장음표시 사용
21쪽
eis, quorum nomina antecedunt, nullo pacto opponuntur sed adduntur neque omnino sermo fit nisi de carminibus melodia non instructis. Sed plura etiam cernere mihi uideor vestigia auctoris euiusdam, qui inter Aristoxenum et Athenaeum intercedat. Capite 31 Aristoxenea contineri cognouimus. Huic ergo tribuimus illam de Asopodoro narratiunculam. At quis est, qui addidit istud οἶδα δέ τινας του θ' ἱστορήσαντaς ως ωντιγενίδου εἰποντος 'Confidentius opinor loqueretur Aristoxenus Antigenidae aequalis admiratorque. am pergitur sic Καὶ οἱ καθ' hμῆς δὲ τέλος ποιουνται τὸ ς τέχνης την παρα τοὶ θεατροις ευημερέαν Λωπερ ριστοξενος - φησι κτλ. Loqui apparet hominem Aristoxeno recentiorem, quippe qui illius aetati p- ponat istud καθ' sιος. Iam post Aristoxeni eclogam legimus:
ταυτα ιιεν ὁ ριστοξενος κα/m δε δια τουτο φιλοσοφητέον φαίνεται εἶναι περὶ φωυσικῆς καὶ γαρ Πυθαγορας ὁ Σάι ιος τηλικαυτην δοξαν πων ἐμὲ φιλοσοφέqe κτλ. Hanc honorificam Pythagorae mentionem ex Aristoxen petitam esse statui non
licet, quamquam Pythagoreorum ille erat discipulus antequam fieret peripateticus. Non sane nimis obstaret illud ama uis ὁ ωρ Καμοὶ ἐ, nam solet Athenaeus talibus additamentis sontium uestigia et suturas dissimulare. Sed scimus Aristoxenum ipsam illam Pythagorae doctrinam, quae hic laudatur,
acerrime impugnasse nec musicae rationes in uniuersum trans
ferri passum esse uide Rossb. et estph. I p. 68). Iam si alium tibi auctorem dicam et Aristoxeni et Pythagorae cultorem, hunc Athenaei hic esse fontem nonne probabile iudicabis Nouimus autem talem rei musicae scriptorem quem infra monstrabo. Ceterum Cliniam Pythagoreum memento memoratum esse p. 623 s. Cum uerbis inde a τηλικαυτην δοξανεχων usque ad μουσωj cf. simillima 627 cd de Aeschylo, similia paullo ante de Alcaeo et Archilocho dicta. Id mihi etiam ex aequabili orationis genere certum e8t: unum opus περὶ μουσικῆς uel similiter inscriptum toti huic disputationi subesse, quae inest in capitibus 18-26 31-33. Neque cum Rohdio, qui omnino plus quam par est ipsi Athenaeo tribuit in legendo
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Ur enare usus sit. I 07
atque colligendo, Aristoclem ab ipso sophista excerptum esse credo immo in scriptore tam uetusto optimisque et uberrimis
fontibus uso, cuius libri sine dubio maximam partem in posteriorum compilationes recepti erant, confidenter hoc negare nullus dubito. Sed priusquam de auctore illo musico coniecturam proponamus, multae quaestiones huc pertinentes restant nobis instituendae et si dis placet soluendae.
Hinc Tryphonem concludas paulo posteriorem fuisse Didymo. Eiusdem discipulum eum fecit Lehrs , quem secutus est M. Schmidi praes. Did. p. 6, sed ueterum nemo tradidit. At Trypho si fuit Ammonii Aristarchei seu filius seu discipulus, qui potest floruisse sub Augusti imperio Etenim Aristarchus moritur . l. 159 60, nisi etiam prius uidem Schmidtium in Philol. uol. VII p. 368). Quare aut alius est Ammonius ille Τryphonis aut Ammonius Aristarcheus non primus sui Aristarchi successor, quae suspicio firmatur coli. Suid. s. u. υμ- μωνως' Ἀμιι υνέου λεξανδρευς, o καὶ διεδέξατο την σχοληντου Αρισταρχου προ του μοναρχιῆσαι τον υγουστον. Fru8tra
huius loci difficultatem aliter expedire studuit . Rohdemus. Rhen uol. XXXII p. 168. Nam ista aetatis definitio prorsus absurda et nulla esset, si multum liceret recedere ab anno 31 a Chr. Idem p. 218 Tryphonem sumit uixisse circa 120-50 a C. Didymum c. 80-1), id quod eum Suidae testimonio nullo
l De Arist. stud hom. p. 341 not.
22쪽
Carolus Albertus appmodo potest conciliari. Praeterea Suidam s. u. ρυφων defendit contra Arthurum de Velsen Tryph stum coli et disp. Berol. 1853 p. 2 Suida s. u. ημήτριος Ἱξίων γεγονως κατατους υγουστου χρονους nam huius aequalem suisse Tryphonem, nisi posteriorem, sequitur ex Apoli de pron. 11 4b uide Rohd. l. l.). - Certe hac uia nemo nobis poterit persuadere Didymo antiquiorem esse Tryphonem i). Contra Tryphonem Didymi sententias modo testimoniorum loco apposuisse modo impugnasse e fragmentis eius tam certo potest demonstrari, ut dubitationi nullus maneat locus. Schol. Il. 4. 450 Κρήτη ἐπέουρον - μέμνηται δὲ κaὶ ὁ Λέδυμος γῆς arrodo σεως καὶ ρυφων' ἐκεῖνο δὲ προστέθησιν ὁ ρυφων, τι - Vides Didymi copias a Tryphone auctas.
uituperans ipsa eius uerba repetiti cs Rohd. l. l. p. 218 . Et M. p. 645,1 'υχεσφιν - ο μὲν Λέδυμος λέγει γεγο-
δοτικγῆς γενέσθαι, πεὶ κτλ. Idem aecidit. Aldυμος και ρυφων habes in Cram Anecd Paris I p. 179, 29 et p. 188, 32. Ceterum nihil interesse, seu ρυφων καὶ Al-δυμος seu Aldυμος καὶ ρυς υν ponatur, docuit Naber pro-legg. ad Phot. p. 14. Denique chronologicum sine dubio ordinem nominum praebet Anon de Comoedia in ram. An Par. I p. 7, 1: στερον
1 Duenteterum de Zenod. p. 19 Tryphonis libros a Didymo adhibitos statuentem recte refutat Stiehle, qui in Phil uol. VI de Tryphone egit.
