Specimen commentarii ad Hieronem Xenophonteum

2쪽

liber das

ei sinitet dem Dire litor

4쪽

Xenophontis qui Hiero inscribitur dialogum in duas divisum esse partes siue magno negotio intelligent etiam qui libellum primoribus attigerint labris; altera enim enarratur quot quantaque in 'ommoda vitae immineant regiae estque eonseruntur eum commodis voluptatibusque vitae privatae, altera docetur quomodo rex illis superatis amorem civium sibi comparare et adeo vitam agere possit tutam iustundamque. Soriptor enim ubi breviter et simpliciter exposuit qua o Pasione Dblata huee disputatio instituta fuerit Simonidem facit ex Hierone quaerentem num quid sit diseri minis inter vitam regiam et inter privatam . quantum attineat ad ea quae vel voluptatem vel molestiam asserunt hominibus. Quod ubi negatum est, cum Simonides dixerit multis partibus regem maiorem per sensus percipere voluptatem et minus habere molestiarum quam privatos homines, qui quidem vitam medioerem agant, Hiero hanc opinionem refutare studet atque diluere l, I - l0 . Ac primum quidem in iis, spiae oculis Peruantur, deteriorem esse regum condicionem docet: esse enim aliis in regionibus ulla spectacula, ad quae privati homines accedere possint, non possint reges, quippe cum metuendum sit. ne. dum absint, simul et imperio spolientur et ulciseendi eos, a quibus laesi sint, amittant sucultatem 11-13). Neque plus voluptatis reges perdisere ex aurium suavi sensu: cum enim ea reant laudibus iucundissimis. quae ab hominibus liberis proli eis nutur. alias laudes iis esse suspectas si 4-15), eibus potusque quamvis exquisitos parum suavitatis afferre, eum creber usus et copia afferat fastidium 16-23J. sumptuosis illis odoribus, quibus unguuntur, magis familiares frui quam ipsos 24. 253, in re amatoria denique tyrannos longe inferiores esse privatis hominibus 26-38). Neque vero solum iis, quae ab sensibus proiiciscantur, voluptatibus tyrannos superari a privatis hominibus, verum etiam maioribus rebus, quae maximi pretii esse videantur ll. 1-5), laris enim et domi ab hostibus et insidiatoribus obsessos omnino esse pacis experies neque habere belli gloriam aut quae percipiantur ex bello commoda, cum non solum contra hostes. verum etiam contra suos ipsi cives bellare eogantur 6-18). Iam vero Verae amicitiae commoda non pertinere ad tyrannos: saepe enim ipsorum vitae et saluti a cognatis et ab amicis qui videantur strui insidias et ut tyrannicidae poenis uisciantur tantum abesse. ut contra summis praemiis digni habeantur illi . Neque ob fortunas. quas ampliores habere videantur quam privati homines, tyrannorum condicionem esse meliorem; nam vi et iniuria eas sibi parure cogi et eum saepe vix tantas acquirere possint quantae requirantur nil sumptus necesSarios,

Saepe sana spoliari et hominibus per vim pecuniam extorqueri oportere lV . Quid 3 quod tyranni

necesse habeant bonos ei ves metuere et tollere. malos fovere et evehere 3 quod rogantur, quum Vis

5쪽

suae utilitatis causa patriam amare de heant, tamen cives imbelles reddere iisque milites externos mercennariosque praeserre V, 1-4), quin etiam ne benigniore quidem annonae proventu tyrannos una cum ceteris posse laetari timentes, ne ubertate rerum eluti cives disiicilius iugum servile patiantur 5). Atque Iliero ut demonstret quam misera tyrannorum vitae sit condicio, iucunditatem vitae, quam privatus egerit, comparat cum malis, quae ipse expertus sit, ex quo pervenerit ad regnum. Grata aequalium amicorumque consuetudine, qua privatus homo frui potuerit, dieit

se esse Spoliatum et quos antea amore amplexus sit, eos pariter atque ceteros sibi esse metuendos . itaque cum dies noctesque vexetur timore, qui omnia gaudia turbet, non aliam e8se suam

