De arte poesis Graecorum bucolicae [microform]

1쪽

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbia Universit Library

3쪽

ROESsS GRAECORUM. .

PLACE

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARMENT

Master Negative Restrictions O Use: Origina Materia a Fumex Existing Bibliographic Record

5쪽

Conli meter

6쪽

IN ANNUM MDCCCXLIX

7쪽

1 etam etsi ingenium lacit, tamen poesis non sit nisi ars accedat Ars autem continetur observatione certarum legum atque Ut genera poesis inter se disseruiat, ita unumquodque genus suas quasdam leges liabet, quas si quis non tenet, nec de arte recte iudicare, nec si quid vitiatum est sine errore corrigere Olest. Illius generis, quod sive a Theocrito sive ab alio inventum hucolicum vocatur, quae leges sint in Universum quidem cognitum est, sed quum quas eius reliquias habemus multis in locis valde corruptae Sint, saepenumero dubitari videmus serendumne quid sit an reiiciendum. Quare operae pretium est quaerere quo modo nos ex illa fluctualioue expedire OSSimuS. Planum est Theocritum eiusque sectatores qualia Siculi pastores rudi Sermoni et Versuum genere modulari solebant, Versu heroico inclusa limatiusque expolita imitatos esse. Itaque primo communis huic poesis generi est Versus heroicus ali temperamento actus, ut credibile sit aliquam eum similitudinem cum illis numeris reserre, quibus pastores in Sicilia uti consueverant de qua re Pol,abiliter dixit Herm. Fritzschius iu dissertatione quam scripsit de poetis Graecorum bucolicis p. 20. Me trici quidem veteres satis habueruiat caesuram quam bucolicam vocant adnotare, qua verbum cum quarto dactylo miretur eaque sane in his carminibus tam crebra est ut legitima sit censenda. Verum quum etiam εpondeum e loco multi versus habeant, lamen caverunt poetae bucolici in illis quidem carminibus, in quibus vel inter pastores rem agi finXerunt Vel ipsi imitari voluerunt catilum pastorum, ne quartum Pedem po adeuSimiret, de quo disputavit Thomas Ords orthius in praefatione lieo- erili, recte ille addens non improbari spondeum, cuius ultima syllaba esset VOX monosyllaba quae ad sequentia verba perlineret, improbari autem ε esset coniuncta cum praecedentibus; quare in Theocrili I. 6.

8쪽

el oriatim esse κοέας imirum quum tenue sit hoc genus poesis et a

necessariis heroici metri caesuris carere nequeat, fere X

codicum ope liberavit, mon Ille amera uia Ma

Maxima pars artis posita est an ipsorum inter εο Vor Ru' '

Ea duplex est, prout vel duo inter se canentes ut u ς' ux βψ .

tur, vel unius tantum cantus sermove exponitur De utioque

in omnibus Glaecae poesis monumentis quibu3 liqv

ohdo 6spondendi, ut prio β' diuiuniis sermonerum nam versus k- 53. omnes sunt Balli, resporadentes illis, quibus

Corydon a V. 30 erat locutus. At hi Corydonis sunt novem decem autem alta, ut manifestum sit missum esse in Corydonis sermone unum vorsum Is ubi exciderit non potest dubium esse non enim ecte procedit oratio in his v. 31. κηυ μῖν τὰ Γλαυκας ciγκρουομαι, εὐδἐ r Πυρρω 'al νέω αν τε Κρόrωνα καλὰ πολις α τε Ζάκυνθος καὶ τὰ ποταῶον τ ὰσακίνιον. Apertum est non cohaerere haec, sed post primum horum versuum nominatam fuisse aliam urbem addita τε particula ad quam illa quae post Moτωνα est reserretur Finem colloquii faciunt Corydon et Baltus duobus singulis versibus et tribus distichis, quorum ultimum illi videri potest opposatum esse, quod Proodi loco numerandum dicebam. Accuratissime elaboratum est quintum idyllion, in quo similis invenitur respondendi conversio. Est enim ita distributum, ut Comalas et Laco primum duo disticha, deinde sex tristicha habeant, post quae Comalas primam partem colloquii disticho terminet. Tum enim iam non Laco Comatae se Comatas Laconi, respondet, quo est altera paria duoli isticha, duo tetrasticha , tria disticha tria pentasticha conlinens, quianianeu te per olum colloquium alternalione ibi imparem esse numerum stropharum sic enim vocabimus necesse est, ubi earum comparationes mulantur ut post tertium distichon Comatas, post tertium pentastichon Laco prior sit, eo lue ordine illis deinceps ceterae strophae omnes suu tribulae. Finem desilii absoluto horum colloqui faciunt Orso iudex advocatus tribus et O malas decem versibus. Meterum vix Opus est ut addam, non laesam existimari paritatem dictorum, si, quod perraro fit, alter pauca verba interioquitur, ut v 60. et κάλει νιν, et X. 5. α Πολυβώrre. Eadem quae in colloquentium dictis observata est partium comparatio invenitur etiam in integris quae vel duo vel unus canit carminibus. In non idylli duo sunt carmina septem versuum, quibus inter se certant Daphnis et Menalcas. De his nulla est dubitalior sed totnm idyllion itaeomparatum est, ut, si illa duo carmina a Theocrit facta sunt, celera tamen aliunde adiecta videatitur. Nam is qui in principio Daphnin et Menalcam ut praesentes alloquitur certareque iubet, mox finito cantu Daphnidis, prius quam cauere coepit Menalcas, tamquam de re praelerita loquitur quum autem etiam Menalcas carmen suum absolvit, Oud hos se convertit ut eos collaudet, sed narrat quae utrique praemia

