장음표시 사용
21쪽
turus erat, lacti sint certiores. Sed quomodo verba, quae nexum sententiarum nou interrumpunt, sanare studuerit uermannus, probandum mihi non videtur. Quid sibi velit κατηγορουν-τον eos accusabam ne uermanni interpretatione quidem: naturite ais noerte egen- partei intelligi potest. Accusatione amicorum non opus est. Amicis enim oratori objicie utibus injuriam orator se defendendi causa dicebat, cur sibi ratio agendi videretur recta. Itaque amici ex ratore ipso de re disputantes cognoscebant Rrgumenta AE .ibus ad iudices erat usurus corrigendum hunc locum ita censeo ut nexus sententiarum sit hic Amici, quomodo se in oratorem gesserint, ostendunt perfidiam et accusant se ipsos. Nam cum orator sociis suadentibus detrimentum acciperet privatus duodecim minis neque quidquam justi ad judices dicere posset, socii
oratorem no adjuvare p0tuerunt eo quo amicis par erat, auxilio. Qui requiritur Sensus, restituitur verbis traditis non valde mutatis et hoc modo lectis εἰ γαρ αρα παρα τουτων ἀδικουμενου μοι μηδεν ῆν δέκaιον πεω, ἐν που καλος συνεπραττον, quae verba per ironiam dictarauut καλος i. e. -ος. mici perfidi non modo oratorem calumniis afficiebant, sed etiam agitabant
codicis lectione ἀντεπραττον servata neque eum mperio in ἀντέλεγον mutata, ut olycles
de causis oratori certior fieret.
Quae omnia coram diaetetis patefacta sunt, optime con8entiunt cum nuntiatis. Accedit. quod nuntius detulit amicos esse dissuasuros omnibus rem apud judices acturis nonnullosque ad causam defendendam paratos jam prohibuisse, quominus agerent. Quod quidem Verum 8Seostendit id, quod oratori responsum est a Cieito dico. Qui rogatus ab oratore, ut apud judices epilogum diceret, hoc sese facturum esse negavit. Quam rem cum non deSSet e tempore quo ea
acta erant, modo a sodalibus comperire poterat. Dubitari potest, quei significet δ' o ἐκενος. Optime haec verba referri possunt ad nuntium. Verba sic intellecta optime consentiunt eum 9. καὶ ταυτα εἰ με οπέστουν, ἐελέγχει a d εζητουν et sequentibus Verbis si 13 πειτα κερδος
η αυτρο διαβάλλειν με προ υμα ουτα προθυμως, cooτε Iro Udasa προς ους μους ναIκαέους πλάσασθαι ταυτα quanta nuntius fide et veritate nuntiaverit, ostendere conatur orator per Verba
12 αρά γε ταυτα ρυμβαένει τοῖς παγγελλομενοις et ea quae sequutatur. Sermone a nuntio esse inventos non est, cur credat is, qui orationem habet. Sche ibi conjecturam πειτα pro ἐπεῖ quod verbum libri exhibent collationes Lamprosii βψ et Seh0elliq/ eoufirmant. Fortasse excidit, post duplicem accentum, quorum alter ex littera, depravari potuit' '). κερδος ἐν αὐτω διαβά χειν με Iroo υμα carent omni sensu. Verbum abro est reserendum ad nilntium. Qui delator bonevolu DB. ἐμοὶ χαριέομενος oratoris cognatis calumnia aperuit neque oratorem apud Socios neque per cognatos socios apud rut0rem, quae res utilitate ui ei ferre non poterat,
crimi uatus est. Conjectura irchneristy υμα προς εμ sive προς με μας, quam Probaut Gleinigerus et uermannus, a natu e 8 locu8. Cognovit orator tum demum jam dudum amicos criminandi κακοσαι, qua voce continetur
et κααῖς ποιε&4 10. 11. 12 et κακος λέγειν 14. 15, quaesivisse occasiones e duabus calumniis, quae inducuntur per verba ινῶώκω δε νυν δ' dam prius socii malevoli dixerunt Thrasymachum maledicere ipsi oratoris causa Codices hanc exhibent lectionem g 14. ηνίκα Θρασυμπον υρις ἐφασκετε κακος λεγειν δι με. καὶ ἐγῶ μεν ρωτων αυτον εἰ δἰ ἐμε κακος λέγοι Λιύδωρον, quae verba deperdita sunt Verbis ita lectis deest sententia Diodorum primum ex omnibus
22쪽
μὲν Λιόδωρος ελεγεν π Θρασυμάχου adio orεἶσθαι Orator sociis affirmantibus se a hrasymacho laedi si violari ex Thrasymacho non quaerere potuit, num sua causa malediceret Diodoro. Examine vero instituto et hanc calumniam falsam esse apparuit et alteram criminationem, quae incipitur a verbo g 15. μετα τουτο. Non dicitur hoc loco ut priore calumniam esse factam δι ἐμὲ, oratori causa, sed modo ἐμου παροντος, oratore praesente, quod nihil habet ponderis. Concludere tamen possumus ex antecedentibus et Subsequenti βάδιζε με ἐμου in hac quoque criminatione oratorem ausam esse cur uryptolemus a Thrasymacho injuriis violetur Glei uigeri
conjecturam, qui post ἀκουειν - -του inserit αἰτουντος si e δεομένου μου supervacaneam putat uermannu8. Hisce duobus maledictis orator demonstrare conatur socios jam diu fraudes oratorisaeeusandi esse machinatos. Sed cum antea causis iis opus esse Videatur, nunc oratorem aperte lacessunt. Oratorem jam dudum perspicere oportuit futurum esse, ut a sociis calumniis afficeretur, cum sociorum alter alteri oratore praesente malediceret. Sequuntur tum verba g 17επειτα καὶ περὶ Πολυκλεους, ο νυνὶ βοηθεἴτε, πάντ ειρηκα προ υμας, quae nexum sententiarum manifesto interrumpunt. Recte igitur ea esse delenda Buer mannus censet et, quomodo in textum
