De orationis, quae inter Lysiacas fertur octava, ratione et tempore commentatio [microform]

12쪽

Ex quadringentis viginti quinque orationibus Lysiacis ), quae veteribus notae erant,

Dionysius Halicarnassensis et caecilius Calactinus ducentas triginta Iegitimas et re vera Lysiacas putabant nos ex fragmentis et titulis commemorationibusque grammaticorum et Iericographorum cognovimus centum septuaginta, quarum triginta una supersunt plus minusve inlaeta et trium majora fragmenta a Dionysio Halicarnassensi servata. Sed ne hae quidem orationes omnes genuinae sunt: sunt enim, quae Harpocrationi spuriae Visae sint, qui sextae, nonae, decimae, quarta decimae vicesimae, tricesimae per additamentum εἰ γνήσιος sive H νησιος ὁ λόγος obolum suum appinxit. Jure a viris doctis nostrae aetatis fere omnibus ad unum orationes pro spurii habentur secunda, quamvis veteribus suppositicia non visa, seXta, vicesima. Ora tionemque undecimam nil nisi breviarium ess orationis decimae constat inter omnes. Quamvis veterum testimonia aliquid in se habeant auctoritatis ad scriptum ab auctore abjudicandum, tamen absoluta in iis posita non est. Veteres enim dissicilius et cautius quam viri docti nostrae aetatis ad dubitationem accesserunt semperque scriptum ei attribuerunt, cujus nomini erat adscriptum. Accedit, quod grammatici veteres ad notissimas modo orationes, quae spuriae videbantur, adibant easque, num genuinae essent, imprimis ex orationis sermone dicendi diiudic bant Dionysius Halicarnassensis quidem, si inter Lysiacas oratio esset incerta, postremo fugiebat ad suavitatem et dictionis gratiam, qua Lysias omnibus praestabat, tanquam judicium ultimum )et orationem hac Lysias virtuto notissima destitutam pro spuria habebat. Cum igitur facillime fieri posset, ut oratio quaedam minus nota a grammaticis omittereter semper firmum manebit illud Walheri ): ber se sis auo die Rede gang unangetastet eblieben, Wis i annehmen ossen, socis das Negative, das si sic derariti de Alte entetogen alte, nichi inreichend umsio ege die VerWerfung auch so psit noch et schutgen. Etsi veteribus orationis suspicio visa non est, tamen nulla religio nos prohibere debet, quominus scriptum auctore indignum, qualem ex melioribus scriptis cognovimus, abjudicemus. Itaque quamvis a Veteribus, quantum cognovi, suspieionis additamentum ad orationem octavam factum non sit, tamen fere omnes viri docti aut de orationis auctore dubitaverunt aut Lysia abjudicaverunt. o primum quidem Marklandus Lysiam orationis auctorem in dubium vocavit verbis: si tamen Lysiae sit. Reiskius ' cum stylo rost de auctore dubitans eam pro epistola seu formula amicitiae renuntiandae habuit; cui tamen sententias obstant et prima prooemii verba go 'Eπιτηδειον μοι δοκι κωρον ληφέναι περὶ γν εἰπεω βουλομην πάλαι' παρεισι μὲν γαρ ἐς ἐπεγκαλα παρεισι δε ὁ ἐναντίον ἐπιθυμ μεμφασθαι τοτ αδῖκουσιν ἐμέ γet g 10 ιόδωρος ουτοσί, quae vox sine articulo nomini aut antecedens aut succedens ponitur

13쪽

- pro ουτω, ubi orator digito vel oculis aliquem, de quo res agitur, designat Spengelio ' oratio propter antithesea eumulatas et nimis exilem rem est visa sola superstas exorestatio ante anare am a Lysia juvene confecta. Eodem fere tempore scriptam esse orationem putant Frangiua' , Geversius ' , athius ). Quae quidem sententia quamvis multum ad persuadandum in se habeat, tamen ut postea videbimus eat rejicienda. Itaque enseterua orationem a Lysia aeriptam eas negat propter hiatum consulto evitatum, quod studium neque Lysiam neque oratores, qui

ante Isseratem floruerint, curasse constat inter omnes Benseterum Mutus est Iasaius qui ob eandem aliasqua causa allata orationem o Lysiacis esse exturbandam censet cum lassio

Friuachius Theodorus Berghius καέπιον orationem esse putat eamque a sophiatu quodam

confectam '). Orationem a Lysia esse scriptam eontendit Κirchnerua ), oui assentiunter Glei- nigerus et StulZerus ' ita, ut duas recensiones esse rati eam orationis epitomen a Lysia ipso eonfoetae quae sententia jam placebat Dobreo - putent omniaque a Lysiae sermone dicendi discrepantia vel alia ex causa suspecta animo promitissimo attribuant excerptori Hermes α. 60.

