G. F. Schoemanni animadversionum ad veterum grammaticorum doctrinam de articulo caput alterum [microform]

11쪽

alter autem, qui κοτακτικος s. postpositivus est, longe a vero aberrat eoque adigitur, ut hunc in cortis tantum structurae sermis articulum haberi posse concedat, in aliis autem non minus frequentibus, quas qui veram rationem

perspexerit, haudquaquam diversi generis esse intelli:gat, ipse non modo articuli nomen ei convenire neget, sed ne in pronominibus quidem eum numeret. Quippe pronomina non alia dici vult, quam personalia et demonstrativa, in quae sola definitio ab ipso proposita cadit, quum xτων itici esse dicit λέ4ιν

nitio eiusmodi, ut, quum indefinita pronomina excludat, ei iam hos articuloS,

quo Feterv υποτακτικους, ο relativa pronomina dicimus, ubi non certas definitasque res aut persona designant, in pronominibus haberi votot ΝΟ ne cosse os hoc loco isti m pronominis desinitionem ut ni itiis angustam redarguere,

qua de re quum ab aliis tum a nae ipso satis dictum est in libro de partibus Orationis nuper edito p. I 2 sqq. Nunc autem hoc tantum dicimus etiamsi quis dosinitionem illam probo incritoque Subiunctivos illos articulos, Si quando indefinitas res aut personas designent, a pronominibus seiunctos Sse largiatur, praepositivum saltem articulum nulla satis firma ratione ab omni pronominum consorti Sic ut ab Apollonio actum est excludi posse. Interesso inter pronominu et articulum hoc licit, ut illa quidem certas res aut

personas demonstrando designent, articulus autem rei ceriae atque iam notae cogitationem in animum revocet S. reserat illorum δεῖξιν huiu ἀναφοραω propriam esse; sic enim eam dicit quam nos cum Prisciano relationem dicimus, rei iam notae repetitam Sive repraesentatam in animo notionem 3. Oppositam anaphorae demonstrationem enna tantum intelligere possumus, quaerom non iam ante notam nunc primum auditori notam faciat, vel, ut planius

4 De constr. 1, p. 26 Εστιν υν διον αρθρου et ανGφορα, ' ἐστι προκατειλεγμένου addi poterat 1 προεγνωσμένου προσωπου παραστατιμ i. b. c. 74 29 τ αρθρον προυφεστῶσαν γνῶσιν δηλοῖ. I, 3 p. 98, 25 ἰδίωμα ναφορας π9οκατειλεγμένου προσώπου δευτέρα γνῶσις. De pron. p. 36 ν τῶν ρθρων σημασία αλλοτρία δείξεως καθέστηκεν ἐπαγγέλλεται. ἐάνωτοραν, ἐστι ἀναπολουμενον προσωπον b. αἱ ἀντωνυuί- - γνῶσιν πρώτην ἐπαγγέλλονται - τα δὲ ἄρθρα δευτέραν γνῶσι. σν μαίνει. s. Priscian XII, ,4 DemoBStratio primam cognitionem ostendit, relatio vero seeundam cognitionem signi ilcat. XVII, 4, 27 Articulus Secundam notitiam suppositorum demonstrat. Si enim dicam ἄνθρωπος Ἱλθεν, primam notitiam ostendo; in o ἄνθοωπος ηλθεν, Secundam.

12쪽

dicam, reni antea sortasse non animadversam nunc primum animadvertere Ruditoro iubeat cuius quidem domonstrationis vim Apollonius ab articulo abiudicans, de constr. II, 3 p. 99, 2 l, hunc υνικεί taxo demonstrationi pronominibusque demonstrativis esse dicit. Atqui eodem loco duo demonstrationis genera esse observat in Pronominibus υτος, ἐκεινος, une quum δεικτικα S. de monstrativa ut a ceteris sic ab ipso appellentur, haudquaquam tamen semper in demonstratione rei non antes animadversae usurpari solent, sed saepissime etiani rei iam anto notae et commemoratae iteratam cogitationem Vel, ut cum Ρrisciano loquar, secundam notitiam suggerunt, itaque anaphorae vim habente αναφορικά . relativa, ut sunt, etiam appellantur Id ubi fit, δει orta,

