장음표시 사용
1쪽
aS partis the Foundations ossestern Civiligation Ρreservation Ρroject
Reproductions may noti made Without permission hom
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT
IMAGE PLACEMENT IADATE FILMED: TECHNICA MICROFORM DATA REDUCTIO MATIO:
5쪽
6쪽
QUAE AVSΡICIIS REGIS AUGUSTISSIMI
A D. XVI. M. OCTOBRIS A. MDCCCLXXVIVSQV A D. XVII. M. MARTII A. MDCCCLXXVII
7쪽
tim prooemiandi materiam circumspiceremus, qua commode praesari indicibus lectionum academicarum per proximam hiemem habendarum OSSemus, tu memoriam . rediimus ilim a nobis studiosius tractatae T. Livii annalium partis eiusquam inicis membranis vetustissimi. Laurishamensibus quondam munc Nindobonensibus acceptam referimus Admonebat etiam libelliis tum maxime ad nos perlatus, quo disciplinae Vindobonensis alumnus orsus a codicis subscriptione eius libri historiam pertexere exactaque accurate scriptionis Specie et natura rationis Livianae emendationem adiuvare pro virili parte aggrediebatur' Cuius docti iuvenis ut studium utiliter collocatum laudabamus indefessamque in rebus minutissimis diligentiam admirabamur, ita locis ipsis quibus mederi cupiit paulo intentius exploratis, ex his disquisitionibus graphicis, saepe fallacibus nisi ratione regantur emendationi quidem non ita multum utilitatis accrevisse nobis visum est atque omnino ita sentinius, etsi hoc genus omne, scriptione quod continetur cuique doctissimorum quorundam cura hodie insignior dicata est, non impune nec sine detrimento artis sperni a criticis apparet, tamen cavendum esse ne rimandis litterarum apicibus irrorumque viis indagandis occupati sensum sermonis veteris hebescere patiamur librariorumque dum causam rugimus ingenio scriptorum 4uiuriam faciamus. Quod non carpendi aut laboriosi operis laudibus detrectandi causa ponimus, sed admonendi, si qui sorte gnavi adulescentes in simili argumento elaborare Velint: neque eam nunc sententiam exemplis aut x illo libello petitis aut ex aliis declararo animus est, sed malumus periclitari ipsi, si quid ad stabiliendum aut corrigendum horum librorum locum unum atque alterum utiliter conserre contigerit mam cum eorum emendationem advigius praeclare fundaverit et auxerit, et post advigium Herigius Weissenbornius nou leviter provexeritit, tamen restant nonnulla etiam praeter desperata codicis vitio quae criticam
De eodico Liviatio vetustissimo Vindobonensi. S. Ioriani. Vindobonae MDCCCLXXvI.
Seripsit Michael Giubauer Can. aego ad
8쪽
opem XPectant neque spem omnem Successus praeciduiat, alia quae satis firmatavidohantur rursus ut fit in dubitationem vocata sunt diiudicandam aliquando, et contingit nonnumquam circa singula loca undique pensitanda versanti indagare quae editorem multis simul curis et cogitationi hus in prolixo praesertim opere distentum ac paene oppressum sugerint. Id quod non ita intelligi volumus quasi nostra talia esse Sentiamus, quae nec multa Sunt nec gravia nec dubitatione omnia exempta, sed ut discussa vana opinione eorum si qui tamquam opere persecto iam nihil restare opinantur nisi ut compressis manibus admirabundi assideamus, ad hane rem Strenue et circumspecte agendam quibus ars eritica cordi est adhortemur si qui poterimus et incitemus. Sod aggredimur ad propositum. Nondum persanata putamia Verba, quibus Perseus rex Macedonum suam ipse defensionem agens in colloquio cum Marcio
Ρhilippo habito utitur XLII, I, 2. Eorum autenι, inquit, quae obieeta uni mihi,
partim ea unt quibu nelcio an gloriari debeam, partim quae fateri non erubegeam, partim quae verbo obiecta verbo negare alia it. Sic enim haec inde a Grynaeo vulgantur, at in codice nec non legitur et pro partim altero scribitur ea, quod etsi corruptum, ex partim corruptum eSSe nemo credet, eum PraeSertim ea repOsita voce maneat addondae insuper negationis neceSSitas. Quare ne eissonbo
nium quidem probamus, qui in nova librorum XL et XLII editione, qua dum
