장음표시 사용
11쪽
tia a plerisque sordibus purgatam, inconsideratius sollicitatum
irent. Faciam autem hoc sic, ut, quoniam tres illas regulas, quas hierschius proposuit, neque explicatas ab eo video, ne. que ab omni parte veras esse puto, primo omnem illam rationem constructionum en poralium in partes quasdam describam,
deinde autem de singulis partibus, quantum quidem in hac seriptionum Academicarum brevitate licet, dicam explicatius, non quo nova proferam, sed ut faciam, nota ne novis obscurentur. Ac primum quidem tenendum est, constructiones, quibus tempora notantur, non aliis contineri regulis, quam illas constructiones, quae caussis vel finibus significandis inserviunt. Id enim, ex quo constructionis ratio pendet, commune habent reonditionem dico. Est autem omnis conditio talis, ut aut vero esse aliquid vel non esse, aut posse esse dicatur. Hoc postremum rursus duplex est: nam quae possunt esse, ea, si philosophorum more loqui licet, aut obiective possibilia sunt aut subiective, i. e. ut ad communem captum verba accommodem, aut nos
nescimus utrum sint, necne, aeoque dubitanter loquimur, quum illa tamen revera vel sint, vel non sint; aut, utrum sint necne, non quaerimus, sed fingimus esse, etiam si non sint vel non esse, etiam si sint. His rationibus indicandis in veriti sunt modi, indieativus, eoniunctivus, optativus. I γενήσεται, si eat, quod futurum est; εἰ γενηται, si fuerit, quod an eventurum si, necne, nescimus; εἰ γένοιτο, si fiat, quod fingimus fieri, nihil curantes', suturum ne sit an forte ne possit quidem fieri. Sed quantumvis plana fit haec modorum distinctio, tamen usu fit impeditissima, et quidem propter ipsam coniunctivi optativique naturam. Nam coniunctivu quum ea notet, quae nos tantum, sintne an non sint, nescimus, necessario omnes, quae per eum modum indicantur conditiones, in futurum tempus coniicit:
quia etiamsi quid ex eo eudet, ut aliquid iam multo ante factum sit, tamen, quum nos, dum coniunetivo utimur, utrum id si factum necne, nondum sciamus,' tota res in eo versaturi
ut cognito demum, quid rei sit, conditio impleatur unde coniunctivo adhaesit vis futuri exacti Alia ratio est optativi, qui quum
12쪽
quum natura sua, pariter atque indicativus, non sit cuiusquam temporis proprius, usurpatur ille tamen singulari quodam modo
de praeterito tempore. Nam ut, quae hactenus dicta sunt, ad sententias temporales transferamus, his aut certa res, quae fuerit, sit, vel futura sit, designetur necesse est, ut, τε ν, με ετιν, τε εςαι aut incerta, eaque vel sic, ut nos tantum, utrum sit, an non sit, ignoremus: quae Conditio quum ex
eventu adhuc cognoscendo suspensa sit, planum est, hanc totam rationem non nisi ad suturum tempus pertiners. Nam id tantum, quod nondum factum est, potest ex conditione incerta pendere. Quod autem revera vel rit, vel factum est, id si qua v conditione pendet, ea conditio non iam incerta esse potest, sed revera impleta fuerit necesse est, quia aliter, quod ex ea
pendebat, non evenisset. Quare recte dicas ξενίσω, ποτε σι - ται non autem possis, ξένισα, raro τε ἶκηται. Sed poteris in
praesenti tempore, modo ne de eo, quod nunc ipsum fiat, hoc enim certum est sed de eo, quod indefinitum est, ideoque aliqua sui parte ex eo pendet, quod adhuc incertum est ut, τ
ligetur, cur idem in praeteritis o optativum significetur. Nam quum coniunctivus, ut qui futuri notionem contineat:
non possit praeteritis accommodari, apparet, si quid in his infinitum est, id per eum significari modum debere, quo quid omnino sine temporis notatione ut incertum, solaque in cogitatione positum indicatur is est autem optativus. Unde illud dictum est, πολλακι μιν ξεινισσεν, ποτε ΚρητηΘεν ἱκοιτο , hospitis eum exlepit, si quando, vel quoties veniret. Sed ex hoc ipso , quod
optativus omni temporis notione caret, facile intelligitur, bhil, ni usum, obstare, quin eodem modo etiam in praesentibus et suturis usurpetur. Restat alia adhuc conditionis nota. tio. Quas enim hactenus vidimus, earum prima in iis, quae 'certa sunt, versabatur, cui destinatus est indicativus secunda erat eorum, quae sintne an non. sint, nondum scimus, cui sexvit coniunctivus; tertia oontinebat ea, quae sue sunt, sive non
13쪽
ssint, sumimus esse, cuius proprius est opeativus. Iam his quar. in accedit, quae est eorum, quae sic sumimus esse, ut simul non esse confiteamur. In qua quoniam hoc, non esse aliquid. certum est placuit Graecis modo ut eo, quo simul et res certa, Et quae non est, indicaretur, id est indicativo praeteritorum, excepto, ut par erat, perfecto, quod in hoc praesentis signis catio reperiretur. Itaque quod Latini, si hoc esset vel fuisset, Graeci per indicativum imperfecti vel plus quamperfecti vela oristi dicunt.
