장음표시 사용
11쪽
Lyricae Graecorum poeseos reliquiis et historiae quicunque operam nauarunt, quantum in his rebus debeatur Athenaei Deipnosophistis, probe sciunt. Neque vero ignorant iidem de fide eorum, quae ab hoc scriptore tradita sunt, iudicare adhuc quam sit lubricum. Quo maiores enim doctrinae copiae nobis e Naucratita redundant, eo magis dolemus, quod fontium ius disquisitio vixdum incohata est. Quam etsi plurimis dissicultatibus intricatam neque ita iucundam esse sciebam,
magnopere tamen nece88ariam arbitratus ad muniendam qua innitentes tute progrederemur iam suscepi prouinciam hane fore sperans ut lyricis meis aliquando nouae lucis nonnihil inde affulgeret. Pro isto meo consilio ut par erat profectus sum ab eis capitibus, quibus continuo ac fuso Sermone res ad musicam lyricamque artem pertinentes data opera tractantur.
In disputatione illa libro quarto inserta, qua describuntur instrumenta musica HV p. 174bsqq. , inter Athenaei auctores primus obuius est legenti Αριστοκλ=ῆς D, β περὶ χορων). Hic apud Athenaeum saepius laudatur de rebus musicis atque satis grauis locuplesque huius materiae scriptor uidetur fuisse. Nec tamen tenebrae, quibus hoc nomen olim sane haud ignobile temporum iniquitate uelatum est, adhuc sunt disturbatae neque exstat fragmentorum eius plena diligensque collectio; nam quae . ulille FΗGHV p. 329 sqq. dedit, parum
12쪽
Ac priori . . stem quid ex ipso Athenaeo de Aristocle
possit sciri quaeramus fitque unum eundemque semper esse Athenaei Aristoclem facile cernitur. Nam ubique de rebus musicis citatur, plerumque cum titulo c. χορῶν, Semel T. ιου-
σικι ς, semel sine titulo I p. 22 a), ubi quin e opere r. χορcυν inscripto uerba sint petita, nulla dubitatio obtinet. Quod uero IV p. 140 laudatur ριστοκλij ἐν τε προτερ υ τλῆς Aaκώνων πολιτεέας, certissima emendatione Schweighaeuser correxit Νικοκλῆς coli. p. 140d, ubi ersae et Dioscuridae testimonia antecedunt Nicocli, ut supra Aristocli. Nec denique usquam Aristocles cognomine aut patriae significatione addita ab aliis eiusdem nominis scriptoribus apud Athenaeum distinguitur. Iam quo tempore uixerit Aristocles uideamus. Proficiscendum est ab ipso illo loco l. IV p. 174c, ubi Aristocles testis est de homine quodam, quem sub secundo Euergete h. e. Ptolemaeo Physcone uixisse dicit. Regnauit Phygeo anni 145-117 a C. Hinc suo iure Schweigh et uelle terminum petiuere, post quem scripserit Aristocles nempe post a. 117 neque ita paulo post. At oboritur difficultas ex alio Athenaei loco nam XI p. 636 laudatur 1τoλὼ δωρος ἐν τῆ προς την 'gρι TO- κλέους πιστολην αντιγραgm, loquitur autem Apollodorus de instrumentis musicis, ita ut dubitari nequeat, quin epistola fuerit eiusdem Aristoclis, qui alibi de hae materia Athenaei auctor est Apollodorus autem, cum nihil nomini addatur, notissimus uidetur esse Atheniensis ille, qui χρονικην συνταξιν scripsit editam intra anno 144-138 a C. uide Schaeseri Κ.3. Idem πολυν χρόνον Scymn. perieg. 16 scholis usus est Aristarchi, qui moritur circa Ol. 159 60 uide M. Schmidtium Philol. uol. VII p. 368). Potuit ergo fortasse sene Aristocli, etiamsi post a. 117 hic scripserit, respondere; sed propter temporum angustias non satis uerisimile est. De aliis autem Apollodoris non licet cogitare neque inuenitur inter eos qui aliqua probilitate in Atheniensis locum substituatur. atque sulcitur nostra
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus lΤr enare usus sit. I9
sententia etiam eo quod e Didymo laudari p. 634 Apollodorum potest demonstrari. Huius enim esse libri XIV caput 40 instrua
probabitur. In praesens f. Hesych. s. u. παριαιιβέδες ' Ἀπολ- λοδωρος παρα τους as ιβους υτ φησι πεποινὶ σθαι, a οἱ κιθαρ pdo αδουσιν quae ex Didymo fluxisse periti non negabunt.