haec scribimus affertur, simul et non partieulam adiecit et partim ante ea inseruit. Nos ipsam hanc codicis scripturam leniter inflectomus ita ut in una subsistentes mutatione et illi testimonio satisfaciamus et necessariam Sententiae negationem nanciscamur: Seribimus enim partim ea unt quibus ne/cio an gloriari debeam neq quae fateri erub eam partim quae rerbo obiecta erbo negare alia it. Ita cum bipertita ex trimembri oratio meiatur, et ea re consulitur sententiae, quoniam illa duo suapte natura artiore vinculo iugata instar unius sunt, cui ex altera parte respondent ea quae verbo obiecta verbo negare alia it. Nam ut hoc addamus, satis quod in codico desideratur, recte et necessario Sse adieetum censemus miramurque,eissenbornium in e repudiando additamento perseverare qui quod inter exempla, quibus Livio locutionem 3 nellare indicare Studuit, nunc quoque
Lucretii II, 16 et Catonis de re rustica principium rettulit, sesellerunt interpretis diligentiam ea quae de iisdem Lachmannus ad Lucreti II, 16 et V, 533 docuit, sed ne reliqua quidem quibus utitur exempla, Vergilii, Horatii, Tibulli plus probant quam
quo probato vix opus erat, licuisse hac aetate poetis est cum infinitivo iunctum in vim verbi licet usurpare, idem genus dicendi Livio placuisse, id vero non probant, neque ut placuerit, hoc ipsum liceat negare concedendum est appositum esse in hac sententia quae unice requirit rerbo obiecta erbo negare alia it. Sed ea oratio cum in manibus sit, perpendemus brevi unum praeterea locum non ut emendemus Sed ut fortasse vindicemus a crimine usumque dicendi
Livii declaremus Narrat enim progrediente oratione erseus 2, 1 At cum pro-eessissem inde ad 4igendas Larisam et Antronam et Pteleon, qua in propinquo Delphi delphis codox aeri eandi au/a, ut ut addidit advigius multo ante
debita eota persolverem, melphos egeendi Quae cum praeter leviore quas Sustulimus mendas integra esse arbitremur sic ut in codice Seribuntur nam ne haec quidem qua in propinquo Delphi. h. e. in qua sive quarum urbium propinquitate Delphi satis causae est cur destituantur non disceptabimus corrigendi viam quam Grynaeus au probabilius certe advigius inierunt, illud unum quaerimus, Verene Livio non licuerit. significatis muto Delphis postea in eadem sententia cum prO- nomine uti eo escendi aut omisso pronomine mero defungi verbo e8cendi) posset,
rursus idem ibuero molphorum nomenes id enim Madvigius negavit fieri posse
sino vitio irationis correxitque eam ob causam et hunc locum et alios plures. Quod iudicium viri oximi vorumno an salsum sit non potest nisi exemplis evinci, sed exemplis ad hanc causam relatis; nam indigesta moles a Drahenhorchio ast I x exposita etsi universo Livii socordiam declarat, tamen indiscretis generibus ad fidem laetendam Me singulis parum est accommodata. Sic nunc non agiturdo vulgata repetitae in eodem orationis circuitu vocis incuria, quam ne a Livii
quidem stilo alienam esse constat, Sed certum conformandarum Sententiarum genus
tangi apparet, illud, quo pronominibus ipsorum nominum Sum non ob im quandam rhetoricam sed in simplici narratione praeserri videatur. Ilus autem rei haec sunt Livii ex variis libris deprompta exempla. cum eognitum 88et con8ulem Cumi e88e, nave Cunia apputiae captivique ad con/ulem dedueti Seipio, castri prope urbem po8itis, priusquam circumvallaret urbem, misit ad porta qui ea propinquo animo tentarent nuntii ad Philippum missi quanto res in discrimine δεet, omittere Philippum id quod in manibu erat coegerunt bellum eum Argis Achaeorum concilium Ἀδε audis/et, inopinantibu Mehaeis contioni ip8i upervenit
Eudamum Samum redire ad Romano iu88erunt, ut qua=ιtum con8ilio, quam tum auctoritate aleret, compelleret Romano ad Patar oppugnandaeum πεiani urbem aceεδδεδent, in certamine tradita urb8 Poeno pra aidiumque acceptum ratcenδuerunt frequente8, quoniam Flaccum auctoritas patrum nihil moriaεet, ad populum eum Flacco agendum C. Memmio collegae in te illam seriberet ut eas quae in Sicilia naves eδεent reficeret atque eaepediret po8tquam apparuit ei agendum, qui videbatur et Limnaeum eodem tempore oppugnari po88e, regem ad Limnaeum ire placuit Baebius ratisit
9쪽
