장음표시 사용
4쪽
ACCEDIT Inc PRAESENTI EDITIONE UE ET A
6쪽
XII. Gnsura Conjecturae Anon ἰ fir proris. Pag. I. De suburbis. Admentoria causidico Disionensi adiersus a es ad amkum regionibus in epistolam. 7- Ecclesiis. Censura vindiciarum refectura Minymi fir 1ολ. 69. Propemi cum cI Salmaso adversus ejus Eucharisticon. 8 s.
De eamne s Antires ricus L. Icy. Ara cano. Amirebeticus II. 12 F. DIFeriatio de tauri Dionyssis. a. 41. Euaestio triplex. De Lege Celebrandis . De Paragrapho Duorum fratrum . De Codice Aluries Ruli. . c. restoria Praedestinatiana.
Aniquis Insire conis explanatis. Hieronymi Aleandri additamentum.' anones . Epistola.
8쪽
De iis quae hoe motumlae concluentur.
DE variis Dissertationibus aliisque opusculis quae in volumen istud
collegimus, dicere hoc pollamus in univerium, ibi maxime conspici ac spectari Sirmondum , ibi praeclaras egregii viti dotes eminere rillam videlicet ingenii ac judicii praeliantiam ἱ illam antiquitatis intimam cognitionem , ac cruditionis exquisitae lectis limas opes: tum singularem scribendi differendique peritiam, ac vel dissicillimis in rebus
cum acerrima subtilitate , non perspicuitatem modo, sed amoenitatem quoque maximam e in sermone demum cultissimo nativum nihilominus ac praecipuum quemdam candorem ἔ ut nihil fieri posse videatur, aut doctius iis libellis , aut elegantius . Singulatim autem, qua potissime res tractent, aut qua occasione scripti sint; deinde , eruditorum hominum de illis judicia , eorum saltem quorum nomen illustrius atque aucta itas major , visum est aliquanto distinctius, praefationis loco , cxponere . Etsi enim h. ec partim ex ipsis opusculis Sirmondi, partim ex aliorum recentiorum libris repeti, penitusque cognosci possint; imo jam nota paulo doctioribus & comperta sint: erunt tamen quos juvare poterit noster hic labor,& qualicumque subsidio esse, quo ad illam Sirmondi operum partem, atque ad eas qua ibi disceptantur gravissimas controversias, accedant paratiores atque instruistiores . Anno MDCXVIII instaurata est ab haereticis adversus Romanae sedis dignitatem de seburbicariis regionibus m ecclesiis celebris contentio. cui occasionem praebuit Nicaenae synodi canon sextus a Rufino Latine sic expressus t m apud Alexandriam γ' in uria Roma , vetusta tansiue uia se metur ,
ut vel ille Azrapti , m I sic suburbi Harum ecclesiarum salicitudinem gerat. G
didit: Antiqua consuetudo fermetur per Auvium, Libam in Pentapolim, ita ut Alexandrinus episcopus borum omnium habeat potestatem; laia . urtis Flamae e scopo parilis mos est. Opportunissimus haereticis hominibus visus est hic canon , quo potestatem ac jurisdictionem sedis Romanae saltem aristarent . Inde enim sic argumentati sunt: Ecclesiasticas dignitates ad civilium formam &modum constitutas fuisse : inde adeo pontificis Romani dioecesim& provinciam omnino iisdem circumscribi finibus , quibus olim urbis praefecti dioecesis & provincia. Hanc porro suburbicariis regionibus, regiones autem illas centesimo lapide definiri: proinde,& ecclesias quae a Rufino suburbicariae nominantur , ac Episcopo Romano attri-
9쪽
untur, centesimo contineri, neque extra illos fines jurisdictionem Romani Antistitis pertinere. Novum hoc commentum Iacobus quidem Gothostedus , homo Calvinianus , protulit in lucem: at mox , quasi succenturiatus Gothostedo Claudius Salmasius, eidem Calvini sectae addictus, multo etiam acrius Propugnavit. Contra hos Sirmondus, meras esse fabulas demonstravit, quae de suburbicariarum regionum etymo & notione , deque earum numero &sta adversarii jactitabant i nequaquam sc vocatas esse quod suburbanae forent , aut porro quod intra centesimum consisterent ; sed nimirum , quod subessent urbico magistratui , urbis vicario videlicet : non autem praesecto, cujus potestis non excedebat territorii fines, eoque angusti tibus etiam quam centesimi terminis claudebatur. Quin, decem numero fuisse regiones suburbicarias , non quatuor tantum : neque aut Omnes ,
