장음표시 사용
11쪽
' In iis locis, ii quibus particula S in apodosi pronomini dentonstrativo est addita, omnes interpretes ante utinianum particulam S it exhibuerunt, ut illa cum pronomine efficiat unum verbum, i. e. particulam O in illis locis esse encliticam putaverunt. Primus utimatinus de ea re in adnotationibus ad Soph. Phil. 87 accuratius atque uberius disputavit et particulam S in omnibus iis locis, quos ex hoc genere supra attuli, e8se Sejungendam a pronomine recte demonstravit. Namque pronomina et adverbia demonstrativa, quibus encliticum S adhaeret, ut coὀ, zz z Οὀ, ὀυ:α ὀ etc. prae ceteris vim habent ostensivana, ut non facile ad
12쪽
Cum autem id genus, quo particula δέ in initio apodosis invenitur, sit nobilissimum et celeberrimum atque dis ficultates is uas illi praebere tutatur, perSpicue explanet, hoc statim loco virorum doctorum sententias de eo particulii usu afferre et refellere, deinde quemadmodum mihi particuli in illis locis esse explicanda videatur
accurate, quantum Ρ0SSum, exponere aptissimum arbitror.
Atque primum luidem sententiam utimanni, qui in excursu XII ad Demosth. Orat in id uberius de particula δέ disseruit, asseram Butim annus igitur, tui, sicuti omnes sere alii, particilla δέ pri inariam et propriam notionem esse adversalivani Supponit, Sum nrticula in apodosi alienum ilia dammodo e responsione particularum με et δέ ut breviter dicam, esse deducendum contendit. Quoties enim duae propositiones eSSunt in aliqua relatione, oum in F implici orationis c0nectendae sorma indicari prolionii in bus tantum et ad-
relativa ac 2 2 etc. referantur prononiine enim relativo jam praemisso minorem vim inesse demonstrativo satis constat. Huc accedit, quod si z et scribitur, sermo non solum corrimtur, sed magis poeticus redditur. Eam quaestionem jam antiquissimi grammatici attigeriint; nam Scholia Veneta ad Il. X, 48:
exhibent: τι υ δέ συνδεσμοῦς ὀῆ zzzς quibus ex Verbis grammaticos z δέ scripsisse intellegitur. Eadem ratione in Hesiodi Op. 395 et in Il. VI, 46 particulam δέ esse sejungendam a pro
nomine apparet. Quodsi formae δε illo sensu nullus apud scriptores Atticos usus est, Sophoclem istas forma more epico posuisse omne concedant necesse est ut si de scriptura af in Sophoelois locis dubites, etiam in illis sit dubitandum. Jam cum scriptores 80bitae orationis in ejus modi apodosi numquam δῶ ,ro 'GTzς usurpasse constet, poetae ubi AE apud eos leptitur h. e. ρυτος δε pronuntiasse videntur.
verbiis, quibus particula qua0dam copulativae vel continuativae se otiam advorsativa adjungerentur. Itaque e. . Sententiam versuum Od. X, 2 et 26, si vocem τριρρα bis sensu demonstrativo acciperemus, ita sere nuntiari potuisse et *p γ ευ ρε τρυς λῖκου λ μ ὀυοῦς Πολυ υ:ερς ευζός, et Cp δἐ Io πεισγ.ατα κρέα. In hujus autem formae locum successisse mox aliam, qua illa voces demonstrativa et jam per se ipsas et per aliquam disserentiam, qua inter elementa earum SSet, zι - τοι o*pα - πό*pet relationem illarum propositionum duarum indicarent, ut exemplum quod proposui, ita legeretur ρ ρ ρ τρυς λεκz Ta*ῆα Ιω zὀισμαῖα ὀκρ'ψα. In qua orationis ornan sermonem illis particulis 1ευ et δέ carere potuisse. Sed cum lingua nonnisissensim paullatimque artificiosam hanc conectendi rationem adoptarent, actum esse, ut non Statim neque umquam i tinnino illas particulas 1ε ut δέ omittorent sodea per pleonasmum, qui nobis hodio an acoluthiae spoclem asseri et intordum insererent. Incipere enim orationem per c*pet, qua voce relatio annuntietur, oinde sequi particula ν ευ et δε vel δέ solum, quae particulae cum