ad Pellinaeum oppugnandum nam vel hic a repetito Limnaei nomine abstineri potuisse, exemplo probatur quale hoc est XLII, 26 6 aeraria
redierunt legati qui renuntiar tint, Eumenen in ea, Antiochum in Syria, Ptolemaeum Aleaeandriae aes eoneensere, ubi iniuria de pronomine dubitatur cons. XLV, 26, 1
lectum quoque aena tua eo naultum priu8quam e riferiret, quidam auctOrea unt, e quia ricriptum in aena tua eo naulto uerit, si ei ideretur intelli am rem ad enatum reiiceret priu/quam clauderent Capuam operibu8, pote/tutem Campania facerent, ut qui eorum vellent exirent a Capua aua3que re aecum ferrent in circumredentes Capuam e vertit praemissisque nuntiis Capuam Me ira tua Praeneatinia quod eum eo privatu acri ei cauga profectuδeεεet, nihil in se honorifice neque publice neque privatim factum a Praeneatini e et Philopoemen Argoa conrentum dirit suo eum appareret Omne ferme onventur O8, con8u quoque, quamquam Aegiensium furebat causae, Argoa venit inter tine tumultum Q. Fulvium procon/ulem profectum cum Mercitu Capua assertur eui ne minueretur imperium si in urbem venia8et, decernit enatus ti Q. Fulvio par eum con3tilibu imperium Medi apparet enim in his duobus quoque quae postremo loco posuimus exemplis etsi autum sua consormatione a superioribus discedimi repetito nomino nilii opus suisse). Haec igitur exempla, pauca de maiore collectorum copia, quamquam quaedam inter ipsa differentiae, quas nunc non persequimur, agnoscuntur, tamen universa id probare putamus quod volumus, repetita in eadem comprehensione nomina ibi ubi aut pronominis usus in promptu erat aut ex Latini sermonis ingenio ne pronomen quidem desiderabatur aut paulo aliter consormata oratione facile evitari repetitio poterat in Livii consuetudine non abhorrere. In qua re si quid recti observavimuS, EonSequens erit, it eidem condonemus etiam talia ponti eatis, quia non reet factae Latinae Ment, in/tatirati Latini placuit Lanuinos, quorum vera i tauratis Mec hostia praebere XLI, 16, 2;ω A. Atilitia consti eo mitia eo ulibua rogandis ita diceret, uti me erantiari eo mitia habet iJ possent XLIII, II, 3, ubi haberi Grynaeus addidit, id quod videmus ommseno probari qui dum grandia molitur ne haec minuta quidem contemnere solet denique hoc unde prosecti sumus qua in propinquo Delphi, acri candi eatia Delpho eaeendi, quibus omnibus idem orationis vitium quod putabat variis modis demere advi-gius non dubitavit mos vel illud alterum huic cognatum genus bis positi nominis ubi semel abesse velis, velut XXII, 39 6 privssuam petere eo naulatum, deinde inpetendo congulatu, nunc quoque con8ul aut XLII, 17, 7 ut eatis effleaei ad rem peragendam aut tuta ad rem celandam nihil enim movemur iis quae XXXIII, 28, 1 2 aut XXXVIII, 1, 6 loguntur , clementius iudicandum censemus, ne dum abundantiam recidimus non tam menda librariorum auferre quam ipsius corrigere stilum scriptori Videamur, cuius quamvis magna fuerit et egregia eloquentia, tamen eadem parum a delictis cavit sed delictis quibus ignovisse velimus. Sed omissis in praesentia his observationibus orationis Livianae aliquando repetendis ad alia properamus et illam partem emendationis Livianae paucis per- Stringemus quae non coercenda litterarum mutatarum licentia continetur sed id agit ut os ocius orationis librarii oscitantia ortos quo nullum genus depravationis Dequentius lios libros occupavit indaget atque resarciat. Cuius modi peccata multa post Grynaeum advigii acumen et detexit praeclare et eliciter reparavit, sed
tamen idem nonnulla maluit correctis litteris ad Sanum senSum revocare quam SuP-plementa mutilae rationis quaerere. Eius rei unum esto exemplum olim a nobis breviter significatum quod non sine causa nec ortasse inutiliter retulisse videbimur. tenim eum erseus occasione reconciliandae cum Achaeis gratiae captata litteras ad eos misisset eaeque in Achasorum conventu rumore Secundo recitatae
essent, Callicrates callido Macedonis consilio obviam iturus inter cetera hoc usus est argumento ut diceret XLI, 23 7 Nam qui regibu Macedonum Macedonibusque ipsi Anibus interdixis/emva manereque id decretum scilicet ne legato8, ne