Praeterea usus est Trypho Dionysii Thracis, qui sui Pompei, et Demetrii Ixionis, qui sui Augusti aequalis, libris i).
Tryphonem Didymo suisse recentiorem praeter eos, quos
supra laudaui etiam Naber protegg. ad Phot. p. 10 sine ulla dubitatione ponit idem multa Didymea per hunc grammaticum posterioribus lexicographis tradita esse ad summam probabilitatem adduxit ). Contrariae sententiae praeter DuentZerum nemo quod sciam exstitit auctor uel patronus nisi Eruinus
Rohde. Qui praeclarae de Pollucis sontibus commentationis p. 4 de Iuba Mauretano et Tryphone disserens 'mihi non
dubium, inquit, qui Athenaeus, quae ex antiquiore Scriptore profert, recentiori debeat; qui est Iuba dem p. 67: 'Iuba enim quinaryphonis Onomasticon adhibuerit, nequit dubitari'. Immo ne potuisse quidem adhibere iudicandus est; nam Iubae libri praesto erant Didymo, id quod probe scit uir doctissimus; Didymi autem opera Tryphoni, ut uidimus; unde sequitur ante Tryphonem scripsisse Iubam. Isto Rohdii errore factum est, ut 8pe8, quam conceperam fore ut laboris eius ingeniosissimilandamentis meam de Athenaei fontibus disquisitionem super-Struere possem, me salleret Gaudeo autem quod libello uiri clarissimi non prius mihi contigit potiri quam ipso do his rebus firmum ac liberum nanctus essem iudicium. Iam quid ex illo ad Athenae sontes eruendos redundaret, accurata epicrisi diiudicandum erat. Unde uicissim etiam Pollucis sontibus nouae lucis aliquid additum iri confido. Ceterum quae debeam Rohdio, grato semper animo confitebor. Redeamus igitur eo unde eramus profecti indoth. IV p. 174b minc usque ad finem libri IV sophista musicoruml Contra Didymus usurpatus est iam ab Aristonico Homerico, Strabonis aequali. 2 Cf. etiam Freyerum de Schol. Aesch fonti. Trypho, quem Augusti et Tiberii temporibus floruisse constat Stud Lips V p. 373.
23쪽
Carolus Albertus appinstrumentorum dat descriptionem. Statim post Aristoclis de organo hydraulico testimonium de eadem re laudatur Trypho:Tρυφουν δὲ ν γ περὶ νομασιων ἐστὶ δὲ τ συγγραμιι περὶ αυλων καὶ πανων σwγγραφα φησὶ περὶ τῆς δραυλεως τη- σέβιον τὰ μηχανικον. '' ὁ Ου olda, εἰ περὶ το νομα σφαλλεται. Hic obiter contra Schweigh. illud νομα non debere referri nisi ad Ctesibii nomen adnoto nempe emus hie est: Ctesibius hydrauli inuentor secundum Aristoclem fuit κουρευς', Trypho contra mechanicum quendam, qui de hoc organo scripserit, eodem nomine appellat nescio an falso Apud Vitruvium ' pater est tonsor, filius res neumatica excogitauit sortasse inde Aristoclis et Tryphonis dissensio explicatur et componitur. In sequentibus Tryphonis nomen semel redit p. 182 e, ubi sententia eius cum Iubae doctrina coniuncta est. Sed non semper Athenaeus ubi Tryphone usus est, nomen eius appO-8uisse conuincitur comparatione inter p. 182 et XI p. 634finstituta. tenim posteriore loco eadem uerba sub Tryphonis nomine redeunt. Multo sane requentius in his capitibus Iuba in partes uocatur; quem de instrumenti musicis εν se τεταρτco θεατρικῆς ἱστορίας egisse discimus e p. 175 d. Inde
Rohde capp. 75-78. 79. 80. 1 tota deberi uni Iubae nimis eonfidenter 'quovis pignore') affirmat eiusdemque copias Pollucem adiisse contendit, utpote qui in sua instrumentorum
musicorum recensione passim cum Athenaeo consentiat, interdum ad uerbum congruat. Alios auctores praeter Iubam ab
Athenaeo hi adhibitos esse Rohde negat. A Iuba igitur putat appositos fuisse Aristoclem Tryphonem Artemidorum Ameriam Neanthem Protagoridem Euphorionem Aristoxenum etc. Esto, concedamus de omnibus de uno tamen Tryphone non concedo primum propter tempora quid quod Didymum Iubae historia theatrali usum esse Rohde ipse affirma p. 35 50 cf. Hesych. s. u. βλιτυρο ' Didymum autem ante Tryphonem
