Coniectanea in Hippocratem [microform]

12쪽

septuagenario

Johanni Vahleno

octogenario

haec libamenta critica obtulit gratissimus Ructor.

14쪽

soniectanea in nonnulla scripta Hippocratea.

coniectura nemo non libenter audiet, si quis ex veris et concessis ducat. Fr. Aug. Wolf, opusc. Vol Ι, p. 241.

I. De prisca medicina.

I. P. s. Incipiam a loco, qui legitur in initio I de prisca

medicina, quique mihi non recte videtur traditus esse: c. 2. 2.16. necesse est me totum enuntiatum excerpere indo a vera, culo 13 6 ις δὲ ταύet ἀποβαλῶ καὶ ἀποδοκιριάσας παvτα ἐτέρη et καὶ ἐτερ ρ ' ματι ἐπι χειρεῖ ζητειv, καί rqσί τι ἐζευρηκέvαι, ἐξηπαzητα καὶ ἐξαπαταται est autem enuntiati finis, quem in suspicionem Vocare Volo nam nunc quoque haereo semperque haesi in ea re, quod coniuncta inveniuntur et persectum et praesens passivi, cuius coniunctionis vim ego quidem non intellego, quod aliis quoque accidit, cum aliter converterent atqus in libris legitur sed videamus, quid fecerint editores, interpretes, traditores Foesius Sech. I, p. 8 codicumscripturam servans verba Latino in hunc modum vertit: cum fallitur, tum alios sallit . Lindenius vol. I, p. 163 lectionem librorum sequitur vertens ad verbum, ut scriptum est: salsus est et sallitur'. non aliter Liti reus egit, qui vertit: celui-la aetrompo et trompecies autres' vol. I, p. 5723 item Fuchsius, qui Germanice locum ita transtulit: de tuustat steli sessis undandere q. itaque homo suspicax malevolusque facile sibi finget omnes non ipsos Verba transtulisse, sed Foesium exscripsisse, excepto uno illo Lindenio solus Ermerina ius aliam interpretandi viam ingressus est contendit enim 'Ol. Η, p. 20 in illis verbis iam nihil offensionis inesse, si verterentur is cum fallitur, tum alios fallit . sed cum non ignoret eam quam postulat significationem ex istis verbis nullo modo elici posse con

15쪽

iectura loco medelam adhibuit scribens ζηπαν retα et καὶ

ἐζ-ατα in annotatione notavit se codicum lectionis ne liti rutam quidem omittentem τα in τε mutasse et transposuisse, quia codicum scriptura miro sensu esset et satis inepto his addere velim praeter Henricum Wo illum nuper Wilamowit gium coniecisse ἐξηπατηται χοὶ ἐζ-αΤΦ, in qua coniectura hoc falsi inest, quod illa duo verba sola particula καί coniunguntur, quam componendi formam ab huius auctoria consuetudino abhorrere alio loco ostendi i quae virorum doctorum molimina qui inspexerit, mirabitur omnes non intellexisse, h. l. plane mutandum esse, omnes autem consensisse in eo, quod exspectandum esset contradictio quaedam inter medicum, qui seipsum deciperet et imperitos, quos ille fallere sed is sensus

istis verbia ineas non potest dixerit quispiam, fortasse sic in sermonem emaculum vertendum esse hercist im ustandberiundisse Tutistatin undes sin sic noch μ sane concedo h. l. aliquo modo sic verti posse, sed mihi videtur contorta ista interpretatio cur enim, a quia in error perseverat, id quod haud dubio significatur persecto tempora ἐξηπατηται, additur se porro quoque decipi quod mihi videtur osso logicos illud idem per idem quin deniquo nihi habeamus, cur verbum ἐξαπαΤαται Vertamus e t schi andere nemo dubitabit accedit quod nullo, opinor, loco tam mira locutio fulciri poterit sane saepius eiusdem Verbi diversa tempora leguntur, idque in utroque gener verbi sed nullum memini mo invenir exemplum, quod cum illo loco comparari potest laudo igitur Ermorinsium, qui primum viderit h. l. morbo quodam aegrotare, quem mor bum mihi non videtur recte sanasse retinens illud perseetum passivi, quod insequi iubet praesens activi hoc solum recte intellexi nitima verbi Minoaetαι syllaba ται effici posse particulum τε sed valde dubito, num ipse observaverit hunc acri'torem adamasse constructionem, qua duo verba τε καί voculis copulentur mihi quidem illa coniectura non multum utilitatis