recepta sint optime declarat Lector doctus, qui recapitulari verbis es putabat g 14. 154ρqua
ea, quae ς 10. 11. 12 continentur, repetita 88 Videbat, haec verba πειτα καὶ περὶ Πολυκλέους, ' νυνὶ βοηθεἶτε, arta ειροκα προ υμῆς, in codici marginem scripsit, unde in textum ipsum sed in locum falsum intraverunt. Quibus verbis deletis orator pergit causam us erre, cur amicorum calumnias uo vita Verit, ante φυλαττομον est inser udum υκ qu0d libri miserunt. - Cum omnes fere socii ipsis apud oratorem maledicerent, orator sese esse liberum putabat criminationibus. In conclusione orationum Lysias rem summam breviter complectitur. Contra in nostra oratione epilogo, qui naagnis vitiis deformatu non 8t, ociis orator amicitiam renuntiat et ex societute sua sponte discedit, ex qua nullum fructum capit discedendi fructum certe capiet orator hunc, ut 80ciorum, qui semper uitum e familiaribus aggrediuntur, calumniis nullis laedatur. Si orator e societate discesserit, alius et rursu alius calumnii afficietur et superstiti
non nisi maledicta tu se ipsum rejicienda manebunt. Sociis mos erat iis, quibus familiariter
utebantur, non iis, quibuscum consuetudinem Doli iubebant, maledicendi.
Hoc fere est argumentum orationis octavae. Ad tam e Xile argumentum pertractandum Ly8iam aut bonum oratorem stilum venalem habuisse vix eredi potest. βψ Ac multis locis, quos affert Glei nigerus '' , ut ostendat orati0nem a Lysia esse compositam. cum multa in sint ceteris orationibus similia, emini persuadere poterit nam hisce exemplis allatis aut Ly8iam aut quemvis alium orationis auctorem esse demonstrari potest 'q). Omnia quae oppugnant Lysiacae dictioni, excerptori attribuit ita ut dicat orationem, qualis nunc nobis tradita sit, a Lysia criptum non esse sed breviarium orati0ui a Lysia scriptae. Sed per hanc alteram recensionem difficultate in oratione dijudicanda evitata, non sublatasty id quidem conceditur, scriptum, quale traditum sit, ab auctore, cujus nomini it attributum, compositum non 88e. Deinde excerptorem verba exempli multis fere loci verbo tenus sequi et pauca modi dictionis
23쪽
decima comparata cum antecedenti. Contra in oratione nostra permulta inveniuntur, quae a Lysiae sermone dicendi aliena sunt et ea ad orationem a Lysia abjudicandam plus valent quam similia ad orationem Lysiae attribuendam. Τranseamus nunc ad singula. Hanc orationem composuisse Lysiam Benselerus' ' , quem sequitur lassius, negat propter hiatum consulto evitatum. Constat enim inter omnes viros doctos oratores, qui ante Isocratem floruerint, hiatum evitandum non curasse, neque in Lysiae orationibus ullum hujus studii vestigium reperiri exemplis multis facile probari potest. In nostra autem oratione contendit enselerus consulto esse evitatum vocalium concursum et verba ita conjuncta, ut hiatus nou existeret. Quamvis in oratione octava rarior sit hiatus, tamen secuti eodice X a Scheibi expressum concursus vocalium videmus. Q. δὲ ν φ . δε υβριζειν. 6. δε αἰσχρον ουδε Ἀειπεμ g . a εμοὶ g 10. o ρrυριον. I1. σφΦν ε α τGν Dobrsus). καὶ ἐθω g 14. καὶ Ich. g 15 δε Dat. υτε ἀκουσαι. - ἀπαπεἶλαι κῶ Ου. 16. δε ἐπειδη quorum multos obetus secutus aures et naturam non hebetem et longo legendi usu subactam ' ' cras aut elisione removet. Ac id quidem est obeto concedendum, facile fieri potuisse, ut cras aut elisione in his locis hiatus levior evitaretur, si orator voluisset. Sed cum Lysias hiatum non evitaverit, ut supra dictum est, neque in cras neque in elisione constantiam
et regulam apud eum deprehendimus. καro I. 13 his lil. 11. XX lv. 5. XXV. 7. καὶ ro I. 12. H. 5. v. . Vt II. 11. 14. XIl. 17. XII l. 90. κἀκεμος Ι. 19. 25. 2. VIII. 3. 15. XI. 12. XIV. 26. XXIV. 20. XXV l. 9. 3. 15. καὶ κεDo I. 4. XIII. 27. I. 2. XIX. 34. XXI 24. τἀργυριον IV. 9. XVI l. 2. τὼ ἀργυριον III. 25. III. 10. X. 6. X. 18. XXIV. 8.ταδτὰ VIII. 4 bis . . 20. XIX. 36. XXVlI. 9. τὰ αὐτὰ VI. 15. 38. Hac in re discernere difficillimum est. Nam secuti codicem eumque optimum traditi sumus librariorum temeritati, cum codicum Scriptores hoc non animadvertisse constet inter miles. Lysiae codices vitiis deformati hac in re nullam habent auctoritatem. Difficillim tollitur aut removetur hiatus in his locis.
