De legibvs quibvsdam svbtilioribvs sermonis Homerici [microform] : dissertatio prima

21쪽

sed plerumque mollitur haec signiscatio, ut dubitanter loquendo assirmes Iliad. o. 3 9. αυτ οι Θανατον μητἰσομαι, δέ νυ τον τε γνωτοί τε γνωταί τε πυρος λελάχωσι Θανοντα, αλλα κυνες ρυουσι προ α εος ημετεροιο et quod eadem figura Germanice d. cas, se OIDn ih wohl,lah besalten. Sic vero illud intelligeridui est, ἔα - τεται ἔμαρ , τ οι ποτ ολωλ' λιος ἱρη, Iliad. δ. 64 c. 48 ut ex priore potissimum loco litelligitur. Alia exempla vide Iliad. V. 4. 4 T. λ S6. 43L. E. 23 s. r. 3Ο8. . 244. os . d. λ 89 . o T. . 6s. Sic possis etiam intelligere o κεν εἴσι et

similia Iliad. 3. 363. h. 44. Od. L 36.

Perventum est ad optativum. Hic modus quoniam ea indicat, quae in sola cogitatione posita sunt, per se nullam omnino habet temporis significationem, sed pro cuiusque loci condi. etione vel ad praeteritum tempus, vel ad praesens, vel ad sui rum refertur. Iliad. v. 343. μάλα - Θρασυκάρδιας εἴη δ του γηΘησε λιδων πονον, δ' ἀκάχοιτο. His verbis, quae ibi de re praeterita dicuntur, uti possis etiam in re praesente et sutura. Ita hi, ut et illud de futuro recte dicatur, Iliad. ω. 6 I9. πειτάκ-αυτε φίλον παιδα κλαἱοιτΘα, et hoc de praeterito Iliad. . 433. μεν γαρ φιλοτητι γ' εκευΘανον, er τις nοιτο, pro eo, quod plerumque dici blee, ee τις everi Vide e. LII. 388. e. 7O. . 9 .

Quamquam autem omnis optativi usus eo redeat, ut quidi, sola eogitatione positum esse significetur, tamen variae sunt tiones modique, quibus id fieri possit. Horum primus maximeque simplex is est, quum quid nulla alia notione adiuncta ut

sola eogitatione fictum narratur. Vt in re praeterit Il. 3. 339.ενΘοι κεν ουκετι εργο ανὴρ νοσαιτο μετελθων, ςτις ετ ἀβλητος Hανουτατος οξε χαλκῆ δινευοι κατὰ λέσσora, in praesenti Od. p. 39. ηαιῖοι, ελ' Ο Β ἀρι/έμεν, ἀπολ ελΘοι in futura Il. . i 3 9. 3 άποινα φέροι, καὶ νεκρον αγοιτο, i. e. abducat licet. Quoniam autem, quae sola cogitatione finguntur, ad experientiae veritatem comparata, non re vera fiunt, sed possunt fieri consentaneum est, optativo, quae possint fieri, significari. Isque frequens apud Homerum usu est. d. g. I a. εἰ δώγε δη μοι τῆτο, ὐεά, νημερτες επισπε, αι πως τὴν ὀλοὸν μεν πεκπροφυγοιμι α

