장음표시 사용
2쪽
D. XIV. M. MAII A. MDCCCXL. II. X. PUBLICE DEFENDET
SOCIO AD RESPONDENDUM ASSUΜΡTO
4쪽
DISSERTATIONEM DE SACERDOTIBUS
6쪽
Dionysii Halicarnassonsis antiquitatum libri, ut in univorSum plenis rem quandam imaginem Romanao antiquitatis pracboro videntur, ita sunt iis adnumerandi monumentis, in quibus rorum, quae ad Primordia religionum Romanarum pertinent, non solum notitia, Verum etiam eontinuatio quaedam atquo serios appareat. Quod quanti faciendum Sit, nominem fugit, qui secum reputat, ea, quac apud Dionysium de Priseo deorum cultu legantur, ex parto emanasso ex eo opere, quod eruditissimus Romanorum vir do populi sui antiquitatibuη humanis ei
divinis multo cum studio multa quo cum cognition o monumentorum conscripserat. Sed quamquam Dionysius et auctorum sane graviSSimum Sequulus est, et cum operibus eiusdem commodo conserro potuit, quae scriptores Varrono antiquiores de forma et condition o urbis acternae antiquisSima tradiderant, tamen aecuratius in sententias Dionysianas inquirenti brevi apparet, imaginem illam priscarum aetatum a Scriptoro, dum aut discrepanteR auctorum Suorum sontentias malo Ragax conglutinat aut res longa vetustate obrutas ex consuetudino Suae si vo aetatis sivo gentis diiudicat, haud raro sucatam esse atquo oblittoratam. Quod iudicium iam ante nos consensu quodam virorum doctorum stabilitum quatenus otiam ad ea pertineat, quae in libro antiquitatum altero do sacerdotibus curiarum narrantur, hac dissertatiuncula sic docero docres imus, ut, errore scriptoris Patefacto, veram conditionem illorum sacerdotum paulo accuratiuS OXPoneremus.
Curionia sacra quum indo a Nimordiis Urbis instituta esso satis conAtot, non temoro videtur socisse Dionysius, qui inter sacerdo. tia a Numa partim retenta partim addita Curionatum in primo ponorot loco cum quo omnium sacerdotiorum antiquissimum suisso disertis
7쪽
v orbis trador l. Nihilo tamen minus latendum cst, scriptorem de ro Euh- obscura non modo negligentius sed etiam alibi aliter disserentem animis logontium scrupulos quosdam iniicerc. Sic enim lib. II. cap. LXIV. do Numa loquitur: ἀπέδωκε δε μίαν ἱερουρrιων διάταξιν τοῖς τριακοντα Κουρίω ων ), ἔφην τα κοινὰ θυειν υπῖρ των φρατριέων ἱερα Undo videtur colligendum esse, scriptor m do ea ro salis suPer- quo in antecedentilius disputasse. At vorq ncquo tris inta Curionum antea mentionem fecit, noe omnino tradidit, Curiones suisse Aa cordotes curiarum; nequo locis, ad quos illa verba necessario sunt rosercnda, diligentor examinatis non olucot, ea, quae DionySius passim do sacerdotibus curialibus proserat, adversis hontibus inter se
Primo enim scriptor Curiones attingit, ubi do Romuli institutis disserens cap. VII. Eic dicit: οἱ δε ταις κουρίαις ἐφεστηκοτες φρατρίαρχοι καὶ λοχαγοὶ, ου ς ε κεῖνοι Κουρίωνας ὀνομχζουσι. Hoc igitur Ioco Curiones nostro sunt φρ-Οἰαρχοι et λοχαγοὶ, quemadmodum ollam vocem latinam curia graccis φράτρα et λοχος interpretatur. Undes iam sublucet, Dionysio, cui vocabula latina conturia et centurio graccis λοχος et λοχαγος respondent, Curiones non modo magistratus urbanos verum citam bellicos quosdam fuisse duces videri. Quam sentcntiam in eapito decimo quarto Oiusdom libri etiam clarius et uborius Oxponit. Ibi enim multis verbis depingens, quam apta fuerit distributio populi a Romulo instituta tum ad res civiles ordino administrandas, tum ad res belli celeriter agendas, haec Suhiungit: οπυτε ναο αὐτῶ βαειλε0 φανεί- στρατιαν ε hειν, οἴτε χλαρ-
χοος τότε εδει αποδείκνυσθαι κατα φυλὰς, ον τε ε κατονταρχας
