장음표시 사용
1쪽
aS partis the Foundations os,estern Civiligation preservatio project
Reproductions may noti made ithout permission rom
2쪽
States Cod concem me making of photocopies o other reproductions of copyrighted materiai. . .
Columbi University Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orde is, in iis judgement futtiliment of the orderwould involve violation of the copyright law.
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARTMENT BIBLIO GRAPHIC MICROFORM ΛRCET
Master Negativo Origina Materia a Filme Existin Bibliographic Record
5쪽
6쪽
HABENDARUM.A. Rosinachii do umenidum antichorus commentatio.
7쪽
Iraditum veterum grammaticorum testimoniis est carmina chorica tragoediarum Graecarum alia a toto choro a chori partibus alia esse cantata. dic enim Polluc scribit M. II 6 καὶ η'sχ0οιον de καὶ διλορια καὶ ι Ζιλορια. 40ικε i et cir εῖν εἰ, εχ εανε εα ρια νουαε α ἰπυε ανγαρ - 40ρ0 εχ υ o' μηδj, ' ριεν πραγ li καλε αι ὁ λοοία καὶ de deor Iota hii λο- ριον, ' i r edovσιν. ixit χορια Utebatur hoc antichoriorum genere Aeschylus multo crebrius Sophocle et Euripide, quorum paucissima, quae quidem certa sunt, extant exempla,
Sophoclis j. S66 S7S, Trach. 63-S70. Euripidis Alc. 92 eaque ipsa talia sunt, quae et parvum habeant ambitum et insigni illa Aeschyli orte careant Nimirum ut omnis ejus ars chorica splendidiori fuit iv magnificentior, sic reliquis inanibus iragicis qui deminuta chori vi ad alia se converterunt, et saepius in antichoriis et artificiosius elaboravit Sed quum dissicile esset nostris hominibus praesertim post in selices, quas abii hie Aeschyleae passae Sunt, sortunae vicissitudines judicare, utra ratione Oeta carmen aliquod composuerit. evenit ut nec certae ejus rei leges adhuc sint exploratae et de eodem carmine alii aliter senserint, nisi quod plurimi in universum G. Hermanni qui primus distributionis auctor fuit, paries sunt secuti Nobis vero cum in aliis carminibus, quae in hoc genere numerantur, ium in iis quae in Eumenidibus singulis choretatis nunc tribui solent. ab Hermanno discedendum idetur, quem non minus in hac re quam in antistrophorum restitutione ultra terminos progressum arbitramur Atque ne qua legentium dubitatio sit, quid nobis existimandum videatur, dicamus sine ambagibus carrum Aeschylea et infer hemichoria mullo rar us SSe divi denda, quam nunc feri id solea et inter singulos XII et XV choreulas uno juro distribuan- fur, metica quidem omnino extare num Non enim potest quisquam ex exempli, quod est in Aganan. V. 13 53 similitudine proficisci, quum id et prorsus sit singulare et suam sibi indice V explicationem. Principum in im chorus, quippe qui uotum populum repraesentet,1
8쪽
audita Agamemnonis moribundi ociseratione subito excitus populi partes agit quaerito ue, ut populi est osticium opitulandumne sit regi necne. Nequaquii in licet quae trimetris scripta sunt ad cantica transferre. Ex canticis vero nullum est, nullum inquam omnino est quod non et sententiis et verbis convenientius inter emi choria distribui possit et qui sine praejudicatis pinionibus ad πολεnt ιεια Eumenidum et Septem ducum carmina accedit, is sobrio simplicique judicio utens inveniet et per vim inter XII et XV choreutas inductam divisionem et cum tanto orationis incommodo ut haud raro et praeclara sententiarum concinnitas sit obscurata et verba a verbis ut Absyrti membra avulsa ac dilacerata jaceant. Quare gavisi sumus, quod h. ergkius vir clarissimus nobisque amicissimus haec praeclarae de Sophoclis vita commentationi subjecit p. XX, adnot. 