22쪽

6 ε. 9 a. ξ. 99 ζ sa. . a 3 s. s. 91. . 66. Ti. E. 4 I. O. 736. 38. e. 64O. . 343. ω- 49. d. . a 4. sa. γ.3r9. 3. I 67. 6o. ε. T. qa. e. 6 e. 66. . 26. . . 43 . . 366. μ.48 T. E. o. r. a T. 9T. Os V, 383. . 38. t. 89. s. 3 a. Hines fit, it saepe coniunctivus et optativus in eadem constructione coniungantur, ut Il. '. or. ἀλλὰ μάλ αντη ς σορtati, ἡ κε φεσσι μεγα κλεος ἡ κε φερούμην. Germanice dicas, ob erj ensic ode ich Iegen Ionne. Vide T a 44 seqq. d. μ. 36. s. Vnded. 183. scribendum αλλ' ἡτοι κεινον μεν οἰσομεν, ἡ κε αλων, ἡ κεφυγοι, και κεν λυπερσχη χεῖρα Κρονίων compara Il δ. 249 Non debebam in dissertatione de praeceptis quibusdam Attieistarum p. 18. ad hane constructionem illud reserre d. . S. επὶ Ῥαυτῆ παντες χωμεν Θροοι, Ἀ κε ιιι εἰδου in ομεν riδε Θυραων, ελΘωμεν δ' ανα ατυ, βοη δ' κιτοι γένοιτο Nam ibi maiore interpunctione post ας posita, quae sequuntur, non pendent ex pa tieula εἰ, sed per se pofita sunt, hoc sensu: tum poteris auxilium advocari. Sic eadem verba intelligenda sunt etiam . 33. EDdem ratio loquendi saepius occurrit: exemplo in eadem disseditatione eadem pagina ex Il. h. 41.s allato addo S. I . . s. . Soa videturquo ea etiam in coniunctivi usu restituenda . II. Λd hunc autem, de quo agimus, optativi usum pertinent illa quoque exempta. in quibus voluntatis quaedam significatio adiuncta cernitur, mi Od. δ. 637. των κέν τιν ἐλασσάρανος δαμισα uην. Ea ad secundam tertiamve personam translata, saepe mo nentis vel iubentis est, ut Il. . 49. κήρυξ τίς οἱ εποιτο γερα θερος ;tum etiam optantis, quae quidem ratis AEtiam alias sormas habet, ut interrogativam eum articulis πως αν, ellipticam cum par ticula ει, aliasqum

Sed redeo ad simplicem illum optativi usum, quo nihil nisi quae tantum in cogitatione posita sunt, indicantur. Is in primis inservit consilio rationique, ob quam quid fiat, significandae. Sed placuit Graecis, de praesenti suturove confitio fere eum optativo uti, fi effectus dubius esset; sin minus, potius coniunctivo utuntur, ut qui rei vere suturae praesentisve notionem

23쪽

nem contineat Contra de praeteritis consiliis coninnetivpm

ibi usurpant, ubi effectus adhuc durat, vel exspectandus est; quum autem iam praeteriit, quoniam id diserte nullus verborum modus indicat, optativum adhibent, qui quum effectum non verum, sed modo cogitatum notet, saltem non significat eum adhuc manere, sed potius refert ad illud tempus, quo captum

est consilium Iliad. . 438. ἐν δ αυτοῖσι πυλας νεποίεον ευ αρακουἰοις, φροι δι αυτάων ἱππηλασίη ὁος ιh. Eadem verba exstane v. 339. sed quum ibi ποιησομεν dicatur, etsi ει, non est salsum,

tamen nisi significari voles, ut posit esse, coniunctivo usum esse

poetam credas. Frustra autem coniunctivi formam is in Thier-sthi grammatica Homerica quaeras quam tamen diligens pomtae lectio non uno loco, opinor, vindicare poterit vide Il. . a 4 s. d. o. 448. e. 86. neque aliter, nisi fallor, l. r. 88. Vtrum autem εἰη an γ' praestet, non diiudicarim. Illud certum est, Aristarcho et accuratioribus grammaticis vide tym. M. p. 787 , 6. φανεν aliasque similes sormas etiam in his verbis, a quibus hierichius eas abiudicare ausus est, probatas suisse. Sed hoc obiter. Vtrique modo locus est in hoc, l. . asa νυν ἄτέ με Θυμος ἀνῆκεν ε ἡμιεναι αντία σειο ἔλοιμι κεν ἡ κre αλοιην, prout ad tempus capti consilii, vel quci per Eitur, referas. Sed patet hic optativi usus aliquanto latius, et saepe

etiam in constructione particularum temporalium cernitur. Iliad. δ. 6 a. σον δε πλενι ν δεπας is ετηχ' ως περ εμοἰ πιδειν, τε Θυμος ἀνωγοι. d. . 69. παρ δ' τίθει κοινεον, καλήν τε τράπε- δαν, πάὶ δ δεπας ινοιο, πιεῖν, τε Θυμc ἀνωγοι Significatur enim poculum ea mente Dpositum , ut, quando vellet, biberet. Sed in priore loco quae mecedunt, περ μεν σε τίω Δαναῶν ἡμενδε πτολεμω, ηδ εν δαι F, τε περ τε γερουσιο αιΘοπα οἶνον Αργείωνα α ριςοι ἐνὶ κρητῆρσι κερωνται, apparet, coniunctivum habere, quia res non ex cuiuSquam cogitatione suspensa est. Quod si qeadem re v. 344. optativum Videmus, is quomodo explicandus sit, infra dicetur. Sed accuratius quaedam ex hoc genere On