θύη ουδεν g 17 ταυτα υκ τι παθον περὶ ἀλλ'λων. g 19 λεὶς βέλτιστα ἐρεττε. Accedit ad haec exempla Reiskii ineudatio υνο οντες pro ευνους οντες, quod libri exhibent, quam emendationem obetus, vir attici sermonis peritissimus, probat. Cobetus enim participium ευνοουντες et κακονοουντες constanti usui omnium attice loquentium repugnare dicit' ')eamque ob causam pro κακονοουντες XXIX. 10. quam in orationem scribarum socordia irrepsit,
re8tituit,aκονοι ντες et ευνοουντες XIlI. 13. quam lectionem libri exhibent, sine cunctatione
κακὰ νοεω sive ευνοεω. Lysiam adamasse adjectivum cum verbo εἶναι conjunctum multis ex
locis elucet, quos assertairchnerus' i XIlI. 1. 10. XVIII 8. XX. 1. 17. 8 9. XII. 49 59.65. 3. XIII. 93 10. XIV. 10. XVI. 3. XVIII. 6. 11. 26. XX. 2. 27. XXXI. 18. vi II 8. VII. 28 XXV. 7. XXIX. 10. XIlI. 13. Cum constet inter omnes Lysia neminem magis attice
'' enseter a. a. o. p. I83. ' Cobet, ed. Lys. orat Amstelodami 1863 praef. p. V. ' C. O. Cobet, oratio de arto interpretandi Lugduni-Bat. 1858 p. 562. 'in Kirchner, a. a. o. p. 20.
24쪽
loeutum esse Scheibius 7 3, qui auctore ensetero 7 defendit ευνooυντες, non recte omparat adhuno Iodum Sophool. Max 689 ευνοεῖ Uzr Meta et Aristoph. ub. 1411. υ κἀμέ σοι δέααιον ἐστιν ευ- νθ' ὁμοέως τυπτειν et Xenoph. Cyrop. VIII. 2. 1, cum positae huc reserendi non sint,
et Xenophon vero et attico sermone non utatur. Sed verbo ευνοεω rarissime apud Atticos usurpato vix declarari potest, quomodo factum sit, ut participium υνο ντες servetur. Propter similitudinem verborum facile fieri potuit, ut confunderetur υνο ντες Verbis ευνο οντες. Rectum
igitur est id, quod Cobetus cognovit ejusque conjectura esset probanda, si oratio esset Lysiaca.