111 ,,Omnino quamquam non nego subinde chori carmina infer Digulos choreulas divisa esse, tamen magna est caulis adhibenda, ne isto pacto dignitatem potentiamque choricorum carminum mulinuamus. ' denique de Eumenidum canticorum partitione quae quidem nunc est videtur dubitasse, siquidem id ex his colligi potes p. XXII adnot. IIur , In Eumenidibus XV fuisse choreisas eae ipsa quidem fragoedia aegre conscias, festatur autem schol Eum . . ST. Hoc vero vehementer dolendum est quod praeter pauculas codicum nota minutaque Scholiastarum testimonia, quae infra commemorabuntur, Omnis ejus divisionis, quae olim in exemplaribus Alexandrinis significata erat, interiit memoria. Quamvis enim probabiliter exponi possit quae canticorum fuerit partitio pro explorato ante interdum dici nequit sitne carmen aliquod a totis hemichoriis, an a coryphaeis cantatum. Alterum illud de Septem ducum exodo traditum in libris habemus, alterum e scholiastae mentione ad Eum v. 253- ανε προσomo εστιν non sine verisimilitudine conjici potest, unde antis rose hic eaeistimamus ab hemichoriis, πολελυμένα a coryphaeis alternando recitata. Probabile id sit eo, quod Aeschyli πολελε μενα ad monodica posteriorum tragicorum cantica proxime accedunt. Sed quidquid de hac re statuendum videbitur, summa disputationis vis in eo consistit, ut quae genuina olim canticorum fuerit distributio, ex ipsa sententiarum verborumque indole et ratione eruntur. Iam vero ut ad certas leges, quae e certis ductae sint exemplis, dubiae vel controversae partitionis cantica redigamus, proficiscamur ab eo carmine, quod inter hemichoria divisum ipsi libri testantur. Est autem 1ι ὁ ἐχ9οῖ παιαν in exodo Septem ducum v. 52, quo carmine Eteoclis et Polynicis mors lugetur:
II. εμοιρασα νεο ' ζε καρδιοι κτῆμαθ' o στ' ἰσον λαχεῖν.dιaλλ&κτῆρι θ' 1 κρομεμφία φίλοις οὐδ Dχαρις 'Αρης. Prioris FZygiae quae sit partitio, non est dubium, in alterius vero uno loco ab Hermania dissentimus. Is enim rem sic instituit, ut alterum hemichorion Verba τετυμμένοι ηθ', ὁμοσπMγχνων τε πλευρωlιάεων et in ἀντ στίνονσι veros στένει rsdo ν φίλ&νδοον, μενεῖ κτί- αν τ επιγόνοις canens laceret nec prius hemi chorion ad cantum rediens nisi his αἰαῖ αιμόνιοι et in Pr. ι γ ν αἰνο ιοροις. Cujus divisionis quamvis uel seri, Stanum, in quo ante δι cis hemi chori nota est, aliosque nonnullos libros, qui ante cita dat lotio signum videntur habere, possit memorare testes tamen loco illo inducta personarum mutatio in antistropho stropha enim lacunosa est nec Halmi invento expleta insignia quaedam habet incommoda, quae neminem praeterire possunt. Quare nos Medic eum sequamur, qui consentientibus aliis libris ipso eo loco signum servavit, quo est a nobis supra indicatum. Neque in eo quemquam haesitaturum putamus quod in Guel serbriano et Lipsiensi demum ante i ενεῖ signum illatum est. Errore enim id factum esse certissime eo evincitur, quod in eadem strophaea parte ne sinis quidem Verbi est πλευροὶ - ι 093ν.