Nos,1 η si diceret, esse rediturum Ulyssem indicaret nunc, Optativo

24쪽

ispino Hus, inpertui 3 geddit, an sit rediturus: utra pleno i 'b lexprimerst dicendum sit, quum radierit, s redibit Sie μορσιμος εὐοι. β. 33s. . 38s. οἰκίη δ' αἴτε τουτου ι τερι hare

χειν, ἡδ' ςυς οπυ-. Aliter . O. abs α γαρ, οῖος Θυμος ενι-s σι γναι- κρhas βουλεσα οἶ- φελλειν. ος κεν πυρι ubi quam de ea sermousit, qui re vera Irabeat maritim, πω scriptum oportebat. Frequentia sunt alia, ut Il. O. 494. καὶ δ' εἰ νεμεσατον, σι τ αυτ γε εὐοι od . . I. - απολοιτο και ἄλλος, τις τοιαῖτα γε ζοι. Sed ad illud primo adspectu non. nihil offendas, d. c. 286. και δ' ἀλλη νεμεσω, πνις ωαυτα s εζον, ἡ ἀεκπι φίλων πατρὸωκα μητρος πτω ἀ-οισι μωγητα rnam quae addi a sunt, nihil nisi explicvit priora ut idem verbi modus videatur adhibendu fuisse. Nihil , minus omnia recto

4ieta. Nam prius illud ut prorsus incertum ponitur. tum illo posito, reliqua, fando vere eonsequutura, per coniunctivum adiiciuntur: quod utrumque Germanice se dicas texenn ira dothun Iomte, uni gege den ille de arte einem anne o te. Porro recte positus optativus in his, Iliadn. 3o4 νυν γαρ κ

τῆρι μιγεέη, si κεν φημιέριος γε βαλοι κατα δάκρυ παρειων. d. . a 34. τοιουτιρ δε εὐικας, εττε λουσαιτο φοί, τε de quibus Ioeis duos neglexit Thierstatus, qui in his, quae p. 96. seqq. et

aia de particcula επεὶ disserit, immemor eorum, quae p. 86.

ipse dixerat, regulas comminiscitur, in quibus haud scio an nihil omnino veri sit. Qui si, quum πει cum optativo iungi posse negat, in illo solo, μὴ δαῖδας παραΘεῖτο d. g. Ios.

τ. Is o. i. 4o haesisset, non mirarer hoc enim aliquam rationem habet sed quod illa, quae supra posui, tentat, magno opere miror. Nam in istis locis omnibus quum non de eo, quod vere futurum fuerit, sed de eo, quod ut futurum cogita batur,

25쪽

XVIII

batur, sermo fit, apparet, reeis adhibitam esse omisti tis: Vt id stat,m in prinio ostendam, non hoc dicit, pro Drrire

Hectorem poteris, quism im tibi prope enerit nequi enisi vi,htuἀrum asseverat sed poteris, quum prope venerit, Is quisem veniet. Eadem et reliquorum lscorum alio idis , et inorum, in quibus Thiersthius p. 3 comunctivum repΘni Vult Il. . - - ἀν

-- κονίησι φυγείης. d. h. 3 a. δε πὀλινδε ρχομαι, εἰ μη πέτι περιφρων Πηνελοπεια ελθεμεν.οτρυνησιν, ο ἀγγελ- ποειν ελλιι Nam neque Helena mortem de nunciat Paridi, sed hortatur , ut sum Menelao pugnet; salvum rediturum sperans neque u-maeus, uia nuncius venerit, tamquam si hoc fieri soleat, se difeit in urbem ire, sed si sorte veniat nuncius Thierkhius quidem utroque in loco coniunctivo, qui praecedat, optativum ex eludi dicit. Hoc quale sit nescio. Sed viderit, quid saeiat hoc loco, l. . 386. L aD δη ἀντίβιον συν τευχεσι πειρηΘείης, κἀν τον χραπιχ σι βιος καὶ ταρφεες AI. Alteri loco illus rando hie