νας δὲ του νου. XEmpe τῆς q=εως δεῖξι brevitatis causa dixit, quoniam hoc genuS demonstrationis in iis plerumque rebus usurpatur, quae culis conspici POS sunt, licet non minus etiam in aliis locum habere possit, quas vel auribus vel alio quopiam SenSu percipiuntur; δεῖξιν του του autem, quae pertinet d BS non sensibus Obiectas, Sed quarum iam reposita in mento noti repetenda et repraesentanda est. Nobis illam ocularem aut primitivam demonstrationem dicor licebit, hanc altoram autem Q cundariam ut mentRlem, no-ricio quidem sed apto ad rem vocabulo. Igitur illam anaphoram Apollonii nihil aliud esse apparet, nisi demonstrationem quandam mentulum, δεῖψι τουωου quumque pronomina υτος, κεινος, etiamsi anaphorae inserviunt, non tamen propterea pronomina SSe desinant, hoc quidem manifestum est, non adeo alienam esse a pronominum natura anaphoram, ut articuli, quia uni anaphorae inserviant, plane diversae a pronominibus naturae ei in diversa orationis parie

habendi osso dicantur. Quodsi quis sorte obiiciat, aliter tamen in structura orationis articulos, aliter pronomina illa anaphorica adhiberi, id quod sane ita ost, nihil aliud tamen hinc consequi dicemus, nisi anaphoram s. demonstrationem mentalem habere plures quasi gradus, quorum in alio pronomina, in alio articuli usurpentur. O illa quidem demonstratio, quam Apollonius τῆς ψεώ ς, OS OCuin rem ut primitivam diximus, semper unius generis est, Sed habet haec quoque duos gradus, id quod Apollonius ipse non ignorat. Distin

13쪽

guit enim τῆν πλείονα δειξε et νη δεια ποτερα β), h. e. Ortiorem . efficacioremd monstrationem et debiliorem . remi8siorem. Sic igitur etiam anaphoram aliam sortiorem et efficaciorem, aliam debiliorem esse latendum est. Efficaciorem eam esse dicemus, quae fit per Pronomina ἔτος, κε oe, quorum haec vis est, ut rei iam ante comm moratae notionem ipsa per se sola in niuium revocent, neque pus sit etiam nomine rei addito debiliorem autem eam, quae fit per articulum cum nomine rei, cui quum additur articulus, is tanquam signum quoddam os vel nota nomini impressa, qua oradmoneat nuditorem, eum eo nomine rem dosignari, quam ipsi iam aliund non ignotam ess praesumamus. Atquo huic generi anaphorae nullum aptius pronomen anaphoricum esse

apparet, quam illud monosyllabum, quod quum anaphorae vim habeat, tum propter brevitatem facillime nomini se app'icet I). ihil obstat autem quominus utrumque genus anaphorae in eiusdem rei notion revocanda sic adhibeatur, ut posteaquam res demonstrativo pronomine ino aut tativo significata

fuit, deinde, quo minus scilicet ambigi possit, etiam altera rei designati per

nomen cum articulo, repetendae notionis signo, adiungatur, velut qui dicit

Uroc. -υ ρωπος, pronomine utitur ut in re se hanc demonstrationem satis

designata, deindo amo disertius eandem etiam nominat, addito articulo, quippe cuius hoc proprium sit, ut rem iam aliunde notam esse significet. Νeque minus fieri potest, ut prius nomen cum Brticulo ponatur, ὁ ων ρωπος, quRSi de noto, deinde autem maioris perspicuitatis causa etiam demonstrativum pronomen addatur, tirae, nempe i quem praeSentem Vides aut iam ante commemoratum meministi η). Atque etiam in primitiva rei demonstratione simul nomen tum articulo et pronomen usurpare licet, velut de homine, qui nunc

