De particulae de significatione affirmativa apud Sophoclem [microform]. Dissetatio inauguralis quam..

21쪽

Deitulo particula δέ etiain iii responsione Saepenumero ita in initio orationis posita est, ut nihil, tuo illa respiciat, in oratione ejus, qui loquitur, indicatuni sit. Hormannus in ed. Tyr. 37t dicit particulum δέ in responsione aut ad verba alterius aut ad missum responsionem esse reserendam. Verba loci ab Iermanno allati sunt haec:

vel similia montes intellegi vult Hanc autem explicationem esse nimis impeditui in nemo negabit. IIui iungius in reSponsione quos lue, sicuti in interrogatione, articulae δέ Significationem oratiotiis continuandae adscribit. At si cithim locum nostra lingua lis. μι 'Du soller Dein Εrfutitus en eon . s. ι . Vertimus sententiarum nexum male procedere vi ulla in-

si digo montione. lolgius his quoque locis acore non potest quin particulae δέ notionem opponundi tribuat. Quam significationum hoc loco osse Hiei undam indusatis apparet, luod nillil prorsus, cui verba Tiresia opponantur, reperiri potest. Immo vero in dubitation om vocari nequit quin hoc loco particula δέ signification oas firmativa nomen proprium Κρει, cum vi efferat atque gravius urgeat mi eou in dei luit vo A reon si irreuhr9ut omni X parte Cleontem Oedipo injuriam aliquam intulisso nugetur. Eadem vi ac potestat particula δέ otium in iis locis, in quibus interrogatio aperto non X- stat, addita est quemadmodum sed Col. 443

Particulam S, qua in codico optimo logitur, omittunt Venetus et Aust istant ne Scholia Romana pro Losta in Mose. b. Dresd. b. Jon. aliisque quam sectio mura plurimi editores, cum quemadmodum hoc loco particula δέ sesso explicanda non intel-erent, receperunt. Sed ut illa verba tacilius intellogantur, sententiarum nexus paucis exponendus milii videtur esse. Tecmessa et choriis i iis, quae antecedunt, Macis, qui modo ipse sese interfecerat, 'ortem infelicissimam lamentantur Choro . qui omnium

22쪽

malorum auctores Aso Atridas contemtit, Tecmessa deonina voluntate illa sine dubio accidisse respondet. His utent Tecme ne verbis chorus adjungit: γα δ υTεpJpt: ἐς χοροῦ ' Ῥυσαυ. Hermannus, qui pluribus de hoc vorsu diisputavit, iis qui Gaua Atridas reserant seribondum esse δέ putat; sed si ad deos spectet

' Ἀσα probandam esse particulam S, quippe quae confirmandis iis, quae sint dicta, inserviat. At quamvis illi quidem verbum ' Ἀσα nonnisi ad deos reserri posse videatur, tanton particulam δῖhoc loco piissime osse usurpatam contendo. seque enim dubitari potest, quin hoc in versu particula' eam ipsam vim, quam Her- mannus particulae I tribuit, in se continent. Namque particula Ui, sicuti saepenumsero in responsi inibus, significationi ninruantiva ea, quae nutecesserunt concedit atque confirmat.

- 33 In duobus locis particula δέ non statim in responsionis initio sed nonnullis verbis praemissis est p0sita: Oed Col. 658

Jani unum locum in Sophoclis trag00diis legi, ubi particula δέ iis verbis est addita, quibus is qui l0quitur sibi ipsi respondet: Mae. 678

', Plurimi interpretes. quoniam quid loe loco particula Issibi vellet non intellegebant, illam esse corruptam suspicati sunt.

23쪽

- 4 -- 35 Jam transeamus ad usum particulae δέ post vocativum et pronomitia personalia Hermaniau in Electr. V. 147 de eo articula usu nilii diei nisi in iis locis, in quibus irinium nomen deinde pronomen cum particula δέ sit positum, orationem esse Vehementem atque commotam. Hariungius tuoque eam dicendi rationem leviter tantum attigit atque in ejusmodi locis particulam δέ nostra lingua ei tendam esse ιιιι δε Con-

tondit. Sed quid illud in iis locis sibi velit nemo si qui intellegat. lolgius sicuti omnibus aliis in odis

otiam hic particulam δέ cum adseveratione quadam sententiae, quam qui loquatur non perte diXerit, esse oppositam statuit. Nec Vero cuiquam, ut mihi luidem vi-dotur his in locis inesse oppOSitionem aliislam persuadebit. Videamus duo ejusmodi exen labi, tuae apud Sophoclem inveniuntur:

