장음표시 사용
11쪽
minieanis abjeisto Augusti te Blanc ficto nomine,in aciem prodiit Jae obus Hyacinthus Serrius, in no Va operis antea mem
rati editione, in qua quid ad causam suam tuendam denuo praestiterit, vel ipse nos condocere titulus potest et His ori a Congregationum de auxiliis divinae gratiae, Fubfummis Pontificibus Clemento VIII s Paulo M in quatuor Libros distributa, s sub asciti.
tio nomine Augustui te Bunc, Lovanis primum publicata, nunc autem macta rerum accesVnc aucta, infimisque pas m pro renata, adversus nuperas opsugnationes vindicationibus, asserta, . defensa, instrata, cui praeterea accedit Liber quintus ot periorum apologericus, adversus Theodori Eleutherii eodem de argumentobeudo historiam, sutore s defensore EJacobo macintho Serrio,
ordinis Praedicatorum Doctore Sorbonico T in Serenissima re nu-blicae Venetae Academia Pataviua Theologo primarist. Prodiit opus hocce Animerpiae MDCCIX, sed ad Moi ras nondum manus perVenit, quor ratio est,quod nulla ejus hactenus in Actis nostris facta suit mentio. Tantum vero abest, ut Iesultae eo ad filenistium redacti, aut causam deserere coaeti sint, ut non minori potius, quam antea faetum, a lactitate de sentionem ejus in se sulce. perit, qui lub Eleutherii nomine latitaverat, nunc autem paIam omnibus se sistere voluit, Livinus de Meyer, in hocce, cujus antea exhibuimus titulum, ix de quo nunc plura nobis dicenda
Prius autom, quam ad rem ipsam accedat, quaedam gens ratim priori Controversiarum de auxiliis grati e divinae Historiae a Serrio obiecta paucis repellere operae duxit e se pretium. Primo namque qilestus est Serrius neglectam ab adversario No. tariorum S tabularum omnium fidem. Respondet autem, tabulas istas jam pridein rc j cctas reprobatasque esse a Romano Pontifice, qui non majorem illis exhiberi fidem voluerit, quam fabulis. Cumque falsa plurima, ct inter se pugnantia. immo in Clementem VIIJ Pontificem injuria contineant, vitio sibi ver-- ti non posse, iis quod locum non concedat. Altera Serrii querela suerat, quod Eleutherius argumenta protulerit, ad rem ipsam minus spectantia, integrasque subinde operi suo insem erit dissertationes, quae totidem verbis caram summis Pontificibus
12쪽
: MENSIS IANUARII A. MDCCXVIL 3
fuerunt recitatae, tam pro defensione Molinae, quam pro oppugnatione Bannegii. Respondet Autor, aegre sorte Sem tum ser. re, ea in lucem proferri monumenta, quae duduin injuria temporis intercidisse speraverat. Advertere nimirum eum, frustra ab eo eant victoriam verbis, quae factis destritatur. Plurimum sane ad historiam quoque referre, omnibus ut innotescat,quibus argumentorum ponderibus causa illa gravissima a Theologis istius aetatis celeberrimis fuerit disceptata. Dum vero Serrius te. gem velut ponat, ne quis historiam de hisce controversiis seripturus, aliquid argumentorum vel digito moveat, perinde hoc. esse ae si quis Trojani belli historiam daturum moneat, ne gesta narret ab Achille &Hectore praelia, sileatque omnino, quid actum ab Ajace fortiter, quid ab Ulysse prudenter. Si cum Serinxio regeras, hoc vero nihil aliud esse, quam litem ipsam denuo
repetere, causam ipsam novo examini committere velle, a facto
ad jus obliq; divertere, a sancito judicio, talitetfi non lum ex foris mulis promulgato, ad fictilia damnatae partis merita, quasi mi
nus Romanis censoribus innotuerint, provocare ; respondet Autori haec ita comparata esse,ut longe rectius in adversarium suum
retorqueantur, qui primus id fecerit, quod nunc in aliis culpet. Eccur ergo sanciti, inquit Seri tum alloquens, judicii promulgationem lolemnem seculari taedio non pergis cum silentio expectat ut Messiam Judaei p cur ab argumentis tuorum enaris randis Vaneque olitentandis non abstinuisti manum 3 cur litem
