Platonis doctrina de virtute cum Schleiermacheri comparatur [microform]

1쪽

Nationat Enoowmont orans Humanitias

3쪽

TITI E AElatonis doctrina de

virtute cum Schielemacheri

comparatur

5쪽

SE E

α oo

si et

9쪽

in quaestionibus thicis operam dat is nulla eget defensione si ad Schielemacherum

recurrit, nam hic vir qui amplissimo suo ingenio omnes paene et theologiae et philosophiae disciplina complectebatur et provehebat, ethice quoque maxime promovit ita ut ad eum potissimum nobis sit respiciendum, si de quaestionibus ethicis disserendum est. Qua ratione nobis videmur satis probasse, licuisue nobis nomen Schlete

macheri juxta Platonis in capite ibolli nostri ponere. Secundum nomen defendat etiam illustrissimus F. H. Thomsen, qui in libro suo doctissimo die schleiermacherischephilosophischo Grundansicht 'aoc dicit: MJerifinger, desto iniger vermetite Schleiermacher berhauptae don euoron. Mi vortiebe in e insbesondre aus das Gobiet allagriochiacher hilosophie gurdoti, darum, ei dasselbe nun schon et lange in sic Abgeschlosse sei, i in die Interesse desselben unmittetbar nichi meiter Vern 'cliten darum semer, ei damah be threm jugendlichen rmachen, soWie ac threr besonder Stellun gerade gujener ei die Philosophie mehr, ala te irgen sonat ann rein threm Elgenthum- lichen osen gemsis ais elineishei sic gestaIte habe. um exponens cur Schleiermacherus non modo antiquam philosophiam graecam omnino dilexerit, sed cur uni AElatoni praeter omnes philosophos caeteros studuerit, ita disputat: '' , ΡΙaton aber is denenige ac Schleiermacher, de in sich, at die philosophischo Blotho de Griechenthums, alles eseniliche de Wahren hilosophie e vinim. sinem Frdheren mhit sic Schleiermache offenbar so emandi, Wie dem

10쪽

das de Dialecti ei negative Character egenuisi ei, ede positive Character aber, en te rei fur sicli annelime, nur in mythologischer ei honne. CLSchielemacheri hist phil. p. 18, 98. Quum igitur maxima nobis suppetat viri doctissimi auctoritas, quae similitudinem inter latonem et chleiermacherum contestetur, quoniam de virtute nobis agere propositum est, amborum philosophorum latonis Et Schleiermacheri praecepta de virtute breviter exponamua, ut quibus in rebus Vel consentiant vel dissentiant, apertum fiat. Ordiamur vero aetatem sequentes a lutone ac primum quidem habitum ejus ad ethicen eo usque traditam, deinde omnino ethicam ejus mentem adumbremus, et tum ejus praecepta de virtute pluribus explicemus. ostea autem transgressi ad Schleiermacherum eadem illa consideremus, denique summam scriptionis nostrae ita comprehendamus, ut tam quae illis philosophis praecepta de virtute sint communia, quam quae in speculationibus illorum dissensionem indicent, cognoscere possimus. Platonis nomen Socratis nomine in memorium non Ocato vi dici potest. Maxime consentaneum est, discipulum a praeceptore in propriae scientiae gradum

elatum atque jam suopte marte progredi conantem definitionibus quae ei sint traditae, proficisci. Sed id ingenium non Vere est efficaX, quod suum modo praeceptorem denuo producat, nec id Platoni unquam in mentem venire poterat. Is quidem nunquam de suis locutus est speculationibus, atque libentissime praeceptori suo, animi grati monumentum, quod nemo unquam superaVit, dedicans se Socratis veluti scribam exhibuit, nos autem Socratem Socraticum alium quam latonicum fuisse scimus. Socraticae sane omnes erant latonis Sententiae primariae apud eum vnim proba agendi ratio tim recta cognitione ut apud Socratem cohaeret, apud eumroligio ethica cum philosophia uti apud illum est conjuncta cf. Zollorum in hist. phil graec de Platone), is et cognitionem et agendi rationem in scientia intelligibili ponit sicut ille sed latonem Socratica omnia perficere dilatare immo etiam longe

transgredi oportebat. Quum Socrate ipse manum nobis atque pedem et caput et corpus describit, nos tamen nor perspicimus quemadmodum alterum ad alterum pertineat alterumque alteri serviat, lato alterum ad alterum apponit atque suum cuique designat locum, ut totum vitam quandam consequatur atque ViVO quasi ordinemoVeatur Omnino quod apud Socratem axioma erat generale, apud Platonem fit

systema. Nullum idem ante se repertam cognitionem, ad quam aditus utebat, contemnebat, atque philosophiam naturalem ante Socratem cum ethice Socratica conjunxit, isque primus philosophorum graecorum non solum cunctos antecessores penitus

cognovit et iis usus est, Verum etiam principia eorum supplevit et adhuc inordinata altiore unitate comprehendit, non servilis is quidem imitator aut inconsultus eclecticusae composite, distincte nexuque systematico ut rea alia ex alia apta et omnes inter

se colligatae Videuntur.