ei, quos affert lassius qui doceant verba esse confusa et contorta ad vocalium concursum evitandum ' περὶ ἄν larεω ἐβουλόμην πάλαι pro usitato verborum ordine περὶ ν άλα ἐβουλόμm εἰπεr et g 12. τί με δε φανερωτερον βελεηχειν τι Pro τι φανερωτερον non Sufficiunt ad sententiam probandam. Praeter illos locos verborum structura offensioni est g 16. τοι-τας προφάσεις προφασιζόμενοι τύτε με εκ θ εμει καὶ Θρασυμάχου συνουσέας ἐστε φανεροί. s. καὶ ἐμοὶ σημεἶ ταυτα μεν ἐκεένων στέν, κεω δε τουτων ἱκανά ς 14. πολλο γαρ εἶνε νηὶ δἰ ντινουν εἰρηκεναι Λιόδωρον κακως ς 2. οἷς δε βουλοίμην E Ggia μηθεν dμων τουτους - τουτων ἀδικεχθαι πρότερον Cur verborum ordo sit mutatus, difficile est dicere; sortasse rhetor industria id egit ut ictus et ars quaedam rhetorica existeret FritZ8che). Inveniuntur majora argumenta, quae ostendant, orationem Lysiae falso esse tributam. Tenuis est Lysias verbis et brevis y Quam brevitatem saepe est assecutus antithesibus 7 3, quibus in fere omnibus orationibus libenter utitur, sed modum ita tenet, ut oratio, quam videmus antithesibus coacervatam et cumulatam suspicionis indicium jure praebeat. roticus, qui opponit
amantem non amanti, has figuras jure praebet multas et Epitaphius qui ab omnibus viris doetis
a Lysia abjudicatus est. Simplex Lysiae elegantia lietore ita excitavit, ut hoc studio perspecto Bon modo imitarentur sed aemularent. rationem octavam hoc antitheseo genere magis quam ceteras rationes abundare neque quisquam negabit, cum nullum fere sit enuntiatum, cui antithesis desit. Q. παρεισι μεν - πάρεισι δε του μεν α - οἱ δε βουλοθιον. l. ἀνιαρον
11. ἐγὰ μὲν - οἱ δὲ Ου ἀντέλεγον - ἀλλ' ἀντέπραττον. 13. προ υμα - προς τους μους ἀναγκαίους. 14. Ici μὲν - ὁ δὲ ς 15. υτε κουσαι - ουτε ἀπαπεua - ουδὲ διειλέχθαι. 16. τότε μεν - νυν δὲ g 18. ἀντὶ μὲν του λέγειν - ἀντὶ δὲ του βοηθεω g 20 του μὲν γαρ χρωμένους - τον δὲ μην χρωμένων Ly8iam ante an archiam longe aliam coluisse eloquentiam eum in Sicilia et Italia disceret τον 'τω oro κρεέττω ποιεω et ophistarum caStra Sequeretur, per se probabile est. Sed Lysiam antitheses ita adamasse juvenem, ut Vix uum
enuntiatum ea careat, Vix credi poteSt.
eod. 262. δέωμα δὲ Λυσίου καὶ τ τὰς ἀντιθέσεις προοειν.
25쪽
- 16 Eo m modo offendunt multae enuntiationes interrogativae, quibus oratio est exornata, ora τι δῆτά με - διεβάλλετε; ο 6. εἰ δε αἰσχρον - θηεωθε 7. πόθεν ν - συνόντι ora. πως - - λογον g 12 daro γελλομένοις 16. - τι - ου ἐπιλαττηιν' ἰ 18. πύτερον - μαρτυρῆσοντας si 19. ἀλλ' ὁ - ἐμos: Orator, qui sua, non amicorum causa orationem habet, et pronominis singulari et plurali utitur, ubi de se ipso loquitur. Q. μοι. g 4. 1 AM g 7. αυτος. 8. 1 μω φ . ημω. 19. Pro quamvis Lysiae mos sit nunquam μεῖς utendi, ubi unam inducit personam loquentem τ'). Loci III. 15. 25. 28. XII. 1. 100. XIX. 2. 22. XXIV. 22 a nostris locis alienissimi
non omparari possunt eum nostris, cum illis res agatur de personis pluribus. Cur in nostra oratione vocativi desint quibus orator adloquitur et amicos et inimicos, dioere difficile est. Desiderantur maxime allocutiones gra. 10. 12. 13. 18 quo elatior ruat oratio gra. εἴπατε υν g 10. ἀπαντωδ υμων πο αντα ς' ἀντέδικος μετὰ τουτων. 13. επειτα κέρδος ω -τω, oeios perfidos, in quos invehitur, orator appellat: si 12 καὶ ταντα τι μεδεἶ φανερῶτερον ἐγ-ειν τε ad amicos versus dictum est; g 18. μω e societate decedens omnibus sociis renuntiat amicitiam cujus lacunae causam et codicem vitiis et lacunis deformatum et rhetorem eumque non Optimum puto, ad quem alia ducunt argumenta. Inveniuntur enim in oratione cogitationes, ut 'ta dicam, putidas, quas neque Lysiam neque alium ratorem scrip8isse Verisimile est. M. καὶ γαρ ἀκ κυν Ἀθύμην, ου δν μω ἐπικαχῖν δ τι ἐλεγετε κατ μου, ταυτὰ λέξαιμι καὶ γαρ ἁν ἀπολυοιμι τῆς Hτέας υμμ, ιπερ υριωτοὐτὰ λέγοιμι περὶ ἐμαυτου. Orator calumnias amicorum, quas in ipsum jecerunt, dicturus non
est culpa socios liberaret, si ea verba repeteret quasi qui alienas alumnias narret, flagitium committat, et qui aliorum maledicta reprehendat, eandem culpam habeat atque is, qui in aliquem injacerit 77 . jusmodi nuntiatum jejunum et ineptum invenitur g 8. πρωτον μεν γὰρ εἰδοτες
ἐρησεσθε τον εἰπύντα μοι πῖς γαρ υκ ἴστε προ δ ἐλεγετε τον orον ubi orator sociis delatorem se es' nominaturum negat, quod jam cognoverint, quibuscum verba fecerint. Qui locus non excusari potest, quasi per ironiam ita dictus, ut apud plures oratorem calumniati scire non potuerint, quibus calumnias aperuerint Τη). Quas in nugas modo is incider potest, qui perlongum tempus consuetudine ophistarum usus est; eodem ducunt verba 11. φιλοσοφουντας,
8. σόφισμα, ο II. ἀντιλεγειν τὼν ἐναντιον λογον. Repetitio ejusdem verbi in oratione est molestissima. Verbum λέγειν et composita oculis nostris occurrunt triginta quinque locis, alia dicendi verba duodeviginti locis quae tamen repetitio difficile evitari poterat, cum res de calumniis in oratorem injectis ageretur. - ελεγε, ἔλθετε, λεέαιμι λεγοιμι, λέλγ. λεβαιμι est conjectura Marklandi et Emperit' ' pro verbo Mέαιμι, quod odices praebent. Sed haec forma λέραιμι, qua sensus loci optime redditur, est aliena a Lysiae et Atticorum sermone dicendi Lysias enim in omnibus orationibus verbi λέγειν modo usurpat praesens et imperfectum et futurum eorumque modo ita, ut hae formae trecentis aeuo locis, sed aoristus εἶπον ejusque modi centum fere quinquaginta locis inveniantur ' . Itaque recιe Cobetus assentient Rauchensteinio 't fortasse hac dicendi Lysiae consuetudine cognita mutaret conjecturam Marklandira λεραιμι tu α διεkειμι, si oratio esset Lysiae. - 13. ἔκλε ιν quod verbum codices praebent, in ἐπιλέγειν - ἐπέλπον λεγειν ,epilogum dicere ' mutavit Emperius' ).
