장음표시 사용
11쪽
significatur, neque o discordia sententiarum recte Videtur colligi, quum admodum sit dissicito ad probandum, utramque sententiam, undo et Dionysius ot Paternus conssaverint suam, aequo So recto hahuisso. Iam de re sano contorta quid statuendum sit, fortasso aliquanto cortius iudicabimus, quum quaesiverimus, num Dionysius in sacris curiarum rebus describendis, i. o. in capito XXI., XXII. et XXIII., sententiam Varronianam usque quaquo cadem reddidcrit fido, qua in principio capitis vicesimi primi ex oiusdem antiquitatibus numerum sacerdotum retulit. Hoc enim quamquam per se satis QSt veri Simile, quoniam noster opus Varronianum, ut in illo capito, sic PasSim et memorat et exseribit 7 , tamen hoc loco, ubi non do sontentia quadam singulatim prolata, sed de narratione per tria prope capita continuata agitur, haud ita considonior pro concesso mihi sumpserim; liuo haud scio an Rint suturi, qui Dionysium in ipsis curiarum sacris describon- dis non magis sibi quam Varroni repugnaro conseant. Quid enim gDiserto quum exponat, ex singulis curiis binos sacerdotes creatos fuisse, elucet, numerum illum Varronianum iam ipsis curiarum Aa cordotibus expleri. Atqui Dionysius praeter Sacerdotes illoΗ scxaginta, qui ex sentcntia Varronis veterrimis sacris publicis soli praecrant, quum tros Haruspicos tum praesectos Celerum producit, quos et ipSosiam Romulo regnanto officii S sacerdotulibns osso lancton significat'. lQuae gententia quamvis partim ovidenter Sit salsa R), partim sithobscura se, nitatur auctoritato, tamen hoc Saltem videtur probaro, Dio. nysium et tres Haruspiceri et Praesectos Colerum priscis sacerdotibus publicἰs adnumerasse, undo apparet, ex ipsius sontentia Romulo rcgnanto non Sexaginta suisso Aacordolos publicos, id quod Varro ira.didorat, sed amplius Sexaginta. Pugnare igitur videntur Varro et Dio nysius, quod ad numerum Sacerdotum publicorum attinet, nec admo
dum est dissicito loeos invo uiro, ubi similis discordia scriptoris Ho. mani ot Graeci apparcat λ). Nihilo tamen minus qui descriptionem sacerdotum curialium in tribus illis capitibus propositam quum ipsam
per So, tum vero coniunctam cum aliis Romanorum institutis sacris
diligenter consideraverit, is sorsitan mecum sibi Persuadeat, Diony-
V Unus enim Dionysius plures Celerum praesecton commemorat. Cons. Valter, l. l. p, 23. IIuach , l. l. p. 722. Rubino, l. l. p. 303, unnot. d. Conseras v. c., quae Dionysius II. 18 de signis et formis deorum a Ito mulo institutia exponit, eum sententia Varroniana apud Augustin. de Civ. Dei IV. 3I, de qua re disputavimus I. e. cap. II, annot. Iδ et 2I.
12쪽
Aium hoc sallam loco non modo non repugnaro Varroni, verum otiam cum Varrono. ad veritatem accedero.
Primum ista scriptoris utriusque repugnantia SpecioSior est quam verior; imo prorsus evanescit simul ac perpendimus, ubi et quo modo Dionysius tum tribunum et praesectos Colcrum tum troAHaruspices commemoraverit. Etenim quod ad duces Colorum attinet, x alio scriptoris loco γη) iuro qui dom videtur colligi posse, qui iam Romulo regnante sucrint, eos tam otiam indo a primordiis Urbis sa- Cerdotiis esse functos, quac non instituerit, sed retinuorit Numa. Sed tamon bono tenendum ost animo, aliud esse o robus a Scriptor aliquo narratis concludendo aliquid ossicero, aliud ipsius Scriptoris CXploraro sententiam. Quam Et nostro spectamus loco, dicendum est, Dionysium inter instituta, quae ipso ad Romulum reserat, Sa- Cerdotii Colerum no verbo quidem meminisse. Undo facile apparet, ex iSta, quam ex sententia scriptoris institui oporteat, comparationc
Sacerdotum Romuleorum prorsus eximendos esse praesectos Celerum.