si De constr. I. u. 00, 5 et S. e. 6 p. 05, 20. 7 Hae applicallo arilent in graeea qui dein lingua et in romanensibus is quae decuriatis pronominis demonstrativi formis pro articulis utuntur, ita si ut praemittatur nomini articulus: sunt tamen altae quaedam in quibus postponitur vetui in alachorum Sermone. Nam quum tallt nomo, a semina Galli 'hom me la rem me dicant. Valach contra mo-lu, samel-le. Non absimilis varietas esset linguis germanicis. 0 dicimus de Knabe, das Mad chen Saec antemgossen l. e. osse an et illi an l. e. silc ka hon . 8 Hulnsmolli duplex re designatio, praemisso aut subSequente pronomin etiam nomen ipsum cum articulo usurpans graecae linguae propria Si. ΝοSter enim sermo vernaculus post demonstrativum pronomen nomen solum sine articulo ponit, die Ser vann, non die ser navilleli der ann. Similiter linguae romanenses, de Si domo B0 questo 'uomo. et om me non celat 'hom me Sic semel, non bis, ut a Graecis, homo demonstratar.

14쪽

Μprimum in conspectum Venit neque ante aut commemoratus aut ab auditore conspectus Est . dici poteSt oro o αν sto, noc ut o tam odit Οἴνος insuacrio ἐστι, in quo etiam articulus sive breFior sorma pronominis, quamvis praecipue mentali tantum demonstrationi in Serviens, haudquaquam tamen primae demonstrationis acultate prorsus destitutus videri possit. Visi quis vim articuli anaphoricam in huiusmodi exempli eam esse malit, ut generis Saltem, quod nomen indicat, notionem ut non ignotam auditori in mentem revocet. uid aut m non no etiam nullo demonstrativo pronomin addito hominem nunc primum conspectum ne tu ante commemoratum demonstrantes articulo uti possumus, o iiDρωανι καλλιστος ἐστι, homo, Scit qui adest, put cherrimus est Xegat quidem Apollonius, de eonStr. 1, 19 p. 48, 26 sq. articulum sic usurpari: ἡ μί

Volui in epigrammate Leonidae arentini, Anthol. al. VI, 293 ὁ κηκιου καὶ

significar hunc qui hic positus cst tripodem Aut in Anytae epigrammate. 4b io. 153 Boυκανδε o ε 3 3, o δὲ εἰς Εριασπεδα ιος, nonne ora Dic idem significat quod oro. λεβης Ροteram huiuSmodi multa afferro si opus esset '); in quibus si quis ortasse dixerit pertiner articulum ad missum alterum membrum, Velut o πάρεστι aut tale quid, quod tacita cogitation laetiqsuppleri possit, hunc ego quid dicat ipsum non satis scire dixerim. Nun quam ni illud mitti et supplendum relinqui potuisset, nisi in ipso iam articulo haec vis inesset, propter quam eiusmodi Supplementis supersederi potuit. Haudquaquam igitur peccarunt Stoici articulum in eadem cum pronominibus parto orationis ponentes, nec dubitandum est quin ad defendendam

9 obiter mentionem sacere libet foederis Eleorum, in Corp. Inser. s. l, tutus praeseriptio α ράτρα τοις αλείοις καὶ τοῖς Ηρμοίοις, item non video quid signiscare possit, quam hae quae intra scripta est pactio. Nam dativum pro genitivo et omissum verbum ἐστι nihil offensionis habere spero. Curis, sim spero Spiritu, non, ut Boethhlus olim, a Seribendam putaverim, exponere hodie quidem non pus est.