Ex his igitur duabus 3κygiis, quae primariae divisionis leges sint, cognosci potest: Primum enim haec hemichoriorum ratio est, non vl strophas olfornando canant integros sed lin eadem troyha et antistropho uernasio fas. In unaquaque enim stroplia utrumque hemi- chorion aut semel canit aut bis, semel in stropha re, bis in stropha B, i cautumque est, ne alterum hemichorion altero canat pluries Deinde idem hemi chorion eandem antistrophi
9쪽
partem canit quam cecinit in stropha, unde sit, ut eodem antistroph Dco quo in fropha personarum eristat mutatio. Simulque ex strophae et antistrophi β ersu secundo, ubi Medicet notam secuti sumus, intelligitur posse etiam in eodem rsu hemichori mutationem inferri. Tum altorum hemi chorion potest illud quidem post alterum novi aliquid introducere, sed plerumque utriusque hemi chori ita inter se juncta locutio est, ut offerius homichorion prioris
fleret rerba aut minuendo avs augendo an aliis rerbis sed eadem signiscantibus tendo authrerile se Firmundo. Sic in stropha re hem. 1 ait m D rgoo PFc, ουον ελον LFc G εοι, qua affirmat hem. II his it Πλεοι clirco in Stropha 'em A ι νολι- μον τε νυ νοι quae pariter nisi mat hem. Is τειν iu hi ot ῆι ita quidem, ut bis assii mandi particula U x adscit sit. In antistropho β ait hem. 1 ιήκει ὁ καὶ πολιν Di oc hem L,Lίνοντι rvorol. In ejus domnialistrophi altera parte summa vis inest in opum commemoratione quae ab altero emi chorio κε εα νω, ni niter κεν lintre nominantur. Pariter reliqua. Tum emi chorion 3, ubi in medio dicendi cursu ab emi chorio I interpellatur, quod in magna animorum concitatione fieri solet,
ita incepti nunciati cursum continuat, perinde ac si nihil ab hem. Is sit interjectum. Sic in
interiectis his: ειυμμενοι δῆθ' itidemque in antistropho
διηκει ὁ καὶ ποD Groxoc, --rsνει πίθον φίλαι ὁ γον interjectis σε si ut σι Doro Denique sit, ut praeter verborum concinnitatem, quae in frophica hemichoriorum alternatione cernitur altera quoque concinnitas existat eorum, suae idem hem
chorion in stropha et in antistropho dicat, aut ita, ut idem et strophae et antistrophi versus ab
eodem vocabulo Ordiatur: GTq. . coram di σνοονε ἀντ H o do uti xων nut in idem vocabulum exeat:
aut ita, ut eadem elocutionis figura et in stropha et in antistropho adhibeatur:
Haec de his de reliquis sygygiis nunc nihil, ne ab Eumenidibus nimis deflectamus. Pro
secta est autem omnis illa ratio non ex tragicorum poetarum invento, sed ex popularibus ih renis, quorum ad similitudinem tragici sese composuerunt. In ceteris ejusdem generis carminibus quamquam minus illa quidem conspicua est compositionis rati quam in eo, de quo diximus tamen qui acute ea perscrutatur, is easdem leges observatas sed liberius consormatas
Legum illarum, quas supra scripsimus, accessio et ex eo carmine, quod in Supplicum exodo est . 10 IS. Id Hermannus quum metrorum genere bipartitum intellexisset, in duo
Carmina secernendum judicavit, quorum alterum tribus S gygiis ionicis, alterum una trochaica Contineretur chorum autem, priusquam alterum caneret, stationes mutasse re Vemque interutrumque canendi pausam secisse. Vellem vir praestantissimus cautius judicasset. Nam quae de stationis mutatione canendique pausa dixit, ea neque ex metri indole colligi possunt, neque aliud quidquam habent, quo confirmari possint. ec de divisione in duo carmina ο-gitasset si Persarum paro di memor fuisset, in qua tres 3Zygias ionicas unamque epodum sequuntur duae syZygiae trochaicae ejusdem plane generis, quod in eo de