Sed accuratior orationis ratio est instituenda, ut, quod sit verum, eluceat.

Continetur oratio octava non modo in odie Palatino sive Heidelbergens v 88 et ex eo derivatis, sed etiam in codice arciano , quo codice praeter orationem VII traduntur secunda et sexta orationes, quas grammatici veteres et nostrae aetatis viri docti a Lysia ab-judicaverunt. Quae res, quamvIs orationem octavam Lysiae falso esse tributam per se nobis persuadero nore possit, tamen aliquid momenti in se habet. Sauppius, vir doctissimus, in praelatione ad oratores attico primus auctoritate codicis alatini cognita putat omnes codices, quotquot adhuc collati sunt, ex hoc codice X eoque tali, qualis etiam uno est, esse derivatos praeter et in epistola critica ad God Hermannum ex alio fonte a ceteros codices esse descriptum hoc alterum genus UGAE V professus est. Sed codex G, qui in oratione secunda alium fontem ac codex Palatinus sequitur et in oratione sexta alatino proxime cognatus St, in oratione octava codicis Palatini est simillimus et saepissime lectiones codicis G consentiunt eum codice alatino. Quomodo res sese habeat, discernere non possum. Hoc dignum est, quod notetur, orationem octavam codice contineri, quo orationes traduntur, quas omnes fere viri docti a Lysia abjudicant. Accedamus nunc ad orationem ipsam. Oratio ex omnibus orationibus Lysiacis est corruptissima et temporum iniquitato nonnullis locis si 4 8. 0. lacunis deformata. Quamquam

D Sehoibo, praef. d. p. I. rohberge ad orat XIII. 16. A. ' a. R. O. 25 ' ed Lysia orat. Sint . I83I. p. 2bo. ' Disputationi de Lysia epitaphii auctore caput alterum Gottingae 839 p. 4. 10. Dio Redon de Lysias baraetat unxeristuteri. resia 1813. p. 10 I. hiata. Friborgiae I8. l. p M. V L. R. o. p. 656. R. n. O. p. 73. a. a O. P. 3. δ' Hermes X. p. 860. V J J III p. 49. Pseudolysia oratione etava Dissert. Jenens. 877. δ' Philologus. XIV. p. 83. ' Quasstionum Lysiaearem specimen Progr. Demmin 1869. y Hermea IX. . Ibo. Hermes XIV. 49s ilhii pro .grammatis Lipalensia 870, quo gitur de oratione nostra facultas acquirendi mihi data non est; do oratione tranquam anapoeta aeripsisse Wilvium tradit Friissehius '' epistola eritio ad God Hermannum ipsi ora84 I. odex X M nuperrimo collatu ea n aygero, quam conationem sequitur cheibius. Novae collationes exstiterunt Lampros, Hermes X. 266 R. Schoeli, Hermes XI 2I3, O Fuhrius, dissertatio Bonnensia 1877. H. Philol. Anxg. IX. 102.

14쪽

- , multi viri docti ad loeos deperditos et depravatos sanandos conjecturas a suis ingeniis fecerunt et nonnullos emendaverant, tamen multa orationis saepe viris doctis de inveniendis veris setionibus desperantibus nusso modo emendari possunt et usque ad hune diem obscura sunt et manebunt. Oratio non est forensis neque habita ad judices, sed habita sivo habita fingitur in ταola, inooetu mieoram, et ea quidem amicitiae renuntiandae causa g 18. θω τοίνυν ἐκ- μω ἐξέμαρ- τος φιλιας Is qui orationem habet, in eollegio amicorum est. ς 2. b. 6. 7. 11. 17. 18. Sooietatis natura qualia fuerit, ex verbis orationis perspicere non possumus. Collegium, cujus particeps egi orator, ἔρανον tuisse putat Gieinigerus conjunctum ad amicos egenos sublevandos ob si x τις ἐριου δεηθεὶς - τυχεν αν ἐγά τε ματος se κώεἶνος πιπγειλε. o. mma μὲν πλουτουντας, ἐν δὲ πενομενον. 10. - ονμεν ἁπαντα δἰ μῶν πρααντά με περὶ