15쪽

Suam contra grammatico rationem iisdem fere argumentis, quam quae a me

eXposita Sunt, pugnare potuerint. Quamquam nihil de tali eorum defensione

relatum legimus, Rive quod ea non usi sunt, sive quod memoria eius intercepta St. am une eorum argumenta ab Apollonio reseruntur de pronom. p. 4 Sqq. quamVi non contemnenda, illud tamen, in quo cardinem quaestionis Ferti upparet, . E. Veram pronominum naturam B demonstrationis et anaphorae notionem non satis planam atque apertam laciunt. Tangam tamen praecipua eorum et quae iis ab Apolloni opponuntur, quandoquidem haec quoque aliquid sacere possunt ad eius ingenium uioremque pugnandi et contra adversarios disputandi rectius aestimandum. Igitur quum Stoici ad probandam articulorum non diverSam n pronominibus naturam etiam vim anaphoricam utrisque communem SSe monerent, ille hoc argumentum sic elevare studet ut non omnia, quibus aliquid inter Se commune Sit, propterea etiam unius generis habenda esse dicat. Nam et personarum significationem communem esse verbis cum pronominibuS, neque tamen eiuSdem haec generis esse, et masculini, seminini, neutrius discrimina terminationibus indicata communia esse possessivis, ut 3ιος, et diectiViS, ut καλος, et tamen haec in diversis partibus orationis haberi. Immo, addit, vita

pariter in bestiis, in hominibus, in dis est, neque tamen quisquam hos unius generi esse dicet. Ego autem vix quemquam esse credo, qui huius obloquii sutilitatem sibi domonstrari postulet. Adiungit insuper Apollonius etiam ο-

minis, quo pronomina parit ratque articuli a Stoicis appellabantur, reprehension om non iniustam illam quidem, sed nullius tamen ad rem ipsam momenti. Nemmelius facturos Stoicos suisse, si aliud nomen universo generi uangi accommodatum quaesivissent, negari non potest, et a me ipso in capite primo harum animadversionum expositum est. Verum tamen Apollonius, quum nulli praeter suos articulos vocabulis id nomen tribui debuisse censet, eram eius notionem aut ignorasse aut dissimulasse censendus est, qua de re OX Plura dicemus.

Monuerunt porro Stoici illos qui articuli a grammaticis vocantur in plerisque locis Homericis manifestam prae se erro demonstrativorum pronominum vim et naturam, cuius rei exempla asserre supervacaneum St. Quid autem Apollonius Primum, non si quid pro alter dici possit, propterea etiam eiusdem

generis esse: nam et nomina propria nonnunquam loco pronominum usurpari,

16쪽

imis mihi ipse ineptus viderer, si his refutandis immorarer. Sed sequitur alterum nihilo melius D summam iniuriam Homero fieri, si quis articulos ab

re vera enim illos qui pronominum loco usurpari videantur articulos nihil

cum articulis commune habere praeter Sonum Vocis o ιοφωνα quidem ESSE, sed naturae tamen diversae. 'Ε ληχει ὁ ωυτους, inquit P. 7, i μογονία των

mατων τ ε ς υτ σου pri δὲ oroer quae Verba, utcumque accipienda sunt 3' , hoc saltem ostendunt, Apollonium illam articuli cum pronomine homophoniam non diversam censere ab ea, quae intercedit inter pronomen relativum, sive articulum postpositivum, et possessivum illud ou ex oc decurtatum, neque Perspicere qui fieri potuerit, ut idem pronomen et demonstrativum et relativum et indefinitum esset, cuius rei rationem Stoicos prudentiores non latuisse equidem pro certo affirmaverim in ). - Asserebantur denique ab his multae sormationis declinationumque inter articulos et pronomina similitudines, quae unius haec generis Vocabula esse, licet non necessari demonstrent, comprobare saltem dicendae sunt. De his quid Apollonius contra dixerit singillatim referre non opus St; unum commemorare satis habeo, unde patefiat, quam firmiter illi persuasum fuerit homophoniam tantum esse Brticulorum cum pronominibus, naturae autem diVersitatem talem, quae eos in eadem parte rati-