ipsatra primus repetis Z De historia denique Eleutherii contemiaptim Serrius pronunciaVerat, asserens, ab eo vitra fracta, rejectar qtiisquilias confutaxasjamdudum naenias inscenam adduis et iapcrboque explicari apparatu. Quod ut Meyerus retundat, doctorum quorundam,de historia ista praeclare sentientium, teia stimonia profert. Sta missis hisce ad rem ipsain accedimus. In primo itaque operis hujus Libro, occasione controver. Lib. Larum de auxiliis, res in Belgio gestae, prout ab Eleutherio emacratae erant, denuo comprobantur, & ab objectionibus Serrii .indieantur. Assertierat Eleutherius, Serrium Historiae con- Caporesationum de auxiliis gratiae non solum Autorem esse, cum Mede foditus Jausenistas quoquo progenitores agnoscat. AEger Λ a rime
13쪽
rime hoe serens Serrius, Eleutherium ideo calumniae postulaverat. Hic ergo ut nihil se, quod non cum Veritate consenistiat, dixisse evincat, id quidem suarum duxit esse partium Λb annis itaque viginti amplius parandae auxiliorum Historiae a principibus Janianistarum insudatum, nos condocet. Rude hujus compendium delinealtim primo anno MDCLXXXVII, Galliceque editum ab Arnaldo. Haud multo post prodiisse tomu.los duos, Gallico pariter idiomate scriptos, hoc titulo: Traditio Romanae Ecclesiae,Amitore Paschasio Quesnello, sub fictilio P.Gi main nomine latitante. Addidisse Quesnellum operi huic to,
mum tertium, ac deinde quartum, cui titulum dederit: Defensio Romanae ecclesiae contra LeFdeclarum Calvinis am. Autor Ques-nellum, insulsum ecclesiae defensorem , aut proditorem potius vocat, quem Roma rejecerit damnaveritque Tomo ope
ris istius secundo inseruisse Quesnellum Historiam congregat onum de auxiliis , in qua descriptis ad apicem iis, quae primus
historiae parens Arnaldus rudi ori adumbraverat penicillo, multa adjecerit fabulosa, collecta ex Coronelli, Pegnae, Lemo sit suppellectile curiosa. Cum autem haec omnia in Latinam Augustini te Blane Historiam sint translata, collegit inde Autor,. naidum dc Quesnellum partem eo in opere haud mediocrem habere. Nec Arnaldum saltem atque Quesnellum adornandast
paulatim historiae majori prolusisse , sed Jansen istas 'quoque Parisienses operam inde sesam contulisse. Id quod productis
ex epistolis, regia autoritate, eum Quesnellus in carcerem conjiceretur, interceptis, Variis locis probare annititur Sed ipse in quoque dissileri non posse Serrium contendit, opusculorum, quae pro Historiae defensione in lucem dedit, corrigendorum αpoliendorum gratia, adjutricem & subsidiariam Quesnelli ope- tam fuisse a se impense em en dicatam. -- Quod ut extra dubium ponat, loca quaedam ex epistolis Serrii ad Quesnellum, quas ipsius Serrii manu exaratas se habere dicit, in medium profert. Non tantum autem historiam Serrii, sed alia quoque Thomisi a. rum scripta. opera & studio Jan seni staminiscem adspexisse publicam , Autor ulterius nos condocet. Refert huc Antonii Reginaldi,. ordinis fratrum Praedicatorum, librum, demente
14쪽
MENSIS IANUARII A. MDCCXVII. s
ιoneilii Tridentini circa fratiam se i a ineacem, qui anno MDCCVI lucem ad spexit publicam Enimvero cum opus hocce Reginaldi annis septem Arnaldi & Quesnelli digitis haeserit, quod allatis testimoniis comprobat, non aliam quidem obeausam id contigisse censet, quam quod hisce ad corrigendum limandumqtie fuerit traditum. Et licet P. Massoulie, Dominicanus, ex quo Jansenistae manuscriptum acceperunt, caveruvoluerit, ne quoad doctrinete su bstantiam aliquid immutaretur, impedire tamen eum non potuisse, quo minus aliquid doctrinae Jansentanae operi huic furtim a Quesnello intruderetur. Miti mus nunc,quae de Acris Lemo nis,itemque de Panopita gratiae, quae sub nomine Thomae de Leinos prodiit, monet, qiraeve itidem obstetricantibus Jansenissis, Uplacita sua iis adspergentibiis, lucem adspexisse contendit. Inter lanianistaru in lautores promotoresque edendae Historiae de auxiliis gratiae Eleuthe, Cap.rius etiam retulerat Norbertum d'Elbeque, Dominicanorum