aptus est, Od. α. 4is. τυν ἀγγελίης τι πεBosam, et ποΘενι Θοι, με Θεοπρο - εμπάζομαι, ἡντινα με se, is μέγαρον κα λεσασα Θεοπρόπον, ἐξερέηται. Hoc enim , ut coniectores interrogaret Penelope solebat fieri illud, ut nuncius afferretur,' et rarum erat, et si tuitum. Sic etiam . 339. I δ' 'o a ἔλθοι, καὶ Ron ἐς πατριδα γαιαν, αἶψά κε συνῶ παιδὶ βίας αποτίσεται ανδρων. Non est autem miri- , saepe utrovis modo loqui licere, modo a terris sua propria vi aptus si Vt l. . 3os. δωσω - διωρον τε δυώ τ ριαυχενας μνους. or κεν αριτο εωσι Θοης επὶ νη-, 'Aχακλ, ςτις κεν τλαίη, οντ αυτῶ κυδος ἄροιτο, νηοῦ ωκυποδων σχεδον ελθέμεν. Dicit, I vis audeat, incertum relinquens, an talis futurus sit quod si τλήν dixisset, qui fueris ausis, exspectare se indicaret, fore, qui auderet. Illud vero necessario dicendum erat, Orcio δει ι σι, qui optimi reperti fuerint: nam si optativo usus, daturum se promisisset, si qui essent optimi vel possent esse, neminem tam incerti praemii spe permovisset. d. 1. 33. non erat satis idonea mussa, Mare di-eeretur, δ' ἀγαπαζορ ενοι φιλε- ος κ' ἀλλοΘε ελΘοι rectiusque

26쪽

que in hue illecti ope apud schol Hari ad p. I9 ni unetivus

est. ἔτε ών τις Iain ηι. 44T. itram μεν κεν ἐς κύM αταυθν . - αῖριατει ἀσσον διεν, δε τον νημερτες ἐν ει ι δε κ' m πιο νέοις, oti τοι παλεν ἄσιν π-ω. Ualde dubitari potest, sic ah ἐσσψΘονεν dederit; si optativum, hoc dicet, si mi invideas coI-hoqui enim Vir sies cum umbris cupiebat, quaesieratque, non qnymodo eas areeret, sed quomodo perduceret ad colloquendum. Sedri. 443. Θεωμναι εἰ φεπιν τανυηκεσιν, sto Irat. - φυχας εξαφέλοισθε. και εκλελάθοιν Αφροδίτης, vix habet, quo defendatur. Α poeta prosectum puto κλελάΘητ. Rationem habet illud, o. 43 s. hi κεν καὶ του , ε ριοι Θελοιτε γε , ναυτα. ορκον πισωθ' hora , ἁ πέμμα ιι οἶκον ἀπάξειν sed valde diversum est, quod legitur Iliad . p. 893. τα δορυ-ηριον h- πονε ιεν. ε συ γε σῆ ΘυμοώΘέλοις κέλομαι γὰρ εγώ γε quod modestiae est. Vide dissi de praecutis Attici starum p. I. In illo vero, . 346. εἰ δ' ἄμμι παραφΘHησι ποδάσσιν, αἰεὶ μιν προτὶ νηας ἀπο τρατοφιν προτιειλεῖν, manifesto vitiosus est optativus, ut in re certo

Reliqua sunt duae aliae loquendi sormae, de quibus moneno tirones sint. Una ernitur in particulis στε μή, quarum exempla haeo sunt apud Homerum: l. . II. αἰπυ οἱ ἐσσειται.

i96 ου γάρ πως ἡ Θ του ἀνηρ τάδε μηχανοωτο ναυτῶ γε οφ οτε μὴ Θεος αυτος επελ- ό ρος έΘελων Θειη νεον ἡ γέροντα ' φ. I 84. in δε μοι ἁλλοσε Θη ruam χαλεπον δε κεν εἴη καὶ μάλ' πιιμ. μεν ,οτε ρι Θεος αυτος amr-ων ηἰδίως ἐΘέλων θείη αλ ἐνὶ χω. Ex his, quae paullo. Vis dicta sunt, facile intelligi poterit, recte adhibitos esse opto's. Nam in nullo horum locorum de re sermo est, 'quae .m tari possit, sed in omnibus finsitue aliquid, idque tale, Q venturum esse ne credibile quid emst. Quamobrem mimr, quod Thierschius, dum anceps animi pendet p. 8 deni illaeis ita inat, ut ubique coniunctivum repo- a ni