10 Fateor enim mili non satis liquere quid Apollonius sibi velit coniurbatos homonymia Siolcos articulos dixisse ait, qui non essent articuli. Nunc autem eandem homonymiam obstare debuisse innuit ne o hypotatileum ἄρθρον dicerent, quod prolaeto non minus homonymum est eam demonis sirativo apud Homerum et Platonem quam prolaci lcum eum raemonstrativo duas vero homonymia apud Sioleos cygnidem Valere, in o autem non valere potuerit. 1 Non ignoro quidem esse hodieque viros quosdam doetissimos et in hae diseiplina lingui silea, quae multarum Inguarum comparattolle nititur, me onge peritiores, ut o reIallvum et D demonstrativam diversae originis et sono tantum liuilla esse velint; sed quae ab iis argumenta afferuntur, mihi quidem haudqllaquam ad persuadendum Satis alida esse videntur, qua de re alio loeoaeearatias dicendum eriti Interim cons. quae Baeumlein ius monuit a Philolog. VI, 118.

17쪽

onia haberi non sineret. Nam quummabro pronomen invi EX Rrticulo ocproductum dixisset, quemadmodum νηλι-uro B νηλίκος, οδψυria e num ille

de constr. II, 8 p. 111 et do pron. p. 7, hoc propterea improbat, quod nulla huiusmodi producta forma in diversam a vocabulo primitivo partem orationis abire possit debuisse igitur Habronem oroe non ab articulo ς sed ab eius homophon pronomine Erivars Magnopero dolendum est Habronis libros omnes periisse, ex quibus sertasse quid is de omni hac parto orationis praecepisset intelligere possemus. Vix tamen dubitari potest, qui Stoicorum

rationem hactenus saltem probaverit, ut unum idemque vocabulum et demonstrativum et relativum, et pronomen et articulum esse posse agnosceret, quamvis sortasse translatum a Stoicis sidico nomon in omne genus pronominum improbaverit, id quod ne nos quidem probamus. Nihilo magis autem Apollonium probabimus, nominis huius usum nimis angustis finibus circumscribentem, ut unam modo formam breviorem pronominis, quae aliis casualibus addita vim anaphoricam haberet, articulum dici vellet. Definitio articuli sic circumscripti in ipsius quidem Apollonii libris superstitibus non extat sui autem eadem sine dubio, quae apud unum o Dionysii commentatoribus legitur, quos ubivis sere Apollonii vestigia sequi constat.

adiuncta casualibus aut praepositiva positione aut postpositiva nomini cum ius accidentibus δ), notionem iam prius mente conceptam revocans, id quod ταφορά relatio dicitur. Illud etiam, quod in scholiis ad Dionysium p. 898 28 legimus. ρ ρον dictum Videri e ro s-ας -

refert. Nam is quoque eas Voces, quae propter homophoniam cum articulis confundantur, si quando non adiunctae nominibus sint, ne articulos quidem dici posse montendit, sed tantum pronomina. Συριφερορονα γαρ ,- -υόμασι

18쪽

Π δὲ 4 αυτῶν ετωληψει αυτωνυ iatac. A vetoribus quidem illis, qui primi articuli nomen in grammaticam induxerunt, longo alio sensu id usurpatum ESSE Certissimum est, id quod alio loco demonstravimus neque ipsum Apollonium priscam et genuinam nominis significationem, quam illi secuti sunt, fugisse credo. Contra Stoicos AEnim disputans. liberiorem suum mominis inbuSumeXCuSantes, πο - γως. inquit, iusioγη καὶ inno ro Dro 'Αριιογη. igitur i. Juncturam eo nomine significari agnoscit. Debcbat ergo illud quoque agnoscere, longe aptius id nomen iis vocabulis inditum, quae quasi iuncturam quandam membrorum orationis efficerent, quam suis illis articulis, quos non duo inierse membra connectere, sed semet ipsos tantum alicui vocabulo adiungere vult. An sorte etiam encliticas istas voculas, quae nunquam non alicui vocabulo se adiungunt adeoque etiam in pronuntiando cum ii coalescunt, ut accentum in ea reiiciant, propterea recte odio dici potuisse credemus Nam ridicu tum nonnullorum errorem, qui quum odio etiam genitalia dici viderent, hinc articulis id nomen inditum opinabantur, quia scilicet, ut genitalia sexum animalium, sic illi genus nominum demonstrarent, ipso Apollonius satis consutavit. Ego autem etiam genii alia non aliam ob causam si disi dicia erodiderim, quam quia in coitu maris et seminae corpora his partibus quasi connectunturo copulantur Ubi autem alia membra , ρθρα VocBntur, tranSsertur quidem nominis significatio a iunctura in ea, quae per iuncturam inter o ο- haerent . at longe diversa amen haec translatio ab ea est, qua Apollonius