aut solas, intra centesimi fines constitisse. Picenum quippe , quod suburbicarium haud dubie fuit , totum esse extra centesimum e Umbriam autem & Tusciam annonariam maxima sui parte centesimo comprehendi i cum tamen , ipso fatente Salmaso , non sint suburbicariae. Nec minus vanum esse , quod adversarii de ecclesiis & dioecesibus Episcoporum sic statuerent, quasi illae perpetuo & constanter civilium magistratuum formam essent imitatae. Ceterum , si Romana dioecesis ex civili magistram metienda sit; non ex praefecto, ted magis ex vicario urbis aestimari debere. Non unam porro esse Romani Pont. dioecesim . quippe hunc urbi quidem praeesse tanquam Episcopum i at simul provinciae Romanae
Metropolitanum, totius Italiae Primatem seu Exarchum, Occidentis totius patriarcham, catholicae demum Eeelesiae pastorem esse ac praesidem summum. Ita, multiplicem ipsius dioecesim existeret urbem Episcopo, provinciam Romanam Metropolitano, Italiam universam Primari , totum Occidentem Patriarchae, summo Pontifici Ecclesiam catholicam parere . Cum autem suburbicariarum nomen, pro rerum aut Personarum ad quas referuntur diversia ratione , nunc angustius , nunc laxius accipi , certis argumentis palam fiat: tum eo nomine dictas a Rufino esse provincias, quae urbis Antistiti tanquam Patriarchae suo subessent.
Denique in Canone Nicaeno, jus patriarchicum, non autem metropoliticum duntaxat, Alexandrino Episcopo adversus Meletianos vindicari :proindeque, in comparatione Praesulis Alexandrini cum Romano, istum haud dubie spectari, non ut Metropolitam, id quod Launoto placuit,s ed tanquam Patriarcham : quod quidem, tum Sirmondus, rum 6c Postea Henricus Valesus in Observationibus Ecclesiasticis ad Socratem 5e Sozomenum, ac illustrissimus Petrus de Marca Concordiae libro primo cap.
In hac tota concertatione, Ordo & series rei gestae haec fuit. Litem movit, uti jam dictum, Iacobus Gotho Dedus edita Franc furti anno
1 6 1 g. de suburbicariis re,ionibus in hiasis, seu de praesectura in Episcopi urbis
Kωna Diarces conjectura : absque auctoris tamen nomine. Huic Sirmondus
continuo Censeram conjecturae Mon I scriptoris de suburbicariis regionibus in eccle-μ opposuit. atque hoc ejus libello acta res erat, ac profligata & Obtrita haereticorum calumnia. nihilominus proximo post anno Gothoste-dus, iterum absque auctoris nomine, Vingcias pro coiectura adversus Censeram Iacobi Sirmoni protulit. Tum vero Claudius Salmasius Divionensis, qui ante annos duodecim
Huidelbergae in Iuris prudentiae scholis Dionysium Gothostedum , Iacobi
10쪽
Patrem, magistrum habuerat; in eamdem arenam descendit: ac sive aliquo erga Gothosredum studio, seu verius odio erga Romanam Ecclesiam capitali, oblatam occasionem arripuit: juvenis alioqui praeservidus& cum nobili adversario componi eupidus r quodque ante aliquot annos jam adorsus erat , Nilo m Pa Lamo seriptoribus schismaticis in lucem editis adversus Papa primarum : idipsum denuo majoribus animis est aggressus . ac primum amici ad amicum de se uicariis regionibus . ecclesiis
Paucis post mensibus a Sirmondo prodiit adversus utrumque, Ad emoriaca ista Ditisne Salmasio nimirum Parisios cogitanti adiersus amici ad amicum epistiam de suurbitaris, regionibus m ecclesiis r eum censura Vindici
rum conjictura alterius avola 'I.
