장음표시 사용
3쪽
5쪽
7쪽
si usi sthenii the dymnullum in lan
8쪽
onte hos sex annos, quinquagesimo huius seculi anno, in libello Confluentini Gymnasii annalibus publice editis praeposito, cui nomen idem, quod istis plagulis inscriptum est, pag. 1448. f. 3.
Homeri aliquem locum recte conatus sum interpretari, scilicet Odyss. lib. I. v. 292, καὶ ανεριμητερα δουναι, atque argumentis mihi videor satis idoneis demonstrasse, haec verba non dicta esse de secundis enelopae nuptiis, hoc sensu, et viro matrem tradere in matrimonium , sed de
inseriis a matre Telemachi, a Penelope Ulixi marito faciendis, ac deleto interpungendi signo, quod poni solitum est post vocem ἔοικε, ita coniungenda cum praecedentibus verbis, καὶ ἐπὶ κτέρεα
κτερεῖξαι πολλα μαλ', οσσα ἐοικε καὶ ανερι μητέρα δουναι, quantum honorum funebrium etiam decet matrem tuam viro sive coniugi auo tribuere. Ad comprobandam hanc novam de isto loco opinionem contra interpretes omnes alios hucusque consentientes haec attuli argumenta Primum dixi non filium decere, matrem alii viro in matrimonium dare, neque a Telemach affectari hanc potestatem, sed reprehendi quodammodo
procos, quod non patrem Icarium adeant, ut hic filiam cui velit in matrimonium adiungat Od. l. II. v. 324s.); petere autem procos a filio v. 113 et 1283, ut matrem dimittat ac nubere iubeat, cui pater, non cui filius, velit et qui ipsi matri, non fili placeat, exprobrantes nempe, non filium, sed matrem sibi omnibus spem facere inanem iv. 14s.). etentibus procis Telemachus id clara voce respondit fieri non posse, ut matrem domo dimittat invitam v. 130 s. ac deinde Eurymaeho idem illud poscenti v. 1943, ut matrem filius dimittat in patris domum ibique a parentibus nuptiae concilientur, filius respondit hanc matris nuptiarum sollicitudinem totam se ad deorum curam reserre. Jam ipsa Minerva suaserat, ut Penelope, si nubere cuperet, in patris domum reverteret ibique pararentur nuptiae, ita ut in eiusdem oratione inervae ullum filii de matre arbitrium statui non liceat I. V. 275 s.). Liberum contra aliquomodo matris ipsius arbitrium et a filio et a procis matri concessum ex plurimis locis plane apparet lib. I. v. 249, XVI. v. 3.734s. 1254s. XVIII. V. 269 s.), neque contrarium est, quod enelope dicit lib. XIX. v. 304s.),-antea per iuvenilem filii sui aetatem nubere ac domum relinquere sibi non licuisse, nunc vero ab adulto iam filio se preeibus satigari, ut redeat in patris domum, ne a procis omnia perdantur , sod confirmatur etiam his verbis liberum ipsius matris de suis nuptiis arbitrium. arentes quidem reginae, non filius, nuptias suadent, filius indignatur tantummodo, quod proci divitias perdant, et mater filium dicit iam satis aetate provectum esse, ut par sit rei familiari administrandae de suasis a filio nuptiis nulla fit mentio lib. XIX. v. 158 s. . Quod denique lib. XX. v. 341. Telemachus dicit, αλλα κελευ- μασα - ἐθέλη , eum non iubere, neque ανερι μητερα δουναι, sed modeste suadere his vocibus, id satis declarant, quae sequuntur . 343, αἰδεομαι δ' αέκουσαν
9쪽
απο μεγαροι δίεσθαι μυθω αναγκαίω. Telemachi haec verba v. 340 344 de patre et quidem sunt, quippe scientis iam adesse patrem, sed de nuptiis addita verba necesse est existimemus apta esse ad eam quae vere est inter matrem et filium conditio. Haec potissimum, additia quae addenda videbantur, sere rescripsi ex confluentino illo libello, quippe quem iam in oblivione iacentem existimari non liceat eos ad manum habere qui lecturi recentem hanc scriptionem putandi sunt Criticorum plures commemoraverunt suo loco hane meam ista verba Ι. v. 292 interpretandi rationem, nemo refutavit; nam in ahnii novis annalibus philologicis et paedagogicis ' Grimmensis ille clarissimus atque doctissimus vir, tetschius, non certa Opposuit argumenta, Verum dubitat modo, quoniam non intelligat, qui fieri possit, ut filius tribuat patri honores, quos mater debeat marito, et quoniam alius Odysseae locus, II. v. 223. qui certe videtur contrarius 8se, et scrocodicum et scholiorum auctoritate firmatus sit. Equidem si antea, ut loquar cum Cicerone, qui in iudicio defensurus Milonem dicit onon quidem timere, sed ne non timere quidem posse sine aliquo timore, si antea igitur ego cinquidem dubitavi, verumtamen id non sine omni dubitatione, nunc fateor omnem de illa interprotatione meam ipsius dubitationem, quantulacunque fuit, iterum iterumque perspectis comparatisque omnibus illis locis prorsus me abiecisse et plane mihi persuasum habere, istis verbis, de
quibus quaeritur, καὶ ἀνερι μητερα δουναι, secundas Penelopae nuptias commemoratas esse minime posse. Quod ut plane perspicuum fiat,minervae totam orationem I. V. 253 - 305 accuratumque huius fationis ordinem respicia Preeor.