Tres autem Haruspices, quorum noster in sino capitis XXIII. montionem secit, quid sibi volint, tacito ox libris Ciceronianis elucet 33 . Nempe erravit, qui cum Haruspicibus Augures Romanos antiquissimos confundoret ε). At eosdem Augures etiam a Varrono sacerdotiis VetuStis adnumeratos osso. vix est cur dubitemus, quum satis confici, Ciceronem libros Varronianos lectitasse, Perlectos vehementer proha8So. Ergone iudicandum, praeter sexaginta curiarum sacerdotes iam Romulo regnanto exstitisso tres Augures 8 Nil certius qualonus ad sententiam Varronianam ot Cieeronianam d). Tamon verbis
yy Cie. de Rep. II. 9.: Nam et ipse quod principium res publieno fuit
urbem condidit auspicalo, et omnibua publicis re s institveudis qui sibi essent in auspiciis ex sinstulis tribubus sinoulos cooptavit
austures. Ceterum cons. infra annot. 43.
'in Cons. in a annot. 44. Accedit Liv. X. si quum inter amines conStet, imparem ritimerumclebere esse, ut tres antiquae tribus, Ramnes, Titienses, Luceres, Suum quaeque au9urem habeant. Quae quum haud dubie ex augurali sint disciplina petita, apparet, sententiam in lib. IV. cap. 4. protulam
13쪽
tam Varronis quam Dionysii inserret vim, qui ex iis colligerot, seriptorcs Oscitanter socisse, qui simul indo a primordiis Urbia saxaginta
ianium publicos suisso sacerdotos traderont, simul ipsi ampliues Noxa ginta onuincrarent. Qui enim ad accuratiorem loquotidi uguin attonderit, qualom in Varrono et Cico rono certo speclaro debemus, i S animadvertit, Auguribus vocabulum sacerdos nisi sonsu latiori non Convenire, quandoquidem sic potiSSimum ii appellabantur, quorum proprium csset sacra sae oro. llaquo Varro, quemadmodum in libris do lingua Latina omissis Auguribus in numero sacerdotum publicorum Ponti Pontifices, Curiones, Flamines, Salios, Lupercos, Fratros Arvalos, Sodales Titienses β), sic etiam in antiquitatum libris ubi computavit, quot sacerdotes Romulo regnanto eoremoniis cisacris publicis praefuissent, e te horum numero nou immiscuit Augii. res publicos, quippe quorum PotiSSimum osSot proprium discipli nam tenero 7). Quod quum ita Sit, apparet, DionySium, ne quo sibi nequo Varroni repugnantem, tres illos AugureS Suo iuro a saeor-
Porro, sublata iam scriptoris utriusque discrepantia, ovinci pol-eSt, Prope omnia, quae Dionysius in tribus illis capitibus do sacris curioniis proserat, adeo conspirare eum iis, quas aut Varro ipso aut
similes olus auctores de Sacris Vetustis senserint . ut necesSo Sit sateamur, SumpSiSSe no Strum Sua ex monumentis Romanorum probatissimis. Primum enim non dubium est, quin Varro et ipse, quoniam in eo, quom respicit noster, antiquitatum Ioco do sacris a Romulo institutis ogorat, numero sexaginta sacerdotum certe triginta Curiones comprehenderit. Neque tamen ibi vocabulo Curio nos usus osse potest, ubi, qui sub Romulo sacris publicis praefuerant, ad unum omnes uno et numero et vocabulo essoni comprehendendi, sed opus orat verbo quodam universo, quod ad omnes, qui iunc sacra secissent, aequo pertineret. Certo igitur nequo Curio nos usque Flamines, Sod sacerdotes scripsit, undo apparet, quare ne Dionysius quidem in loco illo primario nomina sacerdotum propria roddiderit, Aod aequo atque Varro vocabulo ἱερεῖς cunctos sacerdo-tos Romuleos comploxu A sit. Deindo apparet ex libris do lingua Latina, Varronem etiam do immunitato horum sacerdotum plano con .sentire cum ea Dionysii sentcntia, quam in capito XXI., hoc est, in eo loco, cui ipsius Varronis praefixa est auctoritas, expressam legimus. Enimvero Curiones non modo in numero corum ponit, qui pro- φὶ Varro de L. L. V. I M. sq.