emendationi videtur accrevisse rectum sensum tum demum percipies, cum scripseria ἐζα παταταί et καὶ ἐζα πατρι cuius usus f. Rouus da philologi N. S. vol. II. 1878 p. 87.

cf. arma vol. 3. 1898 p. 18. dissertationem meam Curae Hippocraticae dias Regim. 1908, p. 84-85.

16쪽

Coniecta a in normalia aeripta Hippocratea. 7

notissimi praesentis passivi et activi arto copulandi multis multarum linguarum exemplis et antiquarum et recentiorum illustratur 3 aptissimum erit nos, cum de Hippocrato res agatur, ex libris Hippocraticia exemplum afferre, Ex 1. de fractis c. 31.

hoc εxemplum propterea solum sufficit ad illum locum eo modo, quo proposui, restituendum, quia hic quoque agitur de duobus personis verbum enim χλεῖ pertinet ad modicum, verbum ιχλεῖ- ad aegrotum supplenda sunt Verba b ἰητρι ....etb κάμvonM. quae autem simplicior est immutatio quam illa pin quod mendum librarius, imprimis tum, cum erat scriba .cogitans' facilius incidere potuit quam in illud modo scripserat ευρηκεvαι nonne illo perfecti activi infinitivo quivis adduci potuit, ut idem tempus salso introduceret in insequentem locum, sed cum sequeretur praesens passivi tempus, perlaetum passivi, quod nihil stare potest mihi quidem hoc videtur veri esse simillimum qui denique quaeris, qui sint illi, quos decipere velit medicus, non longius necesse est circumspiciat: sunt enim artis medicinae imperiti, i. e. δημωθεια vel ἰδιῖται, die Laim qui saepius in hoc capite commemorantur: cf. p. 2. 21 μάλιστα δέ μοι δοκεῖ περὶ H πης δεῖ λέroo της τεο ὶς νωστα λέreta Tolo δγὶμιπρα. p. 3. 2 καταμαμ αvει AcΥζvεται καὶ παύεται δημιοet Mooας ob νηlδtov. p. 3. 5 εἰ δέ τις της eta ἰδιωτέω νύγμης ἀποτεθζεται.

17쪽

8 Guilolmua Sehonao k, voσέουσί τε καὶ Ovέουσι. in hoc enuntiato suspectum est vocabulum παθ' illaeto v per se aptissimum sed ut ex apparatu critico cognoscitur, librorum lectio non iam plane perspicua est. syllaba enim πα in rasura scripta invenitur, manua antiquissima anto litteram o posuit a. uehi επε inius olim' contendit verba ita παθηρμαetto expungenda esse, quia pro glossemato iuxta relativum se primum in libri manuscripti margine addita essent, ex quo postea in textum irrepsissent in oditions coniecturam protulit, non confidenter, sed vacillanter, cum interrogationis signum ei apponeret commendavit toris et ov. quod inventum, si palaeographiam quam vocamus solam spectaVeris, non multum a vero videtur abesse, quia et syllabarum et litterarum numerus plane consonat sed hoc non sufficit: semper necesse est virum coniectantem totius loci, cui medelam velit adhibers, sententiam examinare quod qui secerit, non dubitabit, quin deterior exeat conexus posito illo verbo, quod novissimus editor proposuit nam αἴσθημα in linguam vernaculam conversum significat da E fundene, das Gemhlte :quadratas hoc in scriptoris sententiam 3 quod si esset, scriptor diceret cuiusvis medici esse sensus exquirere, quibus aegroti laborent hoc insulsum esse nemo negabit neque enim sermoestras sensibus, sed de morbis imbecillorum hominum itaque, cum παθημα, num recto traditum sit, incertum sit, nullum aliud Vocabulum aptius ponitur, quam alia aegritudinis significatio: quae ἀσθέγει esse non potest, quia Verbum in 1 syllabam exiens necessario desideratur: quid igitur magis videtur idoneum quam ἀσθένγὶμωρ sane nullum in promptu habeo exemplum o libris Hippocraticis sumptum, quo certe demonstratur illud vocabulum iam tum usurpatum esse si Stephani hesaurum linguae Graecae inspexeris, non prudentiorem te factum