quo quaerimus carmini ne est. In tanta igitur utriusque carminis similitudine alterum ei mannus divisit, alierum non divisit. Praeterea vero sententiarum perpetuitas non solum non abrumpitur in ultima Supplicum syZygia verum etiam ita continuatur, ut si ultima deesset, toti carmini deesse caput videretur. Sed quid in metri diversitate lateat, infra exponetur nunc de generali partitione videamus niversum igitur carmen constat e quattuor ΙΖΥgiis quarum prima tropha se antistrophus in binas distribuenda est partes ab hemi choriis caniatas, secunda itidem in binas tertia in quaternas ita quidem, ut utrumque hemi chorium et in stropha et in antistropho tertia bis canat. Sic enim recte Hermannus, nisi quod ambiguum est, utrum in Stropha tot hemichoria an hemichoriorum duces locuti sint. Iam vero sententiarum dispositio, ex qua legum nostrarum accessionem seri diximus, haec est, ut stropha re cum antisti Ophi, priore parie antistrophi ci posterior pars cum Stropha s. antistrophus si cum Oi s Zygia r in eodem argumento versetur Ergo totum S Stematum ionicorum argumentum e tribus partibus est compositum. Atque primum quidem quae in stropha ti hemi chorion dixit honeremur deos Aroiros ferramque Aro iram. Ea hemI- chorion I sic iterat, ut quae modo affirmando dicta sint eadem nunc negando dicantur: latis est Pelasgorum urbi, ne amplius ili ora hymnis celebremus. Tum quae alterum hoc hemi chorion e init ea in sequenti antistropho ab hemi chori A continuantur.
Sequitur novus sententiarum ambitus. Postquam hemichorion L in prima antistropho haec dixit: ιηδ' π ἀναγκαc tilis iacto ΚD 'gestoc in stropha Secunda pergit hemicli Orion 1 de Cypriae muneribus dicere, ad quae ita respondet hemichorion D, ut de Desideri et Suada et Cupidinibus, Cypriae deae comitibus loquatur:
10쪽
ψεδνραὶ τρίβοι ἈρωTων. Tum antistrophum si et stropham antistrophum queo inter se argumenti communione copulatas diximus idelicet mali imminentis describitur timor qua in re alterum hemichorion interrogat, respondet alterum: tum alterum adhortatur, obsequitur alterum Res satis est
Finitur carmen syZygia trochaica, de qua contra Hermannum supra diximus. Cuius ex sententia stropha hemichorio 1 antistrophus hemi chorio II tribuenda est. Nequaquam, est enim lex, quam nuSquam Violatam videmus, ut quot versus vel versus partes ab hemichorio in stropha, tot ab eodem in antistropho canantur. Quum autem hujus FZygiae neque trOpha neque antistrophus in plures partes distribui possit quumque totam SyZygiam non esse ab alterutro emi chorio cantatam apertum sit non potest aliud quidquam statui nisi hoc, ut eas Zygia a toto choro cantata credatur, id quod procedente disputatione nostra aliis exemplis confirmabitur. Nam quum hoc stropharum par preces ad JOVem contineat, quibus sperant virgines ore, ut omnis liniatur sollicitudo consentaneum est in re solenni una omnes Concinere. Ianc igitur ob caussam metri mutatio sit, quod virgines ex anxia trepidatione, cui jonici inservire solent, nunc Iovis auxilium implorantes una Omnes ad spem redeunt fore, ut e periculo liberentur. Ex his quae disputaximus, haec sit observationum nostrarum neceSSio: primum q/ιoc modo G sirmarulo lictum sit, idem ab alter hemichori negando serri, deinde loquendi concinnitassem avi in inferroga ιdo et respondendo aut in adhortando et
tum non soliam hemichoritim I, idem dicere atque sed idem hemichorium bis etiam mu- fatis orbis se uentiisque leviter D/flexis idem dicere interposito altero hemi chorio, quod et