II chlie tui Incerti auctoria magistratuum et sacerdotiorum P. R. expositionea, P. 137. Rubino, l. I. I. P. 10, annot. 2. Diuitiaco by Cooste
14쪽
linie Aa ordotes vocarentur, verum otiam aperto declarat, nos nihil aliud nisi saera in curiis seeisso 38 . Quod iudicium quanti sit sa-
Ciondum, neminem fugit, qui Eocum reputat, Varronem ct in antiquitatibus haud dubio satis copioso do curiis egisso, et iii libris dolingua Latina opus illud sic respexisso, ut plus semel in vorbis Priscis Oxplicandis ea, quao sua actato iam obsoleta essent, ex illo broviterr petita adumbraret φ). Quod quum ita sit, haud facile quisquam Probaverit, Varronem de Curioni hus loquontem nisi do sua actate non cogitare. Nam origo vocabuli Curio quum cxplicauda os- Sot scriptori, profecto nihil intororat proferro, quid Curio Sua ipsius notato signi sicaret, siquidem antiquioribus temporibus aliquid aliud signi sicaaset; sed, ut in vocabulis Quaestores, Tribuni militum, Milites se , aliis explicandis usque ad primordia rei Romanae adscendit, ita otiam asserre debellat, quas vocabulo Curio tunc fuisset significatio, quum primo esset natum atquo uSurPatum. Atqui no verbum quidem dicit do muneribus sive urbanis sivo militari-hus, quibus prisci illi Curionos suncti eEse dicuntur; imo no hoc quidem dicit, vocabulum Curio originem a parte triceSima populi tra-NiSSO, A d, quemadmodum sacerdotalia Curionum ossicia agnoscit Sola, Sic nomen saccrdotum non a parto quadam populi, sed a locis sacris deducit, ubi cum curialibus sacra publica laci obant fortasquo observabant. Εeeo Varronis do Curionibus sontentia, quam, licet minimo simus propensi in argumenta petita do taciturnitato, lamen tanto pluris faciendam esso oxistimo, quanto minus dubitari potest,
quin Varro do curiis atque Curionibus sacrisquo curioniis et erebro Ot sedulo quaesiverit. Cuius sententia quum proximo accedat ad narrationem, quam Dionysius, Praemissa ipsius Varronis auctoritate, loco nostro proscri, sano iudicandum est, utrumqno Scriptorem in immunitato Curionum omnino consentiro' ). Praeterca manis Stum est, etiam ea, quae Dionysius do communibus curialium sacris opulisque, do pecunia ad eiusmodi Sumtus orο- φὶ Varro de L. L. V, i 83t Curione a disti a euriis, qui sitim, ut in
his sacra faciant. Ibi d. VI, ἔμi Curiae, tibi cura sacrorum publiear ab his Curiones. Adde ibid. V, I 111: Curiae ubi cinarent sacerdotes res divinas, tit curiae veteres. VI, II1r Fordicidia - - quod eo die puhlice immolantur boves praemantes in curiis
y' Vide quae attulimus i. m. p. II 8, annot. 56.