nuntio admitteremti regum, per quo aliquorum eae nobis animi gollieitarentur, iacontionantem quodam modo ab8entem audimu regem. In quibus illa manereque id
decretum cilicet intelligi non posse apparet, idque multi viderunt, postremo Madvigius qui quod scribi iussit avente per id, cretum cilicet posuit quod sensum oratori Scriptorisque sermonem valde deceret sed mutationi audacia usus eo probabili nec necessaria. Enimvero haec non depravata sunt Sed manea OSSuntque Satis apte ad sententiam et ad declarandam hiatus originem in hunc fere modum suppleri qui regibu Macedonum Macedonibusque pria nibu interdiaeiεε
mu manereque id decretum sciremus quo caveramuri cilicet, ne legato cet. Probavit coniecturam ex parte quidem eissonbomius, qui omissa sua pristina opinione, ante cilicet desiderari verbum ciremtia vel non ignoraremu nobis SSentitur, sed idem cum praeterea nihil deesse ratus a manendi verbo SuSpel Sam'SSesententiam cilicet ne legato admitteremtia statuat, explicandi rationem sequitur Sane quam improbabilem neque enim manebat manereve dicendum erat decretumne legati admitterentur sed manebat eodem quo factum erat consilio, ne quid inter Macedonas et Achaeos . commercii esset. Quare ne a decreti quidem nomine illa pendere sententia potest quippe qua non argumentum decreti satis ante Significatum qui Macedonibu sitis interdixi emus sed vis ac sententia decreti ad hanc cauSam proprie accommodata indicetur, addita in eam vim cilicet particula,
10쪽
cuius alioqui ratio nulla est. Etenim sic ratiocinatur Callicrates 'cum epistolam regis in conventu nostro recitari passi simus, in vetus illud Philippi aetate factum c. 24, 11 nec umquam postea abrogatum decretum peccavimus, quo cum Macedonibus finibus interdixissemus, nimirum illud quoque prohibitum erat, ne nuntios
aut legatos regios admitteremus nos autem non nuntios sed paene regem ipsum per litteras orantem in contione nostra audimus. Quare cum nec manere e bum Deo decretum regere illam sententiam possit, ea quo vinculo superioribus connexa suerit, hiatu ablatiun esse credemus nec profecto maiore Periculo in causa erroris manifesta unum ciremuδ' Verbum ante cilicet quam cum eo plura praetermissa eSse Suspicabimur. Perstamus igitur in ea sententia qua statuimus relativum intercidisse enuntiatum, cuius pro rei natura cum varia esse forma potuerit, manereque id decretum ciremti quo cautum erat, vel quo decreveramu8, Vel quo ea re mu8 cilicet ne Sato admitteremtiδ, in re incerta ab exemplo proposito cur recedatur cauSa nulla St. Accedit autem res gravissima quod enim nunc ipsa argumentationis vi requiri enuntiatum relativum videmus, ea dicendi sorma vetere Saepe etiam Praeter DeeeSSitatem uti solebant, ut pendentium a nominibus
enuntiatorum uritiem quae videbatur evitarent. Itaque Livius ipso scribit XLIII, 16, 2 in ea re cum equestrem ordinem Ofendιδδent, flammam invidiae adiecere edicto, quo diaerunt, ne quis cons. XXXV 24, 3); et XXXIX 48 6 immemor im propoeiti, qtio latui non ultra attingere aeterna, et alibi. Quae res etsi nota est et pervulgata, quam olim aegelsbachius in libro de stilo I atino p. 526 apto explicuit, nuper vir Latini sermonis peritissimus, C. F., Muellerus in Flechoiseni annalibus a. 1866 p. 488 collectis multis multorum scriptorum exemplis, inter quae Livianis quoque paucis, perSecutus est, tamen nonnumquam viri docti haerentes in eius modi additamentis sustulerunt quae consulto a scriptoribus interposita esse appareret. Veluti quis Bahi aut eum sequenti altero adstipuletur in Ciceronis disp. Tusc. Ι, 22, 2 hanc habet vim praeceptum Apollini quo monet ut e quiaque noscat verba quo monet inducenti aut obetum laudet in eiusdem epistolis
IV, 4, 1 accipio eaeum tionem tuam qua ευδ ea cur aepta ad me littera uno empla dedis8e . . . illam partem eae εationi qua te mi ibi orationi paupertate iisdem verbia epistola a Piu mittere nec no/co nec probo illa qua δυδ e delentem,
haec quae illis respondent qua te eribi relinquentem Quo minus illo loco de relativa quam addidimus sententia dubitandum est' .
