Quaestionum Horatianarum partic. II [microform]

1쪽

Nationat Enoowmontuor tho Humanitiss

2쪽

COPYRlGHT STATE MENT

3쪽

AUTHOR Haacke ChristophFriedricli Ferdinand. TITI E Quaestionum

Horatianarum partic. II.

5쪽

isis

in m

7쪽

uber

9쪽

Quaestionum Horatianarum Parile α

um abhino biennium Quaestionum Horatianarem Particulam primam his Annali-

hus scholasticis praemitterem, nondum Editionis Orestiana Prodierat VoIumen Posterius, quo Satira cum Epistolis continentur. Qua Praestantissima Edition plurimis Iocis vera scriptura ot restituta est et a friticomm dubitationibus defensa gravissimis argumentis. Itaque saepius factum ost, ut d quibus Iocis nos in his Quaestionibus orba facturi ramus, Os ab relli iam sanatos satisque muni OS Offenderemus, . . Sat. I, 1, 108. ubi dudii censuimus scribendum esse cum aliquot codd. Et velt edd. nemo ut avarus pro eo, quod ab omnibui praeter Bothium Vulgatum est nemo in avaretis undo sana et toti argumentationis tenori apta sententia extricari nulla potest. Depravatam esso loctionem ad hiatum vitandum patet, quem etiam alibi Horatius admisit, non solum in vocabulis bnosyllabis, ut Epod. 12 25. Sat. Ι, 9, 38. I. 2, 28. II, 3, 137. Epist. I, 19, 21. et in nominibus propriis d. II, 20 13. Pod b, 100 13, 3. sed etiam alibi, ut Od. I, 28, 24. Ossibus et capiti inhaemato Stabiliri quidem Eandsm scripturam nemo ut avarus, ut ex Iahnii Annali 1837. Faso. I. p. 105 sq. Video, etiam missius in Quasst. Horat libello I., anno 1829 edito cum annalibus Gmnasii Binistiani, ubicam in duobus Vaticanis iisquo antiquissimis et aliis nonnullis a se repertam esse assir- mat. Sod illo vir doctissimus eam interpretandi loci rationem commentus est, quam squidem probare nequeo. Comparationem enim Putat ESSΘ, cuiu prius membrum conlinori versibus 108-112, posterius vers 113, ut Sententia sit: quomodo nullus avarus orto sua contentus Sit cet. si festinanti Semper locupletior obstat. utat niminterpunctionem et Pro puncto ponit semicolon post labore Quam Ioci inpedisndi rationsm quo minus amplectar, istant maxime coniunctiri Probet, laudet, talescat, comparet, laboret, qui, sive modesta assismationas enuntiationem SS neque aliundo pendere statuis, parum apti Sunt post aecuratam rei expoSitionem, is ex Itεro comparationis membro Pendent, non congruunt sequenti indicatiVO V. 113. locupIstior obsist, cuius loco dicandum erat obstare lacuplatiorem. Ita autem non iliud, quod probatum ibat posta, nimirum nemino avarum s probare a Potius alios Iaudare, Ex tota insoxpositione luceres, sed alia quasdam sententia secundaria in locum rimarias, tamquam oblitteratae et extenuata ipsa comparatione, substitueretur. Quare ista et in te punctio es interpretatio ferri nequit, et unico Vera est ea eriplicatio, quam Etiam Ο Ι-lius probavit: Iam rodeo ad sententiam initio propositam, Varum neminem se Pr har Et sua condition contentum esse. Pro accusativo cum infinitivo poeta adhibuit

10쪽

v Similitor Sat. Ι, 4, 115. Nec Vincet ratio hoc, tantundem in peccet idemque. Sat. Π, 1, 50. , Ut, quo quisquB Valet, u3Pectos terreat, Utque Imprivet hoc natura po

tens, si collige mecum.

Verum praelareamus eo locos, quibus relliu im Verani actionsm contra virorum doctorum coniecturas grarissimis, ut assolet, argumentis stabilivit, et in iis tantuin nostram qualemcumque Operam collocemus, in quibus etiamnunc dubitandum an aborolli ratione discedendum esse rideatur. Id quoniam non una in satira compluribus locis, o sors in dissicilioribus tantum diversarum attrarum obtinet, x secunda, tertias quinta libri secundi satira deinceps ea liceat in medium asseres, de quibus aut am

paribus formis deceptum te patet. EMO. Dissicultatem loci nam Heindorso aptius exposuit librumque interpretum rationes recensuit. Cum nulla Satis Iaceret, ad coniecturam confugiendum esse ratus scripsit: Carns tamen quamyis distat nihil hac avis illa, explicans: Dennoch, Mewohi sic as- nor Uoget dis sntfernter gallina V. 24. in Absich de Fleisches on dissem dem au Ieiκ emahnien sau gar nichi unterscheidet, um nichis chlechtercisc. Nemo quod sciam, ius sententiam secutus est. Sed simili ratione interpretatus est, ita tamen ut nullam h lteram mutaret, Vir doctus in Ephem. Ienens. a. 1827. M. 218 p. 273. qui pronuntiarit, Vocabulum uvis h. l. nun esse adverbium, sed substantivum, allato Plinii loco II. N. 33, 11. lances, quas antiqui Didas appellaverunt. uio assensus est δε ius Ann. a. 1837. Fasc. I. , Wissi conatus Improbans, quoniam Semel Verum in-vsntum esset. Sed ecc Orellius rursus emendatione opus esse censuit atque e vestigiis suorum aliquot et alliorum librorum scripsit et interpunxit: Cum tamen φωmvis distat nil, hac masis illam Imparibus Ormia deceptum te petere Sto. Quorum hanc sententiam ess dicit: Quamvis quod ad carnem attinet pavo Nihil distat a gallina, tamen esto hoc tibi concedo is externa pavonis Pulchritudine deceptum magis petere huius carnem quam gallinae; sed illud prosecto stultissimum est. si distinguere Vis lupos eiusdem prorsus sormae et coloris ex diversis tantum locis, rubi

Α primum minus conusnit haec ratio verborum iunctura et collocationi, de qua

paullo inserius dicemus tum tota disputandi ratio non permittit, ut fieri aliquid sellus

concedat, sed potiua esse ut demonstret. Nam cum supra dixerit: vis tamen eripium; sub-quentibus verbis V 27 28. argumentatur, cur non sit illud concedendi a V 29. 30. autem subiungit, fieri tamen, quod homo sapiens et sibi conStans On Concesserit. Est in transitu ad novum aliquod argumentum in hoc disputandi gener sollemne, utSat. II, 3, 65.