τος θέσεως του taxov. g 18. ἔπει τοι et του θεους-- πο τι ζημανθῆσομ μ gυνῶν ραν. Erant orant societates, quae conserebant imprimis pecuniam eum ad convivia celebranda variaque licita et honesta negotia obeunda tum ad amicorum egenorum sublevandam inopiam ' . Societati sicut pecuniae ollatae nomen erat ἐρανος, factum ipsum ἐρανέζειν, socii ipsi ἐρανισται, omnes socii ὁ κοινον - ἐρανιστων, princeps societatis ἐραναρχ' nominabantur Graecis et imprimis Atheniensibus hic pius et munificentissimus erat mos pauperos amicos adjuvaudi, ut si quis aere alieno premeretur sive ad ollocandam filiam nubilem sive ad amicum ex hostium manibus solvendum sive in alia quadam adversa fortuna versaretur, egeno ita darent, quod ei auxilium esset, ut 8bus adversis restitutis redderet quod a singulis amicis accepisset y , et ipse rursus amicos egenos beneficiis assiceret. ' Beneficium igitur erat e genere mutui gratuiti mediumque tenet inter donum δῖρον et creditum δάνεισμαὶ 'i, cum detur pecunia nullis intervenientibus usuris a pluribus δ' . aranum societatem fuisse Gieinigero concedendum erit. Inter collegii socios orta est dissensio Oratorem amici jam per aliquod tempus calumniis

persecuti sunt Q. επιτηδειόν μοι δοκα καιρον εἰληφεναι περ ῶν εἰκεω ἐβουλύμην ad ι. s. ξυμβαίνει α καὶ ταυτα τοῖς προ του, καὶ μοὶ σημεἶ ταυτα μεν κεένων ἐστίν, κεἶν δε τουτων ἱκανά. st 14. γινωσκω δε νυν δ' καὶ πάλa se oυντας προφασιν. 6. νυν de ἐπειδὰν ἐκλελοίπασιν μα αἱ προφάσεις, ἐλευθεραμερον με κακοσa λείπετε ν δ ν ουδέν et animo parum benevolo contra Oratorem egerunt. Quibus de calumniis certior factus et opportunum dicendi tempus nactus, eum non modo adsint obtrectatores Q πάρειοι μεν ηαρ ἐς ἐπεγκαλω, sed etiam viri, oram quibus dicere cupit o πάρεισι δε γν ἐναντέον ἐπιθωμο μέμφaσθω οἱ ἀδικουσιν ἐμε, orator verba facit ad socios de opprobriis in se injectis. uermanno, qui secutus Blassium in πάρειοι δε non ejusdem sed alius collegii socios esse ita putat, ut, cum utraque collegia convenerint, orator Verba faciat, non habeo, quod assentiar. Ac primum quidem neque sociorum alius collegii in oratione usquam fit mentio, neque per pronomen μεἶ I et pluralispersonam alteram διαβάλλετε et πάρεισι μεν omnes appellantur socii, sed modo pars deinde pers minus credibile est omne Socios esse calumniosos t oratorem persequi calumniis eumque unum g I9Ἀλλὰ καὶ νυν μετ με μονον κακος λεγετε denique putare non possumus omnibus sociis invitis oratorem societatis participem recentes tulisse contumelias. iraeterea uermanni

15쪽

ἔθος ἐστὶν ἔν τον ξυνόντων ἀεὶ κακως λέγειν καὶ ore , ubi de unius socii calumniis agitur, tamen ferri possunt ex studio oratoris socios calumniosos ostendendi Og 16. 8. 19. Sunt igitur πάρεισι μὲν socii perfidi, et per verba παρεισι δε adloquitur orator socios, qui amici sunt. Cum collegium omne, et ii, qui oratorem accusaverunt, et amici, qui non judices de ceteris sociis, sed iidem apud oratorem accusati sunt convenerit, ob utrorumque praesentiam Opportunam orator sociis opprobria facit de calumniis tu se injectis, ut amicis ostendat, se ab illis esse laesum innocentem, et ut e ocietate discessurus amicitiam renuntiet. Quae omnia oratori socii objecerint, ex oratione ipsa cognoscere non possumus,4 4 cum orator non omnes calumnias sit enumeraturus. Turpe tamen oratori aliquid opprobrio esse factum a sociis videmus et ex ejus silentio, quo calumnias praeterit, et ex ostigiis, quae inveniuntur in grati δὲ αἰσχρον νεωθε τουτο πως ἰσχρον II g εἶναι, προς δν ουδὲ πειπεω- ον πεωθε et g 8 τι πονηροἶς κοντες ὁμιλεαε. Sed si orator corain. amicis fidis se purgare constituit, calumniae refellendae erant δε). Quo orationis titulo non significari id, quod oratione continetur, sed orationem non κατηγορέαν sed ἀπολογlawe88e in aecu sationem non instructam sed imminentem putat Gieinigerus. β)Sed cum orator e collegio decessurus et amicis opprobria facere et se purgare cupiat, facillimo a se defendendo ad amicos perfidos accusandos ducitur, neque tamen orationem accusatoriam habemus. itulus orationis omγορέα προς τους συνουσιαστὰς καχολογιον, quamvis nobis libris sit traditus, tamen ex orationis verbis ipsis petitu videtur esse Grammaticus quidam juris attici non peritus mutavit δέκ' a 'Ioρέας sive κακολογίας - 'i, quae vox recte de injuriarum actionibus