26쪽
- 17 Quam conjecturam in recentiorum editionum textum receptam recte in dubium vocant Bahius. Perletius, Fritetschius ἐπρώγειν absolute dictum in hac notione nusquam apud oratores deprehenditur; τα ἐπιλεγδμενα modo si usurpari videtur ab Aristotele. Accedit ad haec exempla ejusdem locutionis et verbi repetitio haud multis verbis interpositis. πρ2τον μεν ο 3. 8. 10 20 sine respondente is sive επειτα δε το τελευτατον gra. 19.υπερείδετε ς , περεω ο 14 415 μέμφεοθa αυτ su μέμψασθαι οἷς ἀδικουσιν ἐμε. - πειabam 9. 12 -Mπελλεν gra daroer utλοντὶ 15 Ἀπαπεἶλαι g 15 gra. κακος τὰ με, λέγειν τὰ δε rorem,
3. 5. 6.8 9. 12. 14 4ντέπραττον 12 bis; ξυμβαίνει ς 9. 12 ἐκεμος, ἐκεἶνος κεἶνον, ἐκεἔνος ἐκεἔνον g 9 Verba ἐκεrνος et κώεἶνος haud multis verbis interpositisa 1 non eandem personam 3κεἶνος Thrasymachum, κἀκεiso Menophilum signiscant: ταυτ septendecim καὶ triginta sex, γὰρ viginti quattuor locis orationis inveniuntur' ) μεν α 1. 8 9 20 με - quinquies legitur. Inanis est copia verborum et ut ita dicam, loquax quaedam Verbositas, qua eaedem cogitationes aliis modo verbis repetuntur in nitur in oratione. r ἐλέγετε - μω ἐπικαλον, τι ἐλέγετε κα ἐμου. Sensus, qui exprimitur perara μηδεν ἀδικων, g 3-ἐς ἐρημωτηκε δεηθεις recipitur per verba προτερον - Φωρτέας - κἀκεἶνος ἐπέηπειλε, qui loci longe alieni sunt a Lysiae sermon dicendi ad majorem sententiae emphasin conciliandam XIII. 19 ἐβο λοντο
Holschero 'hos ensioni est verbum ἐπεγκαλο pro ἐγκαλω, quod verbum probat Scheibius ' j, cum Lysias simplicia verba eligat Lysiam simplicium verborum amantem esse, id quod jam
Rei8kiu cognovit - concedit Gevprsius, sed hoc ita intellectum vult, ut, cum per Sententiam utrumque liceat, praeserat verbum simplex, sed nexu sententiarum postulante non verbis cum duabus praepositionibus conjunctis abstineat. Hoc Geversio est concedendum cum Lysiae codices
praebeant XII l. 25. συνεκπλευσεωθαι συνεκπλεῖν III. 26 bis, 27; συνεξέδωκε IX. 59 ἐπεξέρχεσθαι, ἐπεριέναι, quae verba dudicio persequi μ' st saepe in attico foro adhibentur . . I. XXIlI. 14. XXX l. 18. XXVII. 15; ἐπανάγνωθι X. 18, quod multis et viris doctis assentientibus a P. R. ultero mutatum est in τι ἀνάγνωθι XXV. 9 συγκατηλθον προοαπολωλέναι MI 64, συναπῶλλυντο XII 88, προσενθυμηθ obo XXVI. 13. non in bicompositis numeranda sunt et περικαταρρέοντα XXX. 22 et ἀποδιοπομπεωθαι VI. 53 in orationibus inveniuntur, quas Harpocratio a Lysia abjudicat. Sed nostro loco nexu sententiarum icompositum non agitante ἐπεγκaac dicitur pro ἐγκαλω praepositionis ἐπι notione plane deleta. Verbum ἐπεγκα O non significat vor urse noch daetu machen ut Lysiae temporibus, sed usitatum est verbi simplicis ἐγκαλύ notionem habens, queri de vel cum aliquo . Quod tamen eversius negat rκ aio accusativo carere posse comparato loco III. 19. υδέν μοι πῶποτε ἐνεκάλεσεν ουδεές, Vehementer errat, ut ostendunt XIX. 55. ουδείς μοι ἐνεκάλεσεν, ubi Rauchensteinius ουδεν in editionem insertum erigi et Frohbergero auctoribus delet, V. 3. τι καλλέα μεν ουδεις πῶποτε οντ'
ἰδιῶτ' ἐνεκάλεσεν υτ αρχαγνητ). Addi his exemplis potest XV. 5, ubi Marklandi conjectura
lyκαλεω pro νακαλεω propter accusativum, qui deest, rejicienda non est. - μέμφασθαι οἷς
27쪽