His positi quasi fundanaentis, sententias temporales a uincatius consileremus. Est autem earum aliquanto maior numerus quam visum est Thierschio Quid enim, num φροι, εως. εἰ κε, πριν non sunt particulae temporales Quin haud rai' etiam pronomiara sic usurpantur, ut apertius tectius temporis notationem contineant. Quare ne haec quidem prorsus negligenda putamus. Omninoque, quum ne finalium quidem particularum alia ratio sit, ita disseremus, ut magis de modo verbi.
quam utrum is cum tempo*ali an finali particula iunctus sit,
Incipiamus autem ab indicativo, quo utendum esse, ubi de re certa sermo est, sives ea facta sit, sive fiat, sive sutura sit, tam apertum est, ut non putarim umquam exstiturum esse, cui de eo dubitandum videretur. Quo magis miratus sum, quum Thierkhium, in prima illarum, quas posuit, regularum, indicativi usum ad solas res praeteritas vidi restringere. Dissicile profecto sit, rationem vel aliquam huius rei excogitare. Sed nimirum exemplis ille rem conficere voluit. Quorum quum sat multa in rebus praeteritis, pauca autem in futuris vel praesentibus versari videret, haec explicando vel mutando removere studuit Uideamus vero Odyss. r. 7 a. vi ξ δ'ες αι, τε M , o.
γερος γαμος ἀντιβολήσει ληιδεης εμιεΘεν. Negat Thierkhius p. 7.pxrticulam hic temporalem esse, sed positam vult pro relativo ενη, quod equidem non video quomodo a temporali significatione diversum sit. Quin nemo, opinor, reperietur, quin, si quisquaerat, utrum rectius dictumst, hoc, an illud, εσσετου ριαρ, μ' ἀν- ολώλη Iλως -
14쪽
D, , magis in coniunctivo, quam in indicativo haereat. Porro quod ex hynino Apollinis affert, τε φαίδιμα τομ τιταβει, in quo particulam vula caussasem esse, primo, si ita esset, sententia esset eadem, a si diceres τι τοξοφόρος ἐςι, quod et alienum ab illo loco est, et a sermonis Homerici natura abhorret deinde ipsa illa caussalis significatio nititur temporali, cadatque, nisi temporalis admittatur, necesse est. Nam quid aliud est, ita λοίγια εργὼ οτε δεχΘοδοπῆσαν εφηλις Hre, vel, τ νυ σε εὐουσιν, οτ ασπερ-
χες μενεαινεις, quam malum factum erit , quum tu me coges actercari,
vel quid factunt, quando tu se irata es Luculentum exemplum ita his est, Od. e. 336. ω μοι εγω, λην τις μοι φαίνησιν δόλον ἀτε ο Θανάτων, τε ινιε σχεδίης ἀποβῆναι αἰνα γει. Sed cave huc trahas Iliad' π sa. ἀλλἀ ρδαινον ἀχος κραβίγ1 καὶ Θυμον ἱκάνει, πιτοτε δή τονομοῖον ἀνηρ Θελησών ἁμερσαν, καὶ γερας άχν ἀφελεσΘm, τε κρατεῖ προβεβήκει. Nam neque τε particula est, sed antiquum Pron me pro οςτε, et verbi tempus, manifesto vitiosum, optimam lectionem προβεβήκη revocari postulat. Vt redeam ast hymnum illum, nemo negabit, τιταρη scribi potuisse, modo nequis indicativum salsum esse pronunciet. ariterque Latine etsi artum tendat, et quum rein tondis dicas. Sed videa mus aliud