Haud dubie immunitas sacerdotum publicorum temporibus priseia late
Putebat. Primum enim militiae omnino omneu aacerdotea imm non
15쪽
gata, do conditione et Statu sacerdotum curialium tradit, mirifico probari partim testimoniis scriptorum Romanorum, partim similitudine aliorum institutorum priscorum. Etenim, ut Curiones secundum Varronem ob hanc solam causam sicbant, ut in suis quisque curiis robus divinis operam darent, Ita curiae ipsae nisi ad usus saeros nunquam videntur eondilao fuisso et usurpatas. Certo scriptores Romani, qui curiarum meminerunt, ud, unum omnes aeque ac Dionysius confirmani.
oas misso aedisicia, in quibus publiea si orent saera a). Item constat. easdem codom ritu quo templa constitutas suisso et inauguratas va). Nec qui utensilia infra memoranda oorumquo snom eonsideraveritas,quao in curiis suisse scimus, ullo modo dubitaro poterit, quin aedificia ad usus curialium destinata re vera Sint in numero Sacrarum Re.
dium ponenda. In quibus quum sacra publica a sacerdotibus sacponda essent et curialeS una cum illis epularentur. Sane opus orat roditibus
μὴ αλιιοκος ὁ πόλεμος. Eadem habea in vita Marcelli, c. g. Deinde et militia et magistratibus urbanis vacabant Rex sacrorum vide quae disputa imus l. c. P. 68 , Flamines maiores, Salii sibid. p. 56, annot. 77), Duum Viri sacrorum Dionys. IV, M . Accedit quod
otiam sacerdotes Caeninenses et Lanuvi novum vacutionem honorum et munerum habebant. Vide Oreli. coli. inscripti. ad n. 2181. Ceterum sacerdotes vel oinnes vel semper stipendia contulisse, e noto
Ioco Liviano XXXIII. Q. cf. Appiiiii. heu. eiv. IV, 34. vix et ne vix quidem collegerim. Aliter Malter. l. I. I, II, p. 188. ') Locis Varronianis in annot. IS allatis adde Fest. v. Curia. Curionia.
Curiales mensae. Novae curiae. Serv. in Virg. Aen. XII, 836. φὶ Itaque quae curiae in alium locum transferendae esgent, Exuugurari debebant. Fest. v. Novae curiae. Hinc elucet, quid sibi velint Dionysiana, II, 23: ἔστιατοριον γὰρ ην κατεσκευασμiνον ἔκαστη1 φρά res καισῖν αὐτῶ καλυσίωτο - - ἔστω κοινὴ τῶν φρατρι . χνομα δὲ τοῖς ἔσοπιορίοις ην, οπερ καὶ τρατραις, πονριο, καὶ μεχρὶς γ μῶν ουτω --λουνται. Verba συν αὐτῶ καθωσίωτο vGrimmio scite defensa tuetur cod. Chisianus. Ceterum vix dubitaverim, quin scribendum ait, ἐστία των φρατριεων, id quod iam Grimmius maluit; nam manifestum est, hoc Ioeo de foco eommuni curialium, hoc est, eorum, qui uniua sint Euriae, agi. Pro Curtia singulis singula comacula erant exstructa et inhia erant arae sive laci, simul cum eoenaculis inauguriati, ad quos curialea una cum sacerdotibus epulabantur. Locua egregie illustratur iure
Papiriano apud Macrob. Sat. III, II, p. 31, in quo aic erat aeriptum: neque enim donaria dedicantur eo tem pore, quo delubra sacranitum; at vero mensa aridaeque eodem die, quo aedes ipsae, dedicini amIent. Hinc sua sumpsit Serv. in Aen. VIII, 279. Praeterea hi foci sunt distinguendi a mensia curialibus, de quibus vide in a annot. 21 sq. ' Vido infra annot. 78. Duiligod by Coos e
16쪽
publicis, unde, ut omnino in religiones pul,lice recopias η γ, Sic in Sacra curionia Curionumquo Stipendia pecunia erogaretur*η. Nec unquam res divinae et epulas curialium florento ro publica diu videntur intermissae esSe; nam ox ultima Italorum antiquitato exortae 7, durabant usque ad Tarquinium superbum; sublatac ab hoe 3.
sub primis consulibus rostitutae sunt 8 3 poStea, quum curiae Veteres a Romulo factae parum amplao osso viderentur, novae sunt aedifica. tae δ', undo sano colligi potest, et numerum curialium erevisso neque Saera epulasquc eorum cessasse. Et ita ros so habebat; nam aetatibus Varronis et Dionysii, non solum curias ot Curiones et sacra eurionia Supererant βλ), verum congregabantur etiam curiales in
curiis δη). At enim solus Dionysius ea tradit, quae ad statum et perSonaSCurionum eorumquo familiarum pertinent. Est sano ita. Nihilo ta-
' in Cons. Walter. l. l. et quae nos disputavimus. l. m. P. 199, Rq. Fest. v. Publi ea sacra. Curionium n . Cons. quae observavimus i. c.