- 18 dδικουοι. Quamvis Hoelscherus' ' neget apud Lysiam dativum reperiri, tamen locum habet ubi verbum non significat ,vituperare, accusare' μέμ-σθω τους d&κ ντας, sed opprobria facere alieni. andem verbi constructionem, nisi adfera Lys. II. 1. ἐμεμφάμην ν οἶς ἐπαγγειλασιν ἐπ' aisor ἐξ λέγων ημερων λέγειν, rotic. lat Phaedr. 234 -οἶς δε μ' ἐ-σιν Ουδεὶς πωποτετον ἰκελν ἐμεμφατο ανς, invenimus apud Demosthenem XIX. 18. VII. 21. lat Sympos. 213 Eet multis aliis locis. - Verbum τιμησειν, quod in προτιμησειν corrigendum proponit Reiskius et Frankenius '' in, cujus tamen constructio ob sequens εἰ recte offensioni est FritZschio 'in mutat Emporius in παρ' ουδεν οἶμαι τιμησειν nihili aestimare'. Quae conjectura quominus probetur, impedit genus activum, id quod recte contendit Bahius. Ut sensus, quem expressum ullamperius, efficiatur s8mper fere usurpatur medium τιμασθa arao ουδεω deindo Lysias in hac sententia exprimenda praefert media ποιεωθαι, ηIεἶσθα hisque utitur constructionibus Vt 26. XIl. 7. XXXI. 31. περὶ Ουδενον γεωθαι περὶ πολλου ποιεωθαι I. 1. Vll. 26. περὶ πλεέονος ποι jσασθαι XIV. 40. περὶ ἐλειτονος ποιεωθ a XXXII. 17. Hoc loco τιμῆσειν eodem senS usurpatur cμελησειν, quod conjicit Scheibius Bahius, Frankenius verbi τιμησειν notio ita est debilitata, ut verbo eadem notio contineatur ac verbo μεχ σειν - Verbo προτερον non dicit orator e violatum inimico calumniis affecisse, sed προτερον usurpatum est eodem modo, quo Lysias utitur πρὶν et πρό τερον πριν' ). Fortasse sensus, qui requiritur, efficitur conjecturis πρότερος, quam proponit Cobetus in editione, nisi putamus po8 προτερον excidisse nuntiatum, quo πρὶν continebatur. - τάχα adverbium a Lysiae sermone dicendi alienum modo invenitur VIII 3 qua de causa mutatio Frankenii XXXI. Ἀτι το ν non est probanda in oratione Lysiaca': 3. ἐν-τέ- τος ἐλπέδος, quae miro locutio a Lysiae sermone dicendi abhorret pro formula usitata παρ' ἐλπέδα praeter spem. XVI. . araρα τον δόρaν. XIX. 49. araρα ὁ εἰκος, quam interpolationem praebet codex Laurentianus ' ), sive II. 9. καὶ κοινος ἐλπίδος γῆμαρτηκοτες. l. 7. Wυσμενος δε τ' ἐλπέδος. Apud Lysiam modo invenimus ἐν τέον τινος coram aliquo VIII. 1. ων ἐναπτέον XVII. 2. ων ἐναπτέον ἐδύειν XVI l. 10. καὶ των συνδέκων ἐναντέον χῖν. XIII 41. ἐναντίον δὲ της ἀδελφαος τος ἐμος. XIII 86. ἐναπτέον πεντακο6έων ἐν τῆ βουλῆ de homine dictum, qui oram aliquo e8 0 de spe, quae e contrario ejus est, quod orator X8pectaVerat. κορέσκηται pro activo πορίζειν recte est offensioni eriZio, cum medium apud Lysiam significet sesibi comparare A XXIX. 7. εἰς τουτο τολμος ἐληλυθεν, στε μαρτυρας πεπορισται O μαρτυρῆσουσιν. Sed nostro loco requiritur notio praetexendi, confingendi, machinandi quam primum apud Ρolybium et posteriores evenisse apparet. - κατειπεω aliis locis est apud Lysiam deferre judicium A contra hic infamandi ' notio quaeritur Emperius corrigit ἐμοὶ καπεἶπεν quae tamen conjectura funditus tollit antithesin ἐμου κηδεσθαι - μου κατεἶπεν quam amat orator. - GVνθεωρεω modo apud posteriore invenitur significans una cum aliquo contemplari, considerare Polyb. I. . . Hoc loco est συνθεωρεω 8um imul legatus, θεωρος Teilnehme einer estgeno88en-schan sein , quam notionem modo locus praebet, qui invenitur apud Aristoph. esp. 1187 ως ρυνεθεώρεις Ἀνδροκλε καὶ χεισθενει. - Rarissime apud Lysiam deprehenditur color poeticus, quem affert lassius ' ). In nostra oratione ut apud poetas et scriptores posteriore usurpantur πολυφιλος, πλουτων, περευδοκιμεω, κηδεσθαι, νιaρος. Lys. II. 73, quae oratio jure a Lysia
28쪽