dicitur, ex verbis orationis ipsis κακολογω, quod verbum in Lysiae orationibus nusquamis apud scriptores posteriores rarissime invenitur, κακος λέγω l. 3. 4 bis. II. I bis 20. κατηγορία κακολογιον. Eodem modo verbum inusitatum συνουσιαστὰς ex oratione ipsa gra. 6. ρονεἶναι, νο-οντι g 16 συνουola in titulum irrepsit Verba συνουσιαστης et κακολογία ab oratorum atticorum usu abhorrentia non recte a Buermanno afferuntur ad orationem a Lysia abjudicandam, cum titulo orationum neque Lysiam neque auctores ipsos scriptis superserip8i8ae constet inter omnes, sed grammaticos Alexandrinos, ergamenosve bibliothecarum catalogos scribentes. Itaque duplici ratione titulus noster valde ab Alexandrini discrepans ita declarari potest, ut aut oratio nostra Alexandrinis fuerit ignota, aut titulus ab Alexandrinis superscriptus postea sit corruptus et deperditus. Nisi dolum malum ejus, qui hanc orationem composuit, putamus, fortuito oratio in numerum Lysiacarum ita irrepsit, ut is, qui primus Lysiae orationibus attribuit, externis argumentis, fortasse magna antitheseon nube, induceretur, et grammatici falso de auctore judicantes

j uermann a. a. o. p. 367. ' Franken, R. a. o. p. 59. - Gleinigerus, a. a. o. p. 150. δ' Meier, Proe. p. 48l Franken, a. a. O. P. 20.

16쪽

- ei attribuerent orationem, cujus nomini erat adscriptum Simplex Lysiae elegantia multos ad imitationem excitavit, ut multi salsarii existerent, qui Lysiae suppositas oratione regibus Pergamenis aliisve venderent vulgo autem homines, quid distarent aera lupinis, non animadverterunt τ). Exordio, quo causae dicendi afferuntur, et epilogo, quo sodalibus infidis orator valedicit, exceptis, ratio summatim dividitur in tres partes, quarum prima est invectio in sodales obealumnias injectas 3-8, altera transit ad nuntium g 8 περὶ μεν ουν του urorπος, tertia sociorum perfidiam tribus jam antea rebus gestis ostendit. Opportunum dicendi tempus nactus orator dicit de iis rebus, de quibus jam diu verba

facturus erat. Adsunt enim non modo ii, qui eum alumniis affecerunt πάρεισι μεν, sed etiam ii, coram quibus et accusare amicos perfidos et se purgare cupit Sequuntur tum verba alτοι πολ- πλεέειν εστ σπουδ ποδοῦτους παρύντας, quae sic intelligi non possunt. Quamvis Emperius ' ansam offensionis praebere verba neget, si qui ad alteros conversus alteros praesentes appellet, tamen um utrique adsint, tam obtrectatores, quam amici, coram quibus nunc Orator pronuntiaturus est, aut oratori dicendum est, se animo esse diverso in praesentes, aut desideratur additamentum, utra pars verbis significetur. Ex nexu sententiarum et subsequenti enuntiato του δεν-ἶς δὲ, elucet eos auditores, coram quibus accusaturus est amico perfidos orator, esse intelligendos. Harhlandus scribam versiculum unum post τους παροντας omisisse putat, quo cetera

explicari poterant quem sequitur de Leutach ), ratus enuntiatum et ad declarandum ἐπιτ δειον

κaιρo et quo loco orator rem suam eamque apud alios agere potuerit, ante taxo excidisse. Sed haec verba ἐπιτηδειον καιρον per enuntiatum πάρεισι μεν - πάρεισε δε declarantur, cum

ob praesentiam utrorumque opportunum tempus verba faciendi venisse putet orator Bahius '' adjicit ad participium παρίντας ἐμου ἔνεκα fortasse ratus alius collegii esse socios. Alii ad sententiam exprimendam conjecturas fecerunt; sunt, qui participium παροντας mutent, alius alio modo locum corrigendum censet Gleinigeri conjectura, qui scribit προς τους δικάζοντaς, quos eranistas, qui in judicio erant, putat, facillime refellitur, cum in oratione ipsa