1 AEd Rose p. 160, 3 - VII, 14 237, 5 - α, 8, 2. cf. y b, 272bs, 18 - , 12, 1. 260 - X, 12, 4. Plin. VII, 37.
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enarr. usus sit. 111
scripsisse supra uidimus. Dein Athenaeum eorum nomina, quibus praecipuis utatur auctoribus, aut reticere aut subdole, quasi minuta tantum eis debeat, interponere solere, contra quo non ipse adierit sed apud alios inuenerit laudatos, semper in ore habere meminerimus. Tertium est quod ollux, nomastici auctor, multo commodius Tryphonis libro uti poterat quam ipsis Iubae noluminibus, ut actum acturus fuerit, si praeter Tryphonis ονομασίας Iubae theatralem historiam consulere in animum induxerit nam si conuersa ualerent Rohdii uerba p. 67). Etenim Trypho sine dubio Iubae copias non praeteriisse aut certe per Didymum ea recepisse cen8endus est. Atque usum esse Pollucem Tryphonis nomastico et Rohde
probabile ducit ipse p. 14. 1 med. 66 et uestigiis haud raris
proditur cf. cum Tryph. apud Ath. 114 πυραμους et σησα- μους Poll. VI, 77 Tryph. apud Ath. p. 299 a s. u. εγχελυς cum Poll. VI, 49 sq. - ph. apud Ath. XIV, 640 ex Dionysio eius filio cum Poll. VI, 79 επιφορηματα); Tryph. apud Ath. XI, 503 diνον, ex eodem cum Poll. VI, 9 et ib. 99 Tryph. apud Ath. III, 110 Ορίνδην, βελέας, βεLag oeoo cum Poll. VI, 73; th. 114 e cum Poss. l. l. υγιεὶ tua,); Tryph. apud Ath. I, 503d s. u. εὐθος cum oll. VI, 108 de hoc vase nusquam alibi legimus). Maxime autem huc acit, quod εὐδων καπαλογος apud oll. IV, 3 sqq. cum eis, quae th. IV cap. 10. 1 ex Tryphone profert, ita consentit, ut de communi fonte dubitari nequeat id quod infra diligenter per singula
probabimus. Quidni igitur de instrumentis musicis ubi eadem tradunt Athenaeus et Pollux, Tryphonem utriusque esse auctorem licet suspicari 2 Iuba uero semel certe Pollux aperte dissentit λωτινος αυλος apud Ath. p. 17be auctore Iuba Aegyptiorum inuentum dicitur, contra p. 182d Libyorum cum posteriore loco consentit ollux. Rohde p. 25), qui eundem utroque loco auctorem ab Athenaeo descriptum esse putat, sacere non potest quin sophistam parum accurate Aegyptiis Alexandrinorum ut laudem etiam augeret inuentionem illius instrumenti tribuisse arguat. Sic non pugnare cum Athenae Pollucem emeit Sed qui libero iudicio rem considerauerit, Ouu-
24쪽
Carolus Albertus appDe fontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enarr. usus sit. 113eem non cum Iuba sed cum eo scriptore sacere confitebitur, quem p. 182d describit Athenaeus hunc uero Tryphonem esse, euius et uerba proxime antecedunt et nomen interposito Iubae testimonio sequitur, satis ueri simile est, praesertim cum de Alexandrinorum more agatur. Ac nescio an Alexandrinorum laudes Athenaeus in Tryphone Alexandrino inuenerit. Sic rursus neglegentiae crimen ab eo defendimus. Sed acrius statim castigatur Deipnosophistarum auctor a Bohdio propter alium Pollucis dissensum. Etenim de pandurae inuentione quam Poll. 60 Assyriis tribuit, Athenaeus p. 183
haec narrat: Πυθαγορας ὁ γεγραφέος περὶ τῆς ρυθρας θαλάσσης τους Πωγλοδυτας φησὶ κατασκευάζειν την πανδουραν ἐκ τῆς εν si θαλάσση φυομένης δάφνης. Verum est, uehementer discrepant inquit Rohde p. 28). Iam confert th. XIV, 633 f, ubi idem Pythagoras Parthos et roglodytas uti reser sambuca χρῆσθαι dicit, nihil amplius . Magna alicubi
turbas mouisse Athenaeum concedes'. t nec uideo Pollucem cum Athenaeo pugnare nec priorem huius locum cum altero; immo res diuersae nec tamen contrariae traduntur. Quod uero Rohde Euphorionem, ex quo utroque loco Pythagoras citatur,p08tquam p. 63, sambucam idem esse instrumentum, quod antea magadis appellatum fuerit, tradidisset, non potuisse narrare contendit Troglodytarum fuisse inuentum sambucam nam magadis aut Lydorum aut Sapphus aut Thracum ευρημα :primum de Troglodytis non Euphorio ipse sed Pythagoras testis est Euphorio quid hac de re senserit, nescimus dein non idem esse organum magadi et ambucam dicit ille sed στα-
est magadis ad ambucae similitudinem ideoque sambucae nomen in eam translatum denique inuentam esse panduram aut ambucam a Troglodytis minime tradidit Pythagoras sed χρησθαι, κατασκευάζειν eos narrat; quis inuenerit, unde illi acceperint, tacet. Quare hic quoque Athenaeum culpae prorsus immunem esse contendo. Nam quod Pollux φιθυραν a roglodytis inuentam esse narrat, cur hoc instrumento si non
poterant aliis uti omino non recte Rohde istud ollucis testimonium tractauit. Legimus enim ψιθυρα τὸ μεν ευρηλα Αιβυκον, ἐάDστα δε ρευγλοδυτ υν Hic ille, quia Libyes Troglodytae non noti sint, corrigit: μἀλλον δε ρωγλοδυτῶν, ut diuersas doctorum hominum sententias disceptet Pollux'. t mihi recta loci interpretatio haec una uidetur esse: psithyra inuenta illa quidem est a Libybus, maxime autem roglodytarum est', i. e. Troglodytarum proprium, in usu apud Tr. Eodem modo pinor pandura Assyriorum inuentum et ambuca a Lydis sortasse excogitata apud Troglodytas in usu esse
potuerunt . Sed etiamsi inuentam esse a Troglodytis ambucam traderet re uera Athenaeus uel potius Pythagoras, ab omni uituperatione idem defendendus esset quid quod Clem. Alex. Strom. I cap. 16 in catalogo illo inuentionum o τε Tecuγλοδυται, inquit, σαμβυκην Deo οργανον ιιουσικον Qui optimos fontes laudat ευρέσεων scriptores Scamonem Aristotelem Theophrastum Philostephanum Stratonem alios eosdem fere quibus utitur Plin. N. H. VII, 34). Iniuriam igitur R0hdefecit Athenaeo in turpes errores eum incidisse claman8. Neque iure idem sophistam p. 636 f ex ipso Iuba hausisse
των - unde totum hoc Athenaei caput auctori alicui deberi apparet, qui et Iuba et Bitone usus sit '). Iuba igitur ne hio quidem ab Athenaeo ipse inspectu est. Aristoxeni doctrinam agnosces in enumeratione tibiae generum p. 176s instituta coll. p. 634e. Superiore loco τελεέοις et περτελείοις additum est nomen ambos complectens, quod est ἀνδρεioi. Cum his Athenaei locis comparandus est oll. IV, 80-82, qui eandem doctrinam sed aliquanto beriorem prolandit. Quem simillimum fontem sequi et ex eorundem
generum Aristoxeneorum mentione et maxime inde emitur, quod quae apud Athenaeum praeterea memorantur genera,
i cs. p. 637b. 2 Sambucam et organum musicum et machinam Festus quoque commemorat p. 324. f. Suid.