p. 202. Arist. Polit. VII, 9. Cons. Wachsmut 1. Hellenische intrethum3kunde, II, 2, p. 22, sq. η'ὶ Dionys. IV, 43r συνοδους τε συμπάσας, oσαι προτερον ἐγένονm κωμοτῶν ni φρατριαμῶν si γειτονων εν τε ut πολει καὶ ἔπὸ τῶν ἀγρῶν ἐφ' uoἀκaὶ θυσιας πασει κοινῶς, προειπε μνκira συνrελεῖν, - . Scriptura πάσας κοινὰς, quam agnoscit etiam eod. Chisianus, bene se habeti dieit enim aeriptor, Tarquinium omnino omnes austulisse civium coetus, qui antea omnium sacrorum Publicorum causa seri solerent. Non repetitur
igitur adiectivum πάσας, sed ad laρὰ καὶ 9vσιας est reserendum. Alterloeus est ibid. 8I: οὐκ ἀνὴρ ται δε τας ς ς ,εeti καὶ θοσιας συνόδους; Unde sane elucet, in loco priori post ἐν ἱερα non esse interpungendum. ' Dionys. V, 2r καὶ -ς θυσιας τάς τε κατα 'ν πολιν καὶ τ&ς ἐπὶ τῶν
ἀγρῶν, ἔς ἐποιουντο κοινῶς συνιόντες οἱ δομοται τε καὶ οι φυλέται, πάλιν προσέταξαν ἐπιτελεισθαι, ως ἐπὶ πολλὰv συνετελουν . Scripturam κοι - νιυς eod. Vat. et Chia. agnoscunt; δημόται τε καὶ reposui e cod. Chisiano; ἐπιτελεισθαι, quod Reiskius de suo dederat, confirmatur eodem eodice; φυλέται et Lapua et codices Oinnes tuentur, neque dubium est, quin ud sacra regionum rusticarum sit referendum, de quibus et Dionysius ipse
agit IV, 15, et Siculus Flaccus de conditione ugrorum, p. 21, ed. Goes. sic sexibit: Praeterea et restiones solent etiam diver3a sacra facere. Ita videndum erit, qualito pasti sacra faciant. Cf. Varr. de L. L. VI, I 26. Nihil igitur hoc loco peccat scriptor, quippe qui duobus Vocati
lis iisque aptis cives et urbanos et rusticos comprehendui. I Fest. v. Novae Curiae.
φ Vide supra annot. 18 et 23. ' Ovid. Fast. II, 527: Diuili od by Corale
17쪽
mon minus haud scio an haec ipsa narrationis pars ingenium ot naturam prisci sacerdotii maximo redoleat maximoque nobis presuadoal. scriptorcin hausisse illa ex operibus clus Romani, qui unus omnium maximo primordia rerum Romanarum penetraverit. Nam quom admodum ea, quao do Curionum aetate, nobilitato, immuni ἰate corporisque integritato assert, non solum ad eos, Ecd omnino ad alia eaque poranti qua sacerdotia pertinent δ), sic ratio, qua prisci illi sacerdotes una cum uxoribus, praeministrantibus ad Sacrificia aut ipsorum aut curialium liberis, per omnem vitam ceremoniis curiarum praeerant. ), Ogrogie illustratur institutis aliorum sacerdotiorum. Eodem prorsus modo tum Rox tum Flaminos maiores communiter cum uxoribus sacordotiis langobantur β), atque illa coniugalis Sacerdotii consortio fam nocos
Curio Dyitimis nunc Fornacalia verbis maeimus indicit, nec stasa sacra facit, Inque foro, multa circum pendente tabella,