Nihil igitur restat ad remouendam difficultatem nisi ut epistulam illam aliquanto ante pu gr. χορῶν inscriptum prodiisse sumamus. Sed quibus hoc non probatur, iis alia uia spero persuasum iri, ut Apollodorum intellegant Atheniensem. Etenim dubitatum est, idque iure opinor num recte traditum esset apud Ath. IV, 174 Ctesibium illum hydrauli inuentorem ab Aristocle memoratum uixisse επὶ του δευτερου Ευεργετου. Aduersatur enim huic loco alius: p. 497 d, ubi sub lemmate PYTON poculi genus legitur ιδυλος δ' εν ιμ
ρυτον quoddam describitur in Arsinoes templo seruatum, τη- σιβίου Ocyo ευρε1 ια. Atque cum non de inuentione huius uasorum generis sed de uno quodam tali poculo arte eximia
insigni agatur, nihil sane certi de Ctesibii aetate sequitur indoquod paulo supra Ptolemaeus Philadelphus talia uasa narratur acienda curauisse, ut in Arsinoes sacris adhiberentur; quamquam cum Ctesibii υτον in Arsinoes templo depositum fuerit, secundum illud Ptolemaei edictum hoc a sactum esse uerisimile est. Sed habemus certum terminum, ante quem uixerit Ctesibius nempe ante Hedylum poetam; qui fuit Callimachi aequalis uide Schneid. Callim I p. 43, eineli anal. erit Ath. p. 226 Iacobsium in Anthol ad Callimachi et Hodyli epigrammata) Callimachus autem obiit sub Euergete I. Iam uero Ctesibium hunc epigrammatis μηχανοποιον quis diuersum esse sibi persuadeat ab illo hydrauli inuentore, qui ΙV, 174o dicitur sub Euergete II. Alexandriae habitasse His causis adductum puto Ricardum Volhmannum, ut pro traditis uerbis τὶ του δευτερου υεργετου postularet re του πρωτου. Cui assentitur . Ohde de Pollucis sontibus p. 42 unicum argu-
13쪽
mentum afferens illam temporum difficultatem ex Apollodori testimonio oriundam, quam supra largius Xposuimus. Ergo nihil iam obstat quominus Aristoclem Atheniensis Apollodori fuisse aequalem credamuS. Haec sunt quae ex ipso Athenaeo discantur. Age nunc
circumspiciamus eiusdem nominis auctores ab aliis scriptoribus commemoratos, num sorte inter eos sit quem eundem esse atque eum de quo agimus agnoscamus. numerantur uarii Aristocles
apud Muellerum BG IV p. 329. Atque librorum quos scripse-Iunt argumenta i spectas, unus tantum illius similis est laudatur ab Ammonio s. u. ἐπικήδειος ωριστοκλγῆς ὁ ' διος ἐν τε περὶ ποιητικῆς Ε simul de eadem re uide citatum Tryphonem, qui etiam apud Ath. IV, 174 post Aristoclem de hydraulo testis producitur ). Quid igitur unum esse eundemque hominem si statuerimus, num audaciae crimen subibimus 3 Immo aliter sacere uix possumus. Haec coniectura si uera est, Rhodium fuisse discimus Athenaei Aristoclem. Neque repugnat quod ex Ath. IV, 174 lexandriae eum scripsisse lartasse recte colligunt, fortasse inquam, quia istud ἐνταυθα ἐν τῆ άσπενθέα potest ex eius mente dictum esse, qui laudat Aristodiem. Rhodii autem Aristocles etiam aliunde noti sunt. Quorrum unus apud Strabonem XI p. 655 in claris Rhodiorum uiris recensetur inter grammaticos additis uerbis o καθ ήμας; aequalis igitur est Strabonis neque potest idem esse atque Athenaei Aristocles Apollodori aequalis. Nam Apollodorum hic a Strabone somnolentum in modum describi neque credet qui8quam neque demonstrabit. Ceterum de Ammoniani Aristoclis temporibus nihil scimus nisi quod recentissimi Ammonii auctores Augusti et Tiberii aetate uixerunt Valchen praes. p. XXIIIx '. meque uero est, cur Strabonis Aristoclem ab Am-1 Cf. Schmidi Did 24 sq. 2 Aelium enim Dionysium ab Ammonio usurpatum esse mihi non probauit Freyer in Stud Lips uol. V p. 369 sqq. qui illud οἱ παλαιοί, quo nititur, iam a Didymo adhibitum esse ipse concedit. cf. Naber prol. ad Phot. p. 78: Ammonius usus est Tryphone, eodem Aelius Dion. - Phot.'.
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enarr. usus Sit 91 moniano non diuersum esse sumamus. Nam non unum huius
nominis Rhodium fuisse sed plures uel inde conicias quod' Strabo addit o καθ' staς, ita ut a priore quodam Aristocle item Rhodio aequalem suum distinguere uideatur. Rhodius est is quoque qui apud Erotianum in praef. leX.
de unius uphorionis libris, non item de Aristarchi studiis Hippocrateis scripserit Aristocles. Sed ante Didymum certe
Chalcenterum uidelicet, nam n0 est, quo τον νεωτερον intellegere cogamur, scripsisse iudicandus est propter uerba
sequentia καὶ μετὰ στάντος κτλ. Hunc Athenaei Aristoclem esse puto. Commendatur hoc eo quod et apud Varronem de ling. lat. X, I p. 261M Aristocles et Aristeas grammatici coniuncti apparent et apud Athenaeum υριστεα quidam, qui gr. κεθα-ρροδ υν scripserit, laudatur XIV, 623 Dinoristoclis uicinitate; unde Erotiani loco pro tradito Αριστοτεας, quod procul dubio corruptum est, optima ratione υριστεας restituit M. Schmidit. l. studi0rum socios semper fuisse ratus Aristoclem et Aristeam ceterum Varronis testim0nio n0 allato). Rhodius denique est rhetor ille Aristocles apud Dion ind. de Dinarcho cap. 8; sed de hoc nihil licet conicere.
Grammaticos praeterea nouimus huius nominis complures: quos, cum nihil sciamus quod commune habeant cum auctore musico, Omnino missos faciamus. Reliqui denique Aristocles aut incertae prorsus aut nimis alienae aetatis sunt i). Neque quidquam potest statui de eis qui Ιταυκά, gr. Γιγάντων, Παρά- dota scripSere.
1 In horum, non illorum numero est A. Messenius errat enim M. Schmidit. I. cum ignotam esse eius aetatem dicit; cf. Zelleri HΡhGHIV, 1 p. 785 sq.
