In Sophoclis de natura hominum doctrina multa inesse, quibus adducamur ad doctrinam christianam [microform]

21쪽

non tanta stetera a uagitta commiseriqviustis Ixion, αναξως vel ut alii legunt map-nueriso octo dicit. Sod non sino aliqua culpa Philocteten illa malorum mole gravari, in Mosolam oratione intolligitur. . Philoctetes sim injuriam ab Achivis illatinimam memor est, ut in initia rei publica oondonare noli Atque haec quoque eat causa, eur Philocte- in magnis aerumnis merito versari dicamus. Os dipum Regem multi quidem, quod aio fuerit in fatis, non sua culpa quadam tanta scelera ac flagitia commisisse volunt. Neque est dubitandum, quin Sophocles idem quod invenim Mossim, et, quas parentes peccaverint, a liberos et nepote luere debere' horrendo ac triuisainis odipi exempla nobis depinxerit./7 Sed inmedipo quoque --ροίαν τινα, levitatem quandam animi atque iracundiam, qua oraculorum minas ea qua debebat prudentia ac diligentia a se avertero prohibebatur, causam malorum fuisse quis est qui neget Sed de hae Oedipi culpa, quum accurata rei disquisitio longiorem requirat disputationem, ' hoc loco copiosius exponere nolo. Antigonae nemo est qui non admiretur pietatem, constantiam, sortitudinem. Sunt quaedam leges non scriptae, sed .Mata aetemae, hominia pectori a Deo infixae, inquit Antigone, , quartim legum

e Cleor pro Milonem 4.

22쪽

violatarum ego ut poenas diis xpendam, nullius hominia metu adduci debeo. Ruo hae bene facti conscientia regia voluntati sortissime repugnat ne tamen Antigone, quamquam praeclarissimis virtutibus ornata, omni culpa vacua est quum enim paullo duriori ac serocior sit ingenio, Ilamenen sororem, mitiora suadentem, spereatur undo fit, ut a choro et a Creonte non injuria vituperetur Creon quum saluti rei public optime consulere sibi videretur, inconsiderate, impie, magnanimo viro indigno fecit, quod eadem nocte, qua Argivi re urbe reptas erant, priusquam diis pro servata civitate supplicationem decemeret, Polynicen, qui suam adversus patriam impietatem morte luerat, sepeliri vetuit. Inde omnium malorum origo quae olynico omM

Oedipi sit Creontis domum pervastant. e.

Contemplantes igitur hominum mores, quales a Sophocle in tragoediis effinguntur,

Omnes mortales vitiis atque culpa affectos esse videmus. tiam optimi homines in tales errores ac vitia tacito incurrunt, ut diris poenis a diis asstigantur. Homines esse ευν οργῆς, ut ait Apostolus ' ἀποκαλυπτεται Ior Ostri μου ἐπὶ παααν ασέ μιν καὶ ἀδικιαν ἀν9ρωπ- , haec Apostoli dicta a Sophocle quam maxime comprobantur. Itaque negare non possumus. Sophoclem etiamsi ieccati naturam non penitus perspexerit,

23쪽

. Q.

tamen a vero non prorsu alieniun esse. Peccatum MDocli est labes quaedam, quae etiamsi in quibusdam hominibus clarius conspieitur, omnes tamen mortale quodammodo invasit. Peccata a diis gravissimi poenis affici, idem Sophocles docet ne quis putet scelere commisso se omni culpa vacare, Oedipi exemplo luculentissime monstrat Totam igitur hominum vitam miseriis immersam esse ex Sophoclis tragoediis discimus. Quas Psalmista et Apostolus de naturae humanae fragilitate et debilitate querelas edunt, iis Sophoclisa sonant tragoediae Severa ac dira numina Deorum ex iis cognoscimus, sed eo solatio caremus, quod misero hominum generi per Christum offertur. Apud Sophoclem nequo immortalitatis aut beatas bonorum hominum mortuorum vitae spes effulget, neque Deorum clementia aut Dei totum humanum genus Oomplectentia amor conspicitur, quamquam homines singuli sing Iorum Deorum auxilio nituntur, ut Ulysae Minervap. Itaque recte dicere possumus, ut in libris Veteris Tostamenti, ita in Aeschyli, Sophoclis, Platonis, aliorum scriptorum antiquorum libris legem divinam nobis ita apparere, ut ea ad doctrinam Christianam adducamur, ut sit quodammodo πωδοτιο ς εἰς μιστον. Ac si quis doctrinam Christianam penitus

Ne Oedipo quidem Colone beatam apud inferos sedem a Sophocle tribui, octe vidit AI fem-

Uno tantum loco Soph Iea eos mortalium, qui mortui apud inferos vitam, ut ita dicam, vitalem degant, ab iis discernit, quibus omnia illic mala sint, Fragm. 7l

24쪽

perapioere volet, ut Veteris e monti, ita praestantissimorum hinnii lin in mon mentorum, qua nobis ab antiquis poetis, philosophis tradita sunt, oemtione Et opus erit Libros antiquorum hominum perscrutantes invenimus, quam vere dixerit Apostolus τὰ ἔλα ενδείκνυσθω το ἔργον τον νομο ὶ ραπτον εν ταῖς παρδίαις αυτῶν, συμμαρτνρ- ω ῶν τῆς ονειδήσεως καὶ Μεαξ ἀλληλων τῶν λογιομιῶν κατηπορθυντων ν κεὐαπο--λμνουμένων. Ac divina illa lege, quae hominum mentibus inscripta est, duo a B phocle multa pulcherrime dicta sua de amicitia, de pietate in parente a liberos, in fratres ac sorores, de amore patriae, etiam de inimicorum miseratione, ' de qua re egotio loco copiosius disserere nolo. Sed jam ex iis, quo supra attuli, locis alis apparet, elanchthonem recto statuere, nihil minus divina raooepta esse ea, quae nsensu communi et naturae judicio mutuati docti homines gentiles littoria mandamin quam quae exstant in ipsis saxeis os tabulis.