condicionem, quam quae sit eorum, qui in bello adversus hostes constiterint. Ac ne eusladibus quidem, qui praemiis propositis facile possint perduci, ut domino vim inserant, conlidere posse tyrannum, neque omnium maxime iuvare umi eos et profligare adversarios i VI ; quin etiam vero et grato honore carere tyrannos, qui habeatur a benevolis, sed participes esse simulati, qui exprimatur ab invitis et metuentibus VII, 1 - 10 . Tum Hiero Simonidi miranti cur, si tam aerumnosa sit tyranni condicio, tanto malo se non liberet respondet istud malum hac ipsa in parte miserrimum esse, quod tyraunus impune tyrannide se abdicare non possit neque quidquam ei expedire, quam ut laqueo finiat vitam 11 13). Ita cum Hiero tristissimis verbis quot quantisque malis tyrannorum vita afficiatur docuerit,

iam Simonides ostendere studet tyrannidem non solum incommoda habere, sed etiam magna emolumenta: tyrannos sae ilius quam privat0s viros aliorum sibi conciliare posse umorem benevolentiamque, quod et gratiora a tyranno proficiscantur omnia benevolentiae signa et longe plura beneficiu praestari possint quam a privato VIII, 1-7 . Atque cum Hiero moneat Uranno, ut regiae maiestatis osticia praestet, plura negotia esse obeunda, quae odium pariant 8-103, Simonides suadet, ut ea negotia, quae grata sint, ipse administret, quae autem lacile offendant, per alios gerenda curet IX). Invidiam mercennariorum militum facile posse vitari, si non solum ad tyranni corporis custodiam alantur, sed etiam ad salutem civium tuendam X . Denique necesse esse tyrannum non recusare boni publici causa de suis quoque facultatibus sumptus sacere, ut et urbem omni modo exornet et civitatem reddat quam beatissimam. Quod si fecerit, facile fore, ut civium umorem ita sibi conciliet, ut omnes commodis tyranni gaudeant, omnes pro bonis eius tamquam pro suis dimicent, omnes, quae apud amicos sint opes. eas illius esse iudicent. Itaque amicos locupletare ne dubitet, cum semet ipsum hoc modo ditaturus sit: rempublicam augeat, eum sibimet ipsi polentiam sit adiuncturus: comparet reipublicae belli socios, patriam existimet domum esse, cives socios, amicos liberos, liberos nihil aliud quam ipsius animum. Atque hos omnes beneficiis Superare contendat. Nam si amicos heuelletis vicerit, resistero illi hostes non posse. Dunique si illa omnia praestiterit, illum longe immanis in rebus praeclarissimum felicissimumque Onsecuturum, ut, tametsi beatus sit, invidiam tamen non experiatur XI). Quoniam de libelli argumento diximus, exponendum iam videtur quid viri docti senserint de forma dialogi, do fide et auctoritate, de eonsilio, quod in conscribendo libello auctor secutus sit,

de tempore, quo conscriptus Videatur.

Atque primum quidem formam dialogi I appeyue van de Coppello iobservationes in Xenophontis dialogum Hierouem, Lugd. Batav. 1841 p. 18-23ὶ putat proxime ac 'edere ad genus, quod dicatur Aristoteli eum, euius hoe proprium sit eoll. Basilio Magno Epist. CLXVII Tom. Opp.

ill p. 187 C), ut ipsum statim argumentum aggrediantur disputantes, ut non illa Sostratica interrogandi respondendi, quaerendi dubitandi consuetudine. sed unius, penes quem sit principatus quidam, praeeipue continua oratione, praemissa fortasse aliarum de eodem loco sententiarum meu

6쪽

tiove, res absolvatur secundum Cic. Tuscul. l. 10, 21 , et ut de singulis rebus in utranaque partem dicendi exercitatio instituatur secundum Cic. de fin. V, 4. 103 Sed eum in hoc libro primum non plures, sed duo tantum viri 8ermonem instituant, deinde non apud unum. sed apud duos, illium quam vicissim, principatus dicendi sit. non denique philosophica quadam ratione disputatio conseratur et conficiatur, Sed potius familiaris cuiusdam sermonis colorem habeat, Brei te u-bachius praef. p. XI, 59) iudicut Aristotelici dialogi appellationem huic libello parum aptam