25쪽
Carolus Albertus appredeunt pleraque apud Pollucem. Monendum autem neque id ipsum genus, de quo apud Ath. testis est Iuba, deesse apud Pollucem; sed cum Iuba λυ -υς αυλους Φρυγων εἶναι ευρημα, ονοιιάζεσθαι δὲ καὶ σκυταλιας tradat, ou. 6 76 eosdem inuentores nominat, σκυτatia autem I demum commemorat
neque quidquam de necessitate inter haec nomina intercedente addit. Hoc si Iubam uterque descripsit, nullo modo explicatur contra si Tryphonem, Pollux Iubae testimonium ab illo appositum e parte omisisse statuendus est, ut solet non curare testimonia; sioli. OG cum Ath. p. 17be de monaulo): Pollux Iubae uerba omisit, ceteroqui cum Athenaeo, h. e. ryphone, consentit Rohde p. 26 uix cuiquam persuadebit). Athenaeus autem σκυταλια iterum nominare, id quod Tryphonem fecisse Polluce discimus, supersedit. Ceterum Pollux et Athenaeus sere semper in his rebus etiam ubi sententias easdem proferunt, uerbis ita discrepant,
ut quasi consulto id fieri dicas e g. de Epigono Ath. IV, 183 d ex Iuba et Poll. IV, 59 de ingra Ath. 174 et oli. Φ 76.
Quare non modo Iubam sed ne Tryphonem quidem ipsum ab utroque de8criptum esse credo. Iam apparere opinor Rohdii de Iuba sententiam esse mittendam. Nam si omnino de organis musicis uno sonte usus est Athenaeus, cui reliqui auctores fere omnes debeantur, is non potest esse Iuba, potest esse Trypho Alii ex eis, quos laudat Athenaeus, in censum non ueniunt. Restat autem ut quaeramus, utrum Iuba a Tryphone an uterque iuxta sit adhibitus ab Athenae uel eius auctore. Atque videmus Pollucem non modo de eis rebus cum Athenaeo consentire, quarum
testem habeamus Iubam, sed etiam de aliis multis idque semel ita ut cum Τryphone contra Iubam conspiret. Unde sequitur Pollucis auctorem et a Iuba et a Tryphone pendere. Quem si recte ipsum Tryphonem esse coniecimus, Iuba et apud Pollucem et apud Athenaeum Tryphoni debetur. Haec sententia egregie confirmatur eis quae legimus Ath. IV, 182e: Sqβαέων
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enarr. usus sit. 115
φαντινους αυλους ταρὰ Oένιξιν ἀνατρηθῆναι. Vides Iubae de στεΙνοῖς tibiis doctrinam a ryphone de suo auctam; nam illa a coniunctione respicit Trypho ad Iubae uerba'. Priusquam progrediamur uia, paulum in ista de organis musicis disputatione libet commorari. Mirum sane in modum ab hydrauli descriptione Athenaeus transsilit ad γιγγραινους tibias sola γάρ particula adnectens rem prorsus diuersam. Sed cf. de huius uoculae usu p. 176έ:τους γὰρ λυμους αυλους - unde de transitu ad alium sontem facto non esse cogitandum apparet; neque neglegentiae
Ceterum p. 174 pro ὁ Ξενοφων, cuius nominis de his
rebus scriptorem non nouimus, nescio an ὁ ρυφων sit restituendum nisi sorte idem ille est Xenophon, qui scripsit
ex ossibus lactis narrantur, stoli X, 183 καὶ αυλους στεΙ- νους και καλαμινους Ἱριστοφάνης φη - grammaticus sine
dubio, nam sequitur Callimachi testimonium. Quid si Aristophanes Byzantius, ut e g. νομασέας λικιων et περ συγγενικων νομάτων scripsit, etiam in tibiarum generibus recensendis Tryphoni praeterit Quem illius copiis studiose usum esse et Naber docuit in Proleg ad hol et e Pollucis cum Aristophanis fragmentis comparatione, quam instituit Rohde p. 1 cum notis, p. 16.17 l), elucet. Grauissimus est locus Ath. XIV, 19 b, de quo insta peculiarem quaestionem instituemus. Neanthis, eo cum non nisi p. 175 de apud Athenaeum obuii sint, hoc testimonium a Iuba, qui ante eum laudatur, appositum fuisse Rohde non sine probabilitate coniecit. Sed σαμβυκην, quam eanthes inuentam esse tradit ab Ibyco, Iubam tribuisse Syris non debebat colligere ex Athenaei uerbis
procul dubio e0rruptis. Nam uerba τον καλουμενον λυροφoi- νικα σαιιβυκην neutiquam posse coniungi sed lacunam esse
t Pollux satis habuit priorem obseruationis partem sublegisse. 2 Bergh ad Bacchyl. D. 53 coniecit Ξενοφανης causis non Rdditis. Xenophanes de Lydis testis est apud Poll. IX, 83.