horum judicum nullum sit vestigium. Buermannus corruptelam non in participio esse ratus restituit pro aro λ μαλεέων litteris nonnullis mutati πολυπείρων ut sententia verborum sit diversus mihi est animus in praesentes. Sed primum πολυπειρων, est Verbum, quod apud poetas rarissime invenitur hymn. Cer. 297), deinde notio longe est alia aequae requiritur; πολυπεέρων est multiplex, late diffusus, non diversus, quam significationem Buermannus restitutam vult. Frankenius legero Vult προς τουτους, ratus facile fieri potuisse, ut interpretamentum ad verbum τουτους, quod aliquam habet obseuritatem, cum sequens τους μεν non referri posset ad ὁν εναντέον sed ad verba remotiora ἐς arerκαλ lector doctus adderet παροντας. Quod interpretamentum in locum verbi τουτους postea est Substitutum. Quae conjectura, quam probant Gieinigerus 'i, Stutgerus ' ), Hertieinius δ'), et sensus optime redditur et, quo modo corruptela in textum pervenerit, declaratur. Verba προς τουτους dicta δεικτικος non tantam possunt habere obscuritatem, ut opus sit ad Verba τουτους adjicere τους araροντας - . Alterum nembrum post comparativum facillime suppletur Verba, quae subsequuntur, τους μεν reseruntur ad inimicos oratoris et declarant verba

17쪽

κομοι πολ- λειων ἐστὶ σπουδὰ πρὸς τουτους, οἷς δὲ ad amicos constat verbo τουτους oratorem appellare mieos. orum praesentiam pluria aestimat quam alumniatorum perfidorum. Horum enim eum nihil intersit, utrum mali videantur neene, illis ostendere vult se nulla iis offensione illata priorem a socii esse laesum. Quibus de calumniis quamquam non jucundum est agere, tamen fieri non potest, quin orator taceat, cum ii, quos Pro amicis habuit, inimioissimos

se praebeant. Priusquam orator de amicorum perfidorum calumniis git, eos Vituperat, et, quomodo sogerant, sociis opprobria facit, praesertim cum ipse in unumquemque amicissimo se gesserit neque ullam iis causam dederit, cur calumniis afficiatur. um codicibus verba continentur 3 Da μη τις μ*ν το δην βωμ ων ἐς ἐρημάρτηκε κρύφασιν κορέσηται τοὐψι ιας, εἰπάτω - ν τις ιαμ α μου κακως ἀχωοεν ' πέπονθεν, quae viros doctos multum vexaverunt. Sa- natus est hic locus obeti, plerumque felicissimi conjectoris, emendatione ab omnibus fere viris doctis probata et a Nestermanno in textum recepta: isai xk. Seheibius '' , qui odio in lectionem defendere studet, ex voce antecedenti τις υμον repetit τις, quod sit subjectum ad verbum εἰπάτω, quae tamen conjectura omni caret sensu. Nam quo modo inimicorum quisque dicere potest quibus quisque calumniis ab oratore sit affectus Quomodo corruptelam declaret Buermannus '', qui putat scribam diutionis forensis peritum mutaviae εἴπατε in formam usitatam εἰκειω ratum Verba ad certam actionem pertinere, nimis quaesitum mihi videtur. raeterea non probanda est mutatio a Scheibio proposita stra τάχα δ' ovθων τουτοις incusatis), ὲς quibus rebus ημάρτηκε. Verba tum haberent obscuritatem, cum τουτοις ad aliud referretur acola Sed hoc loco nexus ententiarum est ne quis vestrum sorte succurrens quaerat excusationem eorum, quae Peccavit.

Sequitur locus multis modis tentatus cod. X et G praebent lectionem καίτοι Ουτως ἐνολεἶ, τε περὶ πλεέονος ἐποιησamo δοκεἶν μου κηδεσθαι, καὶ μειλον ἐμου κατειπε . In antecedentibus verbis semper incusati sunt omnes perfidi socii nunc transit oratio ad numerum singularem repente et hominem inducit, cujus antea mentio facta non est. Subjectum, de quo illud κηδεσθαι ἐμου praedicatur, non est nominatum. Quis est igitur ille, de quo nunc agitur Haeremus primum in singulari, qui numerus recte offensioni est viris doetis neque Frangit verbis ' : ,Αd unum inimi-- eorum repente convertitur oratio, quae immutatio menti inflammatae oratoris optime convenit defendi potest, deinde, quod post πλείονος equitur neque genitivus comparationi neque . Itaque alius aliud adhibuit genus loci sanandi. Videmus e conjecturis, quas enumerare orium est, viros doctos, nisi ex suis ingeniis in tam desperata oratione major ingenio libertas concedi solet Hocum corrigere conati sunt, duabus rationibus locum sanandum censuisse. Sunt, qui singularem probent ita, ut sermo sit aut de illo, qui calumnias ad oratoris cognatos detulit, aut de Diodoro, ' calumniatorum principe. Sed ad nuntium primum oratio transit per verba gra περὶ μεν - τοσλεγοντος ουδὲν ἁ κεροάνοιτε πυνθανόμενοι ita, ut antea ejus mentio facta esse non possit; deind ad nuntium