- 19 abjudicatur, invenitur φιλος. on eodem modo offensioni est πλο- ντας, cum Attici utantur πλουσιος Sed propter oppositionem, quae efficitur per participia πλουτουria et πενομενον, hoc loco non quadrat αλ σιος Sed modo πλουτων - περευδοκιμεω alii locis non confirmatur, et Lysiae, verborum simplicium amanti, sufficeret ευδοκιμεω - erigius et uermannus ob verbum σκαιοτάτους orationem a Lysia abjudicandam censent. καιος invenitur Lys. X. l et saepe apud alio scriptores posteriore notionem laevi rudis, stulti hominis habens. Contrarium est δερως
dexter. At hoc loco non tam stultitiae quam doli significatio requiritur, cum amici fallaces
oratore familiariter usi palam ei absenti maledicant. - Verbum φιλοσοφεω ammolscherus ' ex umbra prodiisse orationem putat neque recte Scheibius '' comparat Lys. orat. XXIV. 10 ad Verbum defendendum τοιουτόν τι ζοτεω κάὶ τουτο φιλοσοφε , ubi φιλοσοφεω cum prτεω conjunctum significationem id agendi studendique habet quae a nostro loco valde abhorret. Praeter illum locum verbum apud Lysiam nusquam invenitur neque Lysiae temporibus habebat notionem rem propositam more philosophorum agitandi, quae hoc loco requiritur, et ea post tempora Isocratea videtur venisse. Isocrates primus, nisi omnino dicit in cogitatione et tractatione alicujus rei
versari idque praesertim subtilius et certa quidem via'y) transfert ad eas disciplinas et artes,
quae hominos faciant meliores et ratus ad hoc potissimum valere eloquentiae studium ad artem oratoriam aut adjecto additamento, quod artem oratoriam indicet, aut non adjecto' ' . Harpocratio declarat φιλοσοφεἶν per verba ποιεωθαι κάσκειν - ad dicendum e parare . - περαναῖrarissime apud oratores Lys. XIX. 83, saepe apud latonem notionem proficiendi ' habet, quae nostro loco invenitur. Non verbum πυνθάνοισθε circumscriptum Si per πυνθανομενοι περῶ- νοιτε, sed verba hoc modo sunt jungenda: περαινοιτε υδεν πυνθανομενοι οὐν i. e. nihil proficietis certiores laeti de eo, qui ad me sermones detulit' ' Η - ρελεηχειν α ε γντουν cum gravitate quadam est dictum, studuissem ut comperirem ut Lys. II. 38 40. - τυπάνω verbum
conjunctum esse cum infinitivo ut apudilutarchum in errorem induetus dicit Buermannus, cum ἐπιλέγειν pendeat a participio δεηθεές. - ελευθεριωτερον nostro loco dictum est pro ἐλευθερω- τερον, cum non significet liberalius , homine liber diguum, sed liberius ut apud Plutarchum. De verbi ποθετος Suidas κεέμενα significatione et constructione recte dubitatur. Apud alios significat absolute positum, secretus, singularis, reconditus, arcanus , lato haedr. 252 B. Ρlut VII l. 908. I. πύθετο καὶ ἀπορρητος Ι. 608. 10. κλεῆ καὶ daroθετος Ρlut III. 448. I; hoc loco est relative positum significans, liberatus aliqua re', ut Verba, quae apud alios Scriptores relative, in nostra oratione absolute posita inveniuntur, '6. προφασιν 6. λέγεινὴ μην ζ εἶναι. g 8. του λεγοντος. g 12. παγγελλομενοις - Verbi παρ--- ῆκη propria significatio invenitur Lys. XXXII. 5. 13. 16. rei pecuniae apud aliquem depositae, alicujus fidei commissae 'v) nostro loco senteiitiam exprimit imagine quadam, qui quidem Sus Lysiae sermone dicendi valde abhorret, et dieitur de sermonibus amicorum fidei oratoris commissis. - διωτι conjunctio pro τι non modo apud posteriores invenitur et apud Isocratem Saepe pro τι hiatus evitandi causa 'h), sed etiam in Lysiae orationibus ipsis oculis nostris occurrit. III 17. 26. V. 12. XIII 50 54. 85. 96. XVII. . . . XVI. 7. νωνa διοτι, quod libris
traditum omnes editiones mutaverunt in Diναι, Ἀτε. - ἐμον circumscribit pronomen Io.