ordini adscriptiim. Hi no Dissolutionem Ichematis Ibe iani non alium in finem edidiste, qua in ut addici viti Jansenistis demonstraret animum Iinmo wallono, 3 enianae factionix
in urbe Romana curatori, hunccc librum discutiendum obtuli se Improbatum a Wallono ideo hocce scriptum, quod ΛutOC ei insemisset, Christum etiam pro reprobis mortuum esseia Restitisse initio d' Elbequium, ne istud dogma ex hocce scripto de- .leretur; sed instante Wallono, consensisie tandem, ut quae hua spectabant, ex opere isto delerenturis Rem ita se habere, ex epistolis Walloni, aliorumque comprobatia Exprobrationem hanc cum d' Elbequius aegre ferret, edita anno M D C CIX Distola expostulatoria ad Theodorum Heutherium, calumniae emni accusavit. Respondit ei Eleutheriuti hoc est Meyerus, Epistolaturiosa ad F. Norbertum d' Esse que resisto foria, quae cum operi huic subnexa sit, deinceps a nobis commemorabituri A utor
autem hic refersid' Εlbequi iam visa hacce Epistola obmutui sie, epistolis quippe partim a se ad Jansenisas scriptis, partim a con- .foederatis suis, ad silentium redactum. Provocasse equidem SLibequium, ad ipsam Dinolutionem schematis e iani ex qua appae ea dogma de universali merito mortis Chi isti ex ea neu-
15쪽
tiquam expunctum. Sed insigni eum hic uti fallacia, Autor ob. servat, qui ad librum hunc , non prout a Wallono correctus &emendatus sit, sed prout haud ita pridem ab eo sit editus, provocet. Quanquam ne sic quidem de enicacia mortis Christi ea tradat, quae doctrinae Thominarum sint consentanea, quod copiose admodum, variisque exemplis demonstrat. Ad Serrium dum revertitur, quibus argumentis & quo jure libri de auxiliis saluam sibi solus arroget, disquirit. Provocaverat Serrius etiam ad Quesnellum, ejus testimonio evicturus, se solum historiae istius Autorem esse. Ad quod responsurus Meyerus, prol stiperi, inquit, quantum & qualem Virum, quam sincerum, quam fraudis omnis os rem, quam restrictionis omnis speculativum lio sem, quam germanum ecclesiae filium t Dum Quesnellum restrictionis omnis speculativum hostem vocat, eum re ipsa a rectrictionum usu non alienum esse innuit, idque mox exemplo demonstrat. Historiam de auxiliis, non a se, sed a viro altero, eoque doctiori scriptam esse, testaturus Quesnellus, in Motivo juris scrip serat: Nec operam contuli, nec pedem movi, nec cum
ullo idipotheta egi, coujus operis impressone, quod doctiorem me
Autorem habet. Latitantem hic reservationem detecturus Λutor statim addit: si frontem hominis 3 nec pedem movit, nec linis gram,quia Secretarii est usius ministerio, cujus membra non reputat sua, cum ipse prodire in apertum, ni eptus caligine, non audeat. Dum etiam Serrius undecim censorum calculo opus su-uin omnis naevi expers judicatum fuisse jactitaverat, Autori hine
oecasio inquirendi, quantum censorum istorum judicio tribuendum sit, enascitur. Inter censores istos etiam fuit F. Henricus a S.Ignatio, Carmelita, Ob Ethicam amoris seu Theologiam Sanctorum se. Leodii anno MDCCIX editam, satis notus. Hunc vero licentiam ct facultatem vulgandi Vicarii Generalis Leodiensis fraudulenter libro huic prauixisse, quae tamen ab eo neci petita fuerit, nec concessa, unde & ab Episcopo Leodiensi mox prohibitum fuerit, ne liber iste venderetur. Jansienistarum autem eum causam passim in hocce opere agere, Autor ostendit,
dum Iasienismum pro phantasmate atque spectro inani habet Serrio porro Thominarum cum Ja enistis initum foedus obje
16쪽
MENSIS IANUARII A. MDCCXVII. 7