esse brevi cognosces hic enim L. Din dorsius vol. I, 2, p. 2162 illius verbi duo exempla attulit, e quibusdam libris Aristotelicis deprompta non multum solacii praebet rude rus, qui in concordantia novi Testamenti Gotting. 1904, p. 82 unum locum, ubi exstat illud verbum, ex auli littera ad Romanos conscripta attulit si igitur lexicographis fides habenda est, sero tantum illud vocabulum usu venit sed hoc non satis' cf. Hermas vol. XXII. 1887, p. 191.

18쪽

coniectanea in nonnulla scripta Hippocratea.

causae est, cur illam ab Hippocrateorum librorum aetate alienam esse voculam contendamus nemo porro, quod oesius in Oeconomia Hippocratis huius verbi nullam mentionem fecit, concludet id non exstar in corpore ippocratico notum enim est doctissimum illum medicum non omnia, sed notabilia Vocabula excerpsisas brevisque commentariis instruxisse mihi quidem haec correctio stare videtur, praesertim cum Vocula αἰοθάvημα huc introducta optime cum toto sententiarum conexu consonet accedit quod nihil impedimur, quominus vocem πα- μαetua scribae cuiusdam oscitantia huc irrepsisse putemus oculis eius in insequentem versiculum aberrantibus, ubi haec leguntur: oetob sit ob et σφέ- betae πανηματα κατα ια- θεN. itaquo immutetur in hunc modum: περὶ ω αἰσθε Μη- ματο v, seu ueto ob tot vo σεουσί τε καὶ π OVEO uot.

P. s. c. 19. 22. 20. h. I. uehis Wo inius ex coniectura Re in holdi ἴσθι totvυ scripsit, libri exhibent vel ἔστι Α vel leti M. et in textum receperunt Foesius, Lindenius, Lithreus, Ermerina ius mihi quoquo codicis Marciani scriptura probatur, id quod tum demum recto fieri potest, cum in altera enuntiati paris deest ibς, quod re vera deest in Marciano illud σθι perso vividius esse haud negaverim; sed plane abhorret a simplici deductions et sicca sobriaque elocutione, quibus hic scriptor excellit itaque, eum ἴσθι in textum recipitur, obtruditur illirhetorica quaedam cogitandi consuetudo comptusque et Ornatus dicendi mos, a quibus maculis longo abeat hic medicus. accedit, quod in hoc libello nullum invenias locum, quo auctor appellat lectorem vel auditorem, quamvis saepissime se ipsum

nominet cf. p. 2. 1 2 17 2. 20 3 18 4 2 4 4 4. 17 5.19 5 22 7 22 9. 22 10. 1 12. 16, 17, 22 13 5 14. 22.17, 1, 7 18 9 20 11 21 17 24, 11, 14, 19 25, 12 26 5; 26 18. 20. 22 27 6 30 5. . si aliquando legitur secunda

Verbi cuiusvis persona, tum non est mera adlocutio, sed tum Germanico reddenda est vocula man velut . . . 19. meae

sententiae adminiculo proferam item iudicasse lassium, qui in ephemeridibus, quas Liti. Zentralblati inscribuntur, 1896 p. 80 hancinuehlowsinii editionem recensuit breviter ille annotavit haecce: 22 20 Iet undistae A mi M'.

