De coniunctivi et optativi in enuntiatis secundariis usu Aeschineo [microform] : dissertatio inauguralis ...

11쪽

rendum est nihil per omnia valere . Non raro apud

Thucydidem et Demosthenem et singulis locis apud Aeschinem quoque invenitur coniunctiVus, etiamsi in enuntiato primario positum erat tempus praeteritum, quod usurpari putat God Hermannus, i res, quae coniunctiVOsignificetur, adhuc duret Ηerm ad Viger. p. 805 sqq. de emend. Tat. r. r. II, 21 p. 21 sqq.). Apud alios

scriptores non raro apud Aeschinem semel tantum coniuncta est particula, cum οπως III, 39: κελευε κατα-

λιέπειν, μως αν is ἡ νομος ). Quid sibi vellet αν particula apud πως, exposuit Muegem in gr. gr. 4, 8, 4. Butim. r. r. 139, Ε, 2. Brunc ad Arist. Lysistr. 384. Heindor ad lat. haedon p. 15. ad rotag. p. 497. Hermanos ad Vigerum p. 767. 786 dicit ubi αν additur, res fit incertior, ita ut plerumque hoc αν per Verbum posse ' exprimi debeat . Ab Aeschine ponitur coniunctivus, si praecedit praesens, persectum, suturum in enuntiato primario. Quodsi tempus praesens praecedit, equitur Oniunctivus I, 11 κελευε τουτο πραττειν ιν την - ἐντυγχάν τοῖς μετεροι παισίν ' I, 34 ον γεγραμμενοι εἰσὶ μη ἐπιτήδειον εἶναι, ν ἐξθ πραττειν αυτοῖς in αυ-

τοι βουλονται. Conser quaeso, nam omnia Xempla

singulatim in medium proserre longum est neque quidquam prodesse ridetur, cum hic usu apud Omnes scriptores Graecos constet confer igitur primum locos, ubi praecedit tempus praesens I, 20 H αυτοῖς, ιν εἰδῆτε. 164 λεγετω, ιν εἰδ-εν, τί ποτ ρει - I, 50: βs μαρτυρίαν, να - ἐθελwas ταληθῆ μαρτυρίαν. 195. II, 19. 24. 4. 55 HII, 21. 76 93 176 183. - Ι 183.

194. Π, 19 159. , 34. 45. 46 47. 56 67. 135. 158. 159 169 170. 216. Huc pertinet illa dicendi formula Ot ν ληθηλεγω , quam Fritzschius in Quaestionibus Luctaneis p. 59-61 sic interpretatus est: ινα δ' εἰδῆτε, τι αληθῆ λέγω τέ. Apud Aeschinem magna loquendi varietas exstat; nam inveniuntur: τι δ'Ἀληθῆ λέγω 0, 104 115. H, 54. 73. 5. 107. 134. 143 155 170. I, 15. 22 30.46 47 68. 70 75 101 112. 124 187), et is aeri εἰδῆτε, τι ληθῆ λέγω III, 3 et τι δε αληθῆ λεγω III, 105 et τι ταυτ εστιν ληθῆ Π, 19 et τι δ' ουδὲν νευδος εἴρηκα προ υμας V, 46 et καὶ ταμοτι γα αληθῆ λεγι I, 65). Haec, quae attuli, verba 8equitur. aut κάλει Ι 104. 115. II, 85. 107. 134. 143)aut λαβε vel λαβετω II, 19. 4. 170. I, 93. 105. V, 46 aut ανάγνωθι vel ἀναγνώσεται II, 75 101 112. III, 15. 124 187 aut ἀκουσατε H, 3. VI, 22 47.

Quae de is particula dicta sunt, in πως quoque particulam cadunt ab Aeschine quidem multo rarius, quam ἴνα, Surpatam nam οπως cum negativa particula μή coniunctum legitur duobus locis m, 170 ,,τρίτον σέ

φρονα καὶ μετριον χρη πεφυκέναι αυτον προς την κα

ημεραν δίαιταν, πως μη δια την ἀσέλγειαν τῆς δαπάνης δωροδοκι κατὰ του δημου praeterea m 64. Semel

est πως coniunctum particulae ἄν m 39 κελευε καταλείπειν, πως αν I νομος καὶ μη πλείους περι ἐκάστης πραξεως. Un loco H, 20 codices habent varias

lectiones, cum hiulps Vat. contineant isφυλάξωμεν meliores autem libri praebeant παρακελευεσθαί με φησὶν αυτψ, πως το θηρίον κοινὴ φυλάξομεν Hoc φυ-

12쪽

Aeschineo plane abhorreat. Nam conser, quae XPOSuerunt ruegerus, qui artem grammaticam graecam Recu

ratissime pertractavit, in gr. gr. 4, 8 6 et Butimannus 139, M adn. 3. Restat unus locus III, 175, ubi haec verba omnes sere editores optimo, ut mihi quidem Videtur, iure receperunt: καίτοι θαυμασειεν ἄν τις υμον, εἰ in φυσεως γραφαί εἰσίν. τίνος νεκα Μεκαστος ημῶ, τας ἐκ των νομων ζημίας φοβουμενος αμείνων αγωνιστὴς περ τυ πατρίδος πάρχρ Sed tantum abest, ut omnes codice hoc ουπάρχy contineant, ut permulti praestent πάρχοι ac F at Laur.)

γίγνηται. Neque πάρχοι neque πάρχει retinendum esse ad unum omne consentiunt; sed de πάρχη dubitatur Mihi quidem persuasissimum est ab Aeschine hoc loco usurpatum esse υπάρχy γίγνηται autem, quod Weidnerus ex hehH sumpsit, ab auctore codicum elihi glossema receptum esse. Quid enim est causae, quod a grammatico quodam γίγνηται explicatum esse per υπάρra putemus, cum e contrario ουπάρχειν' rarius pro γίγνεσθαι usurpatum effecisse videatur in margine illud additamentum. Praecedente persecto tempore pauca exempla in tribus Aeschinis orationibus exstant Nam I, 34 ον γεγραμμενοι εἰσὶ μὴ ἐπιτήδειον εἶναι, ιν ξ πράττειν αυτοῖς, ῶς αυτοι βουλονται. III, 202 ἐγω δε πῶς κατηγορηκα; να καὶ πομνήσορ υμας Hoc loco supplendum eSSe κατηγορηκα luce clarius est, si alium locum ΙΙΙ,17 conseres: καίτοι θαυμάσειεν αν τις υμῶν, εἰ εἰσὶ

αμείνων ἀγωνιστης περ της πατριδος πάρχιγ.' eid-nem quidem haec Verba δεινα καὶ μομνησο υμας cum δεουτε τον διον - διεξῆλθον Sic coniungit, ut τουτο addat ad πομνησω contra Omne codice et connexum sententiarum Significet his verbis: huiuscemodi enuntiata veterum si cum nostra dicendi consuetudine comparaVeris, sententia haec deesse videtur SO Sage ich, O r-klare cli, o tederhole ich. Quamquam haec est vulgaris dicendi consuetudo, quae ne a latina quidem

lingua abhorret conser Fabri ad Liv. XX 18 8), quaeque exstat apud Aeschinem II, 22: ινα δε ιι μακρο

λογῶ η' τουτου διεξιώ- περηφανίαν - τάχισ ῆκο- μεν A. 112: ινα δε μη μακρολογῶ, τοιαυτ τὶν , tamen huic loco apta non est, prae8ertim cum eidnerus, Vir

doctissimus, ipse illud τουτο addendum censeat, quod libris dolandi minimo potest, et locus ille iam citatus VI, 175 verborum structura simillimus it. Quanta audacia a viro illo docto verba addantur, permirum est etiam omittuntur sine iusta causa librorum Verba. Exemplum sit locus H, 10: καὶ μετὰ σπουδῆς καὶ κραυ- γης πολλης παρεκελευσα υμ φυλάξασθαι. hoc loco dicit Oidnorus in epist ad Cobet. p. 9): CodiceSmeliores et πολλῆς mittunt et διεκελευσαθ' praestant, quorum utrumque equi debueram. Nam adiectivum illud Demosthenes sere semper omittit, Aeschines autem II, 8 dicit βοῆς καὶ κραυγηgi, ubi tamen καὶ - κραυγῆς Suspicione On Vacuum est. Ompares, si placet, orationis tertiae paragr. 122 III, 122); invenies hoc loco Sine ulla varia lectione κραυγη πολλη καὶ θόρυβος ubi etiam illud κραυγῆς πολλης satis defenditur, cum librorum auctoritate confirmetur. Praecedente denique futuro tempore hi loci exstant

13쪽

in orationibus Aeschineis I, 11: αναγνωσεται Ουν μῖν τουτους τους νομους ὁ γραμματευς is εἰδῆτε. 147 ιναδε - ακουσητε, αναγνώσεται μῖν ὁ γραμματευς. III, 190. I, 40. 67. 155 157.182. 193 ΙΙ, 146. III, 35 84 213. Nunc eo loco asseram, ubi praeterito in enuntiato primario posito adiungitur ab Aeschino in secundario modus coniunctivus. Omnes loci, qui afferri possunt, non abhorrent ab Aeschineo more dicendi, cum modus coniunctivus ex infinitivo praesentis et storisti aut ex participio cum verbo finito coniuncto pendeat paulo post videbimus, si verbum finitum cum infinitivo coniunctum sit, optativum quoque ab Aeschine usurpari, quamquam hic modus ab eo vitatur conser II, 12. Haec leguntur in oratione prima g 181 ἐπεταξεν εἰπεῖν, να - οἱ Λα

κεδαιμονιο ανδρος αγαθου φθεγξαμενου νηφι σωνται,

μηδε τοῖς πιι προςδεχωνται. II, 47: καὶ δια τουτοπροσεθηκεν ὁ νομοθέτης μὴ κηρυττεσθαι, ν et ποδες δεηθῆ του δήμου, να κηρυττόμενος μείζω χαριν εἰδῆ. HI, 151 -υπεραισχυνθεντες δ' οἱ ἐν Θηβαις αρχοντες, μηδόξωσιν ως αληθιος εἶναι προδόται - Ἐλληνων, ποτης εἰρηνης πετρεποντο. II, 172 dicit Aeschines:

schinis verbis utar, τ δ' ἄνομα ου λεξω I, 165). Nonnullis locis cum codicos varias lectiones habeant, interprotandi difficultatos exsistunt. Apud Schullgium et eidnerum haec leguntur III, 2: ἐβουλομην μεν

ο- ω χθηναῖοι, καὶ την βουλην - διοικεῖσθαι, καὶ τους νομους - ἰσχυειν ιν ἐξην - συμβουλευειν. Oc

loco magna varietas lectionum est, nam et ἐξῆν et ξει et ἐξὸν η et ἐξ in codicibus scriptum est praeterea editores

Turicenses et Bahius in schol. hypomn. Vol. n. p. 315 sqq.)coniecerunt ξείη. Quod codex sed 'abet ἐξὸν i, improbandum est et ab omnibus improbatur. Scriptura librorum g Flor est uην haec sorma ab Atticis in his enuntiatis usurpatur exempla collegerunt Buum. l. c. 139, E, A. Bemhard in synt graec. p. 376. Madri in Synt. 131 n. 3. Philolog Suppl. V, 19sqq.). Frohberger Lys. Ol. II, 185. meg. r. r. 4, 8 8. Hermannus ad Vig.

p. 805 sic disputat de variis lamis ἐξείη, ἐξη ἐξθν ἐξείη

postulari videtur praeterit ἐβουλομην, quod in enuntiato primario positum est; ne εἰ quidem salse dictum esse iam supra commemoravi, ἐξῆν denique sententiarum nexui aptissimum videtur is enim cum indicativo praeteritorum temporum iungitur, cum significatur aliquid, quod futurum fuisset, si quid aliud actum esset, sed nunc non factum est. - Reliqui libri porrigunt ἐξθ, quam Scripturam cur reiiciamus, nihil est causae. Nam etiam quod codex a ' et εξει', ad eram Scripturam proximo accedit. Prosecto nihil prohibet, quominus sequamur codice meliores; nam ab eschine dici posso

-ἐβουλόμην ἰσχυειν ιν ἔθ' probant illa exempla, quae modo attuli, I, 181 m 47, ita ut illud ἐξειη quod

viri doctissimi, editoresauricenses et Bahius coniecerimi, non postuletur. - Scripturam loci H 27 codices non variant, nisi quod non libro h legitur ἔχοι . Ceteri habent onmes επεταξεν εν - φηφισματι λεσθαι ταμίας, ιν ἡ πόλις ἔχη πευθυνα σωματα, παρ ων ἔμελλετωφανηλωμενων λόγον αποληψεσθαι ' De hoc loco videsiZeitschris su AltorthumsWissenschan 183 p. 1245. C. Schoibo in Jahes Annal. 68 p. 153. rosecto sep recte usurpari posse iam docetes 181, quod exemplum supra adnotavi quod a eidnero contra fidem codicum

14쪽

receptum Sit ἔχοι mirum non est, cum codicem k is numero meliorum librorum existimet isse. . Legendum eS cum codicibus Alip . In orat. III, 64 et 65 vulgo haec leguntur: ἐπραττετο ου πρὸς τους αλλους πρεσβεις, αλλὰ προς Φιλοκράτην καὶ Λημοσθενην, εἰκο- τως, τους αμ μὲν πρεσβευοντας, ἄμα δὲ τ ψηφίσματαγραφοντας, πρῶτον μὲν πως μὴ περιμείνητε του πρεσβεις, ινα μη μετα των αλλων Ἐλλήνων, αλ ἰδία ποιο - σησθε τὴν εἰρm ην δευτερον δ' πως συμμαχίαν εἶναι ψηφιεισθε τρίτον δ' πως Κερσοβλεπτης μη ἔσται ἔνορκος μηδὲ μετεσται τῆς συμμαχίας ' Ante omnia primum excutiendum est, quid librorum auctoritas commendet. Quod attino ad eodices, habent libri omnes περιμείνητε . Sauppius, vir doctiSSimus, coniecit περιμείναιτε, Sine dubio propterea, quod περιμείνητε et περιμείναιτε &cillime commutari poterant. Equidem Stephano auctore restitutum Volo περιμενειτε, quam coniecturam etae-rus quoque in edit halens et Schullgius receperunt; conser, quaeso, obeli Nova Lectiones 4 65; ama- horuni in nemos. VIII, p. 5 q. Oc περιμενειτερ

recipiendum esse puto, vel ideo quod paulo post in omnibus libris sine ulla lectionis discrepantia legimus

εσται neque negari potest et ab aliis oratoribus et ab Aeschino dicendi aequabilitatem et concinnitatem quandam usurpari et captari. Deinde nulla medela nisi haec una proxima accedit ad codicum scripturam. III, 150: ἀλλα καὶ τους στρατιωτας τους υμετερους πάλιν ανέ-στρεα εν ξεληλυθοτας, να βουλευσησθε περι τῆς εἰρη- νης, ubi quamquam Omnes codice praebent illud βουλευσησθε tamen ex Sa pii coniectura legendum puto

βουλευσαισθε, id quod eidnerus quoque recepit, quoniam litterae, et si lacillime permiscentur. Optativus modus ab Aeschine usurpatur in his enuntiatis, quae finem et consilium indicant, praecedente tempore praeterito. Nam cum hic modus cogitationem alicuius indicet, fieri non potest, quin, si de quo homine tempus praeteritum ponatur, etiam cogitati eius in prae

τιωτας τους μετερους πάλιν ἀνεστρεα αν ἐε,εληλυπότας, ιν βουλευσαισθε περὶ τῆς εἰρηνης Confer, quae dixi

Supra. Omne codices uno set excepto praestant I, 6 haec: Ἀνομίζω του ημας σκοπειν, οπως θησοι- μεθα Behherus coniectura Ssecutus Si πησόμεθα quam coniecturam nunc Omnes editore receperunt. Nam

Vide, quae remius adscripsit: Quamquam non iurem in inest verba οπως soloecismum facere cum futuro optativi , hic tamen orationis tenor indicativum flagitat: sevidendum ut leges laturi simns. Alterum foret seu laturi essemus. Adde quod Cobetus in Var Leci edit. ali. p. 105 adscripsit: --οπως, οστις, τι, ὁπόθεν, ποι, ἔνθα et similia habent coniunctivum, ubi praecessit negatio, ubi non praecessit, boni scriptore constante su turi indicativo utuntur. Codicum lectionem defendere studet ornhard in Synt. p. 407, cum Vertit semie Ogen is ut Geselge aeben ; sed frustra; nam in Aeschineis orationibus simile exemplum non inVenitur. Nunc venio ad ex enuntiata, quae subiunguntur

15쪽

relativo vel pronomini vel adverbio, ut ος οστις οσος, οποῖος - , πως, που, in quibu enuntiatis usurpatur ab Aeschine coniunctivus, ubi de re incerta vel praesenti vel sutura sermo est, ubi cum relativo et pronomine et adverbio coniuncta est illa particula ει quae

nihil aliud significat, quam quod Graeci aliis loci exprimunt, si utuntur sormula εἰ no L Additur autem ab Aeschino illa particula ita, ut nullo alio verbo nisi τί vel δε interposito ac arctissime copuletur cum pronomine ceteri scriptores Attici idem aciunt; quod

quidem, si consuetudinem eorum spectaveris, sorsitan non deneges conser meg. Rrt grammat. 54, 15 I. Nam

conser, si placet, locos, qui reperiuntur in orationibus Aeschineia Ι 128 -οποῖοι τινες αν. III, 247: ὁποῖός τις αν. II, 60 -οτι, D. II, 122 -ῆτις, αν. Ubi in enuntiat primario α vel praesens s vel persectum H vel futurum tempus praecedit, requirit eschines coniunctivum. Quod probatur his exemplis α III, 46: στεφανον, ς αν αναῆρηθῆ, ἱερὸν εἶναι κελευει. 202 semir ἐν αρετ καταλογιζεσθω, ο αν πρῶτος αναβοήσι ' Hoc loco particulam αν omittunt codices hi Laur. Omitti autem particulam αν in his enuntiatis apud Veteres poetas, ante omnia apud tragicos, interdum ab Herodoto et Thucydide, numquam a poetis comicis iam viri docti adnotaverunt, conseriein-dorfium ad Platonis haedonem g 16. Se quod illo

gravius est hanc particulam numquam missam e88e

ab optimis solutae orationis scriptoribus iam docuit Bern-hard in Synt. r. r. p. 399. Sed redeo ad rem Codices hkl et Gerus, quamquam meliores existimat esse quam ab , tamen hoc loco secutus non est; nam illi

habent siαναβοήσει quod ad irammaticam rationem

dolandi nullo modo potest. III, 7 - ῶσπερ αν ἔκαστος

IV, 114. Q 60: -- νυν βουλε υσηται ὁ δημος, τουτ' εἶναι κοινον δογμα. II, 104: πράττειν καὶ αλλ' τι ανδυνωνται γαθον. l 20: πράττειν ἀγαθον, τι α δυνώμεθα, obi unus codex seg habet δυναίμεθα, quae lectio reiicienda est, cum non de certo bono agatur, sed de incorto et futuro. III, 59: ὁμολογησας ἀληθες εἶναι,οτ αν λογισμὸς αἱρῆ. II, 7: δέομαι μων δηλουν, τιαν ποθῆτε ἀκουσαι. munes locum primus Stephanus perSRnavit, cum pro is Vel o ἐάν vel περ ἄν vel τι ἐάν posuit οτι αν, ita ut id, quod eidnerus coniecitia ἄν necessarium non it. I, 128: ἀποφαινόριε- νον την θεὸν ταυτην υ μόνον του ζωντας ἐμφανιζειν δυναμενην, ὁποιοι τινες ἄν τυγχάνωσιν οντες, ἀλλὰ καιτους τετελευτηκότας. I, 160 -οπαῖς αν et πρῆξις γένηται, 'ον πράξαντα κελευει μη μετεχειν. I, 181:-ἐπέταξεν αντι τὰς αυτὰς εἰπεῖν ναμα ουτως, πως

ἄν δυνηται. V, 9: οὐδ' ουτως ἀτιμάζει, πάλιν ἐκ μεταβολῆς, που αν ny, ῶσπερ ελκιβιάδην et Θεμιστοκλέα κρινων, αἰτιαται με. Hoc loco Scribendum puto, quod Schuligius praebet ;οπου ἄν 'nsi', quamquam αν ny de coniectura positum est, cum desit in libris αν codices autem misis habent τυχοι, quod etiam a praebet α τυχν' correctum Quare acceperunt nonnulli viri docti hoc τυχοι et refingendum coniecerunt

,,οπου τυχοι , quod quidem S Aeschine non comprobatur conser, quaeso, Frankium in act. Ociet graec.

p. 37 Sed cum plurimorum codicum auctoritate est in lectio τυχν', hoc retinendum puto, praesertim cum

16쪽

ὁποιος ως, πως, που, in quibu enuntiatis usurpa

tur ab Aeschin coniunctivus, ubi de re incerta vel praesenti vel sutura sermo est, ubi cum relativo et pronomine et adverbio coniuncta est illa particula αν, quae

nihil aliud significat, quam quod Graeci aliis locis exprimunt, si utuntur sormula εἰ τυχοι L Additur autem ab Aeschin illa particula ita, ut nullo alio verbo nisi τίς vel δε interposito ac arctissime copuletur cum pronomine ceteri scriptores Attici idem aciunt; quod

quidem, si consuetudinem eorum spectaveris, sorsitan non deneges conser meg. ari grammat. 4, 15, 1. Nam

conser, si placet, locos, qui reperiuntur in orationibus Aeschineis Ι 128: ὁποῖοί τινες ει. III, 247: ὁποῖος τις αν. 60 -οτι UI 122: ῆτις, αν. Ubi in enuntiato primario α vel praesens vel persectum H vel futurum tempus praecedit, requirit eschines conitinctivum. . Quod probatur his exemplis :α III, 46: στεφανον, ς αν αναῆρηθy, ἱερον εἶναι κελευει 202: μηδ' ἐν αρετ καταλογιζεσθω, ο ανπρωος αναβοήσy. Hoc loco particulam αν omittunt codices hi Laur. Omitti autem particulam αν in his enuntiatis apud Veteres poetas, ante omnia apud tragicos, interdum ab Herodoto et Thucydide, numquam a poetis comicis iam viri docti adnotaverunt, conseriein-dorfium ad latonis Phaedonem g 16. Sed quod illo

gravius est hanc particulam numquam mi88am esse

ab optimis solutae orationis scriptoribus iam docuit Bern-hard in Synt. r. r. p. 399. Sed redeo ad rem Codices hi eidnerus, quamquam meliores existimat esse quam ab , tamen hoc loco secutus non est; nam illi habent αναβοήσει quod ad irammaticam rationem

in 114. II, 60 Ἀλι νυν βουλε υσηται ὁ δῆμος, τουτεἶναι κοινὸν δογμα. V, 104: πράττειν καὶ λέ τι αν

δυνωνται γαθόν. 120: πράττειν αγαθον, τι α δυ- νωμθα, ubi unus codex seg habet δυναίμεθα, quae lectio reiicienda est, cum non de certo on agatur, Sed

do incerto et futuro HI, 59: ὁμολογησας ἀληθὲς εἶναι,οτ αν λογισμός αιρη. II, 7: δεομαι μων δηλουν, τιαν ποθῆτε ἀκουσαι. mimes locum primus Stephanus perSRnRVit, cum pro is Vel o ἐάν et περ αν vel τι ἐάν posuit Στι αν, ita ut id, quod eidnerus coniecit

νον την θεὸν ταυτην ου μονον του ζωντας ἐμφανίζειν δυναμενην, ὁποῖοί τινες α τυγχάνωσιν οντες, ἀλλὰ καὶ τους τετελευτηκοτας. I, 160 οπως' ἡ πραξις γενηται,' τὸν πραξαντα κελευει μη μετεχειν. I, 181:-ἐπέταξεν αυτω τὰς αυτὰς εἰπεῖν ναμα ουτως, πως αν δυνηται. II, 9: οὐδ' ουτως ἀτιμάζει, παλιν

ἐκ μεταβολης, που ἄν τυχη, ἀσπερ χλκιβιάδην Ῥεμιστοκλε κρίνων, αἰτιῶταί με. 'ioc loco scribendum puto, quod Schullgius praebet αοπου αν τυχου quamquismoῶν τυχηρ de coniectura positum est, cum desit in libris αν, codices autem Ohhis habent τυχοι, quod etiam a praebet α τυχν correctum Quare cceperunt nonnulli viri docti hoc τυχοι et refingendum coniecerunt -οπου τυχοι quod quidem S Aeschine non comprobatur conser, quaeso Frankium in act. Societ graec. p. 37 Sed cum plurimorum codicum auctoritate est in lactio τυχν hoc retinendum puto, praesertim cum

17쪽

particulam αν saepissime omissam esse in codicibus nemo non noverit. Accedit, quod in scholiis quoque lectio οπου δν τυχρ' invenitur et explicatur verbis his: -αντὶ του ἐν οἱαγδηποτε μερε του λογου .

Restat, ut de uno loco pauca quam brevissime dicam. Agitur de loco III, 120, ubi apud Schullgium haec leguntur: εγω μεν περ του χνου - χθηναίων καὶ του σώματος καὶ τῶν τεκνων καὶ οἰκίας τῆς ἐμαυτos βοηθω κατα το ορκον καὶ τω θει καὶ τὶ γ τὴ ἱερα καὶ χειρι καὶ ποδὶ καὶ μονὴ καὶ πασιν, isIς δυναμαι. Lectionem πασιν ου δυναμαι ' habent omnes libri prasitorseehkl , qui praebent οἶς α δυνωμαι morum codicumloctionsim dolandit nimirum eidnem in proleg ad orat. Ctesiphoni. p. XXII et novis argumentis sulcire studet in illa de Aeschinis emendatione ad Cobetum epistula p. 23. Sed quae sunt eius argumenta . Quid in medium proferre potest, ut comprobet eram esse suam sententiam, aliorum salsam seMaxime necessarium est, scribit in proleg ad Ctesiph. quod in x codicibus Ex repperi ο - δυνωμαι SenSus enim est et si qua aliare potero In hac re constans est Graecorum usus. Sed tamen omnes adhuc editores ex M retinuerantisκαὶ πασιν I δυναμαι Quis quaeso credet, hoc si Aeschines reliquisset, librariorum quemquam mutaturum et scripturum suisse OI αν δυνωμαι γ Si quidquam, verbi modorum ratio illa ruetat oblitterata fuerat. Atquo in illa epistula haec explicat ' Aco quidem Vere monuisti, ο - δυνωμαι non dici nisi in s sutura aut incerta Illic igitur in re certa et praesenti necessarium esse ου δυναμαι at fieri etiam potest, ut res praesenti et futuro simul, i. e. instanti tempore facta denotetur Atque hoc ego cadere existimo in hanc ipsam

se erre, Sed opem e denuntiare ignificarit, i. e. paratum se esse ad auxiliandum. Haec Omnia argumenta, quamvis in acuta, cadunt, si hunc locum accuratius perspeximus. Sententiarum nexu poscit et requirit non siet si qua alia re potero , Sed et omnibus rebus, quibus possum . Hoc autem exprimi per OI δυναμαι

ipse eidnerus confitetur. Iam remius adscripsit ad hunc locum: sorsitan alicui blandius rideatur, quod offerunt elikl ; sed indicativus sortius certum exprimit consilium, a quo nulla vi abstrahi se patiatur. ccedit, quod in paragrapho 10 eiusdem orationis et in oratione altera H 105 omnes codices exhibent eandem formulam, ubi ponitur πάσι δυνά μει . etrus autem Victorius haec verba sic explicat in Var loci. XIV, 19): Graeci cum quempiam omnibus ingenii corporisque viribus aliquid aggredi significare volebant, ita loquebantur. Cum autem saepissime δ αν coniunctum reperiatur cum On- itinctivo, fieri potuit facillime ut librarius quidam hoc

loco οI δυναμαι mendum 8Se ratus emendaret quasi corruptelam. Hoc loco ,,οIς δυναμαι legendum esse

is Post tempus persectum coniunctivum usurpari ab

Aeschine demonstrent haec exempla: Ι, 13: και ἴσα τα ἐπιτίμι εκατερρο πεποιηκε -- αν ἐκμισθωθῆ εταιρειν. I, 29. Ἀτας στρατείας μη στρατευμενος, οσα α αυτροπροσταχθωσιν. I, 30 τα πατρερα κατεδηδοκως ὴ γνκληρονομος γένηται.

γ Denique suturo tempore praecedente: , 61: πάντα φάσκων πράξειν, αν κείν' συνδοκῆ. UI 122:ῆτις νυν μη παρ πόλις, ιρξεται καὶ εσται κτέ. 133: τουτο πεισόμενος, τι ἀν ἐκείνι δόξast, ubi storistus con-

18쪽

iunctioni ἐαν et similibus iunctus vim habet suturi exacti; conser Bemhard Synt. p. 398. eindors ad Plat Phae

. αι, οποῖός τις αν ἐῶ hoc loco sic legendum est et etiam a eidnero legitur, quamquam codice illius sententia meliores ehk habent εἴη , quod Graecorum quidem usu dicendi ab Aeschine plano alienum est conserlocum ex Xenophontis scriptis desumptum, huic loco haud 'dissimilem: π πο 1, 1 , γω νομίζω ποῖοί τινες

αν οἱ προστάται πιι, τοιαυτας καὶ τα πολιτείας γίγνεσθαι. - I, 38: ευλαβήσομαι, αγ αν δυνωμαι μάλιστα.

οποι. Quamquam a Taec Sermone alienum non SSe

patet πρεσβευειν οπου' conser Bernhard isSInt. o. 35M, tamen quin ab Aeschinis more dicendi plane abhorreat, controVersia non est. Frankius, qui antea hoc loco scribendum censuit που in aci societ graec. II, 40, improbavit hoc ipse in praelatione edit alter. p. XX TeubnerianM. Nam si eschinis oratione perlusu veris, illud animadvertes, πρεσβευειν non adhiberi nisi adiunctis praepositionibus vel εἰς vel προς et πί εἰς

II, 134. 146. III, 138. I, 120. Restituendum sine dubio est εἰς pro εν III, 73, ubi ἐπρεσβευεν illam dittographium

lacillime efficere poterat; quo acto praepositione εἰς omissa mutatum erat Μακεδονίαν in Μακεδονίy. προς II, 149. 164. III, 162. - ἐπί ΙΙ, 139. 142. - Quid autem de optativi in his enuntiatis usu Aeschineo dicendum censes, quae pendent ex relativis vel pronominibus vel adverbiis 3 eschinis usu dicendi opta-

tivus in his onuntiatis usurpatur, si particula, adiuncta os si si illa particula deest. Ac primum quidem particula αν omissa optativum in enuntiat secundario requirit Aeschines, si praecedit optatio cum αν coniunctus. Quod plerumque fieri solet in enuntiatis condicionalibus et relativis. Exemplo ex Aeschinis oratione tertia petito istud loquendi genus firmetur: HI, 2b:, μψει ἐπερω- ταν τις αν εἴη τοιουτος ἰατρος, στις συμβουλευοι codex

-a habet συμβουλευει, e συμβουλευει - διεξίοι et 226: οστις - δυναιτο - ἀποδοῖτο - κωλυοι - ἀξιοίη

Non raro utuntur Attici scriptores optativo sine αν particula post tempus praeteritum, si post praesens vel suturum in enuntiato primario positum adhibuerint coniunctivum cum αν iunctum vel indicativum praeteriti, repetitionem rei fieri solita significantem Mihi Aeschinis orationes perlustranti venit in mentem istius loquendi moris. Nam ab Aeschine hoc dicitur ΙΙ, 31): καὶ πάν

των ων ειποιμι, μάρτυρας τὰς κεινων πιστολας παρει

χόμην ρ, ubi ἄν nonnullorum codicum auctoritate usum iam a Bremio optimo iure reiectum est. Vere enim monuit Reifigius de vi et usu particulae M p. 111 in hac constructione αν cum Optativo poni non posse, ubi praeteritum spectatur tempus, Sed aut praesens tempus aut futurum intellegatur oportere. - Quid quod permultis locis Aeschines Atticorum moderationem Secutus adhibo optativum cum ἄν iunctum in re certa et definita Nam consor locos, ut Ι, 55 72 105. I, 22 37. 153 179. IV, 7 128. 198. - Ηaec leguntur Ι, 55 ἀκήκοα γεγονεναι τοιαυτας βρεις οια ου ἄν τολμήσαιμι προ υμα εἰπεῖν ' ubi ἀν τολμησαιμι idem valere videtur

19쪽

- 24 atque τολμω. Atqui I, 2: τὰ Ουτω ταλαίπωρος ἐστιν ανθρωπος, στις αν θελήσειε nonne idem significat, quod θελει de sorma autem ' ἐθέλειν conser Savppium ad Demosth Philipp. I, T. Benseterum ad ISocr. Areop. 157 sq.). Praeterea intellegi potest hoc loco

usurpatum 8Se pronomen relativum στις pro particula consecutionis στε, de quo S conser, quaeSο, meg. ari grammat. 51, 13, 10. - Hanc rem unam Omnium difficillimam accuratius et copiosius tractaverunt utl- mannu in grammat graec. 139, B, n. 31-36. Bem-hard in synt graec. 406 07. rueg. in gr. gr. 4, 13 15.

Ac de relativis quidem enuntiatis diximus sequitur, ut de usu Aeschineo coniunctivi in iis enuntiatis pauca explicanda videantur, in quibus particulae temporis usurpandae sunt. Ab Aeschine τε, ποτε, πειδή, εως, πριν usurpantur atque ita Surpantur, ut compositae sint cum particula αν. Cum alii scriptores Attici tum Aeschines quoque diligentissime id spectat, ne particula αν ullo loco desit, cum apud poetas illa particula omissa non Semel tamen coniunctivus reperiatur. Conser de his enuntiatis meg. r. r. I, 7, 17, 3. Butim. 139, C, 1. adn. 1 D, 37-41. Bernhard l. c. 397 8. Herm. ad Vig. p. 768. Ac primum de particulis ταν, ὁποταν, πειδάν, tum εαγ αν, denique πριν- pauci explicare libet Parti

cula ταν X τε et αν, ποταν X ποτε et αν, ἐπειδάν

ex πειδή et αν composita est. Cum his particulis coniungitur ab Aeschine coniunctivus e condicione, si praecedit in enuntiat primario praesens tempus Vel persectum vel futurum, atque etiam praeteritum, si repetitiore fieri solitae significatur nullo loco, quod equidem

meminerim, ab Aeschine usurpatur optativus cum his particulis, qui modus apud alios scriptore Atticos Oxcenties invenitur. Quin hoc verum sit, dubitari non potest.

Conser, ne nubem exemplorum asseram, I, 6: προσχνιειν νομίζω, ταν νομοθετῶμεν, τουθ ημα σκοπειν , 4:-οταν προς τῆ ἀνάγκη ταυτη γίγνωνται, ομως προ γε τῆς αἰσχυνης προβάλλονταί τι κτέ. 28 -ἀποφαινόμενον την θεον ταυτην επινανίζειν δυναμενην, τανλεγιν. 167:-οταν παρεμβάλη, καταγελαστον την πολιν ποιει. - 187: τί δ' φελος φιστάναι, ταν κατακάμπτωνται.

Quamquam quid pus est exemplis in re apertissima PConser, si placet, II, 2, ubi haec legimus: Aσ-ετάξαμεν

βυτάτους πρωτους λεγειν. 49 145. 153. III, 6.916. 23 30 45 59 88 99 bis). 24. 176 189. 197 199 200. 208 bis). 209.220. 21. 29. 31. 237. 241. 249 256 257. Logitur in paragrapho 75 rationi Τimarcheae: -τι χρη

λέγειν, ταν μειράκιον - νυκτερευy et recte; nam quod exhibet codex seq νυκτερευει, ad grammaticam rationem

defendi minime pote8t, quod nescio sin nemo ab Aeschine prosectum esse sibi persuadeat, prae8ertim cum paulo P08 SequRtur δειπνὴ, hy, κυβευν, ἐκτίνη. III, 16:

οταν, ας ὁ νομοθετης αρχὰς ονομάζει, ουτοι προσαγορευωσι πραγματείας, μέτερον εργον ἐστιν απομνημονευειν. 'i da. Rutem codicum isagmn at Laur. Flor.

Scriptura ὁ μεν - νομάζιὶ, οἶτοι δέ κτἐ adversatur et sententiarum rationi et concinnitati membrorum. Conser, quae dixit eidnerus huic loco in editione sua Ctesiphontea p. XIX. m. 218: Mγεις δ' -υχ

20쪽

δυνηται, ουκέ ν τερα διαλέγεται. biS). 77. 78. 179. II, 5. 60. 3. III, 11 48. 54. 9. 197. 201. - m 30 legitur hi editione uricensi επιιδαν δ α piat τις τους

κληρωτους αρχοντας, καταλείπεται. lii amplectuntur codicum , cdeshlqg Barb. Flor lectionem καταλείπονται

conse Schesbium inusinii annal. 68 p. 153. Weidnerum in protegg. ad orat Ctesiph. p. IX. Persectum praecedit III, 233 -οταν έτερε παραδῶ,

καταλέλυκεν

Ex futuro tempore pendet coniunctivus in enuntiato temporali his locis Ι, 5: ἐντευθεν ἰσχυσετε, οτα ευνο

μῆσθε καὶ ιη καταλ 'σθ' υπο των παρανομουντων. II.

174 187. II, 154 -υπισχνεῖτ αυτο δώσειν, πειδαν καταμαρτυρwp. Difficultatem autem haud parvam affert locus II, 107 -ουδείς με των πλων νεκα τῶν Φιλίππου κρινεῖ, αλ οταν εἴπω τι μὴ δέον ὴ πραξι τι των μὴ προπεταγριενων. Nam hic legitur apud Schullgium ἡοτα ειπα τι μη δεον ὴ πραξα τι. Sed tantum abest, ut ταν librorum auctoritate nitatur, ut

de coniectura propositum sit. Nam habent codices at Laur. ον αν, plurimi autem ἄν αν, quod permulti viri doctissimi dolenderunt, ut Reiskius, Behherus, indorsius; delevit in Frankius vide acta ociet graec. H, I p. 34), qui optimo iure admonuit, simile vitium in Andocidis B, is, o Maet2nero correctum esse. Cobetus autem in Nov. ecl. p. 374 scribere Voluit oαλ - αν εἴπω μηδεον ἡ πραξω τῶν ιη προςτεταγμενω quod a eid-nero probatur. Dubitari non poteSt, quin emendatione Opus sit. Quare equidem cen8e Frankium sequendum esse et expungendum illud M.

Praeterito tempori subiunxit Aeschines coniunctivum, si repetitionem rei fieri solitae significat. Apud Schult- gium I 80 X8tat: -οταν ουτοσὶ ναβy, τ εμνήσθη τειχ , ευαυς βοῆτε. Schullgius autem cum constituit -οτ μνησθου codicum auctoritatem neglexit. Nam meliores codice habs habent οταν μνησθῆ neque ero quidquam est cau8ae, quod hanc lectionem mutemus; codices autem ceteri exhibent ἐαν μνησθὴ praeterquismquod in libris dhq scriptum est δεοταν μνησθη Vide Κrueg. r. r. b4, 17, 4; conser risciani iustit. XVIII p. 252. . Frankium in praetatione ad Aeschin orat edit.

patur ab Aeschine bis praesente, semel futuro praecedente cum coniunctis coniunctum, si idem significat, atque apud Latinos particula dum apud Germano sebiS .

III, 21: εν δὲ λογα ενεχυράζει τας ουσίας ὁ νομοθετης

τα των μευθυνων, ως ν λογον ποδωσι τι πολει. VI, 165: καὶ εἰ βουλει, παραχωρω σοι του βήματος,εως ν ιπῖς. Quamquam hoc loco codices elisi 'abent εἴποις, tamen neglexit eo Meidneriis non Sine cauSa nam αδ αν ιποις OS prasesens abhorrere a more dicendi cum Atticorum tum Aeschinis omnibus notum St. - ΙΙ 82: συνεβαινε δέ - πρὸς ημας λειολογηκεναι,εως αν μεῖς περ της εἰρηνης βουλευσησθε, μη επιβη- σεσθαι. Confer alcen ad ur Hipp. 659. Brunck ad Eur. hoen. 89. Rostat, ut d particula πρὶν pauca dicam. Oc πριν αν cum coniunctiVO non Sur.

tur ab Aeschine nisi in prior membro adest negandi

significatio, ut o II, 2. III, 26), ουδείς III, 235), μή I, I 0. III, 60), μηδέν I, 14b), in eoque tempus verbi

est praesens vel futurum. Liceat mihi hoc loco afferre, quae optime Hermannus disputavit quaeque ad Aeschinis