Postquam de absenti Ulixe ac de conditione, quae sibi Mentae suoque patri fuerit cum Ulixe, satis exposuit, inde a v. 269 iam transit ad consilium de dimittendis vel eiiciendis procis capiendum atque hortatur Telemachum, ut crastino die convocata concione procos domum suam discedere iubeat, quod quidem isti sua sponte minime facturi sunt. Quae deinde sequuntur, in duas quodammodo partes divisa sunt, quarum altera, quid matri fiat, V. 275-278, altera quid filio ipsi faciendum sit v. 279-29 declarat Mater, non invita, id quod pluribus locis confirmatur cf. D. V. 130, XVI. V. 73, XX. v. 3433, sed sponte redeat in patris domum, εἴ οἱ θυμος ἐφορματα γαμεεσθαι , ibique parentur nuptiae atque tiδνα, πολλὰ μαί, οσσα ἐοικε φίλης ἐπὶ
παδος πεσθαι. Id matri faciendum suadet Minerva Haec de secundis Penelopae nuptiis dicta certo suffcient, neque amplius quidquam de iisdem in oratione Minervae poterit exspectari atque, hanc rem sua oratione absolutam esse ipsa declarat Minerva, quum pergit ad filium . T ae- curata Oee, σοὶ δ' αυτω πυκινως ποθήσομαι, αἴ κε πίθηθαι, ita ut ad suum consilium de suscipiendo itinere, de patre quaerendo, de inferiis mortuo patri saciendis, minime addere possit levissimam istam de matre viro alicui tradenda commemorationem, καὶ ἀνερι μητερα δουναι, nae non modo ipsa et filio et matre indigna, sed prorsus inepta est. Ista nuptiarum commemoratio ore inepta quia contraria esset libero matris ipsius arbitrio et omnibus loci de conditione, quae fuit inter matrem filiumque allatis inepta foret, quia tam nude posita minime in suum locum quadraret inepta foret, quoniam, quae sequuntur, intelligi minime possent. Si enim vere inerva iussisset filium, ut patro mortuo matrem alii viro traderet in matrimonium, cur opus esset, ut post Omnia illa peracta I. v. 293 8.3, itaque post matrem alii viro iam in matrimonium aditinctam, procos demum interficere studeret Si novae scilicet nuptiae cum uno e Procia coniunctae essent, neceSSe St eo tempore aut iam intersectos fuisse ceteros procos, aut iam non opus suisse, ut interfieerentur. Inepta denique foret illa nuptiarum commemoratio mira sua brevitate, quam brevitatem, si Telemachus l. II. v. 223 coram procis eadem uteretur, magis etiam liceret mirari: si enim Telemachus id procis promissurus fuisset, matrem se viro alicui traditurum esse in matrimonium, id profecto non fecisset brevissimis verbis deinde si procis illud a Telemacho promissum esset, certe contenti ac laeti exspectatum hunc nuncium accepissent; verum neque Telemachi, neque Mentoris ' Neu Jahrbb. fir philol. pabagog. v. N. 3oh. Chr. 3a ,. 185l. b. e. e. i. E. 94-197.
10쪽
oratio, quae sequitur . 229, minime Xcepta est procorum assensu, quorum nomine vide quae
Loiocritus iracunde responde l. ΙΙ. v. 243 s. de promissis a Telemacho matris enelopae nuptiis post illam orationem in Ithacesiorum concione habitam neque a procis neque ab alio quoquam ulla voce fit mentio, quae certe fieret, si Vere Telemachus procis dixisset lib. II. v. 2233, καὶανερι μητέρα δώσω. Mirari etiam liceret, quod filius nihil dixisset matri de novo matrimonio as procis promisso. Sed filius matris matrimonium procis minime promisit, non dixit καὶ ἀνέρι μητέρα δωσιο Id aeque filium dedeceret, aeque indignum foret et matre et filio, aequs foret ineptum, atque mira illa sententia, quam interpretes inervae vocibus καὶ ἀνέρι μητέρα δουναι Ι. v. 292 primis iam temporibus subiecerunt. Quum vero isti haec verba Minervae falso interpretati Agent, necesse fuit eosdem opinari, Telemachum in illa concione l. II. v. 23 non dixisse, sicut inervam. καὶ ἀνέρι μητέρα δουναι, sed suo nomine, καὶ ἀνέρι μητέρα δώσω. Sed cum falsa illa inervae verborum interpretatione reiicienda est etiam, quae inde nata est, ista Telemachienunciatio καὶ ἀνέρι μητέρα δώσω ' atque restituendum poetae sincerum vocabulum δουναι, ita
ut, quod fieri solitum est, hanc Minervae orationis partem a Telemacho suo quidem nomine advρrbum repetitam videamus et finitam his vocibus: οσσα καὶ ἀνέρι μητέρα δουναι, quantum etiam de et matrem meam coniugi auo tribuere. pie vero id fieri posse a fili matris nomine, non est luod dubitemus, non modo propter domesticas quae uno temporis erant enelopae conditiones,v0rum etiam propter adultam iam filii aetatem curamque domesticarum rerum ab eo susceptam;
cfr. lib. X X. v. 30 s. παῖς δ' ἐμός δὴ μέγας ἐστί καὶ ψης μέτρον ἱκάνει κτήσιος
ἀσχαλοων, την οἱ κατέδουσιν Ἀχαιοί. Ceterum qui honores sunebres mortuis debentur, ii non a singulis, verum a cunctis debentur propinquis eo magis igitur pro Penelope matre domesticis conditonibus aliquomodo impedita, Telemachum tamquam caput regiae familiae , - του γαμκράτος ἔστ' εν οἴκιμ, t. XXI. v. 353 - et suo et matris nomine decet patri sive coniugi debitos tribuere honores, id quod apte significatum videtur vocabulo καί - οσσα εοικε καὶ ἀνέρι μητέρα δουναι, nec Vero eum decet imperare matri eamque invitam alicui viro in matrimonium
Cum nostro loco conferre licebit, quae in Aeschyli Choephoris . 854s dicit Electra: τυμβρο χέουσα τάςδε κηδείους χοας,
πως ευ νοον εἴπω πως κατευξωμαι πατρι,
ποτερα λέγουσα παρα φίλης φίλα φέρειν
γυναικος ἀνδρί, τῆς ἐμῆς μητρος παρα;
Haec prorsus inepte ab Electra dicerentur, si non deceret liberos matris nomine. παραμὶτρος, viro mortuo debitos unebres tribuere honores. Satis igitur huius loci nova haec interpretatio firmata videtur, neque in ipsis vocabulis ullum est impedimentum, quo minus eam probemus, non in Voce ανήρ, quippe saepius ab Homero posita pro marito, neque in Verbo osναι, quod quidem cum voce κτέρεα non proprie coniungitur, apte tamen post Verbum proprium κτέρεα κτερεῖξαι cum pronomine Oσσα potest adiungi,
ut fieri solitum est cum similibus rebus, velut lib. XIX. 366. g. πίονα μηρ ἔκή, ουν ξαλσυς ἐκατόμβας οσσα πιτω δίδως, et lib. I. V. 13. οἷα κειμήλια φίλοι ξεῖνοι ξείνοισι δίδουσιν,
quumque verbum λαγχάνειν cum voce nostr κτέρεα coniunctum habeamu ab ipso Homero, e g. Od. V. v. 11. το ς λαχον κτερέων apte etiam diceretur κτέρεα δουναι.
g. 2.Nήδυμος πνος - ουλος πινειρος Iliad. II. V. 2 et . De voce νηδυμος a viris doctis diversa sunt in medium prolata doctissime quidem de eius origine ac notione disputavit Butt- mannus in exilogori. 46, verum dubito, an verissime ortam esse hanc vocem dicit Butimannus ab adiectivo somni proprio ἡδυς, ita ut νήδυμος πνος ἡδυς υπνος 1ere sit idem, scilicet suavis literam suspicatur initio additam esse ex neglecto digammate vocis iδυς Aristarchus,