Hunc locum si contuleris cum capite Eoptimo, non to fugiet, Dio. nysio centuriones legionis Romuleae ro vera cosdem osso atquo Cinriones; et apparet, Scriptorem nostrum pror SuS conspiraro eum Paterno et Ioanno Lydo, quippe qui et ipsi Curionibus, sacerdotibus pri-
8쪽
SCIS, munera renturionum attribuant B. Nam otiam apud Dionysium ii dom, qui tum magistratus urbani tum praesceti militum vocantur, statim ab urbe condita sacerdotalibus languntur muneribus; certe imgimua in eodem libro eap. LXlV.:
εστίαν, ἐφ ης εθυον οἱ go ατοιεῖς, Θοζπόλους αυτων ἐποίησε τους των Κουριῶν vr εμονας. Undo apparet, Curiones iam Romulo regnanto sacra eurionia in singulis quem quo euriis secisse; cuiusmodi sacrorum curationcm iisdem et sub Numa et actatibus Euhaoquentibus mansisse, locus, undo nostra est prosccta disputatio, satis superquo declarat. Collatis igitur sententiis, quas in locis memoratis scriptor de curionibus attulit, videtur iudicandum esse, eos sui SSo sacerdotes, qui pacis tempore munera magiStratuum urbanorum obirent et, quoties usus belli ferret, Centurionum vicibus langorentur. Nec esset fortasse, quem mira i Sta consortio munerum div rsisAimorum in populo nasconto ot bellicoso magnopero osson doret, nisi ipso Dionysius in loco admodum memorabili ), ubi do sacris curioniis data opera et copioso disputat, ma-
ke In libro Me in asstino des Minim Servius Tullius, p. 27 et 467.
Contra prorsus i imminea fuisse Priscos Romanorum sacerdotes Conten
9쪽
gnam no his dubitationom iniiceret. Nimirum ex huius loci sentcntia, cui praescripta est Varronis auctoritas, aetato Romuli praetor Eos, qui sacra gontilicia curaront, non triginta, scd sexaginta Eaeordotes Romao operabantur, quorum ex singulis curiis hini, comitiis curiatis ercati ei deindo inaugurati, sacerdotiis per omnem vitam langebantur. Nec his qui equam cum rebus profanis OSSe poterat, quippo qui, quum niSi annis quinquaginta maiores non admitterentur. militias ob ipsam aetatem immunes essent, uri, anis autem n ogotiis loge vacarent. Eiusmodi igitur saeordotibus, i. e. senibus nullisque ossiciis nisi sacris deditis, nemo prosceto neque magistratus urbanOS neque munera bellica attribuat. Nihilo tamen minus haud lim quam dubium est, quin Dionysius in numero Sacerdotum sexaginta, qui omni negotio profano omnino vacarent, triginta illos ponat Curiones, quos idem et magistratus suisse et centuriones sexistimat. Εtonim do sacerdotibus. sexaginta dissorons
Undo facito ost Intellectu, locos in ea pilo LXIV. et LXV., quos
SuPra consideravimus, non posse non ad illa verba pertinere. RcSpondent ergo et illi Orεμονες των κουριων in capito LXIV. et τριάκοκτακουρίωνες in capite LXV. utiquo sacerdotibus triginta, quos numerus sexaginta in capito XXI. eomplectitur, quemadmodum etiam in capito XXIII. tum εστια κοινῆ φ) tum κοινα ἱερα curiarum Singularum eum Sacerdotibus sexaginta eodem modo quo in capilo LXlV. et LXV. eum
ipsis Curionibus coniunguntur. Haud dubio igitur Dionysius triginta
Curiones, quorum sacerdotia Numa retinuit, numero sacerdotum
sexaginta, quos Romulus instituerat, comprehendit atque apparet, eum quodammodo suo iuro in capito LXIV. scribero: ους ἔ φην τακατα Τῆν notiν ὰλ ρῶν δια τὰν νηιον. Scriptura eodicia Vaticani ἐξ ἔ--στης vecerociς ἀπέδειξε Mo pro ἐ.ι. φ. ἐν uori Ἀσεν αποδείκνυσθέα δ. sane arridet, quia scriptor tum paulo ante tum in Inuitia locis significat, sacerdotes non comitiis populi sed a regibus suisse creatos. Sed verba ἐ- ιοθετησεν αποδείκνυσθαι quum et hoc Ioco in ceteria codicibus et in fine capitis XXII. sine ulla scripturae varietate leguntur, Dionysio relinquenda esse putamus. Ceterum cons. in a annot. 47-49.