esse, praesertim cum Aristotelis docendi aut disserendi rationem Xenophon novisse non potuerit. Ideni vir doctissimus formam Socraticam negat a scriptore dialogo adhibitam esse et ostendero studet cur in dialogo de tyrannido habendo Socratis personae, cui in ceteris Xenophontis libris qui ex sermonibus constant, primaS disputationis partes tributas videmus. locus non fuerit. Sic enim argumentatur: .. Mala tyrannidis explicari a nullo poterant melius quam ab eo, qui ipse hae infelicissima condicione functus esset. Hanc ob causam cum Hieronem statuisset de re proposita disserentem facere, tyrannum illo tempore potentissimum et eruditissimum utque etiamtunc hominum memoria celebratissimum, Socrati ullas huius disputationis partes mandare in mentem venire Xenophonti non poterati Nam praeceptoris sui veneratissimi tradere nolebat verba, nisi quae loquente in illum ipse audivisset. Immo fingere Socratis cum Hierone aut alio tyranno sermonem, si voluisset, nec temporis nec loci ratio permittebat. Ut autem non personam Socratis, sic nec formam Socraticam dialogo adhibuit auctor. Instituit potius singulare quoddam sermonis genus, quod consilio libri quam maxime responderet. Cum enim duo essent quae explicanda sibi sumpserat Xenophon. non uni ut est in Socraticis sermonibus) primas in disputando partes dedit. sed duobus et alternis quidem. Primum Hiero suam sententiam evincit tyranni vitam esse miserandam et privati condicione longe inferiorem, quibus eoncessis deinde Simonides tyrannido uti licere in salutem tyranni et civium demonstrat, ita tamen, ut dialogus procedat semper et ad finem denique perducatur. De fide et auctoritate libelli aliis temporibus alio modo iudieatum est. Namque aut salior aut omnes antiqui eum a Xenophonte compositum esse tradunt, ut Athenaeus III12i D, iv 144 C. I ΤΙ Ε, Diogenes Laertius in vita Xenoph. XIlI, Stobaeus ed. Me in. II, 241 et 291. Sed cum nostris quoque temporibus Frot scheri. Hano vii, Sauppii

Bretton bae hii librum ab eo. ad quem refertur. conscriptum esse putaverint. etiam ex8titerunt, qui si librum Xenophontis esse non negaverint, at tamen fidem et auctoritatem eius in dubium

vocaverint, ut Caspersius in libro Richlingli usiano de Apologia seripto 1836J p. 8 et F. Rankius. qui in commentatione de Xenophontis vita et soriptis Berotini 1851) p. 2b do Hierone dialogo hoo dieit: -In hoc libro licet multa Xenophontea inveniri concedam, tamen eum ut, illo revstra seriptum esse affirmare non audeo. Longe aliter 80ntit Adolf Nicolai iUeher Xenophons Hiero, Dessau 1870. S. 7 sq.), cuius disputationem, cum multa eaque gravia afferat argumenta. quibus librum Xenophonti non abiudieandum esse demonstrari mihi videtur. a viris doctis prorsus neglectam esse ex animi sententia aegre atque acerbe fero. Denique nuperrime l. Sit glerus in libro Ρrogymnasii, quod est Episcopii a. T. 18743 argumentis desumptis et ex genere scriptorum, quorum in numero Hiero est. et ex personis, quae partes dialogi agunt, et ex oratione, qua auctor utitur, et ex rebus, quae hoc libro tractantur, et ex tempore ac consilio, quo liber conscriptus sit Xenophontem huius libelli auctorem non esse demonstrare studuit. Quod num ei contigerit, du

7쪽

Quod attinet ud consilium . quo in conscribendo libello scriptor usus sit, Frois cherusipraef. p. 6.) putat ex hoc quoque libro perspici posse quantopere Xenoption probaverit utque

amaverit eum civitatis sormam, in qua Summum imperium penes unum Sit. Atque ViX posse du-

hilari, quin hoc maxime volnerit efficere aequabilius atque constantius sese res humanas habere neque aliud alio ferri neque mutari omnia ad misceri, si civitatibus regium sit legitimum tuo imperium . quam si uil imperitae multitudinis libidinem aut ad multorum dominatorum superbiam res regantur. In eadem fere eum Frois hero sententia sunt Engel Progr. Stargarit 1853 p. 33 et Sauppius spraes. ed. Tauclin. vol. V p. IV3', qui iudieat Xenophontem non solum regiam dignitatem praedicure et Graecis commendare, verum etiam, ut redeundi sibi in patriam potestatem pararet. quae falso de se suaque de imperio penes unum constituto sententia divulgata essent, refellere voluisse. Coppello praef. p. XI Xenophontem putat conscripsisse dialogum Hieronem. non ut commendaret tyrannidem, sed ut ostenderet quem iid modum uti illa deoeret. si quidem tyrannus amorem civium suorum sibi conciliare ac sine invidia vitam felicem agere vellet Atque Breiten baeli ius praes. p. X in id sequitur, quod protulit Ferilin. Del brue kius tu libro.