Signatur certa mria quaestue nota. Stultaque pars populi, quae Sit aua curia, nescit: Sere facit patrema sacra relata die. Cops. Kal. Nam Farnes . et . M ueller. ad Varr. de L. L. VI, si Id. Quirinalia incidunt in a. d. XIII. Kal. Mari. , Feralia autem in n. d. IX. Kal. Mart. , ita ut Fornacalia neque post Quirinalia, neque Quirinaliuin a. d. IX. Kal. Mart. incidere potuisse, satia appareat. Aliter IIar-iung. in libro Die Religion dor tismer, II, p. 107, sq. Quod gi constat,
vel aetate Ovidii curialea sese eongregasse in curiis, non Possum ruitii temperare, quin eum Sigonio et Bellosortio etiam Iocum notissimum apud Cic. de Orat. I, 7, 27, uno commate ante convivium I Setilani sublato, ad epulas curiales referam. δ ) De aetate cons. quae expolluimus l. III. p. 66; de immunitate supra nn- not. 21; de integritate corporis vide Walter. l. l. annot. 98, locisque ibi allatis adde, quae annota imus i. e. p. 112, annot. 25; denique de nobilitate non est, quod verba laciamus, quum inter omnes conηtet, usque ad a. U. 388., exceptis fortasse Flaminibus minoribuη, omneη sacerdoles publicos e numero patriciorum suisse. Dionys. II, 22: ἐπεὶ δἰ καὶ διει γυνιακῶν ἐθει ανα ueli συνrελεῖσθcia, aetii διά ntiiJων δμν ιζ αλων Περα, ωα καἰ ruvria γένηrcu κὐίἰ ro κράωτον,-ς τε γυν&ῖκας τῶν Ιερ ἐων mel'ε Τοῖς ἔαυτῶν ἀνdia ἱσι σννιερεισθαι, καὶει τι ia 4 90ικ ἐν ὁπ ἀνδρων ὀργι ἱέεσθαι κωὰ νόμον τον ἐπιχάρον, ταυ- τας ἐπιτελεῖν, καὶ παῖδας avriυν ta κΩέλήκονrα λειτονργεῖν' τοῖς di απαι- σιν ἐκ Των αλλων οἴκων τοὐς χαριεστάrovς καταλεγένως ἐξ ἐκύσr ς πή- Πς, πορον παῖ κορην' τον μἐν έώς εβος υπηρετην ἐπὶ τοῖς uροῖς τήν in πορον, οσον αν ῆ χDονον αγνῆ γάμων. Scripsi συντελεῖσθαι ex auctori- tute eod. Vat. ἔ κορον agnoscit idem cod. et Chia.; ἡπειγειον tuetur etiam Chis., tamen haud seio an scribendum ait tim)ρετεῖν ἐπὶ τοῖς ἱεροῖς.
η De Regina cons. Fest. v. Inarculum. Macrob. Sat. I, IS, p. 27b; ed. Bip. Oreli. coli. incripti. n. 2280; 2282; 2283. Λdde, quae disputavimus i. c. p. 13 et 72. - De Flaminica Diali Ovid. Fast. VI, 23I. Duili ed by Coos e
18쪽
Maria orat tamque indissolubilis, ui mortua Flaminica Diali, Flumini cundum cssct Eacordolio δο). Item pia ori et puellae patrimi ot matrimi Flamini et Flaminimo Diali ad sacrificia praeministrabant δῖ), et ipsi, aequo ac priSci illi sacerdotum curialium administri 33 , Camilliol Camillao appellati. Accedit quod quum Ilex oi Flamines maiorestiam Doeomviri sacrorum, Fotiales, AugureS, Fratres ArvaloS Sacer-Hotiis per omnem vitam iungebantur. η. Di inter cos Plures, qui temporibus antiquioribus pariter atquo sacerdotes curialos munerum tam
III, 397. Fest. v. Flaiueo. Tacit. Annal. 1 , 16. Gall. X, 11. Macrob. I. l. I, 16, p. 281. Plui. Q. t. 86. Tertuli. Ex iuri. ud rustit. Id
Flaminicarum perram si mentio. Vide Fest. v. Mortuae. Indicem quar.
tum Metelli P. II. apud Macrob. I. l. II. 19. p. 360. Gaii institui. I. I 112. Cons. infra annot. 37. δ') Gell. I. I. Plui. Q. u. 50.