9쪽

chis de amore suo questu eSSet, ueriue Lyitersae distichis comprehelisas, quas illum decantare consultius sit recitat. Eodem modo duo caimina octo Versuum, quae et ipsa distichis scripta sunt in octavo idylli Post elegos leguntur: nam removendum esse versum 77 qui ex IX. 7. intrusus erat, dudum intellexerunt viri docti. Aliud autem exemplum duorum longitudine parium carminum la uitertiteo iii sexto idyllio. In eo duo bubulci alter Polyphemum de Galatea admonet, alter vero Polyphemi partes agens respondet, sed Pio ille quattuordecim, alter autem viginti Versus canit, quibus aliquot libri inepte addunt ei sum 7 decimi idyllii, quem M. Hauptius tu Museo Rhenanoa. 1845. II p. 271 coniiciebat pro alio quem posuisset Theocritus esse adiectum sic enim hanc lationem effici, ut bis septem Daphnidis versusio septem versibus Damoetae superentur. Non assentior, praesertim quum non ei tent inter se hi bubulci de victoria, sed ut pariter digiti ambos invicem probent et laudent. Immo non integra esse quae Daphnis canit assensuros mihi spero, qui consideraverint haec, quae v. 15 de Galatea dicuntur: α δ καὶ αυτοθε τοι διαθρυπτεται , ως ἀπ' ακάνθας ταὶ καπυραὶ χα&αι, τὰ καλον θερος avia φρυγει, καὶ φώγει φιλεοντα και Ου φιλέονr διωκει. Mutasse pro suo consilio videtur Theocritus quae in Odysseae V. 328 derat Ulixis mari iactata scripta sunt: ως δ' or οπωρινος βορενὶ φορενσιν ακάνθας H πελον, πυκιναὶ ὁ προς λλ λ σιν χονται, ῶς τὴν αμ πελαγος ἄνεμοι φερον ενθα καὶ θα. At ista apud Theocritum comparatio neque cum praecedentibus verbis neque cum sequentibus coniungi potest. EX quo colligi potest, post v. 16. deesse illos sex versus, quibus ad implendum numerum opus est, processisseque orationem hoc fere modo:

ται καπυραὶ χαιται, τὸ καλον θέρος ἀνίκα φρυγει, sic Galatea huc illuc fertur, et modo apparet, modo se abscondit modo e undis emergit, modo se in profundum recipit, omninoque te petulanter ludit, καὶ φευγε φιλεοντα καὶ οὐ φιλέοντα διώκει. Ut hic non dubia videtur sex versuum iactura, ita Suspicari quis poterit totidem versus perisse in septimo idyllio, in quo quae sunt duo car-VIlIVIVII

10쪽

Thompo,itio liberior est, neque inter eos quorum sunt

catalem vocant suiu distinctae: cuium

121 quo loco ponendi essent ostendisset et alia acuto emendasset, Hesiamen ambigebat qua faceret quae v. 105 leguntur. ου λέγεται ταν Κυπριν ὁ βωκολος, ωπε ποτ' ' Ιων, ερπε or Ἀγχέσαν τηνεῖ δρυες, δε κυπειρος. ιυραιος χύδωνις, ἐπεὶ καὶ μαλα νομευει, καὶ πτῶκας βάλλει καὶ θηρi πάνr διώκει. αετις πως στασῆ Λιομήδεος ἀσσον ἐοῖσα, καὶ λέγε, τον βωταν νικῶ Λάφνιν, ἀλλὰ μαχευ μοι. Quum enim duo versus redundare viderentur, quos illa quam constituit stropharum descriptio non caperet, ingeniose sane duplicem viam monstravit, qua duo versus eximi possent. Mihi quidem deesse potius veteris scribae errore duo versus videntur, ut aliis quoque locis in hac bucolicorum collectione peccatum est. Nam quum hi poetae fere ubique paria paribus Componere atque comparare soleant, requirimus ut si Daphnis duobus distichis Veneri amorem Anchisae et Adonidis, qui mortales fuerant, xprobrat, totidem versibus ei etiam quas diis libidinis et ignaviae poenas dederit in mentem revocet. Quare, nisi fallor, ut ex Iliado uianus a Diomede acceptum memorat. ita ante haec verba ad Odysseam respicaeus diXeral, recordare retis, in quo te Marti concubantem Vulcanus visui deorum exposuit Tantum abest autem ut addito disticho turbetur ratio stropharum, ut etiam aptior evadere videatur. Eiectis enim cum Haupli versibus intercalaribus 9 108 positoque 89. post 1. delendum puto ego otiam Versum 73 illos autem , 64. 65 iuverso ordine ponendos, ut Thyrsis ante quam carmen suum caneret. hoc fuerit praefatus:

Ita e tribus partibus compositum carmen, exceptis intercalaribus, hos Versuum in strophis numeros habebit 4. . . . . . l . . . . 4 4 5 5. . Poterit, si cui haec ad exemplum scenicorum poetarum erigenda videbuntur, primam harum et postremam stropham proodum et epodum totius carminis, eam autem quae disticho constat, epodum primae partis constituere. Simili ratione condita sunt Bionis carmen demo tuo Adonide et Moschi in obitum Bionis, de quibus in editione horum poetarum dicam. Disticilius est de illis carminibus aliquid certi pronuntiare quorum Strophae, si quae sunt, non sunt Versu intercalari distinctae. am etsi de quibusdam eorum nulla potest dubitatio esse, qualia sunt quae supra dixin octavo et in decimo idyllio carmina ex distichis esse composita, tamen