14쪽
Iam reputemus nobiscum quae assecuti simus. Hoc tenendum est nihil obstare quominus Ammonii Athenaei Erotiani Varronis Aristoclem unum eundemque esse scriptorem iudicemus Ammonii certe Aristoclem ab Athenaei auctore diuer-
Alia uia augere studuit Aristoclis reliquias Val. 0se in Aristotele seud epigrapho p. 615sqq. Qui compluribus locis
pro Aristotelis nomine Aristoclis nomen reponendum 88 contendit. Atque id quidem certum est interdum librariorum culpa Aristoclis ut ignoti eis nomen in Aristotelis notissimum abiisse se. g. r. 3 apud Mueli , h. 4 5 Varro de l. lat. X, 10 p. 550). Vides igitur iusta ratione non carere Rosii conamen; sed cauendum erat, ne quid immerito Aristoteli abiudicaretur. Nobis Aristoclem sub Aristotelis nomine latere non licet credere nisi ubi aut additum est ὁ Ῥοδιος - nam ristotelem Rhodium scriptorem non nouimus, aut tempora Obstant, quominus philosophorum princeps intellegatur, aut argumentum loci uel libri titulus magis Aristocli quam Aristoteli
Primum illud accidit in D. 9 Rosii Proci in Tim. p. 27 a
κυλλέδης ὁ Πλατ υνα - Usener M. Rh. XXVIII p. 433 cf. XXV p. 614 eundem Rhodium intellegit, quem statuit commentarium scripsisse in Platonem, nescio an rectius Mueller Aristoclem Messenium philosophum peripateticum significari iudicet, ut alter addito cognomine ὁ Ῥοδιος ab eo secernatur. Sed utut hoc se habet utrum Rhodius hic Arist0cle is sit de quo
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. yr enare usus sit. 43
οἰκουσι στρος τῆ σία o δὲ retro υρρήνου Aυδο ευροντος πρωτου τὰ τρίγc0νον οργανοπι is δὲ circo περπανδρου micaut Aoυρις ὁ ωριστοτέλη aut οὐριν δὲ Αριστοκλλῆς legendum esse apparet os ueli ad Aristot. D. 259) Scimus autem Aristoclem et de instrumentis musicis egisse et peripateticorum imbibisse doctrinam, maxime Aristoxeni id quod ex Athenaeo cernitur Quid quod ante Apollodori mentionem apud Ath. XIV, 36 f, cuius εἰς την ριστοHέους πιστολ/ὶν αντιγραφη laudatur, Duridis de e0dem quod Apollodorus respicit organo
Duri hic quoque Aristocli deberi in promptu est suspicari 2 Contra parum uerisimile est glossae auctori Aristotelis sententiam ex Duride sublectam innotuisse, cum in ipsis Aristotelis libris sine dubio magis pateret rerum musicarum studiosis. . Ceterum de origine huius glossae quaerentibus accuratius quam a Rosio factum est partes eius distinguendae sunt, quas singulas per exicographos aliosque auctores licet prosequi. Atque de priore quidem notae parte usque adis Προφιηθέως)bene uir doctus cithara, inquit, una commemorari solebat ab
iis, qui Homericum illud σέ ' is λειμῶνι Il. B 461 explicarent , Iam uero quis addiderit sequentia, Didymusne an alii dubitari potest. Fuisse in Didymi exico comico ad Aristophanis uocem άσιας explicationem ampliorem ea quam nunc legimus in schol. hesm. 121 υσι δα την κιθαραν λέγει, satis ueri est simile. Sed cum in glossa usus Aristophane nulla sat mentio -- sit apud Et M. et Suid. - sumendum esset Illam explicationem seruatam esse ex ipso Didymi ad Aristophanis locum commentario, auctorem autem Et M. et Suidam Sua e lexico comico accepisse. suae uero insunt in altera gl088ae parte, neque apud auctorem Et M. aut Suid neque 'xh 9 ΠοδR. unci ad uocem Ἀσία pertinere cognouit Roser
es Et M. S. v. Ἀσία et Steph. Byz ib.
15쪽
apud Hesychium comparent. Quare Didymo neque hanc neque illam partem ausim tribuere. At deest aliquid in glossa Segueriana quod suppleri mente debet: nam qui ἀπο υρρη- νου udo υσιαδα nominatam aiebant, quo iure nomen sic explicarint, non dicitur Sine dubio autem eo nitibantur illi, quod Audi olim υσία erat uocata. Si enim Schol. Ap. Rhod II, 277. Ἀσέδος τι ς ιδέας λέγε λυσέ γα προτερον ἐκα- λειτο ν A1υδέα καὶ πιμηρος υσέεν ἐν λει/ιάδνι καὶ κιθαρα σιας λέγεται, ἐμε εν Audis τρευτο ευρέθη Hoc scholion Didymo deberi cum probabilitate per se conicias huiusne igitur doctrina atet in glossa ekkeri At haec quoque explicatio discrepat ab Hesychio et t. M. Hesychium enim cum dicat ενώσω significare urbem, non Lydiam coli. Et M. et Steph. Byg. manifestum est). at M. 153, 29 σέ - ωσιαδος
υδέας παρὰ o ιι υλὴν ἐν ὴ τρέχορδος ευρεθη κιθάρα, διοκαὶ Ἀσιάς ' Ἀσέα ἡ ἐπειρος οἱ ιὲν ἀα πολεως AOδέας, οἱ δὲ uo Volo του Aodo xj ἐκ τῆς Προφιηθέως γυναικος Hesych. s. u. υσιάς ἡ κιθάρα διὰ τὼ ἐν sic ευρῆσθαι. Quare si quid in his Didymo tribuendum, in t M. ex quo Suid. et Steph. Byg., qui nescio an Herodianum receperint, et in Hesychio seruatum est, non in glossa Segueriana. Iam uideamus quid praeterea de glossae auctoribus queatenucleari. iuridis sententiam paene ad uerbum repetit non allato auctoris nomine Plut de mus. cap. 6, quod ex Heraclide Pontico haustum esse satis probauit Resiphal Ac memorabile est quod Plutarchus uel potius Heraclides eam opinionem, quam glossa Segueriana sub altero illo οἱ δέ exhibet, accuratius pleniusque profert quam uides cohaerere cum Duridis doctrina. Sunt enim uerba haec: ποιηθη δὲ καὶ το σχῆμα γῆς κιθάρας πρῶτον κατὰ Κηπίωνα τον ερπάνδρου μαθητήν, κληθη δὲ Ἀσιὰς διὰ τὰ κεχρῆσθαι τους εσβιονς αυτη κιθαρ Ἀδους πρὰς