non quadrant verba δοκεἶ ἐμου κηδεσθαι cum revera ille benevolus oratoris rem non agere visus

sit, sed gesserit cognatisque oratoris familiarium maledicta et convicia renuntiaverit 19 χαριζύμενος. Qui ita oratori consulit, molestus dici non potest. meque nuntius neque Diodorus his verbis

18쪽

- I significari potest. Ad Diodorum enim, unum ex amicis oratoris, qui familiaritatem simulantes a partibus Polyclis stabant, orator transgreditur in tertia parte orationis i 10 l4, neque ex oratione ipsa cognoscere possumus, num tanta in priore parte orationis partes egerit nomine ejus nunquam nominato, quantas in altera deinde verbis aut de Diodoro aut de nuntio dictis est lacuna, et verba desunt, quibus aut Diodorus aut nuntius indueitur. Alii verba ἐνοχλεἶ, ἐποιησαmo, λεγε in pluralem ita mutanda censent, ut verba ad socios, in quos orator invehitur referantur: ἐνοχλεἶτε εποιθσασθε, ἐλέγετε. Cui mutatio ut nihil obstat, praesertim cum nonnullis orationis locis sit probata Drαπε, Π περεέδετε, ν ἐχεγετε, 16 ἐλέγετε ubi codices praebent singularem ἐπάπω, περεἶδε, ελεγε, ελεγε. il igitur impedit, quominus verba in pluralem mutentur, ut oratio continuetur in opprobriis in amicos perfidos

faciendis per verba ἔνοχλεἶτε et ἔλπετε Sed Buermanni conjectura, qua locum corruptissimum suo ingenio sanare studet, non 8 probanda. rimum verba ἐπιχειρεἴτε νολεω non quadraut ad nexum sententiarum, cum socii oratori turba re vera fecerint, neque ἐπιχειρεἴτε ἐνοχλεω sed ἐνοχλεἶτε sit scribendum. Deinde verbum τοιουτως, non florentibus graecis literis, sed posterioribus temporibus est usitatum, quibus oratio Lem esse scriptam uermannus non alis demonstravit. Concedendum tamen uermanno est verbum καίτοι esse offensioni, cum nostro loco enuntiatum per verbum καίτοι non antecedentibus oppouatur, sed oratio in calumniis enarrandis

porro tractetur. Quid sibi velit particula αἱτοι non facile apparet' e verbum quidem κάτοι

librariis saeps scriptum esse pro καί μοι constat inter omnem' ), qtu X. 14, ubi καέτοι libris

traditum a Marhlando Turieensibus et obeto assentientibus mutatum est in καί μοι νάγνωθι τον

νομον. Quare legendum hoc quoque loco censeo pro καέτοι - καί μοι. καί μοι Ουτως ἐνοχλεἶτε-ac mihi tantas tacitis turbas', qua facillima conjectura probata per adjectum dativum ad verbum ἐνοχλεἶτε et constructio usitata verbi servatur, et bene omnia cohaerent. In Subsequentibus versiis maxime offendunt Verba περὶ πλεέονος ποιεῖσθαι - δοκεἶν θύεσθαι - κατειπε , quae nexu sententiarum oppugnant. Socii malevoli multa oratori maledixerunt non palam, sed absenti Oratori igitur non consulunt, sed consulere videntur, eum criminationibus et maledictis sodalem

cumulent. Quem ad sensum exprimendum verborum ordo ita mutandus est fortasse: Gτε περὶ πλεέονος ποιῆσασθε δοκεἶν μου κηδεσθαι η κηδεσθαι, καὶ μειλον ἐμου κατεέπετε. Sequuntur tum calumniae ipsae, quarum tamen partem modo sese esse commemoraturum affirmat orator. In proximis verbis affert causas, cur omnes amicorum criminatione enumerare sibi displiceat. Cum aegre ferens verba maledica percepta vereatur, ne per easdem calumniaS