26쪽
Carolus Albertus appstatuendam post λυροφοένι- nemo non mihi concedet diuersa enim sunt instrumenta. Nescimus igitur utrum Iuba etiam de sambuca testis sit necne. Sed etiamsi hoc uerum sit, obde abusus est Suidae, qui s. u. Ιβυκος consentit cum eanthe, testimonio, ut Neanthem a Iuba adhibitum esse probaret. Nam Dionysius alicarnassensis esychii Milesii auctor cum de Ibyco poeta lyrico scripturus esset, sine dubio non Iubae theatralem historiam euoluit sed eorum libros, qui στ λυρικῶν ποιητων egerunt. Idem ualet de Suida s. u. Μαρσυας et Ath.
IV, 184 a. - Αccedit quod Suidas de trigoni inuentore dissentita Iuba hic enim apud Ath. IV, 175 d Syros, ille Sibyllam cs. Scamonem apud Ath. XIV, 637 b nominat.
Capita 83 sq. diuersae sine dubio a prioribus Originis sunt. Atque quicunque legerit libri XIV capita musica, eundem sontem, opus quoddam musicum amplum doetumque - utrobique subesse sentiet; nam simillimus est narrationis color, ab Onomastici indole longe abhorrens, et eidem auctores peripa tetici. Accedit uestigium quod detegitur p. 184 collato schol. Pind. yth. ΙΙ, 12 - ὁ δὲ Ercuaesto την θqναν φησι τοὶς
Didymusne hic latet communis auctor Eiusdem reo γυνααντεξηγήσεις IV, 634 e laudantur de rebus musicis. Ionis uersus secuntur illud picharmi testimonium apud Ath. IV, 184fl Transeamus igitur ad Itbrum XIV, qui ob argument0rum affinitatem accurate cum libro IV comparandus est. Sophista post conserit tum librum I nouas de rebus musicis sontes
uidetur nanctus esse, quibus ad retractandam ex parte materiam uberius et doctius, quam antea potuerat, adduceretur.
p. 616 στερι αυλῶν disputatio incipit. Praemissis uariis quibusdam obseruationibus Tryphonis fragmentum proponitur, ex quo nomastici eius indoles olluci simillima bene potest
cerni αυλήσεco δ' εἰσὶν νομασέαι, οἶς φησι Πυνυν ἐν ' ονομασιων, ἴδε secuntur nomina alphabetico qui dicitur or-
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enarr. usus sit. 117
dine prorsus neglecto quibus additur: ταυτα δε παντα χετ' Ορχησεως ηυλεuo. uno αυλήσεων catalogum frustra quaerimus apud Pollucem, qui αυλιζιιατα recenset alio ex consilio disposita et distincta. Sed omnes sere, quas Τrypho exhibet, αυλησε υν νοιιασίαι apud Pollucem in ρχήσεως generibus redeunt IV, 9 sqq. Hoc non miraberis, si additamenti illius ταυτα ὁ παντα ι ιετ ορχήσεως ηυλεuo memor comparaueris Pollucis explicationem uocis γίγγρας προ αυλον ορχημα, ἐπcύ- νυμον του υλήιιατος es. Φ 10 τετρακωιιος το της ρχήσεως εἶδος apud Tryphonem est αυλησις). et Dion sex Tryphone uidelicet apud Eustath. p. 1137, 23 Dαλεὶτ δε ιιιιελεια καὶ τὰ α την τραγικην ex σιν δομενον αυλ ιια. X his non temere concludere mihi uideor Tryphonem bis haec nomina aulematis et saltationibus communia recensuisse, et in capite, quo περι αυλήσεων, et in eo, quo περ οσὶ σεων egit catalogum illum descriptum esse ab Athenaeo, uno pleniorem et paulo aliter dispositum a Polluce. Quae nostra sententia optime firmatur eo, quod insta Athenaeum, ubi de saltationibus disputat, in omnibus fere cum Polluce consentientem uidebimus nisi quod omisit quae tanquam υλήσεως nomina iam p. 618o recensuit neque ulla earum Pollucis saltationum, quae Tryphonis aulematis saltationi coniunctis cognomines sunt, apud Athenaeum in saltationum numero recurrit, cum ceteroquin ab eodem auctore pendere utrumque luce clarius perito appareat et a Rohdio accurate per singula nomina demonstratum sit. Nec non diserte respicitur bis ad αυδε ματα, p. 620e et L sicut uice uersa apud Pollucem. - Ceterum egisse Tryphonem etiam de saltationibus nemo non pro certo habuerit; accedit ultro
quod ille de schemate quodam ορικης ρχησεως te8tis est apud Ath. p. 114s. Quod uero Rohde Athenaeum caput 2 ex duobus dumtaxat libris exscripsisse putat, non possum ei assentiri. Verum est eum Polluce magis congruere posteriorem capitis partem inde a uerbis reae δε Συρακοσέοις). Sed etiam quae priore parte continentur, sere omnia a plerumque eodem ordine redeunt apud illum, ut ipse diei uir doctus Quas autem
27쪽
Carolus Albertus appeastigat repetitiones et pugnantes inter se sententias, nullae sunt. Velut αποκινος quod OStea μακτρι uo nominatus est, inde non equitur φιακτρισμον non posse antea diuersum ab auo κιν ν fuisse cf. p. 635 a de magadide et ambuca). orro quae de telesiade narrantur duobus locis, non pugnant sed diuersa sunt atque coniungenda praeterea ex diuersis auctoribus citantur, quorum alter Hippagoras non occurrit nisi hic, alter Marsyas ab Athenaeo uidetur appositus esse, nam Pollux et Hesychius . u. τελεσιας 3ατα ζέφους ορχησις π του ευροντος ελεσέου non nisi Hippagorae Xplicationem nouit. Θερφιαστρές qu0 primum inter πήσεις μανι οδεις, dein rursus inter 'Quατα πῆ σε υς τραγι κῆς, ut ex Polluce discimus enumeratur, quid offendit immo neutrubi deesse poterat.