27쪽

hi veni. si 'actiones ineri, earum prima, quod per οτε comi vitio indictiar, qua tollatur, quod praecesserit, ea non video quorsum valeat nil talis conditio, modo μὴ adiectum si ad rit, quicumque verbi modus adhibeatur altera aurem, quod Apollonius Rhbdius, qui ubique Homeri vestigia legat, coniunetivos tueri videatur, non una ex parte laborat. Primum enim tantum abest, ut Apollonius Rhodius Homerum ubiqus Retetur, ut eius oratio ab Homerica mirum quantum discrepetet de qua re qui plura, quam quae biter inspectis utriusque poetae carminibus occurrerint afferre velit, satis magnum possielibrum conscribere. Deinde non enim contendo nihil Apbllo. nium ex Homero hausisse, sed aio plurima est, ubi Apollonii auctoritas aliquid conferat ad Homeri usum cognoscendum; est vero etiam, ubi nihil utilitatis afferat, quia ille non ubiquου recte Homerum imitari videtur. Denique in hac re, de qua nunc agimus, quid valeat Apolloniu , multo minus intelligi

potest. Qui si erat commemorandus, non hic locus I. 4s. afferri debebat, multo enim Acilius unum Apollonii, corruptissimi scriptoris, locum ex quatuor Homericis, quam hos ex uno, eoque dubiae auctoritatis, Apollonii corrigas sed ΙU. os . e. rum ne sic quidem quidquam essicietur, nisi ut appareat, Apollo- .nium coniunctivo usum esse, ubi eoniunctivus poni debebat, quemadmodum idem in eadem Drmula alibi recte optativo utitur. Αater, de quo dicturus eram, usus optativi is est, quo sie-quens repetitio rei praeteritae sgnificari putatur. Id vero prorsus falsum est nec sequi hunc errorem, sed refutare debebat Thierkhius. Nam etsi negari non potest, ubi de re saepius repetita sermo est, tam crebrum esse optativi usum, ut a. rissima snt exempla in quibus ille non inveniatur, apud Homerum non memini exemplum praeter Il. . a I. in quo ipso sed male, nonnulli libri optativum habent tamen ea non optativi vis est, sed verbi, unde pendet optativus hoc enim ubique

tale est, ut in ipso insit diuturnitatis vel repetitionis significatio est enim plerumque vel impersectum, vel plusquam per fectum: Iliad. t. IO.. d. . 49. εν παρος κοι ιαΘ τε ιυν

28쪽

verbbrtim Armis utitur, ut Il. o. I 6. αλλ' eτε δὴ πολυμπις ἀγα ειεν 'Oδυσσευς, ασκεν, πανδε ιδες ιε. Ad quam normam Aristoteles, hel. II. 9, 2'1 ex Il. . s 4 3 affert, εὐ γαρ οἱ νεμέσασχ, et αμείνονι φωτὶ μάχοιτο - Frequentativis in eodem genere fitur Herodbilis, ut II. 3. Raro oristum invenias, et heubs, ita ut agiquid ad pHerii fit, quo repetitio deesaretur uoIR γ. 3, --λλα- μὸν Ρωισσεν 'Aes ιλος ενελαος οἰκω ν ηια 'τερη, ποτε Κρήτηθεν ηιο xo. Etenim optativus nullo modo potest repetitionem indicare nequis in istis locis omnibus, quorum millena afferri im tam rem possent, , quidquam, nisi unun f

eeum notati, seditae, ut ex munis factis, quorum notatio vet-- inihelxiistest, illud de net, quodcumque alicui eogitare fi

bo erit. Eaden, ratio est obniunctivi in rebus praesentibus. δοῦ τ. 3I3. O rἀρώπην νυξελΘν, λησι τε κοῖτος απαντας, -- is, λέκτριν. Nam si in his vertendis vocabulo quoties uti test, pano coniunctivi virtus est, sed verbi κεῖμι, ex quo de re Tolita fieri servinόm effodognoscitur sed quaeri poterid, an Gr Hei, ubi de repetitione agitur: etiam praesenti iunxerim ut