sui inseribitur Xenophon: Zur Reltun g se iner dureli B. G. Niebutir gesulii deten Εhre, i Bonii l829p. 93i; qui opinatur Xenophontem rebus, quae tum in Thessalia ligebantur. adductum esse. ut et duratius de tyrannide consideraret et demonstraret quid saciendum esset tyranno, ut civitatem occupatam redderet quam felicissimam. l Vide Nicolai p. 12 sq. Sitalerus denique, qui sibi perfundere non potest Xenophontem his, et in Cyropaedia et in hoc libello. de eadem re verba secisse, existimat ip. 303, si quidem Xenopii0n auctor sit - id quod ei non verisimile videtur libollum missum esse ad iuvenem quendam tyrannum cf. Nicolai p. 13. l4 , qui nondum tyrannidis neque incommoda expertus neque munerum peritus, ut plurimi homines, optime de ea sensisset. Quem ut de tyrannidis natura edoceret, scriptorem Hieronis, summi tyranni, persona usum exposuisse quot quantaque tyrannidis mala essent et demonstravisse qua ratione tyrannus condicionem et suam et civium beatam et selicem reddere posset. Deniquu ut nescimus quo loco diu logus compositus sit. ita de tempore, quo concriptus sit, nihil certi potest constitui. Hoc autem constare videtur errare et Letro tantum Biogr. uni v.

51, 372 sq. librum ante expeditionem Cyri. annis fere 404-40l, conscriptum esse existimantem et Sauppium spraes. p. 104) fuisse certe Hieronem si non primum, ut unum e primis ingenii Xenophontei dostumentis iudicantem cf. Νicolai p. 16 . Diversa igitur et inter se repugnantia sunt virorum doctorum de Hierone dialogo iudicia neque potest negari non pavea in illo libro offendere atque afferre dubitationem num Xenophon libelli

scriptor sit. Cum Rutem spero postea Dclasse opportunitatem milii sore copiosius du illa re disputandi. Hunc satis habeo pauca protulisse, quae haud scio an perii neunt ad libellum intelligendum. Lectore' autem monitos velim me secutum esse eontextum verborum, quem constituit Ludovicus Dindorlius in editione secunda emendatiore Lipsiae MDCCCLXXVI.

8쪽

cap. I.

g. l. Σιμονίδης l Ceus, Leoprepis filius Ol. LVI, 1 in Citr. 5563 natus, poeta lγricus cum

aequo insignis esset et elegantia doctrinae et immanitate consuetudinis, familiaritate usus est Hipparebi eoque interempto Aleuadarum et Scopadarum, Thessaliae tyrannorum. Apud Thessalos artem memoriae sto μνημκονὶ primus creditur protulisse, de qua re vide Quintil. instit. orat. XI, 2. 11. Athenas reversus Ol. LXXII, 4 sa Clir. 489 elegiaco carmine, quod composuit in honorem eorum, qui tu it gro Marathonio occubuerant. superavit Aeschylum et victoriis navalibus Artemisia et Salaminia ad coelum elatis consuetudine usus est Themistoclis. Post pugnam Plataeensem

biennium sere apud Pausaniam versatus Ol. LXXV, 3 vel 4 ia Chr. 478 vel 477) octogesimo aetatis anno invitatus ab Hierone tyranno Syracusas se contulit, ubi Ol. LXXVIII, 1. ia Chr. 468ὶ diem supremum obiit. Neque vero solum inclaruit carminibus, hymnis, paeanibus, partheniis, dithyrambis et maxime cantibus lugubribus, quos θρηνορος Graeci dicunt lor. earm. II, 1, 38), verum etiam facete dictis et sermonibus. Plat. ep. II, 311 A. Plui. Apophthegna. reg. 18b D. Idem do adui. 49 C. 65 B. Synes. ep. 49 p. 187. Cicero de nati deor. I, 22, 60 . A Platone

dicitur σονος καὶ θεῖος ανήρ et a Cicerone non poeta Solum suavis, sed etiam ceteroqui doctus sapiensque et ab eodem de senecti VII, 233 inter eos poetas refertur, quo η non coegerit in suis studiis obmutescere senectus.

