω ' λίθω Π I Alpha privativi phaeresis rarissima bis agnoscenda esse videtur primum apud latonem Comicum Athen. XIV. 44- ἄσπλαrχνος ἐνιαυτίζομαι, πλάκουντοe αβάνωτος, uti pro ἐνιαυτιζομαι, πλακουντος reStituendum esse censemuS, quin erasis nullo pacto tolerari possita deinde apud Aristophanem qq. 1373, ubi libri οὐδ' ἡοράσει τ' ae ἀrένειος, vulg. δεοράσει κανένειος, ind. αγορασαγένειος eSSime quidem monstros cras ficta, sed particulis, quae hiatus vitandi cauS IntruSae mat, recte damnatis, genuina Iectio οὐδ' ἀνοράσει γένειος esse videtur Neque hoc aphaeresi genus nimis mirabile est. Quam enim hujus, pondus suerit leve, indὰ intelligitur quod nocedente ν Saepissime totum abjicitur ut in νήνεμος, 'λεῆς, νώνυμος. Ceterum Aeschylo Eum 684, ubi nunc e Canteri emendatione letatur ἀεί δικαστῶν libri δ' ἐκάμωνὶ au-wius ιε δέκαστον ad Sensum non male conjiciens illam aphaeresin noti recte obtrudere videtur; nam μ' ἰκεῖν, μῆ μαθεῖ et Similia apud tragico ad rasin recte revocata Sunt. Aliarum vocum erases SuSpectiores Sunt. Primum pronomen ἐμαυτου inter vocabula aphaereSIS patientia reserendum SSe videtur propter haec exempla: nn 602 ΩΓ μου θιὼ παρέξω αντον, qq. 13. a 1113 νιλ ιαντῶ, qq. 182,5ῶ γλ αυτ . At in his tribus pronomen θω eum relativo tam rete copulatum esse Videtur, ut crasi fieri possit θω αντω θιδριαντον, quemadmodum αυτος αντοi apud orienses in unam vocem reflexivae potestatis αὐταντο coalu-

'L dιdον ἐμαντον φελον ποτε idem olim διδοναι μαυτον quum in libris sit μναι f.. . . . :itu Fer 'πιδεούλκη γαὶἰτόν . e. h αὐτο, vel αὐτώ docet similis erasis Nub. SUI ανατρέχνω αυτ ἀνταένων i. e. θω αὐτά. Hinc siispicio oritur in Ranarum loco S. 602 corrigendum esse α' ὁμως fr ριῆν παρεξω αὐτώ ἀνδρεων το λῆμα. Facile enim fieri Poterat, ut gloSSa adscripta εγω παρέξω ἐμαυτόν genuinam lectionem turbaret. Mult etiam minus sero phaeresin in verbo ἔχω, cuius unum exemplum craSin reSpuit Lys646 κακαν φορο- ποτ' οὐσα παῖς καλῆ, laouae ἰσχάδων ὁρμαθον libri ἔχον τ' . Recte entirius emendaVerat σχους quod nuper etiam Ditidorsi arrisit. r iis r lay VeSp. 1121, μῆ γι ιεν Thersm 492, μη χοιμ ' cel. 794 lege μῆχ', χωμεν, μῆχοιμ'. Sola indorsi conjectura nititur phaeresis vocis ἔτερος in Lys. 736 αυτ τερα Ἀπί την λοπον ἐξέρχεται Libri nil αὐθ' ἐτέρα, in quo facile agitoScitur craSi αὐθῆτέρα i. e. αὐτ ετ ρα es. 'τέρη τῆ τέρα. Alterum ejus craSiS, quae ad tertium genu reserenda est, Xem-Plum ipse indorsus detexit in simili loco Lys. 66αIδ αυθ' ἔρεραι χωρουσί τινες. o lavubi αυτ apud comicum ferri non posse intelleXerunt obraeu et indorsus, quorum ille propo uit ιδ δ' ἔτεραι, hic χαυθάτεραι i. e. καί αὐται ἔτεραι. aquidem malim αὐθύτεραι ut hi