tivum. Quost efficili se ipso nihil habet, quod repugnM,

men non videtur temere cone dendum. Non retia terim liue illud Il. . 49. ον δέ, γ- Θελοιμι Θεῶ ἀπάνευΘε νοῆσαν ρινητισυ ταυτα καπα διείρεο, μηδε μετάλλα. Mirum enim oret, ni Aristarchus hic ut . 397. Θελων scripsisset. Sed duo alii laetrii vius motrientum habent: δ. 3 3. πρωτου γὰρ καὶ δατος etini ιάζεσΘορ ειχεῖο, οπποτε δαιτα γέρουσιν φοπλίζοιμεν 'Aπαιοι . Thi schius quidem p. 94. κουαζεο Θον putavit inperfectum esse, irrcilia re nec ducem, quod sciam, habuit, neque habebit, opianor, qui sequatur. Quamvis autem facile ex simillimo loco .a6o coniunctivus inferri possit, tamen ita constanter on inexopia istim uelitur, 'uream nisi qui remerarius sit, vix videa tu muttiturus esse. Uter Deus est Od. ω. 343. Θα δάνἀραφυλαὶ ταιντο, εο ν οπποτε δη Διλῶροι επιβρίσεαν περΘεν. Hi ne ut regulae aecommodaret Thierkhi inauditum quid

29쪽

e pone incredibile commentu . - πειση .antherisu, δε γα .etum. In qua re alia adhuς isqvst anai x etiam. 19est error. quia, si non potes cum praesente eonstrui optativus ista repeti. tionis significatione, non magis poterit cum perfecto rinde Thierkhio hanc omnem rationem parum Perspectam fuisse coni,cio. Mihi quidem hos loco' usosider u videi ur optavivus ita. um Praesente quo aliqua repetitio Contineφ gr. 49cRm .habere, si non, ut in coniunctivo, ad suturam, sed a pras terit3m partem praesentis respiciatur. Naum in Nove los', quod hactenus factum sit, exprobratur in altero autem de vitibus se m est quas puer lys es olim a Patre acceperit quas ille quum quotannis uvis undasse sciret quoniam adhuc cultas vide utrum ue tempus coniungit. Qua re si quis vim verborum i terpretando exprimere volet, ita dicondum erit primi adestis. gnotier epulas apparabamas omis generis uvis abundant, quoties anni tempestas fecundarat. Qualia sermoni familiari facile condonari postunt. Postularet institutus ordo, ut etiam de illo conditionum

genere explicarem, quo sumitur aliquid esse, quod simul non esse fatemur, vel contra. Cui rei indicativum oristi, imperfecti et plusquam perfecti destinatum esse, supra indicavi. Sed

hoc ita et planum et pervulgatum est, ut rectius praetermittatur. Quo magis ni iratus sum, quuna Thierschium in epimetro illo, quod, pace viri amicissimi dixerim, totum retractari ab eo velim, ita in hoc genere vidi offendere, ut P. II. Onstruosum esse dieeret illud Apollonii Rhodii Ι. 8 r. Mλοφελον κεῖν ἔμαρ αυτίκ' απο ψυχὴν μεΘέμεν, κηδέων τε λαθεσθαι, φόαυτος με τεησι φίλης ταρχυ α χερσιν quod rectissime dictum esso, et sic, ut aliter ne potuerit quidem, nisi aliunde, certee adnotationibus ad Uigerum p. 67. IV. et os. 'tum esse

credebam.

Eo igitur perdueta disputatione, quo volebam, quod supra.

rve laeturum ostendi, ut modo Verborum, quos ad comparationes adhibere Homerus leti attinger m , id quoniam lon'. eius est, quam ut hic tractari possit, alia dissertatione, quae

30쪽

XXIII

mox densta erit, 'eomplaetari I gue iam ad id venio, euius rei eaussa hae scripsi. Sunt enm Vobis, Uiri iuvenes, qui va diligentique opera in litte' bonisque artibus collocata,ntagisterii honorem eonsequi cisistis, indicenda colloquia, quibus Vos ordini nostro prosectus Vestros probare oporteat. It que Vos rogo, ut ante d. XXI . mensis Ianuarii nomina estra apud me profiteamini me in autem putate ad res vestras euocumque modo possim iuvaρdas promptissimum sore. P. P. Dom. I. Adv. - CIPIO CCCXII. L, R