denique limam antichoris partem e διχοοί fransire in folius chori caritum. Habet autem hic omnium choreularum in cantici fine concentus Originem in commis popularibus, quorum ad finem omnes una conclamabant, quodque in vita quotidiana sua sponte et sine arte natum erat, id a tragicis artificiose est excultum et liberius consorinatum. Eadem ratione Eumenidum car/ticum primu divisum est . 144 At Go πόπαξ, quam fabulae pro paro dum nominaverim, non paro dum, quae demum a V. 307 γε di καὶ χορον incipiat. Id carmen inter quindecim singulos choreutas distribuendum Hermannus censuit de choro Eumenidum in pus c. 1 p. 135 sagacissimis ille quidem argumentis usus sed non id demonstrantibus, quod erat demonstraturus. Non enim illud demonstravit carmen a singulis XV milibus cantatum sed hoc a pluribus singulatim se excipientibus sive hemi choriis sive
choreutis, non ab universo chor vel uno coryphaeo esse cantatum. Provocat ad lographum, qui haec tradit τινες δε φασιν ν τ επιθει ει των Ευμενίδον σποραδην ε araro νεα ον
Horum alterum est sabulosum, alterum si non certum, probabile tamen sabulosum illud, quod insantes timore exstincti dicuntur, probabile hoc, quod chorus sparsim introductus sertur. Sed ubinam sparsim Fabulaene initio Tacet biographus, placuit ita Hermann timoris illius caussa, qui in prima sabula Furiis nondum conspectis major fuerit, quam in progrediente Crederem, nisi obstarent alia Neque enim nimium timori isti tribuendum est, qui licet sabulae initi major suerit, magnus tamen etiam in progrediente eo potissimum loco suit, ubi Furiae Orestis sanguinolenta vestigia rimantes ingrediebantur . 253 ορα ea μύγ -υ κτλ. Gravissimum vero est scholiastae
testimonium v. 66 επιφανεὶς Ἀπόλλων συμβουλευει ορεστη καταλιπεῖν με το μαντεῖον, φυγεινδε εἰς Ἀθήνας καὶ δευτερα ὁ γίνεται φαντασία στραφεντα γαρ ιηχανηματα νοηλα ποιεῖ τοκατα το μαντεῖον ως χει καὶ γίνεται φις τραγικῆ, το μεν ξίφος ημαὶ μενον τι κατεχων ρεστης, αἱ ὁ κνκλω post Ooῖσ&ι νεόν. Ex quo elucet Furias, antequam canerent, diu am SSe conspectas. Omninoque narratio illa, quum sabulosa probabilibus mixta sint, vim non habet
magnam. Fac enim sparsim eas introire. Non sequitur omnes V choreutas singulatim cecinisse. Similia cetera sunt argumenta, quorum est aliquod, quod aperte refragetur. Nam quae scholiasta scribit ναστησε at τὰς ν ἀθρόως μιμουμενος ιι ατικως την λήθειαν, αλλεγείοεταί τις πρώη, ωστε μὴ ἀθρόοὶ τον χορον φθεγξασθ cit, ea de cantico, quod equitur, intelligi non possunt, quum sint versibus 1 40-143 γει εγειρε adscripta neque contineant quidquam nisi hoc praecavisse poetam rei naturam imitantem, ne una omne Furi Be expergi Scerentur, sed ut alia post aliam somnum excuteret. Quae vero scholiasta de ipsius cantici recitatione tradita acceperat ea ad ipsum eum versum, a quo Canticum ordituruo ἰον ποπαξ, Sollerter eposuit κομματικως κασεον κα ἰδίαν προενεκεεον α γαρ διακοπαὶ πρόσφοροι πάθεσιν. Haec sola ad anticum pertinent priora non pertinent. Ex hoc igitur scholio disci mus carmen esSe ad commorum modum recitatum . . per singulas orationis partes inter
hemichoria distributum, ut Septem ducum commum illum, quem inter hemi choria divisum testantur libri. Et διακοπὰς προσφορον πάθεσιν intelligit scholiasta orationis in stropha
prima interpellationes, quae animorum concitationi conveniant. Quum vero eximia cantici, de quo quaerimus, cum eo, quod supra e Supplicibus memoravimus, sit similitudo, necessario e compellimur, ut utrumque carmen ab hemichoriis cantatum existimemus: