De perfecti temporis et plusquamperfecti formis Homericis [microform]

11쪽

De Perfecti temporis et Plusquam Persectiformis Homericis.

tanta formarum praeterito tempori addictarum hundantia quum oristus poetis Graecis et mira significationis varietate et summa flexionis facilitate et forma adna dum numerosa summopere acceptus sit, perfectum vero quum ob Singulare in igni- Rcationem artioribus finibus inclusam, tum ob maiorem flectendi difficultatem atque formam minus rhythmicam simplici ac metri vinculis adstrictae orationi aut ouinino reluctetur aut non a commode risquequaque recipiatur iureum vix Poterit esse, imprimis apud Homerum tanto rariorem esse Persecti temporis usuIu, quanto is quentior eat oristi. Neque tamen omnium perfecti formarum eadem est ratio. Priamum enim in activo genere quum sit perfectum durius et verbis, ut ita dicam, plenioribus quibus instructa est cultior oratio, magis aptum, quod a gram uiaticis primum dicitur, alterum et significatione et forma expeditius, quod vocatur secuti. dum illud apud Homerum nisi in puris verbis, quorum est commodior flectendi ratio, fere nunquam legitur, hoc saepe reperitur, Prae ertim quum a praesentis autaoristi vi et notione non semper abhorreat. Eodem modo Plusquam perfectum sim

plicius, repudiata integra significatione in impersecti saepe aut oristi similitudinem

delapsum non admodum rarum est. Longe tamen usitatiores esse Passivas Per L et

pluso formas optime enarravit utim s. 97 adn. 6 commendantur enim significa. tione et aptiore longarum et brevium syllabarum vicissitudine. Itaque quamquam de omnibus fere pers et Plusq. Homeric viri docti pistima praecepta tradiderunt, hac facta scribendi potestate et de forma et de significatu horum temporum strictim disserere constitui, ut quae diversis locis disiecta legantur

Perpetuae scriptionis vinculo connexa appareant. Duae autem sunt Pusculi Partes, quarum in priore de forma, in altera designificatione pers et Plusq. agitur Forma vero quum complectatur et augmentum

et verbi radicem et syllabam, quam terminatio, in tres particulas divisi priorem partem, quarum in Prima raecepta traduntur de augmento, in altera de mutationi.

12쪽

bus, quae eadunt in radicem, si pers formanduin est, in tertia de syllabis, quibus terminantur pers formae his veris pauca adjunxi de conjugatiqnis periphrasi quadam in Homericis carminibus usitatissima.

De Pers et Plusq. forma.

De augmento Pe f. quidem et plusq. formae in vulgari sermone reduplicatione agnoscuntur, summopere tamen cavendum est, ne in Homericis quoque omnes Oces, quarum in Capite reduplicationem positam videamus, in perfectorum ordinem reseramus. Teuxin Porum enim omnium vis ac potestas addita reduplicatione augetur, et inde factumost ut eam non solum perfecto et inde orto futuro tertio, verum etiam a risto et Praesenti tempori praefixam inveniamus, qua de re grammatici ita Plerumque expli. Care solent, ut novum e perfecto Ortum praesens doceant. Id quidem revera factum videmus in vocibus νωγα Οανώros , γέγων γεγωνέω , similibus, et eadem rationee δέδα fit δεδάηκα velut e δεδαύω); sed praeterea satis multa exstant exemPla Praesentium et oris torum redoplicatione ornatorum quae a peIfecto quodam originem trahere nequeunt. Cave igitur nimium tribuas διπλασιασμή , si totus formae habitus et imprimis significatio praesens aut oristum commendat. Fieri tamen solet, ut a praesente aut oristo syncopato modi oriantur, veluta Perfecto. Recte quidem ntim s. si adn. 20 βεβρωθοις praesentibus adnumerat,

sed βεβρωθιος legitur Od. X, 403 in X 94. Eodem modo κεκληγοντες cita Lor'

tasse scribendum est pro vulgari κεκλ γοντες; alii scribunt κεκλvγότες, aenitente metro, alii melius κεκληγῶxες . I se 125 π, 30. . 56, 759 inter oristos reta rendum est, sed reperitur κεκλvrtis II β 222. s. 591. , 68, 344. , 55. , 88. Od ει. 408. Pari ratione δέδαεν ζ, 233. θ, 448. , 2. , 160 propter inhaerentem significationem transitivam a Butim. oristis adscribitur, sed δεδαεος odis, 1 ob significationem, quae voci subjecta est, intransitivam persectis eriPi non potust. Tum γρήγορα verum est persectum, sed in promptu est ἐγρvro Pocu Od , Denique τετεύχατον transitivum Ilis. 346 aut mutandum in oristum ετ ευχετον, ut vult schol. aut in imperfectum νευ χετον, ut censet utim .. nam τετευχως probum perfectum Od i 43 intransitivum significatum prae se fert. Non ero Video, cur Matthiaeus s. 20 τεταγων Ilis, 3 huic generi admisceat, in- teger enim est oristus, illis formis adnumerandus, quas collegit uti in I 83 adn. 1 o.

13쪽

Iair recluplicatiora eri Ρ-a Iu videaturis AEnruin ver hora Ira, quae risoria ratiliter incipi iant. Ibi singillaris iraecla tu est ratio eoru ira ver hortaria, Noxura iri a Pite

posita est liquiis liter aut sibilans V. In activo enitu genere nonnunqMaiia geri ina consonans situ plicio addi solet: ιιι εορα, et seinper hoc cadit o canina ita litera ira: ερ ριγα etc, rarit excepta ερυ Πωμένα od , 59. Passiva fortia hoc in genere saepe habet P ει ιυαρταε, Τόιαρτο, εἰρζται, ερυται 'PED, PYΩ , legitur tamen Προλελεγμενοι lecti' llis 689 et σεχ to in passivuin etiam recipit G ilu-plex: εσσυταε, ἐσσυτο. Et ea laecepta, ita de iis Verbis traduntur, ita incipi unt a duplici conmsonanti litera, servantur in Oineri cariri inibus, e κτώοικα taliae fora Matur ἐκ TV-

Clam aspero spiritu conjunctum augmentu ira videmus in Hormis Tta et ἔστηκα. Postremo Productione longior fit ea syllaba, quae continet rediIplicationem,

in vocibus δείqια, δειδοικα legitur a inen δεδίασιν I ω M), δε ιδ εχαται, δε ad εχατο δείδεκτο sed δεέδια ad digamnia referri potest, et in δεε δελαταε et jure quodam teneri videtur radicalis diphthongus P verbi δείκνυμι.

Altera reduplicatim, quae dicitur attica, fere semper legitiitia ratione radici Praefigitur, quae initium uiuit a vocali litera, nec secundae syllaba productio iusta negligitur, exceptis exemplis ρεριπτο la, 15, λελικτο I A. 39. , 55M ab ἡλίσσω, quamquam eadem forma referri potest ad oris tum plenioris verbi λε

Nonnunqua in revis primae syllabae uocalis pioducitiar, ut iri ιληλουθα, aut diaplici consonanti itera quasi corroboratur, velut in πιεμ ιν αυκε l. , si a i πειιν ιιυκε literam vide iuus addita in voci r ny ρθασι lis is pro krvrύρθασι ex TEPΘΩ, ita ut soni quidam concentus nascatur cum oristo πρετο. Deniqite erbi εχω activi generis perfectum συνοχέο κοτε II β 2l in prirna in adeo Syllabaria recipit vocalis nutationem passivuiu taliae redi Plicatio rictaitica plasi omissa duplex prae se fert auginentum πώχατ 1 μ. 340. vocisa diphthongo ordientis exemplum a legibus grairi iriaticis non recedens est παροίχευ- κεν uis. 252 ab οιχομαι, qua de causa repudianda videtur forma αρδε;χρωκεν eisque confugiendum ad nαρεο χηκεν persectum verbi cujusdem ιλεcs. Rara sunt exempla perfectorum si inplici teinporale augmento praeditorum rανέ γε ἀνοιγε l ζ, 68, cp6πται. κατ πιπιστωι, πῆ σκηται longe ni rasaepius iis verbis, quo rviri priua a uera est oculis, si attica reduplicati a forma aliena

14쪽

esse ita elur, aut syllabicum auginentum praefigitur, atri reduplicatio Ouinino omittiis tur Syllabiculi augmentum liti priniis accedente vocalis tutatione addi videmus, id quod demonstrant exempla Oικα, ολπci ἐοργα. In vocibus εθω et νοθε ce nitur Praeterea υπεραυξησις, additur enim . et vocalis approducitur: Ἀωθω I .

Ne desunt exempla, in quibus augineruum V aut integra aut correpta vocalis radi

legitur tamen ξικτο Od , 96. , 288 π, 157. , lo abjectum augmentum non admodum raro reperimus, ac primum quidem in iis Perf. formis, quae syllabicum augmentum prae se ferre solent, quamquam radiX

Persona: ἔαται, Τατο alteri ει ειμαι ειται ἔατο, qua ae causa . ζστ ε forma, quam legimus Odo 19 in ιται aut ἔσται mutanda videtur Sequitur Persectum ιδα, in quo augmenti locum occupare videtur vocalium mutatio, lusu tamen ξδειν vulgare augmentum teneti Tettio Ioco augmento Carent ea . Verba, qUorum Prima vocalis a productione prorsus abhorret: χυτασμαι, χὶ λύαται si vis resarre hanc formam ad εἰλυω quamquam praesto sunt Opilinae notae Praesentia

ελω, λέων his accedunt verba Ἀμπιαχυια di β, 316, ἱερευτο Itos 125, in quibus . servatur breve; sed ἀφῖχθαι Odri 297 et ληκησι Odis 365 potest

tamen ad praesens ἱλήκω reserri haec formabis regula non declinant. Monique On- nulla voces incertam originis augmento prosus repugnantes ἄνωγα, Ἀδδηκότες, άρηι ιενος at scribunt ρημένος et miro inodo conjungunt cum ιρεco . ἀλιτη- ιενος - Λtifimen earum vocum, quae a consonanti litera incipiunt, reduplicationem abjici paene inauditum est, quum solum ejus rei exemplum esse videatur δέχαται I ιι 147, et ει ιιαι, quamquam ortum esse Potest ex κεκειμαι, erum it Prae sens ιδ εγιι ην vero et id genus formarum ingens copia in censum venire non Posis sunt et optimo jure in isoristorum syncopatorum agmen referuntur quamquam in Promptu sunt δεδεξο et δεδεγμενος; significatio enim istis soriis subiecta fere semper a Plusq. aliena est, me illi, ubi minus repugnet, tantum tribuendum esse videtur, ut levi necessitate coaeti novam quasi 4nomaliam 'poetae inculcemus CL Buttin. s. V. δεχομαι. Plusquamperi augmentum, quod reduplicationi addi debebat, modo praefigi-

15쪽

uir iustdo respuitur ire verbis omnibus; qua tota haec res ex metro aut ex inr rum editorumque arbitrio VPendet. ttica reduplicatione ad perfectuu sorinandum adhibita fere semper abiicitur, exceptis exemplis 3 ρήρει μ, 56, ν ρήρειστο. Iniis. verbis, styae a 'ocali iter initium capiunt et syllabicum augmentum prae se se runt, saepissime cernitur augmenti ἀναχώρησις ἐεήκει legitur tamen οἱ κεσαν Ilὲν 102 , ἐωλπει, ἐώργει et ad hoc genus referendum videtur αευρτο τοηορτο. . Aspero spiritui augmentum novum adjungitur, Nitur enim ἔστηκε et εἱψτηκε et ἔστασαν saepe quidem libri habent στασαν et transitiva et intra sitiva significatione i instructum, sed qτασαν scribendum videtur, ubi intransitio, ἔσα MI αν imperfectum, ubi transitiva vi formae subjecta esse debet. h Drsecti augmenta in modis remanere omnibus notissima lex est. Λttamen oῖδα in modos omnes radicate ι recipit, illa, quae augmenti locum hili et V calium mutationa neglecta εἰδῶ, ἐδείην, δμε. ιδμεναι correptae formae ortae ex ιδυκεν, εὶδεμεν αἱ , ἐδώς, ἐδυι et ἐδυῶα. Idem prorsus fit in verbo εο ικα, nam legitur Midem io ικεύς, i ἐοικυια, Is κυῖα u. G, 418 sed frequentes brevio s. for Ea bHμώς. U. v et

Quomodo se habeat adix Exhi in perfecti forma exponitur.

. . activi Beri et Plusq..tri4 venditant grammatici genera, quoriam primum satur . rL et Iusq. Primum, i uerum secundum, tertium syncopatum. Primi, quod

dicitur, Perint aspirati, quippe durioris, admodum rara sunt in Homeri carminibus veεtigia. τήπρο φ . enim, τετευχα, βεβρυχα, similia quum iam verbi radix contineat iteram aspiratam, brfecto exutido addenda sunt, nec magni momenti esse videntur passivae formae ἐπιτετράφαται, ὀρωρε χαταε α T. ., quamquam

Μatthiam g 136 et Butim s. 97 adn. I, et q. 98 adn. 1 inde pertactum quoddam primum prodi atque indicari doceant. Itaque pla hujus generis exstant exempla vix omni exemta dubitatione τετρήχ ε' ταρο-ο- άσσυο Ι- , 5, 'ετρηχυια Il. η,.346. quibus condi tinxemplum primi perfecti verbi dentalis βεβρωκως οὐχ, ω l. os . Quum tamen in nonnullis libris Pro τετρηχυῖα reperiatur τετρηχεῖα et ipsum τετρήχει, praesertim quum intransitivam teneat significationem, referri

possit ad verbum quoddam simplex Ona sive Priis unde τραχύς , βεβρω-

κώ vero in ditionibus melioris notae vulgari cedat formae βεβρωθεύς haec omnia

secundis persectist 3 ridantur seiungenda.

Itaquι Primum persectum soli puris verbis tribu dum videtur ibi enim satis frequens est e duplicem habet formam, alteram pleniorem et grammatica prae-

16쪽

reptis haud repugnanteira, alteram si inplicio rena, extruso IV. Prioris generis hae sint.

scribunt imodo πεπτε cis ς, modo πεπτει κώ ς' possuri tamen Et πεπτηώς' πτήσ-oωγ et αεπτηευς amrio ad radicem DEO LITEΩ 'aecommodari et ad meta thesin illa iri aut syncopen referri, tiam in τεθνηκα κέκμηκα, similibus, vidimus suPra. Iam ad ocundiam persectum aecedititius, tritissimam orniam, sive in consonantem, sive in vocalem literam cadit verbi radix, non enim est, quare de cynto- Pato perfecto Separatim loquamur, quoniam Pa BA. eodem modo orittar βεβαα, quoa γ θω- γέγηθα. Secundum perfectum, ubi. radi consonanti litera Concluditur, Praese fert productam Vocateria radicalem in exerti piis longa plurimis: τέθηπα, σέσηπα,

γούς, πεNλζγους, κεκλζ ευς, τε et ριγώς, μεμηκω ,- μηκάομα ., αν curo προβέβουλta, γέγωνα, τεθηλεής, κεχηνώς, quibus accedit κεχανδώς. Quod si intest in radice, producitur quidem vulgari modo in η, attamen in uno tantum exemplo ιι ιζ λα ιιέλει aliis in verbis emper transit In O et e in o aut in liquiis

17쪽

tertius vero Iocus

lihris scribitur τε τραφέμεν, et nullaria difficultatem more significatio, non tantum habet diuenti, ut eo tutari possis formam mouiero, ut videtur, minus acceptam. Sed e τρεiscis formari poterat τέτραφα cf. τετράφαται , quamquam et illud per-. fectum Homerus non habet, πέπονθα - ωοα et ευθα pro ειοθα . so ργα λελογχα. δέδορκα. γέγονα, δέδροιια, μέμονα ' λέλοιπεν, οῖδα, ' ' Ἀθα. EOεκα, διέπιθορα εμ μορα ἡ Ε κόπτω, quum jam in radice insit o flectisur κεκοπούς , 60. Odis 334. - Vocalis adicalis correptio ab ipso quidem Perfecto secundo aliena est; nam quod legittar il , 54 ναβέβρυχεν corrupta est forma, de qua v. Buti m. s. v βρυχώομαι attamen in participiorum multorum semininum genus metri necessitate correptio inducta videtur: πεπαθυχη πύσχω, ΠΑΘΩ , λελακυῖα, αραρυῖα, τε λαλυια, d ιφραχυεα. -- Et eae perfecti secundi formae, quae atticam rediaplicationem adiunctam habent, ab remala non recedunt: ora luna, ἐδηδώς, δώδει, ἀρηρεύς, λωλα, ορωρα. . Nec praeter X in i mutatum quidquam est quod miremur in formis παροίχωκεν et συνοχωκύνε Ipsum αρηρε exstat Od , 248, sed repugnat o

mae transitiva, quae inhaeret, significali Q

γομφοισιν ὁσαρα et νγε και ἄρμονιζσιν ἀρηρεν, qua de ausa aut moris tus est pro ηραρεν, aut mutamlum in αρασσεν, quod aiuprobat scholii auctor. Tertia syllaba hoc in persectorum genere corripitur κατερή ρινεν ἐρειπον), Ἀπελήλυθα EAEYΘΩὶ et ε in a mutatur in formis ἀνήνοθεν, ἐπενηνοθεν de quarum origine utina . in . Lexil admodum verbose disputat, quamquam ' ipsae voces simplicissima ratione natae videntur e praepositionibus ανα et ἐν quarum vis verbo oubstaritivo ει ι advitur), ἐγρο γορ-Oci EI EPSΩθ. . Unum Produetionis exemplum est εἰλήλουθα EAEYΘΩ in Ῥυ mutatum videtur . a Purorum Verborum Serfecti Secundi vocales radicales , I, et corripiuntur: δείδιει δεδαώς, βεβάασι, τέθναμεν, εστ μεν, τετλάμεν , εγάασι,

18쪽

venda Ioci ratio, neque armen ingerenda videtur poetae nova forma, sed Scribendum εστοτε CL Buttin. s. u. ἔστζμι. Plusq. activi generis et Primum et secundum Verborum omnium a persecti sui ratione non recedit: τεθήπεα, γεγήσει, επε-

λ: Passivi perfecti forinae vulgari modo ab activis oriuntur et pauca modo sunt in Homeri sis carminibus, quae difficultatem nandam movere Possint. Primum enim omnibus notum est, vocalium mutationem activi generis perfectorum propriam in Passiviam transire non usse λελειπται, ἐκτO . . .); attamen legitur ἐδήδοται

εὐήδοκα Od , 56, quamquam alii praeferunt ἴδ δαται εδηδα haut ἐδήδεται

injecta ε vocali). Λ idam genus et caeci ρTO ορτο - ορα reserendum videtur Saepius tamen ta vocalis in passivum genus exactivo reciPitur non modo in τετρα ἔ- ιμι, verum etiam in ἰquidis verbis: τεταται TEN), πεφαται GEM, τε ταλτο πεπαρμενος πείρω . Simili modo ex activo Grai passivum Uin vocibus τετυγιιαι τετευχα , πεφυγ ιαε πεφευγα . εσσυ ιαι σευ quibuscrimqnodammodo conjunctae sunt formae κεχυνται et πεπνυιι αὐάχεω, νεωθ. Deinde si ιαι terminati consonantibus literis isddenda est, quibuscum minus facile potest coire, vulgari quidem Diodo illae literas mutantur, sed in dentalibus ver in bis remanet nonnunquam litera radicatis: κεκορυθιιενος, in gutturalibus locum occupat i erae a P ea καχ ιιενος AKs2 , in liquidis a etiam interponitur Ἀρωρεται pro ρεορται Od , 3IT 124. - Tum in puris verbis, quorum vocalis radicalis jam in aliis temporibus eorrii pitur, vulgari modo et in perfectri vcscalis corripi δεδετο, δεδοται, καί ποται Odχ. 56, ῆνυτο de , 243, c θἱται, πεπτωται aratis inculcari det δε- δασται, σειαι, alia fortua ειμαί . τετελεσται, τετάνυσται . Non deest tamen exemplum in quo a regula declinare videtur Vocalis correptio μεμβλεται pro με ιεληται eliditur praeterea ε et additur si, ne ora veniant νιλ quoque

quati quam ibi radicalis vocalis correptioni renititur. -

19쪽

inca reduplicatione id formam adhibita iusto modo brevis vocalis remanet in syllaba tertia ιρεριπτο, ἀγηγερατο, λήλαται, ἀρηρο αενος αρδω , d κοχέμενος Illo', 29 ε 364. sed multo frequentius est καλήμενος. - Nec met thesis illa audisvncope, quam vidimus in activo genere, a Passivo de Daest, id quod demonstratur formis δεδμημαι quod referri potest ad δε ιοι et dastatii , τέτμηται τεμνω , πεπρωται, κεκλημαι, πεπταται, πεπλζιιενος ΓελώI . , βεβλημαι Consonans' eiecta videtur e persecti Iorma λελιηι ιενος Il , 46ο. . 690. ita, 106. , 52. - Postremo πεπερανται περαίνω producitur in πεπείρανται dis, T. Nonnunquam libri fluctuant inter duplicem persecti formam. Sed semperscribendum est υτ ασται pro υταται et parti c. υτασμενος ad Perf., ουνὰμενος adisoristum referri debet , λελασθαι ionica pers forma antiqui verbi λώθcol praeferenda est Voc λέλοσεαι, ιι εμορυγιιενος, πεφυγ ιενος, εκπεπαταγ ιενος sese Vanda sunt nec Malariclam πεφευγμενος, ιεμορυχμ ενος εκπεπατα όιενος ri σχυριαε grammatici veteres Praeserunt formae εσχυμμαι postremo πεφανται πεφνω non mutandum in πεφναντ taι, non enim relugnante metro et reluctante signincat ad inauditum Praesens πεφνζμι confugere licet. -- Fit nonnunquam, ut a rana radice duplex proficiscatur persecti forma, quemadmodum a 'βάλλω -βεβληsιαι et βεβόληιιαι prius ad Orporis, alterum ad animi vulnera referre grammatici consueverunt , a δαμ- δεδασται ei δεδαίαται, ab. ἔν- ει-ειμαι et εσσαε. Non raro inius verbi utrumque, et Primum et secundum Peri , exstat, quod, si evenit, in pura verba sola cadit βεβζκα et βεβάασι τε νζκα, πεδ' νῶ σε, τε θνειώς; GTζκα. εστ αμενς ετ λοκα, TETλά ιεν, τε-

τλ ως δείδοικα et δειδια πεφυκε et u scpυασι δεδάζκα et δεδαώς; τε Tύχηκα et τετευχα. Interdum duplex est secundi Perfecti forma ad duplicein radicem reserenda: πεπονθα ΠΕΝΘΩ), et πεπαθυίζ ΠΑΘΩ), γεγον

De syllabis quibus aer minantur Per L et I HS q. for Inae.

Λctivi pers formae legibus granimaticis convenienter Cadiant in syllabas is, re GTον- τετευχατον, α ιεν, πιτε)k ασι; sed 4, quod inest in duali et plurali numero tertia plur num. Persona excepta, saepius eliditur in pleniore perfecti forma

20쪽

quihus accedit σασι . c semperis abjici Vidimus in sinipliciore Per . forma, quae vocatur syncopata ἔστατον, μεματον, ἔστα ιεν, τετλαμεν Od , 311 al. τετεάμεν , με ιαμεν, δειδι ιεν, με ιατε, στατ εος tertiae vero luronum, personae longuli hoc in genere aut tenetur β ε βάασι γεγάασι, a. ει ια α σε δεδίασι, Πεφύασι aut contrahitur cuinis praecedente brevi si a τεθνασιν ἔστασι). adeua est Plusq. ratio exstant enim plenioris sormae exempla duo:ὲ ἔκτην Od 3, 662. 104 φ 285. , 379, ἐπέπιθμεν It is, 341. 3, 69ξ. I simplicioris multa: κγεγάτην dis, 138 βέσασαν, τεθνασαν, στασαν, μεμασαν , δειδισαν et ἐδείδισαν, ἐδείδιμεν liri, 699, quibus accedit ἴσαν pro η δεσαν I χ, 280. Od 3, 22. , 170. , 152. Singularis numerus forinmae syncopatae rarus est nec a Vulg- formandi ratione declinans: δείδια, ας, ,

Plus difficuliatis habet plusquam pers vulgare, quamquam enim Prim et tertia sing. num Personae fere solae reperiuntur apud Homerum, summa tamen et ibi cernitur terminationis varietas Priaria quidem persona desinit in syllabas a sed in verbo ιδα Praesto sunt δειν et Idea et in νωγα non solum 'νώγεα et μνώγειν falso in libris nonnullis scribitur il νωγηνὶ, verum etiam impers tempori sor mae νώγεον rus γευν, νωγον, νωγον et ipsuiu mora pers in praesentis rationem transit: νώyει, ἀνώγετον , denique in γέγωνα imperfecti forma γεγώνευν. Secunda persona εας axstat in nonnullis libris Od 3 9 ἐτεθήπεας, sed τε θν - πε ab hoc loco non videtur Prorsus alienum esse, Praesertim quum commandetur metro Loquitur enim ilixes

αλλα κε κεινα ac λιστα διυ ἐτεθήπεας usust obstupuisses, aut τε- θ ήπεα obstupui. Becherus scribit Ov σαο

persona desinit in ει, sed satram eorundem verborum ora et νωγα formarum apis