aliqua divorsitatis notione copulent. Itaque nunc illum locum ita legi:
Eadem ratione qua δέ etiam particulam et in Sermone pie pleonu fice se applicare vocibus relativis, cum ante illam relationis propriam serviam haec ipsa copida esset loco sormae relativae Cotorum quae inserina c*; demonstravit, adem simili aliquo modo in ceteri quoque pronominibus it adverbiis et con
13쪽
- iunctionibus relativis accidisse contendit. Neque vero, sive adsit sive desit particula δε quidquam Sensus discriminis apparere stirmat, ita ut plerumque ob metricas
rationes solas illa nunc ponatur nunc mittatur. Quam utimanni explicationem, quamquam est maxime ingeniosa, tamen esse nimis exquisitam atque artificiosam quisque concedat necesse est. Etenim si relatio duarum propositionum prius per particula poευ et
δέ indicabatur atque sensim hujus dicendi rationis loco
illa relatio per adverbia demonstrativa ipsa, postquam disserentia quaedam inter clementa eorum interceSSit, significabatur, scriptores eoruni temporum, quibus lingua erat satis exculta atque persecta, quoties quidem recentiore et meliore exprimendi ratione utebantur, vestigia illius vitaturi suisse putandi sunt. Neque enim cauSa, cur aliquid mutetur, si id cujus loco melius quiddam est positum, retinetur, intellegitur. Neque vero omnino credi potest sensus discrimen apparere nullum sive scriptores particulam δέ apposuerunt sive omiserunt. Deinde utimantius vehementer mihi videtur Urrare, quod explicationem suam eo, quod saepissime etiam particula et relativis vocibus sit adjunctia, confirmari putat Particulam et enim ex eadem stirpe qua pronomen indefinitum τι esse ortiam ideoque proprie ali tua ratione signiscar satis constat. Quare a particula aptissime adverbiis vel adjuctivis relativis, sicuti στε, στε, tzGTSet quae sunt similia, adjungitur neque aliud significat niSi cunque , quod suffixum eadem ration in lingua latina vocibus relativis additur. Jam vero ΙIermanni, qui de particula δέ in apodosi posita in adnoti ad Soph. Philoctoi 87 disseruit, explicationem videamus Hermannus enim qui utimanni
Sententiam esse valde quaesitam dicit, in omnibus illis locis particulam δέ habere significationem adversativam
atque ad suppressam aliquam partem Sententiae esse reserendam contendit. Qua sententia qualis sit, non posse dubium esse, praesertim cum opposita osse debeat
ei, in qua sit posita particula δέ. Itaque e. g. Philoci
Eam autem Hormanni interpretandi rationem esse in laeditiam atque nimis long ropolitam non infitiandum est Scriptores enim graecos in talibus locis verba quaedam ut αλλος μευ ο vel similia, ad quae esset reserenda particula δε semper mente intellexisse vix quisquam putarit.
Sed jam transeamus ad explicationem Hariungit, qui in libro de particularum linguae graeca doctrina scripto de particula δέ uberius disputavit Is primus particulae δέ vim ac notionem primariam etymologica
ratione enucleare conatur atque particulam illam ex ad-
Verbio cet esse deducendam putat, ut proprie nihil nisi, iterum vel quod nos dicimus , ut reeiten Mule, meitens et deinde inmie lorum, hernuch significet Usum autem particula δέ duplicem osse censet, correSPOnsivum et conjunctivum. Itaque si notion conjunctiva ponatur, dum propositiones aut conjungi aut inter se opponi. Particulam autem corresponsivam vernacula lingua vertendam esse auch neque aliter a conjunctiva disset re atque particulam ρ δέ vel 1ηδέ quas voce modo Significare auchnich modo istini nichi, uber nicht , Ad quem ipsum usum particulam δέ quoque in apodosi positam esse re-
14쪽
serendam atque plane uni adverbio εἶτα congruere arbitratur.