24쪽

nuero loco. Quum corrupte ανθ' Dεραι scriptum esset, Id met: explauuli causa issectum St. I se iniuckiana aphaeres χρῆσθαι ,ἐρω a 2b supra diNinuis pro ι 'τεοωσε eli. 28 lege μῆτερωσε - Neque Eupolidi p. theii. IX. 368. D. Mein. l. p. 44l voci Αἔρ Io nphaereSiSilari debebat e Jacobsi conjectura: σκέλχ ὁ και κωλῆνες ευθυτον 'ρ που codd. νθ τον ονον , quum inSuper Vox v γντο nituit de non cognita sit. Scribe νθ τονρονον i. e. του ρυνον et in frustulo lacero de pernis sub tecto suspendendis dici existima. Eupolis v θ cum genitivo unctum amasSe videtur; ευθ πολεως legitur p. 502, νθ των ἀρωμάτιὼν . bb0. - De κτω 'βολοί, quod Meinekius bis parum recte edidit, supra dictum St. Beliqliae nitarum Vocum aphaereses, quae ex ingenti numero a Dindorso et Meinekio apud comicos relictae sunt, omnes aullo labore in legitimas erase mutari licet et ob id ipsum oportet. Eo pertinent aphaereses Verbi εἰναι, ut Ach. 171 διοσχρμια 'στὶν Av. 959 εις μία 'στω, nX. 373άνύrκη 'στι, esp. 1165 αττου τιν, Tagenist. I. p. 1147 Mein κρείττω στίν etc., deinde Eqq.

Si qua Sunt alia. Restat ut Verbo indicemus, quid de iis judicandum sit, quae secundum regulas proposita et cra in et aphaereSin permittere videntur. Res satis in aperto est. Neminem hodie latet, Ovπιχωριοι et παπιχωριοι Scribendum SSe, non οἱ 'πιχωριοι et καὶ πιχωριοι, quanquam ἐπιχωριος aphaereSi sa Cultatem habeat. Consentaneum igitur est, etiam reliqua voculas cras is aeque appetentes hanc aphaeresi praeferre, et recte G. Dindorsus Oed C. 752. 1517 edidit oxmυντος et τὰ πιοντι quum lim του πιόντος et τω λοντι scriptum esset, sed multa alia ejusdem generis intacta reliquit. Accedit aliud argumentum e Scriptoribus orationis pedestris, latone, Isocrate, Demosthene Petitum. Qui quum nunquam justa phaeres usi esse videantur, quae in erasin mutari nequeat Sola Collectiones G. indotai raes ad Demosth. p. IV. et Lobeckii ad hrynichum p. 7. 8 inspicere licuit , apparet, et apud ipso rectius scribi ἐκείνων, κεινοι, μηκεῖνος etiam L. indorso judice in hes. aris. III. p. 408 quam si 'κείνων 1 ,εῖνοι, μῆ ,εῖνος et in positis temere aliter agi. Et Satis, niSi salior, ex iis, quae de aphaeresis historia disputavimus, elucet ut crasin eli-Sione, ita aphaeresin cras paullo Violemiorem esse. Itaque hanc legem statuimus, ut cra SiSaphaeresi praeseratur, ubicunque utraque fieri posse videatur. X hac vero lege etiam in indorsi novissimis scenicorum recensionibus, quae reliquis in eo genere multo Purgatiores sunt, haud pauca mutari oportet. auca Xempla e Sophocle potissimum apponemuS, unde de reliquis facile judicabitur. Aphaeresis igitur in crasin nutanda est:

habet; nam cum aliis vocibiis o litensibiis ro nunquam Sua V contiscere videtur. In roo ου negatio erasin efficit: in γα i, Nub. 90 i. o. ro avr nec minii iii A t ον, εὐαντο pro ιο men encliticum cras lavet: θωμα Pro et ira Pro nil tertium craSi genus reserenda esse indiea-Vimus. Retinemus igitur ptineresin in pli T. 953 καὶ 'ξελεγξαι, Eqq. 420 κδεω , τοσοxτω et similibuS. g Idem pronomo ii ro suo voibo ouet poRitum apud tragicoS qui Hii aphaeresin o norant, eraSi copulanditiai ΑΝ ' ut θανωria, εν σοιιαro Aliprn oculinus Jam Patet Pariter apud comicos Pro χω γω an. 28, αἶo σω γω Ei q. 82l , ἄχθομαι γ Acb. 62, δυναμαι 'ro Lys. 758 rectius Scribi ἐχωroo, ιροσωγου, ἀχθομδεω, P ναμdrou. - Ceterum Si qui iii parte Nemplorum quae ad CraSin pertinere docuimus, contracti otium ori permittere malit ut ιι ἀδικειν, non ι ἐδικεῖν, haud adeo repugnamuS. HabeS, ita nunc displitare licet. Iaud pauca, sicut praelati sumus aut integra praetermisimus aut leviter attigimus, ut difficilliinam quaestionem de accentu ratione in cras et aphaereSi. Confidimu autem, Secundum ea, quae de utriusque natura diSputavimus, etiam de reliquis certius judicari OSSe.

25쪽

Einendatio itu in abrianarum o .

t Usus sum praener Knochii hrtim editione Titricens e Duhneri AnimadverΝionibus Criticiκ editiones Pariminas lyne non vidi necdum ichneide in me recensionem in Ephemm Gou. eque ahularum Aesopicarum collectionen praesto fuerunt praeter Schaeserianam a. 820 et dichneiderianam a. 1812.