σἰμων, τὐ κεν ποτ ιποφθιμενου βασιλῆος Fnυνται τε νεοι, καὶ ἐπεντυνονται ἀεθλοι. Putat Thiorschius p. 88. poetam necessitate coaetum ζωννυνται dixi. e, quod hoc verbum coniunctivo sereret, ideoque certe πεντυνοντα in coniunctivum mutari debere. Malum vero, si poeta tam inops fuisset consilii, ut non atit coniunctivum declinare, aut verbo uti, quod haberet coniunctivum, potuisset. Hoc quidem in loco tam necessarii sunt indicativi, ut neque uti coniunctivis, neque non uti indicativis licuerit. Quod quum tam apertum sit, ut demonstratione non indigeat, satis habeo adiicere, quemadmodum Latine non dixetis, multos vidi lados, Pum certamina insiluerint iuvenes, sed quum inisi-tuunt, ita cavendum esse, ne Graecos iubeas dicere, quod dici non potest. Sed quid verbis opus y Inveniuntur enim loci, qui tam sunt adversus omnes machinas muniti, ut, nisi nescio quo casu
15쪽
VIII e,su Thier hii diligentiam effugissent, regulam istam sat seia.
non fuisset propositurus. Odyss. r. IT. νυν δ'οτε δή μεγα εσσι καὶ ἡβης μετρον κανεις, κετι τοι φρενες εἰσὶν νωσιμοι. 4o8. αλκευ δαισαμενοι, κατακείετε o δ' ιοντες, οπποτε Θυμ ἄνωγε διωκω
εως etiam Iliad. e. a T. in ratione elliptica . nos locos, quos attulit quidem Thierschius, sed ut eos tentaret, tum videbismus, quum de comparationibus Homericis dicetur. Ille tamen non est hic praetermittendns qui Od. o. 1 is exstat: αλλὶ Φλο viri πολυ-λά rinis ανΘρω ς, οπποτε καὶ βασιλA G ἐπικλωσων-ταοκυν. Vbi quum Thierkhius p. 19 a. niturum recto, ut arbitrox, improbaret, tamen non debebat codicum lectionibuo ad coniunctivum restituentii abuti, quem sensus loci, in quo Particula ποτε caussalis est, prorsus alienum esse ostendi Aliis in locis, quum coniunctivus vel optativus usurpara posset, indicativum praetulit poeta, quo res gravius armare tur. d. O . a T. ἀλλά σφωε δολος - δεσι- ερυξ ν εἰς- μει λα πάττα παπκ ἀποδώσει etiα. Quo tamen Moo .u- quo dam locos trahi, in quilius πρὶν inVenitur, ut Iliad. . 29. et σ. 83. Nam ibi πρὶν non priusquam, sed gyrari significare, maioremque antecedere debere interpunc. nem puto, sic τὸν δ' εγο,ου λυσω πρίν μιν καὶ γηρας πεισιν, et, δε ro εκπερσει πονουν κυνες αργοὶ δονται. Frequens est ille indicativi usus in prono. minibus, ut Iliad. . T4. παρ' εμοιγε καὶ αλλοι, οἱ κε με τιμιε- σουσι, quoCum compara . I S. 9T. Od. . 36. Particula κεν in huiusmodi formulis respondet nostrae OhI, eoque a που differt, quod est stelisicht. Inde dicit poeta in κεν κεχολωσεται Iliad. e. 130. eademque ratio ei in his, o sa3. . 6 I. 386 κ. 281. E. Io I.