29쪽
non est quod Orator circumscriptione utatur. - μα τους θεους est offensioni recto Froh
bergero cum Lysias exclamationes vitaverit et utatur modo προς θε2 υλυμπέων XIX. 34. 4. XIII. 95 μὰ τὀν Ala invenitur in oratione VI. . 32. 38, quae a Lysia abjudicatur.
ποθησομat sive ποθέσομαι, qua formas codice praebent, aliena sunt ab Atticorum usu. - τον ἐρωντα hoc loco dictum est pro verbo clariore συνεοουντα, ΤS XlI. 86. Τῖν συνερουντων.
Superest, ut de orationis ratione et tempore, quo sit oratio habita, pauca verba adjiciam. Oratio non est ficta, μελετη rhetoris, qui de falsa amicitia in universum scribebat, quam ad formam ducere videntur nomina Autocrates, Thrasymachus Euryptolemos Cleliodicus, Menophilus, Hegemachus o praeter Diodorum et Polyclem quae nominum compositio sonat bellum, sed habita
in coetu amicorum. Oratio ingenii exercendi causa composita lucida, simplex, sententiis et locis communibus densa e8t, quae omnia a nostra oratione abhorrent. Causa ad judices de equo ejusque pigneratione acta, criminationes, multa alia sunt tam obscura ut magis ex oratione concludamus, quam perspicue intelligamus, quomodo res sese habuerit. Quae brevitas cum uoratione neque forensi neque ficta deprehendatur, modo excusari potest in oratione habita ad
amicos, in quorum memoriam res geStae et nomina revocantur.
Tempus, quo singulae oratione habitae sint, ex orationibus ipsis nobis videndum est, cum grammatici Veteres hanc rem non tractaverint. Qua in perscrutatione tres tempori cotistituendi rationes videmus. Ac primum quidem inveniuntur orationes. X. Xll. XVII. XlX. XXVI.
XXVIII XXX XXXII. XXXIV. quibus temporum judicia certissima traduntur; accedunt eae orations ΙIL XIII. XVI. XX. XXIV XXVII. XXIX. XXXI. , quibus summati in tempus definitur denique tempus est incertissimum 1. IV. V. X. XXII. XXIII. quia viri et res gestae
ad historiam pertinentes desunt. Hoc modo res etiam sese habet in oratione VIII. ubi argu menta, quae historica Vocantur, non inveniuntur, sed omnia, quae aguntur, ita dicuntur ut omnibus temporibus dici possint, veluti sDμμένει γαρ καὶ αυτ τοἱς aro του καὶ ἐμοὶ σημεῖατ τ ψεν ἐκεένων ἐστίν, ἐκεZνα δὲ τουτων ἱκανὰ Ad ulla igitur argumenta nobis est refugiendum ut, quo tempore sit oratio habita, constituamus, sed tam incerta, ut tempus manisat incertissimum. Utrum Thrasymachus Chalcedonius ille sophista fuerit, qui Ol. 4. 4. Athenis periit, a vir ab eo diversus ex oratione nou elucet id quod Boekhius oec civ. l. 14. p. 103, ubi de equorum pretio disputat, dicit, duodecim minis Lysiae temporibus equum ad bellum paratum emi Olere, refellitur conjectura Emperii πιεμαχος probata. eque pretium datum demonstrat Lysiae tem poribus orationem esse habitam, neque verbum συνθεωρεω deorum adhuc cultum floruisse indicat. Itaque erioribus temporibus orationem esse scriptam putat lassius, quod Aristotele orationes in collegiis corporibusque esse habitas memoriae non tradiderit, sed primi Dionysius Halicar-nRssensis et Anaximenes. Sed cui jam ante hos societate fuerint, ex Aristotelis silentio concludere non possumus in collegiis orationes esse habitas post ejus tempora, scriptis Aristotelis omnibus nobis non traditis et orationibus in collegiis habitis rarissime in lucem editis. isdem fere temporibus orationem scriptam esse probare conatur Buermannu maxime e orationi Sermone dicendi. Oratio prodiit ex umbra et scripta est a sophista Fortasse orati composita est a rhetore, qui Isocratem sequebatur, quod ostendit, ut unum uiseram, Verbi φιλοσοφεω notio. Quamvis hoc incerto argumento tempus irationis constitutum nolim, tamen de incertis
30쪽
- 21 nil nisi incerta diei possunt. Certa, quis et quo tempore orationem composuerit, argumenta constituere non po8sumus utut de auctore et tempore judicamus, hoc constat, orationem a Lysia esse abjudicandam.