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enare usus sit. 95
τῆ σέρ κατοικουντας. Iurbauit igitur glossae auctor seRentiarum nexum. Jam data est optio, utrum Heraclidem a Duride deseriptum an Aristotelem ab utroque sumamus. Her clidem uer cum in conscribenda erpandridarum historia ipsum sontes primarios, inscriptiones dico, adiisse sciamus 'neque conStet, num συναγυ/γην uam post Aristotelis scripta musica ediderit, nostro iure nobis videmur Aristotelem ab hac quaestione omnino remouere. Ceterum quod Rose cum Duride' inquit 'et de Amphione citharodiae inuentore consentiebat Heraclides', sane quae apud lut de mus. c. 3 cf. lin. VH 59 et in t M. p. 513, 23 illic ex Heraclide hic iuride narrantur, n0 pugnant inter se sed Duris cum citharam diei nominatam esse αδ o Κιθαίρωνος τι cis chico ἐκεῆσε ἐφιουσι- κευετο, num citharodiae inuentionem Amphioni tribuit Quae uero pudit M. p. 153, 28 de Niobe leguntur, neque ad eandem rem spectant neque, si ita esset, Duridi ea adiudicare liceret; nam quae antecedunt de cithara Asiatica, auctori glossae Seg. nequeunt deberi, utpote quae prorsus diuersam sequatur doctrinam. Neque quod apud Plut cap. 15 similia de Niobe narrantur eis quae t M. praebet, inde concludi potest Heraclidis esse hanc sententiam immo lutarchi illud caput non esse ex Heraclide haustum estpha docuit p. 16 25. His omnibus perpensis Aristoclis nomen glossae restituere non dubito. Tertium fragmentorum genus est, quorum argumenta magiSAristocli quam Aristoteli conuenire uideantur. Ex his, cum Athenaei Aristocli praeter libros περ χορων, gr. μουσικῆς gr. ποιητικῆς nihil confidenter tribuere liceat, non curamus nunc nisi fragm. 11 et 2 Ros. quippe quibus solis de re musica agatur. Atque fragm. 12 cur Aristoteli eripiamus non uideo nisi sorte quem Rosii uniuersam rationem iuuat probare. Sunt Procli uerba apud hol. p. 320, 30 τὰν ἀρξάμενον του διθυράμβου 'Αριστοτέλμ υρίωνά φησιν εἶναι, o πράῆτο τον κυκλιον ήγαγε χορον. Idem tradit et Suidas, quem ex Aristotele
16쪽
talia accepisse probabile reddidit Vothman de Suid bi0gr.
quaest Sel. p. 12 et Dicaearchus Aristotelis discipulus. - Nec magis Rose mihi persuasit de fragm. 11 Schol. Bob in Cic. p. Arch. d. Or, uol. v. p. 358 primus uidetur elegiarum carmen scripsisse Callinos adicit Aristoteles praeterea hoc genus p0etas Antimachum Colophonium Archilochum Parium Mimnermum Colophonium; quorum numero additur etiam Solon Atheniensis legum scriptor nobilissimus'. Cur desunt, quaero, Philetas Callimachusque 3 oc per se patet, si recte legitur Aristoteles perquam mirum est, si Aristocles auctor sumitur; qui illos non magis certe misisset quam Proci apud hol. p. 319b, quem Didymi doctrinam reserre constat. At Quintilianus X, 1, 54 Aristarchum et Aristophanem neminem sui temporis in numerum redegisse tradit. Scio, sed uide eundem paulo infra X, 1, 58): - elegiam, cuius princeps habetur Callimachus, secundas consessione plurimorum Philetas occupauit Ceterum Photii et aliorum quos audat Rose scriptorum locis id quod ille contendit Didymum esse scholi lantem non probatur sed refellitur. Itaque praeter D. 9 et 13 Aristocli quidquam ex Aristotelicis uindicare non ausim. Hactenus de Rosii commentis. Κ. uelle uero non substitit in unius Aristotelis nomine cum Aristoclis commutando uerum etiam apud Ath. p. I, 20 dpro υριστόνικος reponi uult ριστοκλ/ῆς Aristonicum sane, qui de saltatione scripserit, ignoramus neque nomen alibi apud
Athenaeum oecurrit contra optime quae hic narrantur conueniunt Aristocli. Quid quod uerba inde a καὶ τῆς σατυρικῆς usque ad Kρης τὶν ὁ Σίλιννος congruunt cum ei quae XIV, 630' ex Aristoclis libro περὶ χορων laudantur: καλειται δὲ hs D σατυρικη κτλ. Haec uero Aristocles descripsit ex Aristoxeni libro re. τραγικῆς ρχησεως uide Behk Anecd. p. 101, 178qq., Phot. Et M. S. v. σέλιννις ). Itaque aut Aristoxenum aut Ari-
1 Eadem doctrina apud Ammonium s. u. κορδαξ et apud ustath. ad Il. 60 p. 167, 23 ex Ael. Dionysio et Pausania). Turbas mouit Schol Il. 617, unde Suid. s. u. πυρρίχη qui perperam miscent IIricae et scenicae saltationis genera.
