Horatiana [microform]

9쪽

.lsi iii Q. Horatii Flacci peribus emendandis explicandis interpretandis plimus quisque virorum doctorum operam ludiumque quasi in literarum provinciam proconsularem quandam properiamque contulerunt et numeru Volum inlim in eam rem conscriptorum lanius extitit, ut copiosissimam bibliolliecam inde eniceres lamen ego quamquam his mei negotiis publicis impeditus vix salis otii scriptis, quae in si immis literis versentur, Suppeditare poSSum, Surculo quodam modo defringendo, non eo consilio, ut aliena auferam, sed ulde meis quaedam, qualiacumque erunt, inseram, in possessionem illam, unde sine magno meo dedecore iam non recedere mihi licet, inrumpere constitui in quo spero fore, ul irorum doctissimorum veniam consequar, Si cura ac labore pro Viribus temporibusque adhibito rei propositae quam maxime institero quo acto contingere mihi potest, ut aliquid luminis uni et alteri loco carminum asseram auctori nostri, cuiu et Sententiae et verba plerumque abstrusa et recondita lani artificio coniuncta compositaque sunt, ut Vix salis omnia enodari possint qua ambigui late vere poetica denuo semper mire delectatus nescio an nunquam ad perfruendum pervenias. Sed iam ad rem propositam pergamus in qua expedienda exigui programmatis finibus cosercitus paucis lanium oratii carminum, quippo quae in scholi nostri praecipue interpretemur, locis X plicandis mendandisve peram dabo, haudquaquam impugnaturus interpretationes emendationesve a viris doctis prolatas quas qui noscere olet, ipse volumina eorum evolvat. Non enim ignor Horatium osse Oetam non qui mente rationeque sola, Sed muli etiam magis anima pectoreque nc naturali quodam sensu recte percipiatur, neque e SSe fere quicquam, quod in eius poematis explicandis proposueris, qui ferri et ullo modo delandi possit ut verba carm. I, 4, 1 haec:

. . ..

Jam te premet nox fabulaeque ManΡS, E domus exilis lutonia:

10쪽

la quibus viri docti, quorum quidem commenlarii, quos consulerem, mihi praesto ei consentiunt de ea re, quod dicunt, in particulis que et adiunctionis copulativa vim inesse, unde locus si est solvendus: iam nox iam sabulosi Manes, iam domus exilis Plutonia te prement , qui vero ex parte in eo haerent, quod contendat poeta, fabulosos Manes Sestium pressuros esse. Et recte; nam qui Manes fabulosi vanique sunt, hi ob

eam rem ipsam, Opinor, quod sabul OSi sunt, mortuos nunquam prement. Accedit, quod Manes nec genus sunt, nec Species, nec simile, nec assino quoddam, quod copulativo sit venia eiusmodi terminis grammaticis, per que particul Ua praecedenti Vocabulo,nox adiungere possis. 0ue mea sententia hic potius est adiunctiva particula causalissimulque parenthelice, ut grammatici perhibent, interponens, unde sententia loci existit

has iam to preme nox Iabulae enim manes' - et domus exilis Plutonia. Videamus,

quomodo hae loci explicatio defendi probarique possit. De statu conditioneque tortuorum duplicem opinionem Plato proposuit in polog.

Socr. cap. XXX l his Verbis: Mot ria o mo ἐπι τ τε cluat θ - ουν μηδὸν Lae μηδ' ἔσθροιν II δεμίαν μηδεν Η εχει τον τεθνεῶτα, 8 χατα τα λεyύμενα μεταβολη ς ωαύνε ουσα καὶ ριετοικησα τα ψυχὴ ro metro του ενθένδε εἰς ἄλλον τοπον et paullo infra priori sententia explos subdit: καὶ oυδεν πλείων ὁ τὼς ν oc gaίνεται Ουτωδη tvat 8 Illa νυ e. Duplicem illam opinionem de mortuorum conditione a Platone propositam oratius lamen atque eiusdem ae lalis homines plerique iam iamque in unam confuderant conflaverantque expressam ni ipso poeta his nostri loci verbis iam e premet nox et domus exilis Plutonia. At priscis emporibus tertia pinio de mortuorum conditione serebatur, quam Plato e Pythagoreorum doctrina desumptam in Phaedonis cap.

Εam 3lhagoreoruni doctrinam Romani orali temporibus vulgo improbaverunt atque contempserunt, Epicurei disciplina magnopere dediti. Quin ipse Vergilius, qui Aend. VI 679-m animarum ab aliis post morte ni d alios transilionem diserte enarra Vit, eandem lecte deridet versibus extremis eius libri dicens, Anchisen filium cum vale per

eburnam portam emi Si SSe, per quam nisi insomnia ad superos revenire fingebant, ut per corneam Vera in quibus neque mihi temperare, quominus Sententiam periam,qunninam Veleres et eburnam B corneam istam portam fuisse crediderint Ac per corneam quidem somni portam oculos notabant, qui et adspectu cornei et cunctis corporis membris sunt perlucidiores, per eburnam ut in dentes, qui istis densiores o circum-

eludunt. lndica igitur earum portarum scito visa diciis famaque per aures perceptis eas veriora et sine eriora, id quod Ornlius ipse art. p. 80 sic exprimit: Segnius irritant animos demissa per nurem Duam quae sunt oculis Subiecta fidelibus et quae Ipso sibi tradit spectator. Quam ob rem quod Aeneas per eburnam portam dimissus si ad superos, ea re poeta indicat deridens pro falsis habenda ess quum alia mulla de inseri narrata, tum ea, quae proxime de manibus eorumque transilio ne ad superos si medium prolutorii. Sed omissis aliis eiusdem aliorumque auctorum locis, quibus probare possum Romanos illis temporibus animarum ab aliis post moriem ad alios transilionem plerumque derisisse atque contempsisse,

I Non sequor eos qui lanes seribunt poeta enim neque inseros, neque inserorum deos dieit.