Contra pyrrhicha quod p. 629 s in ridiculis saltationibus,
supra p. 629 c in seueris dignisque recensetur, Roh de ipse alio loco recte inde explicat, quod priora illa omnino non conomastico sicut posteriora sed ex Aristoxeno uel potius Aristocle)fluxerint. - onomastico igitur, quod quidem Oph0nis
esse e causis expositis persuasum habeo, omnia hausta puto quae inde a p. 629c την δε αποκινον U8que ad p. 630 proferuntur excepto Marsyae de telesiade testimonio, quod etiam locum obtinet inopportunum i). Restat ut Athenaeum, quamquam parum accurate auctorem suum descripsisse non potest negari, tamen ab 'incredibilis neglegentiae' culpa, quam Roh de ei iniungit p. 30, hic quoque defendamus. Nam quod inter coxtim ora sua et illud, quod Artemidi Siceliotae saltant, Athenaeus discernit, Pollux
non item, nonne magis est ueri simile confusionem errore esse admissam quam disiunxisse aliquem quae coniuncta inuenerat γPollucis explicationem uocis κλασ1 ια' πημα περσικον
καὶ συντονον ex Iuba descriptam esse Rohde inde concludit, quod schol Thesmoph. 1175 βαρβαρι κὰν καὶ IIερσικὸν ορχημαοκλασιι καλεῖται Iubam in theatrali historia de hac saltatione
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enarr. usus sit. 119
prosus egisse testatur primumque explicasse, quid istud sit To Ιερσικον κλασμα. Nos qui Iubam a Didymo, Didymum a Tryphone usurpatum esse persuasum habemus, n0 Iubam ipsum sed qui recepit fortasse per Didymum doctrinam eius, Tryphonem a Polluce excerptum esse statuimus. An credibile est Pollucem ex ιακρ 0 orost, quem Iuba de hac saltatione instituerat, nihil nisi tria uerba recepturum fuisse, si ipse reuera Mauretani thesauros adii88et Hoc non explicatur nisi
excerptoris excerptor fuit. Ceterum non unum auctorem sequi Pollucem in saltationibus describendis satis perspicuum St. Sed tandem nos conuertamus ad capita quaedam Athenaei, quae cum propter argumentum ex Iubae theatrali historia petita esse nequeant, et Tryphonis nomine Signata sunt et cum Polluce comparata communem Naucratitarum sontem aperte produnt capita dico Itbr XI deelmum et undeelmum, quibus carmina popularia recensentur. Statim post αυλησεων catalogum ex ryphone desumptum eiusdem υθηὶς νομασίας ο-phista adnectit. Distinguendae autem sunt quattuor dumtaxat
capitis decim particulae, quae repetitionibus aut discrepantiis
IV. ristophanis ByZ. ἱμαῖος μυλωθρ ον - εν ὁ πένθεσιν ἰαλεμος λίνος δε καὶ αἴλινος ου μονον εν πένθεσιν κτλ.Ιam quaeritur Tryphonis catalogus utrum non nisi e tribus
illis nominibus ἱ/ιαῖος ελινος Ιουλος constet an plura, sortasse totum caput complectatur. Illud uel per se non probabile est; hoc et ex numerationis ratione usque ad finem capitis sibi
28쪽
Carolus Albertus appDe sontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enare usus ait a 21
eonstanti et ex Epicharmi mentione duplici uerisimile. Age
nunc comparemus, quae Pollux de uariis cantilenarum generibus praebeat IV, 53sqq.). Nomina sine ulla explicatione dat haec: ουλοι ἶλαι οἱ Ουπιγγοι λίνος Sequitur επιμυLO clad ιιι aioς καὶ ἱμαλές'
νευνέου - Ath. 618 es. - επιδε, νιον deest apud th sicut οἰ μοι, neque di sed aυληιι dicitur. αἰληματα sunt etiam quae Secuntur: ττιστικόν cum comicorum testimoniis diuersis ab eis quaerath de πτισσουσευν ευδῆ assert); ἐρετικα desunt
εχει μόνον δακτυλοι αυλητικοῖς deest apud Athenaeum Denique quod apud Pollucem de Tyrrhenis ex Aristotele narratur: πυκτευουσιν αδ-υtio κτλ. breuius apud Ath. IV p. 154 sub Eratosthenis nomine ex Posidonio, ut uidetur exstat, ita ut Eratosthenem haec ex Aristotele hausisse cognoscamus Pollucem uero non Aristoteli sed Eratostheni uel potius recentiori auctori Eratosthenis copiis uso sua debere nemini non certum
erit θ. Eratosthenem autem etiam apud Athenaeum hic deprendimus coli schol Apoll. Rhod. 972:λυλοι ὁ καλουντa Cyre υτη ζάνθησις καὶ κτυσις των
Quod igitur apud Athenaeum ἐριουργῶν vel ταλασιουργῶν φ dicitur λυλος, ratosthenis haec sententia est Hano Di
1 CL de Eratosthenicis apud Poll. Rohdium p. 17 21 sqq.
dymus Semum Delium secutus refutauit Trypho Didymum descripsit tacito Eratosthenis nomine. Ex eodem Didymo uitis fluxisse, quae Ath. p. 619 exstant: αἱ δὲ ιουλοι - εγιιητρι
γοις notam praeter Tryphonem apud Ath. unus seruauit Photius, nescio an ex Tryphone receptam; qui s. u. Dυλος docet: - a coda j τι γένος Ουλος και ὁ προσφιλης τῆ Ἀρτέμιδι; ubi restituendum esse patet: καὶ Ουπιγγος ὁ πρ. .ij.