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr mare usus sit. SI
stoclem apud Ath. I, 20 d adhibitum esse nequit negari. Sed quae de Bathyllo Pyladeque saltatoribus narrantur sub Aristonici nomine, Aristoclis esse non possunt, si quidem recte de temporibus eius statuimus; nam illi Augusti demum aetate floruerunt. Totum autem hoc Athenaei caput 3 ex uno libro desumptum esse discimus coli. Plut Symp. Q. VII, 8; ubi de Pyladis Bathyllique saltatione sere eadem atque partim eisdem uerbis ' praedicantur neque desunt oeda aut ἐγκουι αα ci Σωκράτης περὶ ρχήσεως διῆλθε. io ab eodem sonte pendere Athenaeum et Plutarchum apparet quem plenius exhausit Athenaeus. Huic sonti sophista et Aristonicum et Aristoclem uel Aristoxenum debet itemque opinor Seleucum initio capitis laudatum Seleucus enim uix potest alius esse nisi Tiberii illi eonuictor uide M. Schmidtium de uariis Seleucis disputantem
Philol. ol. II p. 436sqq. Aristonicus autem necessario secernendus a clarissimo illo homerico, utpote qui nondum de istis pantomimis potuerit scribere nedum prospicere quanti oret
Quare Aristocli in hoo capite nihil uindicarim nisi quae
eongruunt cum p. 630b Aristonici autem nomen intactum relinquo.
Cogitet quispiam de Aristoclis nomine eliciendo ex Ath.
VIII p. 360b Koρωνισταὶ δὲ ἐάαλουντο κτλ ως ἱστορε υγνοκλῆς ὁ 'διος ἐν Κορωνισταὶς Nam Hagnocles siue Amocles scriptor aliunde non innotuit, argumentum autem non alienum est ab eis quae Aristocles profert in libro XIV Athenaei Praeterea titulus ille Κορωνισταί ualde mihi suspectus
est, cum non nisi comoediae aptus sit quo titulo rectam operis inscriptionem omnino loco 88 motam malim credere quam corruptam esse e re Mρων Dummodo certior esset haeceoniectura, porro oreretur suspicio Aristoclis testimonium a Pamphilo una laudato suisse appositum.
I Velut πορχημα διατίθεσθαι apud utrumque Plutarchum in libello
π. μουσικι inScr. Dionysium Hal. min. depilasse coni. Westph. comm . P. 16.
17쪽
Iam transeamus ad ea quae Aristocli apud Athenaeum
In libro re non nisi de hydraulo organo laudatur. Nomen legitur primum I p. 22a, ubi testis est Aristocles de Teleste Aeschyli saltatore, qui Septem sabulam admirabilem in modum
egerit. Hoc procul dubio narrauit in libro illo c. χορῶν, ex quo etiam IV, 174 testimonium eius petitur. Idem opus citatur XIV, 620 b, ubi docet Aristocles τι ἐκαλoυντ οἱ ραφονδοὶ καὶ μηρισταέ. is locis simpliciter ἐν του c. oec J legitur; contra Ἀ c. χορων XIV, 620 d de hilarodis disputasse dicitur. Sequitur: καταλέγει δὲ ὁ Ἀριστοκλγῆς καὶ τουσδε ἐν τρο περιμουσικῆς κτλ. Ἀριστοξενος δέ φησι - In duobusne igitur diuersis libris Aristocles egit de hilarodis, ambobus autem Athenaeus usus est Credi uix potest. Quare Eminus Rohdein doctissima de Pollucis fontibus commentatione, qua Athenaei quoque sontes attigit, a librariis perperam Aristoclis nomini adscriptum putat titulum, quem deberent Aristoxeno cf. p. 619d ριστοξενος ἐν ὁ Ἀτερ μουσικῆς); fortasse recte nisi
libri re χορων pars fuere maioris περ μουσικῆς operis. Octauus περὶ χορων liber laudatur p. 630 b de satyrica saltatione a quibusdam sicinni nominata. Magnus sane Stilbrorum numerus sed num corrigendus sit dubito; nam satis amplam fui88 operis materiam e fragmentis e. g. ex hydrauli copiosa mentione cemitur. - De hilarodis rursus Aristocles citatur p. 621 b sine titulo, uidelicet sicut supra ex libro a περὶ χορῶν.
Hinc nascitur suspicio totam hanc de hilarodis magodis
lysiodis disputationem ex Aristocle esse desumptam. Nam qui solus praeter istum de his artibus laudatur Aristoxenus, eum
ab Aristocle adhibitum cum IV, 174 o et XIV, 630 uideamus,
non est cur hic aliter rem se habere iudicemus. Accedit quod post uerba illa καταλέγει δὲ καὶ τουσδε ὁ Ἀριστοκλῆς ε τεῆπερὶ φιουσικῆς γρωνων δε non septem tantum Aristoclis uerba exspectamus sed ampliorem catalogum. Quae uero de Sotadereseruntur, Aristoxeni non possunt 88 propter tempora. Neque Aristocli ausim tribuere quae inde a uerbo ἔκμασε uel
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr mare usus sit. 49
certe quae ab πλευσαντα γάρ leguntur, quia auctores in his nominantur Carystius ergamenus sub Eumene I 263-41
regnante et Hegesander Delphus ser post 168 a. uideriuelleri HGIV p. 412). Quorum memoria apud Athenaeum
tam trita est, ut suis oculis eos inspexisse uix queat negari. De Hegesandro f. maxime H p. 83 a, b fragmenta eius praeter unum soli debemus Athenaeo. Praeterea ista de Sotade narratiuncula hoc loco satis est προσδιονυσος.