repetitas apud Oeios - ex Marklandi et Κirchneri ἐλεγετε emendationibus o τι ἐλεγετε κατ' ἐμου, τα τα εραιμι pro κατ' ἐμου ταυτα δοραιμι, quae verba siue interpunctione codex X praebet y eos omni culpa liberet, modo dieere eas vult, quas amici dixerunt in ludibrium ipsorum, non in oratoris contumeliam. Quod amici dicebant oratorem cum ipsis invitis habere consuetudinem et ipsis minime lubentibus Eleusina esse profectum, magnam perfidiam ostenderunt, cum Palam pro amico haberent et absentem criminarentur. Socii debebant aut desinere maledicere oratori aut eo familiariter non uti, idque quidem palam amicitia renuntiata. Quod ne facerent, ob causas certas, fortasse ob divitias, veriti sunt. Atqui orator intelligere non potuit, cur familiaritatem Suam aspernarentur, cur animus familiarium sibi esset infensus Sequor Scheibii conjecturam in altera Lysiae editione expressam καὶ μαγν Ουδεν αὐτος ἐξευρον Orator enim amicis nee

19쪽

verba eorrupta, ut ceteras praeteream conjecturas, emendata sunt Sauppii et obeti conjecturis, quae in textum editionis a Cobeto curatae receptae sunt: καὶ τα τα , τε προς τους τελευτcuom ἐλέγετε, - εσθε pro τι εχεγεν ους. gitur hoc loco nou de nuntio, qui oratoris cognatis rem detulit, ad quem Glei nigerus non recte odi eum lectione servata verba refert, sed de amicis, qui oratorem calumnias et maledicta esse percepturum non sperabant. Verba κά ταυτα sqq. cum antecedentibu verbis non stricte cohaerent, neque quidquam invenitur, ad quod pertineant. Verbum τελευταέους, quod aliquam habet obscuritatem, mutant Franrius in ἐπιτηδεωυς Seheibius in ἀναγκαέους, fortasse opinantes apud cognatos oratorem calumniis esse affectum. Concedendum est Gieinigero verba esse obscura, et nexum sententiarum clariorem fieri puto, si cum obreo, quem sequitur Buermannus δ'), mutamus τους in τουτους. Qua conjectura probata sensus efficitur hic dam antea me sermonibus sinistris insectati estis, de quibus tamen certior factus non sum dicebatis cuivis potius, qua in alicui, unde calumnias perciperem postremo me apud hos criminati estis, sperantes, illos sermones ad me delaturos non esse. Idem sensus redditur eriEii conjectura: τε στρος τουτους ἐλέγετε, ους ωεσθε πελεω νμω τελευταίους Soeli modo iis alumnias dicebant, quos altum silentium obtenturo esse sperabant. Sed contra omnium opinionem exstitit nuntius. Interim huc illuc circumeuntes se ipsos socii querelis defatigabant de improbo eo, qui orationem habet, ita ut palam oratori amicitiam non renuntiarent, sed opprobrio iis facto dicere licitum esset, se jam egisse, ut removeretur, cum ii8, quo rem se delaturo spes esset, querelas aperuissent. Consuetudo igitur cum improbo habita non ipsis est culpas, sed oratori, qui omnibus artibus adhibitis removeri non potest. Transit res tum ad nuntium λου περ μεν ου του λέγοντος, de quo ut de ceteris personis g 10. 12. 3. 4. B. ρ hoc nec alio loco certa mentio facta est. Quidam ex amicis et sociis, qui sermone audivit, ipse oratoris cognatos de amicorum perfidia certiores facit, qui oratori ipsi rem patefaciunt. Hoc modo certe res sese habet 'hi. In oratione res haec breviter neque satis lucide dicta est. Verba enim g . o ra ἐπὶ οἶς -οἷς ἐκεIνος ηὐχω ἀποπελδεν contradicunt Verbis, quae sequuntur g 9. κε o μὲν γαρ εμοὶ χαριζομενος πληZπειλε οἶς ἐμοῖς ἀναγκαέοις et verbis g 3 επειτα κερδος ην αὐτο διαβάλλειν με προ υμα ουτα προθυμως, στεοπουδάσαι προς τους μου ἀναγκαιους ara aoθαι ταυτα ubi, quanta ei sit liabenda fides, agitur. Cum nuntium et oratori et ejus cognatis aperuisse calumnias per se non verisimile sit neque in oratione dicatur, putare possumus oratorem per cognatos suos certiorem e88 factum δ' .Hunc nuntium orator sociis denuntiaturum se esse negat, cum et amici ipsi, qui cum e Verba fecerint, jam eum cognoverint, neque orator cum illo ita sit acturus ut ille cum amicis perfidis. orator enim non has benevolentiae gratias agere vult, cum nuntius non eodem animo rem patefecerit, quo amici ei dixerunt socii studio laedendi moti sermones huic dixerunt, rem nuntius benevolus necessariis retulit. Ac ea quidem, quae nuntiata sunt, orator pro veris habet, cum prae8entia ita concinant cum rebus antea gestis, ut illa his, haec illis satis firme comprobentur. Ac nuntiatis diffidens orator facile arguere potuit, quanta esset fide habenda. Incipit statim orator rem antea gestam et huic actioni praegressam narrare, quae quidem, ut ex oratione concludere possumus, est haec: Polycles quidam, qui non est ex oratoris amicis