Semum autem a Didymo adhibitum esse etiam p. 617f-618 suspicor, ubi duae diuersae συναυλέας definitiones proponuntur, quarum altera Sem est. Utraque enim exstat in
συμφωνῆ. Item apud Pollucem IV, 83 et schol. Greg. Nag. Stel. II p. 106 Quare Didymo haec omnia tribuere non dubito. Contra p. 109s, ubi Semus quin ex Tryphone laudetur, uix dubium est, num intercedat Didymus, nequit diiudicari. Tryphonis auctor Semus etiam apud Ath. III p. 109s cf. 109b. Consimili ex sonte Pollucem et Athenaeum hausisse ευμ
ονομασίας elucet etiam examinata sιαίου explicatione. Erant
1 E re uidetur, quomodo eundo creuerit aut mutata sit Didymi nota, obiter examinare. Trypho cum rerum uocabularium, non glossarium scriberet, alias uocis ἔουλος significationes missas fecit Seruauit pro suo eonsilio Hesychius qui quae addidit: τινἐ δὴ καὶ τὸν ἐπὶ ταῖς δρίαις γενἡμενον νον - ουλον λέγοωσιν, cum paene ad uerbum expressa apud Photium redeant apud quem post γιγνόμενον excidisse ἄνον apparen, ex Atticistis assumpsisse putandus est quam uero insuper affert etymologiam: απὸ του ἰενα αυτος τας τρίχας Ουλας Herodianum sapit neque deest apud Et Μ. 472, 26, ubi Didymi nota exhibetur uariis pannis circumdata Photius autem ex peculiari quodam fonte Didymeis addidit o ἐν τοῖς αμπελοις σκώληξ et τὼ ἐπι ταῖς καρται ανθος. Eustath. p. 122 ad II. a 55 quas
adiungit ouio explicationi ex Athenaeo petitae, aut ex Atticistis aut ex ipso Et M. desumpsit. Namque apud Atticistas de his rebus copias uberes prostitisse etiam ex Eust ad D. IT cognoscitur, ubi Athenae l. Mucap. 10 expilasse se consessus ias δῶ καὶ πολλαί, inquit, Οὐδαι ἐσαν, Γον Αουλος κτλ. ἐστι σιν καὶ χλαις ἐκ των παλαιῶν αναλεξασθαι. Idem adu. 572 de uocibus μολπν et σκαίρειν, ad u. 576 de uerbis δόναξ et πο-Mερι- Aelium Dionysium laudat. Dionysium uatatur Et M. s. u. κωδαν-.
29쪽
δ τὰ σφι α ιιιονιοστρόφου ὁ του ευτελεος. Atque Suidam ut eundem fontem equi, quem scholiastam, ita non nidisse ipsum scholium manifestum est. Alterum carmen commemorant Suidas gloss. praecedenti: Is aioς ἐμιιιυλιος lidar idem postquam ιι aio δεσιι explicauit, addit οἱ δὲ τὰ ιυλωθριοκον, praue confundens diuersa. Turpius etiam rem turbauit Hesychius, qui inter pistorii earminis explicationes intrudit uocem πάντλαιος Istato cuδηεπιφιυλιος καὶ ε τάντλαιος καὶ πίνοστος ἱ/ιαλὶς φεστι/GLoς 0δη τὶ σταφυλης εἶδος ἱ/ιαλέα τὰ πέφιετρον των ἀλευρων κτλ. Contra neque Athenaeus neque Pollu aquariorum carmen
ullo uerbo attingunt; nec magis holius, quamquam ιιονέα et ιιῶν ab explicantur; qui nihil praebet nisi haec: statoς'
Photium autem hic ut saepius ryphonis doctrinam ex Aelio Dionysio recepisse docuit Nabe p. 78 cf. quae de υπέγγεο supra diximus). Iam patere puto necessitudinem, quae inter testes hos omnes intercedat, esse hanc: I/ιαῖον ὁσιι Didymus explicauerat in commentario Aristophaneo, Callimachi uersum adnotans. ιι aio qualis sit cantus, enarrauit Trypho Aristophanem Byzantium secutus. Didymi notam seruauit schol. Ran. Tryphonis et Dionysius, Pollux, Athenaeus. Ex Aelio Dionysio sua hauserunt Photius atque ex parte esychius et Suidas qui alteram partem exico Didymeo uidentur debere. Iam quid comparatione inter aueralitas instituta doce
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr enarr. usus sit. I 23
mnr Pollucem uidimus in plerisque cum Athenae c0Mentire nisi quod ex parte de nominibus solis inter eos conuenit, cum υληματα ille, hic ψδης νομασίας recenseat. Mirum tamen in his quoque eodem ordine uti utrumque Ἀλήτις'
memineris quaeso Athenaeum supra in saltationum numero non ponere, quae tanquam αυλήσε υς genera antea enumerauerat, ollucem autem haec quoque inter saltationes referre.