φνὶ Fest. v. Flaminia. Flaminius. Cumerum. Iuba apud Plui. divin. 7.
Macrob. Sat. III, 8. p. 23. Serv. in Virgil. Λen. XI, 5 3; 558. Ibidem IV, 262, apud Fest. v. Secespitam, et in Pauli excerptis, ubi nunc te gituri Flamines, Flaminieae virgines, PontiFeraque, Ilaud scio an Iogendum sit Flaminicae, Virgines, hoc est, Flaminum maiorum
uxores et virginea Vestales. 'ὶ Dionys. II, 22. Locus depravatus e vestigiis codicum et auctoritate virorum doctorum sic idetur restitui Posset ἴσα μῖν γὰρ αι κανηφοροι καὶ εἰ ἄννοροι λεγομενω λειτονργουσιν ἐπι Των Ἐλλ'νικων ἱερων, mora παρα 'Pωμαίοις αι K. Hiam προσαγορε volιενω. - . οσα δε παρὰ fine νοῖς, καὶ εra προτερον πι ρὰ Πελασγιῶς ἔτέλουν ἐπί rε Koi cimira m καὶ Με- λων Θεῶν οργιασμοῖς οἷ καλουμενοι προς civMν δμιλοι, ruoria χον Gὐτὰν τροπον ν Πηρε rovν τοῖς ἱερεῖσιν οὲ λεγομενοι νῖν παρῶ 'Pωμαίων Κώμωοι. Reposui ex cod. Cliis. και ἀρρ λοροι Pris ειρροτον υροι, quod codd. Lup. et Vat. Praebent. Item pro vulgato citri προσαγορευόμεναι in Ilia. et Vat. est αι προσαγ., unde nillil nisi vocabulum κύμιλiam excidisse, vix est quod dubitemus. K μιλοι Pro Κύδωλχοι legendum .eaAe, iam Vossius viderat. Praeter locos in usi not. 37. adscriptos ad rem
pertinet Varro de L. L. VII, ς δ . Ceterum cons. Pith. ad Collat. Legg. Mos. et uom. XVI, 2, p. 790. Marin. ad Acti. ait. Arval. p. 203. O. Mueller. Etrusc. II, p. 70. Prolegom. Μγthol. P. 147. Lobeeli. Aglaoph. p. 1209, sq. De Rege sacrorum vid. Dionys. IV, 74. Serv. ad Itin. Aen. III,
646, P. 497, sin.; de Duumviri a sacrorum Dionys. IV, 62; de Fe- italibus ibid. II, 72; de Auguribus Plin. EPist. I , 8. Plui. Q. u. 99; de Fratribus Λrvalibus Plin. II. N. XVIII, 2. Cons. Marin.
l. I. Prooem. P. 16. Ceterum Regi, Auguribus, Fratribus Λrvalibus sacerdotia semel commissa nullo prorsus modo eripi Poterant; contrario fieri potuit, ut Flaminibus ob eausas varias abeundum esset nacerdotiis. Liv. XXVI, 23. Plui. Marcoli. e. 5. Val. Max. I. I, 4. Orel I. roll. Inscripti. n. 2207.
19쪽
urbanorum quam militarium immunes essent ε'. Respondet igitur imago priscorum sacerdotum a Dionysio adumbrata mirum quantum conditioni aliorum saeerdotiorum, quao constat et ipsa suisso unu-quissima. Cuiusmodi similitudini ui adieceris, etiam pagorum magistros una eum uxoribus Saeris paganis pracsuisso λὶ, profecto sate. heris, naturam sacerdotii curialis a Dionysio depictam adeo conumntro prisco illi atquc severo religionis Romanao ingenio, ut in nostro scriptoro vix possit alter inveniri locus, qui genuina Romanorum monumenta magis resipiat. Quod si soro omnia, quae Dionysius in Ioco primario do sacris curioniis tradit, partim luculentis Romanorum te. Atimoniis partim maxima similitudine sacerdotiorum porantiquorum
mirifico comprobantur, profecto non possumus non iudicaro, Seriptorem hane narrati Onom aecuratam et per capita tria continuatam dehore Varroni, cuius auctoritatem quum in limino huius ipsius narrationis poSuit, ium vero adeo respexit, ut do nominibus curiarum dissorens sontentiam eiusdem a fama vulgata Satis abhorrentem reticero nol.