19쪽

10 Gulielmus Sohonae k, IV. P. . c. 19. 23, 20. hic est locus vexatissimus, qui eriticos editoresque quam maximo torsit sed audiamus codices,

sunt diversae scripturae editores utcumque conabantur h. l. corrigere sequentes non semper stricte codices vel hunc vel illum, sed eligentes lectionem, quae iis videbatur sensui aptissima solum priores editores, velut oesius et Lindenius, codiciam lectionem ad verbum expresserunt, sed Verterunt variis modis hic: quid autem ipsum esse diceremus et temperamentum ipsorum est, verum tamen inter ipsa mutuo

vim habens' vol. I, p. 343, ille: quid vero hoc ipsum esse

dicemus nempe eorum contemperationem ess Verum ea eum

mutuo inter se fiat, tum vim habere. Sech. I. p. 16. Lit treus in prima enuntiati parto reddidit, qua leguntur in Μ: et δ' ἁ αἰ et φαίη v ωαι, in secunda secutus est codicem A κρησιας uet2 auri πρις ἁλληλα χούσας δύvαμtv quae universa vertit in hunc modum: que devora noua dono' vola pdes melanges 'humeum, qui on des proprietas diverses Iesune Par appor aux uires. hanc interpretandi viam Litiseus incusavit hac deliberatione in lectione recepta et abundanterpositum esse, deindo scriptura, quam praeberetis, melius -- pediri, quae fuisset scriptoris argumentatio porro enucle vi auctoria sententiam pugnare h. l. contra illos, qui morbos adscriberent frigido vel calido, ex quibus qualitatibus altera alteri reniteretur; sed ut humorum coctio perficeretur necesse esse istas qualitates diversissimas esse commixtas Vol. I, p. 18 . aliter Ermerinsius difficultates vitare conatus est cf. Vol. II, p. 1 annot. cui neutrum videtur integrum, id quod re vera ita est, sed tamen in duabus sententias partibus formandia secutus est imprimis codicem arisinum scribens in prima parte: et ταρ bet φησομε ε&αι. sed secunda enuntiati pars ei plena non videtur nisi in enuntiatum inserantur voces καὶ ἁλληv, quae ponendae sunt post vocabulum ἁλληv, ut haec

20쪽

Coniectanea in nonnulla seripta Hippocratea. 11

nempe eorum contemperatione esse aliam aliamque inter se vim habentes . postquam abundanter dixi do codicum scriptura deque editorum rationibus, mea de h. I. intricatissimo cogitationes proferam primum inter omne constat, litteras in odicibus antiqui scriptas esse uno tenore, quibus recte diremptis nostrum est ita interpungere, ut sensu est accommodatum ego autem istum interpungendi modum, quo usus est uehie me inius, salsum esse iudico, cum hoc enuntiatum non constet una parte, sed duabus post vocem εἶναι terminatur prior pars, post quam interrogationis signum ponendum est verba autem huius prioris partis acribenda sunt, ut exstant in codice A, cuius scriptura mihi etiam in altera parte Marciano videtur Praevalere, Sed necesse non est cum Ermerinato illa verba καὶ fiuri in hanc partem indere neque enim sine illa coniecturaenuntiatum sensu caret, id quod intelleges, si hoc modo verteris: den was Sollen wir sagen das es et 8 was anderes

ais Nisehunge so thnen cogitat de humoribus, de calido et frigidri, die inander gegenube andere rufi bestiaenμ.

optime enim sensus percipitur, postquam ante secundam enuntiati partem addidimus et που vel et avo . sed me eiusmodi aliquid, quod haud dubie deest, in textu ponere non Videtur

necesse esse, quia unusquisque vel hoc vel illud mento adiungere potest aliam enim sententiae intellegendas viam vix invenias, nisi quis putaverit a Voce pet σιας nulla interrogationis vocula addita alterum enuntiatum interrogativum oriri: cui opinioni concertat huius auctoris construendi mos duobus enim Iocis, ubi talia leguntur, etiam secundum enuntiatum incipit ab interrogandi vocula c. 13. 14. 12 et δη φησομεv;