Porro suadet ratio ut etiam quae praecedunt capite 12 de rhapsodis omnia eidem Aristocli assignemus; quem in initio
huius disputationis uides laudatum A. εν του re χορων). Atque confirmatur haec coniectura eo quod in hoc capite complures auctores uel libri citantur alibi in Deipnosophistis non obuii: Chamaeleontis περὶ Στησιχορου, 'Oλυμπικος Dicaearchi Iason, Lysanias περ ias βοποιῶν redit non nisi VII, 304 b).
Iam qui egit de rhapsodis hilarodis magodis lysiodis, eundem de dicetistis auloeabdalis thyphallis phallophoris in eodem
libro exposuisse nonne omnes probabilitatis numeros habet Auctores laudantur in his capitibus 15 16 Sosibius 9 Laco, Callimachi aequalis, et Semus Delius, cuius aetas incerta est; apud arpocrationem una cum Phanodem citatur scripsit στερι ΙΠεργάμου Suid.), unde Attalorum tempora uidisse putandus est 241 - 133); ex Apollodoro nisi salior citatur apud Ath. IV p. 173e, quippe qui praecipuus illorum capitum esse auctor et Demetrii quoque Scepsi testimonium apposuisse uideatur. maeo si uera sunt, Aristocles potest Semo usus esSe. Capitis 16 uerba inde ab καλουντο δέ usque ad hebanorum mentionem nec Sosibii nec Semi uidentur sed eius esse, qui utriusque doctrinam coniungens de suo augeat quem Aristoclem esse in promptu est suspicari. idem capita 12-15 tribuit Rohde causis non expositis l. l. p. 43 not. 1). De capite 1 certi nihil potest statui nisi quod Aristeae liber περ κιθαρ*δῶν Athenaeo fortasse ex Aristocle innotuit,
1 Idem de hyporchematis testis est apud Schol. Pind. . II, 1277.
18쪽
inius popularis aequalis studiorum socius ille uidetur fuisse uide supra p. 91). Scrupulum iniciat alieni illud νυν p. 621b; quod utrum ad Aristoclis an ad Athenaei tempus spectet, diiudicandum est.
Aristoclis autem non esse hoc νυν non iam contendet qui comparauerit p. 620 d, ubi legitur: ἱλαρ ρθοέ, υς νυν τινες isti H -δους καλουσιν, es άριστοκλῆς φησιν τὶ et infra cap. 29 init. et X, 29 a, ubi εν δὲ Μιλήτευ τι και νυν Θεοφραστος φησι τουτ' εἶναι τὸ διι ιιον. Iam cum horum artificum post Sullae tempori ymentio non iam occurrat, illud νυν Athenaeo tribuere audacius St.
Aristoxeni de magodis lysiodisque sententia pertinet usque ad uerba ανδρείοις λυσι οδόν iam continuatur Aristoclis oratio illi adnersantis. In sequentibus de s0la magodia, non de lysiodis sermo fit secundum Aristoclis sententiam, qui contra AristoXenum non diuersas esse has artes iudicat. Si Strabo quoque I p. 648 d cum initio λυσιφθους και uar γδους nominauerit, postea de solis λυσι Pdoi loquitur ne ipse quidem
discrimen statuens. Nouum Aristoclis fragmentum incipit inde a p. 6304 καλεῖται ὁ η ιιὲν σατυρικη ρχησις ἰς φησιν υριστοκλῆς νογδό 0 1περὶ χορων GHιννις και οἱ σάτυροι σικιννιστal. Similiter Aristocles illam de rhapsodis disputationem a nominis quod est 1ιηριστα menti0ne incohat itemque de hilarodorum
nominibus praelatur priusquam de arte eorum agat. - Ο- haerent autem artissimo uinculo capita 28-30. tenim quae cap. 28 indicantur tria lyricae saltationis genera eorum ingulis describendis sequentia capita tributa sunt. Quare noli dubitare quin haec in uniuersum omnia Aristocli sint adseribenda Aristoxeni uerba ab illo apponuntur. Scamonis veriloquium σέκιννις circo του σείεσθαι ut apud Ath. ita apud Et M. et Hesych. s. u. σέκιννις cum Aristoxeni de saltationis generi-1 Ab horum partibus stat etiam Strabo, qui XIV p. 648 d de σιμινδία λυσιφλις μαγωδοῖς cum copiose agat, ἱλαρωδῶν nomen ignorat. Ceterum de hoc Strabonis loco uide Hilierum M. Rh. XXX p. 68.2 Plut Sud. 36 λυσι*δους memorat.
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr enare usus sit. 101
bus doctrina coniunctum exstat Semon autem satis uetustus
uidetur suisse auctor uide ueli FH I p. XXIV et IV p.ris). Nescio igitur an ab ipso Aristoxeno fuerit adhibitus Clem.