'Πρωνα. Hiero, Dinomenis filius, Ol. LXXII, 3 a. chr. 490) a Gelone fratre Getam urbem,

quam ille expugnaverat, regendum aceepit. Cum vero mors immineret Geloni, Syracusarum imperium non Hieroni soli administrandum commisit, sed Demaretam uxorem, Theronis Agrigentini filiam, et praesecturam exercitus transtulit ad iuniorem fratrem Polygelum. Huic vero, qui clarus esset ac conspicuus in Sicilia. invidit Hiero utque bellum, quod gerebatur eum Sybaritis, sumens obtentui Gelone mortuo removit eum a patria et Thrasydaeo, Himerae tyranno, ad quem confugerat Polygelus, bellum intulit. Quod bellum neque malum habuit eventum neque ad finem perductum est, nam Simonides poeta tum forte praesens fratres in gratiam reduxit. Postea solus

Syracusarum imperium suscepit, quod etiam Naxo, Catana, Leontinis tyrannidi suae adiectis usque ad mortem Ol. LXXVIII, 3 a. Chr. 46s; non sine magna gloria obtinuit. De huius viri mori-hus et ingenio mirum est quam diversa sint veterum Graecorum, qui de eo mentionem fecerunt, iudieiii. Diod. Sie. XI, 67. Pindar. Ol. I. Pyth. I. II. III. Aristot. Politi V, 9. 3. Aelian. var. liist. IV, 15 . Sed cum eodem amore, quo Gelo frater et plerique illius aetatis tyranni, artes liter quo coleret, lactum est. ut apud eum viverent poetae literarum atque ingenii laude florentissimi Pindarus, Bacchylides, Xenophanes, Aeschylus, Simonides. 'A ρ ἄν μ οι ἐθελησαις . . δι vryσα σραι , t veli es ne mihi exponere 3 Optativum coniuncta vocula ἄν in interrogatione positum ab Atticis pro imperativo adhiberi constat. Item Conv. VII. I: ἀρα . . ν ν ἄν μάλιστα καὶ ἄμα ιισωμεν; Non multum differt optativus cuin ἄν sine interrogatione positus. Anab. III, 2. li: λένοις ἄν si δεῖ λενειν. Plui. Phaedr. p. 227 C: λποις ἄν. 229 B: προύrοιe ἄν. Futurum autem coniuncta negatione os habet vim iubendi et imperandi eum quadam indignatione. Conv. III, 12: --ον καi συ λέξεις; Plat. Conv. 175 A:

εν ὁ, Vulgaris loquendi usus, cui tamen repugnant multa exempla. Memor. I. 2, 9: ὁ κατ rορος ενη. Il, I, 18: ὁ Σωκρατει MI'. Plat. Prol. 3l7 D: ὁ Καλλίας εν . Ceterum ne

9쪽

lia Solent ιι αλα. πανν, λίαν, πολr, alia seiungi a nomine, ad quod pertinent, cuius generis exempla cumulaverunt nor ne inanii ad Conviv- I, 4 p. 4ii, Poppo ad. Cyr. I, iI, 39. Post-p0uitur Oozως suae voei simul alia inserta Hellen. VI, 1, 15: ὁe gρονιιιος μἐνονταν στρατηrυς ἐστιν. Neque Sine exemptu est πολυ comparativo suo postpositum. Cyr. I, 6, 21: Di δὲ τὼ κρεῖσσον τονιον πολD, τὼ εκονιας πείθεσIαι, αλλη οδος) ἐσδε σνντομωτέρα. 2. οἰδιί σε, ε ν η, εrώl σέ cum urbanitate quadam voculae ἐγώ praemissum est. πῆ δ ι α ps o Gl. Saepe rectae interrogandi formae etiam in obliqua oratione admit1untur, aesturi quidem id videtur cum aliqua orationis vi. Memorabilior locus est Memor. t V, 4, 13, ubi utraque forma eadem vi dicta est: od ruρ αἰσerit, o μαί σον, ὀ roiον νομιιιον ῆ ποιον δίκαιον λέγει e. Minus rara sunt obliquae interr0gationis exempla, in quibus primum rectae, delude obliquae formae inveniuntur. Vid. Sauppe ad Memor. l, 2, 36. εἰ e εὐνροσννας l quod attinet ad voluptates. 0ee. XV HI, 1: εχ to το. II, 4: εχ. . . 3ὐ σὀι σχpια. Anub. I, 9, 1ii: εἰe rε μῆν δικαιοσDν ν εῖ εις avriai φανερος νενομο ἐπιδείκνυσγαι βουλυμενος. II, 6, 30: oi είς νιλ αν ανι ope hiat νετο. De praepositione εχ vid. Ηe indor fuit Plat. Lys. 209 E. Aliae praepositiones eodem modo usurpantur. Cyr. I, 6, 15: καi Περι ιιεν ἔρον ης επείσεινν ἱκανὼν εἶναι ν παρχον. Demosili. de salsa leg. p. 343: αλλα μὴν ν πέ ρ Πιον is οικα ii μέν, rὼ tu ι εκ τοπιων λαμβάνειν, ἐξ ἁγν η πόλις βλαπι Erαι, παντες οἶδ' ora ψῆσαι ' αν εἰναι δεινὼ και σπολλῆς ορrῆς sitior. Latini sic usurpant praepositionem d e: Cicero ad fami l. II, 1i: de rufi 0nibus reserendis non erat incommodum to nullam resurre. III, 12: de me autem suscipe paulisper meus partes et eum te esse 1inge. qui sum ego. . α νδρώποις. t Dativus ethicus. Articulus apud ἄνθεα, e substantivum omitti solet, si degenere in universum sermo est. Vid. Bornem. ad Cyr. l. 2, 7. Erias mus vertit: sequid discriminis sit inter vitam regiam et inter privatam, quantum attinet ad ea . quae vel voluptatem vel molestiam asserunt hominibus.