a 3 o. a . . 66. Od. . a s δ. 8Q. 46. . 338. Ab his videat mihi quis quam diversum sit hoc, ilia d. . i. αβ θεοισι φίλος
μεναν - κε μοι νινο απο πραπίδων ἀχος ἔλθοι Senser gramma. tici,
16쪽
tici, hic, ut in re prorsus ine via, non esse indicativo locum: unde alii, et O , Aristarint s. rφcte δοιεν posuit. In ludis funebribus a rpclli octauqs pugilatus praemia proponit vietori
mulari, victo pochilum. Surgit Epeus, mulamque prehendens, ita loquitur, Iliad. . 667. ασσον Bae, ςτις δεπας ισετα ἀμφικυ- πελ λον. Audimus certum victoriae. Ita habebis, quo explices β. - a 29. . 67. φ TO. 87 φ. T s. d. . 432. - Ο6. Sed Iliad. V. Io T. Is 3 83 I. ὀρνυσθ', οι καὶ τουτου-ολου πειρη σεσΘον, indicativus non videtur idoneam rationem habere, Dii usquer quiri coniunctivus. Ita etiam in his Il. . 44. χρεω βουλῆς με
ιν τε κερδαλε- , τις κεν ερυσπιται δε σαωσει 'Αργείους. Od. δ. zor. εῖα δ' ἀρίγνωτος γονος ἀνερος, ψ τε Κρονι ν ολβον επικλωσειγα λεοντι τε γε νομενω τε. . 47. ου με γαρ μειζον κλεος αγερος, α φρα κεν ἔσιν, momi ποσσιντεχεξει καὶ περσὶν εῖσιν quorum ex primo vitium iam Thierkhius sustulit p. 18 I. Eodem modo in
κεῖτα ενὶ κλισίησιν ἀκηδής, reponendum putem κῆται Sed re cie se habent, quamquam singulari modo conformata, haec, Od.
Alia indicativi ratio ex vitae communis usu repetend est, qui etiam in nostro Latinorumque sermone saepe indicativum coniunctivo praefert. Odysi π. 8a οπποτε κεν πολυβουλος ἐνὶ φρήσὶ Θη ει Αθήνη, νε-ω μέν τοι εγω κεφαλῆ. Poterat Θειν di. cere, quod Thiersebius . . I9s reponi Vult, sed recte etiani, indicativus stabit. Multa enim huiusmodi apud Homerum ii veniuntur. Ut ni ad γ Qt. με- δ οπποτεριρ. Θάνατe και μοῖ.
17쪽
ὁφρα κώ 'Eκτωρ εἰσεται, ἡ ροι καὶ Αος πχητα πολεμώζειν et μετερος Θεραπ- χ ο τλε χειρες απτοι μιαινονΘ 4ππο εγώ περ lia μετα μῶλον Αρηος. Qui duo loci haud scio an alio etiam communis sermonis vestigio memorabiles sint, indicativo Βεται dico. Nam aliud agebat, opinor, hierschius, quum p. 8o.εὸσετω in coniunctivis numeraret. Quod 1 quis Σφρα, ut significans, cum futuro ferre nolit, poterit id pro bise accipere. Ita autem cognatae hae significationes sunt, quam rem attigit Porsonus ad Eurip. Phoen. 89. ut in Odyssea εως non semel uesgnificet v. c. δ. 8Oo. . 386. c. o. Nec sordes appellarim indicativos in his locis: d. . I 6. δωρον δ', ττι κε μοι δλαι φίλον ἔτορ ἀνωγει, ἀτις ἀνερχομενον δοῦναι, ubi, quum modo obtulerit donum Telemachus, idonea caussa est, quare admitti indicativus possit; et I l. a. a 6. πολλα γαρ γουν καταλειψομεν, si κεν Αχαιοὶ χαλέ'ώσουσιν, ubi ut praeferendus sit coniunctivus, at indicativus non est tamen salsus. Sed in illo od. . et T.
ὐδ αν εγὼ Διλ εχΘος ἀλευάμενος πεφιδοίμ:ν τε σευ, ἔθ' ἱλαρων, a saxi Θυμος με κελευει, ut a sermone familiari excusatio sit, tamen sententiae caussa optativum anteponam.