Alex Suom. Ι,7 p. 132 ευργατων scriptores enumerans primo loco Scamonem posuit. Initium capitis 29 Aristoxeni est usque ad Philochori mentionem. Atthidographum Athenaeo ad manum fuisse Rohde de Poli soni. p. 37 contendit, quia supra p. 628 a testimonium eius disputationis cursum male interrumpat. Quod ego On concedo quamquam Archilochi et Epicharmi uersus aliunde inculcatos esse recte animaduertit. Α ubi de musica in con
uiuiis O σωφρονικὰ hs ιων eruante sermo est, non aptissime
in priscorum hominum symp08iis non modo Dionysiacae sed etiam Apollineae musicae locum suisse commemoratur Neo magis habemus, cur Philochorum capitis 29 Aristocli deberi negemus. - Sed restant ultima capitis uerba ἡ ὁ καθ ήμας
πυρρίχη διονυσιακη τις εἰναι δοκεἶ επιεικεστερα υσα τῆς ρ-
χαίας κτλ. Ac supra sane p. 630 c illud μέχρι καὶ νυν Aristoxeni est; sed hoc καθ ήμας eiusdem esse nequit. Nam Aristoxeni doctrina sunt sine dubio, quae p. 630 o, d de saltationis generibus narrantur; ubi osιol εστιν ἡ πυρρίχη τῆ σατυρικὴ ρχησε πολεμικὴ ὁ δοκεῖ εἶναι ἡ πυρρίχη τὶ Ab hac uero pyrricha, qualis fuit Aristoxeni temporibus es lat. leta. VII p. 81ba 8qq.), prorsus diuersa est illa capite 2 extremo descripta quam Caesarum Romanorum aetati propriam fuisse scimus cs. Aput met. X, 29, Friedi. Sittengesch. III 443). Quare neque Aristoxeno neque ristocli haec tribuenda sunt sed aut ipsi Athenaeo aut, id quod malim credere, eidem
auct0ri quem sequitur noster Up. 20 d de Pyladis Bathyllique
saltatione. Ceterum Aristoxeni ne ea quidem possunt esse, quae iuxta antecedunt inde a uerbis a δε πυρρίχη παρα φιεν si αλλοις Ἐλλησιν υ ετ παραμένει nam thenienses bellare desierunt demum circa annum 263. Eadem scripta esse debent ante captam a Romanis Graeciam. Haec optime conueniunt in Aristoclem; cui totum caput assigno exceptis eis quae de
19쪽
Carolus Albertus appdionysiaca pyrricha narrantur. - Tertium pyrrichae genus neque πολεμικον neque ἐπιεικές inter ridiculas saltationes recensetur p. 629 f. Contra prisca illa memoratur paulo ante
p. 629 o. Diuersis hic sontibus ut Athenaeum Ohdii aciem non fugit. Sed de his infra i). Capitis 3 initio prisca describitur γυμνοπαιδικη ). Sed rursus intermiscetur eiusdem auctoris doctrina, cui capitis sexitum deberi coniecimus id quod cernitur e uerbis στε καὶ
cuntur usque ad nem capitis ex Aristoxeno ab Aristocle excerpta esse autumo. Sub finem laudatur Ἀριστοξενος is συγκρισε υν. Huic Aristoxeni operi Athenaeum nusquam alibi testimonium denuntiare Rohde p. 43 dicit. Sed ad idem reserendum esse equidem suspicor quod legitur sub Aristoxeni nomine IV, 174e o μέντοι Ἀρ προκρινε τα ἐντατα καὶ καθαπτα των ργανων των ἐμπνευστων τὶ temes 22b: ορχησεις ὁὲ ἐθνικαὶ ardε - ας προκρινε υρ δια την τῶν χειρυῆν κίνησιν Sio etiam eo de quo agimus loco gentium saltationes comparantur cf. praeterea supra p. 631d βέλτιστοι δ' εἰσὶ των τροπων κτλ. Atque latius etiam patere huius operis uestigia in capitibus his Aristocleis suspiceris coli. p. 621 c φησὶ δε ὁ ωριστοξενος την ιεν λαρροδέαν παρα
εμφερης ἐστι τῆ τραγικῆ πησε κτλ. cf. p. 621b . Ex eodem Aristocle Aristoxeni testimonium etiam I p. 22 bpetitum esse primum inde ueri est simile, quod paulo ante illo laudatur de Aeschyli quodam saltatore. Idem ceteris
1 Non magni faciam quod, qui homo Laconicus hic audit, Pyrrichus apud Poll. Hesych. Schol. Pind. . II, 127 ar. Plot de metris p. 2624 Pest Cretensis. Nam Laconum musicam a Creta insula Initia et incrementaeepisse notum est; cf. Schol. Pind. st l. I. - Ηesychius et Schol. Pind. in quibus consentiunt, Didymea gnoscas coli. Procl. p. Phot Pollux uel eius auctor unum veriloquium eligere satis habuit Iubae ne umbram quidem cerno in hic non item Rohde p. 52ὶ - Obiter iuuat corrigere schol.
ad Lue Pisc. 36 πυρριχιζειν ' uos ρχησεως η πυρρίχη συντομος, ubi lege
2 CL Suid. - Εt. Μ. et Pausan. III, 11,9.
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Π enarr. usus sit. I 03
eapitis 3 et 40 auctoribus recentior est de hillidis aetate infra disputabimus); neque argumenta horum capitum in libris στερ χορῶν praeteriisse existimari potest. Schweighaeuser illud Aristoclis mentionem quod sequitur φασὶ δέ p. 22 a mutandum suadet in φησὶ δέ, ut continuetur illius ratio neque habeo quod obloquar. Agitur autem hoc capite 3 do Aeschyli arte orchestica Neque uero Aeschylum sed saltandi
artem praecipuum es8 argumentum, cui subserviant reliqua, inde apparet quod etiam antecedentibus capitibus et subsequenti de saltatione in uniuersum sermo t. in licet concludere non eum, qui de Aeschylo scripserit, sed qui de saltatione, praecipuum esse huius capitis auctorem, cui debeantur reliqui Aristoclis igitur sontem in Aeschyli arte orchestica enarranda Chamaeleontis περ Αἰσχυλου librum fuisse statuo, quippe cuius nomen p. 21 e laudetur. Quae uero in fine capitis ex Chamaeleonte apponuntur, a sententiarum nexu ita abho rent, ut ab ipso Athenaeo ista assuta quin sint non dubitem; qui eandem narratiunculam ex Chamaeleontis περ Αἰσχυλου libro citatam aptiore loco protulit X p. 428 ff. De Homerica saltatione agitur capp. 24-27. Hic quoque subesse sontem Aristoclem conicias; sed cauendum est id certo scimus, caput 1 ex Dioscoridis περὶ τῶν παρ' O irreqννομέμων libro esse desumptum, id quod docet Suid. s. l. 'Oμηρος, qui eadem quae Athenaeus, pleniora modo, modo artiora exhibet exordiens a uerbis his: τι Λιοσκορίδης ν τοῖς παρ
Muelle FΗ Π, 192 etiam eorum, quae in sequentibus de uita heroum Homericorum copiose Xponuntur, magnam partem ex Dioscoride fluxisse probabile esse iudicat Laudatur autem Dioscorides sub finem capitis 18, sed ex subdolo Athenaei more ita ut non nisi de eis, quae proxime antecedunt, testem eum
1 Idem de Aeschylo dictum refert Plut Q. Symp. I ε', 1, 4. Lucian. encora Demosth. 1 quod Callistheni hoc do Aeschylo iudicium tribuit, aut errori aut neglegentiae obnoxius est. Nam Callisthenes, si recte αποφθεγροματων scriptorem illum intellego quem laudat Poll. IX, 6, 93, dictum illud non excogitauit sed ut alienum rettulit.