Verba ἔστω κοινὴ hoc loco non ad aedem Veatae, ut e. 66, sed ad aram sive locum publicum euiusque cariae pertinent, id quod Gri . ad lo- Cum scite observavit, aliter Wachamniti. in libro Die cutere Gesctieste dea ri lachen Staates, p. 217. Diuili od by Cooste
10쪽
tam nomen quam numerum Curionum reticuerit. Iam ista nominis praetermissio ipsa prorAus ost inSOlens atque adeo mira. Nam quis etit, qui in eo non ostendat, quod Scriptor eo potissimum loco, ubi ex industria et copiosissimo naturam ut luo conditioncm sacerdotii antiquissimi quum cxponit, tum vero ex monumento Romano coquo gravisSimo hauriro sua videtur, no Romani quidem nominis sacerdotum meminit, pracsertim quum tale quid nocin sacerdotiis a Numa institutis nec omnino sacile admittat, quoties instituta Romana Graecis aut incognita aut minus nola attingit. Sed hoc forsitan aliquis negligentiae cuidam condonandum putaverit, euiuSin nostro Scriptoro sano plura inveniuntur exempla'. Cui nogligontiao otiam id domus licet, quod do triginta Curionibus a Numa retentis disputans lectoros in locum remittit, ubi do sacerdotibus sexaginta loquutus est, no verbo quidem Significans, quid factum suorit altoris triginta. At vero nullo prorsus modo serri potest, quod sententia, quam in eapito VII. Ot MV. de Curioni hos profert, aperte pugnat cum eorum conditione, quam in capito XXI. et XXIII. multis vorbis dilucidat. An Vore putemus, qui munera magiStratuum et centurionum obirent, eosdem aetate Ot lege omnium munerum pro sanorum prorsus immu-
nos nihil curasso nisi Racra curionia 3 Qui per omnem vitam una cum uxoribus apparerent diis, eosdem, quoties uSus bolli senset, a sacris avocatos g Qui corpore deberent esse integerrimo, eosdem hollorum vicissitudinibus vulneribusquo obiectos 3 Passus ost igitur his locis Dionysius, si uspiam, humani aliquid, neque, quum prorsus sit incredibile, Varronem talia ProtuliSSe, non Suspicari possumus, Scriptorem, variis in locis secundum varios auctores do Curionibus disso-rontem res Prorsus dispares, i. o. sacerdotes et centuriones Romulcos confudisse. Quod si satis est manifestum, utramquo Sententiam, quam Dionysius do Curionibus tulit, aequo veram eSSo non POSSO, aut eximendi sunt sacerdotos e legione Romulea aut dicendum est, centuriones non pertinere ad sacerdotes urbis priscae, quos Varro sexaginta sui Aso in antiquitatibus tradiderat. Nam quod vir doctus nu-por voluit ο), duo exstitisso olim Curionum genera, unum sacerdotalo, alterum militare, hoc saltem nequo a Dionysio aut a Paterno usquam