Tum magnus ille literator Salmasus, eruditione congesta inflatam grandem commentarium parturiit, Euchari con Iae. SIrmonia pro Adventoria : quod opus paulo post Sirmondux Propemipho multo breviore confutavit : ac illi denique dimicationi finem sie imposuit, ur jam nemo sit inter eruditos Valesii in eam rem verba sunt PI mn Sirmons sententiam an
babus , quod aiunt, ulvis amplectatur. Cotta didi
Et quidem, cum multi spectatae eruditionis viri eamdem controversiam illustraverint ; imprimis Hieronymus Alexander Jurisconsultus Romanus; David D Jacobus Gutherius Patricius Romanus, Iurisconsultus Parisiensis; Ioannes t. i . r. Dartis Iuris in Universitate Parisiensi togatus antecessor; Petrus de Marca Parisiensis Archiepiscopus aliique plures : facile omnes palmam Sirmon-ii, ἴν. di sententiae adversus Gothostedum & Salmasium adjudicavere. 2.2ρος Sirmondi cum Petro Aurelio contentionem de Ara rano eamne, ' Petri I I.
de Marca, praesuli illustrissimi ae eruditissimi verbis praestat quam nostris' I
explicare. Is igitur famosi, ut ipse ait, eruditorum virorum disceptationibus canonis sententiam illustrare aggressus: Eas, inquit, contentione SM excitavit ex fide veterum codicum canoni adjecta negatio a viro elatilli- mo & eruditissimo Jacobo Si cindo in editione Conciliorum Galliae , qui ejus lectionem ita constituit ullum misistrorum, qui baptietandi recepit oscim, fine cbrisi te inquam debere progregi: q9ia inrer κοι placuit semel chrismarI. De eo autem qui in baptismate, quacumue nec state faciente, non Arimatus fueris, in Confirmatione sacerdos commonebitur: nam Inter quosliter ebri aris ipsius non ris una Ubesinoctio est. non ut praejudicam quicquam , sed ut non necessaria habeatur repetita
Arismatis. Mentem vero canonis hanc esse ait , ut unicam, eamque in Vfronte, chrismatis unctionem fieri praecipiat: ideoque ministrum bap- tismi chrisma in promptu habere, ut baptietatum mox liniat. si quo
vero casu chrismatus in baptismate quispiam non fuerit , commonen- dam Episcopum in Confirmatione ; nempe ut baptigatus, cui chrisma administratum non est in baptismo , tunc ab Episcopo chrismetur . Chrismatis unam esse benedictionem, vel in baptismo, vel in confirmatione. Necessariam autem non esse repetitam chrismationem, semel scilicet a presutero in baptismo, & iterum ab Episcopo in Confirmatione: quae sola manuum impositione conseretur : Hanc interpretati Ο- 'nem, adjectamque canoni negationem maledicensissimis verbis traducit Petrus Aurelius, qui vulgatam lectionem tuetur, in qua repetita chris- matio necessaria esse statuitur. Sine sagitio dici non posse contendit , 'Gallicanos Episcopos hoc canone chrismationem ab impositione manuum in Confirmationis sacramento sejunxisse, contra morem receptum ab Apostolorum aetate, in Occidentis & Orientis Ecclesia: vimque & benedictionem chrismarioni, quae adhibetur a presbyteris in baptismo, eamdem tribuisse cum ea quae in Confirmatione administratur ab Episco-