De necessitate qua judices coacti fuerint capitis damnare Socratem [microform]

21쪽

isisse, memoriae proditum in cujus rei explicandae una illa

nobis superest ratio, quod rei, cousatorisque τιμησε neglecta medium aliquod ponere iudicibus non concessum fuisse Coniicimus. Ad quam aententiam firmandam sacere videntur etiam alia quaedam. , Iudicia illa Atti . in quibus de rebus publicis iudicatum est, saepE . quadringentis amplius iudicibus compositi erant. Facile autem est ad intelligendum, tantam perturbationem in omnibus fere oriri debuisse judiciis, si singulis judicibus aliam plane ferre licuisset sententiam, ut quid major iudicum sentiret pars, vix potuisset indagari. Duae tantum appositae erant urnae, excipientes CalCulos, quibus judicea in hanc illamve irent partem, qua vero ratione de tertia quadam aententia decretum sit, non apparet. Itaque judicibus vix accusatoris τίμημα Iicuit mutare, nisi suffragio rei poterant probare aestimationem seuod etiam ex Aristotelis Politicis concluditur, qui Hippodamum quendam vituperat rogantem, ut judices sententiam suam tabulas inscriptam ita proserrent, ut alius aliam constitueret Poenam, ostendena quanta inde oritura esset perturbatio. Denique ad sententiam nostram fulciendam preces faciunt, quibus plerumque reus adibat accusatorem, ut συγχωρῶ του τμήματος, quaeque certe et ad iudices essent factae, nisi ille maxime fuisset time dus. At dicat ortasse aliquia, eiusmodi institutum nonne eme sum Iane fuisset absurdumque, quum saepius potuerit accidere, ut ne rei ne accusatoria τίμημα probandis iudicibus videretur. Ouae dubitatio, quamvis speciem quandam habeat, facile tamen refellitur. Ouum medium aliquod iudices non possent probare e re fuit et rer et accusatorii in Ilio aestimanda suam proxime accedere ad

22쪽

aequitatem, quo facilius in suam. Ir po et pariani. Causa autem Socratis tam prosecto fuit singularia, ut ex ea vix conjici posse videatur, quid Athenienses in ridiciis duxerint idoneum, quae enim ad reliquorum omnium naturam fuerint accommodata, ab indoI Socratis maxime poterant abhorrere, qui Philosophia eo pervenerat, ut mortem malum non haberet Atheniensium iudicia quamquam multis laborabant vitiis, cum natura eorum arcte conjunctis aptum

tamen illud iudicabis institutum, si cogites, iudicia cum leoslatoris

negotio non commixtum esse illo more, qui certis finibus circumscriberet iudices, quorum arbitrio alia Iatissimum pati actum esset spatium. Haec omnia coniecturam, quam ego de φη- imposui, satis videntur probare. Sunt tamen nonnulla, quibus minua probabilis illa fieri videtur, quae jam paucis accurativa expendere in animo est. Vari τιμησιν illam fuisse generis pro Ctionum arietate, Verisimile est. Nam in actionibus publicis diversa fuit μιησα actionum privatarum. Quae et ipsae quamquam diversi erant generis, quum aliae τέμνω essent, aliae τιμητοι τιμησις tamen, quae ibi occurrebat, eo plerumque videtur constitisse, quod aestimaretur, quid roo solvendum esset, quam quod poena constitueretur. Nonnullis tamen in actionibus privatis reus publice puniendus videri poterat, veluti si quis furti accusatus esset. Inde quibusdam in causis ego icitum fuit iudicibus, uno eorum rogante, praeter mulctam, quae soIVenda esset, Poenam decernere, quae certis finibus erat circumscripta Si furti reus praeter mulctam, quae accusatori solvenda fuit, quinque dierum custodia puniri poterat, quod Mo .nime dictum est. Haec res, Cur instituta sit, facile explicatur, a cogites, furti crimine non solum privatum quendam, sed rem publicam i

23쪽

sam Iaesam videri potuisse, quapropter publice etiam puniendus videbatur reus. In actionibus tamen Publicis, quum poena solummodo esset destinanda, ejus generis προστίμησις vix poterat adhiberi. Quod si factum esset, Iudicibus patuisset uti. ratio quaedam et rei et . accusatoria aestimationem augendi, quo medium aliquod --- potuissent. At in actionibus publicis προπιμήσεως Iocum fuisse, vix eredibiIo est. vero quis de Raetionum privatarum τιμῆσα certi aliquid na-otet, confitendum est, obcura hic quaedam videri. Huc pertinet,

quod in actione Privata -- accusatorem quidem rem suam aestimasse, reum autem n oui se non posuisse, sed judices suum arbitrium secuto esse, verisimile videtur Boeckhio in libro die Sinals-havshaItun de Athene Tom. I. P. 402, quamquam vi apparet, qua ratione ejusmodi τι uam sit instituta, quum nesciamus, quis tandem iudicum, si accusatoria πιλημα haud probatum esset, alteram proposuerit τι uriture, quorum a cuique suam in medium. ferre Iicuisset sententiam, maximam Perturbationem oriri necesse erat. Utcunque tamen hae res aes habet, in quibusdam causa privatis iudices pro- Priam secutos esse sententiam vix est, quod dubites. Ad hoc genus pertinuisse videtur actio μάων, in eum instituta, qui rem quandam vi abstulerat; nam in Isocratia oratione contra Loehitem quae leguntur κει μηδας μω εἰς τ-- ἀπομωνας, τι--ὶς hsi, - - πώ συς εις, ἀξι-- του τιμήματος ἀφαιρeis, vix aliter explicari Possunt, quam

si conjicias judicum fuisse . Me Iiquod. In actionibus Itaque privatis τίμησις quomodo instituta sit, quamquam in medio mihi reIinquendum est in publieis tamen pro certo

24쪽

amrmare ausim, iudices medium aliquod Inter rei accusatorIsque aestimationem decernere non potuisse, id quod Socrati fuit mortiferum ouum enim crimini, cujus reua judicatus erat, a commodatam poenam sibi constituere nollet iudices coacti erant accusatoris probare aestimationem Socratem itaque ipsum in culpa esse, quod morte punitus est, quidam fortasse contendunt. Recte illi quidem, si eulpam nomines, quod potius meritum fuit. Nihil vero Socratis indoliminus congruum videtur, quam si is, qui antea non ut accusatus ante judices, sed ut rex erat Iocutus, poenam, qua omnium mini in fuit dignus, ipse sibi eligeret. Ignavus appareret nobis is, qui philosophia mortem contemnere didicerat, si mortis timore neglexisset Veritatem, quam per totam vitam coluerat, cujus studiosum ipse se profitebatur verbis imis δὴ τίνος μω ἀντιτιμησομα, αιωνδρες Αθηναῖοις η δηλον τι τῆς αξίας et paulo post τι ia Mμ αξιος

τη ληθεία τιμασθαι. Sic Socrates doctrinae suae veritatem morte adeo probaVit. In omnibus autem, quae hucusque disputot exemplo III trare studui, quod supra dixi, culpam iniquae summorum hominum sortis hominibus plerumque vix esse tribuendam, sed divini cuiusque Et excelsi ita comparatam esse naturam, ut ejus aedes domiciliumque in hac vita esse non possit, quum pessumdatur humanis rationibus, quibus illud augeri foverique non Potest. -