Inest commentatiuncula de C.Plinii Caecilii Sec. epistularum fragmento ...

2쪽

Ηarvard College Libra

Stephen Salisbu

5쪽

IN INSTAVRANDAS ITERUM INDICIT

7쪽

L. S.

Circumspicioni mihi quid potissimum Vobis, Commilitones aestimatissimi, offerrem ut ad exercitationes palaeographicas hoc nouo anno academico iamiam

incipiente instaurandas publico os inuitarem, ultro sero in mentem uenit fragmenti alicuius C. Plinii Caseilii Soc spistularum notis ironianis maximam

partem descripti, quod in ipsa ac Bibliothoea Loidonsinuper inueneram. Etenim non solum propter inclitum ibnii nomon dignum illud iudicabam quod Vobiscum communicarem, uerum etiam ob ipsas artis palaeographicae rationes, cui qui accuratius paullo incumbunt, notas Tironianas, quarum specimen Vobis hic propono, minime debent neglegere. Nam ut taceam do huctu magno qui ex illis diligentor pertractatis uniuerso litterarum studio percipitur in quaestionibus grammaticis maxime et orthographicis iusto soluendis ipsa studia palmographica illarum aliqua notitia omnino indigent, ut iam inde X. r. apparet, quod nonnulla compendia in unoquoque soro codice Latino usitata ex Tironianis ducunt originem earum uer natura perspecta facile intellegimus quas explicari aliter non poterant. Nec dosunt profecto opera antiqua cognituque digna quae uel integra uel aliqua saltem ex parto his notis sint descriptis. Quodsi autom artis alasographica fines paullo latius proserimus neque in obseruandis scripturas tantum diuersia talibus contenti, ad eandem iudicamus pertinere omnia quae

8쪽

de codicum origine, historia, librariis, priscis possessoribus, et traduntur, adiumentum utilissimum notis Tironianis praestari statim videmus Saepissimo enim in codicibus uetustissimis res ualde memorabiles notis adscriptae inueniuntur cuius rei ipse adseram exemplum in edendis iis quae

librarius nostor prastor lini uorba addidit do libris olim

in codice suo contentia. Vnum so luculentum libot addero Ludovico raube nuperrime prolatum 'ochen

col. 835). Scilicet illo uir doctus eum in notissimo codice auro Rahisbonensi nunc Monacensi nota aliquot a se primum inuenta Gulielmo Schmit gio qui totus sors

habitat in ironianis adiuuante soluisset, certissimum Inde hausit argumentum quo comprobaret illum codicem non ex Ρarisiensium pictorum schola sed o Cocteiensi clarissimo monasterio esse oriundum id quod aptissimo conuenit cum iis quae admodum sagaciter ex solis artis propriolatibus paullo ante coniecerat Ianit sch sh, quodque ad historiam pingendi scribendique artis in uariis modii sui scholis cognoscendam summi momenti os habendum. Cum igitur ad artem palaeographicam rite exercendam et notas Pronianae utique pertineant, ita quidem ut qui illi operam dant, harum aliqua saltem notitia carere non possint, pauca illa quas inedita seruat Bibliothoe Loidonsis Vobiscum communicare mihi liceat. Sporo autem id nec Vobis sors ingratum nec litteris nostris communibus prorsus inutile. Valete.

9쪽

C. Plinii a scilii Secundi Epistulas quod in

uniuersum bene emendatas odio legimus talesque foro quales ab ipso uidentur conscriptae, sagacitati debetur et doctrinas uiri de litteris Latinis summopere meriti, Henriei filii. Qui postquam disputationibus duabus an. 1865 s 1866 Erlangas omissis de lini opistulis

emendandis' fusius egit et ea quae in praelatione oditionis minoris subnoriana anni 1853 breuiter indicauerat, illic exposuit et stabilivit iustaeque recensionis solida iecit fundamenta anno 1870 oditionem parauit criticam, quam uocant, maiorem Lipsiae, in aedibus B. G. Teubnsrh. In qua cum ad optimorum codicum auctoritatem ubique se applicat eorumque fidelem exhibet im-nem, primus Epistula uere recensuit'', et quid antiquitus traditum, quid postea inlatum interpolatumve esset ostendit; simul uero selicibus ipsius et amicorum ah Homm soni maxime - coniecturis medicinam locis compluribus attulit. Iuro igitur

potos dici ab illa edition nouam astatem minianis Epistulis incipere id quod statim apparet si oditiones ante eam diuulgatas, uoluti Cortianam uel Sohaesorianam inor ianamus, cum illa elliana comparamus.

Aliquid tamen aliis post sese Epistula tractaturis relictum esse a Viro doctissimo ipsum minime fugit. sque aliter id potora fiori. Nam ut taceam de iis locis, qui in

cunctis quos nouimus libris manu scriptis cum sint aperto corrupti, redintegrandi sunt ex sola arte coniecturali cui semper aliquid restare agendum haud est quod pluribus

10쪽

moneam), ipsa codicum a ellio in usum uocatorum indolesiaest ut penitus absolui do illis quaestio non posset Variae enim sunt et impeditae codicum condiciones, ambigua et lubrica discrepantium scripturarum existimatio ) hanc maximo ob causam quod codices illi minime ad unum archetypon sic redeunt, ut rasolarum Lachmanni in Lucroti exemplum scutis nobis illud quasi anim fingore liceat, et ubique quid in illo contineretur indagare, sed uehementer inter se discropant multisque et uariis modis sunt corruptis interpolati nec pauci inuoniuntur loci ubi codices nos relinquunt incertos, immo plane destituunt. Cui malo ut mederetur filius primus in codicibus recte aestimandis operam posuit praecipuam, et cunctis diligenter inter scomparatis ad ueram lectionem reperiendam ubique est usus. Sic orta ratione cum examinaret quid quisque eorum haberet proprium et bonum, mox uidit eos in tria potissimum esse distinguendos genera es diuerso opistularum numero et ipsius scripturae discrepantia inter se quam maximo dissimilia. Quod ut breuiter in momoriam hic reuocem: rimum est genus quod nouem epistularum libros complectitur, secundum ' centum tantum habst

opistulas, lib. I, 1 usque ad V, 6 Ep. 26 lib. IV illic doos',

tortium octauo libro omisso octo libros continet. Genus autem primum, cuius supersunt nobis codices Medico us

Μὶ XLVII, 36 saec. X, et in libris quattuor prioribus Vaticanus V), 3864 saec. IX-X in longo est optimum et in

uniuersum procul dubio integerrimum. Nec tamon ob ma-

I Keilii praet pag. XXXI. 2 Animaduertendum hoc loco est ellium in oditionis Teubnerianae minoris praefatione eorum generum numero aliter disposuisse, ita quidem ut tertius esset qui nunc os secundus, secundus uero qui nunc tertius.

3 Quibus medit fragmentummonae ense in cod. 464I, saec. IX, qui inter Gregorii P. epistulas et S. Ambrosii de molis libros linii ontinet opistulas duas: I, 6 et VI, 10.