his verbis impleri putans Orationem abruptam uia in re vehementer errat. Recte enim Hermantius dicit ea, quae de amicitia atque inimicitia in iis, quae sequntur, dicantur, Non rationem Ontinere, quare nihil amplius dicere de illa re velit Ajax, sed quare mentem uani mutaverit. undem hoc loco nrticuli I. eadem ratione qua oc AAR TR esse liosita contendit . underum non recte secutus est Hermantius. Particulam enim hoc in versu habet notionem affirmativam et recto Oμita μ in responΝione, ut ea, quae interrogata sunt, i confirmet graviore. Nam pie verba Versus 678 responsionem continere ad Verba versu antecedentis vix commemorandum est. Itaque illi versu ita sere sunt vertendi: ..H D ulis r olli νι ri ni hi ιι Linai L I uim n ruhr-halti V. AE rara . . r. ' vident significatione Naiickius particulam

Quod si primariam vim articultae tenemus, eo locos vix ullam nobis praebere difficultatem concedendum est. Illis enim in versibus pronomen, postquam nomen ipsum antecessit, ceteris rebus jam posthabitis vim graviorem articula δέ accipit. - Recte orithardytis' ')scriptores Orationis solutae rarissime et oratores quidem numquam particuli δέ ita usos esse monuit mirum autem Sane est, quod etiam comici a dicendi ration o

abstinuerunt.

Tu in particultam δέ haud raro in repetitione ejusdem verbi vel notionis usurpatam invenimus. Vix jam artungi et lolgi explicationes, quippe quae in eo quoque Su eaedem sere Sint, qua jam Supra ejeci, afferre opus esse videatur. In iis enim potissimum locis, qui huc sunt reserendi, particulae δέ inesse significationem siti inutivam maxime manifestum os Quam ob causam Statim exempla ipsa contemplemur hiculentissinnim autem exemplum nobis praebet Philoct. 33αλλ εστ ρκει ω παυτα λεκτα, παυτα ἐ

Ea verba neque simpliciter, ut artungius vult, inter Se conjungi neque, quemadmodum I lolgi videtur inter

24쪽

si se opponi sed potius gradationem quandam continere apparet Particula δέ enim h0 in versu vim verbi is positi παυτα sine dubio valde intendit. Quare aptissime

illa verba vertuntur: . Alles brin ' er me si h auaretu- arsere 'hen, allex sirin ah vel Hes auch ru cauen ita ut quod jam antea indicavi, verba παυτα δέ παλ- p. et gradationem quandam efficiant verborum antecedentium παυτα λεκτά et articulae potestas primaria aperte agnoscatur. Neque minus cetera exempla parti

culam δέ alia significatione accipi non posse demonstrant. Ajac. 835

' Omnes odiose consentit in in hac lectione: γ.atur . et aucti υρυπε op ω et Atio Quo loco interpretes in particula et offenderunt. Et optimo qui- deni jure Nani lue hoc quoque loco, ut in ejusdem sabulae v. 372, loquendi consuetudine iitque usu neglecto duae propositiones, in quibus iidem verbuni bis est positum, particula T conjunctae sunt. Mirum sane est, hunc versum etiam lmstrium, qui saepe monuit, ubi idem Verbum repetatur, non ὀ ed os usurpari, effugisse Hermantius pro T conjecit τοῦ quam conjecturam indor-fius aliique receperunt. Atque profecto magna probabilitatis species illi a sententiae ratione ipsa aecedit Attamen tum in ejus-

modi oeis partieula δέ sit usitatissima atque frequentissima, hoe

quoquo loco pri Scribendum osse contendo. Etenim causae timornuintio lintrio, cur hoc quidem loco partieula δέ poni non possit, tacite resolluntur. Hermanuus enim existimat, causam ob luani Rurpetur OS Oricino se in verbi ejusdem itorationi,sod in iis, uno illi verbo adjiciantur; neque idem a se ipso distingui sibique liponio osse . d illa, tune in O quod duarum ora tionis partiti in Onini uno est diveris: r periuntur, Oli poni lituo distingui. Ni inimian si cuin Herniniano in nritibus jusmodi oeis optiosition ni nimiunna desideramus, inrticulana , osse rejieiondam con Odrinni nec 'ΑΝ ' St. Sed Nntis ultor lue inrticulam δῖ, qua uunni innibu in bicis notionem Pl OSitiorii in Re continoro do inonstrasse niquo illustrasse milii Videor. Itaque Hormanni opinio nona μμ ni a in Ut hoc quoque loco inrticu him S iutan hi in osso in nona , Ognbit.