eerat Eleutherius, illo istud inficiante, ct quovis modo a se amo. Iiente. At recte id omnino a se factuna, hic ostendit Meyerus. Mentio hie etiam celeberrimi istius Casus conscientiae injicitur, a Jan senistis, ut creditur, conficti, & facultati Theologicae Parisiensi oblati. De hoc Serrius ad Quesnellum serius erat, Roma
sibi relatum, condemnationem Romanam Resolationis caseus conscientiae non caderesse actum Jansinit se. Sed secus se rem habere, tuin argumentis, tum prolatis in medimn Clementis XI Pontificis ad Noalli uni Cardinalem, immo ipsum Galliae Regem Ludoviciun litteris, deuions fiat. Natalis quoque Alexandri,
quem virum cetero illin ptae claruin ac eruditum vocat, hic injicitur mentio. Hic namque ad Brigodarum, Quesnelli Secretarium, scripserat: Deum precor, ut det siccessum bonum P. Hennebel, s omnibus veris S. Augustini di ipulis, defensoribus δε-ctrinae fanae ; si polierem autoritate, jucundis inum mihi esset,
hanc in illorum obsequium totam lueendere se. Eximium, quem Alexander hiice verbis erga Jan senistas tellatus. est, favorem
frustra a Serrio excusari, id quidem est quod pluribus Autor Ostendit. Hinc praetextus, quos vocat, vanos, quibus Serrius C/pNINIL se irritatum dicit, ad scribendam stilo mordaciori historiam, denuo pro ligat; & quod de parergis, praefationi historiae suae insertis, frui ira se excusare Serrius annitatur, ostendit, simulque Philippum Labbeum, pariter ac Rob.Bellarminum Cardinalem, a Serrii accusationibus vindicat. Dum ad codices manu seri. CRP. yi XL ptos transit, observat, Serrium ad decretum Innocentii X Pon.
itfieis, quo Actis illis S codicibus manu scriptis Lemo sit, Pegnae, ct aliorum quorumcunque nullam omnino esse fidem habendam, neque ab alterutra parte, seu a quoquam alio allegari posse, sancivit, respondisse, hoc unum Pontificem cavisse, ne Acta ilisfidem in judicio facere possent, neve Societatis Theologi apud ecc e fasticum tribunal conveniri possent, de defensa doctrina a Paulo U Pontifice damnata. Regesserat Eleutherius, rem han ad tribunal ecclesiasticum sne manifesta insania a nemine vo. cari potuisse, etiam ante decretum Innocentii, cum Societatis doctrina a Paulo U neutiquam sit damnata. Serri mn itaque, ut hinc se expediret, eo tandem se recepisse, ut assereret, non id
17쪽
se voluisse, quod Romani Pontifices Actis illis ct codicibus manu scriptis abstulerint fidem judicialem, quippe quam nunquam habuerἱnt, sed declaratum duntaxat voluisse, quod talem in judicio fidem nunquam meruerint Acta illa. Quod frivolum plane Autor noster pronunciat ; quasi non unum idemque sit,sidem Actis illis in judicio austerre, & declarare, quod nunquam in judicio fidem facere potuerint. Pari ratione dc reliqua, quibus Actis hisce fides conciliari poterat, repellit, io quae Innocen-Cap. IX. tiua X de iis sanciverat, in apricum producit. Objecerat Ser. rius Societatis Jesu Patribus, a prima statim congregatione eos ab Ignatii, suae Societatis conditoris, regulis discessi ille, dum contra ipsius mentem, alium in Theologicis praeter S. Thomam praelegendi Autorem stis secerint facultatem. Hinc non semel,
conatum accommodatiorem utilioremque Theologiam introducendi illis objecerat. Ab Eleutherio itaque rectiora licet edoctus, eum nihilo secius mentem non mutaret, Variaque regereret, Autor noster demonstra', in ipso Ignatii autographo nihil mutatum, sed tantum in exemplo originali, quod jussu Ignatii Patres quidam istius Societatis describi curaverant, idque saltein quo-Cap. X. ad verba quaedam, plane ex mento sententiaque Ignatii. Quae contra Leonhardi Lessi propositiones in Belgio concitatae sunt turbae, eas ex Lessi ipsius manu scripta ephemeride, tum & exscriptis Isaaci Haberti,Episcopi Uabrensis dc Doctoris Sorbonici, recensuerat Eleutherius; aegro quidem id serente Serrio, quippe
qui utrumque a dicendo ea in re testimonio arcendum exilii.