14 Hoc peritne ad loeum a grammaticis in ordinandis partibus orationis pronomini post articulum assignatum, propterea Sicilicet, quod articulus eum Domine, pronomen autem pro nomine usurpetur uulppe, ut pse ait, de constr. 1 3 p. 6, 26 εἰ το ἄρθρον μετα ονοματος, καὶ αντωνυμία ντ ονοματος, δέδοται τι το συνυπαρχον ἄρθρον τι ὀνοματι πρεσβυτερον ἐστι τῆς αντωνυμίας, s. Schol. lonys. p. 898, 16 IIροτετακται ὁ τ αρθρον τῆς ἀντωνυμίας mi μεν γαλαντωνυμία ἀντὶ του νομaτος ἐστιν, θεν δικαίως προτέτακται, τὸ μετ' ονοματος γνησιώτερον γαρ τὸ μετά τινος του ἀντί τινος. 11 Id maxime eomprobatur n0iissima loeullolle αρθρα ἐν αρθροις χειν.

19쪽

articulos dici vult eiusmodi vocabula, quae non ipsa membrorum inter Re iunci rum instar sunt, sed nihil nisi additamenta quaedam et appendiculae, ut quid om ipsi videtur, aliis vocabulis adhaerentes. Sed quam longe a vera et genuina ratione Apollonius abhorruerit, ex iis maxime intelligi potest, quae de postpositivo articulo disputat, quem quidem membrorum rationis connexione articulum dictum esse tam apertum St, ut neminem allere potuisso videatur. Et amo aut sesellit Apollonium, aut dissimulatur consulto. Nam de constr. 1 43 p. 86, proposit exemplo huius

modi P παρεγένετο 4 stasi ιατικός, ος διελεξατο, recte quidem Observato πιστρον, h. e. OSi POSitivum articulum, adiunctum θυω&δuisios esse nomini praecedenti eiusque notionem per anaphoram repetore nec minus recte, eundem Senten tiam etiam absque hoc articulo per coniunctionem copulativam enuntiari POSSO hoc modo: ostasiliciτικος παρεγενετο καὶ διελεξατο quumque addat etiam non ut tum disserro articuli et coniunctionis, Ἀρ ρου et συνδεσιιου, nominR, τὸ γ 2

etiam illud ab eo perspici debuisse, utrumquo nomen ad candem membrorum

connectendi acultatem pertinere, et quemadmodum ab eorum, δεσε συνθεον 3ιον, Si ct eorum συνωρτγησε ciudico dictum esse Sed nihil minus. Articulis ciρτησιν non in membrorum Connexione, sed in eo tantum constare Vult, ut

nomini praegress se adiungat, eamque ob causam, ubi non adest liquod nomen, cui sic ut in isto exemplo adiunctus sit no articuli quidem nomen e tribuendum censet. Igitur in huiusmodi exemplis oe cis iam, siεινάτω με est milibus, quamvis manifesta sit membrorum per e connexio, ille tamen, de constr. IV, 1 p. 306, salsa sua articuli definitionc reius, hunc articulum SSenegat, quia neque nomini alicui se applicet no quo anaphoram . . Superior Snotionis relationem habeat, visu poratque hanc ob causam Tryphonem, qui RSic in initio postium nrticulum ποοτακτικου dixerit. Tiso. γωρ πτωτικού, inquit προ

20쪽

dio ei βλάου τεσαι. Et de eonsir. II, 7 p. 106, 17, plane boδ α uo in dicit oe et eici ne addita quidem huic coniunctione, ut it ε. me β). - Contrario errore articulum, scilicet qualem ipso definivit, osse dicit in huiusmodi exemplis, ubi

g nu alli quod ante nominatum deinceps per o ράν - ος δε, o μευ - o δέ in partes dispescitur, velut διέπτησαν - ο ιι π ανατολῆς, οὐδὲ π δι --:, ut

Nimirum quia hic in propinquo sunt nomina, quibus hi articuli cr-ηρτημενοι

esse eorumque notionem repetere dicantur. Atqui quum nulla in his Iocis membrorum συυάρτησις eiusmodi sit, quam vere articularem dicere liceat, rectius

illa vocabula anaphorica pronomina dici debuisse apparet in 7 . Sed dicendum aliquid etiam de anaphora, cuius Vim et notionem item non satis ab Apollonio perspectam esse video, siquidem is in huiusmodi

X Ompli o αν ira 3ιεινάτω ιε ut ι; lini ει, βλάπτεται, annphoram nullam agno- 16 obversabantur sellleei Apollonio eiusmodi exempla, ubi τὶς solam pro εῖ τις vel 3στρnsurpatur, nalia nonnulla apud labentis tam graecitatis seriptores inveniuntur. Ste in ossidis epigrammate Anth. Pal. V, 170 τίνα immo τινά δ' u Κυπρις υκ ἐφίλασεν, ουκ Mεν κήνας

ανθεα ποῖα ροδα, et in Callimachi, b. XII, 43 ουδε κελευθω χαίρω τις πολλοὐς δε καὶ ωδε φερει. Eiusdem generis est a p. log L. VlI', 70 τὶς περιπατεῖ, ἐκεῖνος κινειται. ilam ad Sophoelis versum est. Col. 3 scholiastes hune abus m agnoscit, o τὶ μη πυσματικως κειαένου, αλλ' ἀντὶ του ρθρου, . e. ἀντὶ του ποτακτικο ος, I. t. plura ap. Naevium ad Callim. eeal. p. 178 et uel nev deleti poet Anth. r. p. 94 sq. Ceterum Similem usum pron. lndet quis pro si quis s. quisquis etiam in latino sermone haud inauditam suisse videmus. Nam Festus s. v. anellore foedere Latino asperi: eeuniam quis anelior habeto apud Catonem R. R. e. 145, olei. et Gesn ex optimis eodd. scripserant: Homines eos dato quipi tebunt aut quis eam oleam

emerit liem apud Gellium V, 12 2 Hertzias noster quis eques Romanas equum habere grael lentum aut parum nitidum visus esset, impol illae notabatur. Atque etiam noscorum sermone pisci e quis similiter usurpatum obser aVitali MommSellius, d. unteritat. Dlaleete p. 290. Denique etiam si nostro patrio Sermone Bunt Solum pronomen indestilium ervsvr- pari solet in huiusmodi nuntiationibus conelilonalibus, in quibus olim maiores nostri s er h. e. sower dicere solebant. So est con cond. ut si et εἰ. . ita pro eo, quod plenius leendum erat: Swer aut so e spat Elert, de be egi teli, nune telmus, er Syat Elert, plane ut apud Diogenem L. τὶς περιπατεῖ pro ει τις περιπατεῖ, aut in laedere Latino quis anelior pro si quus nancitor, aut in tabula Bantina pisto mons liarier pro Vae pisto mono haslert. 17 Cr. 1lsclan. Is, 4, 27 In dividendis illi Graeel arileulis sublunetivis innior, nos vero pronominibus Vel nominibus, ut τῶν ἀνθρώπων ' μέν εἰσιν ἀγαθοί, Γ δὲ πονηροί. nos dleliamus hominum hi sunt boni, illi mali vel alli sunt boni, ali mali. I grfleel οι, non, at vulgo sit οἱ scribi debuisse manifestum est. Ceterum etiam qui riteulos subiunctivos in huiusmodi exeae piis non esse intelligunt, tamen cum accentu illas Oee pronuniladdas esse non iniuria statunat. Ut Reig. de aedi inel. p. 2 et 23; eamque rationem etiam . Bevxerum in altera Homerleorum