Inuersa ratione quas Athenaeus cantilenas dicit, Pollux modos auteticos uocat. Quid igitur Num duo sumamus auctores, quorum hunc ad tibias utique respicientem Athenaeus in saltationibus, illum in cantilenis, ollux hunc in cantilenis, illum in saltationibus enarrandis adhibuerit Nemini scio istud probatum iri. Immo res primo obtutu mira lacile explicatur eadem ratione, qua supra usi sumus nempe si ea nomina, quibus et saltationes aut cantilenae tibiarum uoci iunctae et tibiarum modi significabantur, a Tryphone et in ρχησεως aut 0δης νο/ιασίαις et in υλησεων catalogo enumerata fuisse statuimus, Athenaeum autem et Pollucem nisi potius eorum auctores modo hanc modo illam tabulam pro suo quemque consilio maluisse describere. s. quae p. 61 notauimus, praetereaioll. IV, 2 οἱ δε ταυτα υκ αυλέον ἀλλὰ ευον εἴδη -
De undecimo autem Athenaei capite difficilius est iudicare. Apudiollucem ex his non nisi Nymphidis narratio oc
Καλυστρατος En habes Alexandrinorum doctrinam a Didymo, ut uidetur, propagatam, Athenaeo Pollucique per Τ phonem suppeditatam. - Aristoxenum uero Clearcho ut alibi
quoque in Deipnosophistis deberi inde suspiceris, quod illius testimonia e diuersis duobus libris petita sunt. Clearchum
30쪽
Carolus Albertus appcontra in ' ωτικευν libro carmina amatoria data opera col- leeta exhibuisse consentaneum est. Athenaeus autem, cum Clearchi libros studiose eum uoluisse manifestum sit, haec
quoque propria manu decerpsisse mihi uidetur; neque igitur mirum quod desunt apud Pollucem. Pollucem priusquam missum faciamus, breuiter quae de eo probasse nobis uideamur, comprehendere libet. estphalii sententiam, qui 'quaecunque de arte instrumentisque musicis doceat ille, ex Tryphone hausta esse edixit', defendimus contra Bohdium de oli soni. p. 66 comparatione Athenaei eadem, qua hic nititur, ut Iubam a Polluce descriptum esse uincat, accuratius et amplius instituta. Quae autem Rohdii argumenta silentio praeterii, ea refutatione non iam egere arbitratus sum. Praeterea Pollucem multis in rebus uidimus pendere a Didymo. Errat igitur Rohde 'Pollucem uel tantum ex Didymo hausisse negans atque pernegans' p. 8 et eosdem sere ac Didymum auctores secutum esse Pollucem contendens. oo Solum concedo neque ex uno neque ex ipso Didymo Pollucem sua delibasse; sed recepit Didymea per Tryphonem; quem Didymi commentariis usum esse malim credere quam lexie Didymeo. Pauca notanda sunt de Hesychio contra ea, quae Rohde disputauit p. 51 sqq. Qui ut Athenaeum Pollucemque sua ex eodem utrumque libro transscripsisse, e Iuba nimirum, probaret, et Pollucem et Athenaeum in rebus musicis orchesticisque describendis crebro consentire cum Hesychio demonstrans,
cum Iubae doctrinam Didymo debere Hesychium dubitationi
exemptum esset, causae propositae satisfacere sibi uisus est. Contra nos consensum istum sic arbitramur explicandum esse:
Eandem Iubae doctrinam Polluci et Athenaeo ex ryphone et Didymo), Hesychio ex Didymo affluxisse. Nihil Rohde attulit, quod contra laciat. Immo quod nititur e g. Hesychio
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus lyr enare usus sit. 125ρεὶς μαεταέονες Θυι ιοεταδα - eandem Sane uterque sequitur
eoniecturam, sed Hesychius confidenter proseri, Pollucis auediraddubitat uides Didymi doctrinam a Tryphone cum dubitationis significatione receptam. Porro mihi fauet, quod satis crebro ollux et Athenaeus consentiunt cum holio, quem in his rebus a Tryphone pendere probauit Naber. Sic in explicanda uoce θερμαυστρις Rohd. p. 53), σκοπός et σκω iii id.
Phot. - Ηes. cf. Αth. 176s 182c; oll. nudum nomen prae-bed Phol. s. u. 3 aio coli. Tryphone apud Ath. 618 uide supra disputatM. Ad hol. . u. σκωπευμα σχῆμα σατυρικον cf. oll. 105 σιμι ν χεwa σχημα τραγικον me ch. S. v. De Athenaei cum holio consensu plura dicemus infra. Quod uero nonnunquam Pollux et Athenaeus ubertate Superantur ab Hesychio, non potest probabiliter explicari, si
illi Iubam ipsum descripsere, Hesychius Didymum. Etenim parcere chartae licet interfuerit Pollucis, at non Athenaei intererat. Immo haec est causa: Hesychii fons, Didymi copiae,
illis non iam plenae fluebant utpote per Tryphonis cribrum transmissae. Neque igitur Rohde communis olluc Athenaeo Didymo fontis documentum petere debuit X Hesychio S. V. διποδία ορχησεως εἶδος - οἱ δε διποδισι ιός καὶ εἶδος α- κωνικῆς ρχήσεως coli. Ath. p. 630 et Poll. 101, quorum diuersam uterque huius glossae partem exhibet: etenim apparet Athenaeum et Pollucem non iam e plenis Didymi horreis sua depromp8iSSe. Praeterea in explicandis eis instrumentorum nominibus, quae Athenaeus in libro IV recenset, Hesychius saepe nullam cum illo similitudinem habet; quo e numero Sunt e g. λυμοι γιγγρας πανδουρα φωτιγξ - De clepsiambis et Athenaeus et Hesychius Aristoxenum laudant sed prorsus diuersa narrant. De pyrrhicha supra p. 102 not. 1 demonstrauimus nihil Iubae posse uindicari. Trypho quid de ea docuerit, nescimus cum uero ollux et Hesychius consentiant ac simul discrepent ab
Athenaeo, qui non sequitur hic Tryphonem sed Aristoxenum, illi sua uidentur Tryphoni debere et Didymo.