mat; hunc quidem, quod medullitus Molinianus es et, illum, quod illius & res ageretur, ct causa. Satis quidem inique, judice Autore nostro, cum ipsemet ad Pegnam & Lemosum. manifestos Jesultarum hostes,provocare non dubitet. At Lessum vero pariter ac Habertum sine omni causa a testimonio hac in re cap. XI. dicendo arceri, id quidem plurimis rationibus demonstrat. Lessi autein vel hoc nomine labesa stare autoritatem voluit Serrius, quod Joannis Drie donis & Ruardi Tapperi, Doctoria in Lova niensium, sectator haberi voluerit, quos tamen Semi- pelagiana lue infectos, ae Fausto, damnatae sectae primipilo, ad iustissimos fuisse constet. Λt secus se rem habere, perperamque LOVanienses
18쪽
sea hoste merores Semi-pelagiani qrroris argui, ostendit Meyeia rus. Nec tantum aliorum honorifice de Tappero sentientium testimonia profert, sed rationes etiam quibus in erroris istius suspicionem videatur adduci posse. diluit. Suntque sana illae ita comparatae, ut haud difficulter dilui queant.Documento vel illa est, dum ex eo,quod Faustum Reiensem venerabilem Galliae Epi- copum Ocavit, concluditur, eum in Semi - pelagianorum militare castris. Ad quod Autor ita respondet, ut ostendat, si ista quicquam probet ratio, multo magis ipsum Serrium haereseos
istius reum esse, quippe qui professus sit, se non Fausti tantum.
verum etiam Cas nisendtitatem in ore fama volitantem, fusea adscras illorum aras pia precarione, veneratum esse. Hac si-inui occasione Franci lci Sal esii, quem ecclesia Romana Sanctis annumerat, epistolam ad Leonhardum Lessium genuinam esse ostendit. Vindicata autem essiana narrationis de rebus Belgicis Cap. mintegritate ac fide,seustra Semum a gravissimis erroribus in Bel. XIII.
gicarum censuraritin historica narratione commissis, se purgare voluisse Lovanrensiumque muacensum censuram non esse
a Sixto U ejus ve Nuntio proscrip am, imbellibus prorsus ab eodem probari argumentis,ostendit Multahic occurrunt memora. tu digna, sed ita comparata, ut commode in compendium mitti nequeantam mo nec quae spectinmis loco sint, decerpi possunt.1usi nostri in stituti transilire limites velimus : facile tamen tum ex dictis, tum iis, quae porro dicentur, cujusmodi ea sint, intelligitur. Lessi propositiones, ut reliqua persequamur, a Sixto V Cap. XID in brevi ad Nuntium suum, Episcopuin Calatinum, dato vocari
fana doctrina articulos, non tantum asseruerat, sed probaverat etiam Eleutherius, refutatis rationibus, quibus Serrius hoc dubium reddere annisus fuerat. Quid ad haec Serrius ' verba diiscit, quaebrevi Pontificio intexta sint, super quiburdam sanae δε-ctrinae articulis, non ab ipso Pontifice ex propria sententia poni, quasi ipsemet sanos doctrinae articulos diceret, Lo anil eontroisversos, sed ab eo recitari duntaxat atque narrari, tanquam privatis Nuntii epistolis inserta, quibus Ρontificem turbas Lovani. enses condocuerat. Hic vero Meyerm Serrium interrogat, an literas Nuntii ad Pontificem viderit, ut tam audacter assereret. B ' s -
19쪽
sormuIam hanc in istis literiν extare, a Romano Pontissee saltem
' repeti. Has vero cum nunquam viderit literas, meram hane conjecturam esse ,eamque parum probabilem. Nec enim ulla ratione verissinite esse, re non examinata, Nuntium ad Pontificem