Denique alius generis hoc est Od. . 38s. ἀλλ' ἀκεων πα-τέγαι προςεδερκετο δεγελενος αἰεί, πιππε δη μνηστῆρσιν ἀναδεσι χει- νας ἐφωει. Non refrager, si quis cum Thierschio p. I9a ex eod. Vrat. Utia praeferat, modo idem etiam V. 9. reponat: sed φήσει qui defendere volet, eo uti argumento debebit, quod Graeci, quae ex aliena mente dicuntur, saepe velut ex praesentis ore proferant. Qui mos, frequens apud recentiores, ipso quoque radices suas in Homero habet. Itaque his quoque inllaeis φήσει, si versum 39. compares, habebit, quo defendatur. Rara tamen haec sunt apud Homerum. l. i. 9. πεζοὶ δε μ
18쪽
αλλ' ο Θυμου δε, ο νοώσεις, quod Minerva iam reverso diest.
e. 36o. αυτ αρ' AΘόνη τρυς, - - πυρνα κατα μνητνρας ἀγειροι. γνοίη Θ', Dινὰ las λα ιιιος ορο αθεμιτοι in illo 331. . a 88 α μοσε. ε παρτέας εμιριεν ταίρους, ara μιν περι νουσι φίλην κοπατρ δα γαιαν, postremus Versus ut ab eo, qui haec narrat, ad-lestus accipi potest. Venio ad coniunctivum. Cui quoniam, ut supra demonstratum est, suturi significatio adhaeret, domicilium isse habet
in rebus futuris, ideoque aut ad aliud tempus futurum, aut ad praesens resertur, non etiam, simpliciter quidem, ad praeteritum, quia praeteri fis et futuris nulla est nisi per praesens com munio Quare ubi cum praeteritis iungitur coniunctivus, praesens aliquod, quo ille referatur, lateat necesse est quod quum furibus modis fieri possit, de potioribus exponendum videtnr.
z . Ac primo latet praesens ubi per praeteritum designatur ra κε Θεοῖς επιπεοηται, καλα ἔκλυον αυτῖ, Iliad. . I 8. Sic s. so8. o. a . . s31. d. 3. 3ST. Et cum particuris ter poralibus Iliad. . 689. ος τε καὶ ἀλκιμον ανδρα φοβει, καὶ ἀφείλετο νικην κ .as. τε 6 αμος εποτονησι μάχεσΘM. Vide e. 98. d. o. o9. cuius loci rationem non prorsus perspexit hie ischius
p. 16. ad inratio etiam in negat vis seri tenens obtinet Od. .
que alteram ἄρσεν serri posse iudicans, ορσαι scribi vult non ille quidem primus nam et alii viro docto ita visum erat, emihi ipsi in dissertatione de praeceptis quibusdam Attici starum p. ao sed dubitare postea coepi, monente etiam Optativo, praeter solitum particulam τε comitem habente, an haec saltem via deserenda esset. Nec sane damnem ἄρσεν, quia nihil impedit. quominus haec de Troianorum fuga intelligantur quin prorsus id ex more poetae foret sed ne coniunctivus quidem plane speranendus est, si quidem ανδρῶν τρεσσαπων universe dictum accipia. a tur
19쪽
tu pro εν τροπη μάχης . nemo Mn equabat in persequendo, quin
retant hos et, ubi terrorem incusserit Iuppiter.
Alius modus est, quum praeteritum tale est, ut eius vis etiam in praesenti futur que tempore permaneat. Iliad. . 88. γνωσεαι 'Aτρείδην 'Aγαμε ινονα τον περὶ πάντων Ζευς νεηκε πονοι ιαμπερες , kο αὐτμη εν τήθεσσι μενν καί μοι φίλα γουνατ ορω- ρη. Sic Iliad. . 313. eoll. p. 73. sp. 29. . . IT s. et I94. coli. I9. 47. Od. Θ. 44. . I. . 432. e. s. p. 6 . .ao I. Huius generis est etiam hoc niad. 1. 39ι. καὶ δντοδ ηνω- γεον εἰπε επος, αικ' ε Θέλητε παυσοισΘαι πολεμqιο δαηχεος εἰς ενεκρους κειομεν. Compara cum ho Ir. 6 I. r. 89. Vix opus est, ut adiiciam, eodem modo particulas finales construi, ubi es.sectus rei praeteritae adhuc praesenti tempore conspicuus, vel futuro exspectandus est. d. . 3sq. ἐν- δε κλεμαχον, καὶ Θμκολον δὲ συβωτην προυπεμψ', ως α δειαν ι φοπλίσσωσι τάχιπα. In apparanda enim coena adhuc illi occupati exant. Vide etiam vers. 79. Porro quem supra in indicativo vidimus morem Graecorum, cogitata e praeterito tempore in praesens transferendi, is etiam in coniunctivi usu invenitur. d. . 368. ειώμ νομεν ἡ αλ. Τηλεμαχον λοχοωντες, να φλΘίσουρον λοντες Iliad. o. a. Amλάβοιν,χίπτασκον τεταγὼν πο βηλs, spe αν Rηται γῆν ολ με πελεων. Ad hoc genus pertinent duo alii loci, similes illi quidem inter se, sed tamen quodammodo oppositi Iliad. h. .a64.