Magnopere sane Iartungius laudandus est, quod etymologia vim particula δέ nativam indagare studuit; ea enim sola mihi videtur esse via atque ratio, qua Ocularum tam incorturum intima natura perspici possit. Neque tamen illi in ea re assentiri possum, quod Irticulam δέ sex adverbio osse derivandam putat. Primum enim tantum abest, ut particula δε, si ex adverbis it: quod proprie bisse significat, sit orta, duae propositiones ad unam piodammodo conjungi vo coalescere possint, ut una eademque propositio tamquam bis posita indicetur. Deinde autem sua ratione e notione simplicis conectenda somna oriri possit vis advorsativa tam
vulgaris, nemo est qui perspiciat. Sed jam explicationem particula δέ in apodosi positii esse rejiciendam quisque primo aspectu intelleget, si modo exempla, in quibus δέ post nuntiata tenuioralia o hypothetica in-Venitur, respicit. Quid enim in omnibus illis locis sibi
velit particula δέ notione nostri uit P nullo modo apparet. Jam vero lotgius in adnotationibus quas libro a Devario de lingua graeca particulis scripto addidit, accuratissime atque uberrimo de particula δέ disseruit. Qui particulam δέ sormam correptior 'in osse particultae δ' atque hanc ob causam nihil aliud proprie significare nisi aliquam rei dudum cognitiae adseverationens contendit. Facile autem ex adseveratione notionem pΡΟ-nendi, tuae Vulgo particula δέ tribuatur, nasci probat Attamen ob id ipsum, quod particula δέ proprie sit particula affirmativa, illani non continere oppositionem niSi talem, quae posita aliqua re jam do nova re adseveret
illamque priorem non amplius respiciat ut particula δέ duas propositiones, quae est Iariungi sententia, non simpliciter utor se conjungat sed nos abducat ab a se, quae proposita sit, transferatque ad id luod missa priorere jam pro Vero ponenduli esse Videatur.
Neque vero umquam adseverandi vim particula δέ attribuit sine ulla opposition0, sed omnibus indoeis articula δέ orba seipientia Opponi cum ad SeVoratione quadam ante rodentibus existimat. Eadem ratione particulae δέ in apodosi posita adscribit significationem advorsa tivam se optiositivam. Cum enim res aut per se satis suellis osso ad intollugendum aut scriptor in priorOmsembro iiiiiiii ii non accurato cogitaret do a quam volt se os cor optiositione vel denique Oratio, praesertim in Camilli te, magis inpediri videretur, si statim ab initio disjutietio sent sentitii uni indicaretur, actum esse, ut prius mombrum sine ulla liarticula, qua quid sequeretur indiearset, ponorotur ut in altero domum membro oppositionis ratio nascorsetur. Ita suo in omnibus illis 60is particulam δέ, cum ad alterum membrum lati pervenis ot in serri or anaeoliathiam luandam, quod genus dissoluta qua i mitionis Graeci oppositionis amantissimi coni mittor soliti essent. Uliamvis lotZio invii 'ulum δέ esse cognatam cum forma ampliore δι dooque proprie adseverationis cujusdam notionum o vim ni firmativam in se continoro di Politi lii Di X l arto assontiar. tamon in omnibus illis
locis in quibus particula δέ in apodosi invenitur, simul
15쪽
necesse est. Neque vero aliter in ceteris locis res sese habet. Denique paucis de sententia uelinseri, luippe sui in quaestionibus grammaticis maximam sane habeat auctoritatem dissorum. I ii 'hnorus igitur, qui suae sit ratio tymolo ie: parti ultio δέ in ortum esse sexisti
ticulii autem in podosi posita tribuit ira: nificationum duplicem et oppositivam se conjunctivam. unrum Otionum oppositivam inesso vult liarti ut si δέ in iis locis in quibus post nuntiata hypotholica et comparativa sel
ad enuntiata temporalia atqu0 hoc in usu explicationem Butimanno propositum plane recepit. Qua de inter-
pretatione quid sentium jam dixi o loco quo de Butt-