scenda sit Varronis auctoritas, proximo duo oxploremus oportet: Primum, num Dionysius in loco Varroniano interpretando no in singulis quidem a sentcntia auctoris sui aberraverit; deindo, quibus monu-
montis ipsa Varronis fidos in votustis euriarnm institutis describendissulta suisso videatur. Ad primam huius quaestiunculao partem quod attinet, latendum quidem est, Dionysium plus semel a sontentia Varronis aberrasse; Sod ita aberravit, ut vel in erroribus ab eo eommis sis egregium auctorem, quem sequutus est, facile agnoscas. Primum Onim lapsus est, ubi Augures tres antiquissimos a Rege ex singulis sibi tribubus cooptatos, quorum Varro certe mentionem secerat,
Haruspices suisse Signisicat 43. In quem errorem incidit, quia, in primordiis rerum Romanarum nihil nisi vestigia indolis Graecae aucu-
Α' Vide supra annot. 21. 'Τὶ Noe videtur luculenter probare inscriptio apud Oreli. l. t. n. 1491:
20쪽
- 19 paturus, vocabulum Romanum haruspox a Graeco ἱεροσκοπος derivari posse credidit, nec satis attendit, Haruspices omnino Etruscis
esso relinquendos. At vero ipso huic sententiae suau, quam Vadironianao malo sagax assinxit, tam parum tribuit, ut in rocensu sacer. dotiorum a Numa sive retentorum sivo constitutorum non solum ne verbo quidem meminisset Haruspicum, verum etiam, quod palmaro est, Augures cuiuslibot divinationis prudentes osso traderet f. Deindo lapsus est iterum, tum sacerdotes curiales tum omnes Saerorum ministros famulosquo comitiis curiatis creatos suisse arbitratus η. Etenim quum satis constat, sacerdotes Romanos nunquam a populo esse creatos ', tum vero ipse Dionysius recto tradit, set Haruspicos
illos suos, i. e. Augures, et ceteros sacerdotes a rogo fuisse cooptatos 7,. Sed vero hic quoquo error probat, Dionysium ad Verbum reddidisse Varronis sententiam, qui haud dubio scripserat, Sacerdotes curiales creatos suisso curiatim. Quod vocabulum noster, ut alibi, ita hoc loco parum recte interpretatus, ad comitia retulit ', quamquam ipso, ut in antecedentibus, sic in multis locis operis sui creation om sacerdotum peneΗ roges fuisso recto signifieat s). Erravit igitur Dionysius in singulis quibusdam interpretandis, sed ita erravit, ut elucens ox ipSis erroribus veritas seriptorem vestigiis auctoris sui ubique institisse egregio oonfirmet.
'IlItein illustravit Rubino, l. I. I, p. 335, sq. ' Dionys. II, 22: - ἔτ αξε m MDν - παρεῖνπι -; ibid. 2I: πολλοῖς σώ-wισιν ἀπέδωκε - , quo verbo utitur infra II. 64. de sacerdotibus adiuina constitutis: ἀπέδωκε δε μίαν μιν Dροηργιων διαταξιν τοῖς τριε -
67: Go προσκατέλεξεν Dψας; denique de Duum tria sacrorum IV, 62rδενδι ας ἐπι λανεῖς δύο προχειρισύMενος. Neque aliter seri poterat, quan- doquidem ipse Dionysius etiam hoc Regi tribuit: uρων καὶ Θυσι ν ηγε- ιονίαν ἔχειν καὶ πάντα de ἐκείνου πρα- - ώ πρῖς τους θεους οσια.