In ephemeride gymnasiis Austriac is dieata a. DcccLx p. 25 hae coniectura proposita erat mn, 26, 9 senatum ita non prius dari quam novi conmie magistratum inissent codex iis Onri consulea mediis omissis eam recepit Madvigius, recepit Herietius sed ut dari prius praeserret, recepit denique ut suam et HertZii signans eissenbornius sed ita ut ante poneret pro prius. Quaerere iuvat praestetne aut ille ordo aut hae vox ita ut unima i ei probata a fornia primo propi,sita iure discedi videatur. Seribit Livius m 52, 2 non priua quam deseri urbem rideant curam in animo patrum deacenauram XXX,
Desectu, non alio vitio, laborare opinamur verba quae XLIV, 36, 1 post magnum hiatum in codice sic scribuntur: Tempuri anni poδ circumaetum otiGtium erat hora diei iam ad meridiem vergebat iter multo pulvere et inea trecente eote factum erat La/δitudo et tilia iam entiebatur et meridie aestate magis adcesserunt tum mox adparebat. Statuit is adfecto recenti adque integro Mati non obicere. Quae cum Grynaeus ita dedisset et meridie natante magia ceram mutrumque apparebat, posteriores critici illius sere vestigiis insistentes aut meridiemaratum magis adcen8urum o adparebat HerigiuS , aut meridie ae8tu magis a era8urum utrumque o adparebat WeiSSenborniuS , aut meridie ae/tum magis ascen8urum utrumque adparebat MadVigius Scripserunt, quorum nihil aut mutationis genere aut ipsa sententia probatur, et adverSatur maxime o particula, quoniam meridie aestum ardentiorem Ore non mox Sed iam apparebat ne hoc aut Madvigium praetorii aut eissenbomium, Sed quod ille cum Grynae abiecit particulam, hic eam cum acce88urum iungendam, quod fieri non potest, aut anto id verbum tranSponendam SuSpicatur, ostendunt uterque, parum certe fidei esse illi conformationi Sententiae, quae respuat Vocem nulli ipsam dubitationi obnoxiam quaeque eidem verbo iuncta legitur Vel XLV, 32 4 id prima pecie aevom, ni apparuit multitudini Macedonum pro libertate ua esse factum . Itaque relicta illa omni ratione cum verba quae Ode exhibet reputamus, reliqua recte scripta, pravatam unam ae8tate Vocem ducimuS; cuius loco cum Grynaeus iratante posuit, Verum quidem non SSecutu eS - parum enim hoc est post illa hora diei iam ad meridiem vergebat, sed deflexit tamen non ita longe a vero, Si quidem probabiliter non natiante sed meridie tante scriptum fuisse statuimus. Suggessit nobis eam coniecturam latonis memoria, qui in Phaedro scribit 242, σχεθον η' μεσημβρια ,ταται et δὴ καλουμενηὶ σταΘερα, ubi qui haec extrema verba inducunt nec Platonis amorem originationis verborum eo mi particulae vim recte taxarunt. Sed tante qui in ae/tate abierit, nunc quidem post meridie facile explicatur, conserri autem potest quod XLI, 27, 5 etae8oenam'. e. et cenam Scribitur, et similia
alibi. Hac igitur voce reposita, cetera, desectu scilicet indicato, ita scribenda et
40, 6 nihil ante placebat agi quam sed ibidem' negare prius quicquam agi paraurum quam xxxhra, In quam prius rem quam de Philippo ageret XXXV, b, 2 ne certaminis rudi priua procurrerent quam; et alibi saepius quis enim in re non dubia cumulabit exempla - In eadem ephemeride p. 9 eum in codice esset MV, 30 5 dempto fratre metu pro vulgato fratris propositum erat de to a fratre metu: eam sprevit coniecturam eum eisseribOrnio Madvigius ratus fratre ortum esse ex fratri inter dempto et metu non facturus, pinamur, si meminisset xxxm 20, 10 egi dempto metu a Philippo. Ibidem p. 259, cum Lu, 64, 7 haec vulgarentur b cum ecuri et propter e reorum longinquitatem et viae inopia aquarum di imitatem, in odice autem esset propter cum Angintate, corrigendum esse scriptum erat deleta particula per errorem repetita ibi cum ecuri et propter cum J longinquitatem eam scripturam
Weissenbornius identidem Grynae attribuit quae nec in editione a. MDxxx nee MDxxxv nec in ulla omnino ante Hertzianam a. MDCCCLXm apparet.