scribentem, anticipare voluisse ludicium sedis Apostolicae, appellando eos articulos, quos Theologorum ordo censura notaverat, sanae docti inae articulog. Nihil insuper hoc suo commen. to eum obtinere. Si enim vel maxime ita res se haberet, sequi tamen & tum inde, Pontificem hos articulas, ceu sanae doctri. nae articulos approbasse. Hinc cujusmodi & reliquae Serrii exceptiones, Meyerique ad eas responsiones sint, intelligere Iicet. GP XV. Michaelem Bhium censurarum Belgicarum contra Jesultas praecipuum incentorem fuisse, asseruerat Eleutherius. Serrius, si Autori nostro credimus, diverticula quaerens, ab Eleutherio postulat, ut probet, Baium nec acquievisse tandem, nec lato judicio fletisse, nec a proscriptis sententiis respuisse; aliaque ejus dem generis addit, Haec ergo plane ad rem non facere, re eo saltem comparata esse, ut quaestionis statum perVertat, contendit Meyerus, simulque novis argumentis, Baiuin istarum cense-Cap. XVI. rarum praecipuum archvectum fuisse confirmat. Jesultas turisbarum Duaci annis MDLXXXIX& XC excitatarum autores fuisse, asserserat Serrius, negaverat Eleutherius, prolatis test,
moirtis omni exceptione majoribus virorum neutri tunc parti addictorum, etiam Dominicanorum, qui omnes uno ore fatentur, a Patribus Societatis, ex quo tempore domicilium Duaci ha buerunt, nemini unquam justae ossensionis ansam fuisse oblatam. Quae testimonia cum rejicere ceu conficta non auderer Serrius, fraudem nihilominus non agesse omnino omnem obis
servat, siquidem Eleutherius ea testimonia, tametsi vera &a fhentica, ad aliam prorsus rem confirmandam detorseris, quam ad eam, pro qua ista petita consignataque a restibus fuerint. Sed productis testimoniorum istorum verbis Meyerus ad oculam demonstrat, non potuisse Jesultas istis elogiis ornari, si anno MDCLXXXIX & sequenti tranquillitato n Academiae turis Cap. XVII. bassent.Ex binis edictis,qnae Octavius Calatia isEpiscopus,Nun. tius Apostolicus d Academiam Duacensem misit Jalterum. quo
20쪽
uuique parti injungebatur, ut aeriores concertationes intermitisterent, donec a Romano Pontifice controversa decideretur, ex
juris formula unquam promulgatum fuisse, negaverat Serrius. Eleutherius autem productis in lucem Octavii epistolis ad Retctorem Aeademiae Duaeensis, secus se rem habere demonstraverat. In tertia enim epistola, quam Autor hic iterum exhibet. radiserte octavius jussit. ut sine omni ulteriori tergiversation edictum istud promulgarent. Imino & eodem die, quo literas istas ad Aeademiae Duacensis Rectorem dedit,qui erat vigesimu sextus Septembris anni M D XCI,& alteras ad Cameracensent aetAtrebatensem Episcopos qui itidem secundi istius ediisti promulgationem per literas fuerant deprecati,in misit, iisque significavit,eandem utrique parti concedendam libertatem,quamdilia Pontifice controversia definita non esset, cum ejusmodi co cordia, qua pars una plus aequo gravaretur,pax vera & constans . obtineri nequeat.Hinc re omnino,quod Nuntius Apostolicus jus-
serat, Achim, edictumque ex juris formulis promulgatum fuit.' Atque ista quidem cum in apricum produxisset Eleutherius,
irretitum se sentiens Serrius, nec ullam rimam. qua elaberetur, inveniem eousque progressus est, ut Eleutherium palam & citra ambages imposture argueret. D, inquit, laxorum moralis disciplinae magistrorum judicio nixus, qui publicas etiam scripturas ementiri licitum putant, eas.quas profers ,epistolas confinxisis. Ad haec iterum Eleutherius seu Meyerus: Potesne, qui causa ce-eidit s sal tatis convictus est, vocem desperatiorem emittere eluculentis vero deinde rationibus probat, eam minime a se comsi stam epistolam esse. Edictum vero Nuntii Apostolici ex juris formulis promulgatum, adeoque Jesultis facultatem doctrinain. suam de gratia re libero arbitrio in Academia Duaeensi libera
proponendi factam,t c inde evincit, quod ad hunc usque diem ea libertate nemine eontradicente aut prohibente gaudeant. Quod variis Theologorum Duaeensimn literis, quas hic exhibet, comprobat. Refutatis hinc Serrii effugiis, quibus causam suam tue-Cap.ri conatus fuit, pari ratione de censuris Belgisiis, quas Romae sub xx. Innocentio XI approbatas fuisse asseruerat Serrius, disputat, ut, quar ille pro defendenda sententia sua in medium attulerat,