20쪽

- 11 - 12 παρόντων - διατητS δρηιςομενος ὁ Πολυκλῆς εἶπεν τι καὶ οἶς ἐι οἷς ἐπιτηδεlotipa&κειν δοκοέην, cui orator duodecim minas mutuas dederat, orator equum morbo desessum oppigneravit. Qui cum morbo eum laborare animadverteret et equum adductum reducere vellet, veritus, ne ipso equum tenente moreretur, Diodoro et ceteris amicis perfidis suadentibus, qui dicebant olyclem pecuniam nihilo minus esse soluturum retinebat equum Aecidit id, quod metuerat. quo mortuo Polycles pecuniam sese pignore sublato redditurum esse negavit. Simul subito amici perfidi actori adversantes a partibus Polyclis steterunt negantes oratorem jure pecuniam reposcere. Consilio eorum non satis perspecto arbitrabatur orator amicos philosophantes ingenii exercendi causa ex more philosophorum contradicere de re proposita. Postquam res

ad arbitros est delata, cognovit accusator amicos contra se dixisse et egisse ut de causis auditis,

quas orator apud judices erat dicturus certiorem sacerent olyclem. Quam quidem fraudem

percepit orator cum olycles coram arbitris diceret amicos oratoris ipsos confessos esse causam oratoris esse injuStam.

Haec est causa apud judices acta. Res summas modo oratio strictim tangit brevibus enuntiationibus, iisque saepe nullis copulis inter se nexis o ut ανάγειν με βουλομενον. DII κaέτοιγε σφων γε--ον κατηIoρουν g 12. ιχ αρ οὐκ ἀντελεχον ἀλλ' dντεπραττον κώ διὰ

τοἷς ἀπαγγελλομένοις καὶ ταυτα τί με δε φανερῶτερον ρελεπειν τι g 13. ου a dy παρηντουτοις. g 15. μετὰ τουτο Λυτοκρατης. Verba prima gra sunt corrupta et deperdita lacunae8 - cujus jacturae culpa est in librari - 08 του ιππου, qua excidit verbum unde pendeat accusativus πράξαντά με. Quam quidem lacunam alius alio modo supplere conatus est. Probabilis videtur conjectura Emperii, in orationibus Lysiae conjectoris felicissimi, προοθr 'φέμαχος κάμνοντα ὁν ὲππον, quod et subjectum desideratur et ex palaeographica ratione conjectura est facillima Saepissime enim laetum est, ut scribae docti et indocti pariter, quae bis scribenda essent, semel scriberent et a syllaba ad audam syllabam vel vocabulum delapsi omitterent 73. Ad veram lectionem propius accedimus, si eum uermanno et FritEschio hoc modo verba mutamus προτον μὲν παντα δι μων πρGαντέ μοι περι in θέσεως του ιππου προσηπε 'φέμορος κάμνοντα τονἈππον, καὶ ἀνάγειν με βουλομενον ιόδωρος ουτοοὶ ἀποτρέπειν πειρ o. Quod orator Hegemachum Diodorum, o Cleliodicum, o Thrasymachum, o Auto cratem, Euryptolemum agentes nulla antea mentione laeta inducit, offensioni esse non potest, cum oratio non sit forensis, sed habita sive habita fingatur in coetu amicorum de personis et rebus cognitis δ' inter socios si 10 περὶ θ θέσεως του ιππου - περι των δωδεκα μνων. mici quomodo causa cum Polycle acta impliciti sint, in oratione non dicitur. Ex verbis tamen g 12. τι καὶ οἶς ἐμοῖς πιτηδείοις dικεω δοκοιην videre possumus praeter Diodorum socios olyclis consiliis favere Sequuntur tum verba καέτοιγε σφων ε aDτων κατογορουν εἰ a d μετὰ τουτων ἀδικουμένc μοι μηδεν ην δικαιον εἰπειν, θ που καλως- έπραττον Quae nisi mutata intelligi non possunt. ob reus scribit σφων re pro ετ ον γε, quae mutatio a Sehei bio, obeto, Τuricensibus probata non rejicienda est propter particulae γε repetitionem, quae hic illic apud scriptores atticos occurrit ' gra προτον μεν ουν - εἰπάτω ουν. uermannus haec Verba

ἐν δέκαιον εἰπεμ, η που καλως συνέπραττον pro glossemate lectoris docti habet, qui putabat