σαμιενς Haec interrogatio alaeritatem ii iandam et aviditatem sciendi indicat, fere ut Latinorum quin aut quin igitur cum indicativo praesentis. Cic. ad sana. VII, 8: quin tu urges occasionemi Sinin s Cic. pro Rab. 6: quin continetis vocem, indicem stultitiae vestrae 3 Sall. Cat. XX, 14: quin igitur expergiseimini γ Usum hunc exemplis illustravit Selineideriis ad Memor. III. 11, 16:

10쪽

, πεπραΠώνα. Anab. III. 2, 11: υναμ νμω Distic καi τους rῶν προγονων των μετέρων κινδυνονς.Tα ἐν τυν ἰδιωτικω μω sunt secommoda et incommoda, Voluptates et molestiae, quae accidunt homini privato. Fr. Portus. οὐ τω l referendum est ad praecedentia hoe sensu: si hoc feceris, si mihi in mento in

τοi ς ιι ἐν δὴ ἰδιώταel. Verba. in quibus praecipua vis enuntiationis eontinetur, initio P0sita sunt, ut g 6: τω δ'οπνω. - μἐν 311 partieulae usitatae sunt una re absoluta in transitione ad ulteram. Simonides enitia expositurus est reges maiorem per sensus percipere voluptatem quam privatos homines; lit igitur his partieulis transitus ad rem ipsam. quae oratione Hieronis praeparata est. Vide g 16: τοντο ιιἐν dii . . . . πανυ σνὶ χωρῶ . . . ἀλλ' ὁρῆe κri. . Auab. II, 6, 28: καi ria μῖν δῆ ἀφανῆ εξεσει πεoi αντον φενδεσθαι, α δἐ πάι irae ἰουασι rύδ' ἐστί. Heli. I, 5, 16: καi υἱμῖν δῆ 'Αρκαδες ὁμον ῆd' ἐνεγένοντο. δοκῶ μοι κανα ιιεμαγχν κίναι l. Verba eum urbanitate quadam ita distia sunt, ui idem Valeant quod καταμεμαζ pere, quem usum verbi δοκεῖν exemplis illustraverunt Bergierus ad Aristoph. Plui. 422, Ruhnken ad Tim. p. 281. διά μιν των ἀν θαλμῶν l. De usu sensuum vid. Memor. I. 4, 5. - τα δἐ ἀφροδίσια δι' ων παντες ἐπιστώμεθα. t Notanda est elegans illa membrorum colluentio, qui chiasinus vocitari solet. Vulgaris ordo verborum erat: δι' ων δὴ πανrεe επισr δειε λα, ἁ Iροδισίοι c. Cum autem Simonides aperte dicere nolit quid estiolat hominibus voluptatem amatoriam. superiore relieta structura verba τα δἰ ἀτροθίσια praemittit. Hic accusativus pendet a verbo generali sit. l. αίσγανεσγαι intelligendo ex verbis specialibus, quae antecedunt ἐδομένοDe

φ 5. ολω τω σωματι. t Taetus toto corpore aequabiliter susus est. ut omnes ictus omnesque minimos et frigoris et ea loris appulsus sentire possimus. Cist. do nas.

deor. II, 56, 141.

ἐπ' αντοῖς. t Haud raro fit, ut seriptores Gradet et Latini ad linem vel perspicuitatis eausa

vel ob maiorem vim antecedentis nominis notionem subsequenti pronomine demonstrativo repetant. Secundum constructionem enuntiationis ante 'edentis exspectamus: roic δἐ wνχεσι και λιχ εσι