σα λαυτήν, retrως ἱριείσαιτο παι ραhαΘεειν φιλοτητι fi χροιῆ, τῶ δυ πνον ἀπημονά τε λιαρον τε χευη ενὶ βλεφάροισιν βε φρεσὶ πευκαλέ- ριπιν, ubi optativus et coniunctivus personis distinguendis in. serviunt, ita quidem ut χευη, quod proprie est an debeat, ad ipsam Iunonem referatur. Eadem personarum distinctio, sed
inversa ratione, et recte quidem, invenitur'. 46. de Iove:
καὶ φράζετο Θυμῶ, πολλα μαλ' αμιλι φον Πατροκλου μεμηρίζων,ἡ 1δη καὶ κεῖνον ενὶ κρατερ υσμίνη αυτ εω ἀντιΘεω Σαρπηθονι α διμος Εκτωρ χαλκῆ δνουση, ἀπο τ μων τευχε ληται, ἡ ετι καὶ πλεογεσσιν φελλειεν πόνον--υν. inliud huiusmodi exempluin exstat
20쪽
υίαομοιο Διος βουλην Aratiaeσω, οππως νοσηση 'IΘάκει is πίονα δῶ, μον. Certe vulgatum νοτνση praestat eo, quod olfius dedit, νοσήσει. Sed ubi haec repetuntur, τ. 96. prorsus de more scriptum est, οππως νοσησειε φατν ε πατριδα γαιαν. Eodem
modo fortasse alii quoque coniunctivi, ut Iliad. 3. 4. defendi
Denique commemorandus est is coniunctivi usus, quo hie modus apud Homerum etiam solus per se futuri significationem habet. Qui usus derivandus est ex significatioue dabitativa, a in coniunctivo esse satis constat. Est autem haec significatio duplex. Nam aut in eo cernitur, quod agendumst, quam deliberativam significatiotiem dixeris : eaque Homerus, pariter ac taeteri seriptores, tantum in prima persona sive singularis sive
pluralis numeri utitur, cuius rei rationem alio loco pexuit, aut
spectat ad id, quod sit vel fiat, quam coniecturalem appenari licebit, qua Homerus in omnibus personis utitur. Utraque non ubique eamdem vim habet. Nam ut in omnibus linguis multa, quae tamquam incerta proseruntur, ita dici solent, ut potius maxime affirmari intelligarior, ea idem Graecis in comiunetivo videmus placuisse. Itaque quum με proprie dubitantis esset, deinde ad adhortationem decretumque anslatum est. Eodem igitur modo in illa coniecturali significatione priamo incertum intelligitur laturum. Telemachus in primo libro Odysseae, ubi non assectare se regnum dicit, quoniam multisnt in Ithaca viri generis nobilitate conspicui, subiicit v. 396. των κεν τις τοδ εχησιν, πεὶ Θάνε δἀς 'Oδυσσεύς. Sic etiam δ. 69 i. η -ὶ δίκη Θειων βασιληων, αλλον- εχΘαὰν βροτων, αλλον κε φιλο,1. Vide Iliad. 3. 488. d. 3. 333 3. 4o. v. Is Interdum pene nihil a simplici futuro differt, ut Iliad. . 29. Od. a. 383. Sed saepe habet fortiorem quamdam vim ac suturum, ita ut etiam a futuro distinguatur Od. r. 437. κ σΘ' ἔτος νηρ, δ'εσσεται, δε γένηται. Germanice dicas, de iis nichi,