20쪽
De sontibus quibus Athenaeus In rebus mus lyr enare usus sit. 105
producere uideatur. Sed haec obiter tetigisse in praesens pro
Iam sicubi in illis libri XIV de musica et saltatione capitibus Aristoxenum et Chamaeleontem una uidebimus adhibitos, nonne ueri simile est Aristocli memoriam eorum deberi 2 Sio puto expediendam esse αστορέαν illam quam dicit Rohde p. 45. Qui cum Aristoxeni doctrinam inesse in capitibus 23-26 et 31
recte perspexerit nec tamen ab Athenaeo, si ipse auctorem nobilissimum manu uersasset, nomen eius reticentia fore omis- Sum credat, alium auctorem circumspiciens, ex quo Aristoxenea
ille hauserit, unum offerri dicit Chamaeleontem p. 628 e laudatum de saltatione, qui p. 184d et 621s proserat Aristoxeneis
quam maxime cognata. Et quamquam ipse coniecturae audacissimae dissidit merito, aliam tamen uiam soluendae dissicultatis se non uidere latetur. Quod uero ' ipsas sententias Aristoxeni proprias esse sere omnes' dicit, de illis quae ad musicae uim mitigandi atque medendi spectant, hoc sine limitatione non admittam. Immo Aristotelicam adgnosco doctrinam neque Aristoxeno soli receptam sed etiam Theophrasto Chamaeleontis magistro et 'creditam a plerisque et memoriae traditam' Gell. IV, 133. Quid quod iam Democritus plurimis hominum morbis medicinam suisse incentiones tibiarum docuit γ' Gell. l. l.). Neque igitur necesse erat Chamaeleontem Aristoxeni scrinia adire Omnino in his rebus sententiarum similitudo nihil probat de artiore inter auctores necessitate, sed sola uerborum congruentia communi sons proditur. Si uero comparaueris Athenaei lutarchi Dionis Chrysostomi locos, quibus nititur Rohde summam
in narrandis eisdem rebus uerborum discrepantiam cognosces.
Ceterum Theophrastum Chamaeleontis sontem deprendimus p. 624 R. Sed iam data opera de his capitibus uidendum est, atque Rohdii placita accurata pleris sunt aut stabilienda aut infringenda. Libri XIV capita 23-25, quibus de ueteris musicae indole uirili et ad omnes uirtutes animum instigante agitur, Rohdes dicit centonem Aristoxeneum et optime Aristoxeni
uestigia passim detegit i). Idem rectissime in cap. 26 inde a
uerbis τὴν δ' anoκινον nouum excerptum a priore prorsus di r-
sum incipere statuit ex onomastico aliquo petitum Caput 28 autem et sequentia duo Aristocli tribuit, iure, ut supra p. 100)nidimus Caput 31 rursus ex eodem opere depromptum putat, quod sophista uersus capitis 2 finem deseruerat id quod et argumento et Aristoxeni mentione probatur. Caput 32 et 33 fortasse item Aristoxeno deberi conicit. Quae obstant memorabilem illam de uersibus acephalis doctrinam, Demetrii Byzantii testimonium, Dinonis narrationem ab Athenaeo ipso intempestiue inserta esse contendit. Dinonis locum non apte appositum esse non concedo, de Demetrio et de excursu metrico negari idem nequit. Quid quod eadem sormula, qua hic Dinonis uerba introducuntur, Aristoxenus utitur p. 631d, ubi legimus: εἰσὶ δὲ καὶ παρα τοῖς βαρβαροις
Dinonem igitur ab Aristoxeno aduocari non est cur negemus; nisi quem moratur, quod sere aequales fuerunt. - Demetrii Byzantii περ ποιηματων librum Athenaeus ipse sine dubio non inspexit' sed intercedit auctor, qui data opera historiae musicae scriptores perlegerit. Neque metricam istam doctrinam de suo eum adserre quisquam crediderit. Quamquam reserenda uidetur ad auctorem Caesio Basso et Heliodoro recentiorem, quippe apud quos primos eam inueniamus uide Rohd p. 46 not.). Ceterum quod hic Phoeylides inter eos nominatur, qui poematis n0 addiderint melodias, pugnat cum hac sententia Chamaeleontis illa quam legimus p. 620χ ιιελ ρδνὶθῆναι
doctrinam Roh de Griech Rom. p. 141 not. demonstrat. Contra Bergh HLGII p. 130 not. 80 haec testimonia consociare studet infelici ratione; nam τῶν λοιπων οἱ μη προσαγοντες ιιελ ρδέαν
1 Ceterum Chamaeleontis in hoc capite non ea solum esse, quae eum nomine eius exhibentur, sed etiam illam de Hippoclide narratiunculam Euspiceris coli. p. 273 c.