Eum nutem Ver8Hui, qui est in antistros,lia si comparamus cum eo, qui illi in Stropha re'l Oudet, metri vitium os non fugit. Illo

duabus syllabis S longi r quam versus strophae. Quod vitium Hermantius, tuom omnes si re diti res sunt secuti, deleto priore λῖ' Gat, eorrexit. Eani autem multationem si probamu aut quo-

25쪽

nam ex verbo sit plus accusativiis αμ*ὀIIὀῖς ζιπας aut si xiis, quae sequuntur, verbum λεύσσω inisenogitur quomadmodum particula d post λῖ' Gas, Mit oxplicanda nullo modo intillogi potest. Quam ob cuiusam mihi quid om hoc in vorsu ni in orbum λευσσω sed potius eoia 'tivii ασπῆ o Hicionitu vidi tur μμQ. Primum eniti particula ὀ tum rectissime est posita in opetitione orbi ύσσω deiud nihil saei lius fiseri poteriit unia uti ueti rursa GT OV ad verba TR 19STIὀις LTας accuratius di finienda in margine ab aliquo adderetur paullatimque in textum succederet.

Trach. 252

26쪽

Particuliim δέ nini in ioc quarto exemplo noluit si n-runthesi posita intellegi posse arbitror . - De hoc Irticulii usu uti mannus tuos lue In illo CXCIII Su, luem jam Saepius commemoravi, diSSeruit at lue particubim

δέ post parenthesin esse dicit moram repetitionem ejus δε, luod antea idolositum. Ita in illi locis oppositionum, quae priori δέ sit iudicata, posteriori δέ redintegrari. Quam utimanti explicationem Secuti sunt omnes seretilii. ' At si eam explicationem tenemus, jam tuaeritur, quemadmodum ii loci sint explicandi in litibus

ante parenthesii particula δέ Dii est praemissa. Eam quaestionem Butimantius non attigit Hai iungius autern in ejusmodi locis aut parentheSin ipsam aut verba Praegressa aliquid cui particuli δέ Sit opposita, continere necesse esse dicit. In iis autem locis, in litibus nihil sane sit indicatum, tuo particuli δέ post liarenthesin posita possit referri, illam in ornia in unu liorem δ' mutandum esse contendit. lolgius etiam ibi ubi nihil. quo particula respiciat, Sit Significatum, illam poni posse arbitratur. II me autem sententiam esse vi probabilem quiSilue concedat necesse est. At om nos a difficultates, quae talibus in locis etiam mutationem lectionis

sanae insolentem atque temerariam ess ecerunt, amoventur,

dummodo articuli notione propria accipiatur. Neque

enim dubitari potest, quin particula δέ post parenthesin

Sententiam, quae conualuribus verbis interjectis est abrupta, resumat atque confirmet neque luidiluam inter

Hermatiti ad Viger. p. 47 sedit. IIIJ. Hartung, Lehre v. d. Part. d. r. pr. 173.

significationem nunquam nanciscimur, Si notionem particidae adversativam Ohim retinemus. Eam ipsam autem exsilicationem optime illi lociS, quo Supra t- tuli, convenire videnter elucet.

inveniuntur, in quibus duae propoSitione particuli μευ ο δ sine ulla oppositione conjunctae sunt. PriuSquam autem ad uos loco ipsos explicando aggrediar, de particula ν ευ pauca verba dacienda mihi isse videntur. Particula γ ευ iluoilue, Sicuti δέ. Si irimariam quidem vim ejus respicimus proprie est adverbium resfirmativum,

Sunt, ut laterum lue cuni articula δέ. quaes illi, ad

ejus triginem Spectamus, est Simillima, conjungerent. Itaque luotiescum lue conjuncti particularum 1ε et δε videtur adhibita isse id vivas tropositiones inter Se Opponendas, neutiquam putandum eSt, illam oppositionem

liarii cubi ν ευ et δέ per se ipsas indicare, sed potius duae propositiones, Sive sententiarum rationes inter me opponuntur Sive exaequantur. illis particulis additis magis confirmantur Quae cum ita sint, vix quidquam in iis locis, qui huc sunt reserendi. poterit bScurum esse. Ialis locus invenitur Oed Tyr. 260

27쪽

-- 42

His in versibus verba χω δέ λέκ. peti ion Opponi Verbi ὀλω γ ὀ γ pχάς, Sed potius particulis με et δέ ill :iduo Die in bra inter se comparari vel exae luari Omnes intellegent. Nec vero dubitiiri totust, ilii in hoc loco

Si inillinia exenipla leguntur Oed Tyr. . 22U

28쪽

I. Induesei ulu Auiit in Evtiniustu studia veteris

non est sollicitanda. IV. In Soph. Eieci. v. 105