manni sententia judicavi. - jam quispiam luaeSi- Verit, cur eorum, quae Schaeserus et Uersorii de articula δέ in podosi liosita disi utaverunt, nullam secerim mentionem Schaos erus, luthanc luaeStionem in melltem crit ad DionJs. Inlicarii attigit. Scriptores illa particula Sine ulla vi πλερυαστικ63puSOSAESSe arbitratur ea explicatio mihi non digna videtur SSe, tune
Versurum illi eam rem ab Omni parte aggre8Su Sest in observ. ad IIui Odotum Act Monac. I, p. 88 8 1 1.)hunc Ob causam misi, piod utinianim explicationem v lilane Secutus est pluribusque illustravit. Ita lue explicationes itque Sententiu eorum, qui prae ceteris in particulae δέ natura exquirenda operam ConSumPSerunt Omnium enim grammaticorum inter-l retatione enumerare, praesertim cum plerique cum iiS, tuo commemoraVi plane tonsentiant, dongum Si DSSe rejiciendas iis illiue adhuc attuli, istendisse mihi videor Quam ob causam jam aptis sinium est id quod ego luidem de ea re sentio is erro atque argumentiSconfirmare. - Atque primunt luidem, qu0d jam Supra indicavi, Si vim particula nativam ac primariam in-VeStigare Volumus, necessarium mihi videtur SSe etymo-l0giam illius, quantum fieri potest, indagare atque illuStrare. Omnibus autem in ejusmodi enuntiatis, in quibus particula δέ in initio apodosis p0situ est, particulam'
Si tantummodo aliqua ex parte ad eam rem animum advertimus, eadem ratione eodemque nexu eSSe OSitam
16쪽
- 20 -- statim inveniemus. Illarium rationum diversarum, quas supra distinxi, singula asseram Xempla
Ρ0st particul demonstro Neque vero Solum in jusmodi nuntiatis sed etiam in milibus iis dicundi rationibus, pius infra tractabo, particubim oodum modo pio particulam δέ SSe O- Sitam donuis exemplis illustrari potest. Huc accedit, luod illii duae particulae, si quas contineant litteraS respicimus, inter Se sunt simillimae. Quae cum ita Sint, fieri non poteSt, quin moveamur, ut particulum δέ ad particul im hi reseramus. Et optimo quidem dure. Ne tu enim dubitari potest, quin particula δέ cum ampli ire seruia δ' sic sit cognata, ut articularum uluet 1 . quoque sormae correptione et iroductione diver-Sae communem habent originem. Qua de causa primum mihi pr0pria n0tio particulii V exquirenda videtur eSSe deinde autem ex hac particula δ' significatione vim particulae δε nativam constituam et qua ratione Ceterae notiones ex illa oriantur sisendam. Sed priuS- quam ad rem ipsam accedam, pauca de ait ungi Lur-
ticuba δ' explicatione dicam. Hariungius enim particulam γ' esse cognatam cum stirpibus ju vel jo eaolum ut di vel di Wa dies atque ea de causa idem luod jam valere doctrin particui. Ol. I p. 23 affirmat. Eam autum significationem piemadmodum particula δ' illa ratione etymologica accipere OSSit millo modo intollegitur. Rectissime enim Curtius elem.
u limithiis uti die Atelle des eius ichen δ' triti. Quae Sententia eo confirmatur, suod quaecum lue vocabula ab γ δ' originum ducere utantur, Sicuti V, ηυχ zς δ pzς similia a littora carent; neque desunt exempla tuae libido praefigi solere doceant, ut 'βαζός X et ρί, παῖς
tus mutatio in vocabulo γ δ' offendat, Scito non Solum cognata Vocula diti inum auferri, sed etiam ut docuit obeckius ud Phryn. p. 9, uno CCentu veteribus grani muti Ci Scriptum esse. Quibit ex nu Sis particubim δή cuni illis stirpibus, qua Supra Commemoravi, non 8Se cognatam Sati apparet.
Ego vero, ut Curtio videtur, particulam δ' SS Ortam e ja, ja autem x a contendo. Litteram Menim multis in verborum derivationibus esse, ut ita dicam,
17쪽
accessoriam Curtius' et ulinius ' evidenter demonstraverunt. Ea igitur ratione X da Orthini est j a v j a autem litteraci oppressa factum esse δή facile intellegitur.
dum vero OStquam particulani δ' ortam esse e Stirpe j a demonStratum St, quaeritur liuid narii illa stirps significet. Ja est Stirps pronominalis, suae vim vel Otionem continet demonstrativam ac praecipue alii piam rem notam proponit, sicuti e particulis affirmativis linguae oticae a, iii, e nostro ii, pronomine derivato jain- Satis conStat; tuo fit, ut particula δ' ea, quae ante oculo 90Sita vel in conspectu sunt, indictit. Quodsi particula δέ evanuitiore δ' est correpta, Vimiri inarium ipsius particula δέ esse demonstrativam ut affirmativam demonstrasse mihi videor. - Eam autem notionem particultae nativam si tenenius in singulis locis, in quibus particula δέ apodosin introducit, explicandis vix
luidquam obscurum erit. Quod ut omni ex parte intellegatur, nonnulli eius usus Xenapha videamus:
nimam tuidem esse oppositionem Sed potius verbum δει et particuli δέ addita gravius assi in uiri vel asseverari
Quamquam his verbis inesse oppositionem levem non nego, tam n Ham Oppositionsem non iam particula δέ ilumn sententiarum nexu ipso indicari contendo particuli δέ autem ea ipsa, quae Sunt in apodosi, vi gravioriosior utilii affirmat, neque intereSt, utrum ea ante- eodentibus verbis opp ita sint annon Εjusdem generis eXenu lum praebet Antig. 234 τελο γε λευτοῦ δῖὐλ et κησῖ μολεῖυ, G2t, et μηδὀυ ὀξεῖ o, peto a 'si 1 ac )
' Huju loci cum in verborum consimiotione nrtificiosa quadam tum in particula O interpretes atque oditore offendisse mihi videntur. Herninnitu tironomen σοῦ . ni Verba ntecedentia referendum sesse ratus cum infinitivo a zAet conjungit, ut verbum venio nil sit oti tructum cum dativo. Quod autom hoc in versu adverbium loci oz pz, quo posito pronomen Got supervacaneum videtur esse, jam it dictum, copiosa custodi oratione sexcusari posAeputat et illa verbii vortit ita: postremo vicit, ut huc irem, nil te quamquam diligentiam nimis necuratam, qua verbis δευῆ set Gai. Hi ficitur, custodi verbosa sexprimendi ration Oxcusari concedo, tamen orba vovisendi ut 1zλὀῖ cum dativo construi posse prorsu nego. Huc nocedit, quod pronomen σου, praesertim cum in initio versus sequentis sit positum, nil verba antecedentia AAe referendum vix credi potest. Neque enim Oed. Π. 546, in cujuΗ initio pronomen σου vi gravissima si positum, cum nostro loco
comparari potest. - Sed dativum zz ot eum ὀξεῖ o Deum cppάσω
in Q conjungondunt ut quo hanc ob causam ante illa duo membra osso posituni satis apparere ni lii tror. Neque mirum est, quod par
ticula coniunetiva και κε . - α non in initio nuntiati sed post zz est posita; nam id fieri posse et saepe tactum esse notum eΝ e. r. tempora mutantur nos se mutamur in illis . - oindo ut Verborum conμtructio sedderetur tacilior se particula δέ Hieoroturnii aliam proposuerunt mutationem Bergilius pro pασω δ'οῦ γ.ως donisecit pασί : At, c. oetti ingus totum versum ejiciendum esse contondit. Nauckius, qui in edit. III. hujus tabulas Hermanni explicationem probavit, in editionibus novissimi versum quasi corruptum uncis circumdedit. At librorum lectio non est sollicitanda. Particula d senim est posita significatione affirmativa ut verbum Σῖγasi graviore vi efferat.
18쪽
ne in particula δέ am ob causani ossi miisso mihi Videntur, ut O lputaverunt illum versum dioe sero modo osse dictum
ut δέ sit positum in podosi Nec vero is linrticubi usus ad hunc versum adhiberi pote t. Ioe uim loco particuli δῶ est nccillienda significatione adversativa. Nam cum ut Ierii nuui verbis utor Creon Oedipo dixisset, aliud esse multa uiui, aliud apta, quo significat non se multa, sed apta dicere, coniungit illa Oedipus neutrum tuo ab illo fieri nit. Itaque Hermannus illum versum recte vertit: Quasi vero tu pauca ilia inuo nuti an pledic De particulae δ' usu ironio v. Matth g 603.
corum outa et soluta orationis scriptores saepissime posuisse. Post enuntiata autem temporalia ab Atticis quidem scriptoribus articulam δέ in apodosi vix umquam usurpatam esse Iartungius non recte contendit. Neque enim veri simile est, solos Atticos, cum ceteri Graeci omnes ita loquerentur, ista dicendi ratione abstinuisso se idoneis exemplis acile comprobari potest, Atticos quoque scriptores non semel aut iterum, Sed
saepius post nes particulam δέ in apodosin intulisse. Exempla jusmodi sunt Xenoph. exped Cyr. I, 3, g et IV, Nec minus huc testis advocandus est 80ph0cles qui in dialogo quidem merum Atticorum Ser
monem eumque emendatissimum repraeSentat,
εκειτο τλ μου, δει α δ' ἰυ ταυροευδ' potu. Homero autem atque Herodoto prae ceteris eum particulae usum esse tritissimum certo concedendum est Sed jam priusquam ad cetera genera, in quibu particula δέ significatio non os advorsativa sed assii mutiva, aggrediar, hunc locum existimo esse maxime idoneum, quo quae in ceterae particulae significationes quailue ratione ea ex illa primaria notione sint profectiae ostendam. t tu primum quidem vis articulae affirmativa, quae aliquam rem confirmat atque cum iusseri, adhibita est ad oppositionum aliquam confirmandam atque adseverandam. Quo tactum est, ut articula δέ, quod proprio erat adverbium domonstrativum selui firmativum transiret in notionem particulae advorsati uno. Deinde autem postquam a copii vim adversativam, apti SSi me posita est, ut divorsas vel alia vel nova res inter se conjungeret eoque modo particula transitus et
19쪽
- 26 - 27 continuationi sieta est Quom sunt Iomeri prae Omnibus aliis proprium esse una et consentiens VOX At. Jam restat, ut in hac dissortationis arte usum Particula δέ post participium, quippe qui altilua e parte cum a dicendi ratione sua particula in apodosi posita est, sit cognatus pauci commemorem. Nam in eo quoque usu particulam δέ propria significati no afficinativa osse usurpatam contendo. Cujusmodi exemphim legimus Xenoph. Mem. III, 7, ο
In altera hujus dissertatiunculae arte Iamia cetera genera, in litibus particulii i 0tione affirmativa, ut mihi videtur in Sophoclis tragoediis est accipienda, diligentius uti pie uberius tractare conabor. At lue prinium quidem de usu articulii δέ in interrogationibus verba suciam. Saepenumero enim particuli δέ in interrogationibus ita est posita, ut dei nil hi Omnino oppoSitioni possit cogitari lautiniannus in excursu ad Demosthenis Orationem Midianam, quem Sultra dixi ejus usus particulae mentionem suci nullam. Hermatinus utim in adnotationibus ad Vigerum in interrogationibus particulam δέ poni solere dicit praegressis verbis, quibus hujus particulae usurpandae necessitaStolli videatur atque adeo in compluribus Sophocli ver-
Sibu eciun particulam ut a Sententiarunt neXu alienissi
mam ejecit. Iari ungius denique in interrogatione quoque sicuti aliis in locis particulimi δέ contendit indicare tran-Situm et continuationem orationis, utque qu0tie duae vel iure personae inter Se loquuntur, ita tantuni Sur- pari, ut alter interpellet ulterum optet iliae interrogatione ut iis quae jam ab alter sint dicta aliud quiddam addatur Neque quid suam intercedere discriminiS, utrum
20쪽
Iis in verbis interpreter iiDii Offendi μου Heri antinuΝn enim Tt, A et cum in copula una verbis
jungi Heberri putaret, particulam βέ uitauit in pronomen αἱ
findorsus hac Hermanti offensione. ut videtur, mi tu, Pro et M
mulationem underiis atque auchius receperunt. Neque inmunulla pus est mutatione. Hoc enim in loco particula δέ in inter rogatione rectissime est posita, ut adverbio interrogativo vim tri' buat gravi0rem Doch trux Preche mis solue wOh ti. s. . '
Κlotaius in hujus usus particulae explicatione non sibi prorsus constat. Primum enim dicit particulam δέ in interrogatione ita usurpari ut id, quod ei in interrogatione Oppositum eSSe videatur, verbis declaratum non sit vel potius nulla omnino exspectetur oppositio. Deinde autem in interrogatione tamen aliquid p0ni, quod sit diversum ab eo quod antea Sit dictu ui ideoque articulae δέ veram vim Sc asseverandi sacile agnosci posse ui si ni ut particula enim in interrogatione verba sequentia cuni antecedentibus non Simpliciter conjungi, sed illud, quod p0tisfinium Scire velit is, tui interroget, urgeri. Id aut0in mihi placet. At tot gio omnis oppositio vel diversitas in explicatione Sua erat removenda utque omittendit. Eam autem significationem affirmativam si ad omnes, tu huc pertinent, loco reserennis Omnia apte et bene procedere videbimus Respiciamus exempla: Antig. 20 postquam Antigona dixit
interrogat Ismene: Γ δ εστι δ' χρῆ γάρ τι καλλα γρυ lazς. II0 in versu de oppositione cogitari non posse inde apparet quod verbis Ismenae istud ipsum, quod dixit Antigona, maxime respicitur sine dubio eo qu uiue loco particula δέ significatione nativa est posita utque I O-
nomini interrogativo vim praebet graViorem. Cuju generi exemptu, cum sint in Sophoclis tra-g0ediis permulta, Omnia numerare longum ut lue Super- Vacaneum St. Quare praeter